O estradowym charakterze publicystyki historycznej w Polsce

Znalazłem w sieci jakieś ogłoszenie, z wizerunkiem prof. Marka Chodakiewicza i napisem: Jeśli odkłamiemy historię Narodowych Sił Zbrojnych, najbardziej czarną legendę propagandy komunistycznej, potem padnie już wszystko.

Zdumiewa mnie naiwność i prostoduszność profesora. Nawet więcej, jestem nią przerażony. Na czym bowiem opiera Marek Chodakiewicz to swoje przekonanie? Na wierze, w siłę ośrodków propagandy akademickiej. To one powinny ową czarną legendę odkłamać, a następnie za pomocą serii produktów rynkowych, propagujących postawy reprezentowane przez żołnierzy NSZ, tę nową legendę utrwalić. Gdzie? W głowach młodzieży. Bo to do młodzieży kieruje swój przekaz Marek Chodakiewicz i to młodzież ma być tym nośnikiem, który odkłamane fakty na temat NZS przekaże kolejnym pokoleniom. Jak wiemy ośrodki akademickie nie mają żadnej siły, a ich misja polega nie na tym, by odkłamywać jakieś legendy, ale by je utrzymywać. Jedynym miejscem gdzie toczy się istotna walka o rząd dusz, jest publicystyka i rynek treści. Tam zaś od pewnego czasu reprezentantem NSZ, jest pan Wojciech Olszański, wybitny aktor i aranżer przedstawień ulicznych. Mowy nie ma, by Chodakiewicz, czy ktokolwiek z kamaryli uniwersyteckiej zwrócił uwagę na tego człowieka. Nikt tego nie zrobi, albowiem Wojciech Olszański zaśmiałby im się w nos, i powiedział, żeby swoje ustalenia i inne brednie schowali na pawlacz. Dlaczego tak? Otóż dlatego, że połączył on w swojej aranżacji, bardzo udatnie, choć powierzchownie, kwestie walki na śmierć i życie, toczonej przez żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych z kwestią, także powierzchownie potraktowaną, prosperity, czy też rzekomej prosperity Polaków za PRL. Jego komunikat składa się z dwóch części połączonych przegubowo i brzmi – żołnierze NSZ, ci z jaszczurką na ramieniu, walczyli o Polskę Ludową. To nic, że nie ma to ani jednego punktu stycznego z prawdą. Istotne jest, że pan Olszański został głównym dystrybutorem wizerunku żołnierzy NSZ na warszawskiej ulicy. I tego mu nikt nie zabierze, ani prof. Chodakiewicz, ani prof. Żaryn, ani żaden z prawicowych publicystów. Nawet w sądzie do takiego czegoś nie dojdzie, albowiem zjawią się tam wszyscy sympatycy pana Wojciecha, których przybywa i zrobią demonstrację, która całkowicie unieważni i przykryje wyrok sądu. Tak zwane środowiska akademickie, z prof. Chodakiewiczem na czele, mogą co najwyżej udawać, że Olszańskiego nie ma, albowiem zauważenie go i wskazanie, przysparza mu zwolenników. No, ale – zawoła ktoś – Olszański publicznie mówi, że tylko w PRL Polak był gospodarzem we własnym kraju, a to jest przecież kłamstwo. No jest, ale co to ma za znaczenie, kiedy Olszański robi klikalność, oglądalność i nawet Tomasz Sommer, żeby ratować swój tygodnik umieszcza w nim wywiad z Wojciechem Olszańskim. To wszystko sprawia, że zacytowany na początku fragment wypowiedzi prof. Chodakiewicza ma wyłącznie charakter dziecięcego wyparcia prawdy bardzo prostej. Propagandę robi się na ulicy. I jeden dobry aktor wystarczy, żeby zmienić całkowicie wydźwięk komunikatów produkowanych przez tak zwane poważne ośrodki. A co by było gdyby aktorów było dwudziestu? Oczywiście, można powiedzieć, że Olszański to wariat, albo udać, że go nie ma. No, ale to jest bez sensu, albowiem to on zagospodarowuje wyobraźnię młodych ludzi, którzy wrażliwi są na takie przedstawienia. To on, nie przejmując się niczym, wraz ze swoim kolegą panem Sendeckim, powitał wychodzącego z aresztu Jacka Międlara pieczonym prosiakiem, przyrządzonym na rożnie, wprost na chodniku pod pomnikiem Dmowskiego. Nie było tam ani straży miejskiej, ani policji, a wszyscy grzecznie udali, że tego nie widzą. Spróbowalibyście tam zaparkować samochód…Już słyszę to wycie syren.

Mamy więc, dokonany na naszych oczach, wyraźny bardzo podział stref wpływów. Podział ten jest dyskwalifikujący dla środowisk akademickich. Choć mają one budżety, autorytety, choć stoi za nimi aparat państwowy, nie są w stanie niczego przeciwstawić prezentacjom dokonywanym przez Olszańskiego. On zaś, im bardziej demonstracyjnie się zachowuje, tym więcej ma zwolenników. Dlaczego tak jest? Wpływy instytucji państwowych tym są słabsze, im gorzej traktują owe instytucje sprzedaż swoich produktów. A wszyscy wiemy, jak to tam wygląda – dystrybucja jest ostatnim zmartwieniem, najważniejsze jest pozyskanie grantu. Tam gdzie instytucje państwowe promujące historię wytracają impet, bo już forsa wzięta, książka wydrukowana, paczki rozesłane, Olszański dopiero rozpoczyna swoją misję, albowiem on bardzo serio traktuje dystrybucję swojego wizerunku. Tamci wzruszają ramionami, bo są po robocie, całkowicie nieefektywnej w dodatku, a pan Wojciech dopiero się rozkręca. Poza tym, jako aktywny szef osobistego swojego biura promocji jest wartościowy także dla innych, którzy za pomocą jego występów chcą sobie podnieść wyniki sprzedażowe. Cieszmy się, póki możemy, że pan Olszański nie pisze jeszcze książek, bo pośrednicy by się o nie zabijali.

Ktoś tu ostatnio cytował słowa profesora Szwagrzyka dotyczące identyfikacji szczątków wykopywanych na łączce. To znaczy tego, że tej identyfikacji w zasadzie nie ma. Że te kości czekają na zmiłowanie. Jeśli zestawimy słowa Szwagrzyka ze słowami Chodakiewicza, dopiero zobaczymy w jak czarnej, pardon, dupie się znajdujemy. No, a najcenniejsza zdobycz, jaką mogła sobie wymarzyć IV RP, czyli mit wyklętych, przejmowany jest powoli przez jednego aktora. I wszyscy uważają, że tego nie widzą. Ja może przypomnę, kilka razy już tu umieszczaną scenę z opowiadania Izaaka Babla, zatytułowanego Kolor i linia, czy jakoś podobnie. Oto na placu, zwanym dziś Placem Czerwonym, zebrał się tłum robotników. Wyszedł do tego tłumu Kiereński, poprawił okulary, gdyż był krótkowidzem i mając przed sobą tylko jakąś rozmazaną szarą masę, gdyż tyle widział, rozpoczął przemówienie. Opowiadał o gospodarce, kulturze parlamentarnej, o perspektywach rozwoju, o wolności i sprawiedliwości, a także o współpracy z zagranicą. Był w tym przemówieniu bardzo poważny, ale tłum go nie słuchał, szemrał i co jakiś czas wznosił okrzyki. Robotnicy nie wiedzieli, o co chodzi Kiereńskiemu. Kiedy zszedł on z mównicy, energicznym krokiem, wszedł na nią Trocki. On też miał okulary, ale lepsze. Ogarnął wzrokiem tłum, wziął głęboki oddech i zawołał – towarzysze i bracia!!! Tłum zafalował i ryknął – urrrrrrraaaaaaa!

I tak się właśnie robi promocję.

Mógłbym tu jeszcze, na koniec napisać krótkie opowiadanie o tym, jak będzie wyglądało szukanie winnych, kiedy już wszystko się rozpieprzy, a IPN, zostanie skierowany do pisania laurek funkcjonariuszom aparatu bezpieczeństwa, jak już komuniści wrócą do władzy, ale mam inne zajęcia, tak więc wybaczcie.