Mędrcy świata antycznego i ich współcześni odpowiednicy

Wczoraj Wałęsa, który jak pamiętamy, jest przecież jednym z mędrców Europy, powiedział w wywiadzie dla Haarec, że na jesieni wybuchnie w Polsce wojna domowa. Jeśli ktoś myśli, że on żartował, albo, że dostał pieniądze za opowiadanie takich rzeczy, ma po części rację – pieniądze na pewno wziął. Musimy jednak zrozumieć, że mędrzec Europy Wałęsa powtarza po prostu pewien schemat polityczny, dobrze znany od czasów antycznych. To znaczy, wraz z jaczejką innych osób, o podobnym usposobieniu i kondycji, wykonuje zadania zlecone, które polegają na wieszczeniu. To znaczy nam się tak wydaje, a w rzeczywistości wskazuje on jakie scenariusze mogą być realizowane przez jego mocodawców i chce – przez wskazanie ich – skłonić ludzi żyjących resentymentem i nienawiścią, do wystąpień przeciwko bliźnim. To jest sprawa dla prokuratora, albowiem jest to mechanizm polityczny, który sprawdza się co jakiś czas, albowiem co jakiś czas na dużym i ważnym obszarze ścierają się interesy wrogich mocarstw. One nie mogą być ujawnione ze względu na ryzyko konfliktu światowego generującego koszty i niosącego zagładę. Dlatego są maskowane przez mniejsze konflikty, albo konflikty fikcyjne. Te z kolei mają prowadzić do rozwiązania spraw po myśli zainteresowanych stron, ale bez obarczania ich odpowiedzialnością. Można to oczywiście powierzyć agenturze i prowokatorom, ale w takim wypadku operacja będzie nieskuteczna, albowiem wszyscy dobrze wyczuwają co jest grane i zwykły prowokator, albo agent wpływu, zostanie rozpoznany i w najlepszym wypadku wyszydzony. W najgorszym zaś zabity na miejscu. Do takiej roboty potrzebni są mędrcy, których poważa każdy. I każdy ruch zmierzający do powołania jakiejś kapituły mędrców musimy w ten sposób interpretować. Nasi wrogowie wybrali na jednego z mędrców Wałęsę, albowiem oceniają innych po sobie, co niesie dla nas dobre rokowania. Wiadomo kim jest Wałęsa i co o nim mamy myśleć. Nie wiadomo jednak na ile tamci są zdeterminowani. Widzimy, że wściekłość wylewająca się opozycyjnych mediów i ich przewaga narracyjna są dość wyraźne. Odpowiedzi z naszej strony nie ma w zasadzie żadnej. Wczoraj w programie lansującym ten dziwaczny festiwal – Pamięć i tożsamość – Karnowski powiedział, że media publiczne stały się dla Polaków nową i prawdziwą agorą. Mamy więc znów odniesienie do antyku, czynione całkowicie bez zrozumienia tego czym była agora i kręcący się po niej mędrcy. Nie wiem ile można powtarzać, że fałszywa historia jest mistrzynią fałszywej polityki, ale widzimy, że nigdy dość. Każdy bowiem, kto ma jakieś zadanie do wykonania w przestrzeni publicznej, szuka przede wszystkim uwierzytelnienia i chce podkreślić swoją wiarygodność. W sytuacji, kiedy wszyscy kłamią i chcą przez swoje kłamstwa coś załatwić lub kogoś sprowokować, nie jest to łatwe. Całe szczęście mamy mędrców antycznych, filozofów i agorę! To nas uskrzydli i podniesie nasze znaczenie! Ludzie kochani, jeśli myślicie, że Szujski żartował pisząc o tej fałszywej historii i fałszywej polityce, to musicie ochłonąć. To tak, jest naprawdę – skuteczność, jeśli nie ma zamiaru prowokować rozruchów i kopać masowych i ukrytych w lesie mogił, nie może opierać się na kłamstwie. I legitymizować się występami jakichś pogańskich oszustów sprzed dwóch i pół tysiąca lat.

Tamci naprawdę spróbują sprowokować rozruchy, a pomogą im w tym Niemcy. I nie macie pewności ilu ludzi wyprowadzą na ulicę. Żeby zminimalizować to zagrożenie, trzeba zrobić coś naprawdę. Mam nadzieję, że ludzie w publicznych mediach wiedzą co, podobnie jak politycy i że do żadnych rozruchów nie dojdzie.

Wróćmy teraz do siedmiu mędrców, a także przypomnijmy, że w dobie nowożytnej także powstawały podobne organizacje. Bo to była organizacja nie ma się co łudzić, w dodatku finansowana z zewnątrz. May więc w XVI wieku tego Erazma i jego otoczenie. Mamy w XVII i XVIII wieku Republikę Listów, czyli wymianę informacji pomiędzy mędrcami, którzy unieważnili wspólnym wysiłkiem uniwersytet i z ośrodków władzy politycznej uczynili także źródła emitujące powszechnie ważne informacje, których byli autorami. Większość z nich była tajna. I w ten oto sposób, sprowadzili kulturę jaką stworzył człowiek średniowieczny do antykultury antyku, opartej na fikcji mądrości.

Diogenes Laertios pisze, że ostateczny skład siedmiu mędrców został ustalony w Atenach za panowania archonta Damazjasa. Czyli, że było wielu kandydatów na te stanowiska, a każdy z nich pozostawił jakieś pisma, nawet Tales, który pisał mało. Niektóre z tych pism weszły do obowiązującego do kanonu. Po co się tworzy kanon wiedzy politycznej i obyczajowej nie muszę nikomu tłumaczyć. Nie wiemy, kiedy żył archont Damazjas, bo Diogenes tego nie ujawnia. Wiemy, że w Atenach ustalono skład rady siedmiu mędrców, którzy stanowili podstawę dla dalszego rozwoju myśli i dla jej kolportażu, czyli dla filozofii. Ta zaś była znacznie bardziej subtelnym narzędziem sprawowania władzy niż pisma mędrców, które do naszych czasów nie przetrwały. Była przede wszystkim żywa, co pozwalało na organizację politycznych przekształceń w czasie rzeczywistym. Wróćmy jednak do mędrców. Oni się spotykali w różnych miejscach i tam nad czymś obradowali. Różnie datowane są ich życiorysy, co wnosimy z cytowanych przez Diogenesa, a nie zachowanych do naszych czasów, autorów. Sugestie jednak, że spotykali się i nad czym obradowali są wyraźne. Głównie zbierali się w Sardes u Krezusa. Tak więc, jak napisałem wcześniej, za organizacją polityczną znaną jako „Siedmiu mędrców” stał Krezus, wspomagany przez wyrocznię w Delfach, rzeczywiste źródło władzy w Helladzie. Czynni tam kapłani świadomi byli, że za pomocą Zeusa i jego bandy nie uda się dłużej utrzymywać wpływów w Grecji, albowiem wielkie, azjatyckie monarchie zaczną kolportaż swoich wierzeń, co musi się zakończyć likwidacją Delf. Kiedy zabrakło Krezusa, dziedzictwo mędrców przejęły Ateny, raczej bez zgody kapłanów Apollina i wbrew nim.

Do czego służyli mędrcy na początku? Do uzyskania innej niż dziedziczna, pochodząca z krwi, legitymacji władzy. Dobrze to widać na przykładzie Koryntu. Kluczowego dla funkcjonowania handlu w Helladzie miasta. Od samego w zasadzie początku wszyscy władcy są zainteresowani przekopaniem przesmyku ułatwiającego komunikację, ale kończy się – we wczesnym okresie – na budowie rampy dla statków.

Władza w Koryncie należała do Bakchiadów, którzy zawierali związki małżeńskie w obrębie własnej rodziny. To się zmieniło za sprawą Labdy, której z jakiegoś powodu (no ciekawe z jakiego?) pozwolono wybrać męża spoza gangu. I ona wybrała, a owocem tego związku był Kypselos. Kiedy był mały, posłano do wyroczni, a ta powiedziała, że będzie on władał Koryntem. Wtedy rodzina, w strachu, postanowiła go zabić. Matka jednak ukryła go w pojemniku na zboże – Kypsele – stąd jego imię. Ponoć był dobrym zarządcą miasta i chodził po Koryncie bez straży. To zaś oznacza, że Lidyjczycy wespół ze Scytami gwarantowali jego bezpieczeństwo – złotem i sprawnością łuczniczą. Jego synem był Periander zaliczony w poczet siedmiu mędrców. Jego życiorys, podany przez Diogenesa, zwala z nóg. Liczni zaś interpretatorzy piszą, że tylko przez znajomości i układy został tym mędrcem, bo wcale na to nie zasłużył. To zupełnie jak Wałęsa. On też został mędrcem Europy przez znajomości i układy, bo nie ze względu na przymioty umysłu i charakteru. Periander celnym kopnięciem zrzucił ze schodów swoją ciężarną żonę, która od tego umarła. Uwierzył plotkom jakichś ladacznic, które opowiadały o niej rzeczy wiadomo jakie. Później kazał spalić te ladacznice żywcem. Jego syn bardzo spazmował po śmierci matki, więc wysłał go na Korkyrę. Potem, kiedy był już stary przypomniał sobie o nim i wysłał po niego okręt. Korkyra była, jak pamiętamy kolonią Koryntu i powodem wybuchu Wojny Peloponeskiej, w czasach późniejszych. Mieszkańcy wyspy jednak zmordowali tego syna, a Periander postanowił wykastrować z kolei ich synów. Plan się jednak nie powiódł, albowiem na pomoc Korkyrejczykom ruszyli mieszkańcy wyspy Samos.

Periander zostawił po sobie ponad dwa tysiące wierszy dydaktycznych. Co wskazuje, że w Koryncie czynne było poważne biuro polityczne. Wśród jego mądrości są i takie – zysk jest szpetny, transakcje finansowe należy pozostawić tym, którzy się na tym znają. No to kto w świecie antycznym najbardziej znał się na finansach? Ci sami ludzie, którzy wystawili Periandra, zrobili zeń władcę w porozumieniu z kapłanami z Delf, a potem mędrca w porozumieniu z Ateńczykami – Fenicjanie.

Periander obiecał kiedyś Delfom bogate dary wotywne, jeśli bogowie pozwolą mu wygrać w wyścigu czterokonnych zaprzęgów. No i wygrał. Okazało się jednak, że nie ma pieniędzy, albowiem w Koryncie finansami zajmują się ci, którzy się na tym znają, on zaś jest od roboty administracyjnej i tłumienia ewentualnych buntów. Widząc więc jakieś wystrojone w złoto, bogate kobiety, zabrał im wszystkie ozdoby i wysłał do Delf.

Mistrzostwem świata w mądrości była jednak jego wskazówka dotycząca obowiązującego w Koryncie prawa. Diogenes pisze, że zalecał, alby karano nie tylko tych, co popełnili przestępstwo, ale także tych co dopiero mają zamiar je popełnić. Czyli w całym mieście utrzymywana była siatka donosicieli. Nie mogło być inaczej. Periander był przedstawicielem organizacji, która chciała przekopać kanał zwany dziś korynckim, ale skończyło się na budowie tej rampy. Dlatego był utrzymywany i tolerowany bez względu na swoje szaleństwa. Jego pisma zaś musiały być szeroko kolportowane i znane w Helladzie, skoro Ateńczycy umieścili go wśród siedmiu mędrców. Gdyby tak nie było, nie braliby sobie na głowę takiego ambarasu. Zdemaskowanie Periandra było bowiem dziecinnie łatwe. No chyba – i to jest także możliwość – że świat, w którym tworzono kanon pism siedmiu mędrców, był już tak zdegenerowany, że wyczyny Periandra były w porównaniu z nim krainą Minionków.

Ktoś powie, że to wybryk, wśród siedmiu zdarzył się zawsze jeden taki. Wśród dwunastu apostołów także trafił się wyrodek.

No, nie jeden, bo mówiliśmy już o Talesie, który wystawił Persom Krezusa, najwyraźniej znudzony jego głupotą. Solon zaś, prawodawca, egipski i lidyjski agent, dopisywał do poematów Homera kawałki o udziale Ateńczyków w wyprawie na Troję. Potem kazał to deklamować na agorze. Zupełnie jak w tym festiwalu Pamięć i tożsamość, w którym startuje film dokumentalny o Stanisławie Barei, wybitnym, polskim reżyserze, mędrcu i mistrzu wielu następnych pokoleń. Ktoś może rzec, że to świetnie, bo przed nami sława, podobna do tej, która stała się udziałem Aten. No nie wiem…Skupiłbym się raczej na groźbach Wałęsy i jego podróżach po całym cywilizowanym świecie, który jest współczesną, analogiczną wersją, starożytnej Hellady. Na dziś to tyle,

Jeszcze prośba od mojego kolegi

Polski Związek Niewidomych Okręg Lubelski Koło w Rykach zwraca się z prośbą o wsparcie finansowe na rzecz Koła.

Polski Związek Niewidomych w Rykach zrzesza osoby niepełnosprawne z dysfunkcją narządu wzroku, które z racji swojego inwalidztwa często żyją w izolacji. Organizujemy szkolenia, wycieczki, spotkania, które integrują osoby niewidome i słabowidzące w celu ich społecznej integracji, wyrównywania szans w dostępie do informacji, edukacji, zatrudnienia i szeroko pojętej aktywności społecznej a także w celu ochrony ich praw obywatelskich.

Efektem spotkań są min. oddziaływania psychologiczne, przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu, akceptacja niepełnosprawności, które mają ogromne znaczenie w przypadku osób niewidomych.

Dzięki przyjaznej dłoni ludzi dobrej woli możliwa jest realizacja naszych celów i zamierzeń. W imieniu naszego stowarzyszenia oraz jego członków wyrażamy głęboką wdzięczność za ofiarowaną pomoc i życzliwość.

Jeśli nie masz innej możliwości – można nam pomóc w działaniu przeznaczając 1,5 % podatku na PZN w naszym powiecie.

Krajowy Rejestr Sądowy – nr KRS: 0000007330

z dopiskiem na cel: Koło w Rykach

Jeśli chcesz pomóc indywidualnie poniżej podajemy link do Polskiego Związku Niewidomych Okręg Lubelski i numeru konta:

https://pzn.lublin.pl/podziekowanie-specjalne/

także z dopiskiem na cel: Koło w Rykach