Baśń jak niedźwiedź

Podbój to trwała lub chwilowa podmiana hierarchii. Trwała jest lepsza od chwilowej, gwarantuje bowiem, że okupant zmuszony zostanie do złagodzenia represji, albowiem będą one zbyt kosztowne dla niego. Poza tym nie można wychowywać kilku, ani nawet dwóch pokoleń zbrodniarzy, należy im dać legitymację do rządzenia i ustroić jakoś, by okupowany lud nie zorientował się z kim ma do czynienia.

Chwilowa podmiana hierarchii, jest także podmianą ostateczną, bo jasne jest, że nikt nie zastąpi wymordowanych elit, nawet jeśli wróg z jakichś powodów ustąpi. Zacznie się po prostu nowy podbój, z zastosowaniem nowych metod, być może nie tak drastycznych, ale równie skutecznych. Ktoś musi zastąpić stare elity, a nie może tego zrobić podległy im lud, albowiem nie ma do tego przygotowania i nie działa w ramach organizacji.

Możemy teraz podać kilka przykładów, czyli duński i normański podbój Anglii, niemiecki podbój Sycylii, o którym mało się mówi i mało się wie, a także mongolski podbój Węgier, który był o tyle dziwny, że Mongołowie szli na Węgry w przekonaniu, że przyłączają oddzielone kiedyś plemiona do macierzy. Możemy to wszystko czynić tylko po co? Mamy swój własny przykład, rodzimy, przaśny, jak lubią mawiać niektórzy politycy. Oto niepodległa ojczyzna w roku 1918 zaczęła dewastować podstawy bytu elit, które gwarantowały, że mowa polska i zasoby będą w jakiś tam sposób chronione, nawet podczas okupacji. Okazało się, że granice dewastacji można przesuwać w nieskończoność, jeśli tylko ktoś zechce. Tego ojcowie niepodległości nie przewidzieli, ale doskonale wiedzieli o tym towarzysze ukryci w ich szeregach i współpracujący z radykalnymi organizacjami finansowanymi przez ZSRR. Na szczęście dla nich faza przejściowa pomiędzy dewastacją majątków a wkroczeniem wrogich armii była krótka. Metody jakie zastosowano wobec miejscowych miały charakter hybrydowy. Niemcy zadziałali tak, jakby ich podbój miał być chwilowy (i taki rzeczywiście był). Wymordowali większość ludzi, którzy wpadli w ich ręce. Nawet konfidentów za bardzo nie potrzebowali, a jeśli już się tacy znaleźli, byli przez nich traktowani gorzej niż psy. Niemcy nie wpoili jednak ludziom nienawiści do lokalnej tradycji i lokalnych elit, a od tego właśnie zaczęli sowieci. Oni także zastosowali terror w stylu niemieckim, który tym się różnił od hitlerowskiego, że przez 50 lat nie można było o nim pisać inaczej, jak w samych superlatywach. Jak o działaniach przeciwko niebezpiecznym bandom. To się zmieniło dwie dekady temu, ale nie na tyle, by można było wyprodukować uczciwy i profesjonalny film o zamordowanych w fali tego terroru żołnierzach. Bohaterami produkcji rozliczających nas z przeszłością są przeważnie ubecy, czasem nawróceni, albowiem ich metody i perfidia imponują twórcom, a poza tym paraliżują naród lepiej niż goły terror. Nie widzę innych powodów, dla których produkcje milicyjno-gangsterskie mogłyby być emitowane.

Po fali terroru nowa elita musiała się na czymś uwłaszczyć, co było trudne, albowiem okupant niemiecki zdewastował nieruchomości. Jakoś sobie jednak poradzono, poprzez – tak sądzę – powiększenie obszaru niektórych miast i włączenie w ich obręb wsi, w których ceny nieruchomości i placów gwałtownie skoczyły. Było się gdzie rozradzać i gdzie budować osiedla. O organizacji okupantów pojawiły się jednak rysy, które my dziś nazywamy wojną Żydów z chamami. Czyli towarzysze, którzy przybyli tu z armią sowiecką skonfliktowali się z miejscową pszenno-buraczaną elitą Gwardii Ludowej. Efektem tego konfliktu było tak zwane okienko, jak je niektórzy nazywają. Oto w latach 1968-1969 można było, w pewnym zakresie oczywiście, podnosić zasługi AK i wskazywać na niektórych dowódców, jako na tych, nadających się do naśladowania przez aspirujących młodzieńców z ludu. Było to także, jak przypuszczam potrzebne dawnym towarzyszom z GL, którzy nie mieli umocowań międzynarodowych, potrzebnych do uwiarygodnienia się w świadomości wchodzących w życie pokoleń. Także pokoleń przejmujących legitymacje i piony partyjne. GL, przez chwilę, zaczęła naśladować wykreowane przez swoich propagandystów, wizerunki wrogów z czasów powojennych. Podkreślam – nie samych wrogów z AK, ale to co o nich wymyślili autorzy reżimowi. W roku 1970 proces ten się zakończył i przeszliśmy do nowego etapu. Lud przestał wspominać wojnę, a zaczął się bawić, wróg też się przeobraził, bo zamiast straszyć zaczął zachęcać do aktywności takich jak turystyka, na przykład. Ludzie zaczęli jeździć na wycieczki po kraju i słuchać różnych dziwnych historii, które – w założeniu – powinny zająć ich umysł. Okupant zaczął też inwestować. Oczywiście fatalnie, albowiem nikt nie traktował serio ludzi, którzy stanowią na niewielkim obszarze, jakieś tam zarządcze konsorcjum podległe Moskwie. Gierkowi sprzedawano przestarzałe technologie i udzielano mu oszukanych kredytów. Zabawa trwała niecałą dekadę i okazało się, że ten kostium także nie pasuje na okupanta. Musiał się on więc przebrać w coś innego. Ponieważ zrobiło się groźnie, więc przebrał się w mundur. Jego towarzysze zaś, ci którzy nie zostali wyrzuceni w 1968, założyli powyciągane swetry i zaczęli protestować, udając kogoś, kim w istocie nigdy nie byli. Spodziewano się, że tym razem, po kolejnej zmianie, znacznie poważniejszej niż wszystkie poprzednie, będzie się jednak można na czymś uwłaszczyć. Zmieni się bowiem wszystko, także Moskwa. I tak się stało. Lud niczego nie zauważył, a protestujących przeciwko prywatyzacji towarzyszy, którym się zdawało, że można jak Gierek, ale na uczciwszych wobec banków zasadach, zmarginalizowano.

Tłukli się gdzieś po obrzeżach polityki przez lata, dopóki nie okazało się, że przez te zmienione zasady i osłabienie centrali w Moskwie zaczęło tu nagle przybywać wszystkiego. I znów można się było na czymś uwłaszczyć, a jeszcze do tego podzielić się z ludem, który – czego wcześniej nie bywało – zaczął podróżować nie tylko po Polsce, ale także jeździł za granicę.

Nie zmieniło to faktu najważniejszego – wciąż mieliśmy do czynienia z okupantem, który za podstawę rozważań o państwie brał dekret Bieruta o reformie rolnej. Zasłaniał się przy tym jednak dobrymi intencjami. Czym się to skończyło wszyscy wiemy – 10 kwietnia 2010 roku. Okazało się, że może i okoliczności się zmieniły, ale nie na długo, bo towarzysze z Moskwy też się odkuli, kupili sobie nowe buty i zaczynają powolutku odkręcać korbę. W taki sposób, że wszystkim przypominają się najgorsze lata terroru powojennego.

My zaś powoli orientujemy się, choćby po niektórych fragmentach publikowanych tu ostatnio rzekomo tajnych raportów, że w przyspieszonym tempie, do tyłu, przewiną się przed naszymi oczami wszystkie fazy okupacji, które zaczęły się od wybicia elit mających aspiracje i narzędzia by je realizować.

My zaś jesteśmy pokoleniem, które z niejakim trudem jest w stanie przeczytać neon i jakoś tam go zinterpretować w swojej biednej głowinie. Wychowaliśmy kilka roczników dzieci wmawiając im, że mamy wolność, choć w istocie jej nie mieliśmy i nadal nie mamy. Nie potrafiliśmy nazwać wroga wrogiem, albowiem wszystkie nazwy jakie mieliśmy do dyspozycji podsuwane były przez wroga właśnie. Który  pękał ze śmiechu widząc, jak oddajemy cześć agenturze i nazywamy jej głównym rozgrywających bohaterami. W dodatku numer ten powtarzany był wielokrotnie, a my wielokrotnie się na to nabieraliśmy. I nadal będziemy się nabierać, albowiem na niczym się nie uwłaszczyliśmy, przez to nie mamy się gdzie schronić. Nie mamy też możliwości, by stworzyć ośrodek produkcji i emisji treści, które obudowałyby w nas wiarę w nasze moce sprawcze. Tego najbardziej potrzeba, ale mało kto takie rzeczy rozumie. A już w ogóle nikt nie rozumie tego, że format kabaretowy i agitacyjny to są te same formaty. Zmienia się tylko prowadzący. I kiedy się już zmieni, nikt tego nawet nie zauważy. Wszyscy dalej będą się śmiać, aż w końcu zrozumieją, że wszystko idzie na poważnie i czas wyciągnąć z szafy jesionkę w pepitkę po dziadku i kaszkiet, który kupił sobie w 1968  w Pedecie. I modlić się po cichu, żeby nie wróciło najgorsze. Taką okładkę zaprojektował Tomek do nowej książki, która będzie za miesiąc albo półtora. Nie czekajcie jednak na nią, kupujcie co jest, bo z czegoś muszę żyć. Nie uwłaszczyłem się na niczym i nie mam studia za 16 milionów.

https://twitter.com/TBereznicki/status/1765078999678734827/photo/1

Jutro o 17 zaczynam wykład u ojców karmelitów we Wrocławiu. O 17, a nie o 18 jak napisałem błędnie wczoraj. Każdy może wejść, ale ludzie z miasta muszą coś wrzucić na tacę.

W kwietniu zaś – dwunastego, w pałacu w Ojrzanowie, odbędzie się pierwszy wieczorek katakumbowy. Gościem będzie Piotr Naimski. Rozmawiać zaś będziemy o sprawach bieżących. Wchodzą tylko ludzie, którzy wpiszą się na listę, poprzez mail coryllusavellana@wp.pl. Poza nimi nikt nie jest zaproszony. Impreza ma charakter prywatny. Jest to spotkanie starych przyjaciół.

IX konferencja LUL Odbędzie się, zgodnie z zapowiedzią, w hotelu Polonia w Krakowie. Termin 8 czerwca tego roku. Ilość miejsc ograniczona do 50, bo sala jest mała. Wpłata – 380 zł od osoby. Jeśli chodzi o prelegentów mogę powiedzieć tyle, że na pewno będzie prof. Andrzej Nowak. Tytuł wykładu poda nam później. O udziale pozostałych prelegentów będę informował później.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/udzial-w-9-konferencji-lul/

Przyjmijmy takie założenie, że film i teatr w Polsce to obszar, na którym dominują wpływy rosyjskie. Uniwersytet zaś i wydawnictwa to domena niemiecka. Ten pierwszy został przez Rosjan zagospodarowany stosunkowo niedawno, a ten drugi jest podporządkowany niemieckiej polityce i interesom już od XVI wieku, jeśli nie wcześniej. Wynika to wprost z istoty tej komunikacji, przez XIX wiekiem nie było w Polsce publicznego teatru, tylko dworski. Moskwa zaś nie miała nic do gadania w tych kwestiach, rządzili Francuzi i Włosi. W czasie zaborów wszystko się zmieniło i pozostało tak do dziś, uzupełnione o wynalazek kina, najważniejszej ze sztuk, jak powiedział towarzysz Lenin. Momenty tak zwanej pieriedyszki dostrzegamy tylko w literaturze lub publicystyce, to znaczy, że Niemcy coś przespali, albo mają inne zajęcia i nie brak im czasu na przysłanie tu kogoś, kto będzie pilnował wydawnictw. Tak było w końcu XIX wieku, kiedy pojawili się Prus i Sienkiewicz. Cenzura rosyjska, skupiona na sprawach politycznych, puściła rzeczy tak niesamowite jak „Lalka” i „Trylogia”, nie widząc w tym niczego złego, choć przecież były tam te wszystkie emocje, którymi karmimy się do dziś. Był to też ostatni moment, gdy przespano kontrolę nad emocjami. Potem już żadne podobnie napisane, szczere wobec czytelnika książki, nie pojawiły się na rynku. Dziś zaś mamy same nie liczące się, pogrążone w obłąkanych aspiracjach śmieci. Mam teraz na myśli publicystykę prawicową. Dlaczego tak jest? Albowiem celem podboju jest utrzymanie emocji podpijanego ludu, w pewnym, kontrolowanym zakresie oraz w pewnej, kontrolowanej temperaturze. Najłatwiej mi to opisać na własnym przykładzie. Czasem, kiedy stoję na targach, przychodzi do mnie ktoś, kto – nie kupując niczego – stoi i gada ze mną przez trzy godziny, a potem mówi, że chciał sprawdzić czy moje intencje są rzeczywiście szczere. Bo rozumiem, że intencje innych autorów ktoś taki już zbadał i nie ma żadnych wątpliwości, że są one właśnie takie – szczere. To jest pewien paradoks, który zrozumiałem stosunkowo niedawno, ale będę to zwalczał z całą mocą. Na czym ów paradoks polega? Na tym, że prawicowa publicystyka, będąca częścią wspólną opisanych na początku zbiorów, gdzie obydwie wskazane siły, mają coś do ugrania i mają swoich graczy, przekonuje czytelników iż są koroną stworzenia. To z kolei prowadzi nas do konkluzji – skoro są koroną stworzenia, to nie mogą nią przestać być, a przez to mogą jedynie zwalczać przeciwników – do tych zalicza się tak zwane lewactwo – i kontrolować ewentualnych konkurentów swoich ulubionych, szczerych autorów. Do tego sprowadza się misja, a każdy inny ruch jest podejrzany i prowadzi do upadku, a być może nawet do rewolucji. Ten wniosek wiąże się z podobnym, sformułowanym tu wczoraj – na teren Kościoła mają wstęp tylko certyfikowani agenci i nikt inny, kto mógłby być oceniony indywidualnie, przez gospodarza parafii lub księdza kierującego zgromadzeniem.

Jedyna aktywność korony stworzenia polega na reagowaniu na prowokacje. Te zaś są liczne i pochodzą zwykle z kina, teatru, literatury lub akademii. O tym, by uprzedzić je w jakiś sposób, lub przynajmniej nie zauważyć i nie nakarmić własnymi emocjami i krwią, nie może być mowy, bo nie po to są prawicowi publicyści, żeby szary, choć zaangażowany człowiek ominął takie wyczyny.

Publiczność prawicowa jednak to tylko fragment tej odwróconej piramidy, na dnie której siedzi diabeł i tarza się ze śmiechu. Mamy oto filmy lat dziewięćdziesiątych, kręcone przez tych samych ludzi, z tymi samymi aktorami i tą samą intencją – złą intencją. W dodatku kręcone przez spadkobierców ludzi, którzy karierę w filmie zaczynali gdzieś nad Oką, w pierwszych szeregach dywizji kościuszkowskiej. Nie wiem czy wiecie, ale film „Wirus” z Pazurą w roli głównej, nakręcił syn Ewy i Czesława Petelskich. Jak to już wcześniej wskazywałem tych powiązań demaskujących intencję całego obszaru zwanego kinematografią jest więcej. Nie przeszkadza to wcale ludziom z poza owych koneksji udawać recenzentów pokazywanych w kinie obrazów i kreować się na znawców, przeważnie aktorstwa, ale także reżyserii. Jeśli ktoś patrzy na to z drugiej strony, widzi w tych recenzentach, a także w widzach, do których adresują oni swój przekaz, wyłącznie idiotów. Nie może być inaczej. Oni sami jednak postrzegają się w całkiem inny sposób. Poprzez filmy, teatr, recenzję i uczestnictwo, uważają się za wtajemniczonych. Czyli za koronę stworzenia. I patrzą krzywym okiem na tych, co konsumują prawicową publicystkę, uważając ich za uzurpatorów.

Jest jeszcze trzeci filar tej konstrukcji. To ci, którzy uważają, że komunikacja publiczna jest zubożona, albowiem jest w niej za mało treści o patriotach, walczących z komunistami. Konkretniej zaś – za mało filmów w stylu hollywoodzkim na ten temat. Tak to jest formułowane, choć w istocie ci, który używają takiego określenia myślą bardziej o filmach radzieckich opiewających wielką wojnę ojczyźnianą. Wobec tego oczywistego braku, ludzie ci, próbują robić coś we własnym zakresie. Mają na to pozwolenie, albowiem za każdym razem efekt ich pracy jest komiczny lub żałosny. Może też być połączeniem tych dwóch anty jakości czyli być komiczny i żałosny jednocześnie. Traktowany jest jednak zawsze z całą powagą, albowiem panuje powszechne, utrwalane przekonanie, że degradacja pamięci o bohaterach, dokonywana w szczerej intencji, to w istocie zasługa. Latające zaś po lecie, w kadrze kamery, grubasy w  za małych mundurach, udające Zygmunta Szendzielarza, to ludzie zasługujący na szacunek, albowiem kultywują oni pamięć.

Jeśli do tego dołożymy wykreowanych w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego wieku „bohaterów” podziemia będących agentami NKWD w istocie, a także opisujących ich autorów, także będących, jak mniemam, agentami NKWD, mamy komplet złudzeń, które stanowią treść życia Polaka patrioty. Najważniejsze zaś z nich jest takie, że lubi on się utożsamiać z bohaterami. To znaczy, chce by pokazywano mu takich ludzi, których, przy minimum zaangażowania mógł on udać, przebierając się w jakieś dziwne łachy. I to pragnienie za każdym razem jest spełniane. Pobudzana jest także, w zasadzie od razu, wrogość wobec wszystkiego, co tę stymulację zaburza. Czyli jakichś kwestii w opinii Polaka patrioty nieistotnych. Do takich zalicza się przede wszystkim nowe, nieznane wcześniej, narracje, czyli sposoby opowiadania. Dlaczego one są nieznane? Bo nie weszły do kanonu, który ustalony został tuż po wojnie – jeśli chodzi o teatr i film, albo na początku XX wieku, jeśli chodzi o publicystykę naukową i popularną. Ta hierarchia także jest budowana na sentymencie, dość specjalnym. Nazwałbym go emocjonalnym. Nikt przecież chyba nie wierzy w to, że ktoś czyta naukowe książki historyków czy historyków sztuki. Są one po to, by blokować wszelkie inne formaty i kupować jednocześnie duszę autorów proponując im karierę w nieważnej przecież całkiem hierarchii. To jest oferta dla Buszmenów, o czym już pisałem. I Buszmeni chętnie z niej korzystają. Nie inaczej jest w filmie – ludzie, którzy przez całe życie wygłupiali się przed kamerą, ogłaszają nagle, że aktorstwo to poważna sprawa i oni będą tego aktorstwa uczyć. W jakim celu? Żeby studenci mogli występować za granicą. Czyli państwowa machina kształcenia komediantów została przestawiona na ambicje indywidualne. Czy rzeczywiście? Przypuszczam, że nie, a ludzie, którzy opuszczają szkoły filmowe, dostają różne propozycje, ale nie mają one wcale charakteru artystycznego, a ich istotą nie jest indywidualna kariera. To takie moje przypuszczenie.

Wracajmy jednak do prawicowego konsumenta. Jest to osobnik z istoty uwikłany i nie rozumiejący swojej sytuacji. Może wyłącznie konsumować, a na straży przyrodzonego mu niezrozumienia wszystkiego wokół stoją autorzy, którym wierzy, albowiem, zdobyli jego zaufanie. Nie wiadomo dokładnie czym, prawdopodobnie ilością występów publicznych.

Podsumujmy – narzędzia komunikacji, sposoby, warianty, rzeczy istotne, bo pozwalające zmieniać wszystko z wyjątkiem intencji i pozostać przy tym absolutnie przekonującym, są w rękach wrogów. Bohaterowie stawiani za wzór są albo martwi, albo fałszywi, jedyne co pozostaje to ambicje, a te spełniane są poprzez szczucie lub prowokację. Tak definiowana jest prawica. Jest definiowana, albowiem ona sama siebie zdefiniować nie potrafi.

Na dziś to tyle. Przypominam, że są jeszcze miejsca i można się zapisać na nasz pierwszy wieczór katakumbowy, który odbędzie się w Ojrzanowie 12 kwietnia tego roku. Gościem będzie Piotr Naimski. Nikt nie jest zaproszony poza osobami zapisanymi.

Pojutrze zaś mam wykład u ojców karmelitów we Wrocławiu, Ołbińska 1. Można przyjść, ale trzeba wrzucić na tacę.

W nieopisane zdumienie wprawiła mnie wczoraj pewna informacja. W zasadzie bardziej jej współczesny kontekst oraz tło. Jak większość ludzi pewnie wie, jesienią na ekrany kin wszedł film „Czas krwawego księżyca”. Nie chciałem go oglądać, ale uważnie czytałem recenzje. W większości były nieprzychylne. Chodzi mi o recenzje tak zwanych intelektualistów, czynnych w sieci, oczywiście polskich. Pisano, że film jest za długi, niezrozumiały, nudny i w ogóle można to było wszystko załatwić krócej. Ja – na co zwracam uwagę – filmu nie oglądałem. Wczoraj Hubert powiedział mi co jest osią fabuły i mogę, jak w wielu przypadkach wcześniej, rzec – zamarłem. Ja teraz Wam powiem o czym jest ten film, trudno, musicie mi to wybaczyć. O czymś zupełnie innym niż myślałem. Amerykanie mają to do siebie bowiem, że posługują się językiem prostym i zrozumiałym, a w filmach pokazują zdarzenia rzeczywiste. Czego nie sposób powiedzieć o filmach polskich, które składają się ze scen metaforycznych, nie opisujących niczego.

Otóż film „Czas krwawego księżyca” opowiada o tym, że na terenach przyznanych przez rząd Indianom Osage, odkrywają ropę. Natychmiast zjawia się tam masa ludzi, którymi kieruje wielki przyjaciel Indian – Robert de Niro. Ma on do pomocy swojego siostrzeńca, a także innych ludzi, którzy tak kochają i tak lubią Indian Osage, że wżeniają się w ich rodziny i tworzą wspólnie mieszaną społeczność, taką wiecie, wielokulturową. Potem zaś biali członkowie mieszanych rodzin trują tych kolorowych, posiadających akty własności na roponośne tereny. No i w ten sposób – poprzez dziedziczenie po zmarłym małżonku stają się właścicielami pól naftowych.

To jest tak szokujące, że kiedy mi to Hubert powiedział i przypomniałem sobie jeszcze recenzje tych wszystkich durniów, co skarżyli się na długość filmu, nie mogę dojść do siebie. Scorsese pokazał wprost, jak działa podbój w momencie, kiedy nie można przeciwnika po prostu zlikwidować, bo zaneguje się przez to funkcjonowanie systemu. Na co polscy znawcy kina odpowiedzieli – oj tam, oj tam, za długie i nie wiadomo o czym, egzotyka jakaś.

To świadczy o tym, że jesteśmy znacznie głębiej w przysłowiowej czarnej dupie, niż nam się zdawało. Jak można nie dostrzec takiej metafory, w dodatku opartej na takim konkrecie? To właśnie różni kino i w ogóle twórczość ludzi wolnych od twórczości niewolników, którzy poprzez wydumane metafory, próbują wmawiać sobie, że są kimś innym niż tylko mierzwą. Żadna konkretna i równie upiorna, jak to co widzimy w filmie Scorsese, sytuacja nie może być opowiedziana w filmie polskim, bo nikt tego nie wytrzyma. I o tym próbuję tu napisać od pewnego czasu. Nie wiem, jak swój problem rozwiązał Scorsese, ale sądzą po recenzjach poszło mu to znakomicie, bo wszyscy dotknięci deficytami i próbujący skupić na sobie uwagę durnie, natychmiast napisali, że film ich rozczarował.

Ten film powinien być podstawą do studiów i rozważań na temat sytuacji bieżącej w Europie, tak wschodniej, jak i zachodniej. A w każdej z zupełnie innego powodu. Migrantów do Europy nie sprowadza się po to, by budować wielokulturowe społeczeństwo, ale po to, by przejęli ziemię. W Polsce, podbój nie może odbywać się już starymi metodami, choć widać wyraźnie, że sporo osób chce do nich powrócić. On się, na razie, od roku 1989 odbywa na miękko, czyli, tak jak to już kiedyś pisałem, przez wielkich przyjaciół Polski i Polaków, którzy zjawiają się tutaj i od razu dostają różne fory i ulgi, po to, by pomóc nam znosić naszą ciężką dolę i po prostu się ucywilizować.

Jak wiemy są różne rodzaje trucizn, nie tylko te aplikowane do żołądka czy żył, ale także te sączone do mózgu i serca i ja chciałbym się nimi właśnie zająć. I tylko tym mogę sobie wyjaśnić falę nieprzychylnych recenzji dla tego filmu, że owi recenzenci, to ci wielcy przyjaciele Polaków, co tu przybyli, żeby przychylić nam nieba. I oni właśnie postanowili nam wyjaśnić, jak źle robimy doszukując się jakichś analogii w tym filmie. Innego wyjaśnienia być nie może, bo wszak jesteśmy w Polsce i jak ktoś mówi – białe, to wiadomo, że czarne. Jeśli zaś ktoś ufa słowu, to jest po prostu durniem.

Metodyka  podboju, polega na tym, że najeźdźca wkracza na grunt emocji bardzo delikatnych i składa obietnice natury intymnej. W filmie w wymiarze osobistym, ale można te obietnice także opanować obszar emocji intymnych, istotnych dla dużej grupy ludzi. Więcej, można za pomocą mediów i autorów, taki obszar stworzyć, zarządzać nim i spędzić tam bydło z całej okolicy.

Ważne, żeby deklaracje składane co jakiś czas publicznie i nieco mniej publicznie posiadały wszystkie cechy i certyfikaty autentyczności. I tak, każdy kto pierwszego marca powie – zachowałem się jak trzeba – od razu jest nasz. Każdy kto zacytuje idiotyczny wiersz Herberta, uważanego za najwybitniejszego poetę polskiego, lepszego nawet niż Miłosz, wiersz zaczynający się od słów: ponieważ żyli życiem wilka…Jest jeszcze bardziej nasz, niż ten pierwszy, co powiedział, że zachował się jak trzeba. Ludzie, nie są w stanie zrozumieć, że można zafałszować intencję intymną. To im się nie mieści w głowie. No, a właśnie na tym polega cała potworność podboju. I teraz wróćmy do naszych rozważań okołoteatralnych. Mamy tego Gogola i Czechowa, którzy już dawno nie żyją, a żyli krótko. I ciągle ich w Polsce grają, choć naprawdę, jest masa sztuk na świecie, które można by realizować na deskach tych dziesiątków jeśli nie setek teatrów jakie mamy. Do tego weźmy jeszcze dobrze tu zadomowionych rosyjskich reżyserów. Którzy kim są? Dysydentami rzecz jasna, a do tego mają jeszcze wszystkie potrzebne do uprawiania dysydenctwa papiery. Polscy aktorzy zaś robią karierę w Moskwie, bo tam, wiecie, jest duży rynek, nie to co w Polsce i można więcej zarobić. Sztuka zaś powinna też przynosić ludziom, którzy ją realizują, jakieś godziwe zyski. Dlaczego nikt nie zastanowi się, co zrobić, żeby to w Polsce był rynek na teatr i film? Bo nie ma widzów, odpowie ktoś ze środowiska wujka Czarka. To bzdura. W Rosji do teatru chodzą Moskwa i Petersburg, może jeszcze jakieś dwa trzy większe miasta. W Polsce zaś mogliby chodzić wszyscy, bo i naród przytomniejszy i mniej pijący i odległości do teatru mniejsze. Prawda jest więc inna – dzieje się tak, bo ludzie, za tę sztukę odpowiedzialni, nie wychowują publiczności. Nie wychowują jej, albowiem zajęci są jej deprawowaniem, a na tle deprawacyjnych formatów ustawiają siebie. Całe lata dziewięćdziesiąte to czynili, pokazując w filmach, jak durnowato i beznadziejnie wyglądają zamieszkujący nadwiślańskie krzaki tubylcy. I dziś jeszcze domagają się za to hołdów. To jest podbój. Tak on wygląda i, na razie, jak powiedziałem, odbywa się na miękko, poprzez podtruwanie umysłów i deprawowanie serc.

Król Edward wpadł kiedyś na pomysł, że każdy Anglik ma się szkolić w strzelaniu z łuku. Był to pomysł dobry i celowy. Myślano bowiem o podboju Francji, choć projekt ten wydawał się ryzykowny. Myślano jednak także o tym, że w XIII wieku Filip August o mało nie wysadził desantu na angielskiej ziemi. Stąd ta decyzja. Jakie decyzje mogą dziś podjąć polskie elity polityczne, w całości przekabacone przez obcych lub przez nich przekupione i w całości realizujące program najeźdźcy? W dodatku bez zrozumienia jego istoty? Ktoś powie, że PiS ma plan dla Polski. Z tego co widzimy przed kolejnymi wyborami, PiS ma taki plan dla Polski, jaki mieli wodzowie Obodrytów dla Obodrytów, wskazując im, że są przecież sojusznikami największej potęgi – Karola Wielkiego. I nic poza tym. Nic poza wskazywaniem na sojusze PiS nie ma nam dziś do zaoferowania. Jarosław Kaczyński zaś powiedział, że będzie nadal kandydował na szefa partii. Super, mam nadzieję, że ma on świadomość iż ta metodyka, doprowadzi do sytuacji następującej – napięcia w partii będą tak duże, że po śmierci prezesa, organizacja rozleci się natychmiast od tych wewnętrznych napięć. Jego to już nic nie będzie obchodzić, ale nas, a i owszem, bo to my jesteśmy celem podboju. – A co powinien zrobić – zapyta ktoś? Postawić się w sytuacji najeźdźcy i zrozumieć jego logikę. On przede wszystkim pogardza przeciwnikiem i po chwilowym dowartościowaniu go poprzez opisywane tu działania, czyli markowanie przyjaźni i miłości, chce doprowadzić do całkowitego i nieodwołalnego zniszczenia tego przeciwnika, nie brudząc sobie przy tym rąk i składając całą odpowiedzialność za podbój na barki ofiary. Ujmując zaś rzecz konkretniej. Powinien Jarosław Kaczyński posłuchać tego, który go najbardziej namawia do kandydowania po raz kolejny, następnie zaś kopnąć go w dupę tak mocno, żeby zatoczył wielki łuk, lecąc za horyzont. Potem powinien dowartościować swoich konkurentów proponując im udział w zmodyfikowanej strategii, a następnie samemu stanąć na czele partii. Tak by postąpił człowiek przytomny. Na to się jednak nie zanosi. Dlaczego tak? Bo tak wynika z prostego i ilościowego opisu rozkładu sił. Konkurencja szykuje się do skoku i ma na to siłę i środki, a także chęć by coś zmienić. Należy to wykorzystać dla swoich celów, czyli dać tej konkurencji szansę w ramach partyjnej struktury, nie tracąc nad nią kontroli. Włazidupstwo zaś chce się żywić siłą prezesa i jego determinacją, jest leniwe i słabe, chce zachować status quo i żyć nadal, jak żyło. A tak się nie da.

Zanosi się za to na kolejne przegrane wybory, a potem na jeszcze jedną klęskę. Wszyscy bowiem są skupieni na „zaorywaniu” przeciwników w mediach. Czyli na robieniu tym przeciwnikom reklamy. O tym, by ktoś się głębiej zastanowił nad mechaniką tego procesu, nie może być nawet mowy, bo wiadomo, że jak ktoś wyżywa się, jak Czarnek, na różnych idiotach z lewicy, to jest świetnie, albowiem dostarcza nam rozrywki i daje nadzieję na sukces w wyborach samorządowych. Zupełnie tak samo, jak z tymi poetami – kogo wolisz Miłosza czy Herberta? – Herberta. – A toś mi brat…Ten numer powtarzany jest do, pardon, porzygania. I nadal wszyscy się nań nabierają.

Przypomnę teraz mało pamiętany fakt. Kiedy startowała TV Republika, jednym z pierwszych gości w jej studio był Jacek Żakowski. Napisałem o tym w salonie24 i przyszedł jakiś gorący patriota, zwymyślał mnie od zdrajców i głąbów, a potem raczył mi wyjaśnić, że oni tego Żakowskiego zaprosili albowiem chcieli go zaorać. Oczywiście, a Leo di Caprio ożenił się z grubą Indianką chorą na cukrzycę, albowiem poczuł do niej mięte i nie mógł bez niej żyć. To przecież jasne. Któż śmiałby igrać z uczuciami.

Ostatnio wszyscy ekscytowali się pewną konferencją prasową, w której wziął udział reporter TV Republika, stale niezapraszanej na różne konferencje. I on zadał tam Kosiniakowi Kamaszowi pytanie o SKW, a w tym momencie przerwano transmisję. Fala oburzenia przeszła przez sieć i wszyscy wygrażali kułakami złej TVP, po czym wrócili do oglądania Republiki, gdzie tradycyjnie już gośćmi bywają pani Senyszyn i pan Gdula.

Nie wiem, jak Wam to ludzie, prościej wytłumaczyć, jesteście podtruwani na różne sposoby, ale nie rozumiecie tego, bo musicie brać udział w rankingach kto był lepszym poetą Herbert czy Miłosz i która polska aktorka była najładniejsza – Raksa czy Brylska? To ważne kwestie, bez nich człowiek nie może o sobie powiedzieć, że jest kulturalny. Kultura zaś to podstawa.

Prezes Kaczyński coś przebąkuje o utworzeniu nowej stacji telewizyjnej. Być może już się zorientował co jest grane, ale nawet jeśli, nikt w jego otoczeniu nie pozwoli na to, by taka stacja powstała. Wszyscy bowiem zostaną zaraz obłaskawieni przez zarządców dwóch istniejących tu prawicowych, patriotycznych, internetowych stacji telewizyjnych, których stałą misją jest zaniżanie poziomu ogólnego i mieszanie ziarna z plewami. Te zaś należy od siebie oddzielać, o czym każdy wie. No, ale to nie w tym stuleciu. Wszystko jest bowiem przeciwko nam. Tylko te biedne emocje, identyczne z tymi, które odczuwała gruba Indianka adorowana przez di Caprio, mówią nam, że wszystko będzie dobrze, bo przecież jesteśmy w dobrych rękach. Nasi zaorają tamtych, nie może być inaczej. I jeszcze udowodnią, że są prawdziwymi demokratami, nie zaś żadnymi faszystami. I każdy to zrozumie.

Przypominam, że 12 kwietnia o 18.00 odbędzie się nasz pierwszy wieczorek katakumbowy, spotykamy się w pałacu w Ojrzanowie. Gościem będzie Piotr Naimski. Impreza ma charakter prywatny i nikt poza osobami wpisanymi na listę nie może tam wejść. Lista jest jeszcze otwarta.

Jeszcze chwilę o tym aktorstwie będzie, ale już naprawdę niedługo. Rozwodzi się w swoich podcastach Cezary Pazura nad różnymi zadaniami aktorskimi. Wszystkie one jednak, nawet te najtrudniejsze dotyczą sytuacji i relacji zaprzeszłych. To znaczy takich, które nie mają już szansy na powtórzenie. Można to opisać w ten sposób, że aktor musi wciągnąć widza w swoją kreację, w swoje pomysły i swoje realizacje. I wtedy widz jest szczęśliwy, spełniony i chętniej kupuje bilet po raz drugi, na to samo przedstawienie. Podobnie jest z iluzjonistami, którzy pokazują nam różne sztuki, ale nie chcą nam przecież zrobić krzywdy, a przynajmniej nie zawsze. Oni kreują pewne okoliczności zapraszają nas do nich, stawiając jednakowoż różne warunki. W życiu jednak te okoliczności nie mogą wystąpić. Takie jest założenie każdego występu, czy to w cyrku czy w teatrze.

No dobrze, a co z sytuacją aktualną, co z takimi zadaniami aktorskimi, w które dotyczą okoliczności wciąż aktualnych, a przy tym zafałszowanych? Czy ktoś kiedyś postawił przed aktorem takie zadanie – zdemaskuj pułapkę, w której tkwią ludzie, tak żeby się – przynajmniej – ciężko przejęli tym co się dzieje. Nie można przy tym zadaniu jednak mówić niczego wprost i nie można agitować. Taka sytuacja jest nie do pomyślenia, albowiem sprawny aktor, gdyby ją wykonał, to jego publiczność uciekłaby z teatru. A mogłoby się zdarzyć, że ci bardziej świadomi i wrażliwi wyskakiwaliby przez okna. Widzieliśmy przecież wiele kreacji aktorskich na temat Stalina. W żadnej z nich Stalin nie był paranoikiem. W żadnej nie był człowiekiem naprawdę złym, podłym, podstępnym, z którym nie ma kontaktu, nawet wzrokowego. Każda taka kreacja to Stalin, posiadający cechy ludzkie. Myślę, że żaden aktor nie może zagrać paranoika albo zbrodniarza, bo wtedy będzie to wyjście poza rolę i ingerencja w umysł widza, który tego zwyczajnie nie wytrzyma.

Mówimy o Stalinie, a ilu aktorów próbowało zagrać Tuska? Ja nie znam żadnego. Wszyscy chcą grać Kaczyńskiego, bo wiedzą, że to nie jest groźne. Nic im się nie stanie, nie złamią żadnej konwencji, nie narażą się nikomu, bo każdy jest przyzwyczajony do wygłupów dotyczących prezesa. Robert Górski kiedyś próbował udawać Tuska, ale nie był Tuskiem w najmniejszym stopniu. Pewnie nawet udawał go na zlecenie, w taki sposób, żeby nie budzić negatywnych skojarzeń. Nikt nigdy nie zagra postaci która miała złe zamiary wobec bliźnich w taki sposób, żeby te zamiary zdemaskować. Zbrodniarzy bowiem można tylko uczłowieczać i usprawiedliwiać. Można oczywiście pójść dalej i stwierdzić, że taka okoliczność zachodzi, albowiem ludzie odruchowo cofają się przed poznaniem prawdy i nie chcą by ich nią dręczono. To zaś z kolei oznacza, że zło dzierży władzę nawet po śmierci zbrodniarzy. A jeśli jego spadkobiercy potrafią grać umiejętnie, mogą być jeszcze wielbieni przez nowe pokolenia, jako bohaterowie. Aktorzy zaś, w końcu ludzie do wynajęcia, uczłowieczą ich swoimi wybitnymi kreacjami. Dlatego są tak istotni dla władzy.

Powtórzmy – nikt nie powie widzowi wprost – jesteś w pułapce i nie masz wyjścia, musisz o czymś zdecydować, tu i teraz. To byłby koniec aktora i teatru. Można powiedzieć – Stalin może nie był aniołem, ale za to znał się na polityce i wykiwał wszystkich swoich przeciwników. I to wielu widzom da satysfakcję, albowiem większość ludzi nie odczuwa potrzeby życia moralnego, marzą za to o tym, by być bezwzględnie skuteczni w każdej sytuacji. No, ale wiadomo, że tak się nie da. Oglądają więc „Herbatkę u Stalina” i coś tam sobie w tych biednych łepkach roją.

Mamy dziś dzień żołnierzy wyklętych. Wczoraj jechałem przez wiadukt w Grodzisku i widziałem jak chłopcy, w wieku tych żołnierzy, malowali sprayami mural im poświęcony. Sieć pełna jest hołdów oddawanych poległym i pomordowanym. Przypomniano nawet ostatnie słowa generała Fieldorfa do żony, które brzmiały: Czy wiesz, dlaczego mnie skazali? – Bo odmówiłem współpracy z nimi. Nie widać jakoś, żeby ktoś zrobił krok dalej i wyciągnął jakieś wnioski z tych słów. Myślę, że powód jest dokładnie taki sam, jak ten opisany wyżej – nikt nie zagra grozy prawdziwej. Nikt nie powie człowiekowi, który czuje się bezpieczny, najedzony, szczęśliwy wreszcie, że jest w rzeczywistości oszukiwany i wpędzany w pułapkę. Takie rzeczy mogą robić paranoicy-amatorzy, którym się zdaje, że coś lub kogoś demaskują. I mamy takich ludzi pod ręką. Nie trzeba wymieniać ich nazwisk, bo wszyscy je znają. Ich przekonanie o własnej nieomylności jest tak wielkie, że to co mówią, może już tylko usypiać publiczność. Nikt w te gawędy nie wierzy.

Czy to znaczy, że nie można zmierzyć się z prawdziwą i zaplanowaną grozą? Można, ale trzeba rozsądnie gospodarować swoim zaufaniem. I nie oddawać hołdów byle komu, co nam Polakom, przytrafia się notorycznie. Zarówno w kwestiach wielkich, jak i małych.

Sporo tu ostatnio pisaliśmy o ośrodkach propagandy. W zasadzie cały czas jesteśmy pod wpływem i we władzy propagandy moskiewskiej. Wynika to wprost z tego, że Rosja dba o promocję swoich treści, a my uważamy, że chodzi Rosjanom o promocję sztuki i wrażliwości. Na ten numer nabieramy się zawsze, a wszystko dlatego, by móc się wyjęzyczyć publicznie w zakresach, które obchodzą wszystkich i są powszechnie ważne. Nie mamy ani własnych bohaterów, ani żadnych formatów, które można by gdzieś sprzedać z zyskiem. Należymy do strefy atrakcji lokalnych. Jak Buszmeni i Hotentoci. Nie możemy z niej wyjść, bo musielibyśmy, w wymiarze indywidualnym podjąć działania, na które nikt nie jest gotowy, i których nikt nie rozumie.

Jeden z kolegów przypomniał dziś bitwę pod Fuengirolą, zwycięstwo o wiele bardziej spektakularne niż Somosierra. Nikt o nim jednak nie pisze i nie powstają na ten temat filmy. Powodów jest kilka. Pierwszym jest brak pieniędzy na realizacje widowisk poświęconych jakimś innym tematom niż dawno przez komunistów zadekretowane, po drugie przemożna chęć omawiania rzeczy i spraw „najważniejszych”, bo to podnosi omawiającemu samoocenę. Stąd mało w nas chęci do odkryć i nowości, bo kogo to panie w końcu obchodzi. Poza ty wszystko już wiadomo, a komunizm się skończył. Jeśli do tego dodamy okoliczność taką, że wyrobiona publiczność wychowana jest na klasyce rosyjskiej, a niewyrobiona na Ferdku Kiepskim, to w zasadzie mamy obraz całości. Nie ma żadnych szans na pokazanie prawdy. Jest tylko szansa na pokazanie klęski, upokorzeń, morderstw i dobrotliwego wujaszka Soso, który staje się wymagającym zadaniem aktorskim dla przyszłych mistrzów zawodu. Książka Cezarego Chlebowskiego „Wachlarz” wciąż pozostaje jedyną pozycją na temat tej organizacji. Nikt bowiem nie wie, co stało się z dokumentacją, którą autor miał do dyspozycji podczas pisania, a która potem gdzieś przepadła.

Podsumowując – żaden aktor, nawet najbardziej wybitny nie pomoże nam stanąć w prawdzie, od czego powinno zaczynać się wszelkie istotne zmiany w życiu. Możemy to zrobić jedynie sami, pojedynczo lub w grupach. Nie możemy tego jednak zrobić, bo toniemy w formatach kokieteryjnych i usypiających, które działają jak pavulon. I nawet jeśli ktoś zechce powiedzieć prawdę, nie przebije się ona do wielu.

Targi książki i sztuki odbędą się w tym roku w pałacu w Ojrzanowie. Termin 6-7 lipca. Na miejscu jest restauracja, a we wsi kebab i różne sklepy. Zdecydowałem się na ten krok, albowiem na targi przyjeżdżali i tak tylko ludzie z bloga. Promocja w mieście była zerowa. Mogliśmy powiesić dwa plakaty, których i tak nikt nie zauważał. Ojrzanów jest centrum życia kulturalnego i towarzyskiego dla co najmniej kilku podwarszawskich osiedli, których mieszkańcy w ogóle nie zaglądają do Grodziska. Żyją pomiędzy swoimi domami a Warszawą. Sądzę, że oni prędzej przyjdą na targi do pałacu, gdzie i tak przychodzą kupować różne frykasy, niż mieszkańcy Grodziska. W zeszłym roku był pewien pan, który obejrzał ofertę i zapytał mnie – a gdzie są książki z Empiku? Powiedziałem mu, że są w Empiku. Pan się obruszył i poszedł. W drodze do Ojrzanowa, przez Żelechów i Żabią Wolę właśnie budowane są ścieżki rowerowe. Do lipca będą gotowe. Każdy będzie mógł sobie wypożyczyć w Grodzisku miejski rower i pojechać dp Ojrzanowa na piękną i zdrową wycieczkę. Większość gości i tak przybędzie samochodami. Parking pod nowootwartym hotelem jest duży, można też parkować pod pałacem, a jeśli zabraknie miejsca jest jeszcze parking pod szkołą, która położona jest na przeciwko pałacu, po drugiej stronie jezdni. Jeśli ktoś ma zamiar przybyć z odległych miejsć i pozostać z nami przez cały weekend, może zarezerwować sobie pokój w hotelu na ten termin. Zostało jeszcze 16 miejsc. O postępach w realizacji targów i nowych pomysłach będę informował na bieżąco.

Od dziś w sklepie nowa książka. Łukasz Wysoczański napisał poradnik dotyczący cukrzycy typu pierwszego. Szczegóły w linku

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/rob-to-co-dziala-osiaganie-normoglikemii-w-cukrzycy-typu-i/ 

Wczoraj, w całkiem dobrej wierze, żeby odpocząć od codziennych strachów, które nam serwują wszystkie portale, puściłem tu tekst o Cezarym Pazurze. Potem zaś, sam nie wiem dlaczego, zacząłem słuchać starszych podcastów pana Cezarego. Początkowo jednym uchem, później coraz uważniej, a w pewnym momencie zamarłem, jak wyżeł wystawiający kaczkę myśliwemu.

Stało się to przy nagraniu, w którym Cezary Pazura oprowadza widzów po Teatrze 6 piętro. Najpierw opowiadał o tym, że gra w spektaklu „Ożenek”, którego twórcą jest polski reżyser mieszkający w Moskwie o nazwisku Andrzej Bubień. Później podaje jeszcze jedno nazwisko, reżysera rosyjskiego, który mieszka w Polsce i któremu bardzo wiele zawdzięcza. Pan ten nazywa się Eugeniusz Korin i jest uciekinierem z ZSRR, który przyjął polskie obywatelstwo, a do tego jeszcze jest współwłaścicielem Teatru 6 piętro. W jego bogatej biografii zamieszczonej w wiki przeczytać możemy, że twórczość jego dzieli się na trzy okresy – wrocławski, poznański i warszawski. Do tego, jeszcze piszą tam, że pan Korin był protegowanym Tadeusza Łomnickiego. To ciekawe, że uciekinier z ZSRR był protegowanym sekretarza POP w środowisku aktorskim. No, ale mniejsza, nie będziemy się dziś tu przecież czepiać jakichś komunistycznych zaszłości w życiorysie wybitnych twórców. Patrząc na dorobek Eugeniusza Korina można się zadumać nad ludzką pracowitością. Myślę, że pan ten musi być chyba głównym bohaterem podręczników na wydziale teatrologii we wszystkich wymienionych tu miastach, bo życiorys ma jak Picasso, albo lepszy.

No dobra, ale do czego zmierzam, bo nie będziemy się tu przecież tak miziać. Do czego zmierzam i dlaczego łączę to z radiem? Radio jest najbardziej podstępnym medium jakie znam. Już o tym nie raz pisaliśmy. Radio trafia bezpośrednio do serca i ma na ludzi ogromnym wpływ, albowiem można go słuchać wszędzie. Drugim takim medium jest książka, a obywa należą do kategorii mediów intymnych. O wiele łatwiej jednak wejść na rynek książki z jakąś swoją produkcją, niż znaleźć się w radio. To jest w zasadzie niemożliwe i wymaga zabiegów, o których my tu nie mamy najmniejszego pojęcia. Widzimy jednak, że w radio dokonuje się selekcji negatywnej, to znaczy promuje się tych artystów, którzy nic nie umieją, ale gotowi są przemycać treści interesujące sponsora. Wiadomo ponadto, chyba wszystkim, że jak coś jest choć trochę nacechowane emocjami, zawsze znajdą się fani gotowi to wielbić. Wszystko da się wypromować, ale promuje się tylko niektóre rzeczy, a i to pod odpowiednim kątem – na przykład Dawida Podsiadło. Nie będę się dziś znęcał nad Podsiadłą i porównywał go z Grechutą, na przykład, ale zrobię co innego – porównam teatr z radiem. To są media tej samej kategorii co książka, czyli media intymne, ale teatr jest najgorszy, albowiem prócz silnych indywidualnych przeżyć daje widzowi także poczucie wybraństwa i uczestnictwa w misterium, oczywiście pogańskim. Każda organizacja dążąca do władzy lub tę władzę sprawująca musi mieć po swojej stronie teatr, czyli dramaturgów, reżyserów i aktorów. Bez tego nie utrzyma władzy. Można się oczywiście łudzić, że wystarczy film, ale to nieprawda, dlatego że wyprodukowanie filmu kosztuje dużo pieniędzy, generuje liczne patologie, poza tym nie sposób zdyscyplinować wszystkich filmowców, którzy – jak im się trochę popuści cugli – robią nieprawdopodobne idiotyzmy. No i jest zagraniczna konkurencja, do której film rodzimy musi równać, co w zasadzie go unieważnia, bo staje się on zwyczajnym małpowaniem. Teatr niczego nie musi. Teatry to są wyspy absolutyzmu rozrzucone na morzu chaosu udającego demokrację, komunizm, czy co tam sobie chcecie. Dyrektor teatru to jest Pół Bóg zesłany na ziemię przez nie wiadomo dokładnie kogo. Jeśli dyrektoruje w państwowej instytucji teoretycznie przysłało go państwo, ale tylko teoretycznie. I można, za pomocą jakichś rewolucyjnych organizacji, wewnętrznie skłóconych i chyboczących się jak balia na oceanie, próbować go odwołać. Co zwykle jest nieskuteczne. W teatrze prywatnym takie rzeczy w ogóle nie wchodzą w grę. A skoro tak, teatr jest miejscem gdzie działa autentyczna hierarchia, w której można osiągnąć jakieś znaczące miejsce. Jest nawet jeszcze lepiej, ta hierarchia działa też w innych teatrach i w zasadzie jest w środowisku ludzi związanych z teatrem i filmem niepodważalna. Nikt o zdrowych zmysłach nie będzie jej kwestionował, jak na przykład, hierarchii piosenkarzy puszczanych w radio. Dobry aktor, to dobry aktor. Jak ktoś nie wierzy, niech idzie do teatru i sam sprawdzi. Na pewno się przekona. Dlatego teatr, nawet jeśli płaci mało, jest stokroć ważniejszy w życiu i karierze aktora niż jakieś, pardon, gówniane filmy. Jakości i hierarchie, które tworzy są nie do zakwestionowania, ani przez laików, ani przez innych aktorów. A skoro tak jest, żadna poważna siła, nie może teatru lekceważyć. I tak jest od początku świata. Kto jest najbardziej rozpoznawalny w teatrze, kiedy spojrzymy wstecz na jego historię? To oczywiste – autorzy tekstów. Kto jest najbardziej rozpoznawalny w teatrze dzisiaj? To też oczywiste – aktorzy. Co się zmieniło, że Sofoklesa, Eurypidesa, Ajschylosa, Szekspira i Moliera zastąpił wujek Czarek, to jest chciałem rzec, pan Cezary Pazura? Wiele się wydarzyło, ale można to opisać jednym zdaniem – przesunięto akcenty. Z jakiego powodu? Zaraz wyjaśnię. Teatr ateński był instytucją państwową, przed którą państwo prowadzące niezwykle misterną politykę stawiało rozmaite wyzwania. No, ale my się skupmy na jednym – teatr stymulował emocje mas i wizualizował przeszłość czyniąc ją wartością ponadczasową, był przez to strażnikiem tradycji, najważniejszej rzeczy na świecie. Szekspir i Molier to ludzie dworu, strzegący tajemnic dworu – to dotyczy akurat bardziej Szekspira – człowieka, który utrwalił uzurpatorską władzę Tudorów. Molier jest po prostu dworakiem, który przekonuje publiczność o konieczności moralnego życia. Jaką publiczność? Dworską rzecz jasna. Czyli daje tej gromadzie zdeprawowanych do cna istot legitymację na czyste sumienie. Wszyscy oni razem tworzą zbiór nazwisk i tekstów określanych wyrazem „klasyka”. Każdy kraj ma swoją klasykę. My, na przykład, mamy Kochanowskiego i romantyków, no i Gombrowicza. I teraz ważne pytanie – ile teatrów na świecie ma Kochanowskiego i polskich romantyków w swoim repertuarze? Bo ile teatrów ma w repertuarze Gogola, to możemy się domyślać. Choć Gogol jest straszną ramotą, wbrew temu co mówi wujek Czarek, czyli pan Cezary Pazura. Gra się go jednak na okrągło. Jeśli spojrzymy na ten biogram reżysera Korina rzuci nam się w oczy jedno – są tam dramaty rosyjskie, jakieś angielskie, nieznanych nam autorów i Fredro. Aha i Gombrowicz jeszcze. Większość z tych rzeczy nie nadaje się do czytania. Do oglądania też nie, bo albo jest przestarzała, albo pretensjonalna. Swoboda jaką uzyskał teatr uwalniając się od wpływu państwa i dworu spowodowała, że autor stracił na znaczeniu, na rzecz aktora i reżysera, który wcześniej był tą samą osobą, co autor. Okazało się bowiem, że dobrze wykształcony i przygotowany aktor wraz z reżyserem potrafią zrobić rzecz interesującą z każdej w zasadzie bzdury. Nie ma takiego tekstu, z którym autentyczna i niepodważalna hierarchia teatru by sobie nie poradziła. Dlatego nie wierzę w to, że teatr zostanie zawłaszczony przez wariatów, co latają po scenie z gołymi tyłkami i pierdzą podstawiając sobie jednocześnie pod te tyłki zapaloną zapałkę. To są chwilowe wstrząsy, które muszą minąć. Żadna władza nigdy nie pozwoli na to, żeby w ten sposób zdegradować teatr, bo atak na teatr to atak na władzę prawdziwą.

Ktoś może zapytać, a kiedy i gdzie mądralo doszło do tego przesunięcia akcentów w teatrze? To jest bardzo proste pytanie i odpowiedź jest równie oczywista. Doszło do tego w XIX wieku w Rosji. Ha, ha, ha, ha, ha, ha….dobre…Tak zareaguje większość. Przecież w Rosji była władza absolutna. Oczywiście, ona była do tego stopnia absolutna, że nie potrzebowała legitymacji moralnych, ani żadnych innych, żeby się dobrze czuć i nie przejmować niczym. Tego jednak potrzebowali poddani. I stąd właśnie wziął się teatr rosyjski, który wszyscy tak kochają. Tak, tak wiem, Gogol nie zrozumiał czasów, w których żył i, jak gadają niektórzy, zakopali go żywcem, a wcześniej jeszcze zgwałcił go jakiś hrabia znajdujący się blisko dworu, który nie potrzebował, żeby ktoś ze sceny tłumaczył mu czy jego zachowania są moralne czy nie. To niczego nie zmienia. Teatr rosyjski to ten moment, kiedy autorzy sztuk stają się mniej ważni niż aktorzy w nich występujący. Być może stało się tak dlatego, że większość aktorów była agentami ochrany, ale nie przesadzajmy już w tych demaskacjach. Najważniejsze, że byli dobrymi aktorami.

Kolejny wniosek jest następujący – skoro teatr rosyjski był swego rodzaju łaską, jaką dwór wyświadczał poddanym, trudno nie zadać pytania czy można jego popularność łączyć z ekspansją kulturowa Rosji? Nawet trzeba. Tak, jak wszystkie urocze cerkiewki rozsiane w XIX wieku po całej Europie, z tą najśliczniejszą, najbardziej cudowną, która stoi przy rue Daru w Paryżu.

Teraz kolejna kwestia – ilu współczesnych, polskich dramaturgów znacie i gdzie są grane ich sztuki? Bo nie w Polsce, to pewne. Czy ktoś z urzędników państwa polskiego odpowiedzialnych za kulturę, rozumie w ogóle o czym my tu gadamy? Ktoś powie, że nie musi, bo kim my w końcu jesteśmy? Jakąś gromadą przybłędów, którymi nie ma sensu się przejmować. No, ale sztuki rosyjskie, pardon, klasyka rosyjska, jest ciągle grana w polskich teatrach, choć – wbrew opiniom wujka Czarka – teksty te są beznadziejnie słabe. Może przyczyna jest również taka, że większość aktorów zna treść i nie trzeba za długo przygotowywać nowych interpretacji. Zbiera się gromadę ludzi, oni mówią to samo co zawsze tylko trochę inaczej, recenzent pisze jakąś recenzję i wszyscy idą do domu, a spektakl grany jest przez całe lata i publiczność jest szczęśliwa. To prawdopodobne, a nawet pewne, świadczy jednak nie o sprycie dyrektorów polskich teatrów, ale o geniuszu carskich czynowników, których władza rozciąga się – poprzez czerwony aparat terroru – do dziś. Ktoś powie, ale to są tylko sztuki, ludzie się śmieją i dobrze bawią…Jasne…my się tu też dobrze bawimy, a Gogola zakopali żywcem. Wesoło jak jasna cholera…

Powtórzmy więc jeszcze raz – autor sztuki przestał być ważny, hierarchia teatru, jedna z nielicznych prawdziwych hierarchii, do których warto aspirować z całych sił składa się z dyrektora pół-boga, reżyserów i aktorów. Ci reżyserzy, przynajmniej wymienieni w tekście, mają coś wspólnego z Moskwą, aktorzy potwierdzają ich wielkość i grają w sztukach, które tamci wybrali i to są ciągle te same sztuki – rosyjskie. Co prawda, nikt już chyba nie wystawia „Dni Turbinów”, ulubionej sztuki Stalina, napisanej przez Bułhakowa, ale samego Bułhakowa też jakby mniej w przestrzeni. Być może to taka moda. Nie jestem jednak do tej egzegezy przekonany. Gdzie są więc polscy dramatopisarze? Przydaliby się bowiem, jak jasna cholera…Bo jeśli państwo polskie chce sprawować autentyczną władzę, a nie dzielić ministerstwa i piony urzędnicze między nadmiernie rozrodzone patologiczne rodziny, musi zwrócić się ku teatrowi. Nie może tam liczyć na nikogo, to jasne. Obecna władza bowiem nie myśli nawet o takich sprawach, jak te wyżej opisane. Poprzednia też nie myślała, a powinna. No więc nie ma polskich dramatów i nie ma polskich autorów dramatów. I nie mówcie mi o tych szajsach puszczanych w Teatrze Telewizji, gdzie pokazują, jak to władza komunistyczna tłamsiła wolności, bo dobrze wiecie, że nie o to chodzi. Władza nie inwestuje w takie projekty, czyni to ktoś kto władzy nie ma. Idźcie z tym do któregokolwiek dyrektora teatru i spróbujcie go namówić, żeby wystawił jakąś „Moją Norymbergę” czy „Misia Kolabo”.

Dlaczego poprzednia władza nie rozumiała i nadal nie będzie rozumiała takich spraw? Bo troszczy się ona o swojego poddanego, o wyborcę. A wyraża się to w nieśmiertelnej formule – widz, czytelnik, odbiorca, nie zrozumie takiego przekazu…to się nie nadaje, proszę pana, jest zbyt oderwane od życia…Nie rozumie pan? Czym jest w istocie takie postawienie sprawy mówiliśmy tysiąc razy – ochroną własnych deficytów i budżetu, którym się dysponuje, a tego nie można wydawać na ryzykowne projekty, trzeba go chronić dla najbliższych. Czy tak musi być zawsze? Nie. Popatrzcie na to:

https://encyklopediateatru.pl/artykuly/219404/wladza-o-rzadach-absolutnych

Oto mieszkający w Moskwie polski reżyser Andrzej Bubień wystawił na deskach teatru im. Jana Kochanowskiego w Radomiu, sztukę Nicka Deara „Władza absolutna”, której treścią są pamiętniki i wspomnienia z czasów panowania Ludwika XIV. Czyli z czasów pana Moliera. Można, prawda? No, ale to się dokonało w Radomiu!!!!!!! Spróbujcie taką rzecz przedsięwziąć w Warszawie. Do tego jeszcze, co jest niezwykłe, jeśli porównać to z nędzą warszawskich przedstawień, ktoś do tego zaprojektował specjalne kostiumy. Nieprawdopodobne! Zacząłem się zastanawiać czy spektakl ten nie był przypadkiem powodem przez który reżyser Andrzej Bubień musiał wyjechać do Moskwy…No, ale nie popadajmy w paranoję.

Teraz pointa. Zobaczcie – dyrektor teatru – wcielone bóstwo, pogańskie oczywiście, może wraz z reżyserem, złamać najważniejszej zaklęcie degradujące publiczność do poziomu psa. Może unieważnić formułę – panie, czytelnik, widz, odbiorca, tego nie zrozumie. Żaden autor książki nie może tego zrobić. Bo autorzy książek mogą jedynie żyć na marginesach, jak my tutaj, albo lizać dupę dworakom. Bez gwarancji, że liżą tym właściwym. Teatr to potęga i najważniejszy punkt na mapie politycznych zmagań. Im szybciej to zostanie zrozumiane tym lepiej. I jeszcze jedno – popatrzcie ilu jest teatrologów wśród dziennikarzy i ludzi mediów. I co ci ludzie rozumieją? Po co chodzili na te zajęcia? Pojęcia nie mam, chyba po to, żeby im wbito do głów, że „Ożenek” i „Wujaszek Wania” to arcydzieła. Na dziś to tyle. Miłego dnia.

Do najinteligentniejszych, najbardziej zdecydowanych i skutecznych ludzi, jacy kiedykolwiek chodzili po polskiej ziemi należy zaliczyć towarzysza Ignacego Rosenfarba, który pod koniec życia był głównym dowódcą Służby Ochrony Kolei. Trudno sobie wyobrazić lepszą nagrodę za wierną służbę i właściwe wypełnianie obowiązków. Synekura, spokój, cisza, a jednocześnie do dyspozycji tysiące ludzi pod bronią, którzy strzegą infrastruktury krytycznej. Aż strach pomyśleć z jakimi propozycjami przychodzili poważni ludzie do towarzysza Rosenfarba, kiedy ten pełnił swoją odpowiedzialną służbę. I jakie zaufanie musieli mieć doń towarzysze radzieccy. Nieprzekładalne na żadną walutę. Niestety towarzysz Rosenfarb zmarł bardzo młodo i zdecydowanie za wcześnie. Jego idea jest jednak ciągle żywa. Jak pamiętamy był on gorącym zwolennikiem przejęcia przez Gwardię Ludową wszystkich symboli AK, zjawił się nawet w tym celu w Oblęgorku, w towarzystwie obstawy, żeby zaprezentować rodzinie Henryka Sienkiewicza, nowy krój munduru Gwardii Ludowej, który, nie licząc detali był jeszcze szykowniejszy niż mundury przedwojenne. No i, jak nas informują Internety spotkał się on z ciepłym przyjęciem rodziny, która zapewne nigdy nie zapomniała tej wizyty. Nie wiemy w jakich okolicznościach zmarł towarzysz Rosenfarb, ale nie można wykluczyć, że były one dramatyczne. Nie każdemu bowiem podobały się pomysły towarzysza w trudnych latach czterdziestych i pięćdziesiątych. Potem przyszła kolej na ich eksploatację, kiedy okazało się, że towarzysze radzieccy i przyjaciele Ignacego Rosenfarba nie potrafią jednakowoż zrobić nad Wisłą nic, co choć trochę przypominałoby kołchoz i należy grać inaczej.

No, ale ja akurat uporczywie wracałbym do tej wizyty u Sienkiewiczów, która obfitowała w różne konsekwencje. Takie, na przykład, że książki Henryka Sienkiewicza nie zostały usunięte z bibliotek, jak książki innych autorów. Choć były przecież w wymowie arystokratyczno-burżuazyjne. No, ale talent i masa dzieł przytłoczyły towarzyszy. Lepiej było Sienkiewicza zagospodarować niż próbować go unieważnić. To było też chyba niemożliwe, ze względu na sławę przedwojenną i nagrodę Nobla.

Popatrzmy teraz na tę sprawę inaczej. Jeśli towarzysz Rosefarb podbił serca rodziny Henryka Sienkiewicza i, w pewien sposób, zawłaszczył dla władzy ludowej Oblęgorek, to można też rzec, że potomkowie Lewisa Namiera, w podobny sposób – wszyscy rozumieją, że symboliczny – zawłaszczyli Wolę Okrzejską. Dziś już bez żadnych obaw, bo każdy był wcześniej ostrożny, można mówić, że Lewis Namier to stryjeczny dziadek braci Kurskich, a Gaon z Wilna to ich praprzodek. Jacek Papis-Rosenbaum umieszcza na twitterze zdjęcia, gdzie widać, jak stoi przy popiersiu Gaona w Wilnie i podpisuje to właśnie tak – prapraprapradziadek braci Kurskich.

Mamy więc już dwa istotne symbole, na których opiera się wielki obszar znaczeń czytelnych w Polsce. I teraz zastanówmy się czy one są w jakiś sposób czytelne także gdzie indziej? Zapewne tak, ale nie tak, jak sobie wyobrażamy. Czyli – przyjmijmy takie założenie – kiedy żył towarzysz Rosenfarb i mówił on z innymi towarzyszami o Sienkiewiczu, to słowa te znaczyły coś innego niż nam się zdaje. Wyrazy: Potop, Ogniem i mieczem, Oblęgorek, Połaniecki, pryncypał, miały dla tego środowiska inne, o wiele cięższe znaczenie. Tak samo jest ze środowiskiem zagranicznych profesorów, których starszy z braci Kurskich zwoził, tak słyszałem, do Woli Okrzejskiej, by im pokazywać miejsce narodzin autora i myśliciela tak wybitnego jak Lewis Namier.

Widzimy więc, że można używając języka polskiego i pojęć, jakby to powiedział Piotr Semka w rozmowie z Antonim Macierewiczem – arcypolskich – prowadzić całkowicie antypolski dialog. I nikt się nie pokapuje. Bo niby jak? Czy ktoś był z tym Rosenfarbem w Oblęgorku w roku 1943? No nie. A czy ktoś chodził z tymi profesorami z Oksfordu po parku w Woli Okrzejskiej? Też nie. O czym więc gadać? Można ująć rzecz jeszcze inaczej: większość Polaków dziś w ogóle nie rozumie Sienkiewicza, nie utożsamia się z jego bohaterami i szuka jakichś innych sposobów na porozumienia kulturowe. Jakich? Nieważnych, słabych, o charakterze lokalnym, nie rokujących i niezrozumiałych w żadnym innym miejscu poza Polską. Dających jednak jakieś satysfakcje i konsolidujących wspólnotę. Wokół czego? Głównie wokół podcastów i telewizji. Laskowik, Cezary Pazura, to jest oferta dla ludzi ambitnych. Jest też oferta dla mniej ambitnych, są to patostreamy i głupie filmy, na których widać faceta jak sobie przykłada zapalniczkę do gołego tyłka. Potem jest eksplozja i tak zwana beka. W ten sposób komunikują się Polacy dzisiaj i to daje wszystkim wiele satysfakcji. Pozostaje jednak pewien niedosyt i wielu próbuje wrócić do starych, nieco już zapomnianych narracji. No, ale one mają już innego gospodarza i żadnego powrotu nie ma. Jest wręcz tak, że wszystkie ambitne, porzucone przez nas gawędy, natychmiast zostają przejęte i zaczynają służyć do komunikacji bynajmniej nam nie przyjaznej. Nawet Nobel już nikomu nie może przeszkadzać, bo dostała go Tokarczuk, osoba pozbawiona słuchu literackiego i całkowicie niesamodzielna do tego.

Wszelkie istotne, a to znaczy robiące dobre wrażenie i gwarantujące sukces narracje są w zasadzie poza nami. Co zostało? Patostreamy, jak wspomniałem i narracje rzewne. Te zaś zawsze są oszukane, o czym nigdy nie należy zapominać. Narracje rzewne rozpleniły się ostatnio niesłychanie i wszędzie mamy te dziecięce śpiewy, teledyski wojenne, gdzie odziani w archaiczne, bynajmniej nie szykowne, mundury panowie z brzuszkami żegnają się ze swoimi zapłakanymi dziewczynami. To wszystko ma budzić ducha. Czyli co robić? Tego do końca nie wiemy, ale możemy się domyślać. Wczoraj trafiłem na wypowiedź pana Zakajewa, jednego z bohaterów filmu „Reset” powiedział on, że jeśli Polska nie będzie pomagać Ukrainie, też zostanie ogarnięta wojną. Doprawdy? Przypomniałem sobie ten cały „Reset”, pokazywali tam takiego charakterystycznego pana z wąsami, który dużo mówił o patriotyzmie, Polsce i ratowaniu Zakajewa z rąk Tuska. On też był arcypolski. W końcu Zakajew się uratował bez jego pomocy. No i zastanowiłem się, że to jest jednak trochę dziwne. Robią demaskatorski film, który nie ma żadnych konsekwencji, poza tym, że pokazują ciągle Lecha Kaczyńskiego i nagrania ze Smoleńska, przeplatane wstawkami, których nikt nie rozumie, bo prowadzący nie potrafią ich widzowi wyjaśnić. Ciągną to w nieskończoność, dochodzi do przegranych wyborów, główni źli pokazani w tym filmie wracają na swoje stanowiska, a na koniec okazuje się, że prof. Cenckiewicz to kolega Kosiniaka-Kamysza.

Wiadomo też było i jest nadal, że jedyny rząd, który chciał pomagać Ukraińcom to rząd Morawieckiego. Z obecnym rządem sprawa nie jest tak oczywista, a Zakajew mówi, że powinniśmy pomagać Ukrainie. Czyli komu konkretnie? Holdingom? Oligarchom? Ilu z nich jawnie współpracuje z Moskwą? Ilu historyków ukraińskich jawnie współpracuje z Moskwą i jest przez Moskwę finansowanych? To jest jeszcze lepsze pytanie. Oni bowiem, czego możemy się domyślić z niektórych wypowiedzi prof. Nowaka, nie przyjmują do wiadomość naszej wersji historii i w ogóle nie chcą o niej dyskutować. Mamy przyjąć ich wykładnię dziejów i się zamknąć. To zaś przypomina czasy, sprzed uaktywnienia się towarzysza Rosenfarba, czyli czasy niezrozumienia całkowitego.

Wobec takich okoliczności nic nas nie zwalnia z obowiązku samodzielnego dociekania prawdy. Kiedy bowiem tego zaniechamy, a tak już bywało, dochodzi do sytuacji następującej – elitarne narracje zostają przejęte. Naród jest szykowany do wojny, ale o tym nie wie, albowiem zajmuje się porównywaniem genitaliów pod wierzbą rosochatą, co daje mu mnóstwo satysfakcji. O strategiach zaś rozmawiają – jawnie – wyłącznie zdrajcy. Mają oni różne kostiumy na sobie i różnie modulują swoje wypowiedzi. Jeden jest przebrany za kogoś, kto mógłby uchodzić za bon vivanta w latach czterdziestych, inny za żołnierza, jeszcze inny za profesora. Nie zmienia to najważniejszego – to są kostiumy, a oni wszyscy są zdrajcami. Im bardziej arcypolsko lub choćby tylko przekonująco wyglądają tym większa jest ich zdrada. My dzisiaj jesteśmy w trakcie procesu destylacji. Powstaje nowy rodzaj komunikacji, a w tym całym procesie destylacji chodzi o to, żeby oddzielić idiotów i entuzjastów od zimnych drani. Tym ostatnim przekaże się cały zestaw gadżetów, który upodobni ich do husarii, lotników z dywizjony 303, czy kogo tam chcecie. Dlatego na miejscu każdego z Was mili czytelnicy dobrze bym się zastanowił, zanim zaangażowałbym się z głową i uszami w te prezentacje. No, ale co kto lubi. Ja nikogo nie wychowam. A i sam jestem już wystarczająco stary, żeby się za wychowywanie nie zabierać. Miłej niedzieli.

Oglądając występy analityków na YT, szczególnie tych propagujących wiedzę wojenną i ekonomiczną, dochodzimy do wniosku następującego: Polska może istnieć tylko jako rosyjska/sowiecka kolonia, albo jako zaplecze środowisk żydowskich. Innych formuł i funkcji dla Polski nie przewidziano. One są nawet nie do wyobrażenia. Myślę wręcz, że opcja sowieckiej/rosyjskiej kolonii też jest już przeszłością, bo przy ewentualnej okupacji nie uchowa się tu nic. Wszystko zostanie zdewastowane, albo wywiezione wraz ze wszystkimi ludźmi, także z Leszkiem Sykulskim i Grzegorzem Braunem, i wyrzucone gdzieś w step pod Uralem. No, ale miejmy nadzieję, że do podobnych rzeczy nie dojdzie i obie grupy nacisku i wpływu dalej będą tu uprawiały swój folklor, ku uciesze kolejnych roczników młodzieży coraz bardziej skretyniałych. Dyskusje zaś pomiędzy nimi wypełnią czas znudzonym emerytkom, które w drżeniu oczekiwać będą na kolejny występ swoich idoli. Ci zaś dwa razy na tydzień przygotowywać będą taką pigułę argumentów za i przeciw, że nie będzie się można od ich wygłupów oderwać. Obecność tego schematu w naszym życiu świadczy, że podbój się dokonał i ma on charakter totalny. Nikt nie jest w stanie nawet pomyśleć, że mogą istnieć jakieś inne formuły obecności Polski i Polaków w politycznej i fizyczne rzeczywistości. Każdego szczerze i w sposób nieskłamany bawi codzienne dokonywanie wyboru między Żydem a chamem, ustrojone w coraz to nowsze, lepsze i silniej zmodyfikowane narracje podawane przez coraz młodszych i lepiej przygotowanych mędrców. Łączy ich i demaskuje jedno – ich działalność nie jest za dobrze opłacana, a stąd wynikają ciągłe prośby o pieniądze kierowane do widzów, a także kontakty z legalnymi, ciągle, władzami kraju, które – poprzez ustanowione przepisy – mają obowiązek finansować występy tych osób. Obowiązek, bo nawet jeśli ludzie ci są zwykłymi amatorami, zawsze znajdą dojście do jakiegoś strumienia gotówki. Jeśli zaś są patentowanymi profesorami, albo pracownikami wyższych uczelni, dawanie im pieniędzy to jest wręcz przymus. Odbywa się to na zapleczu, nikt tego nie widzi, więc problemu nie ma. No, a poza wszystkim jest legalne.

Istotą podboju jest zawłaszczenie przez wroga wszystkich pojęć, którymi posługuje się naród. Dotyczy to również tworzonej na bieżąco mitologii narodowej, a także hierarchii, do których naród aspiruje. Mamy więc fałszywych polityków, podstawionych poetów, niedorobionych sportowców i aktorów, którzy uważają, że ich zawód wyklucza dyskusje o postawach, albowiem jak człowiek umie zagrać muła, nie powinien dokonywać moralnych wyborów i być z tego tytułu oceniany.

Wszystko czego byśmy się nie dotknęli zostało spreparowane po wojnie, większość zaś preparatów powstała w dobrej wierze. Paweł Jasienica w dobrej wierze napisał swoje książki, które czytały pokolenia całe Polaków. Zbigniew Herbert w dobrej wierze nabierał kolegów i koleżanki na swoją rzekomą akowską przeszłość. W dobrej wierze zaczynali tworzyć pisarze kolejnych pokoleń. W złej wierze działali filmowcy. Ich się nie da usprawiedliwić niczym. Zresztą, żadne usprawiedliwienia nie wchodzą w grę, albowiem nie ma żadnych schematów spoza epoki podboju, do których moglibyśmy się odnieść. One muszą być dopiero stworzone. Podój bowiem trwa zbyt długo, byśmy mogli odwrócić jego skutki. Stąd tak ważna jest twórczość dzisiaj i tak ważne jest trwanie w prawdzie rozumianej jako zgodność deklaracji z wykonywanymi czynnościami. Niech więc mnie nikt nie próbuje nawet przekonywać, że ten cały Artur Bartoszewicz, którego jest coraz więcej we wszystkich kanałach ma jakieś intencje. Piszę „jakieś” bo obok szczerych intencji człowiek ten nigdy nawet nie stał.

Ludziom działającym według paradygmatów narzuconych przez wroga wydaje się, że czynią dobrze, albowiem nic innego czynić nie mogą. Nie widzą żadnych innych poza narzuconymi przez obcych narzędzi. Nie mają też innych skojarzeń niż te, które pochodzą z kapownika agitatora i nie rozumieją innych komunikatów. Wszystko trzeba im tłumaczyć ogródkami, a do prawdy przykładają kryteria ilościowe. To jest aż nazbyt dobrze widoczne. Prócz kryteriów ilościowych – ilość odsłon, subskrypcji, ilość lajków – prawdę określa także stopień zaangażowania jej głosiciela w działalność markującą naukę, czyli w akademickie formaty propagandowe. Te zaś pochodzą ze sfery kultury lub ekonomii. Mamy jeszcze szamanów wojskowych, ale oni się raz po raz kompromitują. Żołnierz bowiem nie jest od gadania, ale od działania. Kiedy zaś każe mu się mówić i powtarzać jakieś banały, wyłoży się bardzo szybko.

Co innego krytycy sztuki, ekonomiści lub historycy, oni mogą się realizować w nieskończoność i w nieskończoność, to znaczy do momentu kiedy jedna ze stron opisanych na wstępie nie zyska ostatecznej przewagi, uprawiać swoją propagandę. Przy wsparciu amatorów, którzy są koniecznym, drugim garniturem aktywności propagandowej. Co się stanie, gdy nastąpi przesilenie i jedna z formuł istnienia Polski zyska przewagę? Będzie cenzura. W zasadzie na wszystkie treści, albowiem nie będzie już potrzeby, by dopuszczać kogokolwiek do głosu. Cieszmy się więc tym co mamy, póki jest czas.

Dlaczego nie zmobilizują się żadne środowiska, które by zaproponowały coś innego? Bo od roku 1944 wszystkie grupy aktywujące się w sferze komunikacji, od poetów począwszy, poprzez filmowców, naukowców, artystów estrady, aż po cyrkowych clownów były spenetrowane. To zaś oznacza, że każdy indywidualny sukces był efektem kolaboracji. Ludziom zaś, którzy nie mieli szans na żaden sukces proponowano, by ekscytowali się sukcesami zbiorowymi – mistrzostwami w piłce nożnej, festiwalami piosenki i temu podobnymi idiotyzmami, które zostały w pewnym momencie boleśnie zweryfikowane przez rynek. Dlatego dziś nie mamy nawet tych nędznych podniet, które tak rozgrzewały serca za komuny. Nikt nie pozwoli polskim piłkarzom niczego wygrać, nikt nie pozwoli polskim piosenkarzom na żaden sukces, a o aktorach to w ogóle zapomnijcie. Pozostała jedynie ekscytacja przeszłością, którą uprawiamy w różnych formułach wszyscy.

Za każdym razem kiedy przekonujemy się w okolicznościach drastycznych, że podbój się jednak dokonał, próbujemy podnosić się z kolan. I za każdym razem czynimy to według schematu narzuconego przez najeźdźcę. Za każdym też razem korzystamy z podsuniętych przezeń narzędzi i formuł. Nie rozumiemy jednak, że to jest błąd strategiczny. Nie mamy bowiem się do czego odwołać. Najprościej byłoby – w sytuacji kiedy nie ma cenzury – odwołać się do własnego talentu i jakichś umiejętności niestandardowych. To jednak, wobec totalnej kontroli rynku, wymaga przede wszystkim stworzenia targetu czyli wychowania publiczności, a dopiero potem realizacji różnych planów. Można to robić także równolegle, jak my tutaj, ale to się nie sprawdza w wielu dziedzinach.

Po 15 latach prowadzenia bloga widzę, jak niewiele osiągnęliśmy. Dziś dokładnie tak, jak 15 lat temu ludziom się wydaje propagując postawy uznawane za godne naśladowania dojdziemy do czegoś więcej niż iluzje. Znów zaczyna się słuchanie i produkcja rzewnych piosenek, znów mamy te same retrospekcje i te same ekscytacje. Czym? Dawnymi sukcesami sportowymi, dawnymi filmami, dawnymi czasami, które także należą do okresu podboju. Ich zasób zaś jest ściśle kontrolowany. Dlatego wydawnictwo klinika języka już od dawna nie kroczy tą drogą, dlatego wydajemy inne książki, pozornie nie rokujące na sukces, ale jednak ważne.

Myślę, że jako zbiorowość nie mamy szansy wyjść z tego obłędu. Możemy tylko próbować przedzierać się gdzieś w małych grupach. Jeśli zaś chodzi o modus operandi, dobrze jest zacząć od wykreślenia granic działania, a także nazwania rzeczy po imieniu, co mam nadzieje udało mi się dziś już na samym początku. Na dziś to tyle.

Informuję, że zostało mi już tylko 20 egzemplarzy książki „Handel wołami w Polsce”. Dodruku na razie nie będzie.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/handel-wolami-w-polsce/

Dwa dni temu prof. Andrzej Nowak, opublikował taki oto tekst

https://portal.arcana.pl/Glos-starego-wyborcy-z-mysla-o-mlodszych,4646.html

Wywołał on jakaś tam reakcję, ale nie taką, jaką wywołują bąki puszczane przez youtuberów czy gwiazdy twittera. W zasadzie merytorycznie próbował się do tego materiału odnieść jedynie minister Gliński, który powiedział coś w rodzaju – musimy się jednoczyć wobec zagrożenia, a nie zaczynać rozliczenia w tak trudnym momencie. Ja się oczywiście zgadzam z prof. Nowakiem, choć nie bardzo wierzę, że to minister Czarnek jest lekiem na całe zło. Poza tym wiem na pewno, że ludzie zgromadzeni wokół Jarosława Kaczyńskiego prędzej zatopią cały kraj niż zrezygnują choćby z pół metra przestrzennego swoich wpływów. I nie chodzi bynajmniej o to, że oni są złośliwi, albo podli, choć pewnie i tacy się zdarzają. Oni są zwyczajnie ślepi. No i ktoś im, niestety, stale i konsekwentnie obniża horyzont. Reakcje samego prezesa na to, co dzieje się wokół są nieadekwatne. Cóż to znaczy? Prezes wychodzi na ulicę i protestuje, albowiem nie ma innych narzędzi wpływu. To jest dla nas, wyborców, bardzo niekomfortowy widok. Mam na myśli obserwowanie tego zjawiska i słuchanie co oni tam w czasie tych demonstracji mówią. Jeśli zaś chodzi o tekst prof. Nowaka nie jestem w stanie wytłumaczyć nikomu, spoza ścisłego, naszego kręgu, że pozostanie on wołaniem na puszczy. Wszyscy bowiem uważają, że wystarczy wypowiedź profesora, żeby polityka wewnętrzna PiS ulegał zmianie. Nie ulegnie, albowiem partia jest tak samo dziedzicem komunistycznych patologii, jak wszystkie inne partie w Polsce i dokładnie to widać w decyzjach kadrowych. Pół Internetu zastanawia się od wczoraj, jak to jest możliwe, że na listach PiS znalazła się Monika Pawłowska, która zamierza przejąć mandat po pośle Kamińskim? Wszak wcześniej była u Biedronia, a jej ciotka to działaczka SLD? Nie ma w tym nic dziwnego i nadzwyczajnego. Ludzie, którzy znajdują się w sejmie i w partii, są, według naszych standardów, kompletnymi degeneratami. To powoduje, że nie cofną się przed niczym, żadna decyzja im nie straszna, albowiem priorytetem jest utrzymanie się na stołku i partyjne handelki. Prezes o tym wie i usiłuje żonglować stanowiskami, mandatami i rozgrywać jakoś całą tę patologię. To jest działanie beznadziejne, bo prowadzi do tego, że patologie polityczne stale się pogłębiają. I nie zasłoni ich jeden prof. Nowak, zwłaszcza, że nie ma już na to ochoty, sam to napisał. Prezes jednak nic innego nie potrafi, a myśl o tym, że do partii zaciągnie się niekontrolowaną ilość ludzi, którzy mają jakieś pomysły jest mu wstrętna. No i prawdopodobnie on w ogóle nie rozumie po co miałby coś takiego firmować. Można przecież, a jest to o wiele bezpieczniejsze, wystawić na front ludzi, którzy w swojej naiwności, albo wyrachowaniu, bo tylko te dwie cechy wchodzą w grę, będą udawać ideowych działaczy z pomysłami. I z tej myśli wyewoluował Oskar Szafarowicz, który ma przymus fotografowania się ze wszystkimi ważnymi osobami w PiS. Ostatnio zrobił sobie zdjęcie z Tobiaszem Bocheńskim. Jeśli sytuacja będzie się dalej rozwijać w ten sposób Bocheński nie zostanie prezydentem Warszawy, ale ludzie, którzy doprowadzą do jego klęski nie wezmą na siebie odpowiedzialności, bo niby dlaczego…To Bocheński będzie winien, bo okazało się, że jednak nie sprostał zadaniu. Taki jest mechanizm – klika, bez pomysłów, planu i zdecydowania, decyduje kto jest bohaterem, a kto zdrajcą i nieudacznikiem. Skupia na sobie coraz więcej nienawiści i coraz bardziej irytuje wszystkich, ale jest przekonana, że to co czyni, odbierane jest przez tłum pozytywnie. I nie ma się już doprawdy co ochrzaniać i dawać im jakichś szans czy wierzyć w ich dobre intencje. W TV Republika, po staremu, jak w TVP Info za PiS, występuje Senyszynowa i zapraszają tam Mariana Kowalskiego, który jest – według nich reprezentantem narodu. W tym czasie Stanowski, który doinwestował swój kanał ogromnymi kwotami, ma prawie takie same zasięgi jak oni. I nikomu nie da się wyjaśnić, że zasięgi nie mają tu żadnego znaczenia. Tak, jak nie miały znaczenia przed wojną samoloty dwupłatowe broniące polskiego nieba. Nie mają, bo ośrodki kolportowanie informacji istotnych są poza krajem. Jak w tym wszystkim ma się odnaleźć prof. Nowak? No i co zrobić z jego postulatami?

Kadry decydują o wszystkim, jak powiedział klasyk. A jakie mamy kadry każdy widzi. To są ludzie, którzy przepłacają za wszystko, po to by zrobić wrażenie na wieśniakach. Tak można by ująć ich politykę syntetycznie. Ziobro zapłacił Roli, o czym już pisałem, ale nie tylko pieniądze wchodzą w grę. Od wczoraj sieć zapełnia się zdjęciami niejakiej Izy Pek, którą na tych fotografiach widać w towarzystwie prezydenta Andrzeja Dudy. Nie wiem z jakiego czasu pochodzą te zdjęcia, ale chyba są stare. Nie ma to jednak znaczenia. Pani Pek bowiem to kochanka posła Pięty, najbardziej konserwatywnego posła PiS, który przed laty skompromitował się właśnie przez znajomość z nią. Dziś osoba ta powraca i zaczyna opowiadać, że chce być pisarką. I zapewne będzie, a wszyscy rzucą się na jej produkcję, bo będą się chcieli dowiedzieć, czy z prezydentem też spała. Oczywiście rozumiemy, że reakcje tłumu są niezależne od nas, niezależne są one nawet od prezesa. Ale, na litość, po się ma media właśnie, żeby te reakcje stymulować. Przypomnę, że w czasach kiedy PiS rządził telewizją, nagrodzili tam autora książki o Lolku Skarpetczaku w krainie wyobraźni. W czasach kiedy każde dziecko ma smartfona!!! Firmował to Piotr Gliński, który dziś wzywa prof. Nowaka do opamiętania i chce byśmy się jednoczyli. Wokół kogo i czego, że spytam? Posłanki Pawłowskiej, ten całej Izy Pek, czy może wokół Skarpetczaka? Niech się minister Gliński sam z nimi jednoczy i weźmie sobie do pomocy Oskara i Mariana, oni są reprezentatywni dla narodu, jeden reprezentuje młodzież, a drugi spracowaną klasę robotniczą. Normalnie jak w 1968. Brakuje tylko, żeby ktoś, specjalnie dla prezesa, zaaranżował jakieś demonstracje pod oknem z okrzykami – syjoniści do Syjamu. Nie ma końca temu obłędowi. Coraz bardziej jednak widoczna jest metoda. Jej założeniem najważniejszym jest to, by naród dostosował się do wyobrażeń polityków na jego temat. Powiem krótko – a gówno. Nie będzie tak, a na pewno nie tutaj. Bo tu potrafimy sobie wymyślić swoje własne zabawy i mamy swoje własne puzzle.

Niech cały komuszy pomiot czynny bez przerwy w polityce i podszywający się pod dawno zamordowanych bohaterów, bawi się w swoje gry, niech Monika Jaruzelska dyskutuje z Mellerem o wolności słowa i niech wskazują, że Olszański, były zomowiec jest dla niej największym zagrożeniem. Nas to nie powinno zajmować. Widzimy bowiem, że od roku 1944, do dziś, żaden polityk, nawet najbardziej patriotyczny nie traktuje tu nikogo podmiotowo. I każdy doskonale wie, że można udać i zagrać wszystko i każdego. Wczoraj puściłem tu link do starego filmu „Ostatnia droga komendanta Ponurego”. Film ten bardzo mnie wzruszył, kiedy oglądałem go dawno, dawno temu. Nie wiedziałem wtedy kim jest biskup Gulbinowicz, który celebrował nabożeństwo żałobne, a potem został kardynałem. Myślałem, że oto wreszcie coś się zmienia. Nic się nie zmieniło, także później. I widzimy, też, że dziś również nie ma szans na zmianę. Mówi nam o tym prof. Nowak. Mamy przed oczami ciągle tych samych ludzi, wywodzących się z tych samych środowisk, którzy z coraz większą niechęcią przebierają się – specjalnie dla nas – za osoby, którymi nie są i nigdy nie były. Kiedy im się znudzi, albo kiedy dorosną ich dzieci i wnuki, wróci cenzura, taka, jak za Stalina. Sądy już się do tego przymierzają. I nikogo to nie obejdzie, albowiem Monika i Marcin, dalej będą dyskutować w poważnych programach publicystycznych o potrzebie wolności słowa.

Treści, którymi ekscytuje się motłoch nie będą cenzurowane, ograniczy się jedynie te istotne. Jakie to będą treści, już my tutaj się o tym dowiemy pierwsi. Nikt jednak nie wstanie i nie ujmie się za nami. O tym możecie zapomnieć. Zbyt wielka bowiem będzie ekscytacja spowodowana nowymi demaskacjami Izy Pek. No i ilością lajków zdobywanych przez Stanowskiego i Republikę. Uklepywanie gruntu pod triumf kolejnego pokolenia komuny – nie żadnej tam postkomuny, ale wprost komuny – trwa w najlepsze.

W sieci zaś latają takie oto filmy, które podbijane są przez idiotów lub agentów, piszących, że podnoszą one w nich dumę narodową, a także uczą patriotyzmu dzieci.

https://www.youtube.com/watch?v=I53jV1p5slw

https://www.youtube.com/watch?v=DzZiRyW7f-E

Na ewentualne protesty, że muzyka piękna i wszystko takie wzruszające, odpowiadam – pokażcie to Monice Pawłowskiej i jej ciotce. Ich reakcja będzie właściwą miarą skuteczności tej produkcji. Brakuje tylko Oskara Szafarowicza, który by to zapowiadał w TV Republika.

Schemat operacyjny, który tu omawiamy od kilku dni jest taki – wtajemniczona jest egzekutywa. Ona decyduje o tym, jakie narzędzia propagandy i walki są stosowane. Ona też decyduje kto umrze, a kto będzie żył. O tym, kto będzie zabijał również ona decyduje, ale w porozumieniu – tajnym – z wrogiem. Nie można bowiem toczyć wojny nie porozumiewając się z wrogiem za plecami tych, którzy przeznaczeni są na stracenie. Poza tym ich krew też jest potrzebna, żeby cementować sojusze. Jeśli ktoś próbuje zdemaskować ten schemat zostaje nazwany zdrajcą i zabity. Tak to wyglądało dawniej. Dziś zaś po prostu się o kimś takim nie mówi. Trzeba jednak zawsze pamiętać, że dawne czasy mogą wrócić. Walka klas bowiem zaostrza się w miarę jej prowadzenia. Im mniej zaś szans na tajne porozumienia tym większy popyt na zdrajców i tym zacieklejsze starcia. Ten etap dopiero przed nami, bo PiS odkrywa, z niejakim zdumieniem, że tamci nie chcą się już porozumiewać. Chętnych zaś na wskazywanie błędów w działaniach egzekutywy przybywa. Pierwszy odważył się prof. Nowak.

No, a co z nami? My jesteśmy anomalią, która ujawniła się w salonie24 piętnaście lat temu, ku nieopisanemu zdziwieniu egzekutywy. Po czym, po chwilowym stuporze, w jaki wprawiliśmy egzekutywę, zostaliśmy zmarginalizowani, albowiem okazało się, że jest cała masa ludzi, którzy w bardzo przekonujący sposób potrafią udać blogerów i pisarzy. No, a później pojawiły się kanały na YT i ich monstrualne zasięgi. Kto by się więc przejmował, jakimiś anomaliami, kiedy Stanowski dogania Republikę, a oba kanały mają takie subskrypcje, że głowa może rozboleć od samego patrzenia.

No nic, robimy daje swoje, w przekonaniu, że to Bóg jest po naszej stronie, a egzekutywa, w tych działaniach, które podejmuje teraz, musi sobie radzić bez niego.

Od czytania laurek na temat bohaterskich postaw leśników w czasie II wojny światowej, może człowieka rozboleć głowa. Nie ma chyba gorszego pomysłu na propagowanie wiedzy o lasach i leśnikach w czasie wojny niż publikacja broszurek typu: Leśnicy w okresie II wojny światowej na Kielecczyźnie. Połowę tej broszury zajmują opisy wyczynów Hubala, znaczną część kawałki poświęcone Powstaniu Styczniowemu, do tego jeszcze fragmenty dotyczące czasów dawniejszych i gospodarki leśnej od średniowiecza do odzyskania niepodległości. To co pozostaje, poświęcone jest działalności leśników w walce z okupantem. Są to historie tragiczne i nie dające nadziei. No, ale to one właśnie są elementem procesu wychowawczego, jakiemu poddaje się dzieci i młodzież, by uwrażliwić ją na sprawy związane z walką o niepodległość. Osiąga się w ten sposób efekt odwrotny od zamierzonego, ale to nikomu nie przeszkadza, albowiem istotnym celem takiej działalności jest zagospodarowanie emocji lokalnych działaczy i badaczy historii, którzy chcą wreszcie zrobić coś pożytecznego i zmusić kogo się da do czytania swoich produkcji, najlepiej decyzją administracyjną.

Sprawa ta nie dotyczy tylko leśników, ale całej problematyki wojennej w ogóle, leśnicy są tu tylko odpryskiem tendencji ogólnych. Wszystko zaś zaczyna się od intencji. Najczęściej fałszywej. I jest gorsze niż działalność oszustów matrymonialnych podszywających się pod amerykańskich żołnierzy na przepustce. Każdy, kto działa ze złą intencją, ale potrafi zdobyć się na odrobinę kokieterii, może w Polsce pisać i mówić o II wojnie światowej co mu się podoba. Byle tylko wskazał na poświęcenie jakie było udziałem narodu i jego pojedynczych jednostek. Po takim zabiegu może już wszystko. Może kłamać, przeinaczać fakty, wskazywać zdrajców tam gdzie ich nie ma, albo wręcz robić z nich bohaterów. I nikogo to dziwić, ani zastanawiać nie będzie, albowiem napisał lub powiedział kilka ciepłych słów o naszych chłopakach…A wiecie, jakie to jest ważne, prawda? No więc to w ogóle nie ma znaczenia, albowiem wszyscy traktują zmarłych i pomordowanych instrumentalnie. Poza ich rodzinami, ale to też nie jest takie pewne. Całe przedstawienie zaś polega na tym, że żywi, ustawieni w jakąś hierarchiczną piramidkę, gwarantowaną przez do końca nie wiadomo kogo, każą wierzyć czytelnikom, że to oni są tymi martwymi bohaterami. No, może nie do końca, ale prawie…albowiem ze swadą i znawstwem opisali ich losy. Takie działania oceniam jako głupkowate, kokieteryjne i nieskuteczne. W Polsce zaś mamy całą tradycję publicystyczną i autorską, którą można by określić jako kreowanie nieskuteczności. Da się to skrócić do jednego wyrazu – pozerstwo. Kiedy jednak to pozerstwo ma w tle pomordowanych i zakopanych gdzie popadnie biedaków, staje się narzędziem politycznego wpływu, a wcześniej licznych emocjonalnych szantaży. Znamy to ze szkół i późniejszych naszych aktywności, z jakichś pogadanek, zlotów patriotycznych i temu podobnych imprez. Wobec tego, co opisałem: nieskuteczności, kokieterii i pozerstwa, chciałbym dziś zaproponować inną metodę opowiadania o czasach II wojny światowej. Zamiast o bohaterach lub zdrajcach opisanych, jako bohaterowie, porozmawiajmy o zdrajcach najbardziej autentycznych i prawdziwych, w dodatku wywodzących się z grupy zawodowej, która – w całkowicie błędnym, żeby nie rzec obłąkanym przekonaniu – znajduje się poza wszelką krytyką dotyczącą kolaboracji. Porozmawiajmy o leśnikach…

W przywołanej tu pracy, a także w Wikipedii przeczytać możemy, że policję niemiecką i gestapo sprowadził do śpiącego Michniowa leśniczy z Zagnańska, volksdeutsch Berthold Jekl. Pan ten, w czasie kiedy zbliżała się ofensywa radziecka wyjechał spokojnie do Kielc, a następnie ewakuował się wraz z armią niemiecką. Potem, jak piszą we wspomnianej broszurce, mieszkał w okolicach Hamburga i działał na rzecz pojednania polsko-niemieckiego. Chciał też ponoć wrócić do Polski, ale władze się nie zgodziły. Jak mogły się zgodzić? Wszak Herr Jekl, gdyby tylko się tu zjawił natychmiast zacząłbym mówić, a rzeczy, które by popłynęły z jego ust mogłyby zachwiać najświętszymi, wypracowanymi przez całe lata Polski Ludowej narracjami dotyczącymi oddziałów partyzanckich. Oto czytamy:

Leśniczym leśnictwa Gózd był Berthold Jäckel (Jaekel, Jackel). Z pochodzenia był Niemcem. Z dniem 1 listopada 1937 roku przeniesiony został do nadleśnictwa Zagnańsk, obejmując leśnictwo Gózd. Stanowisko to sprawował również prawie przez cały okres okupacji. Ten okres pracy zapisał raczej negatywnie w historii tutejszego leśnictwa, jak i regionu przyczyniając się m.in. w 1943 roku do śmierci wielu osób. Władysław Okoń, w okresie okupacji Weteran Walk o Niepodległość  nadleśniczy w nadleśnictwie Bliżyn, w swych wspomnieniach na temat leśniczego Jäckela pisze: Objąwszy nadleśnictwo Bliżyn w 1938 roku miałem w leśnictwie Zbijów znajomego leśniczego, z pochodzenia Niemca, o nazwisku Jaskel. Po zajęciu Polski przez Niemców podał się on za Niemca, opuścił stanowisko leśniczego u mnie i jako znający polskie stosunki leśne oraz kielecką ziemię – został od razu specjalnym doradcą dyrektora lasów. Z początkiem okupacji został reichsdeutschem (lub volksdeutschem) a obaj jego synowie Konrad i Hubert, wówczas kilkuletni lub kilkunastoletni, należeli do Hitlerjugend. Longin Kaczanowski w opracowaniu Zagłada Michniowa pisze: Można z dużą dozą prawdopodobieństwa przyjąć, że do rozpracowania wsi [Michniów] posłużyły gestapowcom meldunki konfidentów „Motora”, może Twardowskiego z Orzechówki, być może volksdeutscha Jekla [raczej Jäckela] (leśniczego z Zagnańska), który z nocy 11 na 12 lipca prowadził niemieckie oddziały leśnymi drogami pod Michniów. Potwierdza to również Cezary Chlebowski: Nocą z 11 na 12 lipca oddziały żandarmerii, gestapo i SS otoczyły kompleks lasów wokół Michniowa silnym pierścieniem. Niemców prowadził dobrze znający ten teren leśniczy, volksdeutsch Jekiel. Z leśniczówki Gózd w Jęgrznach Berthold Jäckel wyprowadził się z rodziną do Kielc pod koniec 1944 roku, a później wyjechał z wycofującym się okupantem do Niemiec. Po wojnie mieszkał w Hamburgu i działał (prawdopodobnie) w polsko-niemieckim pojednaniu. Chciał wrócił do Polski, ale władze polskie się na to nie zgodziły.

To jest dość zaskakujące, żeby nie powiedzieć zdumiewające, bo w przypisie do informacji na temat Jekla, znajdującej się w Wikipedii czytamy:

Pewne światło na genezę pacyfikacji rzuca sprawozdanie Bogdana Ostachowskiego ps. „Puer”, sporządzone na potrzeby powojennego procesu Dowódcy SS i Policji w dystrykcie radomskim, SS-Brigadeführera Herberta Böttchera. Ostachowski twierdził, że por. „Ponury” już kilka dni po akcji bojowej w rejonie Łącznej i Berezowa (2/3 lipca 1943) otrzymał od Władysława Materka wiadomość, iż Niemcy rozpracowali część struktur konspiracyjnych w Michniowie (Materek miał uzyskać tę informację od niemieckiego konfidenta z Orzechówki, niejakiego Twardowskiego). Z tego powodu część sztabu „Kuźni” przeniesiono do Suchedniowa oraz usunięto ze wsi wszystkie kompromitujące materiały. „Ponury” miał także opracować plan obrony Michniowa. Tymczasem na tydzień przed pacyfikacją w Michniowie pojawił się ppor. Jerzy Wojnowski ps. „Motor”. Przebywając we wsi uzyskał m.in. informację, że skrzynkę kontaktową konspiracji przeniesiono z domu Materka do domu gajowego Władysława Wikły. Patrz: Kaczanowski 2013 ↓,

Twardowski z Orzechówki ostrzegł Materka,  a ten poinformował „Ponurego”. Jan Piwnik zaś – Ponury – planował nawet obronę Michniowa, ale się rozmyślił? Wysłał za to do wsi Jerzego Wojnowskiego, który następnie został oskarżony o zdradę i rozkazem generała Fieldorfa stracony. Dobrze wszystko układam, czy nie? Coś mi się chrzani w mojej biednej głowie? Longin Kaczanowski, pisze, że jeden zdrajca to mało, musiało być tych zdrajców więcej. Wymienia wśród nich Twardowskiego z Orzechówki. No więc jeszcze raz – Twardowski powiedział Materkowi, a Materek Piwnikowi. Co powiedział? No, że wieś zostanie spalona, że jest dokładny plan, a Niemcy mają listy proskrypcyjne z nazwiskami osób przeznaczonych do zabicia, a nawet datami ich urodzin. I wyobrażacie sobie, że nikt tych ludzi nie ostrzegł?! Nieprawdopodobne! Myślę więc, że Herr Jäckel, działając w polsko-niemieckim pojednaniu nie miał sobie nic do zarzucenia, a jego prośba o pozwolenie na powrót do Polski była szczerą prośbą człowieka, który zrobił wszystko co mógł, ale wyszło jak wyszło. No i on, po latach zupełnie nie wie, dlaczego tak się stało. I pomyślcie teraz – jakie to szczęście, że oni wszyscy już nie żyją.

Historia pana Jäckela to jest jednak nic, w porównaniu z historią nadleśniczego z Biłgoraja pana Müllera. Był to człowiek wielce zasłużony dla lokalnej społeczności, służył nawet w legionach Józefa Piłsudskiego i miał jakieś zasługi na polu bitwy. Do tego był szefem straży porządkowej w Biłgoraju, powołanej właśnie na wypadek wojny. Zamiast jednak pilnować miasta i porządku, sprowadził, za pomocą radiostacji, niemieckie samoloty, które to miasto obróciły w perzynę. Pan nadleśniczy został schwytany, wraz z dwoma przebywającymi w jego domu Niemkami i po krótkim, doraźnym procesie stracony. Funkcję nadleśniczego pełnił od roku 1926, co powinno pozbawić nas jakichkolwiek złudzeń dotyczących istotnej, to znaczy strategicznej funkcji lasów państwowych. Mamy oto zasłużonego legionistę, który awansuje po przewrocie majowym, właśnie dlatego, że jest zasłużony. Zostaje nadleśniczym w olbrzymim kompleksie lasów znajdującym się w obrębie Centralnego Okręgu Przemysłowego. W uznaniu zasług, jak można się domyślić. Przez trzynaście lat daje się poznać, jako znakomity gospodarz terenu i człowiek publicznego zaufania. Jednocześnie prowadzi działalność szpiegowską i dywersyjną na rzecz Niemiec. Być może nie od samego początku, ale od momentu kiedy władzę w Niemczech objął Hitler. No, ale to znaczy, że ktoś musiał się z panem nadleśniczym kontaktować i zlecać mu różne zadania. On sam zaś, jak piszą w sieci, był kierownikiem siatki szpiegowskiej. Kogo ona obejmowała? Tego już nie wiemy, ale chyba nie będzie zbyt ryzykowną tezą wskazanie, na jego podwładnych? Czy będzie? Sam nie wiem. Jako były uczeń techniku leśnego  w Biłgoraju, człowiek świadomy, że szkoła ta, jak również techniku w Zagnańsku, utworzone po II wojnie światowej, były w byłym COP najważniejszymi placówkami edukacyjnymi w zakresie leśnictwa, przeżywam pewne niepokoje. Szczególnie jeśli sobie przypomnę, że przez lata siedemdziesiąte, o czym wiem z opowieści starszych kolegów, w szkole i internacie panował dryl wojskowy. Nie można było, na przykład, mieć przy sobie żadnych przedmiotów pochodzących z „cywila”. Mówimy o złotej dekadzie Gierka, nie o żadnej Jaruzelszczyźnie, bo wtedy to ja już tam byłem i w zasadzie można było mieć przy sobie wszystko poza wódką i papierosami.

Jasne jest więc, przynajmniej dla mnie, że stosunki szef-podwładny były w lasach szczególne i w zasadzie niczym nie różniły się od wojskowych. A sądzę wręcz, że były surowsze, albowiem w grę wchodził majątek znacznej wartości. No i bezcenna wiedza terenowa, tak przecież potrzebna w czasach kiedy nie było GPS.

Dziś leśnicy postrzegani są dwojako. Oni sami widzą siebie, jako gromadę sympatycznych zgrywusów-pasibrzuchów, którzy mają co prawda nieprzyjemną misję, bo wycinają drzewa, ale w sumie to równe z nich chłopaki. Ludzie spoza lasu w ogóle nie rozumieją po co oni istnieją. I nikt im tego nie wyjaśnia, albowiem komunikacja na linii las-społeczeństwo budowana jest na fałszywych paradygmatach. Z grubsza można je określić jako – kokieteryjno-ekologiczny lub ogłupiająco-patriotyczny. Jeśli zaś chodzi o komunikację wewnętrzną w lasach, to jej po prostu nie ma. Panuje stała, nie dająca się niczym zniwelować nieufność branżowa. Wszystko zaś podlane jest sosem rubasznej wesołości. I cały czas wraca kwestia prywatyzacji lasów. Teraz zaś mówi się o jakichś spółkach, które mają ułatwić wszystkim życie. Ciekaw jestem kto będzie zasiadał w ich zarządach. Bo moim zdaniem będą to sami agenci, których celem będzie rozparcelowanie i sprzedanie lasów. W czasie tych czynności wszyscy będą się uśmiechać i poklepywać wesoło po udach i brzuchach. Las bowiem, według opinii samych leśników, jest dziś jedynie magazynem surowca. Ekologowie zaś postrzegają go jako pretekst do wyłudzania pieniędzy.

Ja zaś nieskromnie chciałem przypomnieć na koniec swoją, prywatną definicję lasu, którą już tu kiedyś umieściłem – Las jest to część latyfundium i nie funkcjonuje on bez pozostałych części latyfundium, czyli bez pół uprawnych i bez tartaku oraz gorzelni, a także innych urządzeń służących podnoszeniu kultury ogólnej latyfundium. To zaś może być prywatne, albo państwowe. Po likwidacji prywatnych latyfundiów, las stał się częścią wielkiego latyfundium państwowego. Historia zaś likwidacji majątków prywatnych uczy nas, że zawsze, podkreślam – zawsze – zaczyna się owa likwidacja od parcelacji lasów. Potem przychodzi kolej na resztę. Miejmy to zawsze w pamięci. I nie ufajmy gawędom leśników oraz ich tłumaczeniom. W najlepszym razie są oni bowiem ograniczonymi durniami, co i tak jest pocieszające, jeśli pomyślimy, kim mogliby być mają do dyspozycji takie narzędzie jak las.

I jeszcze jedno na koniec. W opinii leśników najbardziej znienawidzonym ministrem od czasów odzyskania niepodległości w roku 1918 był Michał Woś. Nienawidzili go solidarnie wszyscy leśnicy. I ci jeżdżący na pielgrzymki, biorący udział w sadzeniu dębów papieskich, celebrujący święta patriotyczne, a także ci, co mieli to wszystko w nosie i chcieli, po robocie, rozerwać się gdzieś, a także żeby im wszyscy dali święty spokój i raz na zawsze się od nich odpieprzyli. Czym to było spowodowane? Nie wiem, ale mam pewne przypuszczenia. No i jedną sugestię. Oto wczoraj ktoś wspomniał tu bitwę pod Rząbcem . Planowano tam postawić monument upamiętniający Brygadę Świętokrzyską. Nadleśniczy z nadleśnictwa Włoszczowa uparł się jednak, że nie będzie tego kamienia. No, ale Woś – powszechnie znienawidzony przez leśników – też się uparł i kamień postawili. Na dziś to wszystko.

Ponieważ wczoraj ministra Dziemianowicz-Bąk skreśliła z listy bohaterów zarówno Józefa Kurasia-Ognia, jak i całą Brygadę Świętokrzyską NSZ, chciałem tu dziś wspomnień o prawdziwych bohaterach. Tych co pozostali na liście i nikt ich stamtąd nie ruszy. Zdecydowałem się na tych, pochodzących z Gór Świętokrzyskich, bo są jakoś bliżsi mojemu sercu. Poza tym z tychże gór pochodziła skreślona wczoraj z listy bohaterów, przez ministrę brygada. Pomyślałem, że trzeba użyć do tego celu jakiejś nowatorskiej narracji, albowiem wszelkie popularyzujące fakty i postaci gawędy usypiają tylko czytelnika, a jak są za bardzo płynne i uwodzicielskie, rodzi się podejrzenie, że coś tam jest zmyślone. Najlepiej więc będzie opowiedzieć o tych ludziach za pomocą tego, co jest o nich napisane w sieci, cytując gołe fragmenty ich biogramów, albo – jeśli takowych nie ma – wzmianki o jednostkach, w których służyli lub czynach, których dokonali. Zaczynamy.

Jak wiemy największym bohaterem Gór Świętokrzyskich był Stanisław Supłatowicz – polski Indianin, który wysadził most, idąc do przęsła po dnie rzeki z rurką w ustach, żeby móc swobodnie oddychać. Informacja ta zniknęła z Wikipedii, ale są tam inne równie ciekawe. Na przykład ta:

W roku 1940 został aresztowany przez Gestapo i skierowany do obozu koncentracyjnego Auschwitz, jednak podczas transportu do obozu wyskoczył z wagonu bydlęcego i uciekł. W czasie ucieczki został ranny, ukrywał się na wsi. Następnie został żołnierzem Armii Krajowej (ps. „Kozak”), walczył w III batalionie 72 pułku piechoty AK w rejonie Częstochowy, w Okręgu AK „Jodła” .  Wielokrotnie ranny, za męstwo w walce odznaczony Krzyżem Walecznych.

Informacje te pochodzą, jak wskazuje przypis w tekście ze strony Muzeum Indian Północno-amerykańskich imienia Sat-Okha w Tucholi. Jest to takie sobie źródło, szukamy więc czegoś o tych jednostkach, gdzie służył nasz bohater.

Ponoć służył on tam w III batalionie, w 10 kompanii, którą dowodził Stanisław Henryk Podkowiński „Ren”, dołączył on do pułku 30 września 1944 roku. W wiki nie ma nikogo o takim nazwisku i takich imionach, jest Stanisław Podkowiński, oficer PSZ na Zachodzie, który zmarł w Toronto, w roku 1970. Tak więc nie jest to jedna i ta sama osoba. O Stanisławie Henryku Podkowińskim, dowódcy Sat-Okha, polskiego Indianina, przeczytać możemy kilka słów na stronie ogrodywspomnień.pl. Jest tam jedno wspomnienie o nim, zakładce znajdujemy nekrolog, a także fragment jakiejś książki, znajduje się tam następująca informacja:

Po wyzwoleniu organizował posterunek MO w Szydłowcu z myślą o samoobronie partyzantów i żołnierzy AK po wkroczeniu wojsk radzieckich. Komendantem posterunku był W. Lisiowiec. Niestety niebawem posterunek nie stanowił już zabezpieczenia przed UB i NKWD, więc załoga musiała znów przenieść się do podziemia. Powstał oddział „Lot” pod dowództwem Stanisława Henryka Podkowińskiego, który przyjął pseudonim „Ostrolot”. Grupa licząca około 40 żołnierzy kwaterowała w podobwodzie „Wanda” (Ciepła, a rakże Chustki). Oddział był dobrze uzbrojony, a także wyszkolony. Brał udział w akcji uwolnienia aresztowanych partyzantów w Kielcach, a później w Radomiu. Zginęło wtedy 2 żołnierzy, a 3 zostało rannych.

W późniejszych latach „Ren” działał na terenie Radomia w oddziale ZBOWiD oraz w Światowym Związku Żołnierzy AK, pełniąc rolę prezesa. Organizował wspólnie z kolegami z AK akcje upamiętniające, spotkania koleżeńskie, itp. Jest oficerem w stopniu majora, w stanie spoczynku. Przebywa obecnie na emeryturze i mieszka na stałe w Radomiu. Kilkakrotnie odznaczony za waleczność. Otrzymał: Krzyż Virtuti Militari, Krzyż Walecznych, Krzyż Armii Krajowej.

Dla porządku, odbiegając nieco od głównej linii naszych rozważań, przypomnieć możemy, ale już tylko w formie linka, życiorys współautora książek Stanisława Supłatowicza, Sat Okha, polskiego Indianina. Oto Yacta-Oya, co w języku Indian Ojibwa ma podobno znaczyć „Samotny wilk”

https://pl.wikipedia.org/wiki/Y%C3%A1ckta-Oya

No i dla jeszcze większego porządku życiorys jego syna

https://pl.wikipedia.org/wiki/Grzegorz_Bral

A teraz przechodzimy już do kolejnego bohatera Gór Świętokrzyskich, który nie jest co prawda tak sławny jak Stanisław Supłatowicz, upamiętniony sporym kawałkiem obwodnicy miasta Szydłowiec, noszącej jego imię, ale przecież też rozpoznawalnym. Oto Jan Piwnik-Ponury. Zacznijmy od jego sławnej akcji, która jednak nie miała miejsca w Górach Świętokrzyskich, ale w Pińsku.

W listopadzie 1942 r. Komendant Główny AK, gen. Stefan Rowecki ps. „Grot” wyznaczył go do zadania przeprowadzenia akcji odbicia 3 ludzi (kpt. Alfreda Paczkowskiego ps. „Wania”, komendanta III odcinka „Wachlarza”, Mariana Czarneckiego ps. „Ryś” i Piotra Downara ps. „Azorek”) z więzienia w Pińsku. Po długich przygotowaniach akcja odbyła się 18 stycznia 1943 r. Uwolnieni oficerowie AK zostali przetransportowani do Warszawy. Za tę akcję J. Piwnik został odznaczony Orderem Virtuti Militari.  Akcja pińska została uznana za wzorcową i na jej podstawie prowadzono szkolenia dywersji. W odwecie za jej przeprowadzenie Niemcy kilka dni później rozstrzelali 30 zakładników.

Do postaci kapitana Paczkowskiego jeszcze wrócimy, ale śledźmy dalej karierę Jana Piwnika:

Po powrocie z Pińska J. Piwnik zaczął starania o uzyskanie zezwolenia na sformowanie leśnego oddziału partyzanckiego. Z uwagi na działalność w Kieleckiem coraz większej liczby bandyckich grup w marcu 1943 r. KG AK wyraziła zgodę. W połowie maja J. Piwnik formalnie przyjął funkcję dowódcy Zgrupowania Partyzanckiego AK „Ponury”. W krótkim czasie stworzył zgrupowania liczące ok. 100 ludzi. 4 czerwca został też komendantem Kedywu Okręgu V Radomsko-Kieleckiego AK. Wprawdzie początkowo nie chciał przyjmować tej funkcji, lecz uczynił to, gdyż obawiał się, że inny komendant będzie ograniczał działania jego oddziałów partyzanckich. 

Wiki dyskretnie omija tę kwestię, ale skądinąd wiemy, że była to poważna, aczkolwiek lekceważona przez wielu autorów sprawa.

Pierwsza uroczysta przysięga i symboliczne wręczenie orzełków nastąpiły 11 lipca.

Następnego dnia, w odwecie za pacyfikację Michniowa oddziały „Ponurego” przeprowadziły nocny atak na pociąg pośpieszny relacji Kraków–Warszawa, co mogło być pretekstem do systematycznej masakry mieszkańców wsi rozpoczętej przez Niemców we wczesnych godzinach rannych 13 lipca.

Porzućmy teraz na chwilę, ale nie zbyt długą, sylwetkę naszego bohatera i zajmijmy się Michniowem, wsią dwa razy w odstępie dwóch dni, spacyfikowaną przez Niemców.

Oto informacja na temat pacyfikacji

Prawdopodobnie w wyniku donosów konfidentów, zwłaszcza ppor. Jerzego Wojnowskiego ps. „Motor”, w dniu 12 lipca 1943 niemiecka ekspedycja karna spacyfikowała wieś. Tego dnia 102 mieszkańców zostało zamordowanych, w większości przez spalenie żywcem w stodołach. 10 Polaków podejrzewanych o współpracę z podziemiem zostało deportowanych do obozów koncentracyjnych (przeżyło troje), a 18 młodych kobiet i dziewcząt wywieziono na roboty przymusowe.

Wieść o akcji pacyfikacyjnej dotarła do „Ponurego” zbyt późno by interweniować. Dowództwo oddziału zdecydowało się więc na akcję odwetową. W nocy z 12 na 13 lipca pod posterunkiem blokowym Podłazie żołnierze AK zatrzymali pociąg pośpieszny relacji Warszawa-Kraków i zastrzelili co najmniej kilkunastu Niemców. Na burtach wagonów partyzanci wyryli napisy „Za Michniów”. Następnego dnia Niemcy ponownie spacyfikowali Michniów, tym razem mordując wszystkich przebywających we wsi Polaków bez względu na wiek i płeć. Łącznie ofiarą masakr dokonanych w dniach 12 i 13 lipca 1943 padło co najmniej 204 mieszkańców Michniowa (tyle nazwisk udało się ustalić historykom). Najmłodsza ofiara – Stefan Dąbrowa – miał 9 dni. Nie jest przy tym wykluczone, że w gronie osób zamordowanych w dniach 12-13 lipca 1943 znalazły się nierozpoznane dotąd osoby, nie będące stałymi mieszkańcami Michniowa. Wieś została doszczętnie spalona (ocalały tylko dwa budynki). Władze okupacyjne zakazały odbudowy wsi i uprawy michniowskich pól^[

Jak pamiętają ci, co się trochę głębiej interesują tematem. W całej świętokrzyskiej partyzantce był tylko jeden zdrajca – Jerzy Wojnowski-Motor, agent gestapo o pseudonimie „Garibaldi”.

W osobnym artykule Wiki, dotyczącym pacyfikacji Michniowa, czytamy:

Michniów już od czasów powstania styczniowego był znany z patriotycznych tradycji^[2]. We wrześniu 1939 wielu mężczyzn z Michniowa walczyło w szeregach Wojska Polskiego. Jeden z nich, Józef Dulęba, znalazł się w gronie obrońców Westerplatte^[3]. Jesienią 1939 roku mieszkańcy Michniowa udzielali pomocy oddziałowi majora „Hubala”^[4]. We wsi szybko zawiązały się także pierwsze struktury ruchu oporu. Pochodzący z Michniowa ppor. Hipolit Krogulec ps. „Albiński” stał się jednym z pierwszych organizatorów Związku Odwetu (ZO) na terenach województwa kieleckiego. Z czasem liczebność komórki ZO w Michniowie wzrosła do ok. 10 członków, a sam „Albiński” objął stanowisko zastępcy komendanta ZO w Okręgu Kieleckim ZWZ^[5]. Po przemianowaniu ZWZ na Armię Krajową w Michniowie uformował się zakonspirowany pluton AK, ukryty pod kryptonimem „Kuźnia”. Dowódcą „Kuźni” został Władysław Krogulec, podczas gdy funkcję jego zastępcy pełnił Franciszek Brzeziński. W przeddzień pacyfikacji ponad 40 mieszkańców wsi było zaprzysiężonymi członkami AK^[a][6]. Mieszkańcy Michniowa wspierali także partyzantów z oddziału Gwardii Ludowej im. Ziemi Kieleckiej (dowódca: Ignacy Robb ps. „Narbutt”)^[7]. Ludność wsi miała również udzielać pomocy zbiegłym z obozów sowieckim jeńcom wojennym

W biogramie zaś Jana Piwnika, mamy fragment, niejako kończący opis jego działań w Górach Świętokrzyskich:

W tym czasie Komenda Okręgu zerwała ze zgrupowaniami wszelkie kontakty w obawie przed dekonspiracją. Jednocześnie J. Piwnik dowiedział się nieoficjalnie, że dowódca Okręgu złożył wniosek dyscyplinarnego zdjęcia go z dowodzenia zgrupowań z powodu narażania ludności cywilnej na represje niemieckie po brawurowych, a – jego zdaniem – niepotrzebnych akcjach^{[potrzebny przypis]}, m.in. po pierwszej pacyfikacji Michniowa. Sprawa przeniosła się ostatecznie na szczebel Komendy Głównej AK, która ostatecznie w grudniu podjęła decyzję pozbawienia go dowództwa (dodatkowym faktem był zamiar samowolnego przejścia J. Piwnika wraz z jego oddziałami na Lubelszczyznę, co zostało potraktowane jako zamiar zerwania z AK i wypowiedzenie posłuszeństwa). 2 stycznia 1944 r. J. Piwnik otrzymał odpis stosownego rozkazu Komendanta Głównego AK, gen. Tadeusza Komorowskiego ps. „Bór”. Następnego dnia napisał on dramatyczny raport i prośbę o rewizję decyzji, ale Komenda Główna nie zmieniła rozkazu[potrzebny przypis]. W związku z tym na początku lutego zameldował się w Warszawie do dyspozycji KG AK, od której dostał przydział do Okręgu Nowogródek.

Jak widzimy, Jan Piwnik, odwrotnie niż działająca na tym samym terenie Świętokrzyska Brygada NSZ miał zamiar ruszyć na wschód, w Lubelskie, by tam kontynuować działania partyzanckie. Niestety zabroniono mu tego, ale dziwnym się wydaje, że nie ma do tej informacji żadnego przypisu. Choć przecież historia Jana Piwnika jest dokładnie opisana, między innymi przez Cezarego Chlebowskiego. No, ale sami powiedzcie czy nie miał szczęścia? Dziś jest patronem szkół, ulic i placów. A jakby – wzorem tej brygady – ruszył na zachód, dziś Wielomski znany naukowiec badający historię oraz ministra Dziemianowicz Bąk mogliby go uznać za współpracownika Gestapo.

Pora na kolejnego bohatera, który swoją wielkością przyćmiewa dwóch poprzednich. Na pewno o nim nie słyszeliście. To Ignacy Robb, podobnie jak Jan Piwnik związany z Michniowem, straszliwie doświadczoną przez wojnę i okupanta hitlerowskiego wsią w Górach Świętokrzyskich. W rzeczywistości nazywał się on Ignacy Rosenfarb i nosił pseudonim „Narbutt”.

Oto jego biogram skrócony do kilku linijek

Ignacy Robb-Narbutt właśc. Ignacy Robb (Rosenfarb), ps. Narbutt (ur. 12 października 1912 w Warszawie, zm. 25/26 lipca 1958 tamże) – działacz komunistyczny, oficer Gwardii Ludowej (GL), Armii Ludowej (AL) i WP, dowódca Okręgu GL Radom, Okręgu GL Warszawa-Lewa Podmiejska i Okręgu Częstochowsko-Piotrkowskiego AL, dziennikarz, literat, pełnomocnik Rządu Tymczasowego na miasto stołeczne Warszawę, komendant główny SOK.

A tu kilka słów rozwinięcia:

Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie, grudziądzkiej Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii i wileńskim 4 pułku ułanów. W 1935 wstąpił do KPP. Podczas kampanii wrześniowej walczył w batalionie Obrony Narodowej, m.in. pod Gródkiem Jagiellońskim, gdzie został ranny. Przeniósł się do Stanisławowa, potem do Lwowa, gdzie pracował w redakcji „Czerwonego Sztandaru” i współpracował z sowieckim radiem polskojęzycznym. Za protest przeciwko aresztowaniu Władysława Broniewskiego i innych pisarzy przez NKWD w styczniu 1940 został usunięty z redakcji i z sowieckiego Związku Pisarzy. Podjął wówczas pracę w lwowskiej fabryce wyrobów cukierniczych. Od czerwca 1941 do lipca 1942 był robotnikiem rolnym.

No i najważniejsze:

W lipcu 1942 wrócił do Warszawy i wstąpił do PPR i GL. Na początku sierpnia 1942 został mianowany dowódcą oddziału GL im. Ziemi Kieleckiej i dowódcą Okręgu Radom GL. Na jesieni 1942 udał się na czele 6 partyzantów w odwiedziny do rodziny Henryka Sienkiewicza. Mimo początkowej niechęci krewnych noblisty do komunistycznych partyzantów ludzie „Narbutta” zostali ciepło przyjęci^.

Do tego fragmentu mamy przypis. Pochodzi on z książki Kazimierza Satory „Emblematy, godło i symbole GL i AL. Stosowny fragment jest tam zacytowany w całości

Jednym z powodów tej wizyty był prowadzony przez „Narbutta” eksperyment mający na celu udowodnienie Dowództwu Głównemu sens przyjęcia przez GL polskich symboli narodowych i patriotycznych. Partyzanci ubrani byli w przedwojenne polskie mundury wojskowe, mając na czapkach furażerkach, obok regulaminowego trójkącika z inicjałami GL i czerwonego obszycia, polskie przedwojenne orzełki wojskowe ale bez korony, a także biało-czerwone wstążki na lewym ramieniu.

Dalej życiorys naszego bohatera wygląda tak:

W kwietniu 1943 został dowódcą Okręgu GL Warszawa-Lewa Podmiejska. Jesienią 1943 jako przedstawiciel PPR i GL prowadził rozmowy z przedstawicielami RPPS i PAL 25 września 1943 otrzymał pochwałę I stopnia i awans na majora. Wkrótce został oficerem Wydziału I Operacyjnego Sztabu Głównego GL. Za krytykę sposobu kierowania Gwardią Ludową przez Franciszka Jóźwiaka „Witolda” i tendencji sekciarskich w PPR (Jóźwiak, Bierut) 24 listopada 1943 został zdegradowany, zawieszony w czynnościach i przeniesiony na dowódcę batalionu GL im. Józefa Bema. Od likwidacji, którą rozkazał Jóźwiak bezpodstawnie oskarżający „Narbutta” o dezercję, uratowała go interwencja Władysława Gomułki, za którego sprawą 25 lutego 1944 Dowództwo Główne AL mianowało „Narbutta” dowódcą Częstochowsko-Piotrkowskiego Okręgu AL. W sierpniu 1944 został zmobilizowany do Ludowego WP w stopniu podpułkownika i mianowany oficerem do zleceń Naczelnego Dowództwa, potem przez krótki czas pełnił obowiązki w 2 Armii WP, a 4 września 1944 został zastępcą ds liniowych dowódcy 8 Dywizji Piechoty WP im. Bartosza Głowackiego. W grudniu 1944 przeniesiono go do rezerwy w związku z zarzutem o niewłaściwy stosunek do oficerów sowieckich i uleganie wpływom byłych akowców.

Wiem, że nie powinienem, ale zwrócę tylko uwagę na jeden fragment: W kwietniu 1943 został dowódcą Okręgu GL Warszawa-Lewa Podmiejska. W kwietniu 1943!!!!!?

Na tym skończę dzisiejszy tekst. I bardzo proszę nie mówić mi, że czegoś tu nadużywam lub kogoś szkaluję. Umieściłem tu wyłącznie powszechnie dostępne materiały, które każdy, podkreślam, każdy może znaleźć w Internecie.

Byłbym zapomniał! Jeszcze Alfred Paczkowski pseudonim „Wania”, którego Jan Piwnik uwolnił z więzienia w Pińsku:

Alfred Paczkowski w 1950 roku rozpoczął współpracę ze służbami specjalnymi Polski Ludowej. Był konfidentem Informacji Wojskowej, później UB i SB. Rozpracowywał środowiska AK oraz repatriowanych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych. Zadenuncjował ukrywającego się pod fałszywym nazwiskiem ppłk. Wincentego Ściegiennego, szefa sztabu Białostockiego Okręgu AK.

I na ty już dziś naprawdę kończymy.

Nastroje pacyfistyczne biorą się z aktywności masowej agentów wpływu mocarstw obcych. Nie biorą się, jak się wydaje wielu ludziom, z wygody, chęci zachowania statusu, a już na pewno nie są wynikiem przemyślanych dokładnie planów na przyszłość, które realizują pacyfiści. Ci bowiem nie mają żadnych planów poza trwaniem. Trwanie zaś jest ułudą. Nastroje pacyfistyczne, ugodowe, prowadzące do pojednania, głosi tylko agent lub osoba przez agenta wyedukowana.

Nie jesteśmy w stanie tego pojąć, ani opisać albowiem nie ma dostępnych opisów takich zjawisk z przeszłości. To znaczy niby są, ale one nie wyjaśniają niczego właściwie. Weźmy takiego Pawła Jasienicę, który w swoich książkach uporczywie wskazuje na pacyfizm szlachty, pragnącej za wszelką cenę unikać wojen, żeby żyć w dostatku i wygodzie. I to było bardzo źle. A taki król Władysław, dla przykładu, chciał odzyskać tron szwedzki i to było jeszcze gorsze, bo pchał kraj do wojny. I to się, wszystko na raz, mieściło Pawłowi Jasienicy w jego biednej głowie. Nic tam nie iskrzyło w związku z tym absurdem i żaden drut się nie przepalił. Co leży u podstaw takich założeń? Całkowicie absurdalne przekonanie, że Polska i Litwa w dawnych czasach były wyizolowane, oddzielone do reszty kontynentu, a aktywność dworów obcych i wrogich krajowi organizacji nie miała w ogóle miejsca. Jeśli ktoś zaś o tym mówi, to jest głosicielem teorii spiskowych, łączy kropki i w ogóle zachowuje się w sposób niestosowny. Polska była krajem, gdzie gorzał spór między szlachtą, a królem o to, jakie mają być priorytety polityki zagranicznej. I tyle. Wiemy dobrze gdzie jest początek tego szaleństwa – w zaniechaniach dotyczących istotnej roli księcia Albrechta w polityce ostatnich Jagiellonów. No i uporczywa, kretyńska wiara w to, że humanizm i renesans podniosły i wzbogaciły kraj, a nie zubożyły go i doprowadziły do zapaści. Potem było już z górki. Żyjemy więc, mam na myśli ludzi jako tako wykształconych, konsumując fałszywe założenia i przesłanki. I na nich próbujemy budować jakieś wizje i prognostyki, a kiedy nam z tego nic nie wychodzi, ratujemy się udawaniem, że Polska to Wielka Brytania i jest odizolowana od reszty świata, a co za tym idzie dostęp agentur jest tu silnie utrudniony. No i najważniejsze – nie możemy inaczej mówić o zagrożeniach niż w formułach uspokajających analiz, które mają publiczność trochę zdenerwować, ale potem przekonać ją, że wszystko jest w porządku i pod kontrolą. Nie widać końca tego obłędu. A dzieje się tak dlatego, że na straży fałszywych założeń stoją autorytety, które nie wyobrażają sobie, że można usunąć z listy lektur szkolnych Reja i Kochanowskiego, albo przynajmniej mówić o nich tak, jak należy, a nie robić dzieciom wodę z mózgu. Jak widzimy ostatnie poczynania minister edukacji prowadzą nas wprost do usunięcia z listy lektur „Pana Tadeusza”. Cóż to więc jest zmienić sposób omawiania twórczości i postaci Kochanowskiego? No, ale trzeba chcieć. Tymczasem nikt nie chce, albowiem autorytety akademickie i politycy uważają, że znany nam dobrze z kursu historii i literatury rodzimej zestaw fałszów świadczy o ciągłości kulturowej i wielkości polskiej tradycji. O niczym nie świadczy, bo cała dostępna umysłowi historia została wymyślona i dosztukowana w XIX wieku. Przez agentów państw Polsce wrogich. No i wrogich Kościołowi.

W średniowieczu, a gdzie tam w średniowieczu, jeszcze za Kazimierza Jagiellończyka szlachta nie była wcale pacyfistyczna, to się ujawniło dopiero później, a mędrcy twierdzą, że wraz  ze wzrostem dobrobytu. Ludzie uwielbiają bowiem sytuacje, które mogą wyjaśnić zdaniem wytrychem – samo to się panie tak porobiło. Nikt w to nie ingerował.

Wróćmy więc do króla Władysława, który wygrał dwie wojny – z Turkami i z Moskwą, a następnie zamierzał wygrać trzecią – ze Szwecją. Na przeszkodzie jednak stanął mu pacyfizm szlachty. To jest jawny absurd, który lansuje się po to, by ukryć masową aktywność w Polsce agentów francuskich. Ci zaś mieli za zadanie przede wszystkim zablokować inwazję na Szwecję, która została przygotowana ogromnym nakładem środków, a potem zdewastować armię, czyli ją przewerbować i skierować do Niemiec, by tam walczyła przeciwko cesarskim i Hiszpanom. I to się całkowicie udało. Król szalał, magnaci, w tym hetman wielki koronny Stanisław Koniecpolski, wzięli pieniądze, werbownicy rozpuścili armię, a państwo stanęło wobec katastrofy. Szwedzi zaczęli jeździć po kraju i robić inwentarze zamków i pałaców, albowiem mieli już duże doświadczenie z Niemiec, które okradli ze wszystkiego. I dobrze wiedzieli dlaczego Armand de Richelieu załatwił im ten pokój z Polską. Tylko polscy historycy nie wiedzą, bo wydaje im się, że wydarzenia następujące po sobie to chaos, a nie uporządkowany plan prowadzony i opłacony przez jakiś ośrodek władzy. Wierzą także w to, że jakaś niezorganizowana grupa, rządząca swoimi sprawami poprzez głosowanie w zamkniętej i kompletowanej na zasadach łatwych do przejęcia izbie, potrafi zadbać o interesy nie tylko swoje, ale także całego państwa.

Masowa działalność agentów francuskich w XVII wieku kwitowana jest zwykle tym, że Radziejowski i Morsztyn zdradzili. Obaj panowie byli jedynie wierzchołkiem góry lodowej, a to że udało im się ujść z życiem świadczy o całkowitym i prawie bezkosztowym przejęciu kraju przez agenturę. Inwazja szwedzka roku 1655 była prostą konsekwencją zaniechań z roku 1635. I dalszą częścią planu. O tym, że niewykorzystane okazje się mszczą wiedzą wszyscy, ale już dopasowanie tej formuły do konkretnej sytuacji politycznej przekracza możliwości najtęższych umysłów w kraju.

Tak, jak to już pisałem historia tłumaczona jest poprzez scenariusze filmów z gatunku płaszcza i szpady. Mam na myśli historię dawniejszą. Ta współczesna zaś to próba przeniesienia okoliczności krajowych, jakże wstrętnych dla większości analityków, na grunt mniej grząski, czyli udawanie, że Polska nie jest zagrożona inaczej, jak propagandowo. A jeśli już nawet ktoś przyzna, że jest to recepty na to zagrożenie są fikcyjne. Bo nikt w zagrożenie tak naprawdę nie wierzy. Powtórzmy więc – ospałość zorganizowanych grup, zarządzających jakimś resortem, pionem, a także ośrodków władzy, wywoływana jest przez zorganizowaną agenturę, a nie przez serię przypadków, głupotę pojedynczych ludzi, czy zaniechania typu – nie głosował, bo był w kiblu. I dziś mamy dokładnie to samo. Trwa dyskusja nad bezpieczeństwem Europy, a owa Europa zastanawia się, czy nie zrobić ekologicznej armii. I wszyscy myślą, że ci ludzie po prostu zwariowali. Otóż nie, oni są całkowicie zdrowi. To wyjaśnienie jest błędne. Dokładnie tak samo, jak przed ponad półwieczem Paweł Jasienica tłumaczył działania szlachty jej niezrozumiałym pacyfizmem, tak samo my dzisiaj tłumaczymy działanie moskiewskich agentów w PE, zidioceniem posłów. Kompletne zaś oczadzenie niektórych grup zawodowych w Polsce, które podcinają gałąź gdzie siedzą, jak na przykład leśnicy, także tłumaczymy jakimś niezrozumieniem. To jest nieprawda, oni wszyscy wszystko dokładnie rozumieją, ale ich intencje nie są wobec nas, czyli rodaków i współobywateli szczere. Działają na rzecz kogoś innego, a w swojej pysze, która została w nich rozbudzona dawno temu, są przekonani, że nie muszą i nie powinni się ze swoich zaniechań tłumaczyć. Tworzą bowiem grupę uprzywilejowaną. Noblesse oblige, jak wiemy, ale to nie dotyczy współczesnych grup uprzywilejowanych, bo one nie są szlachtą. To co biorą za wyróżnienie jest jedynie narracją agenturalną i niczym więcej. Szlachta zaś, kiedy było trzeba i nie było czynnika przemożnego, czyli głębokiego i silnego zainteresowania mocarstw obcych dewastacją kraju, tak wielkiego, że budżety na przekupstwo przekraczały wszelkie normy, potrafiła i pieniądze na wojsko znaleźć i na wojnę się wybrać. Nauczymy się więc wreszcie rozróżniać dobre od złego, przypadek od premedytacji i intencję od działania. To nam wszystkim poprawi nastrój.

Ponieważ w czasie ostatniej promocji sprzedało się sporo książek i kwartalników, wysyłka będzie przebiegała nieco wolniej. Proszę wszystkich o cierpliwość. Na razie żadnych promocji nie będzie, bo już wystarczy.