A może ta okupacja niemiecka nie była taka straszna?

Zdarza się, że dla rozrywki próbuję oglądać coś na Netflixie, głównie seriale. One w większości są tak straszne, że nie sposób w ogóle uwierzyć w to, że powstały. Z wyjątkiem oczywiście takich, które są zrobione z myślą o podtrzymaniu mitu sprawiedliwego i skutecznego aparatu państwowego. Te są tak zmontowane, że człowiek nawet nie zauważy, że jest w stanie uwierzyć w największą pokazywaną tam bzdurę. Zdarza się jednak, że twórcy chcą tak bardzo pokazać sprawność aparatu policyjnego, że – niechcący zupełnie – wyjdzie im coś innego. Oglądałem serial brytyjski „Line of duty” i patrząc na to co się tam dzieje, pomyślałem – skoro tak, to może ta niemiecka okupacja nie była wcale taka zła? Serial opowiada o funkcjonariuszach wydziału antykorupcyjnego, przy których wszyscy prowokatorzy jakich widziała Warszawa w latach 1939 – 1945 to są pijane dzieci we mgle. Oczywiście sprawa postawiona jest tak, że przeciwnik nie daje policji szans i nie ma nawet mowy, by ktokolwiek okazał tam cień słabości czy litości. Brak zaufania zaś do siebie nawzajem i osamotnienie poszczególnych funkcjonariuszy, to norma. Najgorsze są oczywiście kobiety, które – nie posiadając życia osobistego, albo posiadając takie, które nie daje im satysfakcji – są gotowe na wszystko. Zarówno na współpracę z gangami, jak i na bezwzględne tych gangów likwidowanie. Chęć wyniesienia własnej osoby czyli awansowania, jest przemożna i policjanci brytyjscy imają się w tym serialu wszystkich sposób, w tym najbardziej podstępnych, by uzyskać awans czy też zdobyć jakieś wyróżnienie. Uderzające jest to, że ludzie ci są w zasadzie pozbawieni wszystkiego, poza służbą. Nie mają domów, nie mają bliskich, nie mają nawet zwierząt, bo trzeba by się było nimi zajmować. Ich zajadłość i podstępny charakter są pokazane tak, że zaczynamy się zastanawiać co ten Orwell opisał w powieści „Rok 1984”? Czy była to wizja przyszłości, czy normalnie, reportaż z ulicy i biur współczesnego mu Londynu. Policjanci w tym serialu jedzą jakieś tanie śmieci, popijają to czymś obrzydliwym i nie potrafią się nawet szczerze uśmiechnąć. Najlepsze zaś jest to, że ich szefem jest irlandzki katolik, Ed Hastings, co nie jest jak przypuszczam bez znaczenia. Nikt nie nazywa policjanta kontrolującego innych tak, by kojarzył się on z normańskim najazdem na Anglię. Na dodatek okazuje się, że Ed to mason, który może mieć powiązania ze strukturami tajnymi. To jest wprost niezwykłe, jak można odwrócić kota ogonem umieszczając w serialu katolickiego policjanta, który jest masonem, szlachetnym co prawda człowiekiem, ale przecież też pełnym sprzeczności.

Serial jest reklamowany jako coś niezwykłego, pierwsza produkcja opowiadająca o tym, jak pracuje najbardziej znienawidzony wydział policyjny w całej Wielkiej Brytanii. I wszyscy wiemy już na początku, dlaczego znienawidzony, bo Ed, w swoim szczerym katolickim oburzeniu, stosując różne nieciekawe chwyty i pułapki w czasie przesłuchań, co jakiś czas wzywa na pomoc Matkę Bożą. Przeciętny, brytyjski, kolorowy widz, oglądając to, rozumie, że w Anglii byłoby całkiem znośnie, gdyby nie te cholerne papistowskie psy w mundurach, które – nie wiadomo dlaczego – ścigają dobrych policjantów. Co prawda czasem w coś uwikłanych, ale przecież zawsze mających szczere intencje.

Ed ma taki kłopot, że nie umie gospodarować pieniędzmi i przez to – ktoś podsunął mu pomysł inwestowania w nieruchomości – popadł w długi. Żona się z nim rozwiodła, ale on nawet tego nie zauważył, tak jest pochłonięty pracą. Nie zauważył też wielu rzeczy – tego, że przyjął do wydziału kreta, którego gangi wstawiły tam dawno temu, by po uzyskaniu awansów wykonywał ich polecenia. Przez tego kreta ginie dobra policjantka, którą ci cholerni antykorupcyjni oskarżyli o różne brzydkie rzeczy. W rzeczywistości więc widzimy, że Ed walczy z problemami, które po części sam stworzył. I tak to właśnie jest z tymi katolikami. Całe szczęście jego protestanccy, młodzi podwładni, zawsze potrafią uratować sytuację.

Uważam, że jest to jeden z najlepiej zrobionych seriali jakie kiedykolwiek widziałem. Oczywiście, jest w nim to wszystko, o czym napisałem powyżej, ale demaskatorska wymowa tej produkcji, zwala z nóg. Aktorzy są tacy, jak sobie wyobrażamy tutaj angielskich aktorów, to znaczy wszyscy kłamią na różnych poziomach i występują jednocześnie w kilku rolach. Przygniatające jest to, że postaci, które odtwarzają, nie oczekują za swoją pracę i służbę niczego więcej właściwie poza możliwością dalszego jej wykonywania. Zupełnie jak na liniowcach w XVIII wieku. W serialu tym manifestuje się cały duch Anglii i musimy z pewnym niepokojem przyznać, że oni nawet nie próbują ukrywać kim są.

Skąd się bierze w takim razie przestępczość, skoro policjanci są tak straszni, że człowiek ma przymus zastanawiania się czy gestapo nie było czasem lepsze…? Przestępczość jest na szczytach władzy, z którą powiązania ma katolik Ed Hastings, szef wydziału antykorupcyjnego, a także bierze się ze źle rozumianych priorytetów. To znaczy, jak ktoś przestaje wierzyć, że największym szczęściem dla człowieka jest służba królowej, ten z miejsca jest podejrzany. No, a jak jest podejrzany, to chciałby na przykład, zamiast służyć, napychać sobie brzuch różnymi frykasami, albo chodzić do lokali z panienkami. I to czyni go przestępcą. Przestępczość jest w tym serialu zorganizowana, w dodatku dobrze zorganizowana, ale rekruci gangów do durnie, nie rozumiejący o co tak naprawdę chodzi. A sprawy mają się tak, że skorumpowany aparat władzy chce odebrać dobrym funkcjonariuszom to, co najważniejsze w życiu człowieka – służbę. Nie widzimy bowiem w tym serialu innej różnicy pomiędzy światem policjantów a światem przestępców. Różnica jest tylko w tym, że dobrzy funkcjonariusze służą państwu, a źli nie wiadomo komu, być może masonom, z którymi w dobrej komitywie jest ich szef.

Nie zadałem sobie trudu, by sprawdzić kto stoi za tą produkcją, ale jej jakość to jest mistrzostwo świata w propagandzie. Nie ma co nawet porównywać do niej innych seriali, w których pokazuje się  policjantów neurotyków, funkcjonariuszki wariatki z niemożliwymi do realizacji ambicjami albo deficytami. W serialu „Line of duty”, wszyscy są straszni i gotowi do najgorszych czynów, a podstęp jest jego głównym bohaterem.

Szczerz więc Wam ten seria polecam.