Dlaczego biskupi nienawidzą feministek?

Nawet nie wiem, jak to się stało, ale 2 sierpnia minęło 11 lat odkąd prowadzę bloga, a ja nawet tego nie zauważyłem. Myślę, że to dobry objaw – lekceważenie upływającego czasu. No, ale do rzeczy. Wielokrotnie poruszałem tu kwestię nieautentyczności ruchu ludowego, który został stworzony przez masonów socjalistów, po to, by kreować stale pewne bardzo destrukcyjne złudzenie. Polega ono z grubsza na tym, że edukacja mieszkańców wsi ma podnieść jakość ich życia. Nie wiem dlaczego akurat edukacja mieszkańców wsi ma podnieść jakość życia, po wyedukowani mieszkańcy miast żyli i żyją często bardzo nędznie. Wręcz istnieje prawidłowość wskazująca, na to iż im więcej taki ma za sobą edukacji, tym gorzej mu się żyje. Na wsi, według socjalistów, miałoby być odwrotnie. Idea oświecania mas ludowych jest uwodzicielska, ale przy bliższym zapoznaniu się z nią, okazuje się, że demaskuje ona oświecających. To trochę tak, jak ze świeckimi garnącymi się do posługi kapłańskiej – wielu z nich, nie wszyscy, ale wielu, idzie do tego ołtarza, albowiem myli powołanie z deficytami emocjonalnymi. No i chce przeżywać co niedziela jakiś wzniosły moment. To samo było w XIX i na początku XX wieku z oświatą ludu. Garnęły się do niej próbujące stymulować własne emocje niewiasty, związane z węzłem małżeńskim z działaczami socjalistycznymi. Takie, jak na przykład Maria Wysłołuchowa z domu Bouffał, założycielka pisma Przodownica, wyklętego przez hierarchię i wyszydzonego przez konserwatywne środowiska Krakowa i Lwowa. Zadałem sobie trud, by do tego pisma zajrzeć. Przodownica ma dwie odsłony – starszą, redagowaną przez Wysłołuchową i nowszą, wydawaną w latach trzydziestych, która była po prostu organem propagandy państwowej.

Kiedy przejrzymy materiały drukowane w tej pierwotnej wersji, uderzy nas ich infantylność i głupota. Jak na pismo, które miało szerzyć oświatę wśród ludu, wydaje się to trochę dziwne. Można tam znaleźć na przykład opowiadanie o szklanej górze, na której bije źródło wody życia. Po tę wodę idą trzej bracia, chcąc ulżyć w cierpieniach starej matce. Obok mamy laurkę, ciągnącą się przez trzy kolumny, a poświęconą Marii Konopnickiej. No i koniecznie opowiadanie „z życia wzięte”, na tematy damsko męskie – Baśka ma już 29 lat i nie ma kawalera, ale wyjeżdża na Saksy i tam zarabia całą stówkę, a także poznaje Wawrzka, cztery lata od niej młodszego. Wszyscy się z nich śmieją, ojce nie mogą się dogadać w sprawie posagu, ale miłość zwycięża wszystko. Takie treści zawierało pismo Przodownica, które biskupi określili jako masońskie. Takie treści, zawierały i nadal zawierają wszystkie pisma kobiece, które zwyczajnie drą łacha z emocji pań w każdym wieku, ale bazują na dobrze wszystkim znanym mechanizmie, który znają także oszuści matrymonialni. Może trochę kantował i ściągnął mi bransoletkę, ale jaki był przy tym miły i grzeczny.

Chcę zwrócić uwagę na jedno – mimo oderwania tego i innych, podobnych pism od realiów, one ciągle były wydawane i ciągle znajdowali się ludzie, którzy uważali, że to ma sens, mimo oczywistego absurdu i zafałszowywania okoliczności w jakich żyła ludność wiejska. Nie po to, bowiem pisma te wydawano, by pomóc ludności wiejskiej, ale po to, by integrować środowiska oświeconych, którzy mają tej wsi pomagać. Mąż pani Wysłouchowej z domu Bouffał, Bolesław, był inicjatorem ruchu ludowego w Galicji. To jest oczywiste, bo sam z siebie, żaden chłop do żadnego ludowego stronnictwa by się nie zapisał. Ktoś musiał go tam wprowadzić, wcześniej namąciwszy mu w głowie. Mógł to być tylko szlachcic socjalista, należący do tajnych stowarzyszeń i wrogi Kościołowi, taki, który występował w imię wolności osobistej, która w czasach Wysłouchów, na wsi, wymykała się jeszcze definicjom i opisom. Trzeba ją było dopiero nazywać i określać wyraźnie za pomocą przykładów. Takich, jak ta historia o Baśce i Wawrzku, co na saksy jeździli.

Jak wyglądały realia i jak wyglądała rekrutacja do tego grona wybrańców, którzy nieśli kaganek oświaty na wieś? To ciekawe, nawet bardzo. Realia wyglądały następująco – Wysłouch nie mogąc dogadać się ze Stapińskim założył własną partię ludową we Lwowie. Była to organizacja zmierzająca wprost do komunizmu. Stapiński zaś nazywany był ugodowcem, bo chciał współpracować z administracją galicyjską, a przez to nie dość wyraźnie podkreślał przywiązanie do idei wolnej, socjalistycznej Polski. W gazetach z epoki możemy jednak przeczytać, że Stapiński mógł owo przywiązanie do idei wolnej Polski porzucić z innych przyczyn. Był ponoć zamieszany w handel żywym towarem, czyli tymi wiejskimi Baśkami, wywożonymi przez żydowskie gangi do burdeli w Argentynie. Administracja galicyjska zaś nie była tworem jednolitym, wiernym cesarzowi, ale konglomeratem podzielonym na strefy wpływów, każda z tych stref miała własne kreatury, którym zlecała różne zadania. Po zwycięstwie zaś socjalistów w wyborach do parlamentu, nie można było ich tak po prostu usunąć, wsadzając do więzienia za różne brzydkie rzeczy. Wygodniej było ich szantażować.

Teraz o werbunku. W jednym z tomów Baśni socjalistycznej, poświęciłem sporo miejsca Marii Kleniewskiej, żonie Jana Kleniewskiego, prowadzącego wzorowy majątek na powiślu lubelskim. Maria Kleniewska, zostawiła wspomnienia, którch nie można wydać. Opisała w nich rzeczy niezwykłe, a mianowicie pomoc, jaką dla wsi i pracownic majątku zorganizowała ona sama, jej mąż i synowie, w oparciu o miejscowych lekarzy i zatrudniane, przeszkolone bony i pielęgniarki. To jest niezwykły i sugestywny opis. Oczywiście nie ma mowy o tym, by jakiś portal współczesny, którego autorzy i autorki ekscytują się dokonaniami XIX wiecznych siłaczek, zająknął się słowem na temat Marii Kleniewskiej. Jest nawet lepiej. Większość stron i portali, a także autorek, które czują się spadkobierczyniami Wysłołuchowej, wymienia nazwisko kobiety, która była inicjatorką albo jedną z inicjatorek, wiejskiej oświaty – Kasyldy Kulikowskiej. Jest nawet książka, zawierająca wspomnienia tych wszystkich wariatek, utrzymana w tonie rzewnym i podniosłym, która nosi tytuł „Kufer Kasyldy”. No i teraz spróbujcie znaleźć choć pół zdania w sieci na temat Kasyldy Kulikowskiej. Kim była, co robiła, prócz tłumaczeń prozy i poezji obcej na polski, kiedy umarła. Może jestem ślepy i słabo szukałem, ale zmarnowałem na to pół dnia. Bez skutku.

Wygląda więc na to, że lista kanoniczna zawierająca nazwiska najbardziej walecznych siłaczek jest zamknięta i nie ma na niej miejsca ani dla Kleniewskiej ani dla Kulikowskiej. Jest za to miejsce dla Zuzanny Rabskiej, córki Aleksandra Kraushara, pisarki, miłośniczki książek, która położyła wielkie zasługi….etc, etc. Kiedy zaglądamy do ciotki wiki i czytamy biogram pani Rabskiej, coś nam, przepraszam, za wyrażenie, nie sztymuje. Oto znajdujemy tam informację, że została ona odznaczona Orderem Króla Leopolda II. Tak, tak, Leopolda II, rzeźnika z Kongo, zbrodniarza wojennego, przy którym bledną Hitler, Stalin i reszta. A za co? Łatwo do tego dotrzeć, ciotka wiki podaje, że ordery te wręczano za

służbę dla panującego monarchy i wyraz jego osobistej życzliwości, także za wybitne zasługi w służbie cywilnej i wojskowej oraz za długoletnią służbę. Może być nadawany obywatelom belgijskim lub cudzoziemcom.

Leopold umarł w 1909 roku, a to oznacza, że Zuzanna Rabska musiała ten order dostać wcześniej, jako młoda bardzo osoba – urodziła się bowiem w 1888. Za co dokładnie go otrzymała? Nie za długoletnią służbę, to pewne. Może za wybitne zasługi w służbie cywilnej i wojskowej? Sam doprawdy tego nie odkryję. Musicie mi pomóc.

Wniosek z dzisiejszego tekstu jest następujący – jeśli chcesz pomagać słabszym i potrzebującym i liczysz z tego tytułu na jakiś rozgłos lub wynagrodzenie tu, na ziemi, musisz postarać się najpierw o certyfikat, albo wejść do odpowiedniego środowiska. Jeśli tego nie zrobisz, całe twoje poświęcenie pójdzie na marne, nikt go nie doceni i wspominał nie będzie.

Jest jeszcze jedna kwestia – rozminięcia się z realiami. Konserwatyści Krakowa i Lwowa szydzili z Przodownicy i uważali Wysłouchową za egzaltowaną wariatkę, bo żyli w świecie realnym. Nie rozumieli jednak, że świat ten został skazany na zagładę. Ten zaś, który nadchodzi cechował się będzie właśnie takimi właściwościami – każdy będzie musiał wierzyć w to co napisze jakaś wzmożona emocjonalnie pańcia, albo wyszkolony agitator. Wbrew swoim własnym spostrzeżeniom i swojemu własnemu rozumowi.

I teraz – uwierzmy na chwilę w ewolucje, bo idee postępowe bez wątpienia temu procesowi podlegają – mamy człowieka, która każe mówić o sobie Margot. Jest to facet, któremu zza koszulki wystają kłaki tak czarne, że ja o takich mogę tylko pomarzyć. A jednak natężenie postępowych idei w naszym świecie jest tak wielkie, że jeśli ktoś usiłuje prostować jego kłamstwa i roszczenia, wylatuje z pracy. Jeśli ktoś, nawet z tak zwanych „naszych” powie coś, co nie spodoba się środowiskom, z których ten osobnik się wywodzi, musi się zaraz z tego tłumaczyć, jak ostatnio Ilona Łepkowska. I mowy nie ma, by ktoś się uśmiechnął. Postęp bowiem polega na tym, że trzeba przede wszystkim wyłączyć ironię w dyskursie publicznym. Potem zaś można już wszystko.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-iii/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-ii/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-i/