Czy prowincjonalne ośrodki naukowe to hodowla bakterii?

Poruszę tu dziś, pod tym jakże frapującym tytułem kilka ważnych kwestii. Najpierw jednak opowiem o swojej wczorajszej przygodzie. Przeprowadzka się nie udała. Ktoś tu musi wyjątkowo brzydko o mnie myśleć. Rozwaliłem nowiutką oponę i nowiutką felgę o nowiutki kant krawężnika. Dobrze, że wolno jechałem. Znów się wszystko przesunie w czasie trochę, ale nic to, najważniejsze, że pętającym się po ulicy kotkom i pieskom nic się nie stało.

Przez tą przygodę, wściekły jak nie wiem co, nie spałem przez pół nocy i zastanawiałem się jak to jest, że publikacje naukowe, ciekawe i z istoty nadające się do dyskusji nie są właściwie widoczne. Mam na myśli dziedziny, które nas tu interesują, czyli głównie historię, ale już nie historię sztuki na przykład, która jest niezwykle malowniczą fikcją wymyśloną dla potrzeb imperialnej doktryny Niemiec. Przyszło mi do głowy, dość oczywiste porównanie świata akademickiego do hodowli szczepów bakterii w wielkim laboratorium. Nie wszystkie się do czegoś przydadzą, ale hodowla musi funkcjonować, bo nie można zawęzić spektrum eksperymentu. Bakterie nie mają pojęcia do jakich zadań je przeznaczono i przeżuwają wesoło tę papkę, na której jej usadzono, prowadząc czasem ze sobą jakieś dyskusje, ale częściej milcząc. Większość bowiem bakterii już od dawna zdaje sobie sprawę, że lepiej milczeć, wtedy po cichutku dojść można do tych paru stówek więcej w ramach etatu i jakichś dodatkowych ekstra godzin ze studentami, plus oczywiście pożywka czyli granty, na których pracuje się po to, by eksperyment się powiódł.

Uściślijmy teraz co ja rozumiem poprzez prowincjonalne ośrodki akademickie. Mam na myśli wszystkie uniwersytety w Polsce, łącznie z Krakowem i Warszawą. Ich państwowy charakter jest czysto teoretyczny, albowiem w rzeczywistości większość zatrudnionych tam ludzi nie rozumie po co została zatrudniona, co to jest państwo, jak działa i dlaczego miejsce ich pracy to uczelnia państwowa. Rozumieją oni tyle, że są pieniądze do wzięcia i trzeba się łączyć w jakieś szczepy i plemiona, żeby uzyskać dostęp do tych pieniędzy. Trzeba też uprawiać codzienne wazeliniarstwo, żeby ów dostęp uzyskać, a także zajmować się innymi upokarzającymi czynnościami, o których człowiek wolny i decydujący o sobie nie ma nawet pojęcia.

Teraz mała dygresja. Jak już pisałem nie raz powinienem zwolnić, ale nie mogę. Przez to, że nie mogę wjeżdżam samochodem tam gdzie nie powinienem i opowiadam rzeczy, których teoretycznie mówić nie powinienem. Podczas ostatnich nagrań radiowych robionych na zapas musieliśmy jedno skasować, bo ja się tam bardzo silnie upierałem, że Norwegia jest w Unii. Józef coś mi tam próbował sugerować, ale kto by tam wariatowi wytłumaczył, że nie ma racji. Kiedy się zorientowałem było już za późno i można było ten materiał wyrzucić do kosza. Tak to bywa w życiu. Jedna rzecz mnie przy tym zastanowiła, i być może właśnie po to Pan Bóg kazał mi wtedy opowiadać te głupoty. Jak to jest, że Norwegia nie będąc w Unii, jest w Schengen, a do tego paraliżuje zdrowy rozwój społeczeństw unijnych poprzez tak zwane fundusze norweskie, przeznaczone w całości na deprawację? Jaka wobec tego jest rzeczywista rola organizacji znanej pod nazwą Norwegia? I kto nią zawiaduje w rzeczywistości, bo chyba nie Norwegowie. Jeśli jest tak jak myślę, czyli Norwegia to przedsionek Wielkiej Brytanii, w którym zostawia się zabłocone gumowce, to sytuacja po Brexicie może wyglądać ciekawie. No, ale nie chcę tego ciągnąć dalej, bo znów palnę jakieś głupstwo. Nie wiem czy uczelnie są zasilane z funduszy norweskich, ale z jakich by nie były, sytuacja jaką tam zastajemy nie wygląda ciekawie. Ja z głupia frant zainteresowałem się wydawnictwami, które drukują dysertacje naukowe i je teoretycznie dystrybuują. Z istoty sprawa ma się tak, że nie wszystkie wydawnictwa naukowe do dystrybucji się nadają, mam tu na myśli dziedziny humanistyczne. Nikt bowiem po nie nie sięgnie, nawet ci, którzy teoretycznie powinni być nimi zainteresowani. Są jednak takie, które każdy z chęcią wziąłby do ręki, ale one są wrzucane do jednego wora z tą przerobioną przez bakterie pożywką. Jak działają wielkie wydawnictwa zajmujące się produkcją prac naukowych, skąd biorą budżety i jak wypracowują zyski wolę nie myśleć, bo nic innego poza przymusem zakupu i przymusem finansowania nie przychodzi mi do głowy. Bakterie muszą mieć powody do radości, ale nie mogą być one zbyt wielkie stąd duża ilość tytułów, poruszających zabawne nieraz tematy. O co chodzi założycielom hodowli możemy się tylko domyślać. Nie wiemy tego z całą pewnością, ale założyć możemy, że nie chodzi im o wydawanie książek, które interesują nas tutaj. One jednak są wydawane i gdzieś tam przepadają. Stąd właśnie misja nasza wzbogaci się o dodatkowy aspekt – będziemy wyławiać te książki i je sprzedawać, a jeśli się uda to także wydawać w lepszym niż to czynią wymienione wyżej oficyny anturażu. To się na pewno uda, wielokrotnie już to ćwiczyliśmy. Jest tylko jeden problem, nie wiemy czy autorzy się zgodzą. Przywiązanie do hodowli, która daje im pożywienie i jaki taki spokój wewnętrzny, może wziąć górę w ich sercach i umysłach. Zobaczymy jak będzie.

Po co to będziemy czynić? Czy nie wystarczy nam lans i falowanie w rytmie tych samych co zawsze prądów i drżeń? Chyba nie, mnie na pewno nie wystarczy, a jak z innymi to nie wiem. Nie wystarczy albowiem ilość demaskacji, odkryć, których dokonują coraz to nowsi i lepiej wyglądający odkrywcy spisków osiągnęła już gęstość zgniłego banana. Nie możemy w tym tkwić. Nie możemy też pozwolić się zdegradować, a na to jesteśmy narażeni ciągle. Redaktor Mazurek chyba do dziś nie przeprosił nikogo za określenie „blogerska tłuszcza”, a Ziemkiewicz nie przeprosił mnie za określenie „nędzny blogerzyna’. Przypomnę teraz formułę, którą już tu prezentowałem, a która musi być kiedyś wyryta w marmurze – książka składa się z autora, grafika, treści, wydawcy i działu promocji. Nie składa się z kartek zadrukowanych byle czym, jak to się zdaje wydawcom druków akademickich. To pomyłka. Żeby podnieść znaczenie książki opierając się o tę formułę musimy podnieść znaczenie autora, grafika i treści. O wydawcę się nie martwcie, on sobie poradzi. To nam się nie uda, bez podniesienia znaczenia naszego rynku czyli wszystkich czytelników, a dokonać tego możemy tylko poprzez wydobycie się z tej imaginacyjnej nędzy, w której producenci i odbiorcy treści uznawanych za prawicowe i patriotyczne zostali osadzeni przez hodowców bakterii. Tak to widzę.

Zapraszam na portal www.prawygornyrog.pl