Islamizacja Europy

Przyjmijmy takie założenie – w globalnej hierarchii organizacji najważniejsze są te, które są najbardziej utajnione. Żeby żyć naprawdę w ukryciu trzeba przede wszystkim wskazać, że to inni żyją w ukryciu. Tak więc najlepiej stworzyć całkowicie fikcyjny mem-pułapkę, która odwróci uwagę ludzi i zainspiruje ich na tyle, by stracili oni dla niego głowy. Do tego służy masoneria, ze swoimi skomplikowanym systemem znaków. Ludzie wierzą, że masoni porozumiewają się na ich oczach, bo chcą coś przekazać jeden drugiemu, tak by reszta nie widziała. Na przykład często czynią tak biskupi, albowiem wszyscy zainteresowani wiedzą, że Kościół prowadzi utajone drugie życie, a ilość stosowanych przez biskupów szyfrów, które można zaobserwować w wystąpieniach publicznych, jest ogromna. Masoneria i ukryte życie Kościoła – to dwa najważniejsze filary, które absorbują uwagę osób z aspiracjami do odkrywania tajemnic świata tego. Jest jeszcze trzeci, albowiem żadna płaszczyzna nie utrzyma się tylko na dwóch podporach. Jest nim przekonanie, że żadnych hierarchii i organizacji tajnych nie ma w ogóle, a wszystko jest proste, racjonalne i da się wytłumaczyć szczerymi intencjami. Kiedy spozycjonujemy w ten sposób sektory, w których skupia się uwaga tłumu, musimy dodać do tego wniosek – najlepiej w ogóle nie mówić o żadnych wtajemniczeniach, albowiem człowiek zrobi z siebie wariata. I to jest prawda, najlepiej w ogóle o nich nie mówić. Co robić jednak, kiedy widzimy, jak nowy premier Szkocji modli się w swoim gabinecie z doradcami, a wszyscy oni są muzułmanami? Przypomina się od razu cała krajowa retoryka dotycząca oddzielenia Kościoła od państwa, wszystkie dyrdymały dotyczące świeckości państwa i opresji jaką wywiera na nie i na wolność obywateli Kościół Powszechny. Jeśli zestawimy te dwie okoliczności przyjedzie nam do głowy taka konstatacja – wtajemniczenia są proste, a lojalność wobec nich wymusza struktura organizacji i panujące w niej zasady. Nie potrzebują one znaków, symboliki, regulaminów czy ikonografii, którą po setkach lat badać będą jacyś uczeni humaniści. Potrzebują jedynie dyscypliny i lojalności. A skoro tak, to najważniejszą formułą wtajemniczenia we współczesnym świecie jest zdanie – Allach jest wielki, a Mahomet jest jego prorokiem. I to wszystko.  Zdanie to wypowiedziane w obecności duchownych muzułmańskich czyni z człowieka istotę podlegającą innym niż dotychczasowe zasadom, których on sam z początku nie rozpoznaje, a kiedy już ta wiedza nań spłynie, mowy nie ma o tym, żeby się wycofać. I nie mówcie mi teraz o Żydach i ich przeniewierstwach, bo to nie Żyd został premierem Szkocji.

Skoro tak, to znaczy, że nie może istnieć żadne świeckie państwo. Wszystkie istniejące państwa są instytucjami religijnymi, ale podporządkowują się różnym organizacjom wyznaniowym. Jeśli zaś jakieś państwo uważa się za świeckie i tkwi w tej herezji uporczywie, to znaczy, że znajduje się w drodze ku zmianie religijnego patrona. Ta droga może być długa, ale zakończy się po prostu tym, że zamiast krzyża w klasach szkolnych będą wisieć inne jakieś symbole religijne. I to trzeba powiedzieć wprost. Polska i jej urzędnicy nawet nie zbliżają się do tej konstatacji, albowiem traktują serio dyrdymały o świeckim państwie i uważają jeszcze, że mają na tyle siły, by zapobiec upadkowi państwa i jego degrengoladzie. Z pomocą organizacji religijnych – takich jak Kościół, taka szansa istnieje, ale pod warunkiem, że przestaniemy wierzyć w świeckie państwo. Utrzymanie naszego państwa może też się przedłużyć w czasie w związku z aktywnością innych organizacji religijnych na naszym terenie, na przykład monarchii brytyjskiej albo USA. No, ale – powie ktoś – przecież w Szkocji premier jest muzułmaninem i ma w nosie to, że państwo jest świeckie! Ono przede wszystkim nie jest świeckie, bo król jest głową tamtejszego kościoła. Państwo to, na użytek swoich poddanych, zdegradowało na zarządzanym przez siebie terenie Kościół Powszechny, teraz zaś – nie może być inaczej – próbuje zdegradować na swoim terenie i wziąć w zarząd islam. Tak myślę, choć wygląda to skrajnie nieprawdopodobnie. Nie chcę mi się bowiem wierzyć, żeby ktoś serio traktował tę sytuację, jako próbę podporządkowania monarchii islamowi. To samo chcieli uczynić u siebie Niemcy, zdawało im się, że ściągając do siebie migrantów stworzą okoliczności, kiedy to państwo niemieckie będzie kontrolowało mułłów i organizacje zbrojne. Tyle, że państwo potrzebuje administracji, a ta spowalnia wszystkie działania. Islam zaś nie potrzebuje niczego poza lojalnością i narzędziami, które ją wymuszą. Te zaś są tym sprawniejsze im więcej oddanych sprawie islamu ludzi przebywa na danym terenie. I im mniej papierkowej roboty jest przy wymuszaniu lojalności.

Po co w ogóle podporządkowywać jedne organizacje drugim? Bo te pierwsze czują, że dłużej nie pociągną, mają za sobą tradycję i aparat, ale to stara tradycja i niewydolny aparat. Poza tym nie mają dla swoich poddanych żadnej oferty. Nie próbują jej nawet tworzyć, albowiem w sytuacji, kiedy państwo nie ma innej misji niż trwanie nie da się przedstawić ludziom żadnej oferty. Islam zaś ma ofertę i ona jest klarowna i prosta. Porządkuje świat, daje władzę nad ciałem bliźniego i oferuje różne atrakcje, a także wielką dynamikę. Państwo więc, udające organizacje świecką, w istocie będąc organizacją religijną, żyje takim złudzeniem, że sprowadzając na swój teren muzułmanów, wykorzysta ich i ich religię. Do czego? Do trwania. I to jest paradoks największy. Żeby trwać bowiem nie potrzeba pretekstów. Kiedy pojawia się potrzeba ich tworzenia, to znaczy, że jest naprawdę źle, a zdrada czai się za progiem. Póki co jeszcze nie do końca rozpoznana.

Przypomnę jeszcze tylko, że Karol III, kiedy był jeszcze księciem, ogłosił się obrońcą wiar, zamiast pozostać obrońcą wiary według formuły Henryka VIII. To moim zdaniem jasno wskazuje na cele monarchii. Czy one są do zrealizowania? Nie wiem. To się okaże. Jedno jest pewne, wszelkie relacje z islamem, i te sprytne i te naiwne, nawiązywane były albowiem organizacje pragnące coś uzyskać od islamu bardziej obawiały się papieża i Kościoła Katolickiego. Dlaczego tak było, można długo dyskutować. Prócz lęku kierowała tymi organizacjami chęć zysku i wzmocnienia swojej pozycji względem poddanych. Tak było zawsze i prawdopodobnie tak jest teraz. Co na to islam? Nie jest on organizacją jednorodną jak wiemy, jest poprzerastany rozmaitymi agenturami i wielu wyznawców Allacha gra w drużynach, których doktryny są bardzo odległe od propozycji jakie islam składa swoimi wiernym. Islam jednak potrafi się zjednoczyć, a na pewno potrafi się zjednoczyć na wydzielonym obszarze. I to oglądamy co jakiś czas.

Warto teraz  przypomnieć jakimi motywacjami kierował się Jan Bez Ziemi, król Anglii, kiedy wysłał posłów do Maroka, z propozycją podporządkowania swojego królestwa tamtejszemu władcy. Otóż chciał on, by Berberowie, wzmocnili jego pozycję względem papieża przede wszystkim, ale także względem angielskich baronów i króla Francji. Ponieważ w tamtych czasach islam miał o wiele bogatszą ofertę niż dziś, sprawy te na pewno różniły się od tych nam współczesnych. Władca Maroka nie potraktował serio propozycji króla Anglii i ten, chcąc nie chcąc, musiał się pogodzić z papieżem, a to znaczy, że musiał ustąpić.

O wiele lepiej poszło Fryderykowi II z dynastii szwabskiej, który będąc chrześcijańskim cesarzem i królem, zamienił swój dwór, w bliźniaczy ośrodek, do tego istniejącego w Bagdadzie. Jeśli uświadomimy sobie, że jego najwierniejszym zausznikiem był wielki mistrz Zakonu Najświętszej Marii Panny – Hermann von Salza, to zrobi się dziwnie. Bo trudno przypuścić, by organizacja te pozostawała poza wpływami islamu będą na służbie cesarza udającego kalifa. A skoro tak, obecność Matki Najświętszej w nazwie zgromadzenia, miała tyle samo wspólnego ze świętością, co plastikowa plakietka z obrazkiem w klapie Lecha Wałęsy.

Jeśli komuś mało przykładów wtajemniczeń i mimikry, niech przypomni sobie genueński bank św. Jerzego. I niech się zastanowi komu oddaje hołd, w co wierzy i czego szuka w symbolach poza Kościołem. Dla poszukujących dalszych wyjaśnień tych jakże skomplikowanych, ale ciągle aktualnych spraw przeznaczona jest ta książka.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/gabriel-ronay-anglik-tatarskiego-chana-tlumaczenie-gabriel-maciejewski-jr/