Cudowny Obraz Matki Bożej Zasławskiej a sprzedaż książek

Prócz polityki, ksiądz Marian Tokarzewski, zajmuje się w swoich zapiskach z Zasławia, także innymi istotnymi kwestiami. Przypomina na przykład cudowny obraz Matki Bożej, który dla Zasławia ufundował książę Janusz Zasławski po swoim nawróceniu. On także rozpoczął budowę kościoła i klasztoru. Obraz przetrwał w Zasławiu do roku 1648, kiedy to, wraz z braćmi uciekającymi przed Chmielnickim, został wywieziony do Rzeszowa. Tam w wielkim zapomnieniu przeleżał ponad sto lat, zanim odnalazł go ojciec Benedykta Kotwickiego, późniejszego zakonnika, który na cześć Matki Bożej Zasławskiej napisał kilka pieśni. Rodziciel Benedykta został cudownie uzdrowiony, dzięki wstawiennictwu Matki Bożej, a teksty tych pieśni, są całkiem zapomniane. Nikt ich nie wykonuje, a to z tego względu, że i obrazu cudownego już nie ma, i klasztor w Zasławiu został zamieniony na więzienie. Co się stało z obrazem, nikt nie wie. Prawdopodobnie został zniszczony w roku 1943, przez z UPA, której żołnierze splądrowali klasztor i spalili kościół. Jedyne co zostało po Matce Bożej Zasławskiej, to te pieśni Benedykta Kotwickiego, które przytacza ksiądz Marian Tokarzewski.

Ja może zaprezentuję kilka fragmentów

Panno co w Obrazie

Zasławskim, z złym razie

bronisz od zginienia

przyjmij nasze pienia

Oddalasz choroby

zamykając groby

nas pragnące żwawie

dając czas poprawie

Oddal głód, mór, wojnę

daj czasy spokojne

od ognia i wody

broń od złej przygody

Spokojne sumienie

grzechów odpuszczenie

niech Twoja przyczyna

uprosi u syna

A teraz fragmenty innej pieśni

Niebios Pani, której ani świat ani nieba

cudów, darów, wziąć wymiarów zmogą jak trzeba,

lustra Twojej opieki

nad nami w każde wieki

w niepamięci, przez złe chęci

nic nie zagrzeba

Ale nieba gdzie potrzeba, co cudów dary

więc wskrzesają, rozrzucają ludziom bez miary

kiedy ludzka szwankuje

siła i potrzebuje

tej pomocy, w swej niemocy

dla wsparcia wiary

Pieśni jest więcej, ale ja się zatrzymam na tym ostatnim fragmencie. Mam bowiem w związku z nim kilka gorzkich refleksji. Wiążą się one także z treściami zawartymi w II tomie Baśni socjalistycznej. Oto, zdarzyło się, że drukarnia braci Paulinów w Częstochowie, przestała przynosić dochód i wszystko zaczęło się sypać. Nikt nie znał sposobu na naprawienie sytuacji, a modlitwy do Matki Bożej Częstochowskiej, były może wznoszone, ale zapewne w innych jakichś intencjach, bo kto by się przejmował takimi drobiazgami, jak dystrybucja książek. Przecież to są rzeczy nieistotne z punktu widzenia wieczności oraz spraw naprawdę ważnych – choroby, braku pieniędzy, ślubu córki, której trzeba wyjednać przychylność. Książki, a jeszcze do tego książki religijne, to sprawa trzeciorzędna, albowiem lud i tak będzie się modlił, a działalność wydawniczą można komuś wydzierżawić. Komu? Jakiemuś żydowi, to chyba jasne. Jeśli idzie o wydawnictwo Paulinów, to sprawą zajęła się rodzina Konów. Od razu wszystkim się poprawiło. Zakonnicy mieli problem z głowy, bo nie musieli zajmować się sprawami, które przerastały ich od strony technicznej, a być może także i merytorycznej. Lud ciągnący do cudownego obrazu był zadowolony, bo książeczki z pobożnymi napomnieniami potaniały, a do tego były jakościowo lepsze i dłużej można je było nosić w kieszeni wraz z kluczami do spiżarni, monetami, scyzorykiem i wszelkim śmieciem. Dzierżawcy odnotowywali stały wzrost sprzedaży, albowiem – jako fachowcy dysponujący nie tylko zapleczem technicznym, ale także kanałem dystrybucji, który ojcowie Paulini oddali za bezdurno, nie musieli nic robić. Wystarczyło lekko pogonić grafików od okładek i robota szła w najlepsze przynosząc krociowe zyski. Ponadto dzierżawcy mieli jeszcze jedną ważną przewagę nad wydawcami w habitach. Otóż oni nie stawiali odbiorcy żadnych wymagań. On miał kupować, a kupując uspokajać swoje sumienie. Nic więcej nie było dzierżawcy potrzebne. Zakonnicy zaś, nie dość, że nie potrafili rozwinąć sprzedaży, ani podnieść jakości, to jeszcze – sprzedając swoje wydawnictwa – stawiali ludowi wymagania, którym ten nie mógł sprostać, albowiem nie po to przychodził do cudownego obrazu, by od niego wymagano, ale by samemu wymagać.

I myślę sobie, że ta sytuacja, choć minęło już wiele czasu, jest ciągle świeża. Oto, żeby sprzedawać na przyzwoitym poziomie wydawnictwa katolickie, nie wystarczy mieć imprimatur, trzeba je jeszcze wydzierżawić jakiemuś żydowi. Dopiero wtedy odbiorca poczuje się doceniony i dobrze rozumiany. Jego emocje zaś będą właściwie stymulowane. Dopiero wtedy rozsupła mieszek i sypnie groszem, na książki i publikacje podtrzymujące jego wiarę. Nie wcześniej.

Jeśli odniósł bym powyższe rozważania do siebie, musiałbym przyznać, że albo jestem idiotą, albo jestem idiotą. Trzeciej możliwości nie ma. Znając powyższe zależności, jak głupi wydałem kilka książek poświęconych historii Kościoła, w tym jedną, której autorem jest biskup. A do tego jeszcze komiksy. Nie mam imprimatur i nie należę do rodziny Konów. Na co ja do ciężkiej cholery liczyłem? Że to sprzedam? Przyznam ze skruchą, że nie wiem na co liczyłem. Od wczoraj liczę na cudowny, choć zaginiony obraz Matki Bożej Zasławskiej.

Więc o Pani, gdy stroskani znikąd ratunku

nie znajdziemy, Ty, prosimy wyrwij z frasunku,

daj poznać, Twą przyczyną

za nami jak u Syna

jest wielkiego, statecznego

zawsze szacunku

Ponieważ jednak jakieś resztki pomyślunku w mojej głowie pozostały, postanowiłem podjąć desperacką próbę zdobycia stypendium Ministerstwa Kultury. Zorientowałem się bowiem, że linkowani tu przeze mnie ostatnio twórcy, którzy odczytują przed kamerami fragmenty swojej prozy, albo piszą ją „na bieżąco”, wrzucając do internetu, nie są bynajmniej altruistami. Nie zachowują się jak ja przez dziesięć lat, głupek i frajer, za darmo stymulujący emocje odbiorców, a do tego usiłujący jeszcze wciskać im całkiem niepotrzebne i nudne książki. Oni wszyscy złożyli wnioski o stypendium ministra, które jest przyznawana w związku z zarazą. Chodzi o to, żeby wybitni pisarze nie pozostawili ludu, bez pociechy duchowej, żeby im czytali do snu i uspokajali w ten sposób skołatane nerwy kulturalniejszej części naszego społeczeństwa. No i oni wszyscy to stypendium dostali, o czym mogliśmy się przekonać naocznie i nausznie.

Wniosek o stypendium jest dostępny na stronie Ministerstwa Kultury, więc go wczoraj wypełniłem i wysłałem. Napisałem o swoich osiągnięciach, o blogu, prawym górnym rogu, konferencjach LUL i sławnych profesorach z Polski i zagranicy, którzy na tych konferencjach bywają. Podkreśliłem, że nie mogą się one odbywać ze względu na pandemię, co jest trochę wkurzające. Dołączyłem też portfolio, czyli trzy opowiadania z I tomu Baśni polskich i okładki książek, a także komiksów.

Czekamy na efekt. Myślę, że może być ciekawie. Pierwszy raz coś takiego zrobiłem, to znaczy pierwszy raz poszedłem po prośbie, w dodatku nie do Matki Bożej, a do organizacji jawnie socjalistycznej. Mam na tę okoliczność nawet wierszyk. Napisał go wybitny poeta, Tadeusz Żeleński Boy

Niekże to syćkie pierony zatrzasnom

Wybrał się dziadek aż pod Góre Jasnom

Myślał, że grosik uzbira, tymczasem

Wrócił ciupasem…

Czekamy.

Tymczasem na rynku książki zrobił się ruch, albowiem The Times uznał powieść Szczepana Twardocha za wybitną. Od razu podniosły się pochwalne pienia, wśród których wyróżnia się głos prof. Cenckiewicza, Igora Jankego i Cezarego Gmyza. To jest wprost nie do uwierzenia. Wystarczyła wzmianka w The Times i Twardoch znów stał się pisarzem prawicowym, a do tego polskim patriotą! I nikt nie ma grama przyzwoitości, żeby zapytać go, po co on, jeszcze pół roku temu, wypisywał te wszystkie brednie, które tu omawialiśmy? Ja ten fenomen potrafię łatwo wytłumaczyć. Twardoch jest jak to wydawnictwo Paulinów przed wydzierżawieniem go przez Kona, tyle, że mechanizm działa w drugą stronę. On ma wszelkie certyfikaty potrzebne do sprzedaży, a polska prawica, obóz patriotyczny, PiS, jak zwał tak zwał, może go wydzierżawić albo nie, za opłatą i używać zgodnie z przeznaczeniem. To znaczy nakazać mu emitowanie paszczą dźwięków, które akurat są obozowi rządzącemu i jego publicystom potrzebne i przydatne. Ostatnio chyba, o ile się nie mylę, bronił tych biednych nauczycielek, wrobionych w lekcje telewizyjne. Był prawie tak dobry jak Toyah. Co z tego, że droższy. To nie ma znaczenia, bo Twardoch ma uwierzytelnienia, a Toyah nie ma. I już. Proste? Jak włos Mongoła.

Bardzo dziękuję za uwagę.

Aha, jeszcze linki

https://twitter.com/Cenckiewicz/status/1247873698650095617?s=19

Z kronik klasztoru i kościoła O.O Bernardynów w Zasławiu