O nadużywaniu słów hierarchia i tradcyja

Najpierw słowo o panelu w Stężycy. Moim zdaniem wszystko wyszło dobrze. Najważniejsze zaś, że dopisała publiczność. Chciałbym bardzo podziękować wszystkim, że w tak niedogodnym i wydumanym terminie zdecydowali się przyjechać i siedzieć tam ponad trzy godziny. Miejsce jest bardzo ładne, nawet jeśli ktoś ma zastrzeżenia do architektury obiektu. Jest kawałek wody, w niej wędkarze zanurzeni po pachy, zawzięcie miotący błyski w nadziei na złowienie szczupaka. To jest, zaznaczam, możliwe, bo sam w tym akwenie złowiłem ich kilka. Na drugim brzegu wysokie drzewa, wielkie białe i czarne topole, za nimi wał wiślany, a za nim z kolei wezbrana rzeka. Niestety nikt chyba nie miał czasu spacerować po okolicy, a szkoda. Zgodnie z sugestią zebranych następny panel zrobimy w sobotę. Jeszcze nie wiem kiedy, ale w sobotę. Do Stężycy zaś wrócimy kiedy drzewa będą ozłocone, bo wtedy łowi się najwięcej szczupaków, no i cały krajobraz wygląda dość niesamowicie. Bardzo wszystkich przepraszam za to, że impreza zakończyła się w tak dziwnych okolicznościach. Coś nagle ścisnęło mnie w mostku, przeszło do kręgosłupa i prawego ramienia, no i koniec. Potem jeszcze wlazło do szyi. Musiałem się zwijać i jechać do szpitala na lotnisko w Dęblinie. Tam zrobili mi EKG, które nic nie wykazało, potem badania krwi, które też nic nie wykazały, a potem włożyli mi wenflon i wcisnęli do żyły całą strzykawkę przezroczystego płynu. No, a następnie przez dwie godziny siedziałem, bo nie leżałem pod kroplówką. Jakie dwa plastikowe worki czegoś przyjąłem. Czego nie wiem, ale pan doktor kazał się nie martwić. Na koniec jeszcze podali mi doustnie hydroksyzynę. Już po tych kroplówkach było okay, ale i tą hydroksyzynę wziąłem, w nadziei, że przestanę się denerwować. Piszę to wszystko, żeby uniknąć opowiadania o tym, podczas kolejnej jakiejś imprezy. Do domu dojechałem przed dwunastą w nocy. Rano już było okay. Jeszcze raz wszystkich przepraszam.

Teraz powiem w czym portal Szkoła Nawigatorów jest lepszy od portalu salon24. Otóż w tym, że u nas nikt nie podejmuje idiotycznej dyskusji o ciszy wyborczej, a jeśli ktoś to dziś zrobi wyleci od razu i nieodwołalnie.

Teraz do rzeczy. Wszyscy pewnie zauważyli, że nadużywam tu słów hierarchia oraz tradycja, ale nadużywam ich w kontekstach odległych od standardów. Piszę na przykład o tradycji politycznej albo i tradycji prowadzenia handlu. To samo jest z hierarchią, kiedy używam tego słowa, tylko czasem mam na myśli hierarchię kościelną. Kiedy gawędziliśmy sobie w Stężycy o przeniewierstwach Kompanii Moskiewskiej, przyszło mi do głowy coś, w mojej ocenie niesamowitego. Chodzi o stosunek do Rosji i budowę relacji z Rosją. Tak w wymiarze państwowym, jak i indywidualnym. Ja byłem zawsze odporny na uwodzicielski urok Rosji i Rosjan i nie przeżywałem żadnych w związku z tym krajem sentymentów. Oto wszyscy lub prawie wszyscy komentatorzy zachłystują się zachwytem, (bądź przerażeniem, zależy gdzie stoją) nad siłą i brutalnością Rosji i Rosjan. To jest uwodzicielskie i fascynujące, a także godne naśladowania według niektórych. Tymczasem, i widać to gołym okiem, że Rosja i Rosjanie głęboko lekceważą tych, którzy próbują epatować ich takimi postawami. I sami liczą się wyłącznie z siłą. Polaków dotyczy to szczególnie, bo z nami Rosjanie nie liczą się w ogóle i mają nas w głębokiej pogardzie. Bez względu na to co robimy. Ich nie interesuje folklor, emocje i nastroje. Rosjanie, mogę się mylić, niech mnie k-bedryczko poprawi, zainteresowani są jedynie kwestią „kto kogo”. To jest, przyznaję sprawa inspirująca, w różnych zakresach emocji i zdarzeń, ale też łatwa do wykorzystania. Czego z kolei sami Rosjanie nie rozumieją, bo nie zrozumie niczego ktoś kto wierzy w gołą siłę. Zanim przejdę do omówienia tego fenomenu, chciałem zwrócić uwagę na ten przedziwny stosunek Polaków do Rosjan. Ludzie, oni mają nas w du…pie i nie aspirują do naszych hierarchii. Nie interesujemy ich jako ludzie, ani jako potencjalni partnerzy. Interesujemy ich wyłącznie jako poddani, którym można zrobić coś złego i nieprzyjemnego w ramach zemsty i odwetu za jakieś wyimaginowane przewinienia. Dziwię się zatem tym, którzy zdając sobie sprawę z mentalności Rosjan, z ich siły i uwielbienia dla siły, usiłują ich kokietować. To jest niezwykła wprost niekonsekwencja.

Nie pamiętam już kto nazwał Rosjan białymi Arabami. Chodziło o to, że są tak samo podstępni, tak samo dziecinni i tak samo łatwi do wyprowadzenia w pole. Pewnie zrobił to jakiś Żyd, bo któżby inny. Przywołuję z pamięci takie obrazki – wizyta Putina u młodszego Busha w Teksasie, surowe warunki na rancho, wszyscy poprzebierani za kowbojów, jakaś przejażdżka, a potem krwiste befsztyki z rusztu. I nic ponadto, może jakieś małe piwo. No i kontrpropozycja w czasie wizyty Busha w Rosji, stół uginający się pod ciężarem jedzenia, 40 gatunków samej ryby, niezwykle wyszukane napoje i srebrne zastawy. Wrażenie piorunujące. Jeśli bowiem idzie o sposoby wciągania Rosjan w pułapki, to są one zawsze takie same. Oni się nie powstrzymają przed eskalacją w prezentacji swoich przewag i osiągnięć. Jak w piosence Kaczmarskiego – nawet trudny kunszt baletu najlepiej ja posiadałem na planecie tej.

Rosjanin, nawet bardzo przebiegły, nie zrozumie postulatu – wystrzegaj się ostentacji połączonej z nonszalancją. Nie zrozumie, bo nonszalancka ostentacja to jest jego żywioł. I zawsze znajdzie, demonstrując taką postawę, rzeszę wielbicieli i wielbicielek, także wśród polityków. I teraz właśnie, nonszalancko i ostentacyjnie Rosjanie zwodowali atomowy lodołamacz, który udrożni przejście północno-wschodnie. My w Stężycy rozmawialiśmy prawie wyłącznie o przejściu północno-wschodnim. I doszliśmy do wniosku, że jakiekolwiek próby udrożnienia tego przejścia kończą się dla Rosji tragicznie. Czy Rosjanie to w ogóle rozumieją? Nie, bo nie rozumieją co to jest tradycja polityczna i tradycja handlowa. Z chwilą kiedy udrożni się przejście północn-wschodnie, Rosja przestanie być komukolwiek potrzebna. Połączy bowiem, poprzez swoje terytorium Daleki Wschód, gdzie mieszka mnóstwo żółtych ludzi, z zachodem gdzie wymyśla się zaawansowane technologie, które następnie produkowane są na wschodzie, a także w Stanach. Najkrótsze drogi transportu zostaną otwarte, a Rosjanie maja pewnie nadzieje, że staną się pośrednikami w obrocie jakimiś ważnymi dla cywilizacji przedmiotami. W mojej ocenie staną się zawadą i zaczną przeszkadzać i już teraz powinni rozglądać się za kimś kto będzie ich protektorem w czasach kiedy owo przejście północno-wschodnie zostanie ostatecznie otwarte. Oni jednak tego nie zrobią, bo wierzą, że wystarczy mieć lodołamacze atomowe, żeby panować na północnymi morzami. To jest trochę tak, jak z tym chińskim murem. Wystawiono go dla obrony przed koczownikami, a kierownik koczowników, imieniem Temudżyn, powiedział, że mur jest tak silny, jak ludzie, którzy go bronią. No i okazało się, że on wcale nie jest silny.

Rozmawialiśmy sobie w Stężycy o tym, że polityka, szczególnie polityka rosyjska ma kilka planów, z których widoczny jest jeden, może dwa. Najgorsze jest zaś to, że ów plan jest widoczny dla miejscowych i przez miejscowych traktowany serio. Tymczasem Rosja nie jest i nigdy nie była tym czym się wydaje. Żeby zaś ruszyć na jakąkolwiek wojnę zawsze potrzebowała pozwolenia i wsparcia. Tego wsparcia dostarczały jej banki. Szymon wspomniał cara Pawła i jego próbę uwolnienia się spod wpływu banków brytyjskich, co miało zaowocować atakiem na Indie. Jak się skończyło wszyscy wiemy, car został zamordowany przy udziale własnego syna, Aleksandra, który został jego następcą, a potem także zniknął w tajemniczych okolicznościach. Jakim złudzeniem jest władza w Rosji, przekonali się najlepiej kozacy w czasie rewolucji i wojny domowej. Kozacy, pretorianie systemu samodzierżawia, którzy traktowali cara i firmowany przezeń porządek jak najbardziej serio, stali się dla bolszewików stadem psów przeznaczonym do bezwzględnej eksterminacji. Nie było przebacz, nie było negocjacji i nie było żadnych dyskusji, kozacy mieli być unicestwieni w jak największej ilości. Trzeba było zabić tylu ilu się zabić zdoła. Okazało się, bowiem, że władza, w którą wierzyli kozacy to tylko pozory, podobnie jak ów stół uginający się pod ciężarem 40 gatunków ryb. O tym jednak oni sami, a z nimi wielu Rosjan, przekonali się na końcu. Dodam jeszcze tylko, że przed rewolucją Rosjanie zaczęli budowę kolei transsyberyjskiej, a teraz zaczynają budowę lodołamaczy atomowych. W mojej, być może błędnej ocenie, jest już po nich. Mogą tylko wybierać między Kompanią, Żydami, a Chińczykiem. Nie wiadomo jeszcze na co się zdecydują. Nie wiadomo też kto będzie decydował.

Pycha jak wiadomo kroczy przed upadkiem. To znana prawda. Ja zaś, czytając Dziennik wypadków Karola Estreichera, dowiedziałem się rzeczy następującej – oto w połowie lat siedemdziesiątych towarzysz Breżniew postawił postulat korekty granic Polski. Mieliśmy się przesunąć o wiele kilometrów za zachód, granica miała przebiegać pod Limanową. Wiązało się to zapewne z odkryciem jakichś, do dziś nie ujawnionych złóż na Podkarpaciu. O tym jednak Karol Estreicher, znajomy dobry Józefa Cyrankiewicza i protegowany Alicji Jaroszewicz, nie pisze. Towarzysz Andropow zaś, kiedy został gensekiem, widząc całą zgniliznę moralną i miękkości zachodu, zażądał wprost, by kraje Europy zachodniej wystąpiły z NATO. To niezwykłe prawda? Zażądał a potem umarł niespodziewanie dla samego siebie. I większość z nas ma ów fakt w pamięci. Potem gang zwany KPZR wybrał na szefa kompletnie zramolałego towarzysza Czernienkę, który zawinął się jeszcze szybciej niż poprzednik i, jak to mawiają, „się zaczęło”. Granicy nie przesunęli pod Limanową, przeciwnie, stało się coś innego, Polaka na papieża wybrali.

Mając to wszystko przed oczami, jakim trzeba być idiotą, żeby słuchać Diugina i się nim fascynować. Jakim trzeba być idiotą, żeby wierzyć w rosyjską politykę i rosyjską siłę. I jakim trzeba być idiotą, żeby okazywać Rosjanom cień choć sympatii, który oni natychmiast zinterpretują to jako słabość i poddanie. Jedyne bowiem co interesuje Rosjan i co im imponuje to siła i jej konsekwencje. I niektórzy z nich dobrze wiedzą, że tylko w krajach takich jak Polska mogą bezkarnie demonstrować tę siłę. W konfrontacji z innymi organizacjami, takimi jak kompanie, tracą rezon i podkulają ogon. My zaś, i to powinno być wpisane do konstytucji, nie możemy ustępować przez ludźmi, którzy kulą się i drżą na widok przedstawiciela banku. I tego się trzymajmy. Dziś, jutro i na jesieni.

Zapraszam na stronę www.prawygornyrog.pl