Konkurencje, w których Polacy są prawdziwymi mistrzami

Trwa olimpiada w Tokio, którą oglądam jednym okiem. Komentatorzy, wydający z siebie dźwięki tak dziwne, że trzeba zatykać uszy nieletnim, by się z tym za bardzo nie osłuchali, zastanawiają się w przerwach, pomiędzy tymi zawodzeniami, jakaż to dyscyplina jest dziś narodowym sportem Polaków. Wczoraj okazało się, że to jest rzut młotem. Zgadzam się całkowicie. Uważam tylko, że za mało młotów zostało wyrzuconych z kraju i należy wyszkolić rzesze całe olimpijczyków, którzy się tym wyrzucaniem zajmą.

Do rzutu młotem dodać można jeszcze zawodzenie żałobne, mistrzami świata w tej konkurencji są oczywiście siatkarze. Jestem pod wielkim wrażeniem postawy trenera drużyny francuskiej, który parę dni temu, jak Bruce Lee w filmie Wejście smoka dał pokaz sztuki walki bez walki. Dokładnie zanalizował deficyty przeciwników, zorientował się, że prócz rzutu młotem i zawodzenia żałobnego trzecim ulubionym sportem Polaków jest słuchanie pochwał przed wykonaniem zadania. Zorientował się także, że ma to właściwości paraliżujące i zaczął naszych wychwalać publicznie, nazywając ich najlepszą drużyną na świecie. To wystarczyło, by sparaliżować wszystkich z wyjątkiem dwóch. Z tych dwóch jeden to Kubańczyk, który niewiele rozumie po polsku i dlatego czar na niego nie zadziałał. Nie próbujcie mi tłumaczyć, że nie miało to znaczenia. Jestem pewny, że miało i zadziała jeszcze nie raz. Widać to już dziś, po sposobie w jaki organizowane są studia redakcji sportowych w telewizji. Zasiadający w nich ludzie wprost upijają się takimi truciznami jak ta podana przez francuskiego trenera i cieszą się jak dzieci, albowiem wygląda na to, że cały ten sport pokazywany jest właśnie po to, by oni mogli zabłysnąć w telewizji i pokazać swoje wyczyszczone do białości zęby.

Po tym wstępie możemy przejść do meritum czyli do opisania dyscyplin, w których Polacy byli rzeczywistymi mistrzami. I tak, o czym z pewnością nie wiecie, jednym z najbardziej cenionych badaczy zajmujących się historią prowansalskiego i langwedockiego średniowiecza, był Stanisław Stroński, działacza ruchu narodowego, Polak pochodzenia żydowskiego urodzony w Nisku, w województwie podkarpackim. Można rzec wprost, że był Stroński specjalistą od trubadurów. Dlaczego my o tym nie wiemy? Otóż wiemy, albowiem informacja ta podawana jest wszędzie, ale, pardon, większość z nas ma to w dupie. Nie interesujemy się tym, albowiem kolejnym sportem, w którym osiągnęliśmy prawdziwe mistrzostwo, jest gapienie się w ten punkt, który pokazuje nam palcem ktoś, kto drugą ręką, kroi nam portfel z kieszeni. W tej konkurencji większość Polaków osiągnęła wyżyny doskonałości i nie da się prześcignąć nikomu. I dlatego Stroński, jeśli już ktoś go z czymś kojarzy, jest przede wszystkim moralnym sprawcą śmierci prezydenta Narutowicza. On to bowiem pisał w tej znienawidzonej przez socjalistów, gadzinowej prasie prawicowej felietony szydzące z Narutowicza, w których wymyślał mu od masonów. To jego lewicowa prasa okrzyknęła moralnym sprawcą. To jemu socjaliści wymyślali od parchów w sali sejmowej, nie przejmując się bynajmniej tym, że godzą w powagę sejmu. To on wreszcie po zamachu na Narutowicza napisał felieton zatytułowany Ciszej nad tą trumną, który w całości, na wieczną rzeczy pamiątkę, opublikowałem w III tomie socjalizmu, żeby nikt go nie musiał szukać po archiwach. Felieton ten został przez socjalistów wykorzystany bardzo perfidnie, nie jako wezwanie do pojednania, ale jako przyznanie się do winy, choć Stroński do niczego się nie przyznawał, albowiem nie znał nawet Niewiadomskiego.

Wszystko co opisałem wyżej, jest Polakom znane i gotowi są oni prowadzić dyskusje w rejestrach, które dawno temu zostały wyznaczone, niczym częstotliwość krótkofalarska w poszczególnych krajach. Tak można dyskutować, a tak nie można. I Polacy dyskutują, nie tylko o Strońskim, ale o wszystkich innych ważnych kwestiach, a czynią to w taki sposób zawsze, by nie zauważyć, że ktoś im kroi portfel. Czynią to bowiem chcą zwrócić uwagę ludzi, którzy im imponują i o których uznanie zabiegają. Ludzie ci zaś mówią – no, naprawdę jesteście świetni, jesteście prawdziwymi mistrzami. Po czym zabierają ten portfel, po który przyszli i idą gdzieś, w miejsca, których istnienia Polacy nawet nie podejrzewają.

O tym, by Polacy zainteresowali się kim był Fulko z Marsylii, biskup Tuluzy, nie może być nawet mowy. Stroński napisał jego biografię na początku XX wieku, w języku francuskim. Jest to książka trudna, dotycząca pieśni pozostawionych przez Fulka, albowiem – co za niesamowita historia – Fulko, zanim został biskupem Tuluzy, był kupcem, trubadurem, a także cysterskim mnichem. Minęło ponad 120 lat od czasu napisania tej biografii, a żaden polski historyk się nią nie zainteresował. Bo po co? Przecież napisał to moralny sprawca śmierci prezydenta Narutowicza! Jak można się zajmować jego pismami! Przez dekady całe biografia Fulka, napisana przez Strońskiego, była jedyną książką na jego temat, która nie miała charakteru paszkwilanckiego. Był bowiem Fulko żywym zaprzeczeniem tego, w co wierzą wszyscy – atrakcyjności dworskiej kultury trubadurów opiewających miłość bez zobowiązań. Fulko, pardon, spieprzył jak najdalej od tej miłości i od trubadurów, wstąpił najpierw do klasztoru, następnie, wobec szczupłości kadr na Południu i brutalnych morderstw jakich dopuszczała się herezja na ludziach Kościoła, mianowany został biskupem Tuluzy. Jego sytuacji nie można dziś nawet porównać z żadnymi współczesnymi okolicznościami. Fulko zjawił się bowiem w swojej diecezji, w towarzystwie dwóch osłów, których nie miał czym napoić, albowiem miasto przejęło wodopój zwierzęcy i kazało sobie płacić za korzystanie z niego. Przejęło także wszystkie kościelne nieruchomości i aktywa, a konsulowie Tuluzy, przyszli złożyć nowemu biskupowi uszanowanie, a następnie w dwornych wyrazach poinformowali go, że jeśli zrobi coś, co im się nie spodoba, długo nie pożyje. Fulko ma swoją czarną legendę, która została sprokurowana na podstawie dokumentów sfałszowanych w XV wieku. Legenda ta powstała w XVIII wieku i opisuje Fulka, jako krwawego hierarchę, palącego na stosach dobrych heretyków. Zwrócę uwagę, raz jeszcze na pewną prawidłowość – stulecia XIV, XV i XVI pracowicie preparują źródła do historii XII i XIII wieku. Potem zaś są one przywoływane w wieku XVIII przez oświeceniowych propagandystów, do budowania mitu złego Kościoła, którzy zdewastował piękną i łagodną kulturę Południa. Nie ma bowiem człowieka, który nie wierzyłby w dworną miłość, nie ma także człowieka, który wierzyłby, że historie świętych zawierają, prócz wątków legendarnych i dydaktycznych, także opisy działań politycznych. Ktoś stoi i wskazuje palcem to, w co mamy wierzyć, a drugą ręką wyciąga nam portfel z kieszeni. Czy Stroński rozprawił się z czarną legendą Fulka? I tak i nie, napisał bowiem, że jego romans z księżniczką bizantyjską Eudoksją, niedoszłą królową Aragonii, może być zmyśleniem. Napisał też, że w te wszystkie historie o romansach trubadurów z księżniczkami i damami wysokich rodów należy wlać trochę zdrowego rozsądku. Myślę, że raczej nie należy, myślę że wszystko jest opisane tak jak trzeba. Fulko zbałamucił księżniczkę i zrobił to na czyjeś polecenie, do tego był bowiem przeznaczony, tak, jak współcześni komentatorzy sportowi są przeznaczeni do wydawania tych dziwnych dźwięków na wizji i ukrywania przed nami istotnych przyczyn klęsk Polaków w poszczególnych dyscyplinach. Żeby się tym zająć jednak ktoś musiałby przetłumaczyć książkę Strońskiego, która nie jest bynajmniej łatwa w odbiorze. No i rozpocząć dyskusję na jej temat. Ja tego nie zrobiłem, bo trwałoby to wiele miesięcy i kosztowało sporo,  poprosiłem jedynie o streszczenie. Nie można tego na razie wydać, bo nie minęło jeszcze 70 lat od śmierci autora.

Fulko z Marsylii, biskup Tuluzy, kupiec aktywny na największym w owym czasie rynku niewolników jakim było jego rodzinne miasto, trubadur znający wszystkich ważnych ludzi ówczesnego świata, przyjaciel Bertama de Born, pozostanie więc nadal krwawym biskupem Tuluzy, który firmował krucjatę Montforta, włócząc się z nią po tym uroczym kraju, jakim była w XIII wieku Langwedocja. My zaś będziemy oglądać nowe transmisje z zawodów sportowych i cieszyć się, kiedy ktoś nam powie, że jesteśmy mistrzami świata. To przecież takie prawdziwe i takie piękne.

Ja zaś, na koniec, napiszę dlaczego wyrzucam stąd trolli popisujących się swoją erudycją i linkujących jakieś artykuły, które właśnie odnaleźli, bo przypomnieli sobie zielonego rycerza, albo coś innego, o czym właśnie napisałem, a o czym oni wiedzą znacznie więcej i jest to wiedza pełniejsza. Otóż wyrzucam ich, bo są krok za mną. I zawsze będą. Gdyby wczoraj, albo przed wczoraj któryś napisał coś o Strońskim, może bym się zastanowił. No, ale oni mogą pisać tylko o tym, co ktoś im wskaże palcem. Nic ponadto nie wchodzi w grę.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-i-2/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-ii/