Koleżankom i kolegom chorym na raka

Idą święta i jak co roku będziemy sobie składać życzenia. Siedzimy tu już, a przynajmniej znaczna część z nas, ponad jedenaście lat i wiele osób jest do tego miejsca bardzo przywiązanych. Siedzimy i nie myślimy i sprawach przykrych i bolesnych, bo też i nie po to jest ten portal. Ja zaś systemowo unikam takich tematów, albowiem wiem ilu jest wariatów na świecie, którzy chcą się lansować za pomocą rzeczywistego lub urojonego cierpienia. Dziś jednak postanowiłem ten trend trochę zmienić. Uważam, że jest to potrzebne, albowiem jesteśmy coraz starsi i jak tu już tak wszyscy siedzimy, nie warto udawać, że się nie znamy, albo, że cierpienie, które przyszło nam przeżywać nikogo nie obchodzi, bo jest tylko nasze.

Pomyślałem, że może warto napisać coś, może nie za bardzo niezwykłego, może nie za bardzo szalonego, może trochę nawet banalnego, ale ze specjalną dedykacją, tak właśnie przed świętami.

Kilkoro z nas, o czym wiem na pewno, ciężko choruje. Niektórzy znoszą to lepiej inni gorzej, niektórzy radzą sobie z tym świetnie, a przynajmniej tak to wygląda z wierzchu, inni przeżywają chorobę inaczej. Ja nie będę się tu starał opisywać tych stanów, bo nic o nich nie wiem, na razie jestem zdrowy. Napiszę tylko coś od siebie.

Ostatnio rozmawiałem z jednym kolegą, który jest tu od samego początku i będzie miał operację tuż po świętach. Jedną już miał, a teraz druga. Nie jest lekko, ale on podchodzi do tego wszystkiego optymistycznie. Powiedział mi coś, co mnie samego trochę zdziwiło, choć przecież wpasowało się to w nasze tutejsze gawędy. – Wiesz – mówi – tak naprawdę, zostają nam tylko święci.

Ja zaś mogę dorzucić do tego jeszcze jedno, myślę, że równie głębokie spostrzeżenie. Nie należy przywiązywać się przesadnie do własnych intuicji, bo łatwo może się okazać, że są one tylko życzeniami, a nawet nawykami, które wykształciliśmy w sobie po to, by oswajać lęki. Jak te lęki są małe i dotyczą odpytywania na matematyce, albo klasówek, to wszystko jest w porządku. Możemy sobie czarować po swojemu i wróżyć, co będzie jak się stanie tak, a nie inaczej. Kiedy lęki potężnieją, zostaje nam już tylko odwaga i samotność. Nic więcej. Żadne przeczucia, wróżby i układy gwiazd na nic się nie zdadzą. Pozostaną też oczywiście święci. Chodzi bowiem o to, że prawda, która nas ocali i wyzwoli, nie pochodzi z nas i trudno jej szukać w sobie, oczekując, że nagle w głowie pojawi się jakiś impuls, myśl, przeczucie, wyjaśniające wszystko. Prawda jest poza nami i przyjdzie do nas z zewnątrz. W postaci człowieka albo anioła, albo innej jakiejś jeszcze, której wcale się nie spodziewamy. Trzeba na nią po prostu czekać. I nie myśleć za dużo, bo jeszcze się niepotrzebnie w coś uwikłamy.

Przypominają mi się różne historie, takie wiecie, które zna każdy, bo każdy, kto był kiedyś w szpitalu i poważnie chorował musiał się z nimi zetknąć. Znajoma zachorowała nagle i bardzo poważnie, położyli ją do szpitala i zapowiadało się naprawdę bardzo źle. Usunięcie narządów i inne dodatkowe komplikacje. Pani ta jest, była i jest bardzo religijna, spędzała więc większość szpitalnego czasu w kaplicy. Mogła chodzić, nie była obłożnie chora. Chodziła na mszę, albo siedziała sama w tej kaplicy i modliła się albo śpiewała. Normalnie i na głos, co wielu ludzi dziwiło, a wielu wprawiało w konsternację. Tuż przed operacją dostawała wiadomość, że zmienili jej lekarza, który miał kierować zespołem operacyjnym. Potem, w niedzielę wieczorem, poszła na nabożeństwo i było czytanie o Łazarzu. Bardzo w jej sytuacji trafione. No i później przyszedł do niej ten nowy kierownik zespołu, który miał ja operować, usiadł na łóżku i się przedstawił. – Nazywam się Wojciech Łazarz – powiedział. Nie wiem, czy naprawdę miał na imię Wojciech, ale na pewno nazywał się Łazarz. Wszystko oczywiście skończyło się dobrze. Historia, jak historia, wiele jest takich i one są bezwzględnie autentyczne. To jest właśnie najważniejsze. Ludzie, co dziwne, nie oczekują znaków z zewnątrz. Szukają jakieś odpowiedzi w sobie i to jest chyba aktem zwątpienia. Tymczasem zdarzają się takie rzeczy. Problem polega na tym, żeby nie mówić o nich za często, bo ktoś może uznać, że ich powtarzanie jest jak powtarzanie zaklęć, które zagwarantują nam bezpieczeństwo. Nie jest i nigdy nie będzie, dlatego staram się nie pisać o takich sprawach. Zdarza mi się to pierwszy raz, ale nie mogę obiecać, wobec bezspornego faktu, jakim jest upływ czasu, że kiedyś tego nie powtórzę.

Trzeba po prostu czekać aż coś lub ktoś do nas przyjdzie. A przyjdzie na pewno, może się tylko zdarzyć, że zaprzątnięci myśleniem, albo przeżywaniem, po prostu tego nie zauważymy.

– Łatwo ci mówić – powie ktoś – myśleniem, albo przeżywaniem, spróbuj nie myśleć i nie przeżywać….No pewnie, muszę się z tym zgodzić, ale wiem, jak to jest z tym przeżywaniem. Moja świętej pamięci matka, zawsze wszystko głęboko przeżywała i nigdy chyba do końca nie wierzyła, że może ją spotkać taka śmierć, jaka rzeczywiście do niej przyszła. Z wielkim współczuciem mówiła o pewnej sąsiadce, która miała ciężką operację, nie mogła się ruszać i posadzili ją na wózek. Najbardziej litowała się i współczuła babci mojego kolegi, która w wieku ponad osiemdziesięciu lat została przejechana przez pijanego kierowcę. Połamane biodra, operacja, zero rokowań, żadnych szans, w perspektywie tylko łóżko i cierpienie. Barbara, moja mama, nie żyje już od dwunastu lat, i do końca nie miała pojęcia na co umiera. Sąsiadka na wózku, ze stomią, nadal ma się dobrze, a babcia kolegi, przekroczyła dziś dziewięćdziesiątkę i już co prawda nie za bardzo ją widać na ulicy, ale po domu się jeszcze krząta. Gadaliśmy właśnie niedawno o tym fenomenie. Z ufnością i zawierzeniem jest chyba dokładnie odwrotnie niż z pieniędzmi i jajkami, tych ostatnich lepiej nie nosić w jednym koszyku. Pieniądze też lepiej trzymać w różnych miejscach, ale wiarę zawsze trzeba pokładać tylko w Bogu, nie w sobie i nie w przeczuciach. Pokusa jest trudna do zwalczenia, złożona i pewnie jakoś tam atrakcyjna, ale nie można jej ulegać. Trzeba to wszystko od siebie odsunąć. I czekać. Może jeszcze coś sobie zanucić pod nosem, jak ktoś nie jest pewien czy umie ładnie śpiewać na głos.