Matki Rosji

O relacjach matki z synem mógłbym napisać epopeję. Ograniczę się jednak do kilku ogólnych uwag. Synowie, w chwili kiedy mają dysfunkcyjnego ojca, albo nie mają go w ogóle, przede wszystkim powinni wyrwać się spod wpływu własnej matki. Jeśli tego nie zrobią, matka ich zniszczy. Dla ich własnego dobra oczywiście, przy powszechnej akceptacji i owacjach innych matek, zadowolonych, że tak pięknie wychowała swojego Karolka.

Matki w Rosji to czysta patologia. Poznajemy to po tym, że matka jest w Rosji figurą propagandową. Wielka Wojna Ojczyźniana powinna się nazywać Wielką Wojną Matczyną, albowiem ZSRR to w języku propagandy kobieta. Niestety sprawy tak się ułożyły, że Heimat to słowo niemieckie, a Słowianie mówią – ojczyzna, choć ojcowie dla nich nie istnieją. Ojciec dla wschodnich Słowian, żyjących w realiach socjalizmu był fikcją, dla sporej części Polaków był nią także. Dobrze było, jak wyszedł do fabryki i wrócił trzeźwy, o czasie. Wyczyn ten oceniano w kategoriach olimpijskich. Ojciec bowiem nie był elementem rodziny, był trybikiem w machinie państwowej i jego życie polegało na tym, by się w pracy dla państwa zużyć i umrzeć. Potem zastępował go syn wychowany przez matkę. Syn, który miał wypełnić tej matce wszystkie emocjonalne deficyty związane z brakiem mężczyzny w domu.

Ktoś powie, że Polsce było podobnie, szczególnie w czasach zaborów, powstań i patriotycznych poświęceń. To nieprawda, a podobieństwa są powierzchowne. W Polsce bowiem relacje matka-syn były oparte o Kościół i majątek. W Rosji i w demoludach słowiańskich były zawieszone nad piekłem. Pogłębione relacje matki z synem, bez Kościoła i majątku są czystą patologią, a nieraz się zdarza, że i te wcześniejsze przeradzają się w patologię. Nikt tego jednak nie mówi głośno, bo matka jest tylko jedna i należy jej się cała uwaga i miłość. No, ale ja mając te swoje 53 lata mogę powiedzieć to ze spokojem. Syn nie może przebywać za długo z matką, bez ojca, bo zamieni się w potwora. Najczęściej w alkoholika, ale innych możliwości też jest sporo. Syn może matce pomóc, otoczyć ją opieką, umieścić w dobrym ośrodku, jeśli ma pieniądze, ale nie może uważać jej za główny punkt odniesienia w swoim życiu. To jest katastrofa.

W Rosji matka to państwo i relacje syna z państwem są tożsame z relacjami z matką. Jaki więc jest stosunek Rosjanina do państwa? On to państwo okrada. Ma na to wszelkie pozwolenia, albowiem wychowuje się w pogłębione relacji matka – syn. Państwo, jak matka, może go tylko przegnać, wyrzec się go, albo jego brzydkie nawyki uczynić normą. Nawet jednak jeśli państwo przegna swojego marnotrawnego syna złodzieja, nigdy do końca o nim nie zapomni. On zawsze może się matce przydać. I zawsze będzie ona miała dla niego jakąś czułość. Choćby taką, że naleje mu wódki, jak wróci spokorniały, brudny i wygłodzony. Na taką okoliczność nowożytne państwo rosyjskie przygotowało pakiet rozwiązań, które mają głębokie uzasadnienia psychologiczne i socjologiczne. Ich podstawowym założeniem jest formuła – inne matki, to nie są matki. Najbardziej zaś nie są matkami, te kobiety, które urodziły faszystów. To znaczy które? Wszystkie matki nierosyjskie. Ich grzech jest ciężki i nie daje się zmyć niczym poza krwią syna oczywiście. Tylko w ten sposób faszystowska matka może odkupić swój najcięższy grzech czyli urodzenie bandyty. Z tego założenia wypływają wszystkie inne. Matce i ojczyźnie należy się wszystko i nic co dla niej robi syn nie jest grzechem, ani przestępstwem. Widzimy to w nagraniach z Ukrainy. Pralki, lodówki, lokówki, laptopy, słoiki z nutellą, futra i kożuszki, cały dobytek chachłów, je…ać ich wszystkich, musi być złożony w ofierze matce. Dlaczego? Bo miała męża alkoholika, który ją prał i chodził do fabryki, ale udało się jej wychować syna bohatera. I to jest wyczyn największy. I za ten wyczyn należy się matce Rosjance wszystko.

Czy jest w tym układzie miejsce na jakąś szerszą i pogłębioną refleksję? Nie, albowiem w Rosji relacja matka-syn, jest relacją z pakietu państwowej propagandy, o czym było wyżej. Przez to właśnie na straży wypełniania wszystkich towarzyszących jej rytuałów stoi cały zespół kapłanów, w większości w mundurach, ale także po cywilnemu. Oni pilnują, by matka, nawet jeśli jest bystra i doprowadzona do krańcowej rozpaczy, nie popełniła żadnego czynu, mającego choć pozory autentyczności. Wszystko musi być odegrane. A najlepiej by było sprowadzone do takiego poziomu patologii, żeby nie trzeba było tych matek pilnować, żeby same wszystko robiły, tak jak to jest w instrukcjach od czasów towarzysza Stalina, albo i dawniejszych. I z tym mamy do czynienia dzisiaj. Wszystkie rosyjskie matki zachowują się jak trzeba. Ich synowie zabijają bandytów, gwałcą ich żony i matki, ale przecież to matki i żony bandytów, więc nie ma o czym gadać. I dokonują jeszcze słusznego zaboru mienia, bandyci bowiem wcześniej się nakradli, skąd by inaczej mieli nutellę w domach? Zasada zaś – grab zagrabione – obowiązuje zawsze. Bywają jednak sytuacje dla rosyjskich matek naprawdę ciężkie. Takie jak choćby ta, opisana tutaj https://www.gazeta.ru/social/2021/09/27/14027329.shtml Co wtedy? Co w takiej sytuacji mają zrobić matki tych oficerów i matki tych żołnierzy? To proste – matkom oficerów państwowy urzędnik wręczy dyplomy uznając, że ich synowie to maładcy, a matce tego żołnierza ten sam urzędnik wręczy upomnienie, gdzie będzie wyraźnie napisane, że wychowała krnąbrnego degenerata, ze skłonnością do bandytyzmu i powinna lepiej na niego uważać. I nie dajcie się zwieść temu, że artykuł ten ma jakieś pozory rzetelności. To właśnie z obwodów dalekowschodnich ściągnięto żołnierzy na Ukrainę. Całkiem świadomie, doskonale wiedząc, że opisane tu przypadki „szkolenia” żołnierzy, to tylko wierzchołek góry lodowej. Ci dwaj zaś po prostu dali się złapać, bo byli zbyt bezczelni i pewni siebie. Wydawało im się pewnie, że reprezentują państwo. Tymczasem rzeczywistość okazała się inna. Dostali jednak zapewne szansę na naprawienie swoich głupich wybryków, to znaczy pijaństwa, zakończonego zgubieniem telefonu. Wysłano ich do Buczy i Irpienia, żeby tram poszukali słoików nutelli w chachłackich domach z cegły, które sami zobaczyli pierwszy raz w życiu. Pewnie nawet wysłali swoim wzruszonym matkom po słoiku tej nutelli.

Czy jest na tę głęboką i jakże przecież groźną patologię jakaś rada? Tak, trzeźwy ojciec nie spędzający czasu w knajpie i fabryce, który potrafi ustawić i matkę, żeby jej się od nadmiaru nutelli w głowie nie poprzewracało i syna, który uważa, że z tytułu samego istnienia należą mu się jakieś apanaże firmowane przez państwo. No, ale to nie w Rosji, w Polsce zaś tylko w niektórych przypadkach. Trzeba jednak usilnie pracować, żeby to zmienić.