O fałszywej rzeczywistości i prawdziwej fikcji

Powtórzę to jeszcze raz, bardzo lubię zwracać uwagę na rzeczy i kwestie marginalne, które pozostają poza zasięgiem wzroku bliźnich lub są przez nich notorycznie lekceważone. Zajęcie to ekscytuje mnie i inspiruje od wielu już lat. I tak w naszych tu rozważaniach pojawił się wątek relacji pomiędzy człowiekiem a fikcją, niesłychanie istotny. Głównie z tego względu, że nie sposób w naszych okolicznościach polityczno historycznych oddzielić fikcji i rzeczywistości, a w zasadzie uznać należy, że dzień w dzień, poprzez edukację szkolną i różne obecne w naszym życiu memy składamy hołd fikcji, odwracając się od rzeczywistości. Tę zaś czasem udaje się zobaczyć na ekranie, w filmie raczej niż w reportażu. Co to jest ta cała rzeczywistość? To są istotne i obfitujące w konsekwencje relacje pomiędzy ludźmi. Innej rzeczywistości gatunek homo sapiens nie zna. W niektórych organizacjach zadekretowane jest uwypuklanie tych relacji i głębokie ich studiowanie, co ma na celu wychowanie młodszych roczników. W innych zaś, wychowanie leży odłogiem, a odzwierciedlenie relacji pomiędzy ludźmi jest całkowicie zafałszowane, poprzez ciąg głupawych memów i sytuacji, powielanych w każdym pokoleniu i wciskanych jako wzory do naśladowania. Takie zależności zauważymy jeśli porównamy kulturę XX wieku w Polsce i USA, albo w całej zachodniej Europie i USA. Jak wiemy Europa, w tym Polska, to obszar ciągłych i nieustających pretensji do nie wiadomo właściwie czego. Obszar, jeśli idzie o tak zwaną kulturę i tradycję materialną, od wielu dekad utrzymywany i konserwowany za amerykańskie pieniądze. Można tego oczywiście nie widzieć, ale lepiej to jednak dostrzec, bo kiedy Amerykanie przestaną dawać pieniądze na renowację zabytków Italii i Francji, rozsypią się one w proch. A mogą tak zrobić, kiedy dojdą do wniosku, że już dosyć tego i teraz za jedną dziesiątą tego co ładowali w tę kulturę, wynajmą dżihadystów, którzy rozwalą wszystko, po to, żeby potem można było uruchomić jakieś kredyty na odbudowę. Bo czemu właściwie nie? W Europie mało kto, jak przypuszczam, jest zainteresowany dziedzictwem kulturowym kontynentu. Jeśli dostaje pieniądze z jakiejś fundacji, to okazuje to zainteresowanie ostentacyjnie, jeśli nie, ma to w nosie. I to trwa już wiele dekad. My nie widzimy takich zależności, bo nikt nam przecież nie pokaże stanu swojego konta. Można się oczywiście obrażać i krygować, albo nawet szydzić z prymitywnych Jankesów, ale trzeba jednak mieć tę świadomość, że cała Europa pokryta jest nieruchomościami, które nie pełnią żadnej, poza kulturową funkcji, sposób zaś w jaki mają na siebie zarabiać, zależny jest od propagandy masowej. Nikt nie będzie czytał dysertacji historyków sztuki, za to każdy z chęcią przeczyta coś o skarbach ukrytych w tajemniczych kryptach i przyjedzie do Europy, żeby tę kryptę zobaczyć. Kupi bilet i będzie miał fun. Pytanie istotne brzmi – jak długo Europa będzie się łudzić, że utrzyma to wszystko sama, skoro i tak tego nie utrzymuje? A na dokładkę w każdym pokoleniu znaleźć można dowody na defraudację środków przeznaczonych na ochronę tak zwanego dziedzictwa. Ile to jeszcze potrwa? Mamy teraz moment, kiedy, w Polsce także, unieważnia się istotny sens istnienia budynków sakralnych i nadaje się mu sens inny. To trwa już długo jak wiemy, ale musimy zdawać sobie sprawę, że osadzenie w tym nowym, świeckim sensie, jest początkiem likwidacji. I nie będzie to wina amerykańskich fundacji, które – bo dlaczego nie – stwierdzą, że już dosyć, bo jest inny plan. Będzie to wina słabości i degeneracji Europejczyków. Dziś nikt jeszcze tego nie widzi, albo udaje, że nie widzi, ale dla mnie sprawa jest jasna. Spaliła się katedra, a dyrektor Miziołek, powiesił znów na ścianie tę, pardon, kurwę, z bananem. Minister Gliński zaś, śmiejąc się perliście, opowiada w mediach, że on z żadną cenzurą sztuki nie ma nic wspólnego, a wszystko to wymyślili źli dziennikarze, którzy go nie lubią. Obaj zaś przekonują wszystkich dookoła, że rozumieją iż sztuka to różne nurty i różne tradycje. Oczywiście, trzeba tylko mieć świadomość tego, kto które tradycje finansuje. Tak się składa, że do wielu wartościowych dzieł i obiektów dokładają swoje pieniądze Amerykanie, natomiast Europejczycy, w tym Polacy, za swoje pieniądze finansują Kozyrę i banana. I to także jest pewien nurt i pewna tradycja. Nie będę dziś dociekał skąd się one wzięły, bo przejść musimy do rozważań innych nieco. Oto za prawdę i aksjomat uznawane są w Polszcze memy stworzone przez socjalistów i powiązanych z nimi pisarzy, które stanowią podstawę etosu patriotycznego. To są kłamstwa, a większość z nich dewastuje umysły, będąc częścią systemu edukacji. To nawet nie są części systemu. To są mity założycielskie, z których my dziś wyciągamy, w dobrej niestety wierze, całkiem nieuprawnione wnioski i próbujemy dalej coś na tych śmieciach budować. I to jest naprawdę niezwykłe. Ktoś zauważył, że kwestie poruszone przeze mnie w obydwu Baśniach socjalistycznych nie są tu w ogóle dyskutowane. No nie są i to mnie dziwi. Zwłaszcza, że korespondują one żywo z tym co dzieje się za oknami i mogłby posłużyć do rozbrajania różnych min, na które notorycznie wpadamy, choć nie powinniśmy. Myślę jednak, że demontaż tych pułapek nie leży w niczyim interesie, a interesy to, jak wiemy, rzecz najważniejsza. I tak przysłano mi ostatnio tekst homili księdza biskupa Zawitkowskiego, który – krytykując postawę strajkujących nauczycieli – powołuje się na siłaczkę. Proszę Państwa, jeśli się Państwu zdaje, że można przerobić katedrę na supermarket i ona przez to ocaleje, albo, że można zrobić z siłaczki założycielski mit edukacji patriotycznej i ona – ta edukacja – wyda właściwe owoce, to chyba żeście się blekotu objedli. Wszystko to służy jedynie przykrywaniu dealów kręconych pod stołem. Napychaniu kabzy politykom republiki i wychowywaniu ogłupiałych mas przeznaczonych na rzeź. I albo to wreszcie zrozumiemy, albo możemy pakować manatki i kopać sobie grób. Nie było żadnej siłaczki. Była tylko oszukana przez gromadkę gnojków starzejąca się kobieta z wielkim sercem, która dopuściła się niezawinionej zbrodni i popełniła potem samobójstwo. Ja bez większego trudu jestem sobie w stanie wyobrazić jak piękny film o Faustynie Morzyckiej, piękny i prawdziwy, nakręciliby w tym znienawidzonym przez kulturalnych Europejczyków Hollywood. I ile razy by ten motyw powtarzano, po to, by utrwalić postawę tej kobiety w świadomości zbiorowej i napiętnować nieodpowiedzialnych durniów bez honoru. Ile aktorek zabiegałoby, żeby zagrać tę rolę i wydobyć z niej jeszcze więcej prawdziwych emocji. Takie rzeczy w Polsce są nie do pomyślenia, bo nasza, pardon, rzeczywistość dzieli się na dwie wyraźne strefy – strefę propagandy i strefę behawioralną. Ta pierwsza służy do zasłaniania tej drugiej. To znaczy udajemy, że wierzymy w misję i sznyt Żeromskiego, po to, by nikt nie zauważył jak kradniemy i chlamy. W tym schemacie nie ma miejsca na edukację istotną. Jest tylko miejsce na pewien rodzaj teatru, który kosztuje masę czasu i wiele pieniędzy.

Kolejnym oszustwem, któremy próbujemy oddawać cześć, jest tak zwany strajk szkolny. To była wprost zaplanowana akcja werbunkowa, która pozbawiła młodzież szkolną, w Królewstwie możliwości startu w dorosłe życie. Uczyniła z tej młodzieży gromadę niewykwalifikowanych robotników gotowych do emigracji, a z tych co nie wyemigrowali uczyniła mięso armatnie przyszłej wojny. Wszystko rzecz jasna w imię wolności ojczyzny i bliskiej już niepodległości. Chciałbym zwrócić uwagę, że mówimy tu dziś o sprawach niezwykle subtelnych, których natury do końca poznać nie możemy. W ogólnych bardzo zarysach rzec można, że to co uznajemy za prawdę i tradycję może być, a w Polsce jest z całą pewnością, projekcją tłoczoną pod ciśnieniem, w mózgi nie rozumiejących niczego ludzi. Cel tych zabiegów nie jest piękny i szlachetny. Jest ponury i skończy się tragicznie, choć na razie wszystko wygląda ładnie. Kształtowanie bowiem mocnej i trwałej organizacji, która potrafi obronić się sama i przetrwać sama korzystając z wypracowanych przez siebie lub przekazanych przez państwowe organizacje propagandowe wzorów, nie jest bynajmniej proste. Tak się może wydawać ministrowi Glińskiemu. Ludziom zaś zarabiającym na rynku propagandy i treści już się tak nie wydaje. Oni wiedzą, że w zdeprawowaną i notorycznie oszukiwaną masę, pozbawioną jakichkolwiek drogowskazów, także emocjonalnych i estetycznych, wpompować można wszystko. Nawet idiotyzm tak szczery i oczywisty jak książki Remigiusza Mroza.

Co ja uznaję za dobre wzory i za prawdę jeszcze do tego? Obejrzałem ostatnio, przypadkiem zupełnie, fragmenty dwóch odległych w czasie jeśli idzie o moment powstania, wersji pewnego amerykańskiego filmu. Obraz nosi tytuł „Prawdziwe męstwo” i choć wydaje się standarodową produkcją wysławiającą krzepę i wrodzoną sprawiedliwość ludzi wildewestu, ma pewien istotny sznyt. Treścią tego filmu jest nieoczywista i wcale nie prosta relacja pomiędzy starzejącym się szeryfem granym w starszej wersji przez Johna Wayne a nastoletnią dziewczyną. Już widzę, co by się działo, gdyby remake tego filmu spróbowano nakręcić w Polsce. W starszej wersji, koniec tego filmu, jest w zasadzie zabawny i ma pewien rys baśniowy. Oto szeryf po pokonaniu wszystkich bandytów i uratowaniu życia oraz pieniędzy nastolatki, oddaje się swojemu ulubionemu zajęciu – gra w karty ze starym Chińczykiem, w towarzystwie swojego ulubionego kota. I na to wchodzi adwokat, pełnomocnik owej dziewczyny, która tym się wyróżnia, że zna się na księgowości i mimo młodego wieku prowadzi różne sprawy buhalteryjne, z misją wręczenia szeryfowi zaległego wynagrodzenia za jego wyczyny w górach południowego Teksasu. I to jest, poprzez udział w scenie Johna Wayne, zabawne.

W nowszej wersji jest inaczej, o wiele tragiczniej. Dziewczyna, a w zasadzie dziewczynka, bo gra ją młodsza aktorka, o mało nie umiera, a szeryf gnając najpierw konno, a potem pieszo ze słabnącym dzieckiem w ramionach, pada nagle przed domem chirurga i widzi, że to dziecko straciło przytomność. Dziewczynka została wcześniej ukąszona przez węża i nie ma szans na przeżycie, jeśli ktoś nie dokona amputacji. Nie widzimy tego. W nastepnej scenie pokazują nam starzejącą się kobietę, która nie ma lewej ręki. Spotykamy ją na dworcu w mieście Memphis, gdzie występuje cyrk z wildewestu prowadzony, przez jej dawnego przyjaciela szeryfa. Dziś już leciwego mocno pana. Ona zaś przyjechała na jego zaproszenie, żeby zobaczyć jak wygląda po latach. Niestety spóźniła się, szeryf zmarł, a jego przyjaciel mówi do niej – był niezwykłym człowiekiem, nie można się było przy nim nudzić. Potem zaś pyta tę kobietę o naturę ich znajomości. I to jest naprawdę niezywkłe, albowiem w Ameryce nie ma nic nadzwyczajnego w tym, że starzejący się rangers zadaje sobie trud przemyślenia kwestii tak istotnej i subtelnej, jak charakter relacji pomiędzy dziwną, pozbawioną ręki kobietą wykonującą zawód księgowej, a jego starym, zmarłym już, przyjacielem, który wsławił się tym, że dwa razy, trzymając lejce w zębach, szarżował z rewolerem i karabinem Henry’ego na sześciu pędzących ku niemu bandytów. Kobieta bez ręki odpowiada – znaliśmy się dawno temu. Ja też nidgy się przy nim nie nudziłam.

Po co ja to wszystko piszę? Czynię to albowiem są to sprawy będące poza zasiegiem Katarzyny Kozyry, której instalację wywalono najpierw z MN, a potem przyjęto z powrotem. Czynię to albowiem są to sprawy, które rozumieją dokładnie ludzie zajmujący się w USA kształtowaniem opinii i wychowywaniem tak zwanych szarych Amerykanów. I tylko w Europie może się komuś wydawać, że dwaj faceci przebrani za psy z twarzami Rilkego i Nietschego, to powód do głębokich jakichś przemyśleń. Jest dokładnie odwrotnie. To powód to tego, by w jakiś litościwy sposób skrócić pobyt artystki Kozyry między ludźmi. Nie mówię, żeby od razu wrzucać ją do dołu pełnego węży, ale może Tworki byłby dobrym rozwiązaniem, albo chociaż publiczny ostracyzm, połączony z dyskusją o tym szwindlu jakim jest jej działalność.

Zapraszam na stronę www.prawygornyrog.pl