Czego nie rozumie polska prawica

Prawica w Polsce i na świecie, to taka grupa ludzi, która została powołana do życia i aktywności przez siły postępu, aby te mogły wyraźniej wskazywać łatwego do pokonania wroga. To się trochę zmienia, ale tylko trochę. Czym zajmuje się prawica? W zasadzie wyłącznie składaniem deklaracji. Jeśli już włączy jakiś bieg, to przeważnie jest to bieg wsteczny. Jeśli wykonuje jakieś ruchy to zwykle jest to tupanie w miejscu. Jej zadaniem jest gromadzenie się wokół wyrazistych bardzo symboli, także religijnych i deklarowanie obrony tychże po sam grób. Pisaliśmy o tym nie raz – prawica jest odwodem służącym siłom postępu do montowania prowokacji.

Czytałem wczoraj artykuł Jacka Bartyzela poświęcony człowiekowi nazwiskiem Charles Maurras. Był to jeden z filarów francuskiej prawicy, postać, która – takie wrażenie odniosłem – jest dla Bartyzela jakimś wzorem. Kim był ten Maurras? Wraz z Leonem Daudet został obarczony odpowiedzialnością za zamach na Jeana Jauresa, który de facto rozpoczął I wojnę. Obaj panowie zostali moralnymi sprawcami tej zbrodni, choć nie znali ani zamachowca, ani nie podejrzewali, że ich prasowa aktywność może się tak właśnie skończyć. Było prawie tak samo, jak przy zamachu na Narutowicza. Tyle, że we Francji tych zamachów, w których wskazywano moralnego sprawcę i oczyszczano sprawcę faktycznego było znacznie więcej.

Czy to czegoś nauczyło wymienionych wyżej panów? Oczywiście, że nie. Byli bowiem bardzo przywiązani do symboli i deklaracji, które uważali za prawdę objawioną. Maurras chciał nawet poprawiać Ewangelię i nazywał jej autorów czterema ciemnymi żydami. Wierzył zdaje się w gallikanizm, ale Bartyzel pisze o jego niezłomnej postawie moralnej i przykładnym życiu. Obaj też oczywiście poparli rząd Vichy, a Maurras został wcześniej, jeszcze przed wojną obłożony anatemą przez papieża Piusa XI. Poddaję to pod rozwagę wszystkim. Szczególnie, że anatema została zeń zdjęta przez kolejnego papieża Piusa XII. Bartyzel pisze o tym z powagą i przejęciem, jakby chciał powiedzieć – widzicie, jednak prawda zwyciężyła. Pisałem to już wielokrotnie, gdybym nie musiał tego czasami robić, nie czytałbym tekstów prof. Bartyzela, albowiem są one nacechowane bardzo nieszczerymi i naciąganymi emocjami. Takimi, które nie występują w normalnych relacjach między ludźmi, ale stanowią czasami pewien zastępnik, kiedy nie ma rzeczywistych emocji. No, ale jest Jacek Bartyzel jednym w Polsce autorem poruszającym kwestie hiszpańskie i francuskie z przełomu wieków XIX i XX. Za co należy go pochwalić. Wróćmy do tych papieży. Moim zdaniem, być może błędnym, postawa kolejnych następców św. Piotra wobec postaci takiej jak Maurras, świadczy nie o nim, a o nich. Myślę, że Pius XI był człowiekiem o wiele mniej emocjonalnym niż jego następca. Był też człowiekiem władzy, a nie komunikacji, że sobie tu pozwolę na taki ekstrawagancki wyskok. Chciał ustawić środowiska francuskiej prawicy, tak jak chciał ustawić kardynała Sapiehę. Maurras jednak nie pozwolił się ustawić, albowiem kosmos jego pojęć był spójny i wydawało się, że działał bez zarzutu. Planety wirowały wokół wielkich gwiazd, a w całej przestrzeni rozbrzmiewała muzyka sfer. Oczywiście szydzę, albowiem trudno odnaleźć w całym świecie bardziej załgane polityczne kliki niż te, działające pod błękitnym niebem słodkiej Francji. Myślę, że nawet ludzie radzieccy im nie dorównują.

Maurras i Daudet wierzyli w monarchię. I to jest doprawdy przedziwne. Wierzyli w monarchię bez sakry, albowiem tę traktowali instrumentalnie, jako gadżet podnoszący znaczenie samego systemu. Co prawda Maurras zarzekał się, że to nieprawda, a Pius XI potraktował go niesprawiedliwie, ale dla nas nie ma to wielkiego znaczenia. Interesuje nas bowiem pewien istotny moment w życiu Maurrasa. Oto po wojnie, został on skazany na więzienie dożywotnie, ale zwolniono go po kilku latach ze względu na wiek. Wyrzucono go także z akademii. Ten moment w życiu Maurrasa, (zdaje się, że to nazwisko można przetłumaczyć jako Maur, mówię Wam, oszaleć można od tych wciskających się wszędzie nachalnych odniesień do XIII wieku, a do tego jeszcze facet pochodził z Prowansji) jest dla mnie stokroć ważniejszy niż cała afera z Dreyfusem, której Maurras był bohaterem. Jest to także ważniejsze niż jego zaangażowanie w przejęcie przez prawicę całej symboliki Joanny d’Arc, bo to był przecież czas, kiedy toczył się i zakończył proces kanonizacyjny i trudno przypuszczać, żeby papież Pius XI nie zauważył aktywności Maurrasa na tym polu. Dlaczego ta akademia jest tak ważna? Ze względu na to iż już za życia Maurrasa siły postępu montowały nową całkiem prawicę, czego on sam, ani jego kolega Daudet nie zauważyli, choć powinni. Popatrzcie jak to się wszystko dziwnie plecie. Oto rodzina Daudet, ojciec pisarz, matka poetka. Ten ojciec sercem i duszą związany jest z Południem. Jego rzewne opowiastki podkreślają więzy łączące dawne aragońskie lenna z Paryżem, choć sam Paryż, ma to, delikatnie mówiąc, w nosie. W książkach tych jest sporo wątków mauretańskich, ale o świętych wspomina się rzadko. Nie pasują oni do narracji. Ktoś powie, że naciągam, żeby sprzedać więcej książek. A Bartyzel to nie naciąga? Idźmy dalej i patrzmy jak się to pięknie układa. Przyjaciel pochodzącego z Prowansji, prawicowego działacza o nazwisku Maurras – Maur – ma brata imieniem Lucien. Ten Lucien jest bardzo sercowym przyjacielem znanego nam wszystkim poety, dramaturga i reżysera teatralnego Jeana Cocteau. Pan ten rozpoczął swoją burzliwą karierę od tomiku pretensjonalnych wierszy, który zatytułował Lampa Alladyna. W środowisku paryskich poetów i artystów miał ksywę frywolny książę, a mógł ją mieć tylko dlatego, że w tamtych czasach nie było jeszcze HIV. Tak więc brat prawicowego publicysty Leona Daudeta, syn znanego pisarza Alphonsa Daudeta, opiewającego w swoich utworach piękno Południa, żyje w burzliwym związku z Jeanem Cocteau. Panowie ci spędzają czas na różnych rozrywkach, z których najważniejsze jest palenie opium.

Kiedy wybucha wojna, Jean Cocteau, który dziś nikogo już nie obchodzi, ale kiedyś był pewnym wyraźnym dość symbolem, jego wrażliwość zaś i inteligencja uchodziły za wzór, staje się gorącym zwolennikiem Adolfa Hitlera, większym niż prawicowy strateg Maurras i brat Luciena, kochanka Cocteau – Leon. Wszystko przez to, że znał on wielu niemieckich artystów, na przykład Arno Brekera i tenże Breker wyjaśnił Jeanowi Cocteau, że pan Hitler to pacyfista kochający sztukę. No i Jean mu uwierzył. Okay, okay, źli ludzie zapewne zaczną sugerować, że Cocteau dostał po prostu wagon tego opium, w zamian za firmowanie poczynań Niemców we Francji. Trzeba być bowiem naprawdę na wielkim haju, żeby nie zauważyć defilady stalowych hełmów w Paryżu i nie usłyszeć tych wszystkich wystrzałów. Cocteau uważany był za działacza prawicowego i prawicowego ideologa, organizował w Paryżu jakieś party, na których spotykali się artyści z Niemiec i Francji, przychodzili tam także urzędnicy i agenci, a wszystko było szeroko nagłaśniane. Myślicie, że ktoś posadził potem Jeana Cocteau do więzienia? A skąd. Wytoczono mu proces, ale został uniewinniony, zupełnie jak zabójca Jauresa. Przyjęto go też do akademii, z której wyrzucono właśnie Maurrasa. I to jest ten moment, którego pojąć nie potrafi ani polska, ani żadna inna prawica. Pisałem już o tym, ale jeszcze powtórzę – pamiętam jak dziś siebie, kilkuletniego chłopca, jak siedzę przed małym, czarno-białym telewizorem wraz z moją babcią Walerią, półanalfabetką, i oglądamy surrealistyczny film w reżyserii Cocteau zatytułowany Orfeusz. Milczymy, bo nic nie rozumiemy. Ten film to czysty surrealizm, ale także zmyłka. Bo to ja i babcia Waleria byliśmy wtedy czystym surrealizmem, nie rozumiejąc, że partia komunistyczna puszcza nam właśnie dzieło kryptowaszystowskiego, francuskiego geja, który ma ważną misję do spełnienia w świecie ludzi pracy.

Na koniec najlepsze. Od 1937 roku Cocetau był związany węzłem silniejszym niż śmierć z popularnym po wojnie aktorem Jeanem Marais. Bożyszczem wielu kobiet, w tym mojej świętej pamięci matki, która go uwielbiała prawie tak samo jak Gerarda Philipa. Otóż Jean Marais to tak naprawdę Jean Alfred Villain-Marais, jak twierdzą niektórzy krewny człowieka, który zastrzelił Jauresa 31 lipca 1914 roku – Raoula Villain ( co można z kolei przetłumaczyć, jak złoczyńca). Jeśli ktoś, widząc to wszystko, twierdzi, że Boga nie ma, powinien się trochę nad sobą zastanowić. Powinien też, jak najszybciej, zmienić narzędzia optyczne, którymi posługuje się przy analizowaniu kwestii politycznych. Marais był dla Francji czymś więcej niż Szukszyn dla Rosji radzieckiej, choć przecież podczas okupacji wystawiał, jak gdyby nigdy nic, sztukę Racina, o oczywistej wymowie politycznej, opisującą trudne relacje pomiędzy Neronem, a jego przyrodnim bratem Brytanikiem. Sztuka nosi taki właśnie tytuł – Britannicus. Cocetau, (o matko, nie mogę!) obsadził też swojego pupila w roli Galahada, w reżyserowanej przez siebie sztuce o rycerzach okrągłego stołu. Francuski docent wiki zaś pisze wprost, że spotkanie z Cocteau było dla młodego Jeana niczym odnalezienie Świętego Graala. Nie wiem doprawdy co powiedzieć autorom takim jak Górny i Terlikowski, którzy te wszystkie bajania traktują jak prawdy objawione, a Górny napisał nawet książkę o Graalu, że niby go znalazł. Każdy kto czytał już II tom Kredytu i wojny, wszystko rozumie. Ja zaś mogę powiedzieć tylko jedno – porzućcie te rzekomo uwodzicielskie brednie. Jeśli już chcecie ekscytować się jakimiś legendami, przypomnijcie sobie Martę z Betanii, która, według prowansalskiej legendy zamieszkała u ujścia Rodanu i tam obłaskawiła strasznego smoka imieniem Tarasque. Jej brat Łazarz zaś, którego Chrystus wskrzesił, miał zostać biskupem Marsylii. Że co? Że to nieprawda? A historia o Galahadzie to według Was prawda?

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-i-2/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-ii/