Baśń jak niedźwiedź

Wczoraj dowiedziałem się, że w Bułgarii, sieciowy, moskiewski propagandysta zarabia 2000 euro. Tyle ile sprzątaczka w Niemczech. Wcześniej zaś poinformowano mnie, że najemnicy z grupy Wagnera biorą miesięcznie równowartość 16 tysięcy złotych. Na pewno nigdy się nie przyznam ile zarobiłem na ostatnich targach w Grodzisku, bo wtedy wszyscy oni zwalą się tu, wynajmą Mediatekę i zaczną w niej sprzedawać swoje wspomnienia z wojny. To jest nie do uwierzenia – 16 tysięcy złotych miesięcznie za latanie samolotem nad Ukrainą i czekanie aż faceci na ziemi odpalą rakietę i ten samolot spadnie. Lub to samo, ale za szturmowanie miast, z których do tej pory udało się zdobyć może dwa. Niezwykłe doprawdy jest to, jakich wyborów życiowych dokonują ludzie w przekonaniu, że dysponują rozsądkiem, doświadczeniem i potrafią właściwie ocenić rzeczywistość. Żyjąc z tym przekonaniem oddają się pod rozkazy jakiegoś psychopaty i jadą gdzieś, gdzie wszyscy dookoła, nie wyłączając małych dzieci, chcą ich zabić. Czynią to w nadziei na uzyskanie, raz w miesiącu, kwoty 16 tysięcy złotych.

Nie wiem, jak dla Was, ale dla mnie najważniejszym marzeniem był zawsze wymieniony w tytule słodki owoc wolności. To znaczy taki stan, kiedy to ja decyduję co robię i kiedy, a to co robię, sprawia mi naprawdę dużą frajdę. Nigdy nie dałem sobie wmówić, że w zamian za możliwość wyjechania raz do roku na Seszele czy inny Madagaskar powinienem sprzedawać swój czas jakiejś korporacji czy organizacji, która wymaga ode mnie poświęcenia całych dni, po to tylko, by podnieść znaczenie kilku panów robiących kariery w jej zarządzie. Przez całe, nie najkrótsze życie już przecież, na etacie przepracowałem może 3,5 roku. Reszta to działalność feelancerska i prowadzenie firmy. I nie tęsknię doprawdy za żadnymi luksusami, ani też wizytą w tym czy innym miejscu odległym od Polski. Na wyjazdach raczej oszczędzam i nie pielęgnuje związanych z nimi marzeń. Te bowiem ulokowane są gdzie indziej. Najważniejsza bowiem jest wolność, rozumiana jako możliwość robienia i mówienia tego, co się chce. Osiągnięcie tego stanu nie jest łatwe i koszty są spore, jak wszyscy wiedzą. No, ale każdy na własną odpowiedzialność dokonuje wyborów. Na pewno nie zamieniłbym się z Wagnerowcami, ani nawet z Tomaszem Lisem, czy jego podwładnymi, którzy lata całe znosili szykany i chamstwo tego dziwnego człowieka, w nadziei, że w ten sposób dochrapią się wreszcie jakiegoś stanowiska. Ta postawa jest dla mnie niezwykła doprawdy. Jak można być takim durniem? A przede wszystkim jak można liczyć na coś, co jest tą niby karierą, w kraju, gdzie wszystkie kariery zostały zaplanowane trzy dekady temu. Teraz zaś możemy oglądać jedynie proces ich utrwalania. Cóż to w ogóle za pomysł, by włączać się w ten dziwny wyścig? Wiem, wiem, niektórzy nie mają wyboru. Urodzili się w rodzinach, gdzie robienie kariery w mediach to przymus, a nie dość, że przymus to jeszcze misja. Jej celem zaś jest uczłowieczenie nas wszystkich. Lisa wyrzucili z Newsweeka, a na jego miejsce przyjęli Sekielskiego. Nie ma lekko Szanowni Państwo, cywilizowanie narodu musi być kontynuowane. Dokonuje się ono dziś za pomocą jednego w zasadzie gestu, tym zaś jest rwanie na sobie ubrań w rozpaczy. Czynią to wszyscy ludzie mediów i różni komentatorzy rzeczywistości politycznej. Im zaś dalej w przeszłość sięgają, by poszukiwać tam analogii, tym mniej autentycznie wygląda ich zaangażowanie. Redaktor Lisicki na przykład powiedział, że nie można handlować pamięcią o Wołyniu. Nikt póki co nie handluje tą pamięcią, ale wszyscy wiemy o co Lisickiemu chodzi. On chce nam powiedzieć, że jak rząd PiS dogada się z Zełenskim to będzie dobry powód do okrzyknięcia premiera i prezydenta zdrajcami, a następnie na rozdarcia koszuli na piersiach. Nie ma bowiem, póki co, wyznaczonej żadnej skali, w której dałoby się ów handel pamięcią oznaczyć. Jak większość z nas przypuszcza, oceniane to będzie po uważaniu, przez ludzi, których kariery i rola zostały zaplanowane trzy dekady temu, a dziś są jedynie utrwalane poprzez różne memiczne zachowania i wyrażenia. Troska redaktora Lisickiego o Wołyń jest tak samo autentyczna jak autentyczne było, dokonane dawno, dawno temu nawrócenie Jerzego Andrzejewskiego na katolicyzm. Jest ona tak samo autentyczna jak troska Ochojskiej o los uchodźców i inne demonstrowane w mediach troski wszystkich naszych milusińskich.

Taki Maziarski, dla przykładu, zatroskał się wizytą inspekcji PIP w redakcji Newsweeka, związanej z niestandardowymi zachowaniami redaktora naczelnego czyli Tomasza Lisa. Napisał on, że ta inspekcja świadczy o putinowskim charakterze rządu PiS. To jest zachowanie, którego zmienić nie można inaczej, jak przez przejęcie mediów. To się jednak nie stanie, albowiem media mają tę właściwość, że wpływają na mózgi osób tam pracujących. I nie ma żadnej gwarancji, że po wkroczeniu do jednej czy drugiej redakcji, przytomni z pozoru dziennikarze, nawet fanatycznie oddani Jarosławowi Kaczyńskiemu, nie zaczną mobbować pracownic, albo nie popadną w dziwne zamyślenie, którego efektem będzie okrzyknięcie tego czy innego polityka PiS zdrajcą. To się łatwo może zdarzyć, albowiem my – odbiorcy treści – nie rozumiemy, na których piętrach hierarchii medialnej przebiegają granice obłędu i – pardon – skurwienia. To są sprawy dla nas niezrozumiałe i zagadkowe, a nie dość, że zagadkowe to jeszcze skrzętnie i z premedytacją ukrywane. Na rozszyfrowywanie ich zaś szkoda naszego czasu.

Widzimy jednak ten wspólny mianownik, który łączy postawę Lisickiego z „Do rzeczy” i Maziarskiego z jakiejś bliskiej gazowni redakcji, bo nie wiem komu on teraz sprzedaje najcenniejsze godziny swojego życia. Jest nim sugerowanie, że politycy rządzącej koalicji są zdrajcami lub wręcz określanie ich tym wyrazem. Różnice są takie, że każdy z nich co innego uważa za zdradę. Lisicki wskazuje, że przehandlowanie pamięci o Wołyniu, co podlegać będzie ocenie jego i jego kolegów, będzie zdradą, rzecz jasna nie do wybaczenia. Maziarski zaś uważa, że wszystkie zachowania polityków PiS to zdrada, albowiem są oni w stałej, telepatycznej łączności z Putinem. W ten sposób wroga Polsce propaganda określa spektrum, w którym przeciętny konsument treści może oceniać rząd. Wyłączone są z tej skali wszystkie istotne dla życia tu i teraz kwestie, a działa tam wyłącznie resentyment. Ten zaś – o czym Lisicki z Maziarskim dobrze wiedzą – opiera się na stymulowaniu frustracji. I nie wiadomo doprawdy dlaczego dziś akurat lewica nie odgrzewa swojego starego wyborczego hasła – wybierzmy przyszłość! Czyżby przyszłość przestała być nagle ważna? Sam nie wiem.

Pora na pointę. Ponoć w gazecie Jerusalem Post użyto zwrotu polskie obozy śmierci. Jeśli połączymy to z informacją, że doradcą posła Brauna został niejaki Korab Karpowicz, który – jak oznajmia wiki – jest felietonistą tej gazety, a na dodatek wykłada jakieś prawdy na tamtejszym uniwersytecie, okaże się, że rzeczywiście, przyszłość jest mniej ważna niż przeszłość. Pozostaje tylko zadać pytanie: ile za ów powrót do przeszłości dostaną ci felietoniści, wykładowcy, doradcy, ci wszyscy Lisiccy i Maziarscy, a także posłowie opozycji? Średnią pensję Wagnerowca czy może więcej?

Każda nawet najbardziej niesamowita informacja może być unieważniona poprzez trywialne komentarze. To samo jest z wydarzeniami i postaciami, które powinny zwrócić naszą uwagę. Ludzie, lub lepiej konsumenci treści, przyswajają tylko pewien określony rodzaj strawy duchowej i zanim zaczną trawić inne pasze, musi minąć trochę czasu. Dokładnie tak samo jest w przyrodzie, o czym pięknie opowiadał w Wąsowie Piotrek Tryjanowski. Zanim przejdę do dalszego ciągu, mała dygresja na ten temat. Ptaki w Polsce nie potrafią jeszcze poradzić sobie z inwazyjnymi gatunkami wielkich ślimaków z Portugalii i USA, które się pojawiły parę lat temu. Ich układ pokarmowy musi to nowe pożywienie jakoś zaakceptować, a to trwa bardzo dlugo. Bądźmy jednak dobrej myśli. Treść, która w czasach słusznie minionych była podawana poprzez kanały propagandowe, uwolniła się dziś od kontroli, ale w stopniu niewielkim. Ludzie jednak żyją złudzeniem, że mają prawo wyboru, a także innym – że rozumieją komunikaty i intencję z jaką zostały one wyemitowane. Czasem tak, ale tylko czasem. Kontrola treści bowiem odbywa się dziś poprzez aktywność autorów i komentatorów, którzy wskazują co jest, a co nie jest istotne dla rozwoju duchowego i umysłowego przeciętnego Polaka. I tak nikomu nie jesteśmy w stanie wytłumaczyć, że książka Lisickiego pod tytułem „Czy Jezus był Bogiem” to jest pod każdym względem skandal i informacyjna katastrofa. Uwodzi ich bowiem tytuł, a krańcowo strywializowane metody oceniania treści, które odziedziczyliśmy i zahibernowaliśmy w naszych mózgach, po latach komunistycznej pop kultury, nie pozwalają na odrzucenie tej formuły. W ogóle udawanie mądrego albo światowca poprzez posługiwanie się zestawem gadżetów, takich jak okulary, fular, poszetka czy coś innego, albo określony rodzaj treści, na przykład o tematyce religijnej, ma długą tradycję, sięgającą towarzysza Bieruta. Tradycja ta ciągle żyje. Wracajmy jednak do naszych baranów. Żeby unieważnić treść wystarczy wpisać kilka komentarzy zakończonych wyrazem „ziew”, nawet jeśli komentujący nie zdradza oznak zrozumienia tekstu, jego upór i wytrwałość w wypisywaniu takich komentarzy przekona sporą grupę ludzi, że tekst nie wnosi niczego nowego. Pół biedy jeśli mamy do czynienia z naszymi tutaj nawalankami, z jakimiś Ebenezerami Rojtami czy inną tajniacką swołoczą, gorzej jeśli takiej obróbce poddawane są wypadki polityczne i osoby mające polityczne wpływy sprawa zaczyna wyglądać upiornie. Okazuje się bowiem, że postawy i decyzje jednoznaczne, całkowicie unieważniające polityka i jego misję, stają się nie do końca jasne, dwuznaczne i „może nie takie złe, jak się wydaje”. Nie pamiętamy już jak Donald Tusk zrezygnował z zainstalowania w Polsce tarczy antyrakietowej. Nie pamiętamy, jak wszystkie rozgłośnie radiowe z RMF na czele wyszydzały ten projekt, nazywając go tarczą strzelniczą. Wszystko to zostało zapomniane, choć przecież USA odpowiedziały zawieszeniem projektu tarczy i resetem ogłoszonym 17 września. Potem był atak na Gruzję i zamach w Smoleńsku. To wszystko poszło w niepamięć, a Donald Tusk jest dziś traktowany serio jako polityk i jako alternatywa dla opresyjnego rządu PiS, który na złość obywatelom podnosi składkę ZUS i obniża podatki, chcąc ich do imentu skołować. W polityce nic nie dzieje się szybko, a każda decyzja ma swoją wagę i konsekwencje, taką wagę i konsekwencje mają też słowa. Jeśli więc ktoś wypowiada słowo reset, należy się zastanowić dlaczego ono padło. I co z pojawienia się tego słowa wynika. Wielu ludzi wspomina moment, kiedy to Sikorski zaprosił do Polski Ławrowa, żeby uczestniczył w obradach ambasadorów. Nie było żadnego polskiego dziennikarza, który wskazałby podobieństwo tego faktu do podobnych, wiernopoddańczych gestów, które Polska wykonywała wobec Rosji w XVIII wieku.

Wróćmy do szybkości przesuwania się klatek w politycznym filmie. Żyjemy pewnym złudzeniem. Oto jeśli zapada ważna decyzja, sześciu przynajmniej komentatorów pisze do niej glossy i zakończenia. Nie mając w rzeczywistości pojęcia co się wydarzy. Przynajmniej czterech czyni to nie z głupoty, albo naiwności, ale na polecenie, po to, by ludzie przyjęli ich fałszywą interpretację jako swoją i jedynie słuszną. W ten sposób tworzy się narracje, które zaczynają żyć same dla siebie i są utrwalane poprzez powtarzanie ciągle tych samych słów i gestów. Pisałem o tym wczoraj i przedwczoraj. Magma ta utwardza się w sposób naturalny, a także poprzez polewanie jej różnymi niepięknie pachnącymi substancjami. Potem zaś stanowi materiał do zapychania kanałów komunikacji, albowiem każdy polityk i w ogóle każdy człowiek, który próbuje wziąć udział w dyskursie publicznym, musi zauważyć przynajmniej jej istnienie. A ci mniej zorientowani będą z magmą zajadle polemizować. Jej obecność niesie ze sobą spore koszty, wiążą się one z porzuceniem interpretacji i oceny zjawisk zachodzących tu i teraz przed naszymi oczami. Nie pamiętam już o czym dyskutowaliśmy, kiedy Obama robił reset, pamiętam tylko, że Terlikowski umieszczał wówczas na swoim blogu wiersze Herberta, mające świadczyć o tym, że niewiele już wolności nam zostało. I chyba na tym się skończyło. Najważniejsza i najbardziej obciążona konsekwencjami decyzja polityczna dotycząca Polski została przez miejscowych „intelektualistów” zinterpretowana poprzez cytaty z poezji. I to nie jest frajerstwo bynajmniej, ale ciągłe, przepraszam Panie i co wrażliwszych kolegów, obsikiwanie stygnącej magmy, żeby była jeszcze twardsza.

Wszyscy rozumiemy, że Tusk powinien zniknąć z polityki, bo jeśliby raz jeszcze zdobył władzę, już nie będzie się – przepraszam – opieprzał. Załatwi swoich przeciwników naprawdę, a wraz z nimi całą rzeszę niezdecydowanych. USA są wielkim krajem, który gra w grę globalną i nie mają czasu na pełnienie roli wychowawczej wobec zdeprawowanych elit narodów środkowoeuropejskich. Podejmą więc takie decyzje, które będą dla nich najkorzystniejsze i najmniej kosztowne. My zaś zostaniemy zmuszeni do przyjęcia ich najbardziej niekorzystnej interpretacji i zanurzymy się w nowej jakiejś brei, którą wyprodukują dla nas Pospieszalski, Sumliński, Lisicki, Ziemkiewicz i reszta. A wszystko rzecz jasna w imię pluralizmu dyskusji i demokracji, manifestującej się zróżnicowanymi poglądami. My tutaj akurat, poprzez obecność innych treści niż dotyczące spraw bieżących, a także poprzez inną nieco komunikację i inne priorytety jesteśmy przed działaniami tych szkodników zabezpieczeni, nie za mocno, ale jednak. Oni tu nie wejdą, to pewne, ani nie wyniosą stąd niczego. Mogą się co najwyżej zdziwić, że my się ekscytujemy jakimiś według nich nieistotnymi kwestiami, ale i to uczynić mogą tylko prywatnie.

Co nie znaczy, że jesteśmy środowiskiem poza krytyką. Pamiętamy przecież dobrze, jak mój blog był traktowany przez ś.p Jerzego Targalskiego, który wyszydzał publikowane tu treści i ingerował w nie jako administrator portalu niezalezna.pl. Szczególnie źle obchodził się pan Targalski z tekstami dotyczącymi Moskwy. Ja sobie to przypomniałem dziś z rana, ale a propos czego innego zupełnie. Chodzi bowiem o Węgry, zastanawiam się jak człowiek tak przenikliwy, który po roku czy dwóch rządów Orbana, wprost pisał, że jest to współpracownik Putina, mógł spokojnie patrzeć na wycieczki, jakie redaktor Sakiewicz organizował dla polskiej publiczności, a których celem był Budapeszt? Misja zaś polegała na zacieśnianiu przyjaźni polsko-węgierskiej. Przecież wszyscy byli świadomi tego co się dzieje? Pędźmy teraz do pointy – nie wszystko w polityce i komunikacji jest oczywiste i nie wszystko da się skomentować od razu. Dobrze o tym pamiętać. Dobrze też jest uświadomić sobie, że działania bezmyślne, czynione według nieważnych już paradygmatów albo wprost dla stymulowania emocji są poważną częścią rynku komunikacji. I nie sposób ich zastąpić czymś nowym, bo ta nowa treść musiałaby być najpierw zrozumiana przez tych, którzy powołani zostali do dystrybucji treści i memów, a potem przez nich powielona. Wcześniej zaś zaakceptowana na szczeblach najwyższych. To zaś następuje wolno. Dlatego do świadomości ludzi przebija się tylko treść kontrowersyjna, krojona na modłę rodem z radzieckich publikacji ukazujących się w latach sześćdziesiątych, albo z pisma Młody technik, gdzie karierę zaczynał Ziemkiewicz – czy Jezus był Bogiem albo czy Yoda był Żydem i temu podobne. I nic ponadto się nie przeciśnie. Dziękuję za uwagę.

Wszyscy spodziewali się, że będzie gorzej, a jest świetnie. Zacznę od powierzchni, która jest duża, otwarta i łatwa w obsłudze. Tak, jak napisałem wcześniej, można tu odpocząć. W Sali jest bowiem spora powierzchnia, w zasadzie cały segment z kanapami i fotelami, gdzie można usiąść i poczytać książkę, którą przed chwilą zakupiło się na stoisku. Obok jest restauracja. Kawa z automatu i napoje także sprzedawane są na miejscu. Kawa kosztuje 3 złote, a nie 8 jak pod Zamkiem Królewskim. Jak komuś nie odpowiada jej smak, może sobie kupić lepszą w restauracji PARK, która znajduje się drzwi w drzwi w zasadzie.

Pogoda wczoraj była barowa bardziej, choć było ciepło, ale wielu ludzi zdecydowało się spędzić ten dzień w Grodzisku. Przybyli goście z Torunia, Gdańska, Bełchatowa, Kalisza, Puław, z Częstochowy i okolic, z Katowic i Wrocławia. No i oczywiście z Warszawy. Byli nawet goście z Grodziska, co przyznam, trochę mnie zdziwiło.

Uważam, że formuła, którą wybrałem sprawdza się bardzo dobrze. Oferta prezentowana przez Agnieszkę, Huberta i Tomka przyciąga klientów, którzy sporo kupują. Zainteresowanie produktem innym niż książki podnosi rangę samej książki. Dobrze też zrobiłem wpuszczając na targi wydawców spoza zaklętego kręgu prawicowych demaskatorów historycznych. To znacznie poprawiło atmosferę, choć mieliśmy wczoraj kilka zgrzytów na stoiskach z literaturą kobiecą. Prędzej bym się tego spodziewał na stoisku Michała, który sprzedaje biografię Michalkiewicza, albo na stoisku Kamila, który różne lokalne sensacje i afery ubrał w formę literacką i prezentuje na swoim stoisku, ale nie. Okazało się, że oglądany przez nas z zewnątrz segment literatury kobiecej też rozrywany jest od wewnątrz przez różne ciśnienia. No, ale sądzę, że jeśli zrobimy kolejną edycję jakoś się to wszystko ułoży.

Czekamy co będzie dzisiaj. Zapowiedziało się sporo osób, także z daleka. Poprosiłem więc kolegów, by nie opuszczali swoich stanowisk przed końcem imprezy czyli przed 19.00. Zaczynamy tak, jak wczoraj o 11.00.

Ci, którzy wybrali się wczoraj nad grodziskie stawy, nie pożałowali. Choć nie było słońca, spędzili przyjemnie czas i zrelaksowali się naprawdę. Powrót do Warszawy pociągiem zaś na pewno jest przyjemniejszy niż podróżowanie tramwajem po samej stolicy. Jedzie się co prawda 40 minut, ale w warunkach bardzo komfortowych.

Dziś świeci słońce i spodziewam się, że frekwencję zrobią mieszkańcy Grodziska Mazowieckiego. Przypominam też, że wieczorem, w parku przed Mediateką, odbędzie się koncert.

Chciałbym szczególnie pochwalić współpracę z załogą Mediateki, która przebiega wręcz wzorowo. My, jako organizacja nieformalna, jesteśmy, rzecz jasna zdyscyplinowani, co spotyka się ze zrozumieniem i akceptacją opiekunów imprezy. Zarówno przygotowanie stoisk, jak i rozładunek książek przebiegały sprawnie, szybko i bez niepotrzebnych zgrzytów. Mamy nadzieję, że to wszystko będzie dobrą wróżbą na przyszło rok i uda nam się zorganizować taką imprezę jeszcze raz. Najbardziej się cieszę z tego, że ilość miejsca jest ograniczona, a więc nie ma niebezpieczeństwa, że w grodziskiej Mediatece będzie tłum wystawców, którzy duszą się na małej powierzchni, tak jak to ma miejsce pod Zamkiem Królewskim. Komfort wystawców i odwiedzających targi jest najważniejszy. Element zaś, który wzbogaca naszą imprezę czyli obrazy, wyklucza stłoczenie stoisk. Malarstwo bowiem musi być odpowiednio zaprezentowane.

Mam nadzieję, że uda się zorganizować podobną imprezę jeszcze w tym roku, jesienią, w poznańskiej Politechnice. Na miejscu jest kolega Przemek, który wszystko koordynuje. Na razie trwają jednak Targi Książki i Sztuki w Grodzisku Mazowieckim, świeci słońce i zapowiada się naprawdę piękny dzień.

Kiedyś jeden z moich kolegów opowiadał mi, z jakim przejęciem czytał komentarze, które pod moimi i innymi tekstami wpisywał pewien erudyta. Czytał to i czytał, aż wreszcie ów erudyta zaczął poruszać tematy, które zahaczały bezpośrednio o kompetencje tego kolegi. No i tu okazało się, że erudycja jest jedynie pewnym, niezbędnym do funkcjonowania w sieci, zestawem pozorów. Kolega ów już nigdy później nie zatrzymał się na komentarzu tego erudyty i tak pozostało do dziś.

Z samego rana uderzył mnie prosto w nos komunikat wyprodukowany przez posła Brauna, który stwierdził, że w nadchodzące wybory samorządowe wygra w niektórych gminach partia ukraińska. Jak to świadczy o Braunie? Jak najgorzej, albowiem nie rozumie on zupełnie gdzie się znajduje i jakim krajem jest Polska. Jego projekcje służą tylko i wyłącznie kokietowaniu osób słabszych od niego i nie radzących sobie zupełnie z zestawami przypadkowo przezeń łączonych informacji, które następnie układają się w jakiś tam komunikat. Niestety nie mogę napisać nic bliższego o tych gminach gdzie ma zwyciężyć partia ukraińska, albowiem poseł Braun nie zdradził, póki co, które to są gminy. Gdybym miał traktować serio jego wypowiedź obstawiałbym powiaty Zielonogórski i Koszaliński. No, ale to są sprawy tak egzotyczne, że nie rozumie ich nawet Janusz Korwin Mikke, a co dopiero Braun i ja jestem święcie przekonany, że myśląc o partii ukraińskiej zwyciężającej w wyborach samorządowych obsadzają ją oni w realiach województwa Podkarpackiego i Lubelskiego. Nie rozumiejąc w ogóle skąd się wziął Związek Ukraińców Podlasia, tradycyjnie głosujący na SLD czy inne jakieś postępowe partie.

Załóżmy jednak, że Braun miał na myśli coś innego – samoorganizację przybyłych do Polski Ukraińców, którzy zechcą przejąć władzę w niektórych powiatach. Czy poseł Braun był kiedyś w jakimś powiecie? Czy rozumie co to jest samorząd w Polsce i skąd się bierze? Czy wie, jak przebiegają wybory w gminach? Rzecz jasna nie.

Chcę podkreślić, że ta i inne wypowiedzi Brauna mają na celu markowanie zaznajomienia się z realiami, choć właśnie emitując takie komunikaty, poseł Braun pokazuje, że jest od realiów oddalony o lata świetlne. Tworzy jednak pewną wizję, która uwodzi mieszkańców osiedli na Gocławiu, wysiadujących na ławce w upalne wieczory i zastanawiających się co to też będzie w tej Polsce, jak w powiecie włodawskim przejmą władzę Ukraińcy. Nazwanie tego aberracją to jest komplement.

W tym roku mija okrągła, 145 rocznica objawień w Gietrzwałdzie, które posłużyły swego czasu posłowi Braunowi do skonstruowania komunikatu, jakże uwodzicielskiego i eleganckiego, na temat bezpośredniej interwencji Matki Bożej w plany mocarstw. Poseł Braun napisał nawet na ten temat niewielką książeczkę, która była dostępna także w naszym sklepie. Wielu ludzi uwierzyło, że stanie się ona podstawą filmu dokumentalnego, który – z istoty niejako – narzuci nową konwencję opowiadania o historii. Tak się nie stało. Dlaczego? Dokładnie nie wiem, albowiem nie siedzę w głowie posła Brauna. Wiem natomiast, jakie trudności wyłaniają się kiedy próbujemy z niepotwierdzonych informacji sklecić przekonującą narrację. Są to trudności straszliwe, których człowiek, nawet bardzo zdolny, w pojedynkę raczej nie pokona. Natychmiast bowiem pojawi się pokusa, by imać się uproszczeń lub znanych konwencji. Te zaś zrobią z tematu sieczkę, co w wykonaniu posła Brauna oglądaliśmy wielokrotnie. Pokazanie w filmie interwencji Matki Bożej w politykę to wyzwanie bardzo duże. Pokusa zaś, by nakręcić film dla najmniej wymagającego targetu, który domaga się komunikatów wyrazistych i emitowanych wprost, jest jeszcze większa. I poseł Braun nigdy w sobie tej pokusy nie zwalczył. I pewnie nigdy nie zwalczy. Popularność bowiem – co było do okazania przedwczoraj – jest najciężej uzależniającym narkotykiem. Możemy więc spokojnie uznać, że temat przerósł nie tylko reżysera, ale wszystkich, którzy mu wierzyli i wierzyli, że Matka Boża naprawdę interweniowała w Gietrzwałdzie. Jak to świadczy o tych ludziach? Jak najgorzej. Oni jednak są przekonani, że jest dokładnie odwrotnie, albowiem próbowali, no ale z jakichś przyczyn się nie udało.

Przed nimi jednak nowe wyzwania, o wiele łatwiejsze w realizacji, na przykład gawędy o wyborach samorządowych, które wygrywają Ukraińcy. Aż się chce zapytać – a dlaczego skoro poseł Braun tak głęboko wierzy w siłę organizacji ukraińskich, sam wraz z innymi członkami Konfederacji nie weźmie z nich przykładu i nie zawalczy o władzę w niektórych gminach? Czyżby nie był aż tak dobrze zorganizowany? Ma przecież taką gawędę jak trzeba, o mało nie nakręcił filmu o objawieniu w Gietrzwałdzie, popiera go mnóstwo ludzi, a Korwina jeszcze więcej. Dlaczego więc, nie sięgnąć po władzę w jakimś powiecie? Otóż nie można tego zrobić z tego samego powodu, dla którego niemożliwe jest nakręcenie filmu o Gietrzwałdzie – za dużo roboty, za dużo myślenia, za dużo ryzyka, za dużo osób, które musiałbym wziąć w tym udział i partycypować w zyskach. Co innego sejm i wskazywanie wroga w Ukraińcach. W sejmie można ni cholery nie robić. Na 11 posłów Konfederacja dostała ponoć jakieś grube miliony złotych. Praca łatwa, nie kurzy się, można gadać do ściany i nikt człowieka nie będzie peszył. No i można wskazywać bezpiecznie na aktualne zagrożenia, które wiążą się z napływem ludności uciekającej przed wojną. To nic nie kosztuje. Ja jednak ponowiłbym pytanie – skoro poseł Braun aż tak bardzo troszczy się o sytuację w gminach, dlaczego jego partia o te gminy nie zawalczy? Nie ma lokalnych liderów? Oczywiście, że ma. To są wszystko, rzecz jasna, szyderstwa, albowiem nie można innymi kategoriami opisywać działalności posła Brauna, który stał się karykaturą samego siebie.

Tylko filmu o Gietrzwałdzie szkoda. No, ale widocznie nie był on Matce Najświętszej do niczego potrzebny. Tak to sobie tłumaczę. Posłużył jedynie do rozgrzania atmosfery wokół kilku panów, którym zamarzyła się najpierw władza w kluczowych ośrodkach miejskich, a następnie kariera poselska. Teraz pora na kolejny etap czyli na utrzymanie się w sejmowych stołkach. Na jakich paradygmatach będą to próbowali osiągnąć konfederaci, widać już dzisiaj. A skoro widać, nie można inaczej nazwać ich działalności, jak tylko używając wyrazu deprawacja.

Chyba nigdy nie umieściłem w żadnym tekście aż tak trywialnego tytułu. No, ale inny nie pasuje, więc musi być ten. Sieć obiegają ostatnio zdjęcia polityków PO, którzy już rozpoczęli kampanię wyborczą i jeżdżą po miastach i miasteczkach agitując, by ludzie na nich głosowali. Wygląda to żałośnie, ale oni nie mogą przestać. Tusk musi iść w zaparte i opowiadać, że nigdy nie popierał Putina i Angeli, musi wmawiać młodym, że to on chciał przekopu Mierzei Wiślanej, że to za jego sprawą kraj się zmieniał. Musi, albowiem walczy o życie. Ono zaś splecione zostało nierozerwalnym węzłem z polityką Niemiec, które mają dziś ważniejsze sprawy na głowie niż jakiś tam Donald i jego pomagierzy. Trwa szczyt NATO i raczej jasne jest, że sojusz zmieni swoją politykę wobec Rosji, a co za tym idzie także wobec Niemiec. My w Polsce, znamy Niemców tylko z jednej strony, to znaczy postrzegamy ich tak, jak oni chcą być widziani. I ta ich postawa wielu ludziom imponuje. Trzeba jednak zobaczyć jak nowy kanclerz nadskakuje Bidenowi, żeby zrozumieć, że Niemcy wobec silniejszych partnerów zachowują się gorzej niż Tusk wobec swoich wyborców. To zaś oznacza, że są zdolni do najgorszych upokorzeń byle tylko uzyskać to, co ich interesuje. Bez cienia żalu też porzucą swoich sojuszników w Polsce i zaczną współpracować z kimś innym, kto według nich będzie reprezentował taką wizję naszego kraju, która da się zaakceptować. Tylko czy my będziemy mogli się z tym pogodzić? Wydaje się, że za dwa dni, kiedy szczyt się skończy, będą to problemy nieskończenie mało istotne. Granica sojuszu z Rosją wydłuży się bowiem bardzo, a to oznacza, że doktryna wojenna Rosji będzie musiała ulec zmianie, a jeśli nie, to kraj się po prostu rozpadnie. Czy coś z tego rozumieją politycy tacy jak Tusk czy Schetyna? Przypuszczam, że nie, albowiem ich misja została zaplanowana inaczej i inne rzeczy wdrukowano im do głowy. Najważniejszą zaś i najbardziej zgubną dla nich kwestią była chwilowa popularność, którą osiągnęli.

Co robią ludzie, którzy tracą popularność? Rozpaczliwie szukają treści i wątków, które mogłyby im tę popularność podnieść. Szukają także potwierdzenia, że ona wzrasta. To złudzenie osiągnąć najłatwiej, wystarczy wydać pieniądze na sfałszowane sondaże i można już się cieszyć, aż do ostatecznej klęski. Trochę inaczej jest z komunikatami. Te bowiem muszą mieć odpowiednią konsystencję, ładunek i ciężar. I nie ma doprawdy zbyt wielu obszarów, na których polityk mógłby poprawić sobie wyniki i zdobyć większą popularność. Jest ich zaledwie kilka. PO zaś wybrała jeden tylko, bo wszystkie inne są dla nich pułapkami. Chodzi oczywiście o wskazywanie, jakim złem jest Kaczyński i przypisywanie sobie zasług PiS. To jest jedyna droga dla polityków Koalicji Obywatelskiej, PO, czy jak oni się tam teraz nazywają. Jedyna, albowiem wszystko inne ich demaskuje. Jeśli ktoś ma misję polegającą na degradacji kraju, osłabieniu go i podporządkowaniu lokalnemu mocarstwu, musi te intencje ukrywać. Kiedy wygrywa i zdobywa popularność wszystko jest w porządku. Kiedy zostaje zdemaskowany i zaczyna tracić poparcie, zamienia się w złodzieja. I to dzieje się na naszych oczach.

W gorszej sytuacji niż Tusk są tylko jawnie popierające Moskwę szury, ale w ich przypadku sprawy są po prostu oczywiste. Na nic innego nie mogą liczyć, jeśli ich patron zostanie zdemaskowany, pozostaje im tylko integracja wokół idei i treści najbardziej wyrazistych. Lista tych znaczeń jest bardzo krótka: covid, leczenie raka, kosmici i zbrodnia wołyńska. Tyle. Nic więcej się na niej nie zmieści, albowiem wtedy komunikacja z ewentualnym elektoratem zostanie zaburzona.

Dla wielu osób pewnie nie było to wielkie zdziwienie, ale ja jednak, mimo wszystko uniosłem brwi. Oto okazało się, że na zjeździe ludzi prawdziwie wolnych w Torzymiu niedaleko Słubic, gdzie zebrali się wszyscy ci, którzy wcześniej jeździli do Wylatowa plus Edyta Górniak, pojawił się Wojciech Sumliński. Wiem, że nie doczekam się przeprosin od tych, którzy mnie kiedyś indagowali na okoliczność – a czego pan chce od Sumlińskiego, ale tak naprawdę – chciałbym jednak zwrócić na ten fakt uwagę. Dla wszystkich, którzy nie budują swojego światopoglądu w oparciu o wymienione wyżej kwestie: covid, leczenie raka, kosmici, zbrodnia wołyńska, jasne jest że Sumliński to oszust, jego pojawienie się na zjeździe ludzi prawdziwie wolnych, gdzie ponoć czereśnie były sprzedawane na sztuki, po złotówce za jedną, wskazuje wyraźnie dokąd zmierza narracja „prawdziwej wolności”. Do reglamentacji papieru toaletowego i zastąpienia tego braku gawędą o reptilianach, którzy mieszkają wśród nas. Sumliński nie był jedyną atrakcją tego wydarzenia, albowiem pojawił się tam także Marcin Rola, który, biegając z mikrofonem po estradzie, wyjaśniał zgromadzonym najbardziej złożone zagadnienia z zakresu geopolityki.

Na tych przykładach widzimy, jak szalenie istotną kwestią jest poszerzanie spektrum komunikatów, które posłużyć nam mogą do nawiązania relacji z innymi ludźmi, zainteresowanymi książką, treścią w ogóle, czy też po prostu historią i polityką. Dlatego też między innymi podejmuję ryzyko i wydaję książki tak nieoczywiste jak „Walka urzetu z indygo” i „Ryksa Śląska, cesarzowa Hiszpanii”. Za nic na świecie nie można dopuścić do tego, by w imię złudnej bardzo popularności, znaleźć się w miejscu takim, jak zlot ludzi prawdziwie wolnych czy spotkanie Nitrasa z wyborcami w Łobzie. Bo to są zjawiska tożsame, które wyrastają z jednego pnia. Komunikacja nie może być redukowana, mysi być rozbudowywana, choć wiąże się to z ryzykiem. Politycy, zdrajcy, wariaci, szury i istoty opętane, żyją w przekonaniu, że mogą, samym tylko słowem i czereśnią za złotówkę, zahipnotyzować odbiorcę ich treści. To jest złudzenie, za które przyjdzie im drogo zapłacić. Choć bywa ono przyjemne, szczególnie kiedy pomiędzy występującym na estradzie gwiazdorem, a gapiącymi się na niego z widowni zwolennikami reptilian rodzi się czysta i niezmącona niczym pogarda. No, ale potem jest już gorzej.

Nie ograniczajmy się więc do „wolności prawdziwej”, skupmy się na wolności w ogóle, która pozwala nam dokonywać wyborów w bardzo szerokiej ofercie. Ten model komunikacji nie doprowadzi pewnie nikogo z nas do ław sejmowych, ale też nie o to nam chodzi. Mamy inną misję. Zapraszam wszystkich na Targi Książki i Sztuki do Grodziska Mazowieckiego, które odbędą się w dniach 2-3 lipca 2022, w Mediatece ul. 3 maja 57

Miałem dziś pisać o jakichś szaleństwach, ale pomyślałem, że przecież należy przede wszystkim pilnować własnych spraw. Zbliża się pierwsza edycja Targów Książki i  Sztuki w Grodzisku Mazowieckim, a ja zamiast niepokoić się coraz bardziej, jestem z każdym dniem spokojniejszy. Na tyle, że nie poszedłem nawet do radia Bogoria, żeby im udzielić wywiadu. Po co? Zaczął bym mówić o tym całym handlu i to z całą pewnością nie zostałoby uznane za kwestie godne uwagi i rozpropagowania. Lepiej więc napisać kilka słów o wystawcach, którzy tam będą. Ponieważ nasza impreza nastawiona jest na zysk i chcemy przyciągnąć jak najwięcej klientów, postarałem się, żeby oferta była maksymalnie szeroka. Chcę to podkreślić – Targi Książki i Sztuki organizowane są z myślą o zysku. Nie jest to impreza propagująca jakieś idee, ani też nie jest to żaden protest przeciwko komuś czy czemuś. Zgromadziliśmy wydawców i artystów, którzy reprezentują bardzo odmienne profile twórczości i mamy nadzieję, że to zadziała. Zacznę od naszych gości, którzy zgłosili się w ostatniej chwili. Literaturę kobiecą reprezentować będzie wydawnictwo Silver. Właścicielka tej oficyny, pani Iwona Krynicka, zaprosiła na nasze targi aż trzy autorki. Ich nazwiska można znaleźć na stronie https://www.facebook.com/TargiKiS Wydawnictwo Silver promuje swoje produkty hasłem – Literatura piękna dla dojrzałych kobiet.

Swoje powieści wystawi u nas także Anita Krasińska, autorka książki „Nauczycielka z getta”.

Zaprosiłem także wydawnictwo Paśny Buriat z Kielc, które wydało książkę Piotrka Tryjanowskiego „Bocian. Biografia nieautoryzowana”. Ofertę wydawnictwa możecie zobaczyć tutaj https://pasnyburiat.pl/

Przybędzie wydawnictwo Rewasz, w którego ofercie znajdują się przewodniki po krainach odległych i tych całkiem bliskich. Na przykład po Mazowszu Zachodnim. A propos, nie każdy kupił sobie książkę „Drewniane kościoły Mazowsza”, a jest tam opisany drewniany kościółek pod wezwaniem św. Stanisława biskupa i męczennika, a w nim oryginalne XVI wieczne polichromie. Bez wydawnictwa Rewasz nawet byście o tym nie usłyszeli. Boguszyce położone są w diecezji łowieckiej, której granice zaczynają się tuż za Grodziskiem. Należą do niej także Skuły, gdzie znajduje się równie ciekawy drewniany kościół.

Na targi przybędzie także wydawnictwo LTW z Łomianek, które jak wszyscy wiedzą wydaje polską literaturę przedwojenną, ale także ciekawe opracowania współczesne.

Wydawnictwo Klinika Języka, które reprezentuję wystąpi z trzema aż rodzajami oferty. Będziemy mieli nasze książki, wśród nich na pewno będzie ta poświęcona Ryksie Śląskiej, cesarzowej Hiszpanii, albowiem dziś ma przyjechać nakład. Nie wiem czy dojedzie biografia Jana Kapistrana, ale jeśli nie, zabiorę ją na koncert do Ojrzanowa, który odbędzie się w przyszłym tygodniu. Prócz tego będziemy mieli bardzo dużą ofertę książek z wydawnictwa Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, mojego ulubionego wydawnictwa akademickiego, a także sporo tytułów z wydawnictwa Neriton. W ostatniej chwili zupełnie okazało się, że będziemy mieli też ofertę antykwaryczną. Sporo egzemplarzy starych, nie tylko polskich książek.

Z Piaseczna na targi przyjedzie Kamil Staniszek, właściciel wydawnictwa Stanpress, którego ofertę można zobaczyć tutaj http://stanpress.pl/ . Kamil jest także autorem i realizuje się w prozie kryminalnej i fantastycznej. Na pewno będzie miał ze sobą powieści, które wydał w wydawnictwie Vesper.

Ofertę rynkową, z różnych wydawnictw, zaprezentuje nasz kolega Michał Staniaszek, który prowadzi znany wszystkim sklep FOTO MAG.

Artystów reprezentować będą Agnieszka Słodkowska i Tomasz Bereźnicki, o których już pisałem. Tutaj są ich strony http://slodkowska.pl/ https://bereznicki.pl/

Teraz jeszcze słowo o innych atrakcjach, które czekają na odwiedzających nasze targi. Przede wszystkim sala w Mediatece jest klimatyzowana, a ma być ponoć w ten weekend nieludzki upał – ponad 35 stopni. Po drugiej stronie ulicy jest park, w którym znajduje się niedawno otwarta tężnia. Prócz tego za Mediateką, jakieś 300 metrów, znajduje się kompleks stawów, zwany stawami Goliana, jest tam czynna fontanna i można się ochłodzić mocząc nogi w czystej bardzo wodzie. W stawach pływają wielkie, kolorowe ryby. Wieczorem, w sobotę i w niedzielę, w parku odbywać się będą koncerty. W samym budynku Mediateki znajduje się, czynna od 12.00 restauracja PARK, a kilkadziesiąt metrów dalej, w stronę dworca, jest inna, pięknie położona w parku, restauracja PIKNIK. Nad stawami Goliana zaś jest jeszcze jeden lokal o nazwie UMAMI.

Za Mediateką jest parking, nie jest zbyt duży, ale są też parkingi pod dworcem, a także pod Centrum Kultury, to jest kawałek od Mediateki, ale nie za duży. Po Grodzisku zaś bardzo przyjemnie się spaceruje. Parking jest też przed sądem i komendą policji, dwa kroki od Mediateki. Sąd nie pracuje w sobotę, więc na pewno będzie tam miejsce. Policja oczywiście pracuje, więc lepiej nie blokować im parkingu. UWAGA! Ulica Kilińskiego jest w remoncie.

Jeśli ktoś chce przyjechać do Grodziska pociągiem, musi udać się na jeden z dworców: Warszawa Wschodnia, Warszawa Stadion, Warszawa Powiśle, Warszawa Śródmieście, Warszawa Ochota, Warszawa Zachodnia, Warszawa Włochy. Tam wsiąść w pociąg Kolei Mazowieckich, kupiwszy uprzednio bilet w kasie, najlepiej powrotny. Wsiadamy do pociągów oznaczonych następującymi napisami: SKIERNIEWICE, ŻYRARDÓW, GRODZISK MAZOWIECKI. I w żadne inne.

Dodam jeszcze tylko, że Mediateka jest monitorowana, kamery są wszędzie, a na miejscu będzie z nami cały czas menedżer odpowiedzialny za organizację eventów i ochrona. Zapraszam wszystkich, którzy chcą trochę odpocząć i kupić książki oraz obrazy.

Sebastian, o którym tu wczoraj wspominałem, wywiózł z Ukrainy prawie czterdzieści osób. Wszystkie one miały jakieś życzenia i chciały uciec jak najdalej od wojny. Ponieważ jednak informacje rozchodzą się powoli, a nawyki i przyzwyczajenia są trudne do zmiany, ludzie ci uciekali tam, gdzie wydawało im się, że będzie najbezpieczniej. Jak łatwo możemy się domyślić najbezpieczniejszym miejscem według Ukraińców, a przede wszystkim Ukrainek mieszkających na wschodzie tego kraju, jest Europa. I nie ma doprawdy znaczenia, o którą część Europy chodzi, najważniejsze jest, by nie był to żaden kraj, będący dawniej w strefie wpływów Rosji lub ZSRR. Czyli, mimo potężnych zmian, które już zaszły w świadomości ludzi, Polska w żaden sposób nie spełnia tych standardów. Być może, kiedy nastanie pokój i będzie można wymieniać informacje w nieco spokojniejszym tonie, obraz naszego kraju trochę się zmieni. On się już zmienia, ale Europa i jej standardy przeważają. I mowy nie ma, żeby wytłumaczyć jakiejś istocie, która przeżyła ostrzał rakietowy, że jej wymarzone miejsce do życia, do którego chce dotrzeć zawracając głowę takiemu Sebastianowi, leży w strefie, która dziś jest jak najbardziej podległa Moskwie. To są rzeczy niemożliwe do przekazania, ale bardzo łatwo, choć nie we wszystkich przypadkach weryfikuje je praktyka.

Pewna pani, która przeżyła rzeczy naprawdę straszne, chciała się koniecznie dostać do Barcelony, albowiem wydawało jej się, że to jest miejsce, w którym na pewno nie będzie wojny i ona będzie mogła tam spokojnie żyć. Kiedy ją tam zawieziono, została zakwaterowana w jakiejś budzie pełnej emigrantów z Maroka, którzy od razu próbowali ją zgwałcić. Nikt bowiem w Hiszpanii nie przejmuje się migrantami tak, jak my w Polsce, a przede wszystkim nikt ich tam nie odróżnia, nie ma podziału na dobrych migrantów uciekających przed wojną i złych, którzy zostali odstawieni na granicę przez ruskich tajniaków poprzebieranych w stroje organizacji humanitarnych. Wszyscy ludzie, którzy w Hiszpanii szukają azylu, a nie mają tam żadnych znajomych ładowani są do ośrodków dla uchodźców. Tam zaś rządzą młodzi marokańscy mężczyźni, którzy próbują urządzić sobie życie skłaniając przybywające ze wschodu Europy kobiety do czynów nierządnych, które wynagradzane są pieniędzmi spływającymi do kieszenie tychże właśnie młodzieńców.

Niektórym dziewczętom z Ukrainy, Europa kojarzy się z niewielkimi, zasobnymi krajami, gdzie z całą pewnością nie ma żadnych Marokańczyków z nożami. Po prostu nie może ich tam być. Takim krajem jest, na przykład, Luksemburg, dokąd wybrały się dwie artystki z Ukrainy, które uciekły przed wojną. Dotarły niestety tylko do Karlsruhe, w którym to mieście obrabowano je ze wszystkiego. I tak cała wyprawa skończyła się telefonem do Sebastiana wykonanym z posterunku policji w tym mieście, z prośbą, żeby coś załatwił. To znaczy, by obydwie artystki przewiózł z powrotem do Polski. Przekonanie bowiem uciekinierów, że tu właśnie jest teraz Europa, a nie gdzieś hen daleko, odbywa się wyłącznie w wymiarze indywidualnym, a nie zbiorowym. W tym drugim bowiem wszystko wygląda nadal tak samo. Z Ukrainy do Polski ciągną cały czas mniejsze lub większe grupy uchodźców, a w drugą stronę przedsiębiorczy mieszkańcy Ukrainy wiozą na lawetach samochody z Niemiec, tak jakby nie było wojny i tych setek biedaków pozbawionych domów, którzy chcą realizować swoje absurdalne marzenia o Europie. Okoliczności te irytują bardzo ludzi, którzy przewożą uchodźców z głębi kraju, na przykład Sebastiana, no, ale taki jest ten świat. Nie zmienimy go. Możemy tylko przypomnieć te setki Polaków w starych swetrach, które załadowanymi jak hinduski autobus maluchami ciągnęły w latach osiemdziesiątych do Berlina by tam sprzedać jakieś niepotrzebne nikomu śmieci, albo papierosy.

Uważam, że choć ci, którzy angażują się w akcję ratowania ludzi z wojny mają prawo do swoich, często kategorycznych ocen, my – stojący z boku – powinniśmy się od nich raczej powstrzymywać. To bowiem tam, w obszarze ocen, kiedy weryfikowane są postawy poszczególnych osób, często przypadkowych, raczej na pewno wystraszonych i raczej nie mających większego pojęcia o polityce i świecie jako takim, dokonuje się najwięcej manipulacji. Rzekłbym nawet, że manipulowanie opiniami odbywa się jak w starych dobrych czasach szkoły stalinowskiej, kiedy to podręczniki do historii pisała polskim dzieciom Helena Michnik. Oto wczoraj odbył się okupiony krwią szturm migrantów z Afryki, na granice hiszpańskiej enklawy leżącej na południowym brzegu Morza Śródziemnego. Podobno pięćdziesiąt osób nie żyje. Polski internet zaś obiega fotografia dziecięcej nóżki z odmrożonymi paluszkami, która ma należeć do marokańskiej dziewczynki koczującej w lesie na Białorusi, bez możliwości wjazdu do Polski. Z faktu, że jest lipiec, mamy trzydziestostopniowe upały, kolporterzy tego zdjęcia nie robią sobie nic, albowiem propaganda nie polega na tym, by kolportować informacje wiarygodne. Propaganda to kolportaż informacji całkowicie nieprawdopodobnych i jawnie spreparowanych, które rozpowszechnia się z dużą pewnością siebie, po to, by wybadać kto jest gotów w nie uwierzyć. Bo zawsze ktoś taki jest. Można to nazwać praktycznymi badaniami poziomu fanatyzmu w wyselekcjonowanych grupach. Chodzi o to, by sprawdzić, jak dalece niechętni weryfikowaniu informacji są ludzie. I wiemy, z własnego doświadczenia, że wielu z nas jest bardzo temu niechętna. Wierzy zaś w to, co ukrywa głęboko w sercu, a co wcale nie jest piękne i godne naśladowania. Odkrycie tych złogów złej woli jest właśnie celem propagandy. Jest nim także uwolnienie wielu serc, od konieczności wyciągania ręki ku bliźniemu. Lub takie przekręcenie intencji, by ręka ta wyciągana była selektywnie. Przecież dobrze wiemy, że Janina Ochojska, która jest jednym z głównych narzędzi kremlowskiej propagandy w Polsce nie zająknie się nawet na temat wypadków na granicy hiszpańskich enklaw w Maroku. Nikt też nie będzie jej w tej sprawie indagował. Propaganda bowiem obecna zmierza wprost w kierunku usankcjonowania podwójnych standardów. A stanie się tak i zostanie to oficjalnie potwierdzone, kiedy niemieccy policjanci zaczną pałować migrantów w Berlinie i wsadzać ich do klatek. W Polsce zaś Ochojska będzie próbowała nas wzruszyć jakimś innym zdjęciem, tym razem wyobrażającym dziecko po słonecznym udarze, tyle, że fotografia kolportowana będzie w styczniu. I znajdzie się wielu, którzy będą tę brednie wykorzystywać. Czy można w ogóle polemizować z propagandą opisaną tak, jak uczyniłem do powyżej? Wyłącznie w ten sposób, jak zrobiła to hiszpańska Guardia Civil, wszystko inne zostanie potraktowane jako słabość, przyznanie racji lub wręcz podniesienie rąk i kapitulacja. Nie istnieje żadna możliwość komunikowania się z propagandystami. Ich celem bowiem nie jest dialog, ale dewastacja wszystkiego. Na dziś to tyle.

Wszyscy wiedzą, jak głęboko jestem przekonany o tym, iż historia, nie tylko najnowsza, składa się z serii przekłamanych, nie nadających się do zaakceptowania narracji. Wokół tych narracji powstają piętrowe struktury hierarchiczne, których celem jest wyłącznie ich pielęgnowanie. Wobec powyższego faktu pozostaje nam wiele do zrobienia, albowiem dla człowieka myślącego większość obecnych w przestrzeni dyskursu publicznego gawęd po prostu nie spełnia standardów podstawowych. Musimy więc je poprawiać, tak by były bardziej prawdopodobne i to właśnie daje nam mnóstwo frajdy.

Napisałem kiedyś tekst pod tytułem „Polityka kontroli dworów, polityka kontroli portów”. Na naszych oczach właściwie odsłaniają się konsekwencje prowadzenia tych dwóch rodzajów polityki, a chcę podkreślić też w tym miejscu, że inne rodzaje działalności politycznej nie istnieją. Tak się może zdawać prezydentowi Wałęsie, ale wszyscy wiemy co to oznacza.

Rosjanie, w swoim dziecięcym bardzo zgłupieniu prowadzili konsekwentnie, przez całe lata politykę kontroli dworów. Zapominając z czego wywodzi się cała ich tradycja polityczna. Mnie to przyznam dziwi, albowiem wiele się tu nasłuchaliśmy o klasie dyplomatów rosyjskich i warunkach jakie trzeba spełnić, żeby takim dyplomatą zostać. Widzimy, jak to jest dęte i jak bardzo przypomina aspiracyjną, a całkowicie nieskuteczną politykę Francuzów w XVIII wieku. Ta, jak pamiętamy zakończyła się rewolucją. I dziś będzie tak samo, my zaś musimy jedynie pilnować, żeby nikt nie wpadł na pomysł, udzielenia kredytu dzieciom tej rewolucji. No, ale to będzie przyszłość.

Nie wiem jak można nie rozumieć, że kariera Moskwy zaczęła się od zajęcia Narwy i złożenia Zachodowi oferty handlowej. To zajęcie Narwy, od czego zaczęły się wszystkie kłopoty Europy Środkowej, połączone z handlem prowadzonym przez Morze Białe i obecnością Anglików w Moskwie, sprawiło, że państwo to przetrwało, mimo polskiej interwencji.

Narwa, z czasem straciła na znaczeniu, albowiem powstał Petersburg i miasto to jest właśnie kluczem do Rosji. Ono bowiem uosabia ofertę, jaką Rosja ma dla zachodu, a bez zachodu i relacji handlowych z leżącymi tam krajami, Rosja nie istnieje. Gdyby w XVI wieku Moskwa nie zdobyła Narwy, nie przetrwałaby jako samodzielny byt.

Tymczasem dziś politycy rosyjscy wymyślili, że zamiast kontroli portów, będą kontrolować polityków zachodu tworzących nietrwałe struktury parlamentarne. To właśnie nazywam kontrolą dworów, bo prawdziwych dworów, takich, jak w XVIII wieku już nie ma. Tak więc wydawano masę pieniędzy na tych różnych Timmermansów, Stolców, Makrele, Macronów i całą, otaczającą ich czeredę, a wszystko po to, by wśród moskiewskich kacyków, kupujących sobie złote kible utrzymać wizję przemożnego wpływu, jaki dwór Putina ma kraje zachodu. Złudzenia jak wiemy kosztują najdrożej. I to właśnie demaskuje się przed naszymi oczami. Ja się cieszę, że oni nie rozumieją pewnego prostego przełożenia, które tu zaraz opiszę. I cieszę się, że torów polityki nie można tak po prostu przestawić, jak tych prawdziwych, żelaznych – ruchem zwrotnicy. Za dużo ogłupiałych i napełnionych pychą istot, zgromadzonych w jednym miejscu uniemożliwia to całkowicie.

Jeśli bowiem dawniej były tylko porty morskie, to dziś mamy jeszcze porty lotnicze, naftoporty, gazoporty i terminale kolejowe. I naprawdę jest gdzie rozwijać politykę i jest czego pilnować. Jest także wokół czego rozwinąć polityczno patriotyczną gawędę i wychować grono fachowców, którzy będą naprawdę zbudowani i przejęci swoją misją.

Przypomnę jeszcze raz powieść „Komodor” z cyklu hornblowerowskiego. Jeden brytyjski liniowiec z kilkoma małymi jednostkami zablokował cały ruch francuskich okrętów na Bałtyku i uniemożliwił zdobycie Rygi, a tym samym położył kampanię moskiewską przedsięwziętą przez Napoleona. Dowódcą tej eskadry, był wzorowo opisany przez autora, młody, aspirujący Anglik bez żadnych osobistych koneksji, co podkreślane było w każdym tomie cyklu. Dzięki przyrodzonym zaletom i dyscyplinie, człowiek ten osiągnął sukces i odblokował najważniejszy w owym czasie dla polityki brytyjskiej na Bałtyku port. I tu dochodzimy do rozumienia słowa oferta, które ma wiele bardzo warstw i znaczeń, a w naszym dzisiejszym felietonie łączy się nieodmiennie ze słowem port. Miejsce to – port – to konglomerat kapitału i władzy, gdzie państwo, które go kontroluje składa różne oferty innym organizacjom i generuje zyski. I nie ma znaczenia czy jest to air port, port morski, rzeczny, terminal kolejowy czy port gazowy. Port to port. Jego działanie i tajemnice są przeważnie obce, wręcz wrogie ludziom, którzy są przywiązani do takich gadżetów jak polityka personalna i osobista kontrola pionów urzędniczych. Port wymaga bowiem szczególnych kompetencji i wielu bardzo specjalizacji. I nawet jeśli zostanie opanowany przez dwie lub trzy sitwy, rozwój technologii spowoduje, że w porcie wielu młodych, dobrze zapowiadających się ludzi dostanie swoją szansę. O czym mowy nie ma w żadnej dworskie strukturze, gdzie selekcja jest ścisła. Do dworskiej dyplomacji zaś dopuszczani się wyłącznie najgodniejsi, co w praktyce oznacza istot najbardziej zdegenerowane, bezwolne, uległe i poddające się naciskom, gotowe służyć każdemu, w imię zachowania status quo organizacji, która ich wysunęła. Dlatego polityka prowadzona w portach jest stokroć ważniejsza od polityki dworskiej.

Policzcie teraz jakie mamy dziś w Polsce rodzaje portów. I zastanówcie się jakie to będzie miało przełożenie na praktykę polityczną i na moc naszego państwa. Ja wiem, że żadnych politykierów nie przekonam, ale to tylko dlatego, że oni są po prostu opłaconymi agentami. I nie rozumieją niczego poza wdrukowanymi im w głowy dawno temu matrycami. Wobec istnienia terminali, gazoportów, naftoportów, wielkich stacji przeładunkowych i okoliczności najważniejsze – Centralnego Portu Komunikacyjnego, wszystko inne to mierzwa. I każdy kto podnosi jakieś argumenty przeciwko tej inwestycji powinien się zastanowić, albowiem po jej wybudowaniu nic już nie będzie takie samo. Stąd tak straszliwe wycie, kiedy zaczyna się o tym mówić i tak straszliwe brednie, które emitowane są w celu zdyskredytowania tej inwestycji. Każdy zbudowany celowo w środkowo wschodniej Europie port zmienia całkowicie i trwale sytuację na tym obszarze na korzyść tego, kto ten port kontroluje. Im więcej portów pod kontrolą, tym większą wagę i znaczenie ma organizacja, która je kontroluje i kraj, którego obszarze te porty leżą. Tym lepsza też jest oferta dla zdyscyplinowanych, młodych i ambitnych mieszkańców tego kraju. Dobrze jest o tym pamiętać. Rosjanie nie pamiętają. Myślą, że ich władza wzięła się misternej polityki, choć prowadzą politykę absurdalną, myślą, że porozumienie z ludźmi, którzy raz dali się przekupić, utrwali ich wpływy. To nieprawda. Źródło władzy i potęgi Moskwy to porty nad Bałtykiem. Bez nich Moskwa znika, w ciągu dwóch sezonów.

Tekstu jeszcze przez parę dni nie napiszę, musicie mi wybaczyć, chcę być na chodzie w czasie targów. Odpocznę sobie kapkę. Umieszczę za to nową książkę, której współautorem jest nasz kolega Piotrek Tryjanowski, czyli prof. Piotr Tryjanowski

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/bocian-bialy-biografia-nieautoryzowana/

Każdy ruch heretycki wychodzi z prostego założenia – cały świat jest własnością herezjarchów i tylko wskutek bolesnych zbiegów okoliczności nie mogą się oni podzielić nim ze swoimi podwładnymi. Żeby posiąść wszystko naprawdę potrzeba więc wytężonej pracy, no i poświęceń, a także wiary. W kogo lub w co? W strukturę, ideę albo metodę. Z całą pewnością nie w Boga Żywego.

Kiedy katolicki misjonarz wyruszał do dalekich krain miał przy sobie biblię zawierającą konkretną ofertę i stawał sam wobec wyzwań, które na pewno go przerastały. Jego misja w wielu przypadkach kończyła się okropną śmiercią. Herezjarchowie nigdzie nie wyruszają. Oni usiłują kolportować doktrynę siedząc w skórzanych fotelach, a także zmieniając za pomocą swoich podwładnych to, co można zmienić – na miękko – niczego nie ryzykując. Działają skrycie i podstępnie, choć często okazuje się, że sami są częścią planu, którego nie potrafili zrozumieć. Nie można zlikwidować herezji, tak jak dzicy likwidowali – z przekonaniem o słuszności – wpływy Kościoła, poprzez jedno czy dwa widowiskowe zabójstwa. Herezja rozwija się, a my się jej przyglądamy z zaciekawieniem. Kiedy jest już silna i zajmuje połowę naszego życia, łapiemy się za głowę, bo nie możemy wiele zrobić i spostrzegamy, że sami mówimy językiem herezji, kiedy zaś próbujemy powiedzieć coś innego, co wydaje nam się sensowne i słuszne ludzie wokół patrzą na nas, jak na szaleńców. Likwidacja herezji jest niemożliwa. Dowodów na to jest aż nadto, jedyny sposób to indywidualne, ryzykowne misje. Nic innego nie pomaga, ani stos, ani krucjaty, albowiem herezja tworzy wewnętrznie spójny świat kłamstw, a do tego bywa narzędziem ekonomicznym. Ja zaś twierdzę, że jest to jej główna funkcja, prócz oczywiście funkcji politycznej. Powszechnie jednak uważa się, że herezja może być alternatywną drogą do zbawienia, albo pogłębiać naszą wiedzę w zakresach dla życia najistotniejszych.

Wczoraj na twitterze, ktoś zacytował fragment książki Łukasza Dryblaka z krakowskiego oddziału IPN, dotyczący geopolityki. Otóż geopolityka według Dryblaka zastąpiła w Rosji doktrynę komunistyczną. Jeśli, za Konecznym, uznamy socjalizm i komunizm za herezję, jasne się stanie czym w takim ujęciu jest geopolityka. I teraz stańcie na jakimś forum i powiedzcie głośno, że metodyka dyskusji jaką przyjęto w Polsce w ostatnich dziesięciu latach to ruska herezja narzucana nam przez różnych farbowanych guru. Ktoś Wam uwierzy? Oczywiście, że nie, albowiem odbieracie ludziom najcudowniejszą rzecz jaką otrzymali od kiedy w ogóle zaczęli świadomie myśleć – możliwość obstawiania opcji w polityce. A jakby tego było mało, chcecie im jeszcze odebrać możliwość integrowania się wokół ludzi, którzy z ramienia sił obcych tę geopolitykę tu implementują. To tak, jakbyście chcieli odebrać narkomanowi działkę, w trosce o jego zdrowie. Takie rzeczy nie mogą się udać. I nic doprawdy nie jest w stanie tego odwrócić, nie pomogą żadne demaskacje.

Pan Bartosiak dalej pieprzy o armii nowego wzoru, choć wczoraj ogłoszono, że jakiś przedstawiciel MON Izraela powiedział iż ta armia nowego wzoru jest za dobra dla Polaków i może za 30 lat do niej dorosną. Całe szczęście nie będę tego oglądał, albowiem nie pochodzę z długowiecznej rodziny. W zajmującym się geopolityką piśmie Do rzeczy zaś, prof. Chodakiewicz ogłosił iż polityka Budapesztu jest robiona głową, a polityka Warszawy sercem, co może – uwaga – ściągnąć na nas rosyjską ekspedycję karną. Przyznam, że mnie zatkało. Jeśli amerykański profesor wobec wypadków na Ukrainie pisze, że Polsce grozi rosyjska ekspedycja karna, to ja – odrzucając narzędzia i metodologię geopolityczną – mogę go nazwać tylko herezjarchą. To zaś znaczy – jawnym kłamcą.

Teraz proszę zwrócić uwagę na następującą kwestię, którą poruszyliśmy już na konferencji w Wąsowie. Mamy oto dziesiątki autorów pracujących w IPN, którzy na podstawie dokumentów i relacji, w trudzie i z wielkim zaangażowaniem budują całą strukturę, będąc w miarę uczciwie oddanym obrazem najnowszej historii. Nikt tego nie czyta i nikt się ich pracą nie interesuje. Pan Dryblak napisał coś fantastycznie oczywistego, co mnie aż zmroziło. Niestety, mimo iż jego publikacje promuje prof. Nowak, nie ma mowy, by stał się on partnerem w dyskusji toczonej przez publicystów. Dlaczego? Albowiem publicyści to agentura ruskiej herezji zwanej geopolityką, która święci triumfy w Polsce nie niepokojona przez nikogo. Świat uczciwych badań i pracy, a także uczciwej popularyzacji (jakoś mi to przeszło przez klawiaturę) jest przez to całkowicie zmarginalizowany i w zasadzie nie ma znaczenia. Karmi się tylko i wyłącznie pasją młodych badaczy, którzy następnie tracą zapał i wpadają w rutynę. Geopolityka zaś ma się dobrze, nie potrzebuje państwowych budżetów, choć oczywiście z nich korzysta. Gwiazdy geopolityki nie ponoszą nakładów na swoją działalność, bo albo są zatrudnione gdzieś w świecie, albo ogłaszają zbiórki na swoją działalność, której efektem jest wielkie nic. Tłumaczone potem na różne sposoby – chciał dobrze, ale mu nie wyszło, stworzył nową koncepcję, trochę się pomylił, dobrze gada, dać mu wódki, itp., itd…I to jest nie do zwalczenia. Przede wszystkim dlatego, że geopolityka udziela prostych odpowiedzi, redukuje problemy do kilku składowych, tak samo jak czynił to komunizm. Potem można je już tylko przekładać z miejsca na miejsce i popadając w widowiskowe zamyślenia zastanawiać się czy z Niemcami czy z Rosją? Choć gołym okiem widać dziś, że z GB i USA, bo ich interesy w regionie są żywotne, a żaden z ich wcześniejszych partnerów nie spełnia pokładanych w nim nadziei. To nie ma dla geopolityki znaczenia, albowiem jest to herezja, a ta musi kłamać i upraszczać.

Przejdźmy teraz do metodologii, ale rozumianej swoiście. Oto dostałem taki link do tekstu na portalu Onet, który to tekst jest zamieszczony był pierwotnie na rosyjskim portalu Meduza https://wiadomosci.onet.pl/swiat/zatanczmy-walca-wielkiej-wojny-opowiadamy-historie-metodologow/1pyywmc

Materiał jest długi i słabo przetłumaczony, a to znaczy, że nie ma w nim wyraźnych akcentów, a jest typowy dla rosyjskich autorów przewlekły bełkot. Skracając rzecz całą można powiedzieć, że rosyjska nauka w schyłkowym okresie komunizmu, próbowała znaleźć dla siebie jakieś usprawiedliwienie. Świat realny bowiem, świat sukcesów technologicznych zapadał się pod ziemię bo badacze nie nadążali z kradzieżą patentów w Ameryce i Europie. Należało więc wymyślić coś, co przedłuży agonię systemu. I wymyślono herezję metodologii. Czyli takie szamaństwo, które pozwoliło kadrze naukowej kluczowych ośrodków przetrwać w swoim świecie, całkowicie oderwanym od realiów, ale mającym spójny charakter i dającym satysfakcjonujące odpowiedzi na różne pytania. No i – co najważniejsze – produktywnym, choć produkty tej herezji to zwykle niezobowiązujące słowa bez znaczenia zapisane na białych kartkach. Byłbym zapomniał – herezja metodologów miała charakter mistyczny, albowiem uczestnicy szkoleń organizowanych przez guru wpadali w trans i dostawali różnych amoków, a następnie dewastowali swoje i bliskich życie prywatne.

Istotną zmianą w życiu metodologów, którzy działali po śmierci guru, było ich zetknięcie ze światem rosyjskiego biznesu i polityki. Postsowiecki biznes, który w dawnych czasach kradł technologię, potrzebował nowych inspiracji, które zasłoniłyby jego nędzę. I metodologowie ich dostarczali. To samo było z polityką, a autor tekstu twierdzi, że metodologia, rozumiana opacznie przez ludzi Putina doprowadziła do wybuchu obecnej wojny. Gdyby tylko ktoś podjął trud właściwego zrozumienia procesu myślowego i założeń jakie przedstawił guru, wszystko mogłoby wyglądać inaczej.

Nie mogłoby, dla wszystkich jest to jasne, albowiem kłamstwo nie może wyprodukować niczego prawdziwego. Prędzej czy później potknie się o własne nogi, zostanie zdemaskowane i unieważnione. I to właśnie dzieje się na naszych oczach. Nie martwcie się jednak, ktoś na pewno ocali ulubioną herezję oświeconych Rosjan czyli wiarę w metodę i ulubioną herezję przenikliwych Polaków czyli geopolitykę. Wyrastają one z tego samego pnia, którego od dawnych bardzo czasów nikt nie potrafi powalić.

Coraz bardziej jestem zadowolony z nadchodzących targów, albowiem na stronie wydarzenia zaczęły się pojawiać komentarze. Odnoszą się one nieprzychylnie do moich opinii i ocen, a wygłaszają je osoby, które były czynne na rynku księgarskim. Zarzucają mi przy tym – uwaga – niepełną znajomość rynku księgarskiego. A także sugerują, że połączenie książki ze sztuką to nawiązanie do komuny, kiedy to handel książką podlegał pod zarząd Ministerstwa Kultury i Sztuki. To jest doprawdy coś niesamowitego. Jak widzimy każda opinia różniąca się od opinii środowisk, które uważają się za alfę i omegę rynku, pochodząca spoza horyzontu, który środowiska te same sobie zakreśliły, jest kuriozalna. To dobrze rokuje, bo ja już odpowiedziałem na te komentarze i Was także do tego zachęcam. Mam nadzieję, że odpowiedzi te podniosą ciśnienie paru osobom i ruch na targach będzie duży.

Niesamowite jest to, że jacyś ludzie roszczą sobie prawa do ocen tylko z tego powodu, że przez długie dekady, z mianowania oczywiście, pełnili funkcje kierowników księgarń. Niesamowite jest to, że w głowie im się nie może pomieścić fakt, iż ktoś inny, o kim oni nigdy nie słyszeli, organizuje jakąś imprezę, gdzie handluje się książkami. Mogę więc śmiało zaprosić wszystkich na te targi bo widać, że pole do poważnej polemiki jest, będzie więc co uprawiać.

Kiedy na stronie Mediateki pojawiła się reklama targów zaczęli zgłaszać się wystawcy. Nie chciałem, żeby ktokolwiek poza wskazanymi przeze mnie wystawcami brał udział w tych targach, albowiem obawiałem się, że zbyt duża ilość stanowisk nie wpłynie dobrze na odbiór obrazów, a jestem przekonany, że to obrazy Agnieszki i Tomka, będą najważniejszym ich elementem. Nie chciałem też nikogo na te targi namawiać, albowiem doświadczenie jakie wynieśliśmy z Piotrkiem Szeligowskim z imprezy bytomskiej wskazuje, że kiedy się kogoś namawia, uzyskuje się efekt odwrotny od zamierzonego, a do tego jeszcze można stracić szacunek. Odzwoniłem jednak do dwóch pań, które zgłosiły się do Mediateki. Postawiłem naprawdę łagodne warunki, ale okazało się, że są one zaporowe. Dowiedziałem się jednak, że w Warszawie i okolicach organizuje się niezwykle dużo imprez księgarskich, o których wydawcy tacy jak ja nie mają pojęcia. Imprezy te są darmowe, a organizują je gminy. Do tych właśnie eventów próbowano porównać nasze targi. Tłumaczyłem, że impreza jest komercyjna, ja wynająłem salę w Mediatece i nie ma mowy o tym, by zrobić z tego jakiś piknik dla ziewających dzieci oraz znudzonych emerytek. Chyba nikt w ogóle nie zrozumiał o czym mówię. Liczę jednak na to, że ilość szpiegów z różnych krain, nie tylko z Krainy Deszczowców, będzie na naszych targach duża. Przypominam też od razu, że impreza będzie filmowana, na następnie umieścimy w sieci reportaż. Będą też wywiady z wystawcami i uczestnikami.

Z rozmów i wymiany maili z osobami, które chciałby wziąć udział w naszych targach za darmo, a także z tych komentarzy, które widoczne są pod tekstem na stronie wydarzenia jasno wynika, że jesteśmy dla tych ludzi absolutnym kuriozum. Oni nie rozumieją nawet, że można emitować takie komunikaty, a o tym, żeby się z nami porozumieć nie może być nawet mowy.

Powtarzam więc jeszcze raz – nigdy nikogo nie zachęcałem do czytania swoich książek, przeciwnie zawsze wszystkich zniechęcałem i tak samo czynię teraz. Nie zapraszam nikogo z zewnątrz na te targi, albowiem nie ma to żadnego sensu. Wydawcy bowiem oczekują, że ktoś ich zaprosi na dotowaną imprezę i oni tam sprzedadzą dwie, trzy książki. No i rozdadzą parę ulotek, a potem będą mogli wystąpić o kolejną dotację dla swojego wydawnictwa. Jeśli ktoś z taką myślą przychodzi na nasze targi ten się pomylił, trafił pod zły adres i rozmawia z niewłaściwym człowiekiem, czyli ze mną. Nie ma przymusu, ani tym bardziej obowiązku, żeby w tych targach uczestniczyć. Są one imprezą komercyjną, obliczoną na przyciągnięcie dużych ilości czytelników i wygenerowanie dużego zysku. Jak ktoś chce prezentować swoje romanse, albo inne jakieś przygody i kokietować tym staruszki, niech się zapisze na imprezę organizowaną w Izabelinie pod koniec czerwca. Tam będzie właściwa atmosfera, która ukoi jego duszę i zapewni mu spokój. U nas będzie na odwrót. Przewiduję dużą dynamikę i sporo polemik.

Przypominam też, że prócz książek i obrazów będą na targach jeszcze komiksy. Hubert zaś i Tomek na pewno wrysują trochę autografów. Od razu jednak ostrzegam, żeby z tym nie szaleć. Wrysowanie autografu zajmuje czas i jest męczące. Koledzy nie mogą więc wrysowywać tych autografów bez przerwy.

Ja zaś zrobię coś, czego nie robiłem dotychczas ze względu na niewielką powierzchnię na jakiej wystawiałem się na targach pod Zamkiem i na Stadionie Narodowym. Ściągnę z rynku bardzo dużo tytułów, których istnienia nawet nie podejrzewaliście. Jak wiecie, a może nie, prócz idei zawartej w tytule targów – książka i sztuka – mam zamiar jeszcze prezentować autorów akademickich. To znaczy tych wszystkich ludzi, którzy wydają swoje książki w wydawnictwach uniwersyteckich, ale nie ma ich na rynku, bo ten zajęty jest przez dwa, trzy nazwiska opatrzone tytułem prof., albo oddany w pacht oszustom w typie Twardocha, Mroza i Żulczyka. U nas takich kuriozów nie będzie, albowiem rynek książki jest niezwykle głęboki. Chcemy więc, by na naszej imprezie prezentowane były te książki i te nazwiska, których nie ma gdzie indziej. Nie powiem skąd dokładnie sprowadzę ofertę na targi, ale wielu czytelników na pewno się tego domyśli. W każdym razie wybór będzie duży i na stoisku będą nie tylko moje książki.

Przypominam też, że w dniu 7 lipca, o godzinie 18.00, w pałacu, w Ojrzanowie, odbędzie się godzinny koncert Władysławy Rakowskiej, śpiewaczki z Ukrainy, która wydostała się z terenów okupowanych. Solistce akompaniować będzie pianistka Eugenia Sawczenko. Wstęp na koncert jest bezpłatny, ale będziemy prowadzili tam zbiórkę pieniędzy dla  obydwu artystek. Będzie tam też można kupić moje książki, jeśli ktoś nie zdąży tego zrobić na targach. Postaram się, by na targach były dwa nowe tytuły – biografia Jana Kapistrana oraz książka o Ryksie Śląskiej, cesarzowej Hiszpanii, córce Władysława Wygnańca. A tutaj macie link do strony wydarzenia.

https://www.facebook.com/TargiKiS

Państwo poważne to takie, które uwłaszcza swoich urzędników na państwowym i prywatnym mieniu, ale nie ogłasza tego w dekretach, a jedynie udziela indywidualnych, dyskretnych pozwoleń. Istnieje kilka rodzajów uwłaszczeń i teraz omówię je pokrótce. Pierwszy rodzaj to oczywiście uwłaszczenie na mieniu cudzym. Państwo umacnia się w pierwszym etapie swojej drogi ku potędze rabując te grupy, które z istoty są państwu wrogie, czyli ograniczają jego wpływy lokalne. Państwo poważne nie zawsze jest państwem silnym, a państwo silne nie zawsze jest poważne. Rosja XIX wieku była państwem silnym, ale trudno wskazać kogokolwiek, kto traktował by ją poważnie. Anglia była państwem może nie tyle słabym, co mocno ograniczonym w działaniu poza morzami, ale zawsze była państwem poważnym.

Ewolucję państwa prowadzącą od domeny rodzinnej ku imperium najłatwiej prześledzić na przykładzie Anglii właśnie. Odbywała się ona w kilku etapach. Pierwszy, najwcześniejszy, którego efektem była integracja ziem po obu stronach kanału, to eksterminacja starej, saksońskiej elity po roku 1066. Nowe elity angielskie, składające się właściwie z samych Normanów i Francuzów z Akwitanii, mówiących językami południa, były dominującym czynnikiem w podboju Palestyny. Stosując głębokie uogólnienia można powiedzieć, że ten etap ewolucji państwa zakończył się źle, albowiem od wielkich sukcesów i wielkich podbojów Anglia zredukowana została – w wyniku wojny stuletniej – do niewielkiego obszaru na wyspie. I wtedy państwo powtórzyło raz jeszcze ten sam manewr, który wykonał po roku 1066 Wilhelm Bastard – znalazło sobie wroga. Był nim Kościół i stara arystokracja. Jak w średniowieczu, w XVI wieku dynastia walijska, okradła jednych, zdewastowała cały system, po to, by kupić rzecz dla państwa najważniejszą – bezwzględną lojalność nowo awansowanych  poddanych. Tę zaś kupuje się zawsze w taki sam sposób – pozwalając na grabież, ale bez oficjalnych dekretów. Wtedy bowiem każdy złodziej uważa, że jest równy królowi. Oczywiście posunięcia te są zawsze maskowane doktryną, o czym już wielokrotnie pisałem i powtarzać tego nie ma sensu. Należy sobie zadać pytanie, czy dziś nie stoimy czasem przed nową odsłoną polityki uwłaszczeniowej państwa znanego jako Wielka Brytania? Ja tego nie wiem, ale jeśli miałby ono uwłaszczać swoich pachołków na mieniu rosyjskim, jestem za.

O wiele bliższym nam, można by rzec siostrzanym systemem tworzenia się państwa poważnego, są Prusy. Ja wiem, że nikt tych podobieństw polsko-pruskich nie chce traktować serio, ale nie można uciekać od oczywistości. Polityka ostatnich Jagiellonów była kierowana z dworów rodziny Hohenzollern. W zasadzie wpływ Prus na politykę Polski i udział mieszkańców Prus w tej polityce, był do końca istnienia Rzeczpospolitej przemożny. Prusy jednak w pewnym momencie, widząc, że Polska staje się próżnią polityczną postanowiły uwłaszczyć się na jej mieniu. Ponieważ nie mogły połknąć całej Polski wysunęły plan podzielenia się nią z sąsiadami. Jak wiemy, najtrudniej było przekupić Austrię, która dostała od razu najlepsze kawałki Polski, żeby siedzieć cicho i nie rezonować. No, ale to dygresja. Interesuje nas teraz systematyka dzielonego na nowo mienia, którą łatwiej opisać na przykładzie Prus niż Anglii. Prusy najpierw zajęły Śląsk, Fryderyk nie mógł uwłaszczyć swoich urzędników na mieniu miejscowej szlachty i mieszczan, albowiem to oni właśnie zaprosili go do swojego kraju. Jego ludzie wymyślili jednak coś innego – modernizację Śląska to znaczy zmianę organizacji przemysłu i wydobycia, o czym wiele było napisane w 30 numerze SN. Taki manewr, jeśli połączyć go z rozwojem technologicznym otwiera niesamowite wręcz możliwości tworzenia nowych lojalnych wobec państwa struktur. One się wręcz same multiplikują, albowiem każdy urzędnik wie dobrze, że jego funkcja może być dziedziczna o ile oczywiście będzie się zachowywał w sposób odpowiedni. Sposoby zachowań nigdy i nigdzie nie były skodyfikowane, ale każdy je rozumiał. Prusy, a potem cesarstwo zatrzymały się jednak w swoim przepoczwarzaniu się w imperium, albowiem dom panujący nie mógł odrzucić lojalności starej szlachty. I nie chodziło bynajmniej o szlachtę śląską, gdzie poważną pozycję miał właściwie tylko książę von Pless, ale o szlachtę pomorską, która po prostu przejęła władzę w kraju i narzuciła mu kierunek rozwoju. Ten kierunek doprowadził do zguby cesarstwo, albowiem zostało ono wypchnięte na morza i tam spotkało się, ze starą, opartą o wielkie rabunki i wymuszenia, lojalnością Brytyjczyków. Jeśli będziemy dalej opisywać historię Niemiec w tych kategoriach, przyjdzie nam przyznać, że atak na wschód, który prowadził Hitler był nauką wyciągniętą z niepowodzeń polityki cesarskiej i jego własnej, czyli polityki antybrytyjskiej. No, ale na wschodzie Niemcy spotkali się z sowietami, czyli tym co pozostało z obłąkanej polityki carów wobec własnych elit. Jak budowali lojalność wobec monarchii Romanowowie? Nie budowali jej. Oni wydali nieoficjalne pozwolenie na kradzież wszystkiego. Sami brali co popadnie i komu popadnie, a potem domagali się za to lojalności. Taki stan nie mógł się utrzymać i się nie utrzymał. Jeśli gdzieś nie ma lojalności wewnętrznej, powstają organizacje, które pod jej pozorem, uprawiają lojalność wobec kogoś innego. I tak było w komunizmie. Gdyby było inaczej wybuchłaby wojna gdzieś około roku 1960. Przyznać trzeba, że Amerykanie mieli najłatwiejszą sytuację jeśli chodzi o tworzenie państwa. Musieli tylko pozamykać Indian w rezerwatach i podzielić ich ziemię. Potem zaś zrobić to, co zrobili Prusacy na Śląsku – uruchomić nowoczesne technologie na niespotykaną skalę i to załatwiało i załatwia nadal kwestie lojalności wobec państwa. Czy na długo? Tego nie wiem, ale mam nadzieję, że ktoś tam, w tym Waszyngtonie rozumie, że programy socjalne to nie jest do końca to, czym powinno zajmować się państwo.

Zanim przejdę do podsumowania zastanówmy się jak jest w Polsce? Polska to kraj, w którym od czasów późnego PRL, bo wcześniej to było niemożliwe, urzędnicy uwłaszczają się na mieniu państwowym, jak w Prusach. Nie są jednak lojalni wobec państwa, albowiem państwo to jest zbyt słabe, by wywrzeć na nich jakikolwiek wpływ. Budują oni więc różne fikcyjne układy, podporządkowując się świadomie lub nie innym niż państwo organizacjom. Wołają przy tym głośno, że państwo jest niepotrzebne, choć sprzedają siebie i swoje rodziny przedstawicielom innych państw.

Czy Niemcy prowadzą dziś wobec Polski taką samą politykę, jak wobec śląskich elit przed rozpoczęciem wojen śląskich? Myślę, że tak, tylko że nasze elity, po ewentualnym upadku Polski, nie dostaną żadnej szansy. Zostaną tak samo ograbione jak wszyscy. Czy PiS jako partia szykująca się do utrzymania władzy ma jakiś pomysł na to, by wzmocnić lojalność obywateli uwłaszczając ich w sposób niejawny na mieniu państwowym? Mam nadzieję, że ma, ale taki sposób – jeśli oczywiście nie połączymy się z Ukrainą – jest tylko jeden – bardzo dynamiczny rozwój technologii energetycznych i infrastruktury, a co za tym idzie wszystkiego innego – od lokalnych uczelni, które będą kształcić specjalistów w rzadkich dziedzinach, do lokalnej turystyki. Niemcy zrobią wszystko, by do tego nie dopuścić, ale konstatacja ta prowadzi nas do wniosku następującego – nie ma lojalności bez wizji rozwoju. Jeśli zaś PE chce ograniczyć technologię za pomocą bredni o czystym powietrzu, to znaczy, że Niemcy nie rozumieją nic ze swojej tradycji i swojej historii. Mogą jednak być groźni. My jednak, o czym tu już pisałem wielokrotnie, możemy przejąć ich doktrynę i wykorzystać ją do budowy czegoś naprawdę dobrego. Doktryna ta polegała zawsze na nadaniu obszarom zacofanym nowej dynamiki. I nawet jeśli komuś wydaje się, że nowe elity urzędnicze, uwłaszczone na mieniu państwowym to jest zły pomysł, niech pomyśli o tym, komu służą obecne elity, na przykład w Gdańsku i na czym są one uwłaszczone.