Nieznana wojna vs Narodziny narodu

Codziennie właściwie musimy na nowo przystępować do opisywania świata, który wydawał nam się dobrze znany, przystępny i bezpieczny. Przez wojnę na Ukrainie, okazało się, że wcale taki nie jest. Przynajmniej dla mnie. Codziennie kilka przynajmniej osób, jawnie na swoich profilach popierających inwazję, wysyła mi zaproszenie do grona znajomych. Jasne jest, że czynią to po to, by emitować potem poprzez mój profil jakieś treści o prorosyjskim charakterze, a przynajmniej takie, które nie będą w oczywisty sposób wrogie Rosji. I czynią to wszyscy ci ludzie mając przecież świadomość metod, jakie stosuję wobec trolli. Nie można więc traktować tego inaczej, jak tylko wykonawstwa jakichś robót zleconych.

Widzimy jak po kolei kompromitują się stręczone nam też tutaj gadające głowy z Internetu, które lansowano na niezależnych publicystów. Na czele stoi oczywiście Sebastian Pitoń, którego kiedyś nieopatrznie wziąłem w obronę, świadom przecież wszystkich jego ograniczeń. Wczoraj koledzy napisali w komentarzach, że filmy Pokłosie i Wołyń były nakręcone za pieniądze rosyjskie. Dlaczego nie wiedzieliśmy o tym wcześniej? Gdzie są dziennikarze od tak zwanej kultury? Patrząc na aktywność sieciowych propagandystów oceniać możemy jak przebiegają linię podziału w Polsce, linię oddzielające zdrajców o ludzi oddanych krajowi. Zdrajcy tym się demaskują, że cała ich uwaga skupiona jest na projekcjach propagandowych. Te zaś mają zerowy związek z okolicznościami i praktyką. Wczoraj zadzwonił tu kolega, żeby mi opowiedzieć o tym, jak na temat wojny wypowiadają się generałowie i czym to się różni od wypowiedzi takiego Bartosiaka, urządzającego 11 godzinny seans bredni i ustawiający operacje wojskowej w skali kontynentu, albo wręcz świata. Tymczasem generałowie wskazują, że wróg na Ukrainie posunął się 150 km w głąb kraju i stanął. Zajął się rabunkiem, sprzedażą paliwa z czołgów, i robieniem tych niby przegrupowań, które może doprowadzą go do jakiegoś sukcesu, a może nie. Generałowie nie mówią o Rimmlandzie i Hardlandzie, ale i niewielkich błotnistych rzeczkach, które zagradzają wrogowi drogę do miast i miasteczek. Ich forsowanie wiąże się z konkretnymi trudnościami. Internetowi stratedzy zaś oddają w swoich planach pół kraju na pastwę wroga, po to, by udowodnić przydatność lansowanych przez siebie koncepcji. Na czyje zlecenie oni je lansują tego jeszcze nikt nie zbadał.

Domorośli ekonomiści nie wytrzymują starcia z ekonomistami z SGH, ale wielu ludziom nie przeszkadza to w powtarzaniu bredni, które opowiadają. Bo tak są zatroskani o los ojczyzny. I to także jest charakterystyczne dla prowokatorów i zdrajców. Warzecha na twitterze na razie się zamknął, ale do zeszłego tygodnia wrzucał jakieś zestawienia cen i komentował to pełnym oburzenia głosem. W trosce oczywiście i Polaków i Polskę, która za chwilę załamie się gospodarczo.

Powtórzę to raz jeszcze – kiedy zaczynamy się przyglądać reakcjom ludzi związanych z opozycją, a także tak zwanym neutralnym obserwatorom i komentatorom, robi się naprawdę strasznie. Podczas wczorajszej konferencji prasowej prezydentów w Kijowie, w zasadzie wszyscy zadający pytania dziennikarze byli prowokatorami. Nie mogłem tego słuchać. Na końcu wystąpił jakiś, który zapytał, czy kraje NATO ze wschodniej flanki i Ukraina planują jakiś wspólny sojusz. Wszyscy z uśmiechami na ustach, świadomi o co chodzi zaprzeczyli. Prezydent Litwy zaś powiedział, że Ukraina także kiedyś wstąpi do NATO. Zełenski, który jest przytomnym człowiekiem i ma odruchowe riposty odparował, że z pewnością tak będzie – jak prezydent Litwy zostanie sekretarzem generalnym sojuszu. Mogliśmy przez moment ogldądać polityków autentycznych, naprawdę przejętych tym co się dzieje, a nie przebierańców, emitujących komunikaty, które ktoś im wcześniej sprokurował i których nauczyli się na pamięć.

Sprawy mają się więc tak – tamci demaskują się poprzez emisję komunikatów propagandowych, nie dających możliwości żadnej riposty. Mogą tylko powtarzać ciągle te same brednie. I to właśnie czynią. Ja zaś zastanawiam się na ile naszym starczy tej autentyczności i czy czasem nie wpadną oni na pomysł, by także posłużyć się jakimi formatami propagandowymi. Oby stało się to jak najpóźniej, albowiem obowiązuje na zasada wyjaśniona tu wczoraj. W zasadzie wszystko co znajduje się pomiędzy władzą a obywatelami zalicza się w Polsce do kategorii postkomuny. Ta zaś musi się bez przerwy uwiarygodniać. Wiemy jak to wygląda – fatalnie i tak autentycznie, jak przemowy Pitonia albo Mentzena.

My tutaj jesteśmy ludźmi, którzy zajmują się analizą warunków geograficznych na niewielkich obszarach, biegiem krętych rzek płynących przez zapomniane krainy i innymi podobnymi kwestiami. Ostatnio na tapecie było barwienie tkanin. Tego, żaden postkomunistyczny ani ruski agent nie ruszy, bo mu to nie doda splendoru i nie ustawi go w takim świetle w jakim chciałby stać. Dla niego muszą szumieć husarskie skrzydła, prezydent Kaczyński musiał być jego mentorem, albo ma on przymus przebierania się w święta państwowe w mundur żuawów śmierci. To jest najwyraźniejsza wskazówka służąca do zbadania kto jest kim w Polsce. I ja jestem bardzo na takie i podobne komunikaty wyczulony.

Wiem jednak, że nawet najbardziej autentyczna autentyczność musi kiedyś zamienić się w normalność, na jej miejsce powinny wejść formaty propagandowe. Żartem więc trochę, a trochę nie, bez nadziei, że ktoś mnie posłucha, powiem tak: uważam, że Ukraińcy powinni wrócić do całkiem zapomnianego już, przedwojennego i niemego jeszcze filmu wyprodukowanego w Hollywood, pod tytułem Narodziny narodu. Film ten opowiadał o wojnie secesyjnej i przez wiele dekad był jednym ze sztandarowych dzieł amerykańskiej propagandy państwowej. Wierzę, że Ukraina wygra wojnę i wierzę, że powstanie wiele przejmujących obrazów opowiadających o tej wojnie. Wszystkie one powinny być sprzedawane w pakiecie z napisem Narodziny narodu. To właśnie bowiem rozgrywa się na naszych oczach. Dla nas zaś stanowią te wypadki materiał do przemyśleń i materiał dla tworzenia własnych formatów, którymi będziemy musieli zmienić narzuconą przez postkomunę rzeczywistość. Mam taką propozycję. Nie tanią bynajmniej, ale też niezbyt drogą. Wielu z nas pamięta dokumentalny film radziecki zatytułowany Nieznana wojna. Była to całkiem kłamliwa seria propagandowa opowiadająca o bohaterstwie żołnierzy sowieckich. Bez jednego słowa na temat Polski, zaatakowania jej 17 września 1939 roku, bez Katynia i wszystkich okropności jakie rozgrywały się na wschodzie. Narratorem w filmie był stary amerykański komuch Burt Lancaster. Był tak przekonujący, że obejrzałem chyba wszystkie odcinki tego serialu. Mimo sugestii ojca, aż nadto wyraźnych, żebym nie słuchał co oni tam mówią. Czas na polską wersję Nieznanej wojny. Którą poprowadzi Leonardo di Caprio, albo ktoś jemu podobny, rozpoznawalny i popularny. No, ale jak mamy to zrobić? Jak wyprodukować taki film, kiedy jedyną naszą bronią jest autentyczność, jakże potrzebująca tego, by oderwać się od spraw poważnych i wrócić do dnia codziennego. Cała zaś wizualna propaganda znajduje się w rękach postkomuny skrycie lub jawnie współpracującej z Moskwą. Jeśli do tego dodamy osobiste ambicje lokalsów i szczere przekonanie, że scenariusz do takiego filmu mógłby napisać tylko Wencel, a wystąpić w nim mógłby tylko Pawlicki, to pozostaje nam tylko czekać na ukraińską wersję filmu Narodziny narodu. I tego wszystkim nam życzę.