Bartosiak planuje wojnę w kosmosie, a my….

Dzisiaj będzie trochę żartów, trochę powagi i trochę ironii. Zacznę od żartów. Obejrzałem wczoraj wywiad z Pawłem Rakowskim, dziennikarzem i publicystą – tak go podpisali – który działa w obszarze zajętym przez Radio Wnet. Jest to specjalista od spraw bliskowschodnich, a ten wywiad był zdaje się sprzed jakiegoś czasu. Paweł Rakowski powiedział, że sytuacja Izraela jest słaba, albowiem USA i Arabowie chcą dogadać się z Iranem. Ponieważ ja nie jestem specjalistą do spaw bliskowschodnich, a Iran leży na drodze z Morza Śródziemnego do Indii, które są przeciwwagą dla Chin, wydało mi się to sensowne. Powiedział też Paweł Rakowski, że Izrael w związku z tym wykonuje jakieś dziwne, kokieteryjne ruchy wobec krajów arabskich, głównie Saudów i Emiratów. Ja myślę, że nie tylko. Zastanawiam się czy cały kosmiczny program zbrojeń Jacka Bartosiaka nie jest propagandową próbą przestrojenia naszych sojuszy. To znaczy, żebyśmy się włączyli aktywnie, także finansowo w globalny plan obrony Izraela, w sytuacji kiedy USA wybiorą inny jakiś wariant. Nie jestem specjalistą, jak Paweł Rakowski, więc tylko sobie gdybam. Po coś jednak ten Bartosiak nadawał bez przerwy przez jedenaście godzin z miną desperata, któremu kończy się czas. Takie rzeczy nie dzieją się po nic, z powodu źle sprzedającej się książki. No właśnie…a do tego ten kosmiczny program zbrojeń…Coś niesamowitego, ludzie będą strzelać do siebie z kosmosu.

Teraz będzie trochę powagi. Wyobraźcie sobie, że nasz listonosz od dawna nie roznosi już listów, to znaczy nie przynosi ich do nas, bo na grodziskiej poczcie panuje bardak totalny i bezhołowie. Rządzą listonosze. Ja przez to nie dostaję rachunków za prąd, a jak przychodzą napominające sms-y to o nich zapominam. No taki sms przyszedł do mnie 2 grudnia, kiedy siedziałem na targu we Wrocku. Oczywiście zapomniałem o nim, a wczoraj, cztery dni przed świętami odcięli mi prąd. Jeśli wydaje Wam się, że żyjecie w epoce kosmicznych technologii i przez to wystarczy wykonać jeden telefon, uregulować należność i prąd wróci, jesteście w błędzie. Tak było kiedyś, jak odcięli prąd, szło się do energetyki, przedstawiało dowód zapłaty i pan Rysio przyjeżdżał i włączał na powrót. Teraz trzeba dzwonić do Rzeszowa, bo tam jest centrala. Po pół godzinie wysłuchiwania różnych komunikatów ( a karpie się rozmrażają) dotyczących fotowoltaiki zgłasza się konsultant, który informuje nas ile jesteśmy winni. Mówi też co mamy zrobić, żeby jak najszybciej przywrócili nam prąd. Przypominam – Rzeszów…tam jest centrala. Ja jestem pod Grodziskiem Mazowieckim. Słuchamy go grzecznie, a potem robimy co kazał. Nie wiemy niestety, że trzeba wysyłać te pieniądze eliksirem, bo inaczej zostaną zaksięgowane następnego dnia, a prąd włączą jeszcze następnego, albo i dzień później. Dobry pan konsultant dał nam jeszcze telefon do Pruszkowa, którego w sieci nie można znaleźć ze świecą, żebyśmy się tam dopytywali o nasz prąd. Dzwonimy i słuchamy jakie cyfry mamy wciskać, żeby dobrze się dodzwonić. Jest windykacja! To numer sześć. Okazuje się, po dłuższej chwili, że nasza sprawa nie podlega już pod windykację, bo jest zapłacona, tylko pod opcję „inne” czyli numer dziewięć. Dzwonimy, a w międzyczasie znów gadają o fotowoltaice (karpie się rozmrażają). Pani w opcji „inne” mówi, że raczej się niczego nie przyspieszy i daje nam telefon do człowieka, który na naszym terenie rozprowadza zespoły monterów i mówi im co mają robić. Jest to telefon stacjonarny, a więc nie odpowiada. Co powinno być jasne, ale dzwonimy nań uporczywie przez prawie godzinę. Zbliża się koniec pracy instytucji państwowych – godzina piętnasta. Nagle myśl – a może zadzwonić do jakiegoś elektryka w Grodzisku! Biorę pierwszego z brzegu. W słuchawce głos – panie, gdybyś pan zadzwonił pięć minut wcześniej…No, ale dobra….Mówię o co chodzi, wysyłam potwierdzenie przelewu i słyszę – to nie jest potwierdzenie przelewu, to jest lista operacji. Potwierdzeniem przelewu stanie się jutro, kiedy pieniądze wyjdą z konta. Co robić?! Pan elektryk cierpliwie tłumaczy mi, jak mam anulować wpłatę w banku, w którym on też ma konto i mówi, co zrobić, żeby wysłać pieniądze jeszcze raz tym razem eliksirem. Wszystko to załatwiam z biura. W domu rodzina marznie, a karpie się rozmrażają. Rano, nieświadom tego co się stało zgłosiłem jeszcze brak zasilania. Przyjeżdżają monterzy, mówią, że to windykacja. Ja im – przez telefon – że zapłacone. Oni – że nic nie mogą. Padają różne niestosowne propozycje, ale nic to nie daje. Karpie się rozmrażają. Wszyscy w domu płaczą. Pan elektryk, który zgodził się pomóc mi po godzinach pracy okazuje się być znawcą tematu, dzwoni do wszystkich mocy władnych przywrócić prąd i chce wysyłać do mnie ekipę. Mówię mu, że ekipa już jest, przyjechała do awarii. On się cieszy i dzwoni do mojej żony, a ona podaje im telefon. Pana kilka niezrozumiałych zdań. Po minucie prąd jest z powrotem. Ja zaś jadę do miasta załatwiać sprawy i do pana elektryka, żeby mu się jakoś odwdzięczyć. Karpie zamarzają na powrót. W domu pana elektryka trwa remonty i instalowanie nowych mebli w kuchni. Pan elektryk, choć wydawał się młodszy, jest chyba w moim wieku. Mówi, że miałem szczęście, bo w całym Grodzisku nie ma nikogo poza nim, kto by ten temat ogarnął. Cała operacja zaczęła się przed trzynastą, a skończyła po 17.00. Byłem całkiem nieżywy.

Teraz ironia. Ewa Rembikowska napisała do Zarządu Zieleni Miejskiej w Poznaniu w sprawie drzewa rozwalającego nagrobek Hipolita Milewskiego. Odpowiedzieli, że drzewa nie można usunąć, albowiem jest pomnikiem przyrody czy czymś, a przecież wiemy, że to zwykła samosiejka. Trzeba by zrealizować pomniejszony projekt, który narysował prof. Eugeniusz Matejko. Na ten projekt nie zgodził się jednak konserwator, albowiem nie zachowuje on ani grama substancji zabytkowej, którą niszczy drzewo, będące zasobem dla miasta bezcennym. Nie można zmienić projektu pomnika i nie można wyciąć drzewa, bo jest bezcenne. Trzeba czekać, aż drzewo rozwali całkiem bezcenną substancję zabytkową, której nie można uratować ze względu na to drzewo właśnie. Wtedy może zapadną jakieś decyzje. Nie mam słów. Porównajcie sobie tego elektryka z Grodziska z tą czeredą konserwatorów i speców od zieleni miejskiej. Powtórzę – nie mam słów. Ewa Rembikowska wpadła na pomysł, byśmy zbudowali symboliczny nagrobek Hipolita na cmentarzu w Gułtowach, gdzie jest pochowana jego żona. Tam decyzję podejmował będzie tylko proboszcz. Myślę, że po świętach poddamy ten projekt pod głosowanie. Ja idę odpocząć, bo te wczorajsze przygody mnie wykończyły.