Baśń jak niedźwiedź

Pamiętam czasy, kiedy ludzie odkrywali ze zdumieniem, że taki Pol Pot, zanim został politycznym zbrodniarzem, studiował na Sorbonie. Tą samą ścieżką kariery przeszli niektórzy afrykańscy kacykowie, zwani dla niepoznaki przywódcami niepodległych i demokratycznych państw. Informacja ta, poza tym, że wywoływała zdziwienie, traktowana była jako pewien folklor. Nikt nie rozumiał wówczas, a pewnie i dziś nie rozumie, że nie można kolportować i utrwalać w praktyce zbrodniczych idei, bez pośrednictwa uniwersytetu. Mam na myśli uniwersytet państwowy. To jest niemożliwe, albowiem zbrodniarz, by móc popełniać zbrodnie, musi mieć do tego zagwarantowaną bezkarność. Musi być stworzona sytuacja, w której ludzie, nie wiedząc co ich czeka, dobrowolnie, na podstawie gwarancji, jakie dają demokratyczne państwa i czynne tam uniwersytety, poddają się władzy zbrodniarza.

Ktoś powie, że Pol Pot to przeszłość. No cóż…można w to oczywiście wierzyć, ale ja mam pewne obawy i serce moje drąży niepokój. Wszystko przecież może się zdarzyć, tym bardziej, że struktura karier akademickich zbudowana jest w taki sposób, by implantować na terenach peryferyjnych różne idee, które krzewić mają tam właśnie ludzie mający największy autorytet. Chodzi oczywiście o autorytet wiedzy i moralności. Któż to może być, jeśli nie uniwersyteckie sławy?

Mechanizm ten został skompromitowany już dawno, ale utrzymuje się go nadal, albowiem jego skuteczność została wielokrotnie potwierdzona i w zasadzie jest on niezbędny do tego by prowadzić politykę imperialną, czyli działania zmierzające do podporządkowywania krajów polityce globalnej. To na uniwersytecie, a w dodatku nie tylko na wydziałach takich jak politologia, ale także tam, gdzie istotną rolę odgrywają pomiary i dane liczbowe, wymyśla się uzasadnienia, które służą dystrybucji idei, zachowań i produktów. Upraszczając rzecz do końca można powiedzieć, że tam wymyśla się uzasadnienia dla dystrybucji przemocy i przymusu. To zaś jest po prostu pośmiertnym triumfem marksizmu, heglizmu czy jak się tam ten syfilis nazywał… Chodzi o to, że po ogłoszeniu ostatecznego końca zbrodniczych, lewicowych idei, nie złożono ich do grobu, ale upudrowano trupa i podłączono do akumulatora, żeby udawał żywego. Nie da się bowiem, w świecie świeckich i zmierzających do odebrania ludziom indywidualnej swobody, idei, rządzić bez marksizmu.

Na razie nie można go jednak implantować na tak zwanego chama. To już było i się nie powiodło. Ostatnim zaś, „wielkim” przedstawicielem tego trendu był, martwy już Zygmunt Bauman. Niech mu ziemia lekką będzie.

Dziś sprawy wyglądają inaczej. Żeby w ogóle coś sprzedać, a mówimy jak zwykle o handlu treścią, to coś musi mieć pewien charyzmat. Nie chodzi bowiem o sprzedaż w tradycyjnym rozumieniu, że ktoś za coś płaci i ta rzecz jest jego, ale o wyniesienie produktu zawierającego treść do rangi relikwii, a owej treści do rangi dogmatu. Tych relikwii i dogmatów produkuje się teraz całą masę, bo one się zużywają błyskawicznie i uniwersytet nie nadąża z ich emisją. Jest z tym naprawdę poważny kłopot, bo żeby dogmat i relikwia zaistniały, nie wystarczy sam uniwersytet, potrzebne są jeszcze stosowne media. Dziś zaś mamy tę szczęśliwą sytuację, że każdy w zasadzie spór medialny ma charakter dogmatyczny i wszystkie organizacje, które podpisały umowy na okoliczność sprzedaży w Polsce jakichś idei poprzez uniwersytet ze wspomaganiem mediów okładają się tym po łbach. I bardzo dobrze. To powoduje gwałtowną dewaluację dogmatów i treści, a także wywołuje tak potrzebną dla psychicznej higieny wesołość. Sytuacja jednak może się zmienić, a ja wręcz przypuszczam, że mechanizm karier akademickich, jest przez jakieś ciemne siły stymulowany, w taki sposób, by dogmaty i zbrodnicze idee, były za parę lat promowane przez ludzi, którym w zasadzie nie będzie można niczego zarzucić. Jak to – zapyta ktoś – skoro nie będzie można niczego zarzucić, to może i te idee nie będą zbrodnicze? Tak się zawsze wszystkim zdawało. Wracamy bowiem do korzeni, to zaś oznacza, że, pardon, wszystkie stare kurwy zaczną udawać dziewice.

Jak działa mechanizm windowania karier akademickich i co jest jego paliwem? Przede wszystkim ambicja. Stąd właśnie, swego czasu, na komunistycznym jeszcze uniwersytecie wymyślono punkty za pochodzenie. Chodziło o to, by z najgłębiej w lesie położonych wioch przychodzili na studia ludzie, którzy później, będą żyć ze świadomością, że wszystko zawdzięczają systemowi. Dziś to nie jest potrzebne wcale, albowiem dostęp do informacji sprawił, że każdy może się we własnym zakresie przygotować do egzaminów maturalnych, które dadzą mu wstęp na wybrane kierunki. I nie ma znaczenia gdzie mieszka. Ważne żeby miał ambicję. Prócz ambicji potrzeba jest jeszcze wiara. Nie w Boga bynajmniej, ale w system, który promuje ludzi nauki, a także w to, że ta nauka służy czemuś dobremu. Od czasów Pol Pota, wiadomo, że nie służy, a sama idea uniwersytetu, rozumiana jako mgławica o ujemnym ładunku elektrycznym służy temu jedynie, by w masie robiących kariery ambicjonerów ukryć tych właściwych, przeznaczonych do zadań poważnych.

System karier i powiązań akademickich to dystrybucja i biada temu, kto takich spraw nie rozumie. Nie można wymyślić czegoś w Polsce, i nie mówię tu teraz o wynalazkach, ale o ideach i koncepcjach, a także o interpretacjach, a następnie sprzedać tego za granicą. To jest śmieszne złudzenie. Można zrobić tylko na odwrót. To znaczy, wszystkie powstałe w zachodnich akademiach brednie muszą być natychmiast kolportowane na peryferiach, bo to jest element działania systemu. I one nie mają charakteru ciekawostek, z którymi się dyskutuje na seminariach, ale jest to przymus. Na razie egzekwowany łagodnie, bo promocja „na Baumana” okazała się dystrybucyjną porażką odbierającą wiarygodność dogmatom. Jeśli cokolwiek napisanego po polsku przekłada się na języki obce, nie czyni się tego po to, by ktoś to czytał za granicą, ale po to, by treść tę w oczach lokalnej ludożerki podnieść do rangi dogmatu, a produkt ją zawierający do rangi relikwii. Proces ten będzie postępował, a jego celem jest stworzenie nowej grupy nieskompromitowanych jeszcze osób, które z głupoty, albo złe woli napędzanej wiarą w system i ambicją, będą dystrybuować zbrodnicze idee. To się odbędzie na naszych oczach. Jestem tego pewien. Nie wiem czy mamy możliwość zastopować ten proces, ale wierzę, że tak.

Czy Polska i kraje jej podobne mogą coś dystrybuować za granicą? Mam na myśli produkty akademickie. Oczywiście, przede wszystkim ludzi, co się odbywa od wielu już dekad, a w zasadzie od ponad stu lat. Od czasów Marii Skłodowskiej, metropolia przerzuca koszt wykształcenia kadr rozwijających przemysł zbrojeniowy na peryferia. Inaczej nie można tego interpretować. Trzeba się zastanowić, czy nie jest to jedyny sens istnienia niezależnych peryferiów, których elity muszą ogrzewać się w blasku ambicji i wiary w lepsze jutro, a także ekscytować się tym, że „nasi” robią karierę za granicą. Jestem w tej kwestii pesymistą i sądzę, że drenaż ludzi zdolnych i pracowitych to jedyne uzasadnienie naszej niezależności. Gdybyśmy znaleźli się pod okupacją, po dekadzie, dwóch, zaczęlibyśmy dostarczać kadr okupantowi. Nie niemieckiemu bynajmniej, bo ten liczy na własne kadry, a przez to stwarza sytuację upiorną, która ułatwia owo wyławianie talentów i czyni same Niemcy przedmiotem drenażu.

Prócz ludzi, na zachód sprzedaje się także elementy technologii lub jakieś spójne nowinki techniczne. I to w zasadzie tyle. Oczywiście ludzi to cieszy, bo choć zabierają nam te cuda, to jednak „nasi” to wymyślili. Nie ma końca temu obłąkaniu. Podobnie jak nie ma końca opowieściom o tym ile to bogactw kryje polska ziemia. Nikt nie chce zrozumieć, że dopóki nie zmieni się system dystrybucji, te bogactwa oznaczają wyłącznie cholerne kłopoty. Żeby ta zmiana nastąpiła, przede wszystkim należy pomyśleć o tym, by sprzedawać poza Polską idee i interpretacje, konkurencyjne dla tych wciskanych nam przez uczniów Baumana. No, ale to jest prawdziwe ryzyko i prawdziwa trudność. I na taki zryw nikogo, póki co w Polsce nie stać. Pomijam już kwestię najważniejszą, czyli niezrozumienie tego, o czym tu napisałem. Bo tego akurat nikt nie rozumie. Sami możecie się o tym przekonać, próbując to wyjaśnić komuś naprawdę bystremu i, jak to się mówi, oblatanemu.

Dziś przyjeżdża tu nakład wyczekiwanego 22 numeru Szkoły Nawigatorów, poświęconego w całości relacjom rosyjsko-brytyjskim. To chyba najdroższy numer jaki wydaliśmy, głównie ze względu na tłumaczenia, jakie się tam znajdują. Od dawna miałem plan by taki numer wydać, a to ze względu na teksty rosyjskiej badaczki Inny Lubimenko nigdy nie tłumaczone na język polski. Artykuły te dotyczą wprost relacji pomiędzy Moskwą a kompanią, a także między królem Jakubem a prawosławiem. Napisane zostały w Londynie, jeszcze przed wojną i są rzadkim przykładem akademickiego obłąkania, oraz tej szczególnej metody myślenia, która każe ludziom oglądającym obóz koncentracyjny mówić, że to sanatorium. Inna Lubimenko ma jednak wielką przewagę nad badaczami zajmującymi się relacjami moskiewsko-brytyjskimi w XVI wieku, mieszkającymi w Polsce. Oni bowiem tych relacji po prostu nie widzą. Ona zaś opisuje je ze swadą, znawstwem i szczegółami, umieszczając w swoich artykułach obszerne fragmenty tekstów źródłowych. To wszystko, cały olbrzymi obszar rosyjskiej historii jest poza horyzontem zainteresowań naszych badaczy, którzy – jeśli już muszą – piszą o dymitriadach. A i to w kontekście romansu Maryny z Łże Dymitrem, czyli w sposób operetkowy. Czynią tak albowiem, o czym wspomniałem w przedwczorajszym nagraniu, rozpaczliwie poszukują czytelnika idioty. Inna Iwanowna Lubimenko idzie inną drogą, ona, jak wielu przed nią, usiłuje przekonać czytelnika, że w XVI wieku Moskwa miała niesamowitą szansę, by wstąpić na ścieżkę dynamicznego rozwoju gospodarczego, poprzez wpływy kompanii, a także poprzez ściślejszy związek z Anglią i Szkocją. Inna Iwanowna reprezentuje ten charakterystyczny dla badaczy XX wieku sznyt, w zasadzie ahistoryczny, który każe im wierzyć, że ludzie lubiący pieniądze i organizujący struktury w celu ich pozyskania są w zasadzie dobrzy i z czasem zamienią się w anioły, byle tylko im nie przeszkadzać. Powtórzę – Inna Iwanowna nie jest żadnym wyjątkiem jeśli idzie o metodę, jest jedynie wyjątkiem – i to w pozytywnym tego słowa znaczeniu – jeśli idzie o zaangażowanie w temat. Prawdy nikt nam nie powie, to jasne. Możemy się jej tylko domyślać, ale mamy do tego cały stos potrzebnych i ważnych tekstów, które zmieniają – niczym czarodziejska różdżka – nasze spojrzenie na historię Europy wschodniej. Dlaczego nikt w Polsce nie może napisać wprost jak było? To nie tak. Prawie prawdę napisał dawno temu Wiesław Kot, ale musieliśmy jego tekst usunąć z numeru, aby zostawić miejsce na teksty autorskie, których jest dużo. Numer bowiem jest gruby, mniej więcej taki jak ten protestancki. Prócz tłumaczeń tekstów Inny Iwanowny, mamy tam także tłumaczenia, po raz pierwszy dostępne w języku polskim, fragmentów Hakluyta dotyczących obecności i polityki kompanii nad Morzem Białym. No i rzecz jasna naszych wszystkich ulubionych autorów.

Pozostańmy dziś jednak przy Innie Iwanownie, która żyła długo, przetrwała wszystkie burze dziejowe i zmarła w Leningradzie chyba, ale głowy nie dam, w roku 1959, jako zasłużona badaczka historii Rosji, wielka admiratorka cara Piotra I. Inna, o czym świadczą te nędzne fragmenty jej życiorysu dostępne w sieci, wykształciła w takich samych mniej więcej okolicznościach jak Maria Skłodowska. To znaczy globalna koniunktura, której celem było pozyskanie za psi grosz świeżych umysłów zdolnych do skrajnych poświęceń, dała tak zwaną szansę kobietom. One zaczęły się masowo zapisywać na uniwersytety i tam formatować różne dziedziny nauki w sposób nie dający się do dziś odkręcić. Ktoś powie, że dzięki Marii Skłodowskiej możemy leczyć raka. Ja się nie znam na medycynie, ale tak do końca nie jestem tego pewien. W każdym razie obecność dziewczyn na uniwersytetach na pewno pomogła rodzinie Rotschildów obniżyć koszta pracy badawczej. Tyrające za psi grosz kobiety uzyskiwały w krótkim czasie niezwykłe wyniki, która nagradzane były jakimiś ochłapami nazywanymi nagrodą Nobla. Potem owoce takiej pracy badawczej przechodziły „na własność ludzkości” czyli nie wiadomo kogo. Zapewne tego, kto dostarczył materiały do badań, a także lokal i narzędzia. Nikt mi do tej pory nie wyjaśnił skąd Maria Skłodowska brała duże ilości blendy uranowej. Kupowała ją u wędrownych Cyganów? Ktoś to musiał dostarczać przecież i to z konkretnego źródła, opisanego i znanego. Podobnie było z Inną Iwanowną, tyle, że ona miała robotę czystszą – grzebała w papierach. Skończyła Sorbonę i zajęła się niełatwą historią swojej ojczyzny. Ktoś udostępnił jej brytyjskie archiwa i ona niczym piękny motyl pośród wyschniętych ostów, spacerowała tam i odkrywała coraz to nowe skarby. A to korespondencję króla Jakuba z patriarchą Konstantynopola, a to relacje z wojny Anglików z Polakami na dalekiej północy i inne takie. Ktoś dał jej to do przeczytania, tak samo jak ktoś udostępnił Marii Skłodowskiej laboratorium i blendę uranową. Ona miała tylko mieszać wielką łyżką w kotle i czekać aż coś się pojawi na powierzchni. Inna Iwanowna miała przeczytać teksty źródłowe i naświetlić je tak, by nikt nie miał wątpliwości, że obecność kompanii w Rosji wiąże się li tylko z podniesieniem cywilizacyjnym kraju oraz z troską o życie jego mieszkańców, no i rzecz jasna ze zwiększeniem konkurencyjności gospodarczej wobec sąsiadów, czyli na przykład Polaków, którzy chcieli pogrążyć Moskwę w chaosie, proponując Rosjanom przejście na katolicyzm i inne, podobne niedorzeczności. To Inna Iwanowna z wdziękiem sformatowała tę historię, a inni już tylko po niej powtarzali. To ona utrwaliła obraz relacji moskiewsko-brytyjskich w taki sposób, w jaki jest nam on dziś podawany. To ona, nieświadoma niczego, młoda, zdolna badaczka historii, która chciała nieść kaganek oświaty po ruskie strzechy i dawać wszystkim dobry przykład i nadzieję, że można, że wystarczy tylko bardzo chcieć i można naprawdę zrobić wiele. I wszystko byłoby świetnie, gdyby Krystyna Murat nie napisała tekstu o relacjach bolszewicko-bryjskich po rewolucji. Relacjach, które są wprost odwzorowaniem tamtych, szesnastowiecznych. Nie można temu zaprzeczyć albowiem historia lubi się powtarzać. Motywacje zaś ludzi, którzy ją tworzą są zwykle powtarzalne i łatwe do odgadnięcia. Nie kierują się oni dobrem mas, ani pojedynczych ludzi, nie chcą ich szczęścia i nie zamieszają stawiać wygodnej toalety przy każdym chłopskim gospodarstwie na świętej Rusi. Ich celem jest co innego zgoła. A co takiego, o tym przekonacie się czytając naszego nowego nawigatora. Po południu umieszczę kwartalnik w sklepie. Teraz muszę go rozładować. Będzie też dziś nowa promocja.

Zapraszam na portal www.prawygornyrog.pl

Wiem, że jest rocznica napaści Niemiec na Polskę, ale nie będzie dziś rocznicowego tekstu. Dziś będzie o pomnikach i o książkach. Byłem wczoraj w Puławach, miałem tam parę spraw do załatwienia. Zatrzymaliśmy auto przy parku, w którym dostrzegłem od razu monument wyobrażający szczupłego młodzieńca o uduchowionej twarzy. Młodzieniec trzymał dłonie złożone w małdrzyk, w tym miejscu, gdzie zwykle w spodniach znajduje się rozporek, a palec wskazujący i kciuk ułożone miał w kółko, tak jakby chciał powiedzieć – a wy chłopaki ile macie w obwodzie? Przez chwilę zastanawiałem się kto to może być, kogóż to sławne miasto Puławy wystawiło sobie w parku? Że nie jest to Zawisza Czarny, od którego ponoć pochodzi nazwa miasta, zauważyłem od razu, bo nie posiadał żadnych atrybutów rycerskości. Przeciwnie, składał się z elementów rycerstwu obcych, miał sztuczkowe spodnie, okulary i taki jakiś dziwny kabacik. Podszedłem bliżej i przeczytałem napis na tabliczce obok pomnika. Brzmiał on – Ludwik Waryński. Nie powiem zdziwiłem się, choć od razu przypomniało mi się, że pantera mówiła kiedyś o tym, iż w Puławach stoi ten Waryński. No, ale ludzie, żeby tak ostentacyjnie? Miasto mogłoby być nafaszerowane pomnikami takich bohaterów, że hej, ale nie, musi być Ludwik, bo on jest najważniejszy, choć ni cholery w tych Puławach nie zwojował.

Z Puław pojechaliśmy do Lasu Stockiego, gdzie Marian Bernaciak – Orlik stoczył sławną bitwę z siłami MO, UB i NKWD. Bitwę tę wygrał i okrył się sławą. Kiedy zrobiliśmy zdjęcia tablicy upamiętniającej starcie, wyjechaliśmy na szosę prowadzącą z Końskowoli do Nałęczowa, gdzie teraz jesteśmy. Z Lasu Stockiego na szosę wyjeżdża się z lewej strony, patrząc od Końskowoli, a dalej jest mały drogowskaz w prawo z napisem – Rąblów. Przez całą komunę tłoczono nam do głowy, że pod Rąblowem była wielka partyzancka bitwa, którą Gwardia Ludowa stoczyła z Niemcami. Są nawet obrazy batalistyczne przedstawiające to starcie, ale ja widząc jak blisko Lasu Stockiego jest ten Rąblów nabrałem wczoraj podejrzeń. Nie mam jeszcze pewności, ale coś mi mówi, że żadnej bitwy pod Rąblowem mogło nie być, a została ona wymyślona po wojnie, żeby w głowach i sercach miejscowej ludności zatrzeć pamięć o tym, że ludzie Bernaciaka rozwalili w wąwozach trzy wozy pancerne i wystrzelali dowództwo NKWD. Dwie partyzanckie bitwy w tej samej okolicy w odległości niespełna dziesięciu kilometrów to trochę za dużo, nawet jak na piękną ziemię lubelską i legendy z nią związane.

W telewizorze zaś, wieczorem, Krzysztof Ziemiec gadał coś o konieczności upamiętnienia polskich bohaterów i wymienił obok siebie Jana Pawła II i Kurię Skłodowską. Ja zaś zacząłem się zastanawiać na ile i w jakiś konfiguracjach potrzebne nam jest układanie zestawów postaci, które mają nas podnieść na duchu i wzmocnić nasze dobre samopoczucie. Wierzcie mi, że ja akurat mam mnóstwo powodów, żeby domagać się ułożenia jak najszerszego wachlarza takich bohaterów. Żeby nie tylko Kuria była obok św. Jana Pawła II, ale i inni, znacznie od niej poważniejsi zawodnicy. Coś jednak w środku silnie mi podpowiada, żeby się tym przetasowaniom przeciwstawiać, żeby nie iść na żadne kompromisy i nie mieszać pierników z innymi substancjami, które przypominają je kolorem i kształtem, ale jednak wyraźnie się od tych pierwszych różnią. Coś podpowiada mi, żeby nie poszukiwać zgody za wszelką cenę, a jasno i wyraźnie opowiedzieć się po tej stronie, którą uważam za słuszną. Jak wiecie podjęliśmy tutaj wszyscy trud wykreowania całego garnituru bohaterów, którzy swoją postawą i dorobkiem mogliby służyć za przykład innym. Wyciągnęliśmy z cienia Hipolita Milewskiego i Edwarda Woyniłłowicza, na którym różne akademickie sławy robiły kariery, pisząc przyczynki i zdobywając punkty umożliwiające im wspinanie się po szczeblach kariery jakże przecież nieważnej i śmiesznej. Czy ktoś to zauważył i się do tego odniósł? Oczywiście, że tak. Podobnie jak w przypadku II tomu Baśni, poświęconego w całości tak istotnemu dla naszej historii wydarzeniu jak upadek Wielkich Węgier, odezwali się ci, którzy powinni sami zająć się promocją istotnych wydarzeń i postaci, ale tego nie zrobili. Odezwała się pani Gizela Chmielewska, autorka biografii Woyniłłowicza, napisanej wiele lat temu, która przez te wszystkie lata nie wpadła na pomysł by wydać II tom jego wspomnień, ale za to z ochotą krytykuje naszą pracę. Jej tekst pochodzi sprzed roku, ale podniósł mi wczoraj ciśnienie mocno. Oto link http://plus.pomorska.pl/magazyn/a/znowu-biedny-pan-grzechy-oficyny-klinika-jezyka-zdjecia,10681054

Otóż chodzi tej pani o to, że drukując te wspomnienia, odcyfrowywane pracowicie przez Pana Marka i Panią Marię, nie ustrzegliśmy się kilku błędów. Pani Chmielewska nie zrobiła nic w sprawie wydania tych wspomnień, podobnie jak inni ludzie, którym leży rzekomo na sercu pamięć o Edwardzie Woyniłłowiczu. Kiedy jednak ktoś wykonał pracę za nich nie, są w stanie zdobyć się na nic innego jak niska bardzo i podława krytyka. Dlaczego państwo nie wydaliście tych wspomnień wcześniej? W tej doskonałej, postulowanej przez panią Gizelę formie? Powiem wam dlaczego – bo szkoda wam było pieniędzy, to po pierwsze, bo nie wierzyliście, że to się może sprzedać, a po drugie nie poradzilibyście sobie z manuskryptem. Jest to dla mnie oczywiste. Krytyka zaś pani Chmielewskiej demaskuje ją całkowicie. Jej, podobnie jak i innym wydawało się, że będą jedynymi dysponentami spuścizny Woyniłłowicza, bo tak zwany „zwykły czytelnik” na pewno się tym nie zainteresuje. Kogóż by bowiem obchodził taki Woyniłłowicz? A tu taka niespodzianka, nie dość, że nieznane wydawnictwo wydało II tom, to jeszcze go sprzedało w nakładzie, o jakim pani Chmielewska nie może nawet śnić. Czy to nie dziwne?

Nie ukrywam, że jestem rozgoryczony. Nie ukrywam, że mam trochę dosyć. Powiem wprost, jeśli jeszcze raz zadzwoni do mnie ktoś z prośbą o sprzedanie mu II tomu tych wspomnień, nieważne czy to będzie ksiądz czy nie ksiądz, czy będzie z Białorusi czy nie, niczego ode mnie nie dostanie. Niech dzwoni do Chmielewskiej, niech ona mu da dobrą, właściwie wydaną książkę. Nie będę też słuchał pytań w rodzaju – a czy pan jest historykiem? Idźcie wszyscy do Chmielewskiej i do tego drugiego mędrca z Olsztyna, niech wam opowiedzą o Woyniłłowiczu i niech wam sprzedadzą jego wspomnienia. Nienawidzę dziadostwa, a dziadostwa odzianego w płaszcz aspiracji nienawidzę szczególnie. Tak więc nie macie już tutaj po co dzwonić i prosić mnie o cokolwiek. A książki można normalnie kupić w sklepie po cenach jakie tam widać. Nie udzielam żadnych rabatów nawet na duże ilości egzemplarzy i nie wzrusza mnie gawęda o tym, że trzeba Woyniłłowicza przypomnieć na Białorusi. Macie budżety, macie możliwości, przypominajcie…nie ma co czekać, czas leci.

Gadałem ostatnio z Jackiem i trochę żeśmy sobie nawzajem kadzili. Starzy faceci czasem tak robią i nie ma w tym nic dziwnego. No i on mi w pewnym momencie powiedział, że sława przyjdzie do mnie dopiero po śmierci. Otóż nie przyjdzie i dobrze byłoby, żeby wszyscy zdali sobie z tego sprawę. Żadnej sławy nie będzie. Nasza przygoda zaś trwać będzie tyle tylko ile trwać będzie życie, moje i pozostałych autorów. Potem już wszyscy dobrze się postarają, żeby nasze imiona wyskrobać ze wszystkich twardych nośników jakie są na świecie. Możecie być pewni. Będą także tacy, którzy po poprawieniu naszych błędów przypiszą sobie wszystkie nawet te najmniejsze osiągnięcia, które po nas zostaną. Nie może być inaczej.

Czy ja w związku z tym zamierzam coś zmienić w metodzie jaką posługiwałem się do tej pory prowadząc działalność publicystyczną i wydawniczą? Absolutnie nic nie zmienię i będę to wszystko ciągnął dalej, dopóki nie padnę na pysk. Wszystkich czytelników proszę tylko o to, by czasem, kiedy jest trochę gorzej, brali poprawkę na to, że ja też mam jakieś deficyty, ambicyjki, słabości i nie jestem jednakowoż zrobiony z blachy ocynkowanej. Może na szczęście, ale z drugiej strony szkoda….

Teraz ogłoszenia.

Jak pewnie już wszyscy wiedzą okoliczności zmuszają mnie do ogłoszenia tutaj pokornej prośby o wsparcie tego bloga. Jeśli ktoś uzna, że moja ośmioletnia, jakże intensywna działalność, warta jest jakiegoś zaangażowania, ponad wpisanie komentarza pod tekstem, będę mu nieskończenie wdzięczny za pomoc.

Bank Polska Kasa Opieki S.A. O. w Grodzisku Mazowieckim, 

ul.Armii Krajowej 16 05-825 Grodzisk Mazowiecki

PL47 1240 6348 1111 0010 5853 0024

PKOPPLPWXXX

Podaję też konto na pay palu:

gabrielmaciejewski@wp.pl

Teraz inne ogłoszenia.

Oto musimy stanąć w prawdzie i ponieść odpowiedzialność za nieprzemyślane decyzje jakie stały się moim udziałem w tym i pod koniec zeszłego roku. Po sześciu latach prowadzenia wydawnictwa wiem już mniej więcej w jakich cyklach koniunkturalnych się poruszamy. Oczywiście nie potrafię tego opisać, ale biorę rzecz na wyczucie. I to wyczucie mówi mi, że jeśli nie zaczniemy już teraz opróżniać magazynu z książek, które na pewno nie będą się dynamicznie sprzedawać, położymy się na pewno. Nic nas nie uratuje. Zanim przejdę do rzeczy, chciałem coś jeszcze zaznaczyć. To mianowicie, że od dziś nie słucham nikogo. Nie biorę pod uwagę żadnych opinii, rad, cudownych przepisów na biznes i zwiększenie sprzedaży, nie robię też nic, co nie jest bezpośrednio związane z moją pracą. Słucham tylko siebie. Howgh. Weźcie to pod uwagę. Teraz clou. Nie sprzedamy nakładu wspomnień księdza Wacława Blizińskiego. To jest dla mnie już dziś jasne. Zajmują one poważną powierzchnię w magazynie i ona musi się zwolnić. Nie sprzedamy tego, bez względu na deklaracje jakie padają na temat tej książki oraz jej autora. Nie sprzedamy jej nawet wtedy jeśli obniżę cenę bardzo drastycznie, bo doświadczenia z obniżaniem cen książek mamy już za sobą i one nas o mały włos nie doprowadziły do katastrofy. Pomysł jest więc taki – wszystko co uzyskamy ze sprzedaży wspomnień księdza Wacława Blizińskiego, pod odliczeniu podatków rzecz jasna, zostanie przekazane na remont kościoła i plebanii w Liskowie, gdzie proboszczem jest dziś nasz dobry znajomy ksiądz Andrzej Klimek. To nie jest ekstrawagancja tak wielka jak „dżdżownica jest to:”, ale uważam, że trzyma jakiś standard. Nie mogę inaczej. Tak więc jeśli ktoś chce pomóc w remoncie kościoła i plebanii w Liskowie, niech kupi jeden egzemplarz książki księdza Blizińskiego i komuś go podaruje.

Zapraszam na stronę www.basnjakniedzwiedz.pl Michał wrócił już z urlopu, więc FOTO MAG jest już czynny. Zapraszam także do Tarabuka, do księgarni Przy Agorze w Warszawie. Do antykwariatu Tradovium w Krakowie, do sklepu Gufuś w Bielsku Białej, do sklepu Hydro Gaz w Słupsku i do księgarni Konkret w Grodzisku Mazowieckim. Nasze książki są także dostępne w Prudniku w księgarni „Na zapleczu” przy ulicy Piastowskiej 33/2

Rozmawialiśmy tu wielokrotnie o deficytach „naszych”. To jest coś absolutnie strasznego, coś co doprowadzi nas do katastrofy. Okazuje się, po raz kolejny, że jednymi marzeniem tych „naszych”, co właśnie obsiedli państwowe urzędy, telewizje i różne agencje, jest bratanie się z progeniturą starych komuchów. I nic więcej, na tym lista marzeń się wyczerpuje. Przywołano przykład Mateusza Wernera, który, jak się okazało jest/był uczestnikiem imprezy pod nazwą Polska wielki projekt. Wszyscy pamiętamy ten festiwal nieudacznictwa i beznadziei firmowany przez takie tuzy intelektu jak profesor Zybertowicz. Lepiej dla nas wszystkich byśmy już do tego nigdy nie wracali. Tenże Werner Mateusz, niegdyś gwiazda telewizji przedpołudniowej, powiedział na jakimś spotkaniu, że wielkość Polski uzyskać można także, prócz oczywiście organizowania różnych festiwali i pogadanek, przez aktywizowanie środowisk polonijnych. Popatrzyłem na tego Wernera i pomyślałem sobie, że dobrze byłoby go wypuścić na jakieś polonijne środowisko. Jest więcej niż pewne, że nie wyszedłby z tego żywy.

Tak się składa, że ja, z udziałem czynnych tutaj czytelników i komentatorów zajmujemy się między innymi tym właśnie – aktywizowaniem środowisk polinijnych. Najlepsze jest to, że ja, nie wiem jak Toyah, nie wybieram się za ocean, po pierwsze dlatego, że się boje lecieć tak daleko, po drugie mam inne wydatki. No, ale środowiska się aktywizują. Oto pani Małgosia, z wielkiego miasta na południu USA, kupiła ode mnie 200 komiksów. 200 komiksów nabyła jednym prostym gestem kochana Pani Małgosia z dalekiego Dixieland!!! A Werner w całych Chinach sprzedał raptem 3 tysiące swoich książek o kulturze Polski. To się nie mieści w pale. I ten gość będzie nas teraz pouczał na okoliczność aktywizacji środowisk polonijnych? Jak wiecie komiksy nasze nie opowiadają ani o tragicznej doli żołnierzy niezłomnych, ani o szarżach husarii, ani o żadnej z tych rzeczy, które były przedmiotem lansu w programie Polska wielki projekt. A mimo to ludzie gotowi są je kupować. Czynią to z dwóch powodów. Po pierwsze doskonale rozumieją intencję, a to zrozumienie podpowiada im ich wrodzona wrażliwość, a także tradycja w której się wychowali. Mam na myśli tradycję bliską, tradycję zmagania się z opresją komuny, z biedą i brutalnością państwa. Mam na myśli tradycję związaną z Kościołem. Ludzie doskonale rozumieją co my tu do nich mówimy. Nie rozumie tego tylko Werner z Zybertowiczem. Po drugie, wszyscy ci ludzie wiedzą, że ja nie kłamię. Robimy tu biznes wydawniczy i każdy jest tego świadom, a na czym jak na czym, ale na biznesie Ameryka zna się doskonale.

Trwa dyskusja o tym czy to Polacy czy Niemcy są odpowiedzialni za mord w Jedwabnem, Dyskusji tej towarzyszy blokada informacyjna, czyli niemożność dokonania ekshumacji ciał ofiar. Wśród argumentów przeciwko odpowiedzialności niemieckiej jest i taki, że zwolnienie Polaków z tej winy działa niejako wstecz i wtedy przyznać musimy, że ani Chopin, ani Skłodowska nie byli Polakami, bo Polski nie było na mapie. Uważam, że powinniśmy pociągnąć tę metaforę dalej. Einstein to po prostu ponury Szwab z miasta Ulm, który wykorzystał badania swojej żony do zrobienia kariery. Nie jest to bynajmniej żaden Żyd, który emanował typowym dla tej nacji geniuszem, bo przecież nie można mówić o żydach skoro nie ma państwa żydowskiego na mapie. Tym samym, żydzi są nacją, która ma najmniej noblistów w historii. Cholerne nieuki, nie dość, że nie chce im się pracować, to jeszcze przez swoje absurdalne, pasterskie wierzenia nie chcą pozowlić na eksumację ciał ofiar w Jedwabnem. Co za świat….

W telewizji wystąpił Bartłomiej Sienkiewicz, człowiek-klawesyn. Powiedział, z tym charakterystycznym dla siebie uśmiechem obnażającym zastarzałe zajady, że ci zamachowcy to są w zasadzie tacy zombie. Zjawiają się jak spod ziemi i zaczynają zabijać. No i nie ma na nich siły. Policja, tajne służby, wojsko, nikt im nie da rady. Sienkiewicz już dawno przekroczył granice bezczelności dozwolone dla ludzi pokazujących się w mediach. W zasadzie ktoś powinien już opublikować w sieci kompromitujące go fotografie, żebyśmy wreszcie mogli odetchnąć z ulgą i powiedzieć, że pana Bartka mamy już za sobą. No, ale na razie musimy czekać, bo nikt się nie odważył. Sienkiewicz więc wychodzi i kłamie w żywe oczy, a do tego się uśmiecha. Ja patrząc na niego dziś miałem wrażenie, że za chwilę zamieni się w nietoperza i odleci. No, ale został. Przed Sienkiewiczem pokazywali program, w którym dilerzy narkotykowi miasta Warszawy, zamaskowani oczywiście opowiadali o swoich klientach z najwyższej półki. Sienkiewicza nie wymienili, ale mam dziwne przeczucie, że był na liście.

Uważam, że wobec opinii głoszonych przez pana Bartka, on i wszyscy jego koledzy powinni być pozbawieni emerytur i świadczeń. Każdy bowiem kto oglądał film „Noc żywych trupów” wie, że żadna policja na te trupy nie pomaga. Przeciwnie, często jest z nimi w zmowie, a zawsze generuje koszta. Pomagają za to solidne widły, albo młot pięciokilowy na długim trzonku. Tak więc wzywam, do wydalenia Sienkiewicza i jego funfli z kraju, wzywam też do uzbrojenia ludzi w stare, wypróbowane i praktyczne narzędzia przeciwko zombie.

W Szkle kontaktowym ten cholerny stary dziad nazwiskiem Iwaszkiewicz, razem z synem gościa, co prowadził dawno temu Ekran z bratkiem. Zaczęło się od zamachowca samobójcy, a potem gładko zeszło na posłów PiS snujących się po pijanemu po sejmie. Telefon jakiegoś sku…na z Tolkmicka wyprowadził mnie z równowagi.

Na Onecie wywiad z Wolskim, obecnie dyrektorem II programu telewizji. Wolski rzekł co następuje:oglądalność jest absolutnie nieważna dla bytu, narodu, dla rozwoju. To jest rzecz niesamowita, to jest lepsze niż ten brak żydów przed powstaniem państwa Izrael. Oto człowiek powołany do tego by przyciągać przez telewizory Polaków i wabić ich tam atrakcyjną treścią, mówi wprost, że czynił tego nie będzie. I jeszcze dodaje, że prowadzi rozmowy z Rewińskim i kabaretem Mumio, bo chce, by jego program był taki nieco snoberski. Nie chcę tu po raz kolejny pisać o kryteriach oceny różnych produkcji, ale gołym okiem widać, że pan Wolski ni cholery z tego nie rozumie. Kabaret Mumio, który dawno temu wsławił się kilkoma absurdalnymi skeczami powatarzanymi tyle razy, że widząc je można już tylko rzygać, przez parę lat był eksploatowany w reklamie. To się skończyło, bo formuła proponowana przez tę formację nie nadąża za życiem. Z grubsza rzecz biorąc Mumio tworzyli ludzie nabijający się z Mateusza Wernera i jego środowiska. No, ale do tego właśnie środowiska aspiruje Wolski i jego młodsi koledzy. O co więc chodzi? O to, by wyjaśnić za wczasu klęskę. O nic więcej. Wolski, z tego co mi o nim opowiadano, jest człowiekiem nie rozumiejącym absolutnie niczego. I teraz ta pogubiona istota pozbawiona intuicji i wrażliwości będzie robić snoberską telewizję. Jak to dobrze, że nie mam telewizora. Rewiński i Mumio gwarancją wysokiego poziomu artystycznego….szkoda słów. Dodał jeszcze pan Wolski, wobec zwycięstwa PiS w wyborach wszyscy mają trzymać mordy w kubłach, bo teraz on będzie rządził. Nich ktoś ich zamknie. Jego, Makowskiego, Ziemkiewicza i całą resztę. Najlepiej w jednej celi z Sienkiewiczem. A dilerzy niech im dostarczają towar. Zapłąci się im z abonamentu. Na coś się w końcu przyda.

Na koniec coś wesołego. Rozmowa mojej żony z moją teściową. O mężu sąsiadki.

Moja żona – Władek pił okropnie

Moja teściowa – Władek? Co ty gadasz, to złoty chłop był, gdzie on tam pił. Raz kiedyś…okazyjnie…

Moja żona – Sama widziałam go pijanego na klatce.

Moja teściowa – Spał?

Moja żona – No nie, szedł…ale się zataczał.

Moja teściowa – E, tam…mówiłam, gdzie on tam miał głowę do picia. Raz kiedyś….

Zostawiam Wam nowe nagrania z Bytomia i zapraszam na stronę www.coryllus.pl

wywiad z Ewa Staub

https://www.youtube.com/watch?v=bprGhm_N7MY

wywiad ze mną

https://www.youtube.com/watch?v=DKhmQtJrMQM

wywiad Michalkiewicz

https://www.youtube.com/watch?v=oIBZALUxTzI

wywiad Chodakiewicz

Antykwariat

To jakie pomniki się stawia w miastach świadczyć może o kierunku, w którym zmierza polityka. Nie tylko miast, ale także kraju. Jeśli zamiast pomników w powyższą formułę wstawimy filmy czy inne jakieś badziwie propagandowe, stanie nam przed oczami ta prawda całkiem wyraźnie. Ktoś wczoraj napisał w komentarzu, że w Radomiu ma stanąć ławeczka profesora Leszka Kołakowskiego. I to jest znak widomy, w jakim kierunku swoich i tak już udręczonych obywateli popychać zamierzają władza miasta Radomia – w kierunku realnego socjalizmu z naganem w łapie, uosabianego przez tego szacownego nieboszczyka, co go teraz z brązu uleją i na ławce posadzą. Ten sam ktoś zapytał przytomnie, dlaczego w tymże Radomiu nie ma pomnika Jacka Malczewskiego. Ja zaś myślę, że lepszy niż Kołakowski byłby nawet świętej pamięci Stanisław Supłatowicz, znany pod imieniem Sat -Okh, dyżurny Indianin kraju, który jak głosiła legenda zamieszczana na 4 stronie jego książek, pochodził z Radomia. A niechby pochodził nawet z Przysuchy, pomnik w Radomiu można mu postawić. Byłby to pierwszy w Polsce pomnik Indianina, w dodatku całkiem fałszywego. Jeśli do tego dokręcilibyśmy stojący po drugiej stronie Wisły – w Emilcinie – pomnik kosmitów wystawiony przez stowarzyszenie Nautilus, zrobiłby się z tego ciekawy szlak turystyczny dla znudzonych amerykańskich wycieczkowiczów w wieku wnukodajnym.
Jeszcze chwilę o tych ławeczkach. Jedna, dwie ławeczki w jakichś oddalonych od siebie miastach dadzą się jeszcze wytrzymać, ale dziś mamy plagę ławeczek. Mamy eksplozję tej pomnikowej dyskrecji, która ma uwodzić ludzi o wrażliwej duszy, a jest tak nachalna, że jeszcze trochę, a będziemy na widok tych ławeczek womitować nie gorzej niż po suszonych muchomorach czerwonych. Co prawda i tak nic nie przebije Rubinsteina siedzącego przy fortepianie na Piotrkowskiej, w Łodzi. Ten wygląda jakby się nażarł tych muchomorów na zapas i popił je nie piwem bynajmniej, ale czystym spirytusem. Do tego, jak ktoś ma drobne, może wrzucić do fortepianu pieniążek i oczadziały od grzybów, odlany z brązu Rubinstein zagra mu coś skocznego. Tak było do niedawna, nie wiem, może władze Łodzi poszły po rozum do głowy i ktoś to wyłączył, a pomnik gdzieś przestawił, w miejsce bardziej dyskretne.
Zacytowałem wczoraj notkę Roberta Tekieli z portalu niezależna, gdzie wymienia on cięgiem bohaterów narodowych, o których jeszcze w tym roku jacyś szaleńcy nakręcą seriale. Na pierwszy ogień pójdzie Wisłocka. Potem Kantor, a później Maria Skłodowska-Curie, którą już reklamują w WP hasłem „Tej rozpustnicy nie można było zaspokoić”. W zasadzie już teraz należałoby przeprowadzić ogólnopolską akcję wywalania telewizorów z okien wprost na jezdnię. Byłby to protest przeciwko polityce serialowej władz telewizji. No, ale ja wiem i wy wiecie, że nic takiego nie nastąpi. Wszyscy grzecznie zasiądą, każdy przed swoją plazmą i będą się gapić na te przygody Wisłockiej i Kantora w poradniach seksuologicznych. W zasadzie te dwie postaci dobrze byłoby połączyć w jednym dziele, nadałoby mu to o wiele większą dynamikę. Co się przydarzyło wybitnemu dramaturgowi w poradni seksuologicznej na Gocławiu, gdzie przyjmowała doktor Michalina. Skłodowskiej do tego nie podłączymy niestety, bo żyła zbyt wcześnie, ale jako znana rozpustnica nadawałaby się znakomicie jakie uzupełnienie tej oferty.
Robert Tekieli informuje nas na koniec, że rodzynkiem absolutnym w tym zestawie będzie wyemitowanie jeszcze w marcu filmu reżysera Zalewskiego zatytułowanego „Historia Roja czyli z ziemi lepiej słychać”. Co prawda Mieczysław Dziemieszkiewicz, to nie jest postać tej miary co Kantor i Wisłocka, ale skoro mamy o nim film, to dlaczego go nie pokazać.
Jak wiecie ja jestem przeciwny produkcjom takim jak ta wyżej wymieniona, bo one zwyczajnie nie mówią prawdy, ani o czasach, ani o ludziach. Jeszcze mniej mnie przekonuje zestawienie w jednym szeregu Skłodowskiej, Kantora i Wisłockiej, a do wyjścia zabieram się kiedy czytam słowa nowego szefa TVP Kultura, który jakiś czas temu debiutował w salonie jako bloger, a potem był lansowany przez gazownię, jako jeden z tak zwanych hipsterów prawicy, razem z Wildsteinem i Muchą. Oto próbka talentu literackiego pana Matyszkowicza, który od teraz dbał będzie o właściwy poziom cukru w cukrze, czyli o nasycenie kulturą, tego bajora, jakim była, jest i niestety będzie telewizja publiczna. Prawda, że ładny?

Czego od Was chcemy? Żebyście chodzili do kościoła, płodzili dzieci, ginęli w powstaniach i czytali dobrą literaturę. A przy tym pozostali tymi, których stworzył Bóg w nieogarnionej wyobraźni swojej, a matka wydała na świat i kogo żadna ciotka nie zdołała upupić. Tradsem, neonem lub żulem spod sklepu. Nie chcemy być Waszą ciotką, ale Waszą Frondą.
Jeśli już zginiecie w tym powstaniu, to pamiętajcie, idźcie w stronę światła, wtedy nic innego się nie liczy. Jest tylko Bóg i Wy, którzy do niego zmierzacie, nieśmiało i pamiętając o całym grzechu, w którym się taplaliście. Zostaniecie sam na sam, bez ciotek i wujków, bez tego wszystkiego, co tylko powierzchowne, naskórkowe i będziecie tak stali sobie z Bogiem naprzeciwko siebie, zupełnie nadzy. Opowiecie o sobie, jak nikt wcześniej Wam nie pozwolił, boście dranie okrutne i zwykłe głupki.
Wtedy zapalą się kolorowe światła, stroboskopy pójdą w ruch i zacznie się Wasze wieczne disco.

To jest tekst sprzeda paru lat, jest więc szansa, że pan Matyszkowicz trochę wydoroślał, a do tego ma przecież zastępcę – Piotra Zarembę. Nie ma więc może powodu, żeby się martwić. Ja się jednak martwię. Przypominam sobie bowiem, co niedawno w tym samym portalu, gdzie Tekieli reklamuje seriale, pisał niejaki Lisiewicz. Otóż wychwalał on formację duchową bojowców z PPS, którzy dzielnie walczyli za ojczyznę rzucając bomby na różnych złych urzędników i kolaborantów. Ja teraz czekam już tylko na listę tych kolaborantów ogłoszoną przez Zarembę w TVP Kultura. Wiem, że nie będzie tam ani Lisa, ani Kraśki, ani Wielowieyskiej. Nie mogę jednak ręczyć, że nie znajdę tam swojego nazwiska. Choć pewnie jednak nie, bo oni pilnie dbają o to, by nikomu, nawet mimochodem, nie zrobić promocji. No, ale kilka znanych osób może się tam odnaleźć. Na przykład publicyści z Warszawskiej Gazety.
My zaś, po staremu będziemy robić swoje. Już za tydzień w naszej księgarni premiera powojenna wspomnień księdza Mariana Tokarzewskiego, kapelana Józefa Piłsudskiego, zatytułowanych „Straż przednia”. Rzecz opowiada, o prześladowaniach Kościoła na Kresach w czasach przed I wojną oraz w czasie walk z bolszewikami. Od wyników sprzedaży tej książki zależy czy wydamy, następne reprinty, nie publikowanych przez nikogo do lat wspomnień, pamiętników i dzienników. To dużo ważniejsze niż serial o Wisłockiej i Kantorze, ale na to państwo nasze akurat pieniędzy nie da. A już z pewnością nie od razu. Ja zaś jak wiecie nie ma wahań i kłopotów z podejmowaniem decyzji. Tak więc do dzieła. Musicie nam w tym pomóc.

Zapraszam na stronę www.coryllus.pl, do sklepu FOTO MAG, do księgarni Przy Agorze i do księgarni Tarabuk

Staje nam przed oczami wagon pełen biednych i niczego nie rozumiejących dzieci, które jadą na śmierć. Towarzyszy im starszy pan w kapeluszu i drucianych okularach. Ja przynajmniej zawsze mam taką wizję, a utwierdzają mnie w niej wszystkie opisy, zdjęcia i pomniki, poświęcone Korczakowi i jego dzieciom.
Wczoraj jednak coś się w tych moich projekcjach zmieniło. W dodatku zmieniło się nagle i chyba nieodwołalnie. Oto przeczytałem recenzję książki wydanej przez „Czarne”, książki opowiadającej o życiu Stefanii Wilczyńskiej, najbliższej współpracownicy Korczaka. Pani ta została opisana jakby była aniołem, który zstąpił na ziemię, by czynić dobro, może tak rzeczywiście było, a może nie, ja nie jestem badaczem korczakianów, jak to się pięknie niekiedy określa. Ja tylko przeczytałem recenzję i ma w związku z nią kilka pytań. Dotyczą one także samej książki, bo jak to zwykle bywa u nieudolnych autorów, recenzja ta nie jest w istocie recenzją, ale po prostu streszczeniem dzieła, zdradzającym mnóstwo szczegółów. Idźmy więc po kolei.
Nie miałem pojęcia, że plac pod sierociniec Korczaka kupiono za 24 tysiące rubli. To jest kwota astronomiczna, która w żaden sposób nie koreluje z przeznaczeniem inwestycji. Miał to być wszak plac pod budowę domu dla żydowskich sierot. Biednych, zawszonych Mośków i Sruli z Nalewek. W dodatku dom, który na tym placu postawiono był czymś w owym czasie niespotykanym. Kafelki na podłodze, obrotowe drzwi, łazienki, czysta pościel, sale sypialne co prawda zbiorowe, ale za to czyste. Do tego szkoła, biblioteka i inne atrakcje. Kiedy wszystko było gotowe, sprowadzono tam te nieszczęśliwe dzieci, które żyły w suterenach, w piwnicach i na poddaszach. No, ale pisze nam autorka biografii Wilczyńskiej, że na sobotę szły te dzieci do swoich rodzin, a potem – o zgrozo – nie miały zamiaru wracać do Korczaka i były o to jakieś awantury. No więc nie były sierotami, prawda? A przynajmniej nie wszystkie nimi były. Prócz żydowskiej ochronki istniały w Warszawie również inne, w tym chrześcijańskie oraz – jak sądzę państwowe, czyli carskie. Jak więc to się stało, że do domu dla sierot trafiały „niesieroty” i w jaki sposób były one selekcjonowane? Kto decydował, że te dzieci akurat mogą przez cały tydzień siedzieć u Korczaka, a na sobotę wracać do nor, gdzie mieszkali ich rodzice? No i wreszcie kto wyłożył te monstrualne pieniądze na ochronkę, która była olbrzymim budynkiem w środku wielkiego miasta, a nie nędzną budą na przedmieściu. Tego nie wyjaśnia nam autorka biografii Stefanii Wilczyńskiej. Ona się skupia na relacji pomiędzy Korczakiem a Wilczyńską i zastanawia się czy oni się kochali potajemnie, czy może nienawidzili, czy ich relacja wzajemna była głęboka czy płytka.
Pierwsza odpowiedź jaka się nam nasuwa, jest prosta. Ochronę Korczaka zbudowano z funduszy syjonistycznych i była ona przeznaczona dla dzieci, które po wstępnym okresie edukacji miałby wyjechać do Palestyny i tam rozpocząć kolonizację terenów przyszłego państwa żydowskiego. To jest oczywistość z gatunku najbardziej oczywistych oczywistości, ale ja – z racji słabego zainteresowania Korczakiem – do wczoraj nie zdawałem sobie z tego sprawy. Z czasem instytucja prowadzona przez Korczaka została rozbudowana, powstała bursa, gdzie mieszkali starsi wychowankowie i szkoła, gdzie kształcono przyszłych wychowawców dzieci. Jak pamiętacie metody Korczaka wzbudzały wielkie emocje i wiele osób się z nimi nie zgadzało. Należała do nich na przykład żona Józefa Piłsudskiego. W swoich pamiętnikach pisze ona wprost, że Korczak namawiał dzieci, by donosiły na nauczycieli. Ja nie wiem czy można w ten sposób opisać tę metodę, ale zajrzyjcie do wspomnień Aleksandry Piłsudskiej, bo tam to jest tak przedstawione. We wczorajszej recenzji zaś stało jak byk, że w tej ochronce była specjalna skrzynka życzeń i zażaleń i dzieci wrzucały do tej skrzynki karteczki z prośbami, żalami i skargami. Pani Stefania Wilczyńska zaś czytała je wszystkie.
Przejdźmy teraz do samej Wilczyńskiej. Kończyła ona tę samą pensję co Maria Skłodowska i studiowała nauki przyrodnicze w Szwajcarii oraz Belgii. W ochronce Korczaka była osobą najważniejszą, która potrafiła żelazną ręką narzucić dyscyplinę. Była przy tym jeszcze aniołem dobroci i dzieci biegły do niej, kiedy było im smutno i źle. Myślę, że było trochę inaczej, bo sam mieszkałem w internacie i wiem jak to jest, ale niech im tam będzie….
Stefania Wilczyńska poświęciła całe życie dla tych dzieci. Wspomina jednak autorka biografii, że jej bohaterka miała chwile zwątpienia i chciała odejść. Przez cały czas pracy w ochronce miała wychodne tylko w jeden dzień w tygodniu – w środę. Chodziła wtedy do matki. Z opisu wynika, że Korczak się jej bał i musiał się z nią liczyć. Być może Stefania Wilczyńska była dla sponsorów ochronki zaworem bezpieczeństwa, na wypadek, gdyby dobremu doktorowi coś odbiło i zaczął realizować inny program niż to zaplanowano w preliminarzach. Nie wiem tego z całą pewnością, tak tylko głośno myślę….Nie ma oczywiście nigdzie słowa na temat wynagrodzenia Korczaka i Wilczyńskiej, a przecież nie pracowali za darmo. Ja rozumiem, że legenda wymaga, by nie wymieniać sum, ale rzetelność badacza z kolei wymaga czegoś innego. Jeśli ktoś poświęca całe życie dla dzieci, musi dostawać wynagrodzenie. Jeśli nie będzie wynagradzany, ucieknie i nie ma znaczenia czy jest żydem, katolikiem czy buddystą. Praca z dziećmi jest najbardziej upiornym zajęciem na świecie. Wilczyńska chciała uciec raz, ale wróciła.
I teraz najważniejsze. Korczak odwiedził brytyjski Mandat Palestyny dwa razy, w 1934 i w 1936 roku. Był wtedy w kibucu En Charod na północy kraju. Kibuc ten został założony przez emigrantów z Europy Wschodniej w roku 1921. Zanim tam przybyli w miejscu tym istniała arabska wioska, z którą nie wiadomo co się stało. Potem emigranci rozpoczęli osuszanie bagien, pracowali i żyli w strasznych warunkach, umierając na malarię i inne choroby. Było im bardzo ciężko. Nie wiemy jak było potem, kiedy w kibucu był Korczak, ale skoro tam był przypuszczać chyba możemy, że dzieci z jego ochronki przeznaczono właśnie dla tego miejsca. Możemy, czy nie? No chyba tak, po cóż inaczej by tam jeździł? Dzieciaki zabrane rodzinom, bo nie sieroty przecież, jak nam oznajmia autorka biografii Wilczyńskiej, po edukacji w sierocińcu Korczaka miałby być wywiezione do Palestyny i tam budować zręby państwa Izrael. I teraz kolejne ważne pytanie: czy Korczakowi się to podobało? Nie znam odpowiedzi. Nie wiem czy był zadowolony czy smutny po wizycie w Kibucu En Charod.
Wilczyńska, o czym przeczytałem wczoraj, była w tym samym kibucu w roku 1939, może coś pokręciłem, ale autorka wyraźnie pisze, że trwała już wojna kiedy Wilczyńska wyjechała z kibucu En Charod i wróciła do Warszawy. To jest ważna informacja, która burzy całkowicie nasze myślenie o wojnie i Żydach. Jeśli dodamy do tej informacji inną, dotyczącą wywozu dzieci zabranych rodzinom, z Czechosłowacji, tuż po aneksji, to musimy się poczuć dziwnie. Pamiętacie tę sprawę, prawda? Brytyjski urzędnik pilotuje program swojego rządu, który przeznaczył na każde żydowskie dziecko w Czechosłowacji 50 funtów. Dzieci są wywożone żeby uniknęły holocaustu, tak to jest opisywane. No, ale wywożone są dzieci kilkunastoletnie, a ich rodzice zostają, rozdziela się rodziny i nie ma sposobu by to zmienić, bo Korona wyłożyła pieniądze tylko na dzieci, nie na dorosłych. Rodzice zostają w Dystrykcie Czech i Moraw w oczekiwaniu na przeznaczenie. Nie żal ich syjonistom? Nie żal tych ludzi brytyjskim urzędnikom? Zresztą w roku 1938 nie ma jeszcze mowy o żadnym holokauście. Nie ma mowy o obozach zagłady. Gdzieś tam są jakieś obozy pracy i zamknięci w nich komuniści przemierzając z łopatami olbrzymie połacie torfowisk śpiewając pieśń Wir sind die Moor Soldaten. To wszystko. O cyklonie B jeszcze nikt nie słyszał. No, ale te dzieci z Czechosłowacji jednak są wywożone. Nawet mamy pomniki upamiętniające te wydarzenia, jeden na dworcu w Pradze, a drugi bodajże w Gdańsku, przez który dokonywano przerzutów. I teraz ta Wilczyńska – wraca jak gdyby nigdy nic w 1939 do Warszawy. Po co? Nikt jej nie powiedział, że będzie wojna? Od wiosny 1939 wszystko jest jasne. Od 1938 dzieci są wywożone z Czechosłowacji. Ona, jako działaczka żydowska musiała o tym wiedzieć. Po co wróciła? Nie bała się holocaustu? Być może nie, być może chciała się poświęcić dla tych dzieci, ale przecież w to nie wierzymy. W 1939 roku nikt nie myśli o zagładzie. Organizuje się getto, a sierociniec Korczaka znajduje się poza jego murami. Budynek jest ewakuowany i ochronka dostaje nowy lokal w getcie. Dzieci nadal są karmione, uczy się je i wychowuje. I tak aż do ostatecznego rozwiązania, które – jak sądzę – było wielkim zaskoczeniem tak dla Korczaka, jak i dla Wilczyńskiej. Przecież oni musieli wiedzieć jak to wszystko jeździ i musieli się czuć w miarę bezpiecznie. Byli odważnymi ludźmi, mieli swoją misję do zrealizowania i nie zrezygnowali z niej do końca. Dzieci zamiast do kibucu En Charod pojechały do obozu w Treblince i tam zostały zagazowane. Wiecie ile było tych dzieci? Dwadzieścia wagonów! Tak, tak, dwadzieścia wagonów dzieci zostało wywiezionych z getta prost do gazu. No, ale przecież Niemcy nie mówili Żydom, że jadą do gazu. To się okazywało nagle i niespodziewanie. Dokąd więc jechali Korczak, Wilczyńska i te dzieci? O czym myśleli w czasie podróży?
I teraz rzecz najistotniejsza. W roku 1927 kibuc En Charod wizytowany był przez bardzo dostojnego gościa, był nim sam prezydent republiki Czechosłowackiej Tomasz Masaryk. Ciekawe czy jemu się tam podobało? Bo ja obstawiam, że Korczakowi nie podobało się wcale. No, ale może Masaryk przykładał do tego inne kryteria. Ja może napiszę to wprost, żebyśmy nie mieli złudzeń. Masaryk to jest amerykański i brytyjski agent pilnujący w Europie Środkowej różnych interesów przez całe dwudziestolecie. Jest to także znany antysemita, który uważa, że Żydzi powinni opuścić Europę i zamieszkać gdzie indziej. I jego właśnie organizacje syjonistyczne sprowadzają do kibucu En Charod. No, a dopiero potem Korczaka i Wilczyńską.
Jakie konkluzje przyjdzie nam wycisnąć z tych rozważań? Niewesołe. Ja na przykład chciałbym poznać nazwiska i zobaczyć twarze tych ludzi, którzy zdecydowali, że jednak nie, że dzieci Korczaka, zostają, bo nie ma pieniędzy na to, by wywieźć je do Palestyny. Kim byli ci faceci? I dlaczego z takim poświęceniem wywozili dzieci z Pragi, a tych warszawskich nie chcieli. One przecież nie były zawszonymi sierotami, a przynajmniej nie wszystkie. Można je było umyć, ładnie ubrać i uratować. Zostawiono je jednak w gettcie. Okay, być może Hans Frank położył cenę zaporową i sprawa się rozmyła właśnie przez to. Miałbym jednak prośbę do badaczy życia i twórczości Janusza Korczaka, by nam te kwestie naświetlili wprost, a nie zajmowali się miłością Wilczyńskiej i Korczaka. Ten sposób narracji ubliża bowiem inteligencji. Nie naszej bynajmniej, ale ich inteligencji. Widzimy to, prawda?

Zapraszam na stronę www.coryllus.pl gdzie można już kupić nowy tom Baśni jak niedźwiedź, zatytułowany „Kredyt i wojna”, zapraszam też do sklepu FOTO MAG przy stacji metra Stokłosy w Warszawie. Informuję również, że 16 lipca odbędzie się mój wieczór autorski w Bielsku Białej, początek o godzinie 18.00 w lokalu przy ul. Wzgórze 14. Wieczór organizowany jest przez miejscowy Klub Najwyższego Czasu, a tytuł spotkania brzmi „Moja Rzeczpospolita”.