O wpływowych ludziach i granicach ich wpływów

Węgry podpisały właśnie układ o współpracy z Białorusią. Zrobiły to w chwili, kiedy Polska zamyka przejścia graniczne z tym krajem. Węgry są w tej samej strukturze, co Polska i inne kraje Europy, a Białoruś, dawne Wielkie Księstwo Litewskie, w którym nie zniszczono jeszcze wszystkich śladów po minionej świetności, jest w obozie wrogim. Jak wobec tego nazwiemy działania Węgier ? To jest po prostu sabotaż, którego celem jest zmiana stosunków w Europie mająca doprowadzić do reaktywacji Wielkich Węgier. Wiadomo, że nie można tego zrobić w oparciu o istniejące w UE układ, należy więc poszukać innego układu. Co Węgry stawiają na szali w tej rozgrywce? Swoje bezpieczeństwo, to po pierwsze. Są więc węgierscy politycy pewni, że wszystko im się uda, a gra na dwa fronty będzie im się opłacać. Ponieważ tak się składa, że ludzie szukają potwierdzenia swoich decyzji w przeszłości, warto się w nią zagłębić i zastanowić czy gdzieś tam jest moment, w którym Węgrzy cokolwiek skorzystali grając na dwa fronty? Nie ma. Wszystkie sytuacje, kiedy próbowali to robić prowadziły do katastrofy i likwidacji państwa. Czy oni wyciągnęli z tego jakieś wnioski? Nie, albowiem są pozbawieni tej części mózgu, która pozwala wnioski wyciągać. Są frajerami udającymi cwaniaków, czyli przyjmują postawę najgorszą z możliwych. Przy ewentualnym zwycięstwie układu, w który chcą się wprasować, zostaną zmuszeni do popełniania pokazowych zbrodni, po to, by ich nowy patron był pewien, że go nie zdradzą. Nagrodą będzie, teoretycznie, odbudowa Wielkich Węgier. Czy to nastąpi? Nie, albowiem żaden naród, który kiedykolwiek mieszkał w granicach korony węgierskiej nie chce mieć z Węgrami nic wspólnego. Jedynymi ludźmi, którzy inwestowali w nich jakieś emocje byli Polacy. To się już skończyło. Można rzec – na szczęście. Teraz Węgrzy wchodzą w układ bandycki, którym im najwyraźniej imponuje i w którym czują się dobrze. Można więc założyć, że kiedy przyjdzie im zapłacić frycowe za na nowo rozparcelowaną Europę, nie zawahają się, albowiem uznają, że wreszcie ich doceniono i pozwolono na robienie rzeczy poważnych.

Jasne jest dla każdego, że nowy patron Węgrów, czyli Moskwa, nie pozwoli na odbudowę żadnego węgierskiego państwa obejmującego tereny dawnego królestwa Węgier. To są mrzonki i idiotyzmy. Jeśli oni w nie wierzą, wystawiają sobie jak najgorsze świadectwo. Jeśli zaś nie wierzą trudno znaleźć jakikolwiek powód poza agenturalnością klasy politycznej, który by usprawiedliwiał ich działania. Jeśli zaś uznamy klasę polityczną Węgier za agentów Putina, po co utrzymywać z nimi jakiekolwiek kontakty? Obecność ministra spraw zagranicznych Węgier na Białorusi wskazuje, że Węgry będą wzmacniać antypolską politykę tego kraju, ale nie wiemy jeszcze w jakich zakresach. Nie mamy, na przykład, pewności, że mimo muru na swojej południowej granicy, Węgrzy nie zaczną przerzucać migrantów przez Słowację ku Polsce. Słowacy się nie obronią, to raczej pewne. My zaś nie zbudujemy muru w Karpatach. Ktoś powie, że przesadzam. Czy aby na pewno? Skoro Węgrzy domagają się odbudowy Wielkich Węgier, cóż znaczy moja przesada? Po co im stosunki z Białorusią? Czy mają z tym krajem wspólną granicę? Nie, ale Polska ma. I Polska ma kłopot z Łukaszenką, a kłopot ten polega na tym, że Białoruś więzi przedstawicieli polskiej mniejszości. Węgrzy tego jeszcze nie czynią, ale nie wiemy jak się rozwinie współpraca białorusko-węgierska. Zastanawiacie się pewnie, jak ja to wszystko połączę ze starożytnymi Atenami i filozofią. Z wdziękiem prestidigitatora. Oto Ateńczycy, rozpoczynając wojnę peloponeską, uznali, że ich dotychczasowy sojusznik – Korynt, nie jest wart takiego zachodu, jak interesy w odległej Korkyrze. Poparli, według Tukidydesa w wyniku głosowania, a według mnie, kierowani sprytną intrygą, odległą kolonię, zrażając do siebie bliskie i bratnie miasto. Wpakowali się tym samym w nielichą pułapkę, która na dobre zatrzasnęła się w ćwierć wieku po pierwszych starciach. Różnica pomiędzy Węgrami i Ateńczykami jest taka, że Ateńczycy wierzyli w potęgę floty i pieniądza, a nie dostrzegali czynnych w mieście peloponeskich i perskich agentów. Węgrzy w ogóle w nic nie wierzą, we flotę zaś najmniej, ich rozeznanie polityczne zaś polega na powierzeniu władzy agentom i zdaniu się na ich decyzje. Tyle, że agent nie podejmuje decyzji. On realizuje instrukcje. Jemu się może zdawać, że o czymś decyduje, albo że ma wpływy. Jemu się może nawet zdawać, że odbudowuje dawną potęgę, ale w rzeczywistości są to mrzonki. Platonowi się zdawało, że jak pojedzie na Sycylię porozmawiać z tamtejszym tyranem, to wzmocni pozycję polityczną Aten. Ledwo uszedł z życiem. Wiara we własne wpływy jest wiarą zgubną, gorsze od niej są tylko nadinterpretacje ważnych momentów z własnej historii. Ta dziwna paniusia udające prezydent Węgier domaga się udziału Węgier we wszystkich ważnych obradach, albowiem bez tego oni mogą się poczuć jak danie główne na stole. To jest poważna megalomania i brak zrozumienia. Nie oni są dziś daniem głównym, nie są nawet przystawką. Takie postawienie kwestii jednak wskazuje, że egotyzm Węgrów jest nie do przecenienia, a im bardziej się go wypierają tym silniej jest widoczny. To Ukraina jest dziś krajem, który próbowano podzielić, ale ukraińscy politycy zrozumieli co się święci i podjęli właściwe decyzje. Nie mogę sobie przypomnieć, by kiedykolwiek Węgrzy zachowali się w taki sam sposób. W roku 1526 odstąpili do własnego króla, co było najcięższym i najpoważniejszym grzechem węgierskich elit. Bardzo szybko o tym zapomnieli i zwalili winę za własną katastrofę na papieża. Węgrzy uważają się za politycznych realistów, to znaczy odrzucają wszelkie nie związane z ziemską siłą atrybuty władzy, albowiem to im gwarantuje akceptację większych i silniejszych od nich gangsterów. Koronę w parlamencie trzymają, jak się okazało, dla pucu. I jak się zdaje, o nic innego im dziś nie chodzi. A być może o nic innego nie chodziło im także w przeszłości. Już zapomnieli, że państwo swoje zbudowali w oparciu o Rzym i przeciwko Niemcom i Rusi. Dziś utożsamiają Ruś z Ukrainą, a zapominają, że w przeszłości gotowi byli zamienić koronę papieską na cesarską przywiezioną z Konstantynopola. Rozglądają się za siłą, która nada im impet i zapewni ziemski sukces, zmieniają wyznania, obrządki, a zachowują się przy tym, jakby grali w trzy karty – ze śmiertelną powagą. Domagają się, niczym aspirujący gangsterzy z amerykańskich seriali, przede wszystkim szacunku. I grożą, że będą potrafili go wymusić. Taką groźbą jest moim zdaniem wizyta ministra spraw zagranicznych Węgier na Białorusi.

Jak daleko sięgają wpływy Węgrów? To jest źle postawione pytanie – należy zapytać jak daleko sięgają ich złudzenia o własnych wpływach? Oni tego nigdy nie zdradzą, z obawy przed kompromitacją. Czy w ogóle istnieje coś takiego jak wpływy węgierskie? Czekajmy, co się stanie po tej wizycie na Białorusi. Wtedy się okaże.