Człowiek-symbol czyli jak radziecki program kosmiczny ocalił dziecięce dusze

Określenie to bywa często nadużywane wobec osób, które robią wokół siebie wiele szumu, ale wcale na miano symbolu nie zasługują. Często bywa tak, że osobnicy z wielkim apetytem na popularność, opłacają klakierów, którzy ogłaszają światu, że ten i ów jest symbolem jakichś tam czasów, szczególnie się, rzecz jasna, wyróżniających. I tak jest na przykład z byłym prezydentem Wałęsą, który jest symbolem polskich przemian, wywołujących dziś już tylko wyłącznie same szyderstwa. Dla lepszej dystrybucji symbolu, dobrze by było, gdyby miał on wąsy. I Wałęsa ma wąsy, a w naszych okolicach wąsy mogą oznaczać tylko jedno – ktoś, kto je posiada jest prawie jak Piłsudski, a Piłsudski też był przecież symbolem i jest nim do dzisiaj.

W rzeczywistości symbolami czasów, trendów i nurtów, są ludzie, których nie widzimy, albo wiedzieć nie chcemy. Ludzie, którzy sami z siebie, bądź na polecenie jakiejś organizacji podjęli trud, zmiany paradygmatów całych, dużych populacji i albo się ze swojego zadania wywiązali, albo też nie, bo coś im przeszkodziło i wycofani zostali na zaplecze. I ja dziś chciałem opowiedzieć o takim człowieku. O istocie, która zasługuje na miano symbolu pewnej epoki i pewnego trendu, bardzo dobrze rozpoznawalnego dzisiaj. Choć przez wielu uważanego za groźną nowość.

Starsi z nas na pewno pamiętają film zatytułowany „Kaligula”, w którym rolę obłąkanego cesarza grał Malcolm McDowell. Był to wybitny brytyjski aktor, który po tym filmie został wyrzucony poza nawias. Obraz ten, jak mawiali krytycy, złamał mu karierę, albowiem okazało się, że ani widzowie, ani dystrybutorzy nie są na coś takiego przygotowani. Telewizja polska pokazywała to swego czasu i rzeczywiście film był okropny. Nie o Mac Dowella mi jednak chodzi. W czasie produkcji filmu o Kaliguli, swoje nazwisko z listy płac wycofał scenarzysta. Uznał, że reżyser i producent zbyt silnie ingerowali w jego dzieło, by mógł dalej je firmować. Wymowa filmu została złagodzona i nikt nie wie, co pokazano by tam, gdyby producent zdecydował się na pierwotną wersję scenariusza. Naszym bohaterem jest ów scenarzysta, człowiek o nazwisku Gore Vidal. Jest to nazwisko spreparowane, a ja nie mogę Was dłużej trzymać w napięciu i dozować tu informacji na temat tego pana. Oto link do jego biografii, która mówi sama za siebie, a której niektóre fragmenty skomentuję.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Gore_Vidal

Można powiedzieć, że wszystko tu jest typowe. Od momentu kiedy dowiedzieliśmy się, że Jim Morrison był synem admirała Morrisona odpowiedzialnego za incydent w Zatoce Tonkińskiej, rozpoczynający amerykańską interwencję w Wietnamie, nic nas nie powinno dziwić. A jednak popadłem wczoraj w zadumę i zdziwiłem się. Konsekwencja z jaką przeprowadzane są te eksperymenty zdumiewa, ale też mobilizuje. Jeśli przeczytamy o dokonaniach pana Gore Vidala, musimy dojść do wniosku, że pisanie i publikowanie treści jest obowiązkiem każdego katolika i każdego Polaka. Nie mogą być to jednak treści degradujące i frajerskie obliczone na uwiedzenie biednych pastuszków, którzy się pogubili w życiu. Jeśli nie będziemy tego robić, dotowane przez agencje rządowe USA produkcje, wypuszczane na rynek pod egidą partii demokratycznej, zaleją świat i ostatecznie nas pogrzebią. Najgorzej zaś będą mieli ci, którzy spróbują się z tamtymi porozumiewać.

Teraz mała dygresja. Czasem ktoś pyta mnie, czy ja planując wydanie tej czy innej książki, robię jakieś badanie rynku? To jest pytanie bardzo głupie. Zapytajcie wydawców Gore Vidala, czy coś takiego przedsiębrali. Zapewne roześmiali by się Wam w nos. Badanie rynku jest dla słabych. To jest czynność, której rzeczywisty wymiar polega na przewaleniu budżetu. Ja zaś budżetu nie mam. Oni go mieli, ale nie po to przecież, by wydawać pieniądze na głupie i niepotrzebne badania.

Książki Gore’a Vidala były dostępne w polskich księgarniach przez całą komunę. I to jest naprawdę niezwykłe. Może też wystarczyć za wszystkie badania rynku. Jeśli ktoś nie wie co pisać, a bardzo chce, można mu powiedzieć wprost – rób odwrotnie niż ten facet. I już.

Oto człowiek, urodzony w West Point, który całą swoją młodość spędził w armii, my zaś ekscytujemy się dziś obecnością gejów transwestytów w wojsku. Niby dlaczego? Gore w latach czterdziestych napisał gejowską powieść, której akcja rozgrywa się wśród żołnierzy, a powieść ta spotkała się z przychylnością krytyki. Gore realizował program propagandowy partii demokratycznej, która dziś doszła znów do władzy. Elementem tego programu była, na przykład, lansowana przez komunistów książka zatytułowana Julian. I nie chodzi tu o jakiegoś ephebosa wcale, ale o cesarza Juliana Apostatę, który prześladował chrześcijan. Powieść ta zaś, napisana przez Gore’a, jest jego dziennikiem. Komunistyczne państwo wydało sfingowany dziennik Juliana Apostaty, napisany przez krewnego Ala Gore’a (tego od freonu), który był człowiekiem zatrudnionym w tajnych strukturach wrogiej armii. Wot kakaja sztuka!

Ktoś może zasugerować, iż nie wiadomo wcale czy Gore nie był komunistycznym agentem, albowiem założył przecież Partię Ludową, która nie zyskała jednak poparcia w narodzie. No tak, to jest jakiś argument, ja jednak uważam, że to komuniści byli agentami Gore’a. To bardziej prawdopodobne.

Każdy kto uważnie prześledzi jego życiorys, zauważy, że był on także przewodniczącym jury, głównego konkursu festiwalu filmowego w Wenecji. Nie wiem co powiedzieć właściwie. Należałoby teraz zrobić listę festiwali filmowych i literackich, a potem przyjrzeć się przewodniczącym tych wszystkich jurorskich gremiów.

Jak widzimy Gore w latach sześćdziesiątych pisał powieści o przygodach transseksualistów, którzy zmieniali sobie płeć na wesoło. Współpracował przy wielu ważnych produkcjach filmowych, ale jakoś zawsze tak się zdarzało, że jego nazwisko było w ostatnim momencie wycofywane z listy płac. Pozostawał w cieniu i umarł bez sławy. Co, jak mniemam, nie przeszkadzało mu wcale.

Wobec faktów tak oczywistych można zapytać, dlaczego wszystko to, czego doświadczamy dzisiaj i przeciwko czemu protestujemy, nie zdarzyło się już 40 lat temu, zmieniając całkowicie nasz świat? Otóż dlatego, że Ruskie wysłały w kosmos Hermaszewskiego. Żadna inna odpowiedź nie wydaje mi się sensowniejsza. Radziecki program kosmiczny ocalił nasze dusze.

Trzeba było zmienić prezydenta na takiego, który nie miał nic wspólnego z rodziną Gore. I utrzymać tę opcję przez kilka kadencji. Tamci potem wrócili, ale znów musieli się odsunąć. No, ale dziś triumf rodziny Gore i jej popleczników wydaje się trwały. To nic, że używają oni innego nazwiska. Należy przypuszczać, że wkrótce rozpoczną oni kolejną ofensywę, a być może nawet zaangażują do niej stareńkiego już Malcolma McDowella, którego tata – jak podaje docent wiki – był publicystą i pracował w RAF-ie.

Swoją drogą dowiedziałbym się chętnie, co takiego naprawdę stało się na planie filmu „Kaligula”, że ten McDowell został trwale wyautowany z obsady filmów klasy A. No, ale na to chyba nie mamy szans.

A dziennik Juliana Apostaty ciągle lata na allegro po 4 zyle.