|Interpretacja oparta na zbyt małej ilości przesłanek czyli jak Leif Erikson prowadził lekcje o zmianach klimatu

Czasem wystarczy jedna nic nie znacząca informacja, żeby uruchomić całą lawinę skojarzeń. Wczoraj na przykład media zaczęły eksploatować wypowiedź wdowy po ministrze Szyszko, która pojawiła się w mediach toruńskich. Wypowiedź ta dotyczy relacji wewnętrznych w PiS, a konkretnie tego, jak ministra Szyszko traktowali partyjni koledzy. Ja oceniam to na swój sposób i pewnie dla wielu ludzi nie będę wiarygodny, ale będę się upierał – w sprawach lasu, leśnik ma zawsze rację. Jeśli ktoś nie pracował w lesie, nie sadził lasu, nie pielęgnował go, nie widział jakie to są koszta, nie wykopywał z dołu setek larw szkodników, nie zajmował się ochroną, niech się zamknie i siedzi cicho. Jeśli zaś wypowiada się w tych jakże złożonych kwestiach, a nie ma z lasem nie wspólnego, to znaczy tyle, jedynie, że jest jednym z medialnych i politycznych funkcjonariuszy, którzy próbują narzucić ludziom uprawiającym ważne zawody, pewną propagandową wizję.

Jeśli więc słyszymy, że wdowa po ministrze mówi, że jakiś polityk pouczał go na okoliczność kontaktów z parlamentarzystami UE, twierdząc przy tym, że minister niepotrzebnie popisuje się wiedzą, to ja uważam to za skandal. Nie za skandal medialny, ale za skandal polityczny. Jak to bowiem świadczy o tym polityku? Słabo. Takie postawienie kwestii oznacza bowiem, że on aspiruje do języka propagandy, którym posługuje się UE wobec państw członkowskich, próbując ograniczać w ten sposób ich samodzielność. Do tego bowiem, do ograniczania samodzielności państw, służy ekologia. Jeśli bowiem spojrzeć na rzecz z punktu widzenia PE, innego zastosowania ta nauka nie ma. Ona jest oczywiście ważna i potrzebna, ale ma też ten walor, bądź wadę, jak kto woli, że służy do załatwiania brudnych spraw politycznych w białych rękawiczkach. Wróćmy teraz do naszego polityka, który tłumaczy profesorowi leśnikowi, jak ma mówić z indolentami o lesie. To jest skandal i zgoda na przyjęcie warunków, których rzecz oczywista przyjąć nie możemy. To oznacza, że politycy w Polsce traktują miejscowych fachowców z różnych dziedzin, tylko jako narzędzie w przepychankach, których wynik jest z góry wiadomy. Oni ustąpią, ale przedtem chcą, żeby tamci ich dopuścili do jakichś komunikacyjnych wtajemniczeń, żeby gadali z nimi tak jak gadają między sobą, bez pośrednictwa tych całkiem niepotrzebnych fachowców. Tak to odbieram. Dzieje się tak dlatego, że brednie o ociepleniu klimatu, zbrodniach, których dopuszcza się człowiek wobec przyrody, stają się nową, obowiązującą religią i każdy cwaniak, czy to w Polsce, czy to w Czechach, czy gdzie indziej, wie, że nie może się temu trendowi przeciwstawić. Nie można jednak także zlikwidować wydziałów leśnictwa i ekologii na SGGW i innych uczelniach rolniczych. Tak więc wszystko to trzeba jakoś pogodzić i ktoś musi zapłacić frycowe, żeby politycy mogli porozmawiać ze sobą w głębokiej zadumie, pełni troski nad przyszłością świata. Potrwa to pewnie ze dwie dekady, do następnej koniunktury technologicznej, kiedy to okaże się, że żadnego ocieplenia klimatu nie ma, drzewa można wycinać, bo jak się tego nie zrobi to zje je grzyb, ptaki gnieżdżą się tam gdzie się im podoba, a ryby pływają też w wodzie nieco brudniejszej niż się wszystkim kiedyś zdawało. I tak się zakończy przygoda ludzkości z ekologią – kolejną globalną koniunkturą na sprzedaż czegoś. Nie wiemy jeszcze czego, ale taki moment na pewno nastąpi. Zawsze następuje.

Oczywiście, media żerujące na smutku wdowy po ministrze Szyszko, są gorsze niż Żakowski usiłujący zarobić na śmierci Mrożka, ja jednak jestem dziwnie pewien, że wdowa ma rację i politycy partii, na którą oddaliśmy swoje głosy, tak właśnie się zachowują. Szukają porozumienia z ludźmi, którzy są im jawnie wrodzy, którzy mają ich w nosie i najchętniej utopiliby ich w łyżce wody. A do tego myślą jeszcze, że uda im się takie porozumienie osiągnąć kosztem zasobów miejscowych, czyli ludzi takich jak minister Szyszko. Jeśli ktoś ma jakieś wątpliwości co do mojego wnioskowania, niech sobie pomyśli o tym, że skoro traktowali w ten sposób fachowca pokroju Szyszki, to w jaki sposób będą odnosić się do takich, jak my, którzy nie mogą im zaimponować ani wiedzą, ani pieniędzmi, ani wpływami, ani nawet tym, że cokolwiek rozumiemy z tych walk buldogów pod dywanem, które oni tam prowadzą w tej całej polityce.

Przejdźmy teraz do zmian klimatu. Ponoć we Włoszech będą na ten temat lekcje w szkołach. Kiedy o tym usłyszałem od razu wyobraziłem sobie, jak Leif syn Eryka Rudego, zbiera ludzi mieszkających na Grenlandii i tłumaczy im, że trzeba – zamiast wycinać resztkę drzew, która porasta brzegi wyspy, wprowadzić na całej tej, wielkiej trawiastej powierzchni hodowlę woła piżmowego. Tylko to bowiem uchronić może populację przez zagładą. Leif bowiem przeprowadził dokładne badania i wyszło mu, że za czterysta lat wszystko dookoła będzie wielką zmarzliną. Oni zaś – biali ludzie przybyli do Greenlandu na długich łodziach, ustąpić będą musieli miejsca tym cholernym, pokurczonym Innuitom, co przyleźli tam z sankami i psami nie wiadomo skąd. Wielkie stada wołów zaś, wytwarzając duże ilości dwutlenku węgla, po konsumpcji smacznej, grenlandzkiej trawy spowodują efekt cieplarniany i wyspa nigdy nie zamarznie.

Słysząc te słowa Eryk, stary już ojciec Leifa, pogładził się po brodzie i rozejrzał uważnie wokoło.

– Ale co my zrobimy z taką ilością wołów – zapytał – gdzie to mięso wyeksportujemy?

Leif nie przemyślał dokładnie swojej strategii i nie potrafił wiążąco odpowiedzieć na to pytanie.

Pomyślał jednak, że warto by się nad tym zastanowić i poszukać rynków zbytu dla piżmowej wołowiny, pochodzącej z ich wielkich, chroniących klimat wyspy hodowli.

– Git – powiedział do starego – pojadę i poszukam rynków zbytu.

– W Norwegii? – zapytał Eryk

– Nie – rzekł tamten – popłynę na zachód. Jan, Heim, Klass i Pitt popłyną ze mną.

– Dlaczego oni – kilku młodszych mężczyzn zerwało się z miejsc – my też chcemy płynąć!

– Ha! – zawołał Leif – oni popłyną, bo mają brody i nie wyglądają jak zgraja pedałów. Do negocjacji na zachodzie potrzeba poważnych mężczyzn.

Jak uradzili, tak zrobili. Drakkary z mięsem wypłynęły na zachód i tak odkryta została Vinladia, czyli dzisiejsza Kanada. Pomysł na biznes jednak nie wypalił, albowiem Indianie Abenaki, których ludzie Leifa spotkali w Vinlandii, najpierw się ich bardzo wystraszyli, potem próbowali zabić, a kiedy wreszcie doszło do negocjacji, stwierdzili, że mięso wołów z Grenlandii za bardzo jednak zalatuje piżmem i oni jeść go nie będą. Poza tym i tak nie mieli czym płacić? Leif bowiem i jego ludzie myśleli bardziej o tym, by wymieniać mięso za kruszec, z nie za śmierdzące skóry bobrów, których sami mieli pod dostatkiem. Przez ten nieudany deal, Grenlandia całkiem zamarzła po 400 latach, tak jak przepowiedział Leif Erikson. No, ale nasze biznesy robione na zachodzie w myśl zasad nowoczesnej ekologii politycznej (skoro istniała ekonomia polityczna, może też istnieć ekologia polityczna) mogą mieć przecież inny finał. Musimy tylko pamiętać, że w naszym przypadku chodzi o ograniczenie emisji CO2, a nie jej zwiększenie. Tak więc proponuję na początek likwidację upraw grochu i kapusty, no i rzecz jasna zmiany w menu – żadnych kapuśniaków, żadnych grochówek, żadnych pierogów z zawartością wymienionych warzyw. Wtedy na pewno ocalejemy i nie umrzemy z gorąca za 400 lat.