O niestosowności

Najbardziej niestosownym momentem na całym świecie jest, moim zdaniem, fałszujący organista. To jest coś absolutnie najgorszego i nie ma dla tego rodzaju zachowania żadnych usprawiedliwień. Ja wiem, że księża nie mają wielkiego wyboru, organistów nie ma, więc bierze się co jest. Tak jednak można ze wszystkim. Tego nie ma, tamtego nie ma, w związku z tym robimy co możemy. To jest właśnie niestosowność. Piszę to pod wpływem wczorajszego kazania naszego proboszcza, czego nie ukrywam. Nie pod wpływem gry i śpiewu naszego organisty bynajmniej, które są bez zarzutu. Są pewne kanony wypracowane przez stulecia i jest obyczaj, one muszą być zachowane, żeby w ogóle można było mówić o komunikacji. Jeśli ktoś systemowo i programowo pozbawia nas możliwości funkcjonowania w tradycyjnym ładzie, a nie mówię tu tylko o ładzie katolickim, ale także o takim zwyczajnym, świeckim, albo nawet ateistycznym, rozumianym jako względny porządek, to musimy się temu przeciwstawić. Nie zaś mówić, że czegoś nie ma. Co to znaczy – przeciwstawić się? To znaczy, że musimy mieć jakąś swoją propozycję na miejsce tego zniszczonego porządku, a nie znaczy to, że w ramach nowego, narzuconego systemu wykrzykujemy jakieś buntownicze hasła, albo cichutko bardzo i tylko w określonych momentach przeciwstawiamy się temu systemowi. To nie ma sensu z istoty. Jeśli z kościołów zostały wyrzucone obrazy i cała narracja dotycząca świętych, a została tam tylko muzyka i tak zwane żywe słowo, to jasne jest, że za chwilę nie będzie tam też muzyki, bo okaże się, że „nie ma organistów”. Jeśli zaś idzie o „żywe słowo” to załatwią je sami księża, próbując dorównać najbardziej wymownym gwiazdom telewizyjnym w omawianiu problemów współczesnego świata. To zawsze wychodzi śmiesznie i niestosownie, albowiem ksiądz nie jest od publicystyki, tylko od grzmienia z ambony. Grzmot zaś musi wybrzmieć, jeśli nie wybrzmi, to nie jest grzmotem. Jest ciągłym, bezsensownym przynudzaniem. Jasne jest, że żaden ksiądz nie będzie dziś grzmiał z ambony, ale wielu zechce grzmoty zamarkować, na zasadzie – może ktoś się nie zorientuje i weźmie sobie to do serca. Nie weźmie, system, który zdewastował normalny porządek i dewastuje go dalej, właśnie na to liczy. Na to, że księża zamiast tworzyć wokół siebie nowy porządek, oparty na innych, jawnie wrogich systemowi zasadach, zaczną udawać dawnych kapłanów, takich co grzmieli z ambon i staną się przez to ich karykaturą. To jest smutna, ale prawdziwa konstatacja, z czego księża sprawy sobie nie zdają, bo wydaje im się, że forma w jakiej głoszona jest nauka ma znaczenie drugorzędne, albo nie ma go wcale. Jest dokładnie na odwrót. Można nie zabierać głosu w żadnej ważnej sprawie, spośród tych, które podsuwa system, a jednocześnie być przeciwko niemu i tworzyć skuteczną tamę dla różnych idiotyzmów. Można co drugi dzień opowiadać o swoim sprzeciwie wobec obyczajowych nowinek i razem z tym sprzeciwem, przyczyniać się do ich trwałego sukcesu. Najgorsze jest to, że tego się nie da zrozumieć tak po prostu, trzeba dostać w łeb raz i drugi, żeby to pojąć. Ponieważ jednak system nie zaplanował destrukcji Kościoła zaraz, a jedynie jego degrengoladę i autokompromitację prowadzącą wprost do samolikwidacji, wobec bezspornych faktów jakimi będą brak organistów potrafiących śpiewać, a także brak księży potrafiących ciekawie mówić o Ewangelii, nie stawia póki co tam poczynaniom kokieteryjnych proboszczów, którzy chcą powiedzieć wiernym coś, co jest na czasie. Nie mówcie mi więc, że nie ma organistów. Jeśli ich nie ma musicie coś wymyślić na ich miejsce. To jest oczywiste. Ja nie wiem co, ale też i nie jestem kapłanem, tylko wydawcą. Jeśli mi czegoś brakuje, to wymyślam coś nowego na to miejsce. To proste. Jak człowiek raz spróbuje to potem już idzie z górki.

Trochę za długi zrobił się ten wstęp, ale też i kazanie było wczoraj wyjątkowo długie. Tematem zaś dzisiejszej notki jest niestosowność. Od wielu lat mamy do czynienia ze zjawiskiem niestosowności systemowej, to znaczy, z próbami narzucenia ludziom zachowań niestosownych, mających zastąpić normy, które pozwalają im w miarę spokojnie funkcjonować. Każda grupa wytwarza takie normy, one nie są doskonałe, ale i tak są lepsze niż brak norm, powodujący chaos i destrukcję. Czym są chaos i destrukcja dobrze pamiętają wszyscy ci, co odbyli zasadniczą służbę wojskową w PRL. Tam bowiem sprawy rozpoczynały się właśnie od likwidacji wrośniętego w serce starego ładu i narzucenia ludziom nowego, którego istnienia oni nawet nie podejrzewali. Niestosowność systemowa znajduje swój wyraz w lansowaniu tak zwanych trendów, te zaś wiążą się z nowymi produktami na rynku, a więc nie można tak po prostu niestosowności lekceważyć. Trzeba na nią reagować. Ja do końca nie wiem jak i nie będę zajmował się teraz niestosownością w modzie, ale niestosownością na rynku książki. Ta zaś ma oblicze podwójne. W fakcie tym kryje się pewna nadzieja. Oto niestosowne książki produkowane są systemowo. Jest to przemysł. Nie chodzi mi tylko o te książki, które mogą kogoś zgorszyć, ale także o inne, podsuwające ludziom dziwaczne i skandaliczne w istocie sposoby rozwiązywania sprawy życiowych. Ponieważ jednak produkcja takich treści ma charakter masowy, ale z istoty masowa nie jest, bo nie ma czegoś takiego jak masowa produkcja autorów, system ma kłopot. Z wychowaniem i stworzeniem autora jest tak, jak z wyszkoleniem dobrego, konnego łucznika. Tego się nie da zrobić w rok, a na pewno nie w chwili kiedy autor przekroczył pewien wiek. Tego nie da się zrobić w chwili, kiedy kandydat na autora ma nieszczere intencje, a jego jedynym marzeniem jest manipulowanie ludźmi. A w ten właśnie sposób, jestem pewien, system werbuje kandydatów na autorów treści niestosownych. Czym są treści niestosowne? To są treści degradujące osobę i społeczność. Treści perfidne i w swojej perfidii głupie. Już tłumaczę co dokładnie mam na myśli. Cały nasz świat, jest tak zorganizowany, by pojedynczy człowiek, nie poczuł się za mocny i nie uwierzył czasem w siebie. Ktoś powie, że życie jest już takie, bo starzejemy się, robimy się słabi i umieramy. No tak, ale sytuacji, kiedy normy i zachowania są utrzymane w odpowiednim diapazonie emocji, starość i śmierć są lżejsze. Tu chodzi o to, że my, będąc zdrowi, silni, pomysłowi i dynamiczni, uważamy, że jesteśmy chorzy, słabi, beznadziejni i niezdolni do działania. Z cech tych, negatywnych z istoty, można wykreować całe, kuszące bardzo światy i do tego właśnie potrzebna jest niestosowna literatura i jej autorzy. W czym tkwi kłopot systemu lansującego taką literaturę? No w tym, że wiele rzeczy można zakłamać, ale ktoś może powiedzieć sprawdzam. Jeśli więc Jakub Żulczyk pisze książkę o gangsterach, może się zdarzyć, że jego wydawca nie opłaci wszystkich gangsterów w mieście i jeden z nich może znienacka zadać Żulczykowi kilka pytań. Stąd, z nieumiejętności zdobycia się na autentyczną klasę, bierze się izolacja autorów. Ci ludzie nie mają żadnej styczności z czytelnikiem, bo zakończyłoby się to katastrofą dla nich i dla wydawcy. Mogą jedynie występować w towarzystwie wybrańców lansowanych przez system. Można rzec nawet, że tworzą nową kastę kapłańską. To nie jest żadna kapłańska kasta w istocie, tylko organizacja graczy w trzy karty, bardzo nieumiejętnie te karty przekładająca w drżących rękach. Produkowana przez nich niestosowność ma dziś jedynie moc bezwładu. Brakuje jej dynamiki i atrakcyjności, a więc próbuje się nadać jej te cechy poprzez ekranizację. Stąd książki autorów skierowanych na odcinek produkcji sytuacji niestosownych od razu w zasadzie są filmowane, bo bez tego się po prostu nie obronią. Będą skrajnie niewiarygodne. Aktorzy zaś, dobrzy, wyszkoleni aktorzy, mogą je uratować. Pytanie – po co to robią? Dla forsy, to jasne, a także z wiary w to, że tak właśnie wygląda rynek literacki i nie ma szans na stworzenie nowego. Otóż są szanse, a nasz organista nie dość, że ładnie gra, to jeszcze znakomicie śpiewa.

Teraz pora na przykład. Oto fragment serialu nakręconego według prozy Żulczyka

https://www.youtube.com/watch?v=i2cjX1_2h1k

Żulczykowi się zdaje, a może nie jemu tylko jego zleceniodawcom, że ludzie z półświatka nagabują kelnerki w lokalach wykonując dziwne ruchy językiem. To idiotyzm powie ktoś, gdzie tu niestosowność? No w targecie, bo tym jest gimbaza. Pytanie dlaczego Jan Frycz przyjmuje takie role? Być może powodem jest jego alkoholizm? Sam nie wiem. O co mi chodzi, ale tak naprawdę? O to, że system dokonuje autodemaskacji i w takich oto przedstawienia obnaża swoją słabość. Nie można widząc to klaskać i nie można z tym dyskutować. Tak jak nie można dyskutować z programem Trzaskowskiego. Trzeba mieć własne propozycje. Na początek można zacząć od zorganizowania zbiórki diecezjalnej na śpiewających organistów. Chodzi bowiem o to, by wokół jakiejś nieskomplikowanej, ale praktycznej i dającej satysfakcję idei powstała organizacja. Tylko tyle.

Zapraszam na stronę www.prawygornyrog.pl