O masonach co rządzą światem

Zapadła decyzja o tym, że w mieście stołecznym Krakowie nie będzie można opalać domów węglem kamiennym. Jeden z kolegów blogerów skomentował tę decyzję w sposób niesłychany. Napisał mianowicie, że nie jest to żadna nowość, bo w Anglii już w XIV wieku wydawano zakazy palenia węglem kamiennym. Proszę oto link http://dobrezycie.salon24.pl/550817,zima-bedzie-bialo-jedynie-w-krakowie
Jest to jak się domyślacie jakaś manipulacja, ponieważ w rozmaitych encyklopediach dotyczących historii gospodarczej stoi jak byk, że przemysłowa eksploatacja węgla kamiennego rozpoczęła się dopiero w II połowie XVI wieku. No to jak możliwy był zakaz palenia węglem w Londynie w wieku XIV skoro nie było tam węgla według najmędrszych z mądrych? Nie był możliwy, to jasne….
Ja tu oczywiście szydzę, bo poświęciłem całą książkę temu problemowi i zostałem za to okrzyknięty wariatem. Pana wojtka, który wspomniał o rzeczy najbardziej oczywistej z oczywistych – o używaniu węgla kamiennego jako paliwa w piecach zainstalowanych w średniowiecznych kamienicach – nikt tak nazywał nie będzie. On bowiem nie ma ambicji literackich i nie jest przez to groźny.
Myli się jednak pan wojtek, czy też Wojtek, bo tak chyba wygląda to imię lepiej, co do powodów zakazu palenia węglem w XIV wiecznym Londynie a także w XVI wiecznym Paryżu – wtedy zakaz taki wydał król Henryk II. Nie chodziło bynajmniej o smród, który wydziela palony węgiel. Podobnie jak i dziś nie chodzi o czystość powietrza i ekologię. Zarówno wtedy jak i teraz chodziło o pieniądze.
O węglu kamiennym opowiadam na każdym prawie spotkaniu autorskim. Czynię to z premedytacją, podkreślając zawsze jak uboga i zakłamana jest literatura przedmiotu, podkreślając, że nie istnieje coś takiego jak popularna historia węgla kamiennego. Węgiel występuje w literaturze jedynie jako paliwo dla wielkiego przemysłu napędzającego Imperium Brytyjskie, albo – w odsłonie XX wiecznej – jako paliwo dla przemysłu napędzającego imperium sowieckie. I tyle, wcześniej węgiel nie istniał, a jeśli istniał to jego rola była marginalna. Mnie się już nie chce tu powtarzać wszystkich opowiedzianych w II tomie Baśni jak niedźwiedź historii, nie chce mi się wspominać pierwszej wielkiej odkrywki węglowej w Europie, datowanej na rok 1113. Powiem tylko, że kiedy już się nagadam o tym węglu, tak że bolą mnie szczęki, wstaje zwykle jakiś staruszek i mówi, że lepiej byłoby gdybym poruszał jakieś bardziej współczesne tematy. Wtedy byłoby to bardziej zrozumiałe. Potem wstaje inny staruszek i mówi mniej więcej coś takiego: czy pan wie panie, że panie, papież Leon XIII wydał bullę, panie? I tam jest panie napisane, że panie za rewolucją bolszewicką, stoi panie, masoneria, panie! Czy pan o tym słyszał?
Ja zwykle odpowiadam, że słyszałem, ale że moim zdaniem nie wyczerpuje to tematu. Potem wracam do węgla, a po zakończeniu spotkania ludzie dyskretnie sugerują mi, że ciekawiej byłoby jednak gdybym poruszył te bardziej współczesne tematy.
W mojej własnej ocenie nie czynię nic innego tylko bez przerwy poruszam tematy współczesne i nie wiem czego ci ludzie ode mnie chcą. Zakazali palenia węglem w Krakowie, tak jak wcześniej zakazali tego w Londynie i Paryżu. Co łączy te dwa zakazy? Otóż one są wydane ze skrajnie różnych powodów. W dawnych czasach handel i pozyskanie węgla były – przypuszczam, bo badań żadnych dotyczących tego problemu nie ma – domeną domów bankierskich, które poprzez tę branżę, ale także inne, wpływały na dwory i decyzje królów. Historia mafii węglowych jest stara i głęboka, a słowo „węglarze” nie oznacza bynajmniej umorusanych producentów węgla drzewnego kryjących się po lasach. Oznacza ono kogoś innego. No więc, by całkiem nie znaleźć się pod butem „węglarzy”, królowie w dawnych czasach próbowali wyrwać rynek handlu opałem z ich rąk. Alternatywą dla węgla było oczywiście drewno z lasów, które należały do króla, w lasach tych znajdował się także węgiel jak przypuszczam, ale po wydaniu takiego zakazu, jego wykorzystanie przez zorganizowane grupy pośredników było już mocno utrudnione. Kiedy „węglarzy” pozbawiono wpływów na rynku opałowym podjęli oni działania odwetowe. Taki król Henryk II na przykład, ten co zakazał palenia węglem w Paryżu, umarł w okolicznościach dramatycznych i zagadkowych, zabity przypadkiem podczas turnieju rycerskiego. Jakie jeszcze działania mogli podjąć? Rozmaite. Mogli dokonać abordażu na inne branże, na przemysł tekstylny na przykład. Musimy pamiętać, że świat przedindustrialny to świat organizacji o sztywnych hierarchiach, które działają jawnie. Potem dopiero, w czasach kiedy miasta wystąpiły poza mury i rozlały się po równinach organizacje owe przybrały charakter tajny, a ci którzy do nich nie należeli zamienili się w przedmiot admiracji socjalistów – w masę – ciemną, ogłupiałą i niczego nie rozumiejącą. Przed epoką industrialną organizacje są wszystkim, a historia świata to historia zwalczania się tych organizacji skupionych wokół różnych obszarów gospodarki.
Tyle o czasach dawnych, a teraz o „tych bardziej współczesnych”. Dlaczego zakazano palenia węglem w Krakowie? Bo leży on zbyt blisko Śląska, gdzie już wkrótce na nowo zacznie się eksploatacja węgla kamiennego, tyle, że będzie on ze Śląska wywożony gdzieś dalej i nie trafi do Krakowa, w którym obowiązuje wspomniany zakaz. Warszawa będzie miała możliwość palenia węglem, bo tu zakazu nie będzie i miasto stołeczne kupi sobie ten węgiel od Rosjan po prostu. Polska, jak przypuszczam, będzie miała mocno ograniczone możliwości gospodarowania własnymi zasobami, bo zostały one sprywatyzowane i będą przeznaczone dla kogo innego. Kiedy zaś ktoś spróbuje się szarpać przyjdzie do niego wezwanie z sądu. Są jeszcze inne aspekty tej sprawy. Otóż produkcja kotłów i systemów grzewczych w Polsce to poważny sektor gospodarki. Wielu ludzi radzi sobie tam świetnie, a wybór kotłów węglowych i innych jest naprawdę duży. To wszystko powoli będzie likwidowane, bo daje zbyt wielu osobom wolność i pieniądze. Kraków to tylko początek tej antyindustrialnej rewolucji, tego równania wszystkiego z ziemią. Ja rozumiem, że to sejmik małopolski zdecydował o tym niepaleniu węglem, ale nie wierzę w to, by uczynił to ów sejmik z własnej nie wszczepionej wcześniej przez nikogo głupoty.
Kiedy się spotykamy z Grzegorzem Braunem na tych miłych wieczorkach organizowanych przez Instytut Piotra Skargi, on ciągle wraca do tych masonów, a ja usiłuję go przekonać, żeby nie używał słowa „mason”. Wychodzi z tego niezły kabaret i szalenie się to ludziom podoba. Słowa „mason” nie należy używać moim zdaniem z tego względu, że używa go Tadeusz Cegielski. Ostatnio w Poznaniu także rozmawialiśmy o masonach, bo ja jestem w trakcie lektury książki Jędrzeja Giertycha zatytułowanej „Przyczyny katastrofy dziejowej Polski: Jan Amos Komenski”. To jest jedna z tych książek, do których ludzie się w Polsce modlą. Mnie ona jednak podnosi ciśnienie, bo jak ją czytam to widzę tego staruszka, który wstaje i mówi: czy pan wie, panie, że panie, za rewolucją bolszewicką stoi, panie, masoneria, panie?
Cóż takiego pisze Jędrzej Giertych? Otóż opisuje on – podam jeden przykład – człowieka nazwiskiem Hartlib, Samuel Hartlib. Jest to bogaty zbożowy kupiec z Elbląga, który jest ni mniej nie więcej tylko oficerem prowadzącym Jana Amosa Komenskiego. Giertych zwraca uwagę na wszystko co według niego w biografii Hartliba jest najważniejsze. Pisze, że był on autorem jednej z wielu utopii, że napisał dzieło o wszechmądrości, że napisał pean na cześć tego całego Komenskiego, pisze Jędrzej Giertych o tym, że był Hartlib Różokrzyżowcem, a nawet nadmienia, że pobierał pensję z parlamentu angielskiego w wysokości 100 funtów rocznie. Mimochodem zaś wspomina, że napisał także kilka traktatów dotyczących rolnictwa oraz że był trzy raz żonaty, dwa razy ze szlachciankami, które zmarły młodo i raz z bogatą kupcówną z Gdańska, córką angielskiego potentata zbożowego. I to jest proszę Państwa właśnie to coś, co mi podnosi ciśnienie.
Jak można….Mamy oto całkiem fikcyjną akcję pod tytułem „Różokrzyżowcy”, która służy jedynie temu, by posadzić na tronie czeskim figurę wystawioną przez angielski parlament, czyli – gdybyśmy opisywali rzecz w realiach wieku XIII – przez banki. Operacja ta się nie udaje i wybucha wojna trzydziestoletnia. Która doprowadza co prawda do połowicznego sukcesu, czyli do zniszczenia przemysłu w Czechach i na Śląsku, ale nie udaje się podporządkować organizacjom rolnictwa w Rzeczpospolitej. Ta zaś jest zapleczem żywnościowym dla całej Europy. To jest niesłychanie groźne, bo stawia pod znakiem zapytania rozwój rolnictwa w koloniach. Po cóż sprowadzać zboże zza oceanu skoro jest ono w Polsce? Instaluje się więc człowieka w Elblągu, który podejmuje się, za wynagrodzeniem – nie małym dodajmy, bo admirał Cabot brał jedynie 80 funtów rocznie, a robotnik folwarczny w starej, wesołej Anglii i jej koloniach tylko 2 funty rocznie – rozłożenia na elementy pierwsze rolnictwa Rzeczpospolitej i podkopania jej potęgi gospodarczej. Człowiek ten żeni się z dwoma pannami z domów szlacheckich, które umierają w niejasnych okolicznościach, pozostawiając mężowi, jak mniemam, jakiś areał. Gdzie jest położona ta ziemia? Ile jej było? Z jakich domów pochodziły te panny? O to Jędrzej Giertych nie pyta, bo interesuje go wszechmądrość i Różokrzyżowcy. Bohater nasz pisze jeszcze traktaty na temat rolnictwa, ale my ich nie znamy i nie interesują one nas wcale, bo każdy wie, że rolnictwo w dawnych czasach, jest jeszcze nudniejsze niż eksploatacja odkrywek węglowych.
Kiedy już obydwie szlachcianki schodzą z tego świata, pan Hartlib łączy swoje aktywa z aktywami swojego nowego teścia, angielskiego kupca z Gdańska, a także bierze pod opiekę Jana Amosa Komenskiego i wiezie go do Londynu, żeby pokazać tego człowieka parlamentowi. Sprawy się komplikują, bo w Anglii grają rolę przemożną różne siły i w końcu dochodzi do wybuchu rewolucji. Tyle jeśli chodzi o rzeczy w mojej ocenie ważne. Dodam tylko, że wszechmądrość czyli pansophia, którą zajmowali się obaj – Hartlib i Amos Komenski, pełniła wówczas tę samą rolę, jaką dziś pełni ekologia.
W roku 1717 ujawniła się organizacja zwana Wielką Lożą Londynu. Było to według Jędrzeja Giertych wydarzenie ważne łączące się w dodatku bezpośrednio z wielkim pożarem Londynu w roku 1666. Dostrzega Jędrzej Giertych pewną perfidię w tym połączeniu, ale moim zdaniem nie widzi wszystkiego. Otóż pożar Londynu likwiduje resztki architektury kojarzącej się z katolicyzmem i daje początek wielkiemu ruchowi budowlanemu, który prowadzony jest przez stowarzyszenia muratorów i architektów. I na te, sukcesywnie bogacące się, sztywne struktury, narzucają swój płaszcz masoni, który według Giertycha wywodzą się wprost od Różokrzyżowców, a ci z kolei być może od samych Templariuszy. No więc tak, jeśli mamy ruch budowlany, którym zarządzają tacy ludzie jak Wren, jeśli ktoś przejmuje budżet organizacji sterujących tym ruchem i generujących budżety to raczej nie ujawnia się potem głupio. Członkowie zaś organizacji, która owe operacje przedsiębierze nie maszerują w równych szeregach ulicami Londynu wystrojeni w głupie czapki i komiczne fartuszki. Jeśli zaś to czynią, to znaczy, że mamy do czynienia z pansophią i ekologią w jednym. Myślę, że mam rację, a postać – masywna i statyczna – Tadeusza Cegielskiego, przekonuje mnie do tego bardzo mocno.

Od czwartku ruszają w Warszawie Targi Książki Historycznej, gdzie będę sprzedawał swoją nową książkę „Baśń jak niedźwiedź. Historie amerykańskie. Część I”. Tydzień później – 5 grudnia zaczynają się targi książki we Wrocławiu, tam będzie premiera kwartalnika „Szkoła nawigatorów”. 5 grudnia zaś w nieznanym jeszcze miejscu i o nieznanej godzinie, odbędzie się we Wrocławiu spotkanie z Grzegorzem Braunem i ze mną. 11 grudnia podobny wieczorek będziemy mieli w Błoniu, a 14 grudnia Toyah i ja zapraszamy na swój wieczór w Katowicach, u franciszkanów. Początek o godzinie 17.00
No a teraz wszystkich zachęcam do oglądania okładki kwartalnika na stronie www.coryllus.pl