Baśń jak niedźwiedź

Wyemitowano wczoraj pierwszy odcinek serialu „Reset”, którego istotną funkcją jest, w mojej ocenie, umocnienie i zaklepanie kilku dziennikarskich karier. Dlaczego ja rzucam takie odium na ten, od strony technicznej, dobrze zrobiony film? Ponieważ technika robienia filmów dokumentalnych zawierających ważne informacje jest taka, że unika się w nich formalnych fajerwerków. One bowiem odwracają uwagę od tego co istotne, a skupiają ją na prowadzących. Tak, jak przypuszczałem wcześniej głównymi bohaterami tego filmu są panowie Rachoń i Cenckiewicz, którzy z trudem jedynie ukrywają, że chcą być jak Bogusław Wołoszański. Ten efekt oczywiście osiągają, bo można go osiągnąć znacznie taniej niż to widać w filmie „Reset”, wystarczy skórzana kurtka i ustawiony głos. Czego dowiódł sam Wołoszański. Prócz efektu samotnego mściciela przemierzającego ciemne zaułki wrogiego miasta Rachoń nie uzyskał w tym filmie nic. No, może prawie nic. Zanim jednak przejdę do tego prawie, poznęcam się jeszcze trochę nad formą, bo ona obnaża intencję. Tą zaś jest próba uwiedzenia widza. Są różne techniki tego uwodzenia, a ja nie będą specjalistą w tej dziedzinie, nie mogę się za bardzo wiążąco wypowiadać. Mogę jednak powiedzieć, co to jest dobry film dokumentalny robiony z właściwą intencją i co to jest film dokumentalny aspirujący i naśladujący. Dobre filmy dokumentalne robił David Attenborough, facet w prostej koszuli zapinanej z przodu i spodniach przytrzymanych zwykłym paskiem. W dodatku jego bohaterami nie byli szpiedzy i dyplomaci, ale zwierzęta, które nie słuchały poleceń zza kamery. A jednak się udało.

Film Rachonia zaczyna się od sceny w pokoju gdzie agenci KGB przygotowali truciznę dla Litwinienki, której nadwyżkę wlali do zlewu. Oglądamy ten pokój, tak jakby to było nie wiadomo co, jakby był od dwudziestu lat wyłączony z użytkowania, a Rachoń wszedł tam za specjalną zgodą MI6. No, ale nie będę omawiał po kolei poszczególnych scen. Jedno w tym filmie jest wstrząsające – rozmowa z Anną Fotygą. Mówi ona mianowicie, że kiedy przygotowywano weto dla projektu umowy handlowej UE-Rosja, ktoś jej – kiedy wchodziła na mównicę – podmieniał dokumenty. Co innego było ustalone, a co innego było w tekście. Jeśli myślicie, że redaktor Rachoń zapytał Annę Fotygę, kto to mógł być, albo, że poszedł tym tropem, to jesteście niestety w „mylnym błędzie”. Film ten bowiem będzie w każdym kolejnym odcinku przekonywał nas, że Tusk to ruski i niemiecki agent, który jest odpowiedzialny za Smoleńsk. Dokumentów na to nie będzie, ale dzięki temu filmowi nieprzekonani pójdą na wybory i zagłosują na PiS. Oby tak było. Czy to jednak wystarczy? Tusk już dziś robi kampanię wskazującą, że wybory będą sfałszowane, a dla jego zwolenników jest to kwestia nie podlegająca dyskusji. Podobnie jak dla wszystkich wrogich Polsce europosłów i członków KE. Za cztery miesiące, kiedy PiS wygra wybory, okaże się, co oni tam szykują, w tym PE, a że coś szykują dowiadujemy się wprost z tego filmu, z rozmowy z Anną Fotygą, ale także z bieżących doniesień. Wszyscy ci ludzie już zrzucili maski, nie musimy się nawet domyślać, kim oni są i jakie mają zamiary. Poseł Saryusz-Wolski ogłosił wręcz, że szykują rozbiór. Widzimy, że gotowi są na fałszowanie wszystkich dokumentów i oskarżanie PiS o te fałszerstwa. Groza narasta na naszych oczach i coś się szykuje. My nie wiemy, co, albowiem jesteśmy przekonani i codziennie poprzez media przekonywani, że to tylko takie zagrywki, z których nic nie wyniknie. Jeśli jednak obejrzymy film o złym Tusku, co nie kochał Polski jak należy, to wygramy wybory i wszystko będzie dobrze. Oby tak było. Kiedy jednak widzę redaktora Rachonia, jak chodzi z poważną miną po Londynie, albo profesora Cenckiewicza, jak opowiada o trudach kwerend, w dyskusji po filmie, podczas gdy w samym filmie pokazane były dwa dokumenty z MSZ, to zaczynam mieć wątpliwości. Widzę, bowiem, że – rozumiem iż mimowolnie, niezależnie od twórców – film ten przesuwa się do dobrze opisanego segmentu dzieł znanych jako – znów nas wykorzystali i okradli, ale za to możemy popatrzeć, jak to zrobili.

Dlaczego ja się czepiam tak okropnie? Bo prowadzący nie panuje nad materiałem i jeszcze się tym szczyci. Pointę tej historii dopisze życie – tu i teraz, na jesieni tego roku. I nie jestem wcale pewien czy będzie to dobra pointa, a widząc zadowolone miny osób zgromadzonych po emisji filmu w studio, wręcz skłaniam się do przekonania, że nie będzie taka dobra.

Cały bowiem Parlament Europejski działa przeciwko Polsce, jawnie i tajnie. Anna Fotyga powiedziała wprost, że fałszowali dokumenty, a jedyną reakcją redaktora Rachonia było – łał, naprawdę!? To zaś oznacza, że „Reset” nie jest filmem dokumentalnym. Jest filmem propagandowym, którego zadaniem jest integracja środowisk patriotycznych przed wyborami i przekonanie nieprzekonanych. Czy to się uda? Większość wierzy, że tak, a im bardziej zaklina się rzeczywistość, tym wiara ta jest głębsza. Ja mam wątpliwości i mam także prawo do nich. Poza tym, jak wszyscy odwiedzający ten blog wiedzą mało co mnie tak irytuje, jak demonstracyjny i nieszczery entuzjazm. Tego zaś było w prezentacji i promocji serialu aż nadto.

Mamy przeciwko sobie cały, zakłamany, sprzedany Rosji Parlament Europejski, w którym na chama fałszuje się dokumenty. Anna Moskwa zaś ogłosiła wczoraj, że z jakąś kolejną decyzją pójdziemy do TSUE? Po co, że spytam? Żeby nam co innego napisali na wyroku, niż to, co wcześniej sami ogłosili? Przy założeniu, że w ogóle coś uzyskamy. Codziennie czytam, że UE tuszuje skandal korupcyjny na niewyobrażalną skalę. To jest skandal polityczny w istocie, wymierzony w Polskę, w jej obywateli i ziemię, a na początku filmu Rachonia i Cenckiewicza pojawia się wskazanie, że rosyjska patologia wynika z chciwości. I leci opowieść o aresztowaniu Chodorowskiego oraz innych biznesmenach, którzy wystraszeni tym poszli do Putina zapytać co mają robić. On zaś im powiedział, że mają mu oddać 50 procent? Ta figura jest bardzo malownicza, ale nie informuje nas o jakie 50 procent chodzi. Zysku en masse? Obrotu? Czego? To jest żart moim zdaniem, albowiem polityka Rosji nawet jeśli jest oparta o samą chciwość, w co nie wierzę, nie może być przez Polaków tak opisywana. To jest bowiem polityka zbrodnicza, a wskazywanie jej merkantylnego charakteru w istocie łagodzi jej wymiary. Podobnie jest z aferami w PE, za którymi stoi Rosja. Myślimy – i wtedy i dziś – o tych ludziach, jak o nędznych złodziejach, którzy chcą się nachapać. To jest metodologiczny błąd i błąd propagandowy. Paunisi nie chcą naszych koni i naszych kobiet – jak powiedział wojownik Kamienna Łydka – w filmie „Tańczący z wilkami”. Paunisi chcą naszej krwi. I z tego założenia powinniśmy wychodzić prowadząc rozmowy z członkami Parlamentu Europejskiego oraz niemieckiej dyplomacji. My zaś zachowujemy się, jakbyśmy o tym wiedzieli, ale nie wierzyli w to do końca, bo może się uda. A tłem tych nieadekwatnych przecież zachowań jest Smoleńsk. I to mnie irytuje najbardziej.

Na wyżej opisanych przykładach widzimy wyraźnie czym jest tak zwana polityka Europejska? Jest ona próbą podporządkowania Europy Rosji, przy założeniu, że to Rosja podporządkuje się Europie. Fałsz jest więc już na samym początku. I widać, że jeden nie wierzy drugiemu. Największym atraktorem tej polityki jest wizja fantastycznie rozwiniętej Euroazji, gdzie żyją szczęśliwe ludy, mające do dyspozycji nieprawdopodobne przestrzenie. Można tam żyć, pracować i uprawiać jakąś rekreację. Wizja ta nie może się ziścić, albowiem nie ziściła się nigdy wcześniej. Główni zaś uczestnicy promocji tej propagandy – Rosja i Niemcy – odpowiedzialni są za dwa największe w historii ludzkości ludobójstwa. Nie ma więc ani jednego powodu, by wierzyć, że jakaś szczęśliwa Euroazja powstanie. To jest oszustwo. I tego oszustwa nie da się wyjaśnić chciwością. Tam jest coś o wiele gorszego, co zaowocuje nowym ludobójstwem na nieopisaną skalę i dobrze jest wyrazić to przypuszczenie już dziś, żeby potem nie mieć pretensji do samego siebie. Jeśli bowiem Niemcom najbardziej przeszkadzają inwestycje w Polsce, to jasne jest, że oni serio o żadnej Euroazji nie myślą. Myślą o wyniesieniu siebie i nadaniu sobie cech boskich. Czyli jak zwykle. O tym samym myślą Rosjanie, ale oni nie chcą być bogami, albowiem zostali wychowani w innej tradycji. Oni chcą być krzewicielami kultury. To ich kręci najbardziej.

Wróćmy do zagospodarowywania przestrzeni. Czy gdzieś na świecie mamy może jakiś przykład sensownego zagospodarowania wielkiej przestrzeni, która stała się obszarem swobodnej wymiany? Tak, nastąpiło to w USA. Czy wobec tego możemy założyć, że obecność Amerykanów w Europie zakończy się podobnym sukcesem? Jest to o wiele bardziej prawdopodobne niż w przypadku Niemców i Rosjan. Mnie dodatkowo przekonuje do tej koncepcji obecność w Polsce przedstawicieli takich nacji jak Koreańczycy i Japończycy. Mówi się bowiem o Euroazji od Lizbony do Władywostoku. Nie zaś o Euroazji od Lizbony do Seulu, czy od Lizbony do Tokio? To zaś oznacza, w połączeniu z wizytami przedstawicieli Korei i Japonii w Polsce, że kraje te zostały wyłączone z projektu Euroazjatyckiego.  Fakt ten z kolei oznacza, że w planach było poświęcenie ich na jakimś ołtarzu. Jakim? No chińskim zapewne. Bez zgody Chin bowiem żadna Euroazja – która i tak z istoty jest fałszem – się nie uda.

Czy kiedykolwiek zobaczymy jakiś film dokumentalny na ten temat? Dokumentalny to nie, ale propagandowy możemy zobaczyć za jakieś dwadzieścia lat. O ile fałszywy projekt Euroazji się nie powiedzie, bo jak się powiedzie u ujawni w całej swojej upiornej krasie, nasze wnuki będą oglądały w łagrach horrory  o złym Kaczyńskim, co wysysał krew małym dzieciom podczas snu. Dlaczego nikt nie komentuje filmem dokumentalnym bieżących wydarzeń? Dlaczego w mediach powtarzane są tylko jakieś zaklęcia? Bo wyprodukowanie filmu drogo kosztuje i ma on zawsze – prócz swojej funkcji deklaratywnej – także inną funkcję. Ma być trampoliną kariery dla twórców. No, ale w tym problem, że woda z basenu pod tą trampoliną jest sukcesywnie wypompowywana i zostało jej już bardzo niewiele. Salto więc może się nie udać, a brawa zamienią się w okrzyki grozy. Oby tak się nie stało. Radziłbym jednak uważać.

Podsumowując – od początku XX wieku nie można mówić o żadnej europejskiej tradycji politycznej i o żadnych europejskich wartościach. Być może nie można było o czymś takim mówić nigdy, a złudzenie polegające na kreowaniu tych wartości miało być przynętą na kraje Europy wschodniej, które nie dość chętnie podporządkowywały się Niemcom. Polityka europejska jest zawsze skierowana na wschód. Kwestia istotna brzmi – jak daleko na wschód? I czy wskazanie punktu granicznego wyznacza kres aspiracji i gwarantuje sukces? O tym się przekonamy naocznie niebawem. Niemcy wskazały ten punkt – jest nim Władywostok. Polska niczego nie wskazała, ale zagrała praktycznie i wiemy, że chodzi nam o dwa punkty – Seul i Tokio. Wszystko zależy teraz od tego, gdzie kres swoich aspiracji na wschodzie umieszczą Amerykanie i czym będą się przy tym kierować. Chodzi o to czy będzie to Berlin czy Warszawa i czy istotną rolę odegrają względy militarne czy interesy gangów urzędniczych. O tym trzeba by zrobić dokument, ale na to nie ma pieniędzy.

Już mniej niż miesiąc pozostał do Targów Książki i Sztuki w Grodzisku Mazowieckim, edycja II. Odbędą się one w grodziskiej Mediatece w dniach 1-2 lipca. Zapraszam wszystkich, którzy się ze mną zgadzaj oraz tych, którzy się nie zgadzają, ale gotowi są milczeć przez całą imprezę dla dobra sprawy.

Wszystkim, którzy dorzucili się do naszej zrzutki na mieszkanie dla Saszy i Ani bardzo serdecznie dziękuję. Jeśli ktoś jeszcze zechce nam pomóc, będę wdzięczny.

https://zrzutka.pl/shxp6c?utm_medium=mail&utm_source=postmark&utm_campaign=payment_confirmation

Na naszych oczach oto zrodziła się nowa metoda badań historycznych. Wzorem twórców filmu Smoleńsk, którzy wykryli, że za zamachem 10 kwietnia stoi Międzynarodowy nr 1 w tekstach znakomitych, prawicowych publicystów zaczęły pojawić się informacje o innych numerach jeden, które mają coś do powiedzenia w sprawach dużo mniejszego kalibru niż Smoleńsk. Piotr Zychowicz na przykład wziął na warsztat zbrodnię jakiej polskie podziemie dopuściło się na Żydach w lasach pod Suchedniowem, wziął i kilkoma pociągnięciami swojego niezrównanego pióra nakreślił przed naszymi oczami straszliwy obraz tych wypadków. Żeby uwiarygodnić swój opis powołał się na historyka nr 1 z IPN. To jest coś niesamowitego – historyk nr 1 z IPN, który nie chce ujawnić w tekście swojego nazwiska. Z jakiego powodu? Ze strachu przed polskim podziemiem antysemickim czy może ze strachu przed dyrektorem Jarosławem Szarkiem? Trudno tego dociec w tym momencie, ale sprawa jest rozwojowa. Ja się wprost domagam dziś ujawnienia nazwiska tego badacza, albowiem opis zbrodni dokonanej przez żołnierzy AK na niewinnych Żydach wstrząsnął mną do głębi. Szczególnie zaś dwa jego fragmenty. I nie chodzi mi wcale o te roje much siadające na kałużach zakrzepłej krwi. To nie jest najgorsze. Oto fragmenty, które uważam za całkowicie demaskatorskie:

Pierwszy

Po wykonaniu egzekucji ”Grzegorz” rozkazał przeszukać i rozebrać zwłoki do naga. Znalezione pieniądze, w tym dolary, zostały skonfiskowane. Lepsze buty i ubrania partyzanci zapakowali na zabraną z pobliskiej wsi furmankę i wysłali do oddziału. Jak bowiem stwierdził ”Grzegorz”, część żołnierzy nie miała obuwia. Odzież, którą uznano za nieprzydatną, spalono.

I drugi

Z relacji świadków wiadomo, że obóz w Skarżysku-Kamiennej był prawdziwym piekłem. Niemcy stworzyli w nim nieludzkie warunki. Więźniowie Skarżyska w 1944 r. przypominali żywe, obwieszone łachmanami szkielety. Może więc zamordowani Żydzi uciekli z innego obozu, np. ze Starachowic? 

Nie wiemy też, czy między Żydami a okoliczną ludnością cywilną był jakiś konflikt. Nie wiemy wreszcie nawet, ile było ofiar. Niemal na pewno nie uda się już przeprowadzić ekshumacji. Ofiary zostały zakopane w nieoznakowanym miejscu, które dzisiaj pokryły bagna. Okoliczni mieszkańcy nie potrafią już wskazać, gdzie znajduje się mogiła. 

Ten pierwszy fragment Zychowicz podsumowuje zdaniem – takie są fakty. Nie wiem skąd Zychowicz wie jakie są fakty, skoro nie można nawet ustalić z jakiego obozu uciekli ci żydzi. Mieli dobre ubrania, dobre buty i sporo pieniędzy przy sobie, w tym dolary. Rozumiem, że badacz Zychowicz, razem z międzynarodowym nr 1 i historykami z IPN nr 1 i 2 uważa, że skoro w obozie w Skarżysku było źle, to już w Starachowicach było prawdziwe Eldorado i żydzi mogli mieć przy sobie dolary. Po co? Żeby się rozerwać przy ruletce, w kasynie mieszczącym się w pobliskim Wąchocku? Sprawcy mordu w lesie pod Suchedniowem, zostali skazani na niskie kary, jedynie dwóch dostało czapę, zamienioną potem na karę 8 i 10 lat więzienia. Dowódca, który wydał rozkaz uciekł sobie do Anglii, stamtąd do Australii gdzie zmarł w roku 1979. I co? Szymon Wiesenthal nie wysłał za nim listu gończego? W końcu facet kazał zamordować w lesie 60 osób. To nie jest byle co. Z tych dwóch skazanych na duże wyroki w procesie powojennym, jeden był już członkiem PZPR. Takie są fakty. Może więc badacz Zychowicz zajmie się dziś ustaleniem dodatkowych faktów, może się dowie skąd w istocie wzięli się ci żydzi w lesie, kim był naprawdę dowódca oddziału i jego żołnierze, z których jeden przynajmniej już w 1949 roku należał do PZPR.

Aktywność pana Zychowicza i jego kolegów z IPN przedstawiających się jako historyk nr 1 i nr 2 podparta jakimiś archiwalnymi materiałami zmontowanymi na podstawie zeznań oskarżonego o zbrodnię członka PZPR, które zostały Zychowiczowi podsunięte, nie jest moim zdaniem przypadkowa. Ona się zbiega z premierą filmu Wołyń, w którym widzimy do czego może doprowadzić rozpasany nacjonalizm. Jak sądzę w filmie tym nacjonaliści czyli ukraińscy chłopi niczym się nie różnią od swoich ofiar czyli chłopów polskich. Nie ma tam ani jednego munduru UPA, są tylko mundury polskie i niemieckie? Nie ma też żadnego nazwiska spośród dowódców ukraińskiej partyzantki czynnych na Wołyniu, wszystko zostało sprowadzone do emocji i instynktów? Nie muszę iść na ten film, żeby to wiedzieć, bo to są numery stare jak świat. Film zaś zostanie obudowany narracjami o tym, jak to partyzanci związani z ruchem narodowym, z oddziału „Barwy białe” zamordowali na rozkaz swojego dowódcy, bez porozumienia z komendą główną AK grupę żydów siedzących w lesie, którzy jak raz mieli w kieszeniach pełno dolarów. Nie ma na to żadnych dowodów poza zeznaniami spisanymi przez UB, ale to nie przeszkadza Zychowiczowi pisać – takie są fakty. Nie można nawet znaleźć mogiły tych osób, tak pisze Zychowicz. No weźcie chłopcy mnie nie osłabiajcie. Jest w tych zeznaniach napisane którędy i jak szli chłopi, którzy ich zakopywali. Idziecie na tę polanę z pożyczonym od archeologów sprzętem elektronicznym, najlepiej do dnia, a wieczorem macie już odkrytą mogiłę i można zaczynać ekshumację. O co chodzi? Ja tu nie widzę żadnego problemu. Jedynym problemem jest sam Zychowicz, mianowany przez Międzynarodowego nr 1 badacz pism nieświętych.

Jeśli jeszcze ktoś ma wątpliwości do czego posłuży film Wołyń, powinien stanąć pod studnią i wylać sobie na łeb kubeł zimnej wody, nie zważając na temperaturę otoczenia. Dobrze mu to zrobi. Fakt, że jacyś historycy z IPN udzielają informacji, pod którymi nie chcą się podpisać, jest po prostu skandalem. Oczekuję, że głos w tej sprawie zabierze Sławomir Cenckiewicz i oceni to w stosowny sposób.

Ludziom zaś, którzy ustawiają się w kolejce po podpis pana Zychowicza na targach i spotkaniach autorskich życzę szczęścia oraz zdrowia.

Teraz słów kilka o przyrodzie. Pojawiła się wczoraj informacja o tym, że fundacja pana Sakiewicza ubiega się o dotację ministerstwa środowiska w wysokości 6 milionów złotych. Pieniądze te mają być przeznaczone na budowę telewizji i portalu internetowego poświęconego Puszczy Białowieskiej. To jest wiadomość z gatunku wstrząsających i ja oczekuję, że rzecznik prasowy tej fundacji wyda w związku z tym jakieś oświadczenie, liczę, że usłyszymy jakieś dementi.

Kiedy już rozmawialiśmy o tym jaka jest istotna funkcja filmów popularyzujących przyrodę. One zdają swój propagandowy egzamin wyłącznie w brytyjskiej rzeczywistości imperialnej. Poza tym służą tylko jako zabawka dla dzieci, co ładnie swego czasu wykorzystał Michał Sumiński. Jeśli zaś nie służą dzieciom są po prostu pretekstem do jumania kasy. Mogą być jeszcze, jak popularny swego czasu film „Tętno pierwotnej puszczy”, efektem kultu cargo, czyli niezrozumienia przez autorów do czego w istocie służą filmy przyrodnicze. Film „Tętno pierwotnej puszczy” był, jak na czas, w którym powstał bardzo dobry, ale dziś nie jest to już żadne halo. Ekologia zaś i las to po staremu teren aktywności wielkich sił, które wydzierają sobie z rąk i gardeł wielkie pieniądze. Tomasz Sakiewicz, jeśli chce startować w tej konkurencji, musi być przygotowany na najgorsze. Leśnicy zaś, którzy zechcą z nim współpracować, muszą być przygotowani na to, że zostaną tu opisani. Jak wiecie lubię leśników, znam wielu i wiem dużo o ich motywacjach. Tak więc takie gawędy o przyrodzie nie będą przedstawiać dla mnie większego problemu. Leśnicy jak wiecie to kasta, zawód ten ma dziś wysokie notowania i jest bardzo atrakcyjny pod względem estetycznym. Koledzy inaczej wyglądają, jest więcej dziewczyn w branży, mają inne stroje i głowy pełne wiedzy naprawdę specjalistycznej, która dla kogoś takiego jak Tomasz Sakiewicz wydać się może po prostu szamańska. Czekam więc albo na dementi, albo na pierwsze efekty przewalania tych 6 baniek. Kiedy bowiem patrzę na leśników współczesnych i na Sakiewicza przypomina mi się sztuka Moliera „Mieszczanin szlachcicem”. To jest dokładnie ten rodzaj relacji, nie inny. Myślę, że będziemy mieli kupę zabawy. I bez znaczenia przy tym będzie, w którym kierunku rozwiną się sprawy.

Dla Tomasza Sakiewicza mam jedną dobrą radę. Niech pan wyda te pieniądze, jeśli oczywiście to prawda, że je pan dostanie, na dokumentalny film o handlu drewnem z lasów państwowych i prywatnych w II RP i o udziale żydów w tym handlu. Obiecuję, że będę go tu reklamował codziennie całkiem za darmo. Naprawdę, grosza od pana nie wezmę….

Na tym kończę na dziś. Zapraszam na stronę www.coryllus.pl do księgarni Przy Agorze, do sklepu FOTO MAG i do księgarni Tarabuk. Przypominam też, że w sklepie Bereźnicki w Krakowie przy ul. Przybyszewskiego 71 można kupić komiksy Tomka.

Zapraszam też na stronę www.rozetta.pl gdzie znajdują się nagrania z targów bytomskich.

Telefonów dalej nie odbieram

Przenosiny biura i sprzątanie papierów trwają, a my się dziś wybieramy na targi książki pod Pałac Kultury. Namiot I, stoisko z napisem WYPOCZYNEK FUNDAMENTEM KULTURY. Tuż przy dworcu Śródmieście, ale plecami do dworca a twarzą do Kinoteki. Zaczynamy o 11.00. I tak do niedzieli.

Teraz zaś trochę plumkania na temat literackich karier. Dość wcześnie zorientowałem się, że nie są one dostępne dla osób przypadkowych, co oczywiście nie oznacza, że na książkach nie można zarobić. Można, albowiem musi być rynek i ma on być różnorodny, żeby na tle tegoż rynku wytypowani na mistrzów ludzie mogli się dobrze prezentować. To się nigdy nie udaje, ale w krainie pozorów, mając za sobą media, można ludziom wmówić wszystko. Nie jest to zresztą aż tak istotne, bo nie chodzi o tak zwanych smakoszy i znawców książek, ale o to by hurtownie i księgarnie były wypełnione produkcją określonych autorów i  żeby wybór był minimalny. To się sprawdzało za komuny, ale teraz się nie sprawdza, albowiem jest Internet, a sprzedaż nie zależy od promocji medialnej, ale przeważnie od samego wydawcy. Poza tym, jaki jest sens dawać książki pośrednikom, skoro zalegają oni z zapłatą przez rok, albo i dłużej? To absurd. Zapotrzebowanie na gwiazdy literatury jednak jest i ciągle próbuje się je kreować. Tyle, że teraz prócz samych gwiazd kreuje się także ich sukces. To znaczy mówi się głośno ile to egzemplarzy jednego tytułu sprzedały i w jak krótkim czasie się to dokonało. To oczywiście jest tak samo prawdziwe, jak bajania o talencie jednego czy drugiego gwiazdora literatury. Samo zjawisko zaś istnieje ze względów propagandowych, bo musi być ktoś kto karmi i pielęgnuje zafałszowane narracje, a także dlatego, że mnóstwo słabych na umyśle ludzi potrzebuje tak zwanych duchowych przewodników. I ktoś kiedyś wymyślił, że literaci będą w tej roli najlepsi. Powód wyjaśnialiśmy tu tysiące razy – książka, podobnie jak radio, jest medium intymnym i obcując z książką czytelnik myśli, że wchodzi w jakąś konfidencję z autorem. Tymczasem nie jest to prawda, a jedynie jedno z wielu złudzeń, które stwarza literatura. I dla tego złudzenia ludzie gotowi są poświęcić wiele.

Manipulacja odbywa się na poziomie bardzo prymitywnych emocji, autorzy zaś wytypowani na czołowych propagandystów zachowują się tak, jakby wrażliwość na świat odbierała im mowę za każdym razem, kiedy widzą pisklę, które wypadło z gniazda. Dziś zostało to trochę zmodyfikowane, albowiem popyt jest tylko na ekspertów. I ci mnożą się jak króliki. Ich misja nie jest do końca rozpoznana, a przez to trudno uwierzyć w to, że ludzie ci są samodzielni i poprzez samą tylko emisję swoich pogadanek w sieci stają się wykładowcami wyższych uczelni wojskowych. O dokładnym charakterze tej misji przekonamy się później. Jeśli nie okaże się on całkowicie zgodny z polityką i doktryną państwa, a będzie dotyczył spraw obronności, na przykład, trudniej będzie takiego mistrza przywołać do porządku, albowiem otoczony on będzie nimbem literackiej i eksperckiej sławy. No i tą charakterystyczną wrażliwością i przenikliwością. Ludzie zaś, jak to ludzie, nigdy nie przyznają się do tego, że ktoś wpływowy ich oszukał, stracą bowiem wtedy podwójnie.

Ta dziwaczna sytuacja nie zmieni się nigdy, ale jest szansa, że nieco się zmodyfikuje, albowiem oto na naszych oczach pękają różne bańki i eksperci dziedzin wszelakich, ze szczególnym wskazaniem na aktorów, okazują się być zwykłymi gnojkami. A i to w najlepszym razie, bo bywa gorzej.

Z pisarzami problem jest taki, że kiedy oni umierają na ich truchło rzuca się całe stado hien, które są przekonane, że zarobią parę złotych na opisywaniu dokonań swojego mistrza. To jest prawdziwa komedia, a najlepszym przykładem tej histerii były wyczyny różnych autorów po śmierci Kapuścińskiego.

Do tego wszystkiego, o czym już opowiedziałem, dochodzi jeszcze jeden aspekt – demonstracyjna pogarda dla edytorstwa. Książki autorów kreowanych na wybitnych są przeważnie robione po taniości. I to wynika wprost z ich rzeczywistego przeznaczenia – trzeba sprzedać coś, co nie istnieje i opakować to w szmatę, albowiem tylko tak uzyska się efekt autentyczności. Kiedyś zaś coś ma jakieś, pozory choćby, profesjonalizmu warsztatowego, konkretniej chodzi mi o warsztat grafika, autentyczne już nie jest. Jest skażone próbą zainteresowania czytelnika czymś innym niż rzecz najistotniejsza czyli opakowane w ścierkę kłamstwo.

Ujmując rzecz syntetycznie – zamiast profesjonalizmu warsztatowego mamy kokieterię i emocje, bo z nimi utożsami się grupa stanowiąca pudło rezonansowe dla propagandy. Profesjonalizm zaś budzi jedynie skrępowanie, niedowierzanie i uświadamia jednemu z drugim, że tak dobrze to on niczego nigdy nie narysuje. A skoro nie narysuje, to nie ma sensu się tym zajmować i trzeba zwrócić uwagę na tych, którzy pełnymi garściami czerpią ze skarbnicy człowieczej duszy. Tam bowiem każdy znajdzie coś dla siebie.

Jest jednak coś lepszego jeszcze niż człowiecza dusza. Tym czymś jest zjawisko zwane fantastyką. Oto wczoraj dowiedziałem się, że powstał, czy też powstanie dokumentalny film o jednym z najważniejszych twórców naukowej fantastyki, czyli o Macieju Parowskim. Dziś już nieco zapomnianym autorze, którzy swoją karierę zaczął na początku lat osiemdziesiątych od wydania książki „Twarzą ku ziemi”. Była ona zrobiona według wszelkich prawideł sztuki: miała nędzną okładkę, fatalny papier, mały, degradujący ją format i treść, której nie dało się przebrnąć. Aha i leżała w każdym kiosku, jak kraj długi i szeroki. Kupiłem ją sobie, ale byłem wtedy dzieckiem i ni cholery nie rozumiałem z tego co tam było napisane. Kiedy już byłem dorosły też próbowałem przez nią przebrnąć, ale się nie udało. No, a teraz robią ten film dokumentalny i puszczają do niego zajawkę. I tam na samym początku ktoś mówi: Maciej Parowski uratował polską fantastykę przed niezaistnieniem. To jest lepsze niż Pitagoras siedzący w ziemiance i nakazujący swojej matce spisywanie tego co się dziele w mieście, po to, by potem szpanować, że wrócił z Hadesu. Uratował polską fantastykę przed niezaistnieniem?!!!!! A jakież to straty byśmy ponieśli, gdyby ta fantastyka nie zaistniała? Nie byłoby Sapkowskiego, Ziemkiewicza i paru innych? Cudownie, byłby to wspaniały świat wolny od terroru nachałów i ich poronionych pomysłów.

Sami sobie zobaczcie, że tam tak mówią:

https://www.youtube.com/watch?v=RHGq7ulr8bw&t=3s

To jest naprawdę niezwykłe. Dzięki Parowskiemu mogliśmy się bowiem zapoznać z czymś, co nigdy nie istniało i nie miało prawa zaistnieć, ale ponieważ pojawił się Parowski, musimy o tym dyskutować. Wykreowane zostało bowiem zjawisko, na które nikt – z wyjątkiem pokazanych w filmie osób – nie miał wpływu. Osoby te zaś mogły owo nieistniejące zjawisko sprzedawać naiwnym korzystając z państwowej sieci dystrybucji.

I zwróćcie teraz uwagę, że to jest norma, schemat i trend. Ludzie gotowi są płacić wyłącznie za rzeczy nie istniejące. Na przykład za idee.

My jesteśmy w tej kłopotliwej sytuacji, że na naszym stoisku są wyłącznie opisy wypadków i osób, które zaistniały, choć wielu w ich istnienie nie wierzy. No, ale trudno, nic z tym nie zrobię. Najważniejsze, że udało się umieścić na fryzie stoiska napis WYPOCZNEK FUNDAMENTEM KULTURY.

Aha, jeszcze reklama nowości:

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/sprawa-macocha-w-swietle-prasy-1909-1916/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/skarbowosc-rzeczypospolitej-w-latach-1587-1648/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/polskie-kresy-w-niebezpieczenstwie-pod-wozem-i-na-wozie/

Wczoraj Wałęsa, który jak pamiętamy, jest przecież jednym z mędrców Europy, powiedział w wywiadzie dla Haarec, że na jesieni wybuchnie w Polsce wojna domowa. Jeśli ktoś myśli, że on żartował, albo, że dostał pieniądze za opowiadanie takich rzeczy, ma po części rację – pieniądze na pewno wziął. Musimy jednak zrozumieć, że mędrzec Europy Wałęsa powtarza po prostu pewien schemat polityczny, dobrze znany od czasów antycznych. To znaczy, wraz z jaczejką innych osób, o podobnym usposobieniu i kondycji, wykonuje zadania zlecone, które polegają na wieszczeniu. To znaczy nam się tak wydaje, a w rzeczywistości wskazuje on jakie scenariusze mogą być realizowane przez jego mocodawców i chce – przez wskazanie ich – skłonić ludzi żyjących resentymentem i nienawiścią, do wystąpień przeciwko bliźnim. To jest sprawa dla prokuratora, albowiem jest to mechanizm polityczny, który sprawdza się co jakiś czas, albowiem co jakiś czas na dużym i ważnym obszarze ścierają się interesy wrogich mocarstw. One nie mogą być ujawnione ze względu na ryzyko konfliktu światowego generującego koszty i niosącego zagładę. Dlatego są maskowane przez mniejsze konflikty, albo konflikty fikcyjne. Te z kolei mają prowadzić do rozwiązania spraw po myśli zainteresowanych stron, ale bez obarczania ich odpowiedzialnością. Można to oczywiście powierzyć agenturze i prowokatorom, ale w takim wypadku operacja będzie nieskuteczna, albowiem wszyscy dobrze wyczuwają co jest grane i zwykły prowokator, albo agent wpływu, zostanie rozpoznany i w najlepszym wypadku wyszydzony. W najgorszym zaś zabity na miejscu. Do takiej roboty potrzebni są mędrcy, których poważa każdy. I każdy ruch zmierzający do powołania jakiejś kapituły mędrców musimy w ten sposób interpretować. Nasi wrogowie wybrali na jednego z mędrców Wałęsę, albowiem oceniają innych po sobie, co niesie dla nas dobre rokowania. Wiadomo kim jest Wałęsa i co o nim mamy myśleć. Nie wiadomo jednak na ile tamci są zdeterminowani. Widzimy, że wściekłość wylewająca się opozycyjnych mediów i ich przewaga narracyjna są dość wyraźne. Odpowiedzi z naszej strony nie ma w zasadzie żadnej. Wczoraj w programie lansującym ten dziwaczny festiwal – Pamięć i tożsamość – Karnowski powiedział, że media publiczne stały się dla Polaków nową i prawdziwą agorą. Mamy więc znów odniesienie do antyku, czynione całkowicie bez zrozumienia tego czym była agora i kręcący się po niej mędrcy. Nie wiem ile można powtarzać, że fałszywa historia jest mistrzynią fałszywej polityki, ale widzimy, że nigdy dość. Każdy bowiem, kto ma jakieś zadanie do wykonania w przestrzeni publicznej, szuka przede wszystkim uwierzytelnienia i chce podkreślić swoją wiarygodność. W sytuacji, kiedy wszyscy kłamią i chcą przez swoje kłamstwa coś załatwić lub kogoś sprowokować, nie jest to łatwe. Całe szczęście mamy mędrców antycznych, filozofów i agorę! To nas uskrzydli i podniesie nasze znaczenie! Ludzie kochani, jeśli myślicie, że Szujski żartował pisząc o tej fałszywej historii i fałszywej polityce, to musicie ochłonąć. To tak, jest naprawdę – skuteczność, jeśli nie ma zamiaru prowokować rozruchów i kopać masowych i ukrytych w lesie mogił, nie może opierać się na kłamstwie. I legitymizować się występami jakichś pogańskich oszustów sprzed dwóch i pół tysiąca lat.

Tamci naprawdę spróbują sprowokować rozruchy, a pomogą im w tym Niemcy. I nie macie pewności ilu ludzi wyprowadzą na ulicę. Żeby zminimalizować to zagrożenie, trzeba zrobić coś naprawdę. Mam nadzieję, że ludzie w publicznych mediach wiedzą co, podobnie jak politycy i że do żadnych rozruchów nie dojdzie.

Wróćmy teraz do siedmiu mędrców, a także przypomnijmy, że w dobie nowożytnej także powstawały podobne organizacje. Bo to była organizacja nie ma się co łudzić, w dodatku finansowana z zewnątrz. May więc w XVI wieku tego Erazma i jego otoczenie. Mamy w XVII i XVIII wieku Republikę Listów, czyli wymianę informacji pomiędzy mędrcami, którzy unieważnili wspólnym wysiłkiem uniwersytet i z ośrodków władzy politycznej uczynili także źródła emitujące powszechnie ważne informacje, których byli autorami. Większość z nich była tajna. I w ten oto sposób, sprowadzili kulturę jaką stworzył człowiek średniowieczny do antykultury antyku, opartej na fikcji mądrości.

Diogenes Laertios pisze, że ostateczny skład siedmiu mędrców został ustalony w Atenach za panowania archonta Damazjasa. Czyli, że było wielu kandydatów na te stanowiska, a każdy z nich pozostawił jakieś pisma, nawet Tales, który pisał mało. Niektóre z tych pism weszły do obowiązującego do kanonu. Po co się tworzy kanon wiedzy politycznej i obyczajowej nie muszę nikomu tłumaczyć. Nie wiemy, kiedy żył archont Damazjas, bo Diogenes tego nie ujawnia. Wiemy, że w Atenach ustalono skład rady siedmiu mędrców, którzy stanowili podstawę dla dalszego rozwoju myśli i dla jej kolportażu, czyli dla filozofii. Ta zaś była znacznie bardziej subtelnym narzędziem sprawowania władzy niż pisma mędrców, które do naszych czasów nie przetrwały. Była przede wszystkim żywa, co pozwalało na organizację politycznych przekształceń w czasie rzeczywistym. Wróćmy jednak do mędrców. Oni się spotykali w różnych miejscach i tam nad czymś obradowali. Różnie datowane są ich życiorysy, co wnosimy z cytowanych przez Diogenesa, a nie zachowanych do naszych czasów, autorów. Sugestie jednak, że spotykali się i nad czym obradowali są wyraźne. Głównie zbierali się w Sardes u Krezusa. Tak więc, jak napisałem wcześniej, za organizacją polityczną znaną jako „Siedmiu mędrców” stał Krezus, wspomagany przez wyrocznię w Delfach, rzeczywiste źródło władzy w Helladzie. Czynni tam kapłani świadomi byli, że za pomocą Zeusa i jego bandy nie uda się dłużej utrzymywać wpływów w Grecji, albowiem wielkie, azjatyckie monarchie zaczną kolportaż swoich wierzeń, co musi się zakończyć likwidacją Delf. Kiedy zabrakło Krezusa, dziedzictwo mędrców przejęły Ateny, raczej bez zgody kapłanów Apollina i wbrew nim.

Do czego służyli mędrcy na początku? Do uzyskania innej niż dziedziczna, pochodząca z krwi, legitymacji władzy. Dobrze to widać na przykładzie Koryntu. Kluczowego dla funkcjonowania handlu w Helladzie miasta. Od samego w zasadzie początku wszyscy władcy są zainteresowani przekopaniem przesmyku ułatwiającego komunikację, ale kończy się – we wczesnym okresie – na budowie rampy dla statków.

Władza w Koryncie należała do Bakchiadów, którzy zawierali związki małżeńskie w obrębie własnej rodziny. To się zmieniło za sprawą Labdy, której z jakiegoś powodu (no ciekawe z jakiego?) pozwolono wybrać męża spoza gangu. I ona wybrała, a owocem tego związku był Kypselos. Kiedy był mały, posłano do wyroczni, a ta powiedziała, że będzie on władał Koryntem. Wtedy rodzina, w strachu, postanowiła go zabić. Matka jednak ukryła go w pojemniku na zboże – Kypsele – stąd jego imię. Ponoć był dobrym zarządcą miasta i chodził po Koryncie bez straży. To zaś oznacza, że Lidyjczycy wespół ze Scytami gwarantowali jego bezpieczeństwo – złotem i sprawnością łuczniczą. Jego synem był Periander zaliczony w poczet siedmiu mędrców. Jego życiorys, podany przez Diogenesa, zwala z nóg. Liczni zaś interpretatorzy piszą, że tylko przez znajomości i układy został tym mędrcem, bo wcale na to nie zasłużył. To zupełnie jak Wałęsa. On też został mędrcem Europy przez znajomości i układy, bo nie ze względu na przymioty umysłu i charakteru. Periander celnym kopnięciem zrzucił ze schodów swoją ciężarną żonę, która od tego umarła. Uwierzył plotkom jakichś ladacznic, które opowiadały o niej rzeczy wiadomo jakie. Później kazał spalić te ladacznice żywcem. Jego syn bardzo spazmował po śmierci matki, więc wysłał go na Korkyrę. Potem, kiedy był już stary przypomniał sobie o nim i wysłał po niego okręt. Korkyra była, jak pamiętamy kolonią Koryntu i powodem wybuchu Wojny Peloponeskiej, w czasach późniejszych. Mieszkańcy wyspy jednak zmordowali tego syna, a Periander postanowił wykastrować z kolei ich synów. Plan się jednak nie powiódł, albowiem na pomoc Korkyrejczykom ruszyli mieszkańcy wyspy Samos.

Periander zostawił po sobie ponad dwa tysiące wierszy dydaktycznych. Co wskazuje, że w Koryncie czynne było poważne biuro polityczne. Wśród jego mądrości są i takie – zysk jest szpetny, transakcje finansowe należy pozostawić tym, którzy się na tym znają. No to kto w świecie antycznym najbardziej znał się na finansach? Ci sami ludzie, którzy wystawili Periandra, zrobili zeń władcę w porozumieniu z kapłanami z Delf, a potem mędrca w porozumieniu z Ateńczykami – Fenicjanie.

Periander obiecał kiedyś Delfom bogate dary wotywne, jeśli bogowie pozwolą mu wygrać w wyścigu czterokonnych zaprzęgów. No i wygrał. Okazało się jednak, że nie ma pieniędzy, albowiem w Koryncie finansami zajmują się ci, którzy się na tym znają, on zaś jest od roboty administracyjnej i tłumienia ewentualnych buntów. Widząc więc jakieś wystrojone w złoto, bogate kobiety, zabrał im wszystkie ozdoby i wysłał do Delf.

Mistrzostwem świata w mądrości była jednak jego wskazówka dotycząca obowiązującego w Koryncie prawa. Diogenes pisze, że zalecał, alby karano nie tylko tych, co popełnili przestępstwo, ale także tych co dopiero mają zamiar je popełnić. Czyli w całym mieście utrzymywana była siatka donosicieli. Nie mogło być inaczej. Periander był przedstawicielem organizacji, która chciała przekopać kanał zwany dziś korynckim, ale skończyło się na budowie tej rampy. Dlatego był utrzymywany i tolerowany bez względu na swoje szaleństwa. Jego pisma zaś musiały być szeroko kolportowane i znane w Helladzie, skoro Ateńczycy umieścili go wśród siedmiu mędrców. Gdyby tak nie było, nie braliby sobie na głowę takiego ambarasu. Zdemaskowanie Periandra było bowiem dziecinnie łatwe. No chyba – i to jest także możliwość – że świat, w którym tworzono kanon pism siedmiu mędrców, był już tak zdegenerowany, że wyczyny Periandra były w porównaniu z nim krainą Minionków.

Ktoś powie, że to wybryk, wśród siedmiu zdarzył się zawsze jeden taki. Wśród dwunastu apostołów także trafił się wyrodek.

No, nie jeden, bo mówiliśmy już o Talesie, który wystawił Persom Krezusa, najwyraźniej znudzony jego głupotą. Solon zaś, prawodawca, egipski i lidyjski agent, dopisywał do poematów Homera kawałki o udziale Ateńczyków w wyprawie na Troję. Potem kazał to deklamować na agorze. Zupełnie jak w tym festiwalu Pamięć i tożsamość, w którym startuje film dokumentalny o Stanisławie Barei, wybitnym, polskim reżyserze, mędrcu i mistrzu wielu następnych pokoleń. Ktoś może rzec, że to świetnie, bo przed nami sława, podobna do tej, która stała się udziałem Aten. No nie wiem…Skupiłbym się raczej na groźbach Wałęsy i jego podróżach po całym cywilizowanym świecie, który jest współczesną, analogiczną wersją, starożytnej Hellady. Na dziś to tyle,

Jeszcze prośba od mojego kolegi

Polski Związek Niewidomych Okręg Lubelski Koło w Rykach zwraca się z prośbą o wsparcie finansowe na rzecz Koła.

Polski Związek Niewidomych w Rykach zrzesza osoby niepełnosprawne z dysfunkcją narządu wzroku, które z racji swojego inwalidztwa często żyją w izolacji. Organizujemy szkolenia, wycieczki, spotkania, które integrują osoby niewidome i słabowidzące w celu ich społecznej integracji, wyrównywania szans w dostępie do informacji, edukacji, zatrudnienia i szeroko pojętej aktywności społecznej a także w celu ochrony ich praw obywatelskich.

Efektem spotkań są min. oddziaływania psychologiczne, przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu, akceptacja niepełnosprawności, które mają ogromne znaczenie w przypadku osób niewidomych.

Dzięki przyjaznej dłoni ludzi dobrej woli możliwa jest realizacja naszych celów i zamierzeń. W imieniu naszego stowarzyszenia oraz jego członków wyrażamy głęboką wdzięczność za ofiarowaną pomoc i życzliwość.

Jeśli nie masz innej możliwości – można nam pomóc w działaniu przeznaczając 1,5 % podatku na PZN w naszym powiecie.

Krajowy Rejestr Sądowy – nr KRS: 0000007330

z dopiskiem na cel: Koło w Rykach

Jeśli chcesz pomóc indywidualnie poniżej podajemy link do Polskiego Związku Niewidomych Okręg Lubelski i numeru konta:

https://pzn.lublin.pl/podziekowanie-specjalne/

także z dopiskiem na cel: Koło w Rykach

Oglądałem wczoraj ceremonię otwarcia mistrzostw świata w piłce nożnej, mecz Kataru z Ekwadorem, a potem jeszcze film dokumentalny o Paolo Rossim, którego śmierć przeszła tu całkiem nie zauważona. Paolo zmarł dwa lata temu, na raka płuc. Był jednym z najlepszych piłkarzy, jakich kiedykolwiek mogliśmy oglądać. W czasie pamiętnego mundialu w roku 1982 strzelił sześć goli. Dziś, kiedy Lewandowski strzela pięć goli w jednym meczu wydaje się to śmieszne, ale wtedy śmieszne nie było. Chyba już wszyscy pewnie zauważyli, że te mistrzostwa są nieco dziwne. Oto grupka bogatych snobów zorganizowała u siebie imprezę, która zdewastowałaby budżet nie jednego, większego niż Katar, państwa. Podstawą to tej organizacji było coś, co komentujący w studio, w Warszawie znawcy, nazwali laboratorium futbolu. Emir wyłożył ponoć 200 miliardów dolarów, żeby jego drużyna trenowała w możliwie najlepszych warunkach, z najlepszym zapleczem. W tajemnicy przed wszystkimi, bez publiczności. Kierownikiem tej hucpy został jakiś pan z Katalonii nazwiskiem Bas. Trzeba było widzieć wczoraj jego minę, jak Ekwador strzelał gole Katarowi. Był to widok bezcenny, człowiek ten rozmyślał zapewne o tym, jak tu oddać emirowi zainwestowane 200 miliardów dolarów. Bo, co do tego, że żadne laboratorium piłki nie działa, mogliśmy się przekonać na własne oczy. Dowiedzieliśmy się także, że piłka jest wtedy, kiedy wszyscy lub prawie wszyscy chłopcy w kraju spędzają swój czas na boisku, zaimprowizowanym boisku, ulicy, śmietniku, gdziekolwiek i tam biegają, boso lub w butach, za czymś co jest piłką lub tylko ją przypomina. Nie wiem jak te mistrzostwa toczyć się będą dalej, ale nie zdziwię się, jeśli emir się zdenerwuje, odwoła wszystko i każe jechać piłkarzom do domu. Stać go w końcu na to. Nie musi się niczym i nikim przejmować, albowiem handluje gazem. Na razie wszyscy udają, że jest dobrze, a będzie jeszcze lepiej. Nie będzie.

W filmie o Paolo Rossim postawiono podobną tezę, jak ta, którą ja umieściłem wyżej – futbol był prawdziwy, kiedy chłopcy trenowali na ulicach, łąkach, za garażami. Teraz się skomercjalizował i jest już inny, nie tak fajny jak dawniej. Tezę tę próbowali udowodnić wszyscy z wyjątkiem Rossiego i Zoffa, czyli dwóch najważniejszych piłkarzy mistrzostw roku 1982. Rossi opowiadał o tym, jak grał w małych klubach, jak gangi przesunęły go do drugiej ligi, choć być świetny i jak nie mógł nic z tym zrobić. Oczywiście nie używał wyrazu gangi, był bardzo kulturalny i grzeczny, podobnie jak Zoff, który żyje jeszcze, jest w wieku mojej teściowej, a w filmie mówił, o tym jak grał samolocie w karty z prezydentem Włoch i jak puścił dwie bramki w meczu z Brazylią. Rossi mówił jeszcze o tym, jak utrącono mu karierę dwuletnią dyskwalifikacją, albowiem jakiś bandzior ogłosił, że wręczył mu łapówkę w wysokości dwóch miliardów lirów (albo milionów, już nie pamiętam). Nie było od tego odwołania. Mimo tych wszystkich złych przygód Paolo uważał swoje życie za sukces, a występ na mundialu w roku 1982 za ukoronowanie swojej kariery. I na to wszystko wychodzą Boniek z Platinim i mówią, że ho, ho, tak, tak, kiedyś to ten futbol był naprawdę wspaniały, nie to co teraz. Myślałem, że zlecę ze stołka. Ludzie, którzy przez całe lata dziewięćdziesiąte kojarzyli się z degradacją piłki, jej komercjalizacją, którzy wiedzieli i wiedzą nadal, że droga do reprezentacji wiedzie przez układy rodzinne albo gangsterskie, a w PRL dochodziły do tego jeszcze układy polityczno-wojskowe, pieprzą w filmie o wybitnym piłkarzu, jak to drzewiej bywało, kiedy byli młodzi. Boniek zaczynał w Zawiszy Bydgoszcz, wojskowym klubie, założonym w Koszalinie, jeszcze w roku 1946. Bez zgody trepów nie mógł, pardon, pierdnąć, a cała jego kariera rozwijała się w myśl jakichś dyrektyw panów w mundurach udających sportowych menedżerów. Przez całe lata dziewięćdziesiąte nasłuchałem się od różnych ludzi, jak strasznie jest w polskim sporcie, jak wredni są działacze, jak beznadziejne są obiekty sportowe, jakie chamstwo tam panuje. To było dziedzictwo, którego ojcem był Boniek. Rodzice skarżyli się, że muszą wozić dzieci na treningi i mecze własnymi samochodami, a był to czas, kiedy nie każdy miał samochód i nie było tak łatwo jak dziś. No i Platini z Bońkiem, a także kilku włoskich piłkarzy, snują w tym filmie opowieść, że komercja zabiła sport. Skłaniałbym się do twierdzenia, że było i jest odwrotnie. Komercja, czyli pieniądze na infrastrukturę pozwoliły młodym ludziom, różnie utalentowanym, przeżywać piękne chwile na porządnych boiskach, bez strachu, że jak wrócą do szatni, to okaże się, że jest zamknięta, bo stróż poszedł na wódkę i zabrał klucze. Tak naprawdę, dla polskiej piłki dopiero teraz otwierają się jakieś możliwości. Czy trenerzy i zawodnicy im sprostają? Nie wiem. Ważne jest, żeby do sportu garnęli się młodzi i żeby znajdowali tam spełnienie, a nie rozczarowania, takie jak Rossi, którego jakaś menda oskarżyła o wzięcia łapówki. Kariery uliczne są fikcją, zasłaniającą czyny ludzi, którzy na piłce chcą zarabiać krocie i uważają, że jakakolwiek zmiana na lepsze popsuje im interesy. Te wszystkie tęsknoty są fałszywe. Co nie znaczy, że nie należy promować piłki i zachęcać młodzieży do grania w nią gdzie się tylko da. Trzeba to robić, ale nie trzeba budować idiotycznych mitów. Kiedy kraj jest biedny dzieci grają na ulicach, kiedy jest bogaty, grają w klubach. Nie ma żadnej korelacji pomiędzy klasą mistrzowską a ulicą i nie ma żadnego przymusu, by dzieci zmuszać do gry pod śmietnikiem i za garażami.

Nie sądzę, żeby Polska cokolwiek zdziałała na tym mundialu. Jeśli mamy tylko Lewandowskiego, którego talent też o mało nie został zaprzepaszczony, to szkoda w ogóle gadać o sukcesach. Ilu było takich piłkarzy, którzy zmarnowali się w Polsce? Bardzo wielu, ale o nich nikt filmu nie nakręci. Bo ani Boniek, ani nikt z naszych działaczy nie zgodzi się w nim wystąpić.

Katar jest fatalnym miejsce na organizację mistrzostw i fatalnym przykładem dla zilustrowania sytuacji w światowym futbolu. Prezes FIFA pan Infantino to kolejna katastrofa, która jednak – jeśli już się dokona i wypełni – może coś w tych piłkarskich układach zmienić. Taką mam nadzieję, choć jest ona słaba.

Na koniec dnia dowiedziałem się, że w Rzeszowie, podobnie jak w innych polskich miastach, odbywają się targi książki. Zaproszono tam wielu znanych pisarzy, a wśród nich Grzegorza Lato. Nie powiem, zdziwiłem się, bo dobrze sobie zapamiętałem, co powiedział Gmoch, kiedy Lato został prezesem PZPN. Otóż rzekł wtedy pan Jacek, że chyba są jakieś granice – cytuję z pamięci – bo Grzesiek to wszak wtórny analfabeta. W pisarstwie, jak widzicie, zmieniło się równie dużo, jak w piłce. Może nawet więcej. Ja bowiem, mino tego, że mam dwie nogi i głowę, nie mógłbym być piłkarzem, a moje występy na boisku wywołałby jedynie szyderstwo. Analfabeci jednak mogą być pisarzami i gwiazdami literackich festiwali. I nikt nie zająknie się nawet, że to jest upadek literatury. Kolejną gwiazdą tych targów jest Marek Niedźwiecki. Też w zasadzie trudno się do tego ustosunkować. No i Stasiuk był tam jeszcze, a poza tym znana aktorka Joanna Brodzik i całe mnóstwo ludzi, o których słyszałem pierwszy raz w życiu. Uważam, że organizacja tych targów to dobry znak. Przybędzie nam pisarzy, krytyków, organizatorzy imprez będą się bronić przez nałożeniem na nich monopolu i podporządkowaniem całego rynku książki jednej fundacji. Na koniec zaś wyjdzie Stasiuk i powie, że dziś, to już nie to co dawniej. Kiedy on zaczynał pisanie, we więźniu, to byli czasy…A Lato Grzegorz ze zrozumieniem pokiwa głową. Życzę wszystkim miłego poniedziałku. I dziękuję tym, którzy kupują nasze książki, bo tylko dzięki ich aktywności to wydawnictwo jeszcze się trzyma. Nie dzięki działaczom, nie dzięki dotacjom, nie dzięki promotorom, ani fundacjom promujących wydawców i pisarzy takich jak Grzegorz Lato, ale dzięki czytelnikom. Jeszcze raz dziękuję.

Powoli przestaję odbierać, czytać i rozumieć kody kulturowe, którymi posługują się media. Wczoraj zacząłem tęsknić za siermięgą lat osiemdziesiątych, za czarnobiałym telewizorem w drewnianej okładzinie, za meblościanką, za choinką z przedpotopowymi bombkami i za prezentami owiniętymi w szary papier. Wszystko przez telewizję Jacka Kurskiego, którą oglądałem przez pół dnia. Najpierw trafiłem na powtórkę filmu o Maryli Rodowicz i jej romansach. Myślę, że była to powtórka, albowiem o filmie tym trąbili przez cały dzień i bez przerwy mówili, że wyemitowano go 25 grudnia. To ciekawy pomysł, żeby w święto Narodzenia Pańskiego państwowa telewizja puszczała taki, pardon, dokument czy też może raczej reportaż, gdzie leciwa już mocno pani opowiada o swoich przygodach. Cała ramówka zdaje się miała otwarcie nawiązywać do epoki Gierka, ale o tym za chwilę. Prócz Maryli w TV królowała tak zwana magia świąt, czyli wszystkie kretyńskie filmy o tym, że miłość pokonuje wszelkie trudności. Te trudności zaś to za każdym razem był jakiś zestaw gagów, normalnie nie mający prawa się zdarzyć, ale umieszczony w scenariuszu, żeby podtrzymać ludzi na duchu. Nie wiem jak Was, ale mnie to zabija. Gorsze od magii świąt a la Hollywood, są tylko wynurzenia naszych rodzimych mędrców, także tych w sutannach, dotyczące sposobu przeżywania Bożego Narodzenia. Ja, na przykład, z masochistycznym upodobaniem oglądam czasem taki program, który na lokalnym kanale prowadzi Adam Strug. Znany wielu z płyty Monodia polska. Dyskusje tam prowadzone wywracają mi po prostu flaki, są gorsze niż program kulturalny Pegaz za schyłkowej komuny. No i zdaje się ma ów program, a także inne, podobne, służyć za przeciwwagę dla magii świąt. Żeby prócz rozrywki było także w tej telewizji coś poważniejszego i bardziej refleksyjnego. Wczoraj także była jakaś dyskusja, w dodatku z księdzem, ale nie mogłem się dopatrzeć tam żadnego sensu. Jest jednak jeszcze coś gorszego, ale o tym za chwilę. Na razie wracajmy do Maryli. Zacząłem oglądać od Olbrychskiego i chyba niewiele straciłem, bo mam wrażenie, że filmowi towarzyszy taka aura, która zapewni mu wielokrotne powtórki, nie tylko w święta kościelne, ale także w państwowe i w co bardziej popularne imieniny. Olbrychski wyznał, że w czasach kiedy ja gapiłem się w czarnobiały telewizor i czekałem na czarnobiałe kreskówki z lat czterdziestych, kupione dla polskich dzieci przez dobrą gierkowską telewizję, on rozstawał się z Marylą. Ta bowiem wybrała innego, a tym innym był syn Piotra Jaroszewicza, Andrzej, znany rajdowiec. Maryla, pardon, pani Maryla, powiedziała, że związała się z Jaroszewiczem krótkim romansem, albowiem imponował jej szybką jazdą samochodem i wyczynami na torze. Przypomnę, że Jaroszewicz jeździł Fiatem 125 p. Okay, okay, w latach siedemdziesiątych mogło to rzeczywiście wyglądać. No, ale nie bądźmy idiotami…przecież nie dlatego kopnęła w tyłek Olbrychskiego, że tamten był rajdowcem. Mówimy o PRL, państwie w którym rządziły służby, podporządkowanym ZSRR, co było podkreślone specjalną formułą wpisaną do konstytucji za Gierka właśnie. No, ale ciekawe jest to co zrobił Olbrychski, jak się od Maryli wyprowadził. Otóż poszedł mieszkać do hotelu. Łał! Ciekawe jakiego? Zapewne nieprzeciętnego, albowiem wyznał i miejscowe prostytutki, które go rozpoznały, przynosiły mu z rana śniadanie do pokoju i usiłowały go pocieszać po stracie.

Jestem całkowicie odporny na piosenki Maryli Rodowicz, myślę, że ludzi o podobnych upodobaniach jest bardzo wielu i trudno mi zrozumieć dlaczego telewizja państwowa usiłuje jednoczyć naród akurat wokół takich jakości. Bo co? Bo szło to w zgodzie z władzą i po jej myśli? Innego wyjaśnienia chyba nie ma. Przecież nie chodzi tu o jakaś specyficzną estetykę, zwłaszcza, że przez cały film puszczano fragmenty występów Maryli i zaprzyjaźnionych z nią artystów, w tym Heleny Vondraczkowej. O żadnej estetyce nie mogło być mowy. To są jakieś żenujące popisy ludzi, którzy co prawda mają umiejętności wokalne, ale na tym ich możliwości się kończą. Nie pamiętam, bym kiedykolwiek obejrzał jakiś festiwal w Opolu czy Sopocie w całości. Nawet połowy jednego koncertu nie widziałem. Nie rozumiem więc po co? Na jaką cholerę to lansować?

Ach, byłbym zapomniał. Było jeszcze o tym, że Olbrychski wpadł wściekły do domu Jaroszewicza i przyłożył mu z piąchy. Niesamowite. Synowi premiera, byłego oficera sowieckich służb, przyłożył z piąchy…A był rok 1977…

W czasie kiedy puszczali fragmenty z tournée Maryli po ZSRR wyłączyłem telewizor. Nie dałem rady.

Nie wzruszyły mnie też rzewne opowieści o Agnieszce Osieckiej, która stręczyła Maryli ostatniego męża. Pana, który się z Marylą rozwodził prze bite cztery lata, rozumiem, że w ostrych bardzo kłótniach o majątek, bo nie o dzieci przecież, całkiem już dorosłe.

Na koniec pani Maryla, stojąc na tarasie Grand Hotelu w Spocie śpiewała piosenkę, w której powtarzał się refren: wszyscy chcą kochać. To zapewne jest prawda, ale jak to się ma do istotnych treści pokazywanych w filmie, tego nie wiem.

Czy można sobie wyobrazić coś gorszego? Oczywiście, bardzo łatwo i owo coś zostało wyemitowane natychmiast, jeszcze tego samego dnia. Był to film dokumentalny o Tonym Haliku. Obejrzałem może ze dwa odcinki programu z Halikiem, a byłem przecież niewiele straszy niż w czasach kiedy do Olbrychskiego, zainstalowanego w hotelu przychodziły te peerelowskie kapłanki miłości. Nie dałem rady tego znieść. Kiedy byłem już starszy pomyślałem sobie, że pan Halik musiał w swoim życiu nawywijać takich numerów, że teraz ma przymus stałego zajmowania swoich czarnych myśli jakąś aktywnością, by wspomnienia nie powracały. To wbrew pozorom dobrze o nim świadczy, oznacza bowiem, że człowiek miał jakąś wrażliwość, ale nie sprostał różnym wyzwaniom. Niestety nie ma nic gorszego niż kabotyńskie popisy ludzi słabo wyrobionych aktorsko. No, a taki był Halik. On, takie mam wrażenie, musiał się bez przerwy popisywać, żeby nie myśleć o przeszłości. W pewnym momencie narratorka, czyli wdowa po nim – Elżbieta Dzikowska – powiedziała, że tę służbę w Wermachcie mogła mu darować, ale tego iż był TW już nie. Powiedziała też, że po śmierci znalazła jakieś koperty potwierdzające jedną i drugą aktywność z dopiskiem – zniszczyć po mojej śmierci. To się nie mieści w głowie. Jak ktoś chce ukryć swoją przeszłość to niszczy dokumenty za życia, a nie zostawia je w widocznym miejscu z różnymi dopiskami. Ja przynajmniej bym tak robił, ale co ja mogę wiedzieć o prawdziwym życiu? Poza tym, takie odniosłem wrażenie, po ostatnich demaskacjach Halika, tych sprzed paru lat, stanęło zdaje się na tym, że nie służył w RAF, jak opowiadał, ale w Luftwaffe. No, a teraz okazuje się, że nie w Luftwaffe, a w Wermachcie. Nie wiem czy to koniec demaskacji i obawiam się, że po śmierci Elżbiety Dzikowskiej, oby żyła jak najdłużej, mogą wypłynąć inne jakieś koperty z innymi jeszcze dopiskami. Oczywiście Halik donosił dlatego, że inaczej nie mógłby wrócić do Polski i nie dostałby tu mieszkania. A chciał wrócić dla Elżbiety właśnie. Dobrze, że nie obejrzałem tego filmu do końca, bo wtedy musiałbym zadać pytanie – a po co było wracać? Skoro człowiek pracował dla NBC i miał z czego żyć na Zachodzie? Halik wrócił do Polski w 1975 roku, miał wówczas obywatelstwo argentyńskie, podobnie jak inny podróżnik i żeglarz, znany z opłynięcia świata – Zenon Jaskóła. W wiki możemy przeczytać, że Halik, a po jego śmierci Elżbieta Dzikowska rozpowszechniali informację iż był on laureatem nagrody Pulitzera. Co oczywiście było kłamstwem.

W zasadzie te dwa filmy to do dwa zestawy memów, które położyły się cieniem na życiu kilku pokoleń. W zasadzie brakowało tylko tego jeszcze, żeby Kurski, zorganizował pokaz filmu dokumentalnego o Stanisławie Supłatowiczu. Wtedy mielibyśmy komplet. Podręczny zestaw miłośnika dobrobytu i gospodarczej stabilizacji, połączonej z rzetelną i pouczającą rozrywką. No, a 21 stycznia, w przeddzień rocznicy wybuchu powstania styczniowego premiera filmu Gierek, z Koterskim w roli głównej. Już nie mogę się doczekać. Święta, prawda, Święta i po świętach…

Na początek kilka słów niezobowiązującego wstępu. Oto wczoraj przed 22.00 odwiedziła nas policja kryminalna. Dwaj sympatyczni panowie pokazali w półmroku legitymację i zapytali czy adres coryllusavellana@wp.pl należy do któregoś z domowników. Nie powiem, wystraszyłem się. Po ostatnich przygodach z blokowaniem raportów sprzedaży i innych historiach, wszystko mogło się zdarzyć. Okazało się jednak, że policjanci mają teraz obowiązek informowania ludzi o zagrożeniach w cyberprzestrzeni. Nie wyjaśnili dlaczego, ale przypuszczam, że w związku z aferą Dworczyka. Poinstruowali mnie jak mam dbać o swoją skrzynkę pocztową, zostawili załącznik nr 1, poprosili od podpis i wyszli. Natychmiast zadzwoniłem do Wieśka, żeby mu o tym opowiedzieć i dowiedzieć się co on o tym myśli. On się zdrowo pośmiał, ale doradził, żebym zadzwonił na komendę i się upewnił kim byli ci panowie. Tak też zrobiłem. Nie wiem dlaczego policja postanowiła zadbać akurat o moje bezpieczeństwo w sieci, ale przypuszczam, że ilość zaglądających na nasze strony niejawnych funkcjonariuszy jest tak duża, że adres po prostu sam się wytypował.

No więc teraz jestem już pod ochroną. Kiedyś, nie wiem czy ktoś to jeszcze pamięta, byli tacy, co twierdzili, że Ebenezer Rojt sławny recenzent książek, który wie wszystko lepiej, to grupa niejawnych funkcjonariuszy. Tak z pewnością nie jest. Ja zaś wspominam o nim, albowiem okazało się, że bez wstydu zupełnie, usunął on ze swojej szyderczej recenzji II tomu Baśni, wyimki dotyczące samozapalających się pokładów węgla kamiennego. Był tam taki fragment zarzucający mi głęboką nieznajomość tematu, albowiem według Rojta podziemne złoża nie mogły płonąć same z siebie. No więc teraz już tego nie ma. Zostało to po cichutku usunięte. Interpretuję to, jako próbę skomunikowania się ze mną w sprawie jakiejś nowej recenzji, do którejś z książek Michała Radoryskiego. Widocznie Rojt znów nie ma czego włożyć do garnka. Niebawem Michał skończy II część przygód Zbigniewa Nienackiego, proszę o cierpliwość. Znów będzie pan mógł napisać recenzję.

Dla Was zaś mam całkiem świeży, bardzo ciekawy film dokumentalny z Wałbrzycha, który obrazuje z jaką łatwością może dojść do samozapłonu, nie tylko w złożach węgla, ale także na hałdach. Warto posłuchać i obejrzeć. https://www.youtube.com/watch?v=lY4E8MylWF0

Wczoraj udało mi się wreszcie skończyć ostatni rozdział II tomu Kredytu i wojny. Teraz najgorsze, czyli poprawianie i nanoszenie tych poprawek. Nie wiem kiedy będzie to gotowe, bo jest sezon urlopowy i trudno cokolwiek przewidzieć.

Dostaję coraz więcej maili z propozycjami współpracy recenzenckiej. Nie odpowiadam na nie, albowiem mam głęboką pewność, że żadne recenzje niczego nie sprzedadzą. No chyba, że będą to recenzje Ebenezera Rojta. Wtedy to co innego. Cała reszta nie nadaje się do niczego. Przy tak nieprawdopodobnej masie książek, jakie drukuje się codziennie, przy takim nieuporządkowaniu rynku, jakie mamy i tak roszczeniowych postawach autorów i recenzentów, którzy nie rozumieją, po co w ogóle piszą cokolwiek, można się jedynie od tego wszystkiego odsunąć. Dla własnego dobra i dla zabezpieczenia tej sprzedaży, która już jest.

Jak to już wielokrotnie pisałem, książkę może uratować tylko oryginalny, autorski format, ale tworzenie takiego formatu jest bardzo ryzykowne i wymaga dużej cierpliwości. Nikt bowiem nie rozumie po co to robić, skoro można, na przykład, napisać biografię Saladyna, albo jakiejś innej wybitnej postaci. Wtedy czytelnik zrozumie o co chodzi i nie będzie kłopotu ze sprzedażą. Otóż nie jest to prawda, albowiem czyniąc tak wkraczamy na obszar komunikacji obsługiwany przez kogoś innego, nad którym nie mamy kontroli. Książka taka zaś tonie w powodzi innych, identycznych prac, tak samo słabych i tak samo niczym się nie wyróżniających. Należy od tego uciekać i budować opartą na całkiem nowych paradygmatach komunikację z czytelnikiem. To się zawsze opłaca, a ja wiem o tym z całą pewnością. Przekonałem się po raz kolejny pisząc II tom Kredytu i wojny. Zdradziłem już sporo szczegółów z treści, ale dziś zdradzę jeszcze jeden. Zachęcam wszystkich gorąco do czytania książek Andrzeja Dziubińskiego, dotyczących handlu ze wschodem i historii państw arabskich. Ja czytałem historię Maroka, świetna książka. Kiedy doszedłem do momentu, w którym auto opisuje potęgę gospodarczą państwa Almohadów w XII wieku, szczególnie zaś urządzenia w kopalniach miedzi, zamarłem. Oto twierdzi Andrzej Dziubiński, że te arabskie sposoby na odwadnianie szybów i wydobywanie urobku zostały potem wprost skopiowane w znanej nam księdze Georga Agricoli De re metallica libri XII. A skoro tak, to wszyscy mędrcy, zajmujący się odwadnianiem kopalń w Europie, w tym Jan Turzo, musieli czerpać swoją wiedzę od mistrzów z północnej Afryki. Czy zdobyli te informacje za pośrednictwem Wenecji, czy bezpośrednio, to już jest do ustalenia. To jest naprawdę coś niesamowitego. A przy tym przekonuje mnie, że nie ma sensu oddawać moich książek w ręce jakichkolwiek recenzentów, bo oni nikogo do niczego nie przekonają. Treści te są bowiem całkowicie poza ich horyzontem. Nie istnieją żadne poważne portale recenzenckie, a są takie, gdzie recenzenci poprawiają swoje wpisy post factum, kiedy okaże się, że jednak się mylili. Co to ma wspólnego z polemiką i uczciwością? Wszystko to są próby wymuszenia, albo wymuszenia egzemplarza recenzenckiego, albo wymuszenia milczenia autora, który – przejęty bezkompromisowością recenzenta – powinien zamilknąć. Ewentualnie zatrudnić go przy jakichś swoich projektach.

To jest gorzej niż żałosne, albowiem tworzy, w całym narodzie obszar, który dobrze znamy i każdy z nas penetrował go wielokrotnie, nie mając czasem świadomości, że to czyni. Jest to obszar komunikacji aspiracyjnej. Najlepiej widać jego funkcjonowanie w przypadku ludzi aspirujących do poprawnego mówienia po angielsku, którzy okazują prawdziwy wstręt i pogardę dla bliźnich niezbyt doskonale posługujących się tym językiem. Nie tylko w takich sytuacjach odkrywamy istnienie komunikacji aspiracyjnej, ona jest wszędzie i chodzi o to, byśmy się porozumiewali według narzuconych nam zasad. Te zaś są implantowane na naszym rynku treści przez osoby anonimowe. Tylko one bowiem mogą zrobić na odbiorcach odpowiednie wrażenie. To jest takie duchowe dziedzictwo komuny, jak lubią mawiać telewizyjni mędrcy. Jak nie wiadomo kto to jest, to z pewnością jest to tajniak i najlepiej go posłuchać, bo nie wiadomo co zrobi i gdzie doniesie. Ja też się wczoraj wystraszyłem tych, bardzo przecież grzecznych funkcjonariuszy, którzy mieli zapewne ochotę iść do domu i oglądać mecz, a musieli łazić po ludziach i wręczać im załącznik nr 1. A pokazali przecież legitymację.

Anonimowy autor jest w oczach ludzi obecnych stale w sieci, kimś o wiele ważniejszym niż autor z nazwiskiem. Oczekują oni bowiem od autora niezwykłości, ta zaś nie manifestuje się w produkowanych przez takiego treściach. Musi się manifestować w wizerunku. Ten bowiem chłoniętych jest wszystkimi zmysłami, a im bardziej jest tajemniczy tym lepiej. Komunikaty zaś, autora, który jest rozpoznawalny, trzeba przeczytać, odnieść się do nich, a to jest trudne i dla wielu po prostu niemożliwe. No, a jeśli autor nie ma żadnej legitymacji, to już katastrofa. – Kto pana popiera – jak zapytano kiedyś jednego kolegę, który chciał się zatrudnić w swoim wyuczonym, ale nie przesadnie wyszukanym i oryginalnym zawodzie. Tak to jest. Całe szczęście, za miesiąc minie już 12 lat od momentu kiedy napisałem pierwszy wpis na blogu w salonie24. To wystarczy za wszystkie legitymacje, tajemnicze wizerunki i uwierzytelnienia. A czuję się, jakbym dopiero wszystko zaczynał.

Polskie gazety z tego okresu publikowały teksty, które głęboko zadziwiłyby zachodnich czytelników, nawet tych zorientowanych szczególnie lewicowo i obywatelsko

Emanuel Małyński „Nowa Polska”

Nigdy nie byłem w beczce śmiechu. Mam na myśli taką prawdziwą beczkę, którą dawniej woziły ze sobą wesołe miasteczka i niektóre cyrki, beczkę gdzie były wypukłe lustra i gdzie wchodzili ludzie, żeby pośmiać się z samych siebie. Pewnie nie było mnie tam dlatego, że trzeba było za to dopłacić i rodzice nie chcieli mnie puścić do środka, bo oszczędzali.

Dziś dzieci ciągną mnie do cyrku, który będzie tu w niedzielę, a ja się zastanawiam czy będzie tam beczka śmiechu. Pewnie tak. Może nawet zajrzymy do środka. Jeśli idzie o cyrk, to miałem z tą instytucją krótkie, ale intensywne przeżycia. Po pierwsze dlatego, że cyrk był jedną z nielicznych rozrywek dostępnych w czasach kiedy byłem dzieckiem, a po drugie dlatego, że robiłem kiedyś wywiad z pewnym artystą cyrkowym, niesamowitym zupełnie facetem, który opowiadał tak inspirujące literacko historie, że gdyby nie nagonka na cyrkowców, całkowicie deprecjonująca ich sztukę, pisałbym wyłącznie o cyrku. To chyba zresztą widać, bo nie jest to mój pierwszy tekst, w którym cyrk wspominam. Czynię to oczywiście po to, by dojść do jakichś metafor politycznych. Nie będą one jednak oczywiste i prymitywne. Cyrk bowiem to sztuka, być może jedyna jaka się jeszcze uchowała. Pan Ryszard z którym rozmawiałem, miał teściów, a ci byli treserami szympansów. Na samą myśl o tym ekolodzy i działacze lewicowych organizacji albo by zemdleli, albo zacisnęli pięści i zmarszczyli brwi. Nie można bowiem inaczej jak z przerażeniem lub wściekłością myśleć o ludziach, którzy tresują zwierzęta. Tymczasem nikt nie ma pojęcia jak wygląda życie w cyrku, a tym bardziej jak wygląda w tym życiu egzystencja tresera szympansów, który musi – chce czy nie – zaakceptować fakt, że jego podopieczni, choć nie mówią, odznaczają się żywą inteligencją. Komunikacja zaś z nimi w niczym nie przypomina komunikacji z kotami, psami czy żółwiami. Niewiele też osób zdaje sobie sprawę, że szympans jest silniejszy od człowieka, zręczniejszy, szybszy, a od niektórych znanych mi osób pokazujących się publicznie, jest także inteligentniejszy. Nie da się niczego uzyskać od szympansa tłukąc go batem. Tak można postępować z ludźmi, ale nie z małpą, która zwieje przy pierwszej okazji olewając to, że jej treser odstawia właśnie popisowy numer przed publicznością. Małpy te sprawy nie obchodzą, albowiem ma ona silnie wyrobione poczucie osobistego szczęścia, które musi być stymulowane w odpowiedni sposób. I na tym z grubsza skupia się uwaga treserów małp człekokształtnych. Prowadzi to oczywiście do różnych patologii, wynikających stąd, że małpa człowieka lubi, a nie może być inaczej w przypadku opisywanej relacji, bo gdyby było, szympans nie wykonałby żadnego polecenia i najspokojniej w świecie udawałby, że nic nie kuma. I tak jeśli człowiek lubiany przez małpę opycha się lodami, małpa będzie robić to samo. Jeśli lubi cukierki miętowe małpa zażąda swojej prywatnej paczki. Jeśli człowiek pali, małpa też chce złapać parę sztachów. Próby odzwyczajenia małpy od palenia są identyczne z podejmowanymi w tym zakresie próbami wobec nastolatków. Nie skutkują. Małpa podkrada papierosy i kurzy za cyrkową budą. Nawet jeśli skłoni się małpę do wypalenia całej paczki ekstramocnych, co ponoć jest bardzo skuteczne w przypadku nastolatków, nic to nie da. Małpa będzie zadowolona z takiego obrotu spraw, albowiem zwielokrotnione doznania kojarzące się jej z frajdą są lepsze niż pojedyncze. Nawet jeśli potem kręci się jej trochę we łbie.

Do czego zmierzam? Do pewnej konstatacji, która w niektórych wywoła oburzenie. Oto zapomniany już reżyser niemiecki Werner Herzog, który w rzeczywistości nie był nawet Niemcem, a Serbem ponoć, nakręcił kiedyś film dokumentalny, którego tytułu nie pamiętam. Film miał wstrząsnąć widzami, albowiem opowiadał o jakiejś wojnie w Afryce i rozgrywających się tam bestialstwach. W finałowej scenie oglądamy szympansa, który siedzi w klatce i żebrze o papierosy. Jest to małpa, którą wcześniej przetrzymywali rebelianci czy siły rządowe, nie istotne. Ktoś z ekipy daje szympansowi camela i ten sobie pali. Zaciąga się i puszcza dym nosem. Herzog patrzy na to i płacze, bo uważa, że szympans z papierosem jest symbolem skrajnego okrucieństwa i deprawacji, której dopuszcza się człowiek wobec innych istot.

Powiem tak – jeśli wyjąć rzecz z kontekstu, pewnie można to tak ocenić, ale wszyscy wiemy jakie są media i jacy są reżyserzy. Nie mamy pojęcia kto był opiekunem małpy, zanim sfilmował ją Herzog. Może jakiś sympatyczny, nałogowy palacz, z którym łączyła szympansa głęboka więź? Wiemy natomiast, że sam Herzog był pod silnym wpływem Klausa Kinskiego, człowieka poważnie zaburzonego, który powinien być izolowany w miejscach, gdzie nie ma szympansów. Pomiędzy obydwoma panami istniała więź patologiczna i głęboka i choć Herzog nie palił, był całkowicie od Kinskiego uzależniony. Myślę, że żaden szympans nie zamieniłbym się z nim ani dobrowolnie, ani nawet za paczkę cameli. O czym tu więc gadać? Są sytuacje, które odpowiednio spreparowane mają odwrócić uwagę od patologii prawdziwej. Takiej, której nie da się opisać żadnym istniejącym językiem, ani literackim ani filmowym. I za taką uważam relację pomiędzy Kinskim a Herzogiem. Ten pierwszy nie doczekał się nawet uczciwej monografii, którą powinien napisać zespół psychiatrów. To co o nim piszą to jakieś popierdółki nimfomanek i gawędy oczadziałych fanów, którzy gotowi są płakać nad losem uzależnionych od papierosów człekokształtnych.

Sytuacja, którą tu opisuje żywo koresponduje z ocenami i wykładnią grzechów jakich dopuszcza się prezydent Duda wobec osób deklarujących przynależność do ruchu LGBT. To jest próba wywołania łez za pomocą widoku szympansa ćmiącego skręta. Bo to takie niezwykłe. Tak niezwykłe jak matka Biedronia przed sejmem. Nikt niestety nie czyta kontekstów i nie domyśla się nawet jak ponure histerie i jakie uzależnienia kryją się w głębi, za tymi wszystkimi wypielęgnowanymi buziami działaczy LGBT, którzy postanowili  skorzystać z okazji i pokazać się z jak najlepszej strony – bez papierosa w ustach i bez klatki, w której zamyka ich co wieczór opiekun, dbający o to, by przeżywane przez nich emocje miały zawsze właściwą temperaturę. Tego nie zobaczymy nigdy, albowiem nad preparowaniem normalności, którą wypełnione jest ponoć ich życie, pracuje codziennie trzech przynajmniej profesjonalnych stylistów.

Jestem w trasie i jutro napiszę coś o wrażeniach z Baranowa Sandomierskiego, na razie jednak chciałbym wrócić do tematu monet dokumentujących istnienie państwa polskiego. Do czego w ogóle takie blaszki są potrzebne? Przecież nie były one potrzebne ani Mieszkowi I, ani Bolesławowi Chrobremu? Jak można w ogóle myśleć, że wobec czynnych w obiegu znakomicie wykonanych monet rzymskich i arabskich, funkcję reprezentacyjną dla władcy mógł spełniać jakiś nadziubany niewiadomo czym kawałek srebra? Kiedy spotykamy się z Szymonem często rozmawiamy o zaawansowanych technologiach z dawnych czasów. No więc te monety nie są dowodem na istnienie zaawansowanych technologii, są dowodem na istnienie nędzy. I teraz ważne pytanie – czy nie była to czasem, tak jak dziś nędza zamierzona? To znaczy oni bili to srebro, żeby pokazać swoim, a reszta miała z tego bekę? Tak tylko pytam, bo przypomniał mi się Terlikowski jak promował swoją książkę o tarocie, gdzieś w jakiejś norze, a potem porąbał karty do tarota na przywleczonym tam pieńku. Może to jest tradycja właśnie, trwająca od tysiąca ponad lat, polska tradycja lansu i promocji. Trochę żartuję, a trochę nie. Jest tu telewizor i wczoraj leciał film dokumentalny o wikingach. Taki jaki potrafią zrobić Brytyjczycy. U nas to się nigdy nie uda, bo Terlikowski z Górnym pobiliby się o rolę prowadzącego, a w końcu i tak dostałaby ją Anna Popek. Różne rzeczy tam mówili, ale najważniejsze było to, że wikingowie kontrolowali obieg arabskich monet na północy. Nie to było jednak najlepsze. Pan prowadzący powiedział, że oni srebro na te momenty pozyskiwali rabując brytyjskie klasztory. Wtedy też pozyskiwali niewolników. To nam się układa w całość sensowną, to znaczy w obieg zamknięty, w którym kontrahenci mają do siebie bezgraniczne zaufanie, nawet jeśli coś się czasem sypnie. Zyski są ważniejsze. Poganie i muzułmanie współpracują ze sobą na gruncie ekonomii kosztem chrześcijan. To jest dokładnie tak jak dzisiaj z uchodźcami, tylko w drugą stronę. My zaś usiłujemy z nimi dyskutować jak mnisi z wyspy Iona, mówiąc i porządku, ładzie, cywilizacji i miłosierdziu. Oni mają w dupie miłosierdzie, bo nie na to opiewają kontrakty, bardzo przepraszam panie. Szlaki handlowe i drogi przerzutu pieniędzy i ludzi są identyczne jak w średniowieczu, ale zobaczymy to dokładnie dopiero jak sytuacja na Ukrainie się ustabilizuje. I teraz ważna rzecz – już w XI wieku Jarosław Mądry mógł myśleć swobodnie o zamążpójściu swojej córki w dalekie kraje – wydał ją za króla Francji Henryka I, który był w bardzo złej sytuacji politycznej. Ja nie badałem dokładnie tej sprawy, ale z wierzchu, interes ten wyglądał dla księżniczki Anny i dla samego Jarosława słabo. Zapewne było odwrotnie – Henryk wyłożył kasę na ten ślub, który gwarantował mu protekcję organizacji handlowej reprezentowanej przez Jarosława, czyli wikingów zakolegowanych biznesowo z Arabami. Jeśli zaś taką tezę postawimy łatwo przyjdzie nam uwierzyć, że wojny Włodzimierza i Jarosława z Bizancjum miały charakter wypłaty świadczeń dla ich arabskich sojuszników. W tym czasie w Polsce ludzie zastanawiali się nad problemem czy wydać córkę księcia do Czech czy na Węgry. To jest wrażna różnica w hierarchii bytów politycznych. Ruś robi politykę globalną, a Polska lokalną. Ruś, sprzymierzona z Wikingami, kontroluje obieg dobrego i rozpoznawalnego pieniądza na dużych obszarach, a Polska wybija swoje denary z kogutem, psem i Irokezem na koniu.

Powtórzę jeszcze raz – obieg dobrego pieniądze może kontrolować jedynie duża sprzęgnięta z różnych elementów organizacja, posiadająca technologiczną przewagę. Organizacja ta jest zwykle niejawna. I to ona decyduje do jest, a co nie jest ważne na danym obszarze – reszta aspiruje i czeka, aż sytuacja ustabilizuje się na tyle, żeby przewaga technologiczna – broń, okręty, stemple mennicze – straciła nieco na znaczeniu. Jeśli idzie o świat chrześcijański to niwelował on tę przewagę stale poprzez edukację, nie tylko ewangeliczną, ale także praktyczną. Jeśli ktoś potrafił wybudować nad brzegiem morza basztę i utrzymał ją mimo ataków brodatych facetów w dziwacznych łachach i hełmach, mógł spać spokojnie. W innych dziedzinach było podobnie.

Wróćmy jednak do denarów wczesnopiastowskich. Komu był potrzebny denar atrybuowany Mieszkowi I? Ten z wyraźnym obrysem cyrkla. Moim zdaniem przede wszystkim towarzyszowi Gomułce. A potrzebny był on na uroczystości milenijne. Podobnie jak inne artefakty zalegające muzea i magazyny archeologiczne. Poza tym moneta to najłatwiejszy do usprawiedliwienia dowód. Szedł chłop z pługiem i wyorał – o co chodzi? A gdzie ten chłop? Umarł. A dzieci? Do Ameryki wyjechały. I szlus. Inaczej jest z dokumentami. Tych nie można znaleźć przypadkiem i trudniej dokręcić do nich idiotyczną i nieprawdziwą interpretację. Dziś już żaden chłop niczego nie wyorze, a i na wszelki wypadek zabroniono chodzić z wykrywką po polu, żeby się nie okazało, że coś tam jednak leży, łatwiejszego do określenia niż ten denar Mieszka I. I nie mówcie mi, że to zarządzenie nie jest wymierzone w poszukiwaczy prawdy, a celem jego jest ochrona dóbr kultury zalegających pola. Jest dokładnie odwrotnie. Na dziś to tyle, bo muszę wracać do domu. Jutro opowiem o sytuacji w Baranowie.

Zapraszam na portal www.prawygornyrog.pl

Wczoraj był w Warszawie pogrzeb. Chowano zasłużonego działacza Solidarności Walczącej Włodzimierza Strzemińskiego, człowieka, o którym mawiano, że był prawą ręką Kornela. Ja – o czym uprzedzam – nie wiem czy tak było, powtarzam tylko zasłyszane plotki. Powtórzę je w dodatku niedokładnie, żeby nie wyszło na jaw skąd ja to wszystko wiem. Pan Strzemiński, człowiek w kręgach opozycji znany i szanowany, nie miał ostatnimi laty łatwego życia. Pracował gdzieś ponoć na jakimś podrzędnym stanowisku w telewizji, które to stanowisko otrzymał za wstawiennictwem Kornela Morawieckiego. Było mu ciężko. Kiedy umarł, niespodziewanie dla wszystkich, w kilka dni po śmierci swojej żony, okazało się, że pogrzeb będzie miał wspaniały, a nie dość tego jeszcze nakręcą o nim film dokumentalny. Na pogrzebie ś.p Włodzimierza Strzemińskiego była i kompania honorowa i poduszka z orderem Polonia Restituta. Nie udało mi się ustalić czy wręczonym mu przez prezydenta za życia czy też przyznanym pośmiertnie. Czy ja może sugeruję, że to się nieboszczykowi Strzemińskiemu nie należało? Oczywiście, że nie, chcę tylko powiedzieć, że pewne zasługi warto by jednak docenić przed śmiercią zasłużonego, a nie po. W tym drugim bowiem przypadku zachodzi podejrzenie, że cała uroczystość służy li tylko przypudrowaniu zaniechań środowiska. Te zaś, sami przyznacie, muszą wyglądać nieco dziwnie w chwili kiedy tabloidy od rana samego podnoszą bohaterstwo i poświęcenie dla ojczyzny, jakie było udziałem młodocianego premiera Mateusza. – Znowu się czepiasz – powie ktoś – a sam napisałeś, że Kornel załatwił mu pracę. Czepiam się, to prawda, ale chodzi o coś innego, tym razem nie o Kornela i jego syna, ale o styropian. Zadzwoniłem przedwczoraj do kolegi, który wie prawie wszystko. I on mi powiedział tak – żadne zasługi w opozycji nie mają już znaczenia od dawna. – Dlaczego – zapytałem. – Przez Frasyniuka – on na to. Potem zaś opowiadał mi długo i kwieciście o panu Władeczku i jego wyczynach, a przed oczyma duszy mojej, niczym w cudownym programie komputerowym malował się taki oto obraz – altana zalana słońcem, w niej stół z białą zastawą, a na nim różne przysmaki. Klimat taki bardziej tropikalno-morski niczym na wyspie Reunion z której pochodził nasz znajomy Vollard. I nagle w poprzek tego stołu pełznie wielki, tłusty, oślizły tropikalny ślimak wydzielający trujący śluz. Pełznie, a za nim zamiast obrusa, porcelanowej zastawy i przysmaków, zostaje pokruszony, stary styropian ze śladami wilgoci. Na samym zaś ślimaku, tak zupełnie z wierzchu, napisane jest wielkimi literami – FRASYNIUK WŁADYSŁAW. Przy stole nie ma gości, ale wiadomo, że jak przyjdą to się zdziwią i będą się zastanawiać kto zrobił im tę brzydką niespodziankę. I tylko niektórzy domyślą się, że chodzi o Frasyniuka.

Wobec powszechnej wśród działaczy dawnej opozycji wiedzy na temat wagi ich własnych dokonań oraz konsekwencji tychże, trudno traktować serio to, co piszą o Mateuszu Morawieckim. To jest mowa do chińskiego ludu przez zamknięty lufcik.

Napiszę teraz kilka słów o istocie zasług kombatanckich. Mają one wymiar dwojaki. W imperiach dążących do dominacji, kombatanci to nie jest powód do dumy. Fryderyk Wielki honorował ich pozwoleniem na żebranie w Berlinie. W innych ekspansywnych organizacjach nie było lepiej. Oficerowie dawnych wojen służyli do zabawiania dam na rautach, a szeregowi żołnierze bez nóg i rąk, byli oczywiście doceniani i honorowani, ale nie wyciągano ich z zaplecza za każdym razem, kiedy potrzeba było zachęcać nowych bohaterów do poświęceń. Czyniono tak z obawy, by nie uzyskać efektu odwrotnego.

Kombatantów, co ważne, honoruje się i docenia zwykle tam, gdzie władza ma coś do ukrycia przed ludem, a biedni inwalidzi wojenni, ci wszyscy zasłużeni staruszkowie, służą za parawan. Ci z nich, którzy są najmniej zasłużeni, ale za to najbardziej cyniczni, stanowią podporę tej chwiejnej i szukającej gwałtownie uwiarygodnienia władzy. To jest motyw stały w historii państw i narodów i tylko tacy idioci jak my, możemy się łudzić, że jest inaczej. Napisano o tym już tomy całe, a za przykład niech posłuży sławna powieść „Piąta brygada”.

Podsumujmy, obecność w życiu publicznym nachalnie domagających się szacunku i uwagi kombatantów źle wróży krajowi. Oznacza bowiem, że jest coś do ukrycia, oznacza także, że poparcie dla władzy nie jest takie, jakie sobie władza wymarzyła. A skoro nie jest takie jak trzeba to trzeba szukać jakiś dodatkowych wspomagaczy. W sferach władzy, połączonych nieszczerymi bardzo więzami osobistymi i różnymi dziwnymi zaszłościami, kombatanctwo uchodzi za jedyny możliwy do przyjęcia sposób budzenia zaufania ludu. To jest oczywiście nieprawda, ale oni nie mogą tego po prostu stwierdzić, bo nic im nie zostanie. Lansują więc te zasługi, te szlaki borsuka, prześladowania wybrańców i ich cudowne ocalenia. I nikt nie protestuje, bo nikogo to nie obchodzi. Władza zaś uważa, że nie protestuje, bo się zgadza. To nie jest prawda. Kombatanci w Polsce zawsze mieli do spełnienia rolę szczególną i była to rola ponura oraz niewdzięczna. Była ona także nasączona fałszem. Doskonale to wszystko zrozumiał i wykorzystał w stosownym czasie ślimak Frasyniuk, stając się czołowym, najmężniej walczącym z systemem polskim opozycjonistą. Wszystko to będzie się w Polszcze naszej toczyć dalej tym samym trybem, co jakiś czas tylko zdarzy się taka oto demaskacja jak ten wczorajszy pogrzeb. Że też nie mogłem znaleźć informacji czy on tę Polonię restitutę dostał pośmiertnie czy wcześniej….

Inny mój kolega, do którego zadzwoniłem, żeby pogadać, mimo duszącego mnie kaszlu, który ni cholery nie chce minąć, posłuchał tego wszystkiego co mu mówiłem i rzekł – to teraz ci coś zaśpiewam…Zdziwiłem się, a on nie zrażony niczym zaśpiewał piosenkę o nierozpoznanej melodii, bo śpiew nie jest jego najmocniejszą stroną, ale zdaje się, że była to jakaś poleczka. Słowa zaś brzmiały tak:

Wsadzili mu do buta, Polonia restituta

pośmiertnie mu przyznali Virtuti militari…

Myślę, że z tym Was zostawię. Idę chorować, nie wiem dlaczego, ale mimo antybiotyku nic mi nie lepiej. A miałem jutro jechać do Dęblina…co za pech.

Bardzo dziękuję wszystkim, którzy przez ostatnie miesiące wspierali ten blog dobrym słowem i nie tylko dobrym słowem. Nie będę wymieniał nikogo z imienia, musicie mi to wybaczyć. Składam po prostu ogólne podziękowania wszystkim. Nie mogę zatrzymać tej zbiórki niestety, bo sytuacja jest trudna, a w przyszłym roku będzie jeszcze trudniejsza. Nie mam też specjalnych oporów, wybaczcie mi to, widząc jak dziennikarskie i publicystyczne sławy, ratują się prosząc o wsparcie czytelników. Jeśli więc ktoś uważa, że można i trzeba wesprzeć moją działalność publicystyczną, będę mu nieskończenie wdzięczny.

Bank Polska Kasa Opieki S.A. O. w Grodzisku Mazowieckim,

ul.Armii Krajowej 16 05-825 Grodzisk Mazowiecki

PL47 1240 6348 1111 0010 5853 0024

PKOPPLPWXXX

Podaję też konto na pay palu:

gabrielmaciejewski@wp.pl

Przypominam też, że pieniądze pochodzące ze sprzedaży wspomnień księdza Wacława Blizińskiego przeznaczamy na remont kościoła i plebanii w Liskowie, gdzie ksiądz prałat dokonał swojego dzieła, a gdzie obecnie pełni posługę nasz dobry znajomy ksiądz Andrzej Klimek.

Zapraszam też do sklepu FOTO MAG, do księgarni Przy Agorze, do Tarabuka, do antykwariatu Tradovium w Krakowie, do sklepu GUFUŚ w Bielsku Białej i do sklepu HYDRO GAZ w Słupsku i do księgarni Konkret w Grodzisku Mazowieckim.

Śpię w hotelu i mam tu telewizor. Jak wiecie normalnie nic nie oglądam, a więc za każdym razem kiedy włączę to pudło przeżywam autentyczny wstrząs. I wczoraj w nocy tak było. Oto pokazywali program prowadzony przez Pawlickiego Macieja, producenta telewizyjnego i filmowego, program dotyczył własności i tak zwanej dzikiej reprywatyzacji. Była to już druga edycja sporu o jakąś kamienicę. Na widowni znajdowały się strony sporu, dobrane starannie tak, żeby nikt nie miał wątpliwości kto jest dobry a kto zły. Jeśli sądzicie, że byli tam ludzie, odpowiedzialni za śmierć Jolanty Brzeskiej, albo choćby o spowodowanie tej śmierci podejrzani, to się mylicie. Jako przedstawicieli sił ciemności Pawlicki zaprosił jakichś staruszków udających ziemian. Jeden pan miał sygnet i laskę okutą srebrem. Inny tylko nobliwy wygląd. Ich przeciwnikiem był specjalnie na tę okazję wyczarowany twór, coś czego naprawdę i z całej duszy nienawidzę – kolektyw. Ten zaś był skonstruowany w sposób znamionujący dużą fachowość, wręcz manipulacyjne mistrzostwo pana Pawlickiego. Najbliżej prowadzącego i tego centralnego kręgu, po którym oni latał Pawlicki z asystentką, siedział jakiś trzęsący się staruszek, troszkę wyżej poubierane w jednakowe koszulki grube panie, a pomiędzy nimi jedna chuda, bez przerwy obnażająca dziąsła w krzywym uśmiechu, pani młodsza. Miała wielkie kolczyki w uszach i co jakiś czas wykrzykiwała coś wzburzonym głosem. Kiedy usłyszałem z jej ust – własność to kradzież, pomyślałem, że trzeba mieć naprawdę oko na tego Pawlickiego. Siedzący niżej staruszek, trząsł się i mówił łamiącym się głosem, że nie można oddawać kamienic byłym właścicielom, ponieważ to naród je odbudowywał, to naród tam pracował, właścicielom więc nie należy się nic. Najwyżej w sektorze kolektywu siedzieli dwaj młodzi mężczyźni wyglądający na Cyganów rozstawiających trzy karty na Różyku. Oni wrzeszczeli najgłośniej i mówili, że ci panowie udający ziemian, najpierw nażarli się przed wojną tego co naprodukował chłop, potem zgwałcili dziewki, a teraz jeszcze chcą odzyskać swoje kamienice. Powinni tak naprawdę oddać to co zagrabili przez 300 lat pańszczyny istniejącej w Polsce. I jeszcze mają się wyrzec tytułów hrabiowskich, które przyznał im zaborca. Naprawdę tak było. Nie chciałem w to uwierzyć i oglądałem ten program – fragmentami oczywiście, bo cięgiem się nie dało -do późna. Pawlicki najpierw podpuszczał kolektyw na staruszków, a potem bronił ich, raz nawet strasząc jednego z Cyganów ochroną, po to by na koniec pokazać się samemu przed kamerą i stanąć w roli rozjemcy. Na samej górze siedział Ikonowicz, który mówił i pozował tak, jakby był co najmniej Zeusem na Olimpie. I tak się to ciągnęło ponad godzinę.

Okazało się, że ten kolektyw to jakaś spółdzielnia „Syrena”, która domaga się jakiejś sprawiedliwości. Nie zorientowałem się jakiej, bo Pawlicki bardzo przeszkadzał. Byłem pod ogromnym wrażeniem tego programu. Oto podpuszcza się ludzi, który nie są winni niczemu, by wzięli udział w programie, tam defasonuje się polską historię i całe wyobrażenie na temat własności unieważniając ją na oczach widzów, a następnie stawia się siebie samego w centrum uwagi i woła do publiczności, że oto będzie kolejna edycja, w której już na pewno pogodzimy byłych właścicieli z kolektywem. Na sali nie ma pana Mossakowskiego, nie ma tam też ani jednego przedstawiciela diaspory żydowskiej. Własność i jej odzyskiwanie to w Polsce doby obecnej problem związny ze środowiskami ziemiańskimi oraz legendarnym psuciem dziewek, jak podkreślił jeden z Cyganów.

Kierunek, w którym zmierza narracja dotycząca własności, lansowana przez naszych jest oczywisty, reprywatyzacja tak, ale na zasadach które proponujemy i z zastosowaniem pojęć, które proponujemy. Mechanizm ten zmierza też, jak w poprzednich socjalistycznych otwarciach polityki krajowej, do wskazania winnego wszystkich nieszczęść. Nie personalnie i nie w sensie odpowiedzialności za winę, ale tak bardziej propagandowo, żeby kolektyw wiedział kogo ma się obawiać, komu klaskać, a na kogo buczeć. Nie będzie dobrze.

Przez moment przełączyłem na ministra Morawieckiego, ale zaraz to zmieniłem, bo mi się przypomnieli politycy z lat osiemdziesiątych, jakiś minister Kowalczyk, jakiś Krasiński i inni podobni, co to ich w szopkach politycznych na Boże Narodzenie pokazywali.

Przez chwilę oglądałem film „Miasto 44”, ale nie dałem rady. Jeśli na jednym kanale Pawlicki ustawia dyskusję o tym, kto jest właścicielem nieruchomości zniszczonych podczas Powstania, a na innym widzimy to Powstanie i te zabijane dzieci, oraz burzone nieruchomości, to ja w zasadzie nie rozumiem o czym jest ta dyskusja. Przedstawiciele socjalistycznego rządu przedwojennej Polski, zainteresowani kontynuowaniem tej socjalistycznej tradycji po wojnie, sprowokowani do akcji przez fałszywych sojuszników, przyczynili się walnie do zdewastowania miasta. PRL był – czego uporczywie nie chcemy przyjąć do wiadomości – kontynuatorem tradycji II RP, a wielu polityków i urzędników tamego ustroju odnalazło się w strukturach władzy po wojnie. To co nastąpiło w czasie działań wojennych, było – z punktu widzenia władz politycznych Polski – walką frakcyjną. Jedna frakcja musiała ustąpić innej i została przez tę inną frakcję zniszczona. Ocaleli ci, którzy mogli się przydać. Kontynuacją PRL była III RP, a kontynuacją III RP jest to co mamy teraz. Zadajmy pytanie – czy państwo ma jakieś zobowiązania wobec obywateli i w jakim wymiarze zamierza je wykonywać? Jeśli już nie chce, a nie chce, zwracać nieruchomości, zagrabionych, zniszczonych przez głupotę przedstawicieli administracji i armii międzywojennej, to niech przynajmniej nie dopuszcza do tego, by ukrywać właściwych beneficjentów tej jumy i niech nie dopuszcza do tego, by dyskusja o własności zamienianiała się w dyskusję o wywłaszczeniu. Wywłaszczeniom bowiem, kiedy się je raz zacznie nie ma końca. I pani z różowymi dziąsłąmi na wierzchu, która miała w uszach wielkie kolczyki powinna mieć tego świadomość, to znaczy powinna wiedzieć, że jeśli będzie wznosić hasła takie, jak w tym programie to jej te kolczyki wyrwą razem z uszami.

Na koniec włączyłem jeszcze jeden program. Była to relacja z festiwalu filmów o niezłomnych, wyklętych i kimś jeszcze, ale nie zapamiętałem kim. Było naprawdę dziwnie. Kurski wręczał jakieś nagrody i za każdym razem, kiedy wyczytywano nazwisko laureata, orkiestra grała touche – w całkiem wariackim tempie wybrzmiewał mi uszach marsz Mokotowa, czy też może Pałacyk Michla, już nie pamiętam, tak wielkie to robiło wrażenie. Na koniec pokazali jakąś aktorską inscenizację, w której żołnierze polscy najpierw walczyli z Niemcami, potem próbowali gadać z Rosjanami, ale ci ich zamykali do więzień, na koniec inni żołnierze ich uwalniali, a potem był happy end, czyli wszyscy ginęli gdzieś w polu walcząc bohatersko o Polskę.

I teraz pomyślcie sobie ile przenikliwości miały w sobie komunistyczne urzędy od kultury, że pozwalały na ekranizację takich filmów jak „Noce i dnie”. No, ale to było dawno, telewizja polska i treści przez nią podawane wyglądają dziś tak właśnie jak opisałem. Na jednym kanale fałszywa dyskusja bezradnych, byłych właścicieli z agresywnym kolektywem, właścicieli, którzy nie są winni horrendów jakie mają miejsce w Warszawie, a jedynie dali się podpuścić Pawlickiemu, który chciał mieć dynamiczny program i zwrócić na siebie uwagę. Na innym kanale mamy burzenie tych kamienic połączone z bestialskim mordowaniem dzieci, uzbrojonych w broń bez amunicji przez oszukanych polityków, na kolejnym minister Morawiecki opowiada o sukcesach, które nas czekają, a na ostatnim Kurski daje 50 tysięcy nagrody za film dokumentalny, przy wtórze orgkiestry grającej powstańczą piosenkę. W końcu pokazują tych, co ocaleli z akcji burzenia kamienic i mordowania dzieci w Warszawie, jak giną w lesie i na polu zabijani przez sowietów. I cieszmy się całym sercem, że nie puścili do tego jeszcze walca z serialu „Noce i dnie”, a mogli przecież tak zrobić.

Dwa momenty chciałem w tej śpiewogrze podkreślić, momenty, które napawają mnie szczególnym niepokojem – zadowolonego z siebie ministra oraz zajadły i gotowy mordować przeciwników gołymi rękami kolektyw.

Teraz ważne ogłoszenie – nie odbieram telefonów. Jeśli mam skończyć książkę to po prostu nie odbieram telefonów i niech nikt nie ma do mnie pretensji.

Na tym kończę na dziś. Zapraszam na stronę www.coryllus.pl do księgarni Przy Agorze, do sklepu FOTO MAG i do księgarni Tarabuk. Przypominam też, że w sklepie Bereźnicki w Krakowie przy ul. Przybyszewskiego 71 można kupić komiksy Tomka.

Zapraszam też na stronę www.rozetta.pl gdzie znajdują się nagrania z targów bytomskich.

W pochodzącym z roku 2008 tekście Anny Bikont pod tytułem „Moi chłopi zamordowali moich Żydów” znajdujemy takie oto słowa:

…jak się pisze w sposób wyważony, większość zatyka uszy, a jak niesprawiedliwie i przesadnie, to głos dociera…

Autorem tych słów jest Adam Michnik, cały zaś tekst jest próbą wytłumaczenia nam, ciemnym i niczego nie rozumiejącym ludziom, że intencje Jana Tomasza Grossa, tak samo jak jego metoda badawcza, to coś specjalnego i ważnego. Nawet jeśli nie jest ona do końca uczciwa. Gross, pomijając zwyczajowe dla gazowni konstrukcje, typu: sowieci prześladowali Polaków, ale do Omska wkroczyła kiedyś wojskowa, radziecka orkiestra która grała „Pierwszą brygadę”, jawi się w tym tekście jako badacz-demiurg, pod którego piórem historia ożywa we właściwych wymiarach. On sam mówi o sobie, że prawdę odkrywa w przebłyskach, które pojawiają się to tu, to ówdzie. Potem zaś dodaje, że wynalazł pojęcie prywatyzacji domeny publicznej. Chodzi mu o to, że totalitarne państwo, poprzez to, że daje możliwość składania donosów jest także w pewien szczególny sposób własnością każdego obywatela. Nie chcę tutaj używać słów naznaczonych emocjami, żeby nie zepsuć efektu grozy, jaki towarzyszyć musi każdemu przy czytaniu tekstu Anny Bikont, ale to jest coś tak absurdalnego, że w zasadzie nie wiadomo co powiedzieć. Gross wymyślił pojęcie prywatyzacji domeny publicznej? Otóż nie, pojęcie to istniało, a w praktyce stosowali je złodzieje. I nadal czynią to z powodzeniem. Ma ono zastosowanie w historii i w budownictwie, i właściwie wszędzie. Gross, według Anny Bikont miał przygotowywać się do pisania swoich książek poprzez długoletnią kwerendę. Mnie zawsze takie wstępy śmieszą, bo kiedy widzimy efekt tych długoletnich kwerend mamy ochotę wsadzić go do buta w charakterze podkładki. Na tyle bowiem pozwala objętość dzieła.
Mnie w tym tekście najbardziej zainteresował wątek ojca Jana Tomasza Grossa, wcale nie ten dotyczący jego dostępu do zakazanych archiwów, gdzie zamazano w papierach fragmenty dotyczące antysemityzmu Polaków. Ojciec jest moim zdaniem ciekawszy. Typowy żydowski inteligent, który nie chce pamiętać o swoim pochodzeniu, ale ma wełnistą czarną czuprynę i garbaty nos. Jest życiowo niezaradny i teoretycznie, jak nam sugeruje Anna Bikont, powinien zginąć w pierwszych dniach wojny. On jednak przeżywa całą okupację i jeszcze wychodzi z Powstania w raz ze swoją młodszą o 18 lat żoną. W trakcie tego pochodu, matka Grosa zostaje wywleczona z kolumny przez, jak pisze Bikontowa, własowców, którzy chcą ją zgwałcić. Jej mąż jednak idzie do oficera niemieckiego, który stoi niedaleko i prosi go, by ten interweniował. On zaś pędzi za tymi własowcami i ci puszczają matkę Grossa wolno. Wcześniej zaś, jak pisze Anna Bikont, Powstańcy chcieli zamordować Zygmunta Grossa. Chcieli go rozstrzelać, bo był Żydem, już postawili go pod murem, już ładowali karabiny, ale on parsknął im w twarz szyderstwem, z którego wynikało, że jednak Żydem nie jest i został uwolniony. W czasie okupacji Zygmunt Gross ukrywał się wraz z niejakim panem Kleinem na Żoliborzu i tam właśnie poznał swoją przyszłą żonę. Ona zaś pokochała go bo pięknie grał na fortepianie. Ponoć całymi dniami tak grali, razem z tym Kleinem. Dwóch ukrywających się Żydów tłucze po całych dniach w klawisze, a snujący się po placu Wilsona i okolicach Niemcy i granatowi policjanci, słuchają tego ze łzami w oczach i żaden nie pomyśli, żeby sprawdzić skąd dochodzi ten hałas. A wszystko to w mieście szmalcowników i donosicieli, gdzie nikt nie jest pewien dnia ani godziny. Pierwszy mąż Hanny, matki Grossa, został wydany Niemcom, za litr wódki przez stróża kamienicy, w której się ukrywał. Widocznie na Żoliborzu stróże byli nieco bardziej empatyczni, a może po prostu lubili muzykę.
Nie dziwcie się mojej drobiazgowej dociekliwości, ale ja po prostu naśladuję styl Jana Tomasza Grossa. Jak wiecie nie mógł on żyć spokojnie, póki nie napisał całej prawdy o Polakach. Według Jana Tomasza, każdy Polak mógł ratować Żydów, ale nie robił tego powodowany antysemityzmem. Każdy, jak jego matka, która ocaliła jego ojca, mógł zachować się bohatersko, a wtedy bezradni Niemcy zrezygnowaliby z kontynuowania zagłady. Polacy jednak tego nie zrobili. Tłumaczyli się potem głupio, że za ratowanie Żydów groziła śmierć, nie tylko temu co ich ukrywał, ale także całej rodzinie. To jest dla Jana Tomasza niewystarczający argument, w tym właśnie momencie bowiem włącza się jego sławna dociekliwość i te przebłyski. A co – pyta Gross – z tymi, którzy nie mieli rodziny, a już byli na swoim? Oni też nie mogli ratować Żydów ryzykując własnym życiem? Mogli. Nie zrobili tego. Co z wdowcami, wdowami i rozwodnikami nie posiadającymi dzieci? Oni też nie mogli ratować Żydów? Mogli, ale nie chcieli i popełnili przez to grzech zaniechania.
Jak widzicie nasz film o Janie Tomaszu, nie będzie taki, jak się nam początkowo wydawało. Myślę, że pozostawimy na początku słowa Adama Michnika, jako motto, bo to jest niezły wytrych. Potem zaś czekać nas będzie trudna przeprawa. Jan Tomasz Gross bowiem pochodzi z samego środka wszystkich wtajemniczeń. Jego dziadek Adolf należał do galicyjskich socjalistów, co jest o tyle dziwne, że w Galicji przemysł nie istniał, ale socjaliści jak najbardziej. Adolf Gross był posłem do austriackiego parlamentu i tam forsował różne ciekawe ustawy, był także inicjatorem taniego budownictwa mieszkaniowego dla robotników. Przypomnijcie mi, bo wyleciało mi to z głowy, kto w Warszawie zajmował się tym budownictwem, opisywaliśmy go tutaj niedawno, był to człowiek bliski Kronenbergowi. Adolf Gross przyjaźnił się z naszym ulubionym, krakowskim profesorem Karolem Estreicherem. Jego dwaj synowie zaś Zygmunt i Feliks zrobili kariery, jeden w palestrze i muzyce, a drugi na uniwersytecie. Feliks Gross był znanym amerykańskim socjologiem. Kiedy rodzina Jana Tomasza wyemigrowała do USA załatwił jego matce pracę w bibliotece uniwersyteckiej w Nowym Jorku. Tak sądzę, choć Bikontowa nie pisze o tym wprost. No, ale jak biedna emigrantka z Europy wschodniej mogłaby inaczej tę pracę dostać?
Tak więc film, który zamierzamy wyprodukować mysi być inny niż nam się zdawało. Sprawa jest o wiele poważniejsza. Tym poważniejsza, że Grossowie są spokrewnieni z Mendelsonami, ze Stanisławem Mendelsonem mówiąc wprost, który zasiadał na ławie oskarżonych obok Ludwika Waryńskiego, a wcześniej tegoż Waryńskiego i jego partię Proletaryat finansował ze środków pochodzących nie bardzo wiadomo skąd. Ponoć były to zasoby własne Mendelsonów. Podkreślam więc jeszcze raz, że wszystko jest nie tak, jak sądziliśmy i sprawa Jana Tomasza Grossa to sprawa poważna, w której chodzi dokładnie o to, by odpowiedzieć na pytanie: czym była niepodległość Polski w dwudziestoleciu i jaki wpływ na jej kształt mieli sami Polacy. Jest to także sprawa dotycząca kształtowania wizerunku propagandowego Polski i Polaków, oraz udziału nas samych w tym procesie. Czy w ogóle taki udział jest możliwy. O to musimy zapytać w tym filmie, bo wczoraj Jan Tomasz Gross, po raz kolejny udowodnił, że nie jest, że wszystko jest iluzją, a prawdziwa historia ukazuje się nam w przebłyskach, pojawiających się tu i ówdzie. Jak napisał na twiterze Jan Żaryn, Gross unieważnił wczoraj Grupę Wyszechradzką, mówiąc zaś naszym językiem zadziałał jak niemiecki agent wpływu, a wpływy jego są jak widać nieliche. Widzimy też, że z Niemcami zaczyna się dokładnie tak samo, jak za okupacji, oni coraz mniej rozumieją żarty i forsują swoje pomysły na tak zwanego chama. Pytanie czy są to ich pomysły. Nie jest to jednak teraz aż tak ważne. Jan Tomasz unieważnił Grupę Wyszechradzką, a my chcemy zrobić o nim film dokumentalny. Jeszcze raz więc powtarzam: entuzjaści i tchórze won!

…jak się pisze w sposób wyważony, większość zatyka uszy, a jak niesprawiedliwie i przesadnie, to głos dociera…

Powrócę jeszcze na koniec do koncepcji, którą opisałem tu wczoraj, o dialektycznym rodowodzie prawicy katolicko-narodowej. Sam Gross przyznaje się, że wymyślił pojęcie katoendeka, który jest w jego prozie, bo nie będziemy tego nazywać przecież wynikami badań, najważniejszym chłopcem do bicia. To jest mechanizm prosty jak cep. Najpierw piszemy niesprawiedliwie i przesadnie, a potem patrzmy jak winni sami się zgłaszają i piszą na siebie donosy, żeby sprywatyzować domenę publiczną. I nie ma siły, żeby to przerwać. Ludzie bowiem są zwykle poważnie zadurzeni w swojej własnej bezmyślności. To znaczy, my tutaj spróbujemy to przerwać, naszym filmem, obawiam się jednak, że zostanie on zamilczany. Nie przez gazownię i Grossa bynajmniej, ale przez naszych wojujących antysemitów.

Macie tu link do tekstu Anny Bikont, uważajcie, żeby nie parsknąć szyderstwem w ekran monitora, szczególnie jeśli pijecie kawę przy czytaniu, wam nikt nie daruje życia kiedy się zadławicie, jak ci Powstańcy co mieli rozstrzelać Zygmunta Grossa, ale się powstrzymali.

http://wyborcza.pl/duzyformat/1,127291,4892114.html

Przypominam, że na stronie www.coryllus.pl można już zakupić nowy, amerykański numer Szkoły nawigatorów. Przypominam też, że w przyszłą sobotę, 26 września, będę miał pogadankę w Radio Wnet. Idea tych spotkań jest taka, że trzeba zapłacić za wejściówkę. Oto szczegółowe informacje dotyczące prowadzonych w radio Wnet spotkań. Odbywają się one w ramach Akademii Radia Wnet.

Inauguracja w dniu 26.09.15 w godzinach 10-13,30 jest otwarta.
Wystarczy zapisać się na stronie akademia@radiownet.pl 
i opłacić na miejscu jednorazowy wstęp 39 zł 
w formie półrocznego Biletu Wnet tj. kodu umożliwiającego pobieranie 
audycji opublikowanych na stronie Radia Wnet

W dniach 3-4 października będę w Łodzi, na festiwalu komiksu i gier, który odbywa się w Atlas arenie. Łatwo trafić. Zapraszam na stronę www.coryllus.pl