Baśń jak niedźwiedź

Jak wiemy wczoraj zmieniły się dekoracje sejmowe. Czy pociągnie to za sobą dalsze zmiany, bardziej istotne, nie wiemy na razie. Ojciec dyrektor jest przekonany, że nie, ale ja mam pewne wątpliwości. Zobaczymy. Na pewno zmienią się media. To jest oczywiste, bo nowa władza przede wszystkim zechce zamknąć PiS dostęp do przekazu. I to nie jest moim zdaniem wcale złe. Skoro nie można było – posiadając TVP – zdecydowanie wygrać wyborów, to znaczy, że ludzie zarządzający tą stacją nadają się do pasania trzód, najlepiej zaś gęsi, bo nie ma niebezpieczeństwa, że kogoś pobodą. Najwyżej uszczypną.

Media PiS służyły wyłącznie temu, by politycy opozycji, mogli w nich manifestować swoją bezczelność i kłamać tam ile wlezie. Dziennikarzom zaś i zarządowi TVP wydawało się, że pokazanie tego wywoła słuszne oburzenie w narodzie, który wywrze presję wyborczą. To jest myślenie rodem z bajki o Rozbójniku Rumcajsie, który pakował do lufy pistoletu żołędzie i strzelał nimi do żołnierzy pana hrabiego, a nieraz i do cesarskich. W prawdziwym życiu takie rzeczy nie wychodzą. Wszystko zaś, co PiS robił w związku z kampanią było strzelaniem żołędziami do wojska. I nadal jest. Wczoraj prezes nazwał Tuska niemieckim agentem. Który to już raz? I co? Coś się w związku z tym wydarzyło? Jakieś konsekwencje takich oskarżeń się pojawiły? Jeśli prezes liczy, że Tusk go pozwie i przy okazji procesu coś wypłynie, to się przeliczy. Bo on wie, że to strzelanie żołędziami, a poza wszystkim, jak ktoś jest agentem obcego państwa, to nie zawraca sobie dupy procesami, ale działa w inny sposób. Tak to przynajmniej pokazują w filmach.

Problem PiS polegał na tym, że kwestie dla emocji prezesa i emocji wyborców PiS były na wierzchu. Chodzi o Smoleńsk, aborcję, wiek emerytalny i inne podobne rzeczy. Tamci mogli w to walić jak w bęben, a nasi wołali – to wartości, to wartości! Oni chcą zniszczyć nasze wartości. Nic poza tym nie następowało, żadna kontrakcja, a już o tym, by choć raz dźgnąć tamtych pod żebro i trochę ich zaskoczyć, to całkiem nie. Zbyt dużo było pewności siebie w działaczach, choć, jak poinformowali mnie ludzie będący blisko centrali, już latem wiadomo było, że dobrze nie jest. Każdy jednak liczył na to iż jakoś to będzie, bo każdy miał już wygodne miejsce, w którym umościł siebie i swoją rodzinę. No i był zakolegowany z większością posłów opozycji. Wielu z posłów PiS do dziś uważa, że wszystko będzie dobrze i nic się nie stanie. Być może, pewne bowiem lęki na twarzach Tuska i Sikorskiego było wczoraj widać, szczególnie podczas przemowy Brauna, który zrównał w winie za stan Polski Morawieckiego z Tuskiem. Ja tu nie chcę wracać do postawy posła Brauna, bo ona powoli przechodzi w sferę mitu, zaś sam poseł Braun stanie się wkrótce kimś w rodzaju Zeusa, w redakcji, jaką nam tu przedstawia Pioter. Do jego grobu – oby żył jak najdłużej – chadzać będą pielgrzymki, a wszyscy przekonani będą, że był prawym Hellenem, podczas gdy nieliczni, lepiej poinformowani przebąkiwać będą, że to jednak Fenicjanin z Tyru. Poseł Braun wymienił wczoraj pseudonimy organizacyjne czy też rzekome pseudonimy premiera Morawieckiego i premiera Tuska. Te, które nadała im Stasi czy inna jakaś niemiecka służba. Nic z tego nie wynikło, ani nic nie wyniknie, co potwierdza tylko moją teorię o żołędziach. Potwierdza też tę drugą teorię o bezużyteczności mediów, bo cały show ukradł sejm. Media są więc zbędne. Wczoraj zostało to dobitnie udowodnione, albowiem jakieś osoby siedziały cały dzień w kinie, gdzie transmitowano obrady i głosowanie nad wotum zaufania dla rządu. Ekscytacje na sali sięgały zenitu, wycie było głośniejsze niż na koncertach różnych popularnych szarpidrutów. Jeden dobrze przygotowany poseł, robi lepszą robotę niż drogie seriale puszczane po Wiadomościach w niedzielę. W sensie propagandowym oczywiście, bo do spraw sądowych nie dojdzie. A skoro nie dojdzie, to żadne oskarżenia pod adresem Tuska i jego ekipy nie mają sensu. Jak się organizuje przedstawienie, to nie może się ono wlec w nieskończoność, musi być finał, a strzelba musi wystrzelić. Na to się jednak nie zanosi. A jeśli wystrzeli to raczej w drugą stronę, w kierunku PiS. To wszystko jest rozczarowujące i myślę, że nie tylko ja czuję się zawiedziony. Chodzi o rozczarowania dotyczące spraw rudymentarnych. Groźba musi być zrealizowana, potwarz ukarana, podobnie jak świętokradztwo. Nic takiego nie nastąpiło. Prezydent zaś w najlepsze zaakceptuje rząd, który jest oskarżany o agenturalność. Jak wobec tego mają zachowywać się ludzie, którzy oddali PiS serce, czas i wszystkie emocje? Wielu będzie głosować dalej, jak do tej pory, ale wielu poczuje się oszukanych i zmęczonych. Nowej oferty nie będzie. Bo nikt nie wie, jak ją skonstruować. Tematem bowiem doniesień medialnych przez dwa ostatnie lata był Tusk. No i macie Tuska, tam gdzie on sam się spozycjonował. Jeśli dojdzie do kraksy rządu pana Donalda, na co liczy wielu ludzi z PiS nie będzie to w żaden sposób ich zasługą. Oni jednak będą tak twierdzić i wraz ze swoją bezradnością znów będą chcieli sprawować władzę. I znów wróci to wszystko z czym się tu mozolimy, próbując wytłumaczyć tym, co chcą nas słuchać, że to wszystko nie tak, nie tak, nie tak….

Bezradność jest grzechem ciężkim. Szczególnie jeśli demonstruje się ją posiadając środki i możliwości. Media PiS zajmowały się przez ostatnie lata czymś absolutnie, z punktu widzenia skutecznej propagandy, katastrofalnym – lansowaniem osobowości medialnych. Proszę Państwa, to jest poważna sprawa, a wszyscy mamy też świadomość, że osobowość medialna, to nie może być ktoś w rodzaju Semki, bez względu na to, jak bardzo lubi go Jacek Kurski. Nie może to być też nikt z aparatem na zębach, o czym zapomniano powiedzieć Karnowskiemu. Taka polityka prowadzi do wykreowania całego garnituru „osobowości”, które omawiają, biegając od jednego studia do drugiego, najważniejsze wydarzenia z kraju i ze świata. Ktoś powie, że tamci też tak czynią. Tak, ale tamci mają lepsze budżety, prywatne telewizje, znajomości za granicą i odziedziczoną po dziadkach milicjantach obywatelskich tradycję. Nasi mają tylko swoje nieciekawe emploi i zestaw nie działających zaklęć. No i żołędzie jeszcze. Jedynym zaś pomysłem jaki im przychodzi do głowy jest ustawienie się na tle tamtych i demonstrowanie swojej szlachetności. I to wszystko podczas emisji serialu o burdelu Szlimakowskiej.

Można rzec, że oni wcale nie są naiwni, myśleli, że są spryciarzami, a tu taka niespodzianka. Tak właśnie jest, ale ja chcę tu dziś im dać szansę i potraktować ich dobrze. Dlaczego? Otóż dlatego, że sam muszę dokonać pewnych zmian w działalności i emploi naszej mikrogrupy medialnej. Zaznaczę przy tym, że nie mamy jako ludzie i emitenci treści żadnego wpływu na nic, a swoje tutaj opinie i zadania emitujemy i realizujemy prywatnie. Opowiem więc o czekających mnie i nas wszystkich wyzwaniach o charakterze prywatnym i takim bardziej dotyczącym społeczności.

Jak wszyscy zauważyli strona SN od jakiegoś czasu zawiesza się i blokuje. Sprawa jest poważna i wymaga wielu działań. Wojtek, czyli parasol, który pomagał nam przez wiele lat, ma teraz rodzinę, małego synka, buduje dom i żyje w innym rytmie, według innych priorytetów. Nie możemy mu zawracać głowy takimi sprawami, bo chce on po prostu być szczęśliwy, a nie stresować się naszymi tutaj przygodami. No, ale coś musimy zrobić. Będzie to trwało długo, bo sprawy, jak powiedziałem są poważne. Będę też chciał, żeby zmianie uległ wygląd naszej strony, bo oprawiana przez kupców z City ryba już się trochę opatrzyła. Tak więc prace będą prowadzone także w tym kierunku. Chcę także, żebyśmy zmienili na nieco nowocześniejszy wygląd sklepu. Musimy to zrobić, albowiem zmiany, nawet kosmetyczne są potrzebne, a wręcz konieczne. Nasze zmiany, poza tym, nie będą kosmetyczne, będą poważne, ale rozciągną się w czasie. Nie ogłoszę na ten cel żadnej specjalnej zbiórki, żeby nie konkurować z dziennikarzami popierającymi PiS, którzy – jak sądzę – za chwilę zaczną zbierać pieniądze na budowę jedynych, prawdziwych, prawicowych, prawdomównych, antyagenturalnych mediów. Te zaś doprowadzą, poprzez charyzmat, pokazujących się w nich osobowości, to wielkiego sukcesu PiS w kolejnych wyborach. Nie mogę tak czynić z oczywistych względów. Nie mogę strzelać żołędziami. Proszę jedynie, by Ci, którzy mają jakieś wahania dotyczące wyboru prezentu na święta, skorzystali z naszej promocji. Jeśli zbierzemy 10 tysięcy to w zupełności wystarczy na przeprowadzenie zmian. Powtarzam – nie ogłaszam żadnej zbiórki. Zrobiłem promocję wszystkich prawie produktów, także ze względu na inne swoje zobowiązania. Nie lubię tego robić, bo książki są coraz droższe w produkcji. No ale okoliczności mnie zmuszają.

Chciałbym też, zważywszy na to, że media w nadchodzącym roku stoczą się w jeszcze większy obłęd niż to było widoczne do tej pory, zrobić cykl spotkań zamkniętych w różnych miastach Polski. Powtarzam – spotkań zamkniętych. Ponieważ nie mam ani siły, ani chęci, by występować sam, nie mam bowiem w sobie nic z charyzmatu posła Brauna, chciałbym, żeby to były spotkania w formie dialogu. I proszę kolegów Piotera oraz Grudka, o rozważenie tej propozycji. Z Maćkiem Fryczem już rozmawiałem, z Toyahem tak samo. Z Piotrem Naimskim umówiłem się wstępnie jeszcze na targach książki, a z Pawłem Zychem w zeszły piątek. Myślę, że zaczęlibyśmy bliżej wiosny. Może pod koniec stycznia, a może w lutym, i rozłożylibyśmy to na cały rok. Chodzi o to, żeby wynająć dobrze się prezentującą salę na wieczór i stworzyć atmosferę dla wybranych osób, które zdecydują się przyjść na takie spotkanie. Niczego nie będziemy nagrywać, albowiem nie robimy sobie głupkowatej promocji. Będziemy rozmawiać o bardzo poważnych i politycznych sprawach. Salę trzeba będzie wynająć, więc wstęp będzie za „co łaska”. Oczywiście będziemy sprzedawać książki. Chciałbym też, w przyszłym roku, zorganizować dwie konferencje i dwa kiermasze czy też targi. Jeden na pewno w Grodzisku lub okolicach, a drugi może w Lublinie. Już przeprowadziłem wstępne rozmowy, ale jak się wszystko tam utrzęsie, czas pokaże.

Jeśli chodzi o miasta, w których odbywałyby się spotkania, to propozycje – z racji miejsca zamieszkania kolegów w nich uczestniczących – są następujące: Łódź, Katowice razy dwa, w oddzielnych terminach Pioter i Toyah, Kielce, Szczecin, Poznań i Grodzisk Mazowiecki, albo Ojrzanów, jeśli w pałacu będą mieli termin i pozwolą nam wynająć salę. Plan jest ambitny jak widzicie, ale jak to wszystko wyjdzie czas pokaże. Na razie jestem trochę chory i mozolę się z kolejnym numerem SN, który wyjdzie w styczniu.

No, a teraz przypomnienie o promocji. Proszę pamiętać, że im bliżej świąt, tym mniejsza szansa, na dostarczenie paczki przed wigilią.

Mamy też wreszcie w sklepie nową książkę Pawła Zycha „Lepsze czasy. Jak zostać królem”.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/lepsze-czasy-jak-zostac-krolem/

No i zapowiedziane obniżki, które obowiązują do 17 grudnia, do godziny 21.00

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/sprawa-macocha-w-swietle-prasy-1909-1916/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/przygody-kapitana-magona-leon-cahun/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/zaginiony-krol-anglii/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/zabojczyni-leon-cahun/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/ojciec-dreadnoughta-admiral-john-fisher-1841-1920/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/gabriel-ronay-anglik-tatarskiego-chana-tlumaczenie-gabriel-maciejewski-jr/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/leon-cahun-niebieski-sztandar-powiesc-o-przygodach-chrzescijanina-muzulmanina-i-poganina-w-czasach-wypraw-krzyzowych/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/jan-kapistran-biografia/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/ryksa-slaska-cesarzowa-hiszpanii/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/walka-urzetu-z-indygo/

https://basnjakniedzwiedz.pl/?s=Sylwetki&post_type=product

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-ii/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-i-2/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/wielki-zywoplot-indyjski/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/katastrofa-kaliska-1914/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/propozycja-poskromienia-hiszpanii-tlumaczenie-gabriel-maciejewski-jr/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/swiety-ludwik-jacques-le-goff/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/i-co-kiedys-bylo-fajniej/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/pieniadz-i-przewrot-cen-w-xvi-i-xvii-wieku-w-polsce/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/jak-nakrecic-bombe/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/okraina-krolestwa-polskiego-krach-koncepcji-miedzymorza/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/czerwiec-polski/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-i/

Różnie wyraża się bezradność ludzi, którzy przekonani byli o tym iż przyszło im w udziale rozstrzygać najważniejsze problemy świata tego. Takich zaś jest w przestrzeni publicznej sporo. Zwykle popadają oni w stan, który ująłem w słowa widoczne w tytule. Dodam też, że nie wiem sam czy może być postawa bardziej irytująca i głupia. O ponad miesiąca twa zbiorowy onanizm polegający na wypisywaniu bredni na temat tego co się stanie, jak Rosja zajmie Polskę do Wisły. Są tacy, co uszczegóławiają te opisy do granic obłędu, bo chcą sobie jakoś wytłumaczyć sytuację w jakiej się znaleźli po 15 października. I myślą, że publikując te brednie przyczyniają się do lepszego zrozumienia geopolityki przez ludzi, którzy głosowali na Trzecią Drogę. Powstają jakieś absurdalne raporty nie oparte o nic, o żadną istotną informację, a ich podstawowym źródłem jest rosyjska telewizja, w której gromada dziadów z tytułami profesorskimi omawia plany ataku na Bałkany po zwycięstwie nad Polską.

W podobne gierki bawi się gazownia, a to z kolei oznaczać może tylko jedno – że ci, którzy do tej pory byli opozycją, zamierzają wejść w buty PiS i ogłosić się spadkobiercami, albo wręcz autorami wszystkich pisowskich reform i poczynań. Sam prezes zaś i jego otoczenie zostaną, na podstawie medialnych doniesień, skazani na polityczną i cywilną śmierć za rzekomą współpracę z Rosją. Ku temu wszystko zmierza. I mowy nie ma, żeby się PiS przed tym obronił, bo w telewizji od wyborów nic się nie zmieniło. TVP i TVP Info zachowują się jak japońska armia po bitwie pod Midway, nieświadome klęski, która już nastąpiła, mimo pozorów siły i sprawności, ponawiają ciągle te same, absurdalne i kosztowne ataki.

Do tego dochodzi onania za pomocą szyderstw i groteski. Nie ma się z czego śmiać tymczasem. Ktoś, zapewne jakiś sztab przy Tusku wypuścił informację, że jego rząd ma być zaprzysiężony 13 grudnia i że to taka intryga pisowska o charakterze symbolicznym. Nie wiem czy może być coś głupszego, ale wielu to podchwyciło i uważa, że pomysł jest znakomity. Tymczasem Tusk ogłosił, że on chętnie się na taki wariant zgodzi, albowiem 13 grudnia przypada dzień świętej Łucji i coś tam jeszcze. Moim zdaniem Tusk zmontował straszak. Tylko, że mało kto to zauważył. Nie wierzę też, żeby ten idiotyczny pomysł pojawił się w szeregach PiS, a jeśli on stamtąd wyszedł, to miej nas Panie Boże w opiece.

Kuriozum absolutnym jest to, co zrobił wczoraj redaktor Rachoń, domagał się mianowicie na wizji, żeby rząd odtajnił dokumenty potwierdzające współpracę czołowych polityków KO z Rosją. Nie wiem co powiedzieć, mi się wydawało, że od takich spraw jest właśnie Rachoń, który wystąpił w filmie „Reset”. Człowiek wszedł do siedziby Gazpromu w Szwajcarii, w nocy, a teraz domaga się, by rząd, którego telewizja sfinansowała tę eskapadę, odtajnił jakieś dokumenty, o których wiadomo, że są, ale czyjąś decyzją zostały zablokowane? Czyją? Ministra Kamińskiego?

Okay, może ja czegoś nie rozumiem i sprawy te są tak poważne, że za nimi nie nadążam. No, ale poważne sprawy omawia się zwykle w zaciszu gabinetów, a nie w telewizji. I nie czyni tego redaktor, uważany do 15 października, za największy pistolet w całym dziennikarskim światku. Wielu bowiem ludziom zdawało się, że z kim, jak z kim, ale z rządem Mateusza Morawieckiego dziennikarze TV Republika nie muszą się komunikować poprzez wizję. No, ale jak widać myliliśmy się.

Jakby tego było mało minister Macierewicz domaga się, by postawiono Hołownię przed trybunałem stanu. Kto ma to zrobić, że spytam? I komu mają pomóc takie komunikaty? Na pewno nie PiS i nie wyborcom, którzy czują się zrobieni w bambuko i załatwieni na cacy. No i oczekują jakichś działań, a nie demonstrowania bezradności i wskazywania, na jakieś istniejące gdzieś ponoć siły, które mają wszystko załatwić niejako automatycznie.

Mamy dość emablowania nas słowem. Chcemy zobaczyć jakieś czyny, nie tylko w wykonaniu ministra Błaszczaka, do czego się już przyzwyczailiśmy, ale także innych ministrów. I to szybko.

Nie wiem też czy jest coś bardziej irytującego jak żarty z Kosiniaka-Kamysza. Ktoś wczoraj przypomniał, że jego stryj był za komuny wiceministrem MON. Ludzie, ten facet to nie jest Kichuś majstra Lepigliny, jak wam się zdaje. To jest ktoś zupełnie inny, a kiedy zostanie ministrem obrony narodowej, może dojść do rzeczywistych dramatów. Jedyna nadzieje w ambasadorze Brzezińskim, z którego wszyscy szydzą, bo wygląda jak głupek i gada rzeczy, których żaden poważny analityk w Polsce nie wypowiedziałby na głos z obawy przed linczem. Brzeziński jest krytykowany tak samo, jak wcześniej Żorżeta, najbardziej chyba przychylna i sympatyczna osoba pełniąca funkcję ambasadora USA z jaką mieliśmy do czynienia. Słuchają ludzie tych rzekomych bredni Brzezińskiego o Tusku, słuchają i żadnemu nie przyjdzie do głowy, że są to zawoalowane groźby wobec Tuska. Bo wszystkim się zdaje, że polityka polega na demonstrowaniu opisanej wyżej bezradności, czyli na gwałtownych wystąpieniach i żądaniach by coś ujawnić, kogoś osądzić, coś przedsięwziąć, z kimś skończyć. To brednie. I tak polityka nie wygląda. Tak zachowują się ludzie, którym zdawało się, że mają moc sprawczą, a w rzeczywistości nie byli nawet pionkami. Czego się spodziewaliście po ambasadorze największego mocarstwa? Że poprzez rząd PiS i powie – ludzie, źle wybraliście, to może zniweczyć nasze działania! Czyście poszaleli? Mark Brzeziński mówi, że Tusk jest znanym przyjacielem USA, który rozumie czym jest demokracja, a także prawa człowieka i inne podobne rzeczy. I Tusk będzie musiał się zdecydować czym chce być, bo kim chce być, to kwestia, o której zdecydują inni. Konkretniej zaś będzie musiał zdecydować czyją chce być ofiarą. I tego się trzymajmy. Wbrew wszystkim świetnie zorientowanym analitykom nie wierzę, że Rosja może zająć Polskę wschodnią, nie wierzę, że Amerykanie zostaną z Polski wyproszeni, przez nowy proeuropejski rząd Tuska i nie wierzę, że Tusk wybierze ofertę Rosjan. Jeśli tak zrobi jego nazwisko, tu po pochówku, zostanie wymazane ze wszystkich miejsc, w których figurowało. Miejmy nadzieję, że przewodniczący Tusk to rozumie, a także, że rozumie to Władysław Kosiniak Kamysz, bo że nie rozumie tego Hołownia, to pewne. Tylko bowiem ich brak niezrozumienia okoliczności może być dla nas jakimś zagrożeniem. Tak sądzę. Choć oczywiście mogę się mylić, jak wszyscy.

Bo czują się przez nią oszukani. Tak to wygląda w zarysach najogólniejszych. To jest myślenie obłąkane, ale praktykowane. Dodam od razu, że ja też czuję się oszukany, ale na Polskę głosuję, albowiem nie mam tyle siły i pomysłów, by przeżyć bez Polski w innej jakiejś strukturze. Myślę, że nikt głosujący przeciwko Polsce nie ma tej siły, ale wszyscy są przekonani, że w tej jakiejś Europie, Rzeszy, czy czymś tam dadzą sobie doskonale radę. Nie dadzą sobie rady, bo degradacja i unieważnienie Polski oznacza degradację i unieważnienie ich personalnie, wszystkich razem i każdego z osobna. To zaś pociąga za sobą dewastację życia i zabór majątku. Propaganda partii opozycyjnych zaszła już jednak tak daleko, że dopóki wymienione rzeczy nie wydarzą się naprawdę nikt w nie wierzył nie będzie, za to wszyscy ochoczą opowiadać będą, że PiS ich okradł dając 13 i 14 emeryturę. To się wszystkim spina w głowie i w sercu, albowiem od opozycji otrzymali oni coś wyjątkowego, o czym wielokrotnie tu już pisaliśmy – poczucie wybraństwa i współuczestnictwa. W czym? W dewastowaniu Polski. Tyle, że ludziom wydaje się, że będą dewastować PiS.

Teraz ważna rzecz – jak politycy i działacze PiS wyobrażają sobie Polskę i jak ją przedstawiają swoim wyborcom? Moim zdaniem fatalnie. Tak fatalnie, że ja nie jestem w stanie w nią uwierzyć. Nie dość, że jest to po większej części sfingowana nieprawda, to jeszcze podaje się ją tak, jakby ów polityczny kelner miał w największej pogardzie menu, które kazano mu zaprezentować.

Weźmy taki projekt jak narodowe czytanie. Jest to inicjatywa nieautentyczna, nie rozumiana przez nikogo, chyba nawet przez samego prezydenta. Zaaranżowana przez urzędników, którzy chcieli pokazać wyborcom, jak wygląda miłość do Polski i jak ją należy prezentować. Poprzez głośne odczytywanie znienawidzonych przez większość ludzi lektur szkolnych, przez które wielu repetowało klasę. Po czymś takim musimy oglądać, jak prezydent wręcza odznaczenia pogodynkom i ich partnerom. Kiedy poszukamy w sieci wypowiedzi tych odznaczonych osób, bez trudu odnajdziemy takie, które deprecjonują Polskę jako taką, a partię rządzącą i samego prezydenta szczególnie. Nie jestem w stanie tego pojąć. Czy prezydent nie wie kogo odznacza? Ponoć tak, bo tych ludzi jest za dużo. To są jakieś brednie. Normalnie ludzie mają tysiące obowiązków i stać ich jeszcze na zainteresowanie polityką, a prezydent nie może się dowiedzieć komu wręcza krzyż? Czy jest kompletnie ubezwłasnowolniony i nie może nic zrobić, a jedynie uśmiechać się i czytać publicznie co słabsze kawałki z Orzeszkowej?

Premier zaś pojechał swego czasu na spotkanie z panem Harari, nędzną kreaturą Sorosa, której złożył hołd, bo mu się zdawało, że reprezentuje ona przyszły, wolny od narodowej mitomanii świat. Minister sprawiedliwości z kolei udał się do Marcina Roli, który najspokojniej w świecie robił sobie zasięgi ubliżając premierowi i lansując się na tak drażliwym temacie, jak antysemityzm. Bo się ministrowi wydawało, że zasięgi tego człowieka przełożą się jeden do jednego na jego własne zasięgi w wyborach. Inaczej tego sobie wyjaśnić nie potrafię.

Czy nie jest to dość dowodów na to, że ludzie reprezentujący Polskę i pracujący na rzecz obywateli, bo tak przecież było, nie oszukujmy się, mają jednocześnie fałszywe wobec tej Polski i wobec tych obywateli intencje?

Tomek Bereźnicki, który zrobił w swoim życiu masę projektów nadających się do nagród państwowych, umieścił tu ostatnio link do informacji o nagrodach mediów publicznych. Dostali je między innymi Stan Borys i Ernest Bryll, a także Krzysztof Masłoń. Z kim TVP i PiS chcą się komunikować za pomocą tych nagród? Z zaświatami chyba, bo brakowało jedynie pośmiertnej nagrody dla Mieczysława Fogga. Wczoraj zaś TVP puściła galę tych nagród, a po niej wyemitowano reportaż o Lisiewiczu i jego organizacji „Naszość”, która walczyła z komuną za pomocą dowcipu i żartu oraz inteligentnej prowokacji. Nie mam słów, żeby opisywać ten szajs. To jest, powtarzam, ubliżanie inteligencji widza, a im bardziej widać, że Tusk chce zemsty po prostu, tym nasi bardziej brną w ten absurd i zaprzeczają swojej własnej autentyczności.

Dlaczego wielu z nas czuje się oszukanych przez Polskę, a jednak na nią głosuje? Bo Polska w formacie, jaki prezentują politycy PiS, to wieczna niespełniona aspiracja. To dążenie do czegoś, co nigdy się nie stanie. To malowidła wyobrażające ludzi renesansu pochylonych nad księgami, którzy myślą o tym, jak uczynić ojczyznę wielką. Wszystko to nie było prawdą na poziomie faktów podstawowych i sprawdzalnych. Polska jest projekcją, która rozłazi się w rękach, także w rękach patriotów, ale nikt nie rozumie dlaczego. Prócz tego oszustwa jest jeszcze inne – jakakolwiek dynamika nadana Polsce natychmiast jest wyszydzana. To odstręcza wszystkich od Polski i pozostawia ją sam na sam z cwaniakami, prowokatorami, debilami i złodziejami. I to jest łatwe do udowodnienia, choćby przez przykłady, które podałem wyżej. Ta dynamika Polski i samych Polaków powinna się ujawnić już w czasie narodowego czytania, ale prezydent tak dopiera fragmenty lektur, żeby nic się nie ujawniło, a wszystko pozostało ukryte. Jednym z najczęściej wyszydzanych przez oświeconych Polaków, a także przez wrogów Polski, fragmentów literatury jest ten oto kawałek „Pana Tadeusza”: Szabel nam nie zabraknie, szlachta na koń siędzie, ja z synowcem na przedzie i jakoś to będzie.

Ma ów fragment wskazywać na nieodpowiedzialność działań Polaków, których trzeba koniecznie i stale wychowywać. I rząd PiS, nie jawnie, ale tak trochę wstydliwie, przejął rolę wychowawcy narodu. Po to, by już więcej nie trzeba było z szablami siadać na koń. No, ale coś się stało i cały projekt szlag trafił, choć wczoraj w czasie wręczania Morawieckiemu nominacji, wszyscy ministrowie się tajemniczo uśmiechali. Ludzie ci, podobnie jak cała opozycja nie odnoszą się w swoich, w oczywisty sposób fałszywych i demagogicznych projekcjach do Polski, ale do pewnej projekcji stworzonej dawno temu przez Niemców. Można to powtarzać  w nieskończoność, ale nikt nic nie rozumie, bo Stan Borys musi dostać nagrodę, a Masłoń napisać jak bardzo fascynują go Kresy. Tam, w tej szóstej księdze „Pana Tadeusza” jest wcześniej napisane tak:

Jakże Wasze myśli?

Czy potrzeba, żebyśmy zaraz w pole wyszli?

Strzelców zebrać – rzecz łatwa; prochu mam dostatek,

W plebaniji u księdza jest kilka armatek;

Przypominam, iż Jankiel mówił, iż u siebie

Ma groty do lanc, że je mogę wziąć w potrzebie;

Te groty przywiózł w pakach gotowych z Królewca

Pod sekretem; weźmiem je, zaraz zrobim drzewca,

Szabel nam nie zabraknie, szlachta na koń wsiędzie,

Ja z synowcem na czele i? – jakoś to będzie !

Opis ten trochę zmienia sytuację. Tak, jak zmienia sytuację Polski i Polaków inne od obowiązującego ujęcie historii i porzucenie dotychczasowych jej interpretacji. Na takie rzeczy jednak się nie zanosi, albowiem TVP, chce nam powiedzieć, że gromada latających po mieście kabotynów z organizacji o kretyńskiej nazwie przyczyniła się do obalenia komuny, a nie do zagospodarowania emocji puszczonej samopas młodzieży, która mogła w tym czasie zająć się czymś pożytecznym.

Mamy w tym opisie strzelców – których łatwo zebrać. Mamy proch – jest go pełna piwnica. Są armatki i groty do lanc, tak więc, nie samą szablą szlachcic miał walczyć. O tym jednak nikt nie wspomni, albowiem cała polska literatura i historia przerobione są tak, byśmy wszyscy w masie i pojedynczo się do Polski zniechęcili. I pozostawili ją godniejszym od siebie. Na przykład Lisiewiczowi, Stanowi Borysowi, Bryllowi, Omenie Mensah, jej parterowi Brzosce i panu Harari, którego na swojego przewodnika duchowego wybrał premier Morawiecki.

Żyjemy w złudzeniu, ale jest szansa, że Donald Tusk nas z niego uwolni. Stanie się to – na nasze szczęście – kosztem wymienionych w tym tekście osób – najpierw. Potem owe zmiany mogą też dotyczyć nas, ale miejmy nadzieję, że wcześniej Pan Bóg o nas zadba. Bo my tutaj wierzymy w Boga i Kościół Święty i interpretujemy dzieje zgodnie z jego nauką, a nie przeciw niej. Po tej rozprawie, bo już widać, że będzie to rozprawa, całe postrzeganie Polski i Polaków zmieni się nie do poznania. I niech mi nikt nie mówi, że jestem pesymistą. Bo to jest bardzo optymistyczny wniosek.

Nie pamiętam już który z francuskich generałów, świadom klęski pod Kijowem i słabości polskiego frontu doradzał Polakom wykonanie głębokiego odwrotu, aż za Kraków. Tam armia miała się przegrupować i uderzyć ponownie. Nie wykonano tego, albowiem generał ów nie rozumiał, że nie jest we Francji, gdzie można wycofać się za Hawr, do Normandii, za Loarę i tam coś planować. Wycofanie się za Kraków w roku 1920 to po prostu klęska, kapitulacja, oddanie prastarej stolicy wrogowi. No i ogólna rzeź. Jedynym co można było zrobić i to wykonano, było powstrzymywanie kosztem niewyobrażalnych strat, frontu południowego i planowanie operacji na północy.

Nie lubię porównań militarnych, albowiem fałszują one obraz, ale publiczność je lubi, więc czasem ich używam. Powierzchowne podobieństwo do opisu zdarzeń z roku 1920 maluje się wyraźnie. Mamy rząd Morawieckiego, który będzie powstrzymywał tamtych tak długo jak się da, a reszta będzie planować jakieś operacje. Dla wszystkich bowiem jest jasne, że nie można oddać władzy teraz, bez żadnego oporu. I tak pewnie stanie się to za kilka tygodni, ale za kilka tygodni sytuacja może się znacząco różnić od tego co mamy dzisiaj. Dlatego zawsze warto próbować.

Na czym polegać miałby ów manewr? Na razie jeden – w wykonaniu prezydenta – się nie powiódł. Łatwiej więc powiedzieć na czym miałby on nie polegać – nie może być to jedynie kokietowanie publiczności i dawanie jej złudnych nadziei. Czekam więc cierpliwie, aż zakończy się dzień niepodległości – mam nadzieję, że spokojnie. Czekam aż ludziska pójdą do domu i czekam na to, co się stanie za kulisami. Bo coś się stać musi. Potrzebny jest bowiem głęboki ten cholerny manewr. Można zaś go wykonać z tego prostego powodu, że rząd koalicyjny to nie jest Armia Konna, przeciwnie wyglądają oni, jak z opisu Sienkiewicza – rzekłbyś, wojsko na psach siedzi. No, ale mając w pamięci wszystko to, na co liczyli premier i prezes w stosunkach z UE, może się okazać, że i oni będą skuteczni. Czekamy więc na to, co zrobi premier Morawiecki, mamy jednak w pamięci fakt, że ustępował on Ursuli von der Leyen i umawiał się z nią na tak zwaną gębę. Prawie rok temu zaś publicznie oznajmił, że za parę miesięcy KPO będzie wypłacone. Czy już oprzytomniał? Nie wiem i ciężko mi o tym orzekać. Może się bowiem okazać, że głębokość manewru musi być znacznie, ale to znacznie przeskalowana. I nie chodzi o to, by zrobić coś teraz i utrzymać władzę, przynajmniej do wyborów do PE, następnie ogłosić własne, nowe, przed końcem kadencji,  i zgarnąć całą pulę. To jest kilka manewrów, raczej trudno wykonalnych, a armia na razie jest w odwrocie. Bądźmy mimo wszystko optymistami, porzućmy militarne porównania i sięgnijmy po sportowe. Tusk wstąpił dziś z czymś w rodzaju orędzia i namawiał do zgody narodowej. To jest oczywiście pułapka. W tle jednak powiewały biało czerwone flagi i nastrój był podniosły. Może to jest moment, żeby zastosować jakieś dżudo? Sam nie wiem…? Partia, która zdobyła znaczący, ale nie przeważający procent głosów, w koalicji z trzema innymi, słabszymi siłami, nie może nagle wypiąć się na środowiska patriotyczne, konserwatywne i tradycyjne. Może tylko dokonać ich podmiany. Wstawić w to miejsce dawnych resortowych emerytów, którzy na szczęście, mają już swoje lata, Przez co nie zainteresują raczej młodzieży, do której adresowany był całkiem bezideowy przekaz Tuska. Taki manewr może odebrać sporo skuteczności koalicji szykującej się do władzy, a poznajemy to po tym, że gen. Pytel już pisze na twitterze o swoim rycerskim zachowaniu. Może trzeba im pozwolić na to rycerskie zachowanie i poczekać jak rozwinie się sytuacja, bo może być naprawdę ciekawie. Na taki manewr jednak nie mamy co liczyć, albowiem patriotyczne emocje są głównym paliwem naszych i mowy nie ma, żeby z tego zrezygnować. Będziemy więc przez jakiś czas mieli dwa patriotyczne kręgi, w których każdy nucił będzie swoje piosenki. Wygra ten, gdzie będzie więcej młodszych oficerów w stopniu generała. I o to warto powalczyć.

Najważniejszy manewr dotyczył będzie – tak sądzę – przyszłorocznych wyborów prezesa PiS. Ponoć Jarosław Kaczyński już zapowiedział swoje ustąpienie, a to znaczy, że rozpoczęła działalność giełda nazwisk. Nasz problem polega na tym, że nie widzimy kto doradza prezesowi i kto podsuwa mu kandydatury.  Dla większości wyborców jasne jest, że najlepszą kandydatką na to stanowisko byłaby premier Beata Szydło. Z kilku powodów. Po pierwsze – jest ze wsi. To jest wielki atut. Ona naprawdę jest ze wsi, a nie tak, jak większość członków Europejskiej Partii Ludowej czy Kosiniak Kamysz, prezes PSL, lekarz z Krakowa. Po drugie – Beata Szydło, ma w dużym poważaniu, to co o niej piszą i mówią krajowe media. Jest całkowicie odporna na hejt. Można też założyć, że kierując partią nie będzie się z nikim umawiała na tak zwaną gębę, albowiem wyda się jej, czy komuś z jej otoczenia, że środowiska eurokratów, mogą być czasem przyjazne Polsce. Nie ma też niebezpieczeństwa, że ulegnie ona złudnym jakimś projekcjom dotyczącym osobistych zażyłości z członkami PE i urzędnikami unijnymi.

Nie wiemy jednak na poparcie jakich kół w partii może ona liczyć. Tak naprawdę to w ogóle nic nie wiemy o tym, co dzieje się w PiS i kto, a także o czym, decyduje. Narracja bowiem wewnętrzna oparta jest o wspomniany tu już zestaw pojęć patriotyczno-emocjonalnych. A za chwilę nastąpi próba jego zawłaszczenia. I nic innego w komunikacji z wyborcą PiS do zaprezentowania nie ma. Ambicje zaś liderów poszczególnych frakcji, mogą być zabójcze.

I znów powróćmy do początku, czyli do metafor militarnych. Obojętnie co by się nie działo, Morawiecki i wszyscy, którzy tworzyli rząd, a także posłowie PiS muszą – nie bacząc na straty – zatrzymać armię siedzącą na psach. Na zapleczu powinien być zaś przygotowywany wielki manewr oskrzydlający. – Łatwo ci mówić – powie ktoś – siedzisz sobie w zaciszu domu, piszesz książki i masz w nosie prawdziwą politykę. Nie do końca, ale trochę prawdy w tym jest. Cieszę się, że nie muszę podejmować decyzji w omawianych tu zakresach, ani demonstrować swojego braku ambicji, czy też profilować ich tak, by uśpić czujność konkurentów do stołka. To wielka wygoda. Tak, jak wszyscy jednak niepokoję się o przyszłość i jestem przekonany, że w przyszłym roku jedno z najważniejszych stanowisk w partii powinno przypaść Beacie Szydło. Uważam tak, wbrew wielu głosom, które doradzają stawianie na młodych. Młodzi, o czym wiemy na pewno, chodzą na pasku sił nierozpoznanych. I kiedy są nieposłuszni, skraca im się smycz, albo zakłada paralizator na obrożę. I tak się kończy rumakowanie. Polsce potrzebny jest polityk doświadczony, nie bojący się ryzyka, nie ufający nikomu i zdecydowany. W dodatku taki, który brzydzi się kokieterią, a o takiego najtrudniej. Dlatego uważam, że powinna to być przede wszystkim kobieta, a z kobiet najlepsza jest Beata Szydło. Taki manewr…Życzę wszystkim spokojnego dnia niepodległości.

Zmieniłem zdanie. Nie będzie dziś promocji trzech tytułów. Będzie promocja czterech tytułów. Oto one:

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/leon-cahun-niebieski-sztandar-powiesc-o-przygodach-chrzescijanina-muzulmanina-i-poganina-w-czasach-wypraw-krzyzowych/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/walka-urzetu-z-indygo/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/czerwiec-polski/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-i/

Promocja trwa do jutra, do godziny 21.00

Teraz zaś zaczynamy. Widzimy dokładnie czym jest polityka i jak wielki wyścig właśnie się zaczął. Biegniemy do miejsca, w którym ma się okazać, czy będziemy traktowani przez Niemców jak Indianie w rezerwatach, czy też może nieco inaczej. Ogłoszone niedawno pomysły integracji polskiej i niemieckiej armii, prowadzą wprost do rozparcelowania terenów za Wisłą pomiędzy Rosję, Białoruś i Ukrainę, która ma wejść do UE i zajęcie terenów do Wisły przez armię niemiecką, która przejmie polski sprzęt kupiony od Amerykanów i Koreańczyków. Takie deklaracje padły i nie ma co ich ukrywać. I na to wychodzi pan Wipler, który podziewał się nie wiadomo gdzie, a teraz jest szefem Konfederacji i mówi, że trzeba będzie zaakceptować związki partnerskie. Konfederacja zaś deklaruje, że nie poprze rządu Mateusza Morawieckiego. Jeśli komuś potrzebne są jeszcze jakieś dodatkowe wskazówki dotyczące tożsamości tej partii, to niestety nie potrafię mu pomóc.

Po wczorajszym orędziu prezydenta mam nieco więcej nadziei w sercu. Zobaczymy, jak rozwinie się sytuacja, bo przecież nic nie zostało jeszcze ostatecznie ustalone. Wiemy jednak, że pozycja Tuska nie jest już tak mocna, jak zdawało się jemu i jego ludziom. Rządzenie zaś bez prowokacji służb i kryteriów ulicznych może być w ogóle niewykonalne. To dobrze, albowiem gra toczy się o to, czy będziemy pozbawionymi podmiotowości przedstawicielami lokalnych plemion, czy po prostu ludźmi.

Żeby nie było za różowo dodam, że kiedy Mateusz Morawiecki utworzy rząd, wszystkie patologie medialne zostaną utrzymane, albowiem znów dojdzie do zrównania działań istotnych z pozorowanymi. I politycy, którzy uratują sytuację odsunięci zostaną w cień, a zastąpią ich dziennikarze uzurpujący sobie prawo do tego sukcesu. TVP nie zmieni ramówki, dalej będą przewalane budżety, wyprodukuje się nowe, absurdalne seriale dla nikogo, a Łepkowska będzie nadal pisać swoje durne scenariusze. My na szczęście nie będziemy musieli tego oglądać. Nie będziemy też jednak na emigracji wewnętrznej, co niechybnie stanie się, jeśli tamci utworzą rząd. Jeśli im się to nie uda, po prostu pozostaniemy sobą. To może się okazać najistotniejszą rzeczą w nadchodzącym czasie. Dlaczego? Otóż wczoraj ostatecznie dotarło do mnie w jaki sposób nawiązywana jest relacja pomiędzy kręgami władzy, nieważne z czyjego nadania, a tak zwanym ludem. Okazało się, już kilka dni temu, że Ministerstwo Sprawiedliwości, poprzez Fundusz Sprawiedliwości, finansowało telewizję Wrealu24. Tę, której szefuje Marcin Rola. Ja, niestety, przeoczyłem nawet występ ministra Ziobry u Roli, a ponoć prócz niego, był tam także Krzysztof Wyszkowski. Umknęło mi to, albowiem cała ta impreza jest dla mnie czymś tak obrzydliwym, że nie mogę nawet patrzeć w jej stronę. Reprezentuje bowiem ta cała telewizja, coś czego nienawidzę najbardziej na świecie – systemową, a do tego kokieteryjną, nędzę. Dlaczego kokieteryjną? Żeby dowartościować każdego gamonia i zagospodarować tkwiące w jego kieszeni 10 zł. Nigdy nie patrzyłem w stronę Roli i nigdy nie chciałem mieć z nim nic wspólnego. Rozumiem jednak, że wskaźniki oglądalności tego programu zainspirowały ministra Ziobro i różne fundacje, a co za tym idzie postanowiono przekazać tej telewizji jakiś milion złotych – na walkę z przejawami antypolonizmu. I teraz ważna rzecz – ogłosił to Szczerba w rozmowie z Terlikowskim, co spotkało się z oburzeniem i wątpliwościami szczerych, prawicowych patriotów. Wiadomo bowiem kim są ci dwaj panowie. Nie zmienia to faktu, że Ziobro był u Roli i z nim rozmawiał. To jest, przyznam, dla mnie nie do pojęcia, równie dobrze prokurator generalny mógłby umówić się na rozmowę z Tomaszem Jachimkiem, popularnym swego czasu kabareciarzem, który także generował sporą oglądalność. Dlaczego wybrał Rolę? Nie wiadomo. Prawdopodobnie chodziło o to, że Rola deklaruje się jako patriota, bez pamięci kochający Polskę i wartości chrześcijańskie. Tak zupełnie żartem powiem, że dobrze by było, żeby tak patriotyczny redaktor pokazał się z żoną, bo to zawsze uwiarygadnia człowieka, jeśli zaś nie ma żony, niech wyjaśni dlaczego. Nie ma się co ochrzaniać, nie takie rzeczy latały w tym całym W realu24.

Dlaczego pieniądze z Ministerstwa Sprawiedliwości przeznaczone dla Roli są takim zaskoczeniem? Albowiem pan Rola zajmował się przez długi czas lżeniem i rzucaniem kalumnii na rząd PIS i na premiera Morawieckiego. Używał przy tym słów najgorszych, aczkolwiek wstrzymywał się przed wulgaryzmami. Skąd więc pomysł, by dawać mu pieniądze? Już o tym wspomniałem – władzy jest wszystko jedno co opowiada na wizji ten, czy inny oszołom. Istotne, by gromadziło się wokół tego dużo ludzi. Jeśli nagromadzi się ich odpowiednia ilość rodzi się przekonanie, że można ich przejąć i wykorzystać do swoich politycznych celów. Jeśli jest tak, jak napisałem, to nie pozostaje nam nic innego, jak być sobą, strzepnąwszy uprzednio był z odzienia naszego i sandałów. Trudno bowiem wymyślić większą brednię. Żeby robić takie rzeczy, trzeba mieć za sobą poparcie wielkich lobby, takie jakie mieli Mussolini i Hitler, a nie szpanować milionem wywalonym na jakieś tam ratowanie polskości.

Uderzające jest to, że politycy i aspirujący do polityki publicyści, pieczeniarze i entuzjaści nie próbują wejść w dość subtelny świat jakim jest komunikacja. Uważają, że wszystko da się załatwić grubymi argumentami. Otóż nie. Umasowienie przekazu i jego prowokacyjny charakter prowadzą do tego, że prowadzący traci nad nim kontrolę, a zyskują ją lokalni kacykowie, którzy już nie bawią się w żadne subtelności, ale wprost rzucają kurwami. To zaś publiczność odstręcza, a nie przyciąga, obojętnie co się tam zdaje ministrowi Ziobrze i jego doradcom.

Jeśli zaś chodzi o przekaz szyderczy, który dominuje w mediach Roli, sprawa jest jeszcze prostsza. Szyderstwa zostają w krótkim czasie przejęte przez osoby zaburzone, nad którymi nie ma żadnej kontroli. Stąd tak ważne jest formatowanie przekazu poważnego, który musi być naprawdę dobry i sprawdzalny. To znaczy, że nie można kłamać. Manipulacja bowiem prędzej czy później trafi w ręce ludzi o zdefasonowanym mózgu. I wtedy żaden prokurator generalny nie pomoże.

Dziś Szczerba od rana grzeje ten temat, a nasi usiłują go wyciszyć, bo wczoraj wreszcie prezydent desygnował Mateusza Morawieckiego na premiera. Tego samego premiera, którego tak strasznie lżył Marcin Rola. Piszę to wyraźnie, bo chcę wskazać, że treść wystąpień jest dość istotna.

Proszę Państwa, nie można prowadzić polityki zgodnej z racją stanu i interesem narodu mając na zapleczu W realu24 i licząc, że widzowie tej stacji o czymś zdecydują. Nie można, bo instytucje państwowe staną się zakładnikami wariatów. No i będzie powód do zrobienia afery. Już jest. Ludzie zaś normalni, pozbawieni dysfunkcji, zostaną wplątani w te komunikacyjne pułapki, firmowane przez poważnego przecież człowieka, jakim jest niewątpliwie Zbigniew Ziobro.

Nie liczę na zmianę stosunku władzy do mediów i różnych kolporterów treści łatwych w odbiorze i kontrowersyjnych. Bo przekonanie o własnej sprawczości, mocy i sprycie, jest nie do zwalczenia, nawet jeśli ktoś zostanie zamknięty w więzieniu czy obozie. Czego dowodzi przykład Cyrankiewicza Józefa.

Liczę tylko na to, że będziemy mogli pozostać sobą. No i że Mateusz Morawiecki utworzy rząd, który podniesie znaczenie nas wszystkich w wymiarze zbiorowym i indywidualnym. A tu godzinka z panem, który wyjaśnia sprawy przekazywania pieniędzy przez Ministerstwo Sprawiedliwości dla Marcina Roli. Pan ten był kiedyś podwładnym Roli, ale się opamiętał. Powodów opamiętania dociekał nie będę, a to z tego powodu, że w jednym z programów wystąpił wraz z niejakim Napierałą, który jest najpełniejszą ilustracją wskazanych tu zależności. Widzimy więc wyraźnie, że wszyscy ci ludzie błądzą po jakichś bagnach, ale nie mają za bardzo świadomości jak są one głębokie. Czekajmy do przyszłego poniedziałku i uzbrójmy się w cierpliwość, obojętnie co by się nie działo.

https://www.youtube.com/watch?v=liKtWU9UhJ8&t=4s

O naśladowaniu metody Henryka Sienkiewicza w różnych formatach pisałem wielokrotnie. Dziś jednak chciałbym do tego powrócić, albowiem metoda ta jest dziś używana jako szantaż. Trzeba to napisać wprost. Najpierw jednak przypomnę co na konferencji w Ojrzanowie powiedział kapitan Tomasz Badowski. Otóż rzekł on, że najważniejsza jest wojna o ludzkie serca. Ja zaś od siebie mógłbym dodać, że nie ma takiej ceny, której nie byłoby warto zapłacić za tę wierność serc. Tymczasem format ten, a jest to format, traktowany jest dziś jak pułapka na frajerów. Ludzie bardzo chętnie oddaliby swoje serca komuś, kto potraktuje ich serio, nie będzie kłamał, a także – co ważne – nie będzie okazywał słabości i bezradności. Nieokazywanie słabości i bezradności polega na tym, żeby zawsze mieć jakiś pomysł. Nawet w najgorszej sytuacji. Polega też na zrozumieniu własnych deficytów. Jeśli ktoś, na przykład, nie jest odważny, dobrze, żeby nauczył się udawać odwagę. Nikt się nie zorientuje, naprawdę. Może być wręcz nawet lepiej niż przy prawdziwej odwadze. Inaczej jest ze sprytem. Jak ktoś nie ma naturalnego sprytu, lepiej żeby go nie udawał, bo przegra na pewno, a nie dość, że przegra to jeszcze wszystko straci.

Teraz przejdźmy do meritum. Nie ma dnia żebym nie rozdziawiał szeroko ust z niedowierzania, kiedy włączam komputer i czytam wypowiedzi polityków PiS. Wczoraj wysłuchałem przemówienia prezesa, a on powiedział, że na finiszu kampanii dobiła ich tak zwana afera wizowa. Ja tylko przypomnę, że afera wizowa była propagowana przez TVP, ponieważ stacja ta zapraszała polityków opozycji, a oni na każde pytanie, nieważne czego dotyczyło, odpowiadali tekstem o aferze wizowej. Pisałem wielokrotnie, by zaniechać tych praktyk, ale odpowiadano mi, że takie są przepisy i trzeba zapraszać opozycję. Poczekajcie, jak tamci przejmą telewizję. Na pewno będą zapraszać polityków PiS, bo takie są przepisy. W razie gdyby nie, to politycy PiS powołają się na te przepisy i tamtym zmięknie rura. Trzeba było nie wpuszczać ich do studia, a jakby sąd wyznaczył jakiś śtraf, to zapłacić. I tak dociągnąć do wyborów, patrząc jak tamci gotują się z oburzenia.

Ta sama telewizja zwana kurwizją najpierw, a potem telewizją reżimową ostrzegała w ostatnich miesiącach przed wyborami, że tamci są zdrajcami, sprzedawczykami i przestępcami. Dziś zaś jej dziennikarze, pogodzeni z losem i najpewniej w niedługim czasie usunięci z TVP, będą robić to samo. Czyli będą popełniać te same błędy – unikać rozwiązań odważnych i udawać spryt. I to się skończy jeszcze gorzej.

Dziś za to przeczytałem, że premier Morawiecki udzielił wywiadu Karnowskim i wywiad ten nosi tytuł „Tusk zniszczy Polskę”. Nie mogłem uwierzyć. Czyli już wiadomo komu prezydent powierzy misję formowania rządu? Tak to chyba należy rozumieć, czy nie? I wszyscy są z tym pogodzeni, a jedyną radą, jaką mają na ten niekorzystny rozwój sytuacji, który może się zakończyć rozbiorem, to kryterium uliczne. Czyli narażanie życia ludzi, którzy za darmo ofiarowali sprawie swoje serca. Bo nic innego nie dało się zrobić. Może trzeba było udawać odwagę, jak się jej nie miało i zaprzestać udawania sprytu z tego samego powodu? Taka sugestia na przyszłość.

Patrzyłem na prezesa, jak siedział na tym zjeździe KGP i pomyślałem, że on jest w zasadzie zakładnikiem Sakiewicza. A wydaje mu się, że to Sakiewicz jest jego zakładnikiem. Jak, mając media, można tak dalece wszystko spieprzyć? Samemu w tych mediach niemal mieszkając? To samo dotyczy Karnowskich, którzy zamiast uspokajać ludzi i trafiać do ich serc, straszyli wszystkich złym Tuskiem. Teraz zaś wołają – ludzie, łapta widły, zły Tusk wygrał wybory i jeszcze nasz prezydent go popiera!

Skąd pewność, że kryterium uliczne w ogóle zadziała? Bąkiewicza ponoć wywalili z tego całego Marszu Niepodległości. Kto tym teraz kieruje i czy uda mu się zgromadzić taką liczbę demonstrujących, która zrobi na tamtych wrażenie? Przypuszczam, że żadna liczba na nich nie zrobi wrażenia, bo jeśli dostaną misję formowania rządu, natychmiast otrzymają wsparcie niemieckich służb. PiS zaś nie wynajęło do kampanii agencji PR z USA, tylko Węgrów. Do prowadzenia tej kampanii wynajęto tych samych nieudaczników co zwykle, licząc nie wiadomo na co. Na to najpewniej, że serca są już kupione. Prezes powiedział też, że ludzie nie głosują z wdzięczności. To jest i nie jest prawda. Nie da się kupić serca za pieniądze, wie to nawet największy kretyn. A jak ktoś próbuje zasługuje wyłącznie na szyderstwo i pogardę. No, ale wielu próbowało i wielu będzie próbować nadal. Powtórzę – nie da się serca kupić za pieniądze. Można je tylko porwać. Jaki pomysł, na porwanie serc publiczności mieli ludzie organizujący kampanię PiS i dziennikarze związani z tą partią? Wymieńmy te pomysły po kolei: sylwester marzeń w Zakopanem, serial o kurwach i sutenerach, korona królów, straszenie Tuskiem, kolejny serial tym razem tak archaiczny, że nikt nie wie o co w nim chodzi. No i seria koncertów z muzyką, która nie porywa nikogo. I tu mała uwaga – ludzie chodzą na wesela z przymusu. Nawet jak się nimi ekscytują na pokaz, w rzeczywistości tego nie lubią, męczą się tam i nie rozumieją po co mają brać w tym udział. Jedni chlają, żeby jakoś przetrwać, inni uciekają przez końcem. Wszyscy zaś poświęcają się, żeby nie robić przykrości rodzicom państwa młodych. Z tej niewiedzy psychologicznej TVP zrobiła dźwignię dla propagandy. Przy czym dodać trzeba, że sami projektodawcy tego szajsu też nienawidzą wesel i wiejskiej muzyki.

Do pokrzepiania serc, tradycyjnie już, służyły produkcje komunistyczne, czyli film o Hubalu i serial o pancernych. A ostatnio – tak mówią, bo sam nie widziałem – na TVP Historia, zaczęli przypominać programy Wołoszańskiego. To jest nie do uwierzenia.

Jeśli do tego dodamy upiorny projekt zatytułowany „Namalować katolicyzm od nowa”, który nie znajdował się co prawda w głównym nurcie propagandy, ale jego twórcy zaadresowali go najwyraźniej do tych bardziej rozgarniętych Polaków, to mamy cały przekrój tego szwindlu.

Ludzie związani z PiS wzięli prezesa jako zakładnika i ni cholery nie robiąc przez te wszystkie lata próbowali trafić do ludzkich serc, w taki sposób, by wyciągnąć z tego maksimum korzyści dla siebie. Dziś mamy finał oficjalny tej imprezy. Wszyscy jeszcze czekamy na to, co zrobi prezydent, ale skoro sam prezes powiedział, w czasie omawiania zależności sądów od opozycji, że w kraju zadano decydujący cios reformie, to za wiele nie należy się spodziewać. Ludzie liczą jeszcze na to, że prezes ma jakieś asy w rękawie i coś wymyśli. Oby tak było. Módlmy się o to gorąco, ale we mnie już wiary w takie cuda nie ma. Nie zamierzam też brać udziału w demonstracjach ulicznych. Żadna bowiem z propagandowych propozycji PiS nie porwała mojego serca. Podobało mi się tylko to co rząd robił. I z tego powodu nadal będę ich popierał, ale ja raczej nie myślę emocjami, więc jako przykład idealnego wyborcy nie sprawdzam się wcale.

Na koniec informacja: w czwartek będę we Wrocławiu u ojców karmelitów. Zaczynamy chyba o 17 albo o 19, jutro dokładnie powiem. Wykłąd jest w zasadzie zamknięty, ale jak ktoś wrzuci co łaska to wejdzie.

Być może błędnie, ale zauważyłem, że na tak zwanych szkoleniach, które mają poprawić samopoczucie ludzi z deficytami, najwięcej miejsca poświęca się możliwościom awansu. Szkół awansowania jest kilka, ale ja wyróżniłem dwie. Pierwsza grupa trenerów opowiada o tym, że każdy ma szansę i za pomocą swoich nieodkrytych jeszcze zdolności, za odkrycie których musi trenerowi zapłacić, osiągnie wkrótce wszystko. Druga zaś obiecuje krew, pot i łzy, ale na końcu będzie upragniony milion dolarów.

Wszystkie te opowieści dotyczą ludzi, którzy wiążą swoją zawodową karierę ze sprzedażą. Tych szkolonych łączy też jeszcze jedno – nie mają wpływu na towar, który sprzedają, a to oznacza, że wszystkie ewentualne wady towaru, zaniechania producenta i pośrednika i całe zło, jakie wyniknie przy okazji użytkowania produktu, zrzucone będzie na nich. Oni tego nie rozumieją, ale też nikt nie mówi im, że mają brać odpowiedzialność za sprzedawany towar. Choć istnieje przecież rękojmia.

Każdy kto trochę pracował w dużej firmie, gdzie pieniądze przewalane są z jednego miejsca w drugie, wie, że awansuje się tam nie dlatego, iż ktoś jest skutecznym telemarketerem, ale z klucza. Ten klucz jest niewidoczny, ale z całą pewnością istnieje. Żeby więc awansować naprawdę potrzebne są inne umiejętności, niż te przekazywane na szkoleniach. Bo jeśli firma wynajmuje inną firmę lub osoby przeznaczone do szkoleń nie czyni tego po to, by ktoś tam awansował, ale by zwiększyć wydajność i konkurencyjność w grupie. Czyli, żeby jeden chciał zagryźć drugiego za 250 zł podwyżki. Poetyka mitingów zaś służy temu, by fakt ów ukryć, a nie go eksponować. A skoro przyjmiemy takie założenie, możemy wnioskować, że publiczność obserwująca takie przedstawienia jest ukryta i nie patrzy po to, by się dowiedzieć prawdy o sobie, ale by przekonać się czy prowadzący działa w myśl założeń, które podjęto. To znaczy, że do przedstawienia zalicza się zarówno ta osoba na scenie, jak i ci na widowni, prawdziwe zaś audytorium jest gdzie indziej.

Jeśli teraz przedmiot naszych rozważań przeniesiemy z handlu i korporacji na teren publicystyki politycznej zobaczymy rzeczy zadziwiające. Oto przez wiele lat istniały w sieci blogi polityczne. Toczyła się wśród blogerów ciężka walka o przetrwanie i tworzyły się hierarchie, które – co jest wartością największą – nie miały za sobą żadnych fałszów. Ludzie pisali co chcieli i byli za to nagradzani lub potępiani. Najważniejszym kryterium było – czy potrafią. Oczywiście wszyscy mieliśmy świadomość, że jesteśmy pod kontrolą i cały czas podejmowane są próby dewastacji tych naturalnych hierarchii, ale nic nas to nie obchodziło, bo widzieliśmy też beznadziejną słabość, wtórność i nędzę, tych którzy do kontroli nad blogosferą aspirowali. Widzimy to zresztą do dziś. To znaczy widzą ci, którzy po zniszczeniu blogosfery pozostali na stanowiskach i nie zwracając uwagi na nic, działają dalej.

Przez cały czas próbowano nas przekonać do tego, że droga awansu, którą wybraliśmy jest błędna, albowiem są inne. Odbywało się to za pomocą ustawionych konkursów, fałszowania statystyk zupełnie na chama i kreowania antyjakości. Z czego się ta antyjakość brała? Z podstępnych, parszywych i fałszywych intencji,  a także z przekonania, że będąc w posiadaniu mediów, nie trzeba mieć talentu, ani w ogóle niczego. Sama technologia załatwia sprawę i można już wszystko. O jednym ludzie próbujący organizować motywacyjne szkolenia dla blogerów zapominali – że sami są pod obserwacją, a ich kariery to wynik uważnej analizy ich deficytów. W takie rzeczy nikt by nie uwierzył, a szczególnie nikt, kto zajął jakieś stanowisko i ma pieniądze. Ktoś taki zawsze jest przekonany, że do wszystkiego doszedł sam, a sukces zawdzięcza zdolnościom. Zupełnie jak te matoły, co im się zdaje, że będąc dobrymi telemarketerami, zdobędą kiedyś posadę dyrektora handlowego, a najważniejszym kryterium oceny podczas awansu, będzie ich zaangażowanie. Tyle, że w przypadku ludzi moderujących dyskusję polityczną jest jeszcze gorzej, albowiem im się zdaje, że posługując się cynizmem wyrastają na jakichś demiurgów. Jest dokładnie odwrotnie, a widzimy to w momentach przełomowych. Wtedy bowiem dyskusja, która przybierała formy niezwykłe i rozwijała się w zaskakujących kierunkach, inspirując wiele osób, sprowadzona zostaje do kilku bardzo prymitywnych pojęć i tematów. Osoby, które je zagospodarowują są wskazane i one będą moderowały życie publicystyczne dalej. Tak by się wydawało, ale niektórzy pamiętają, co się stało kiedy dawno, dawno temu skrytykowałem książkę Igora Janke „Twierdza”. Ukryli mi blog na pół roku. Przed dojściem PiS do władzy i wskazaniem Mateusza Morawieckiego na stanowisko premiera zaczęto cenzurować blogi. Między innymi mój. Blogi prowadzili wtedy także ludzie tacy jak Łukasz Warzecha i Janusz Mikke. Czy one także zostały ocenzurowane? Oczywiście, że nie albowiem ci ludzie byli poza wszelkimi podejrzeniami. Oni nie mogli w żaden sposób zaszkodzić nowej władzy. Poza tym posiadali wszystkie potrzebne uwierzytelnienia. Co innego blogerzy spoza świata dziennikarskiego, ci – mówiąc co myślą – stanowili potencjalne niebezpieczeństwo, tym większe im więcej publiczności się wokół nich gromadziło. Niestety na żadną inną nagrodę poza takim traktowaniem nie mogliśmy liczyć i nadal nie możemy.

Wróćmy teraz na chwilę do formuł, które pozostawione zostają w przestrzeni publicznej w chwilach kryzysu. One tam zostają, by lepiej można było rozpoznać kto swój, a kto wróg. W naszym przypadku rozróżnia się jednych od drugich po deklaracjach dotyczących Polski i prawdy. Jeśli ktoś ma Polskę w sercu i dąży do prawdy ten jest nasz, a jeśli ktoś próbuje dyskutować nad sposobem postawienia tych kwestii, na pewno ma coś na sumieniu. Jakaś spostrzegawcza osoba mogłaby powiedzieć, że to jest przecież kryterium rewolucyjne. A i owszem, takie właśnie jest, a to oznacza, że ktoś je naszym pasterzom podsunął i jeszcze ich przekonał, że jest skuteczne. To zaś prowadzi nas do wniosku, popartego niejasną intuicją, że wszyscy jesteśmy obserwowani przez jakąś uważną publiczność. Nie mówię, że od razu przez Marsjan, ale jestem blisko tej hipotezy. Jestem też pewien, że taka sytuacja stanowi pewną wygodę dla obozu władzy. Siedzę jednak za nisko, by zrozumieć dlaczego to jest wygoda.

Jak widzimy najwięcej Polski w sercu mają dziś ruscy agenci i oni też z największą bezkompromisowością dążą do prawdy. W ich rękach także pozostają narzędzia służące do oceny postaw, a co za tym idzie cała sfera komunikacji publicznej pozostająca poza mediami elektronicznym kontrolowanymi przez władzę lokalną i inne władze. Dla wygody pozostawiono dyskurs publiczny w rękach Moniki Jaruzelskiej, Sykulskiego i Brauna. Brawo. Dla wygody ograniczono obszary, na których wskazuje się tak zwane kwestie istotne. I ten sposób będzie się jeszcze przez jakiś czas sprawdzał. A to z tego powodu, że nie ma kryzysu. Ja się oczywiście cieszę, że go nie ma, mimo wojny, i spokojnie leję do baków moich wielkich samochodów paliwo po 6,85. Nie jestem też na tyle głupi, żeby domagać się jakieś uwagi. Poradzę sobie bez niej. Chcę tylko przypomnieć, że przez cały ten czas kiedy bierzemy udział w dyskusji publicznej, ani razu nikt nie próbował utemperować postaw ludzi takich jak Warzecha czy Mikke. Sykulski dostał wręcz medal od prezydenta, a jakiś mędrzec tłumaczył mi, że to tak z automatu wręczają. Proszę Państwa, ktoś musiał  go wpisać na listę, ktoś musiał go tam wprowadzić. Poza tym był on w komisji likwidacyjnej WSI. Dziś zaś z wielką pewnością siebie działa nadal i uważa, że jest pełnoprawnym uczestnikiem dyskusji o imponderabiliach, choć poziom który reprezentuje jest niesłychanie niski.

Można oczywiście skwitować to stwierdzeniem, że po prostu tajniacy kłócą się między sobą, ale to nie załatwia sprawy i świadczy o nich i o naszym państwie jak najgorzej. Wczoraj na twitterze ujawniono nagrania, na których widać Jacka Wronę, stałego eksperta od spraw tajnych, widnych i dwupłciowych, zapraszanego do TVP i TV Republika, w towarzystwie najzwyklejszych, moskiewskich szurów. Mówili oni o tym, że pan Jacek ma tylko Polskę w sercu. Jasne, a oni chcą tylko dążyć do prawdy. I to, jak przypuszczam, nie jest koniec tego szkolenia.

Jeszcze tylko prośba od mojego kolegi

Polski Związek Niewidomych Okręg Lubelski Koło w Rykach zwraca się z prośbą o wsparcie finansowe na rzecz Koła.

Polski Związek Niewidomych w Rykach zrzesza osoby niepełnosprawne z dysfunkcją narządu wzroku, które z racji swojego inwalidztwa często żyją w izolacji. Organizujemy szkolenia, wycieczki, spotkania, które integrują osoby niewidome i słabowidzące w celu ich społecznej integracji, wyrównywania szans w dostępie do informacji, edukacji, zatrudnienia i szeroko pojętej aktywności społecznej a także w celu ochrony ich praw obywatelskich.

Efektem spotkań są min. oddziaływania psychologiczne, przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu, akceptacja niepełnosprawności, które mają ogromne znaczenie w przypadku osób niewidomych.

Dzięki przyjaznej dłoni ludzi dobrej woli możliwa jest realizacja naszych celów i zamierzeń. W imieniu naszego stowarzyszenia oraz jego członków wyrażamy głęboką wdzięczność za ofiarowaną pomoc i życzliwość.

Jeśli nie masz innej możliwości – można nam pomóc w działaniu przeznaczając 1,5 % podatku na PZN w naszym powiecie.

Krajowy Rejestr Sądowy – nr KRS: 0000007330

z dopiskiem na cel: Koło w Rykach

Nie lubię pisać o takich sprawach, albowiem wszyscy o nich piszą. Jeśli miałbym wskazać dlaczego, powiedziałbym, że od tego, jak rząd zachowa się w kwestii KPO zależy czy zostaniemy zdegradowani jako państwo czy nie. Nie pozostawiono nam bowiem dobrego wyboru i wszyscy widzimy, że tak zwana demokracja oraz jej zasady, to w rzeczywistości młotek na sznurku, którym się okłada tych, co nie potrafią chwycić w ręce drabiny i obezwładnić nią młotkowego. Usiłują za to podejść bliżej niego i wyrwać mu sznurek, którym wywija, albo stoją z daleka i coś mu tłumaczą.

Sytuacja zaczyna eskalować, albowiem już pojawiają się fale fałszywek, wskazujących, że premier był agentem Stasi, czy czegoś tam jeszcze. Już się wszyscy zastanawiają, czy on aby gra do dobrej bramki. Ja tego nie wiem, ale ufam, że skoro już go prezes zrobił tym premierem, to miał w tym jakiś plan. Wycie jakie niesie się po sieci w związku z oskarżeniami o agenturalność wskazywać może, że pomysł Morawieckiego nie jest zły. Dlaczego tak uważam? Otóż ci, którzy teraz rządzą UE idą w odstawkę. Oni o tym wiedzą, wszyscy o tym w zasadzie wiedzą, ale udają, że jest inaczej. Chodzi o to, żeby ich przeczekać. Nie mają ci ludzie już siły na demontaż polskiego państwa za pomocą przekupionych sędziów, ale niestety destrukcja ich układu postępuje powoli. Nie tak szybko jakbyśmy chcieli. Mając tego świadomość najgłupsze co możemy zrobić to podejmować gwałtowne decyzje. Oni też nie mają czasu i nawet jeśli ustąpimy w kwestii tych całych kamieni milowych, oni dalej będą zwlekać. Są bowiem przekonani, że wybory w Polsce przyszłej jesieni wygra opozycja. Ta opozycja ich do tego przekonuje. Tak ustawiona kwestia w mojej, być może błędnej, ocenie wygląda lepiej niż to co wczoraj nakreślił przed naszymi oczami redaktor Karnowski – jeśli nie zgodzimy się na kamienie milowe czeka nas klęska w wyborach, bo nie dostaniemy pieniędzy. I tak ich nie dostaniemy w całości przed wyborami. Możemy, w najlepszym razie, otrzymać jakąś część. Oni zaś już się postarają, byśmy nie dostali nic. Przez to właśnie nie można wiązać kwestii zwycięstwa w wyborach z pieniędzmi z KPO. To UE jest w sytuacji przymusowej i należy im pozwolić na dalsze ekscesy, albowiem oni będą się już tylko coraz bardziej kompromitować. Nie ma tam zmowy na tyle silnej by można było dzięki niej zdewastować Polskę. I z każdym dniem cała ta banda będzie działać w coraz mniej sprzyjających okolicznościach. KPO – i to jest zadanie dla sztabu wyborczego – powinno zostać zdjęte z porządku kampanii. Nie może być tak, że kampania jest budowana wokół decyzji o wypłacie tych środków, bo to jest oddanie zwycięstwa za darmo. I mam nadzieję, że nie będzie. Staram się o tym nie pisać, ale wszystkie sieciowe trolle, a także ludzie uważający się za rozsądnych, nie mogą przeżyć dnia, żeby nie napisać o tym, kiedy też zostanie nam wypłacone KPO. Premier niepotrzebnie związał tę kwestię z kampanią, ale można się z tego wycofać i nie będzie kłopotu. Uważam, że należy przyjąć ich warunki, bo oni wskoczą zaraz z nowymi. Czas zaś pracuje dla nas. O ile kampania nie zostanie położona, jak to już bywało nie raz, albowiem temu czy innemu szefowi projektu zdawało się, że najlepiej będzie, jak aktorzy w spotach wyborczych zaczną płakać, wszystko pójdzie dobrze. Nie można robić z KPO sprawy najważniejszej w kampanii, a tak to zostało przedstawione.

Opozycja wprost mówi o tym, że blokada środków to ich zasługa. Nie bardzo rozumiem, dlaczego media, takie jak tygodnik Karnowskich i Gazeta Polska z przyległościami nie rozpoczną prawdziwej, prasowej nagonki na ludzi, którzy opowiadają takie rzeczy. Nie trzeba kłamać, nie trzeba manipulować, nie trzeba w ogóle nic robić, poza zestawieniem faktów i wskazaniem winnego. Być może takie projekty ruszą, ale musi to być zrobione teraz. Jeśli nie zostanie przeprowadzone, bardzo się zdziwię. Wiadomo już właściwie na pewno, że wielu posłów do PE to rosyjscy agenci i wielu dziennikarz w Polsce korzystających z wolności słowa to rosyjscy agenci. I nie ma doprawdy znaczenia czy są wynajęci czy działają z przekonania, albowiem ich obecność w przestrzeni publicznej dewastuje komunikację. Oczywiście nie można z tym nic zrobić, tak jak nie można podobno nic zrobić z politykami opozycji zapraszanymi do programów publicystycznych. Choć przecież można ich nie zapraszać. A na pewno nie do każdego programu. Cóż to jest – wzorując się na Monice Jaruzelskiej – stworzyć format, gdzie dwie czy trzy osoby, będą rozmawiać w atmosferze wzajemnego zrozumienia o najważniejszych problemach kraju, przy zachowaniu najwyższych standardów kultury?  I nie będą to ci sami co zawsze. Cóż to jest za problem zmniejszyć trochę ciśnienie w tej publicystyce, która szykuje ludzi na wojnę i rozwala im mózgi dziesiątkami szalonych zupełnie sugestii wywołujących najgorsze przypuszczenia i chęć natychmiastowej ucieczki? Moim zdaniem sprawa jest prosta. I ktoś powinien się za to zabrać. No, ale wtedy trzeba by było powiedzieć paru osobom, by zrezygnowały z tradycyjnych ekscytacji na wizji, albo wręcz ich tam nie wpuszczać. Sprawa jest bardzo delikatna, ale moim zdaniem kluczowa. Przez cały ten rok PiS powinien zmniejszać naprężenia, a nie je potęgować, bo kiedy przyjdzie do rozstrzygnięć okaże się, że nie są one takie, jak oczekiwaliśmy.

Trzeba otworzyć nowy kanał dyskusji i prowadzić ją innym sposobem, nie takim jak to pokazał wczoraj Michał Karnowski. To i tak było – co oczywiste – lepsze niż występy dziennikarzy z Do rzeczy, ale ta droga jest błędna. Kwestionuje ona bowiem wiarę w sukces, a co za tym idzie zmniejsza wagę dotychczasowych osiągnięć, które przecież są – mimo wojny. Nie można nawet sugerować, że trzecia kadencja przepadnie. Wyborcy bowiem odbiorą to jako przyznanie się do błędów, zaczną też uważać, że rząd obarcza ich odpowiedzialnością za niepowodzenia, do których się przyznaje półgębkiem, choć żadnych niepowodzeń nie ma.

Ktoś może oczywiście powiedzieć, że jeśli nie mówi się o problemach, to one nie znikają. Otóż nie, w reklamie, a kampania należy do reklamy, jest właśnie odwrotnie. Jeśli się o czymś nie mówi, to tego nie ma. I metodę tę do perfekcji opanowała opozycja. Mówi ona o tym czego nie ma i milczy o tym, co jest. Poncyliusz wczoraj puścił tweeta, że paliwo w Polsce jest najdroższe w Europie. Droższe niż w Niemczech. Czy on się choć na sekundę zawstydził tego swojego postępku? Oczywiście, że nie, bo prawda go nie interesuje. Chce, żeby banda kantowanych przez niego frajerów oddała mu znów władzę w ręce. Można oczywiście na to wskazywać, ale wyborców opozycji to nie obejdzie, albowiem im się zdaje, że ta władza jest dla nich. Ludzie wierzą naprawdę, że KO coś im da, a może nawet na czymś ich uwłaszczy. Żadne racjonalne argumenty tego nie zmienią. Nie można zatem posługiwać się nimi z dobrej wierze i nie można mówić, że jak dostaniemy pieniądze z KPO to wygramy wybory. I tak je wygramy, bez tych pieniędzy. Ich niewpłacenie zaś stanie przyczyną klęski ruskich agentur w PE i ich funkcyjnych w Polsce.

Zacznę od rzeczy małych. Wczoraj dostałem zdjęcie Janka Bodakowskiego występującego na jakimś wiecu kamratów. To niezwykłe, albowiem Bodakowski był pierwszą ofiarą Olszańskiego. To do niego właśnie podszedł on najpierw, na jakiejś demonstracji, to jego okantował na chama, mówiąc mu, że jest przybyszem z prowincji, zatroskanym o losy kraju, który chce powiedzieć kilka słów do kamery. Minęło niewiele przecież lat i Janek Bodakowski występuje na wiecach organizowanych przez Olszańskiego, choć wcześniej skarżył się w różnych telewizjach, jak perfidnie został oszukany.

Teraz kilka słów usprawiedliwienia. Złapałem trochę oddechu i chciałem dziś znów pisać o różnych ciekawych sprawach z przeszłości, ale wczoraj były wybory we Włoszech, w związku z czym cały prawicowy Internet wyje ze szczęścia, albowiem spodziewa się, że już za chwileczkę, już za momencik, wszystko, co związane jest z budową europejskiego super państwa, rozleci się jak domek z kart. Sam prezes Kaczyński mówi wprost, że trzeba się cieszyć, a powtarza to za nim premier Morawiecki. Wszyscy wskazują, na tego idiotę Tuska, który niedawno jeszcze wychwalał Berlusconiego, dziś podporę nowej koalicji, która ma uderzyć w Niemcy. Wszyscy szydzą z feministek, które nie są w stanie zaakceptować premiera kobiety, pierwszej kobiety na tym stanowisku w kraju macho. Śmiechom i zabawom nie ma końca. Niektórzy już montują antylewicową, pardon, antylewacką koalicję, złożoną z Polski, Italii i Węgier, która pokaże Niemiaszkom, gdzie raki zimują. Nie wiem dlaczego, ale ja nie podzielam tego entuzjazmu. Nie wiem – po pierwsze – kim jest ta pani, która ma być premierem. Ma ona bardzo ekspresyjny styl, przez co idioci rozumujący kategoriami wylansowanymi przez gazownię, porównują ją do Mussoliniego. Kiedy widzę, jak ona ściska się z oszustem tak starym, jak Berlusconi, deprawatorem parającym się przekupstwem i – pardon – kurwiarstwem, dobrym kolegą Putina, jej zwycięstwo nie ekscytuje mnie wcale. Kiedy widzę, że obok stoi ten z brodą, co przyjechał się lansować do Przemyśla, ale został tam zgaszony, przez miejscowego burmistrza, mam jeszcze więcej wątpliwości. Okay, powie ktoś – oni się już zorientowali skąd wieje wiatr, Putin to przeszłość, trzeba się ustawić w dobrym miejscu i robić różne rzeczy bez niego, z widokami na zmianę władzy w Rosji. Premier Morawiecki i prezes Kaczyński są na pewno lepiej poinformowani co do kwestii wielkiej polityki niż my tutaj i mają swoje rachuby związane z nowym rządem Włoch. Mnie tylko interesuje jedna kwestia – czy kiedy zmieni się władza w Rosji – bo ona się prędzej czy później zmieni, Europa ojczyzn, pojedynczo i zbiorowo pojedzie do Moskwy, żeby umówić się na nową współpracę z nowym/starym gangiem, czy może będzie szukać alternatywnych rozwiązań poza opcją rosyjską? Ciekawi mnie to już dzisiaj, albowiem widzę tam tych dwóch ancymonów i nawet słowa prezesa mnie nie przekonują do tego, że oni choć na moment zapomnieli o swoich dobrych przyjaciołach z Moskwy. Na pewno nie zapomnieli.

Zdumiewające są szyderstwa, jakie entuzjaści włoskiego zwycięstwa, emitują w sieci. Śmieją się, że wszystko się lewakom pomieszało, bo piszą, że Putin wygrał wybory w Italii, a przecież sami wskazują na to, że nowy rząd będzie kryptofaszystowski, a Putin wszak zwalcza faszystów na Ukrainie. Takimi oto gierkami słownymi zabawiają się dziś ludzie i są z tego powodu niezmiernie szczęśliwi. Sądzę, że przedwcześnie, ale dziś wyjaśnić tego nikomu nie sposób, albowiem entuzjazm przesłania wszystko. Brak zrozumienia dla istoty polityki włoskiej bije przy tym po oczach. Nie słyszałem do tej pory, by ktoś w Italii domagał się wskazania agentów rosyjskich wśród polityków, tak jak to miało miejsce we Francji. I nie jest przy tym istotne czy rzeczywiście tych agentów wskażą, bo pewnie tego nie zrobią, a jak kogoś napiętnują, to jakiegoś gamonia, który nie rozumiał za bardzo w czym uczestniczył. Italia, póki co, milczy o swoich tajnych związkach z Rosją oraz o przepływie pieniędzy z Rosji do Rzymu i innych miast włoskich, na konta polityków, którzy dziś w najlepszej zgodzie budować będą zręby nowej polityki. Choć przecież to właśnie w Italii rosyjska agentura miała prawdziwy raj.

Polski Internet najbardziej cieszy się z tego, że po tyłku dostaną Niemcy, albowiem to oni są, według polskiej prawicy, największym sojusznikiem Putina i Moskwy w ogóle. Niemcy nie są sojusznikiem Putina, w mojej ocenie, Niemcy są protektorem i patronem Putina, a relacja pomiędzy Niemcami a Rosją, mimo wszelkich złudzeń, jest relacją pomiędzy panem a sługą. Trzeba więc sobie już dziś zadać pytanie – czy ta – jakże korzystna dla Niemiec przygoda, nie znajdzie naśladowców w innych krajach Europy? Skoro Niemcom się tak długo udawało, skoro mieli oni swoich ludzi w Moskwie, a także w Warszawie, skoro mogli zbudować dwie rury na dnie Bałtyku i zrobić tyle złego, mimo stałej obecności armii USA na swoim terenie, to cóż przeszkadzać będzie innym krajom, nie posiadającym tak straszliwego bagażu doświadczeń historycznych, nawiązanie nowych, zbudowanych na innej zasadzie relacji z Rosją? Można też – niczym jakaś Kassandra dla ubogich – zapytać czyim kosztem się to będzie odbywało?

Okay, bądźmy jednak optymistami – Italia stanie się prawicowa, pan Sylwek wypnie się na Putina, a tamten zejdzie z tego świata w okolicznościach niejasnych. Węgry oprzytomnieją i znów zaczną nas kochać, Szwecja zwróci nam kodeks Łaskiego, a jej okręty zamiast atakować polskie wybrzeże, będą go skutecznie bronić. Przed kim? No właśnie  przed kim? Skoro nie będzie Putina, skoro Ukraina wygra wojnę i ocaleje, skoro w Rosji zmieni się władza na bardziej przyjazną Europie, przed kim będziemy się bronić? Do tego Niemcy zapadną się do środka. Nowy rosyjski prezydent wyjdzie uśmiechnięty na kolejnym forum ONZ i powie wszystkim, że ma dla nich ciekawe propozycje. W dodatku opiewające na długofalową współpracę. Tylko wiecie, ta Polska leży tu po drodze i oni wcale nie chcą, byśmy się demokratyzowali. Myślą kategoriami z przeszłości, są trochę za bardzo prawicowi, nie potrafią uchwycić właściwego balansu….itp, itd…Wiem, że jest ciut za wcześnie na takie ponure prognozy, ale jakoś źle znoszę entuzjazm, szczególnie wyrażany poprzez formuły całkowicie nie pasujące od politycznych realiów.

Niedawno na twitterze ktoś zacytował pułkownika Kuklińskiego, cytat był bardzo znamienny – Zachód futruje Rosję i pozwala jej żyć. Kiedy my tutaj to mówimy, spotykamy się z szyderstwem jedynie. Słowa Kuklińskiego pozostały nie zauważone, komentowano je słabo, a potem wybuchł ten szalony entuzjazm w związku z Italią i wyborami.

Prawdziwą tragedią naszego narodu są personalia. I choć dziś nikt nie mówi już o politykach, że są personalnikami, to dawniej używano tego określenia nagminnie. Józef Beck był nazywany personalnikiem, i było to określenie pejoratywne, oznaczające, że ma swoich ludzi, których lubi i którym ufa i oni zajmują kluczowe stanowiska w resorcie. Bycie personalnikiem oznacza, że kompetencje nie mają żadnego znaczenia, liczy się tylko zaufanie do szefa. Czy tak jest również dzisiaj? Nie wiem, nawet jeśli Jarosław Kaczyński jest personalnikiem, to z pewnością nie jest nim Morawiecki, czego dowiodła ostatnia dymisja. Nie o dymisjach będzie dziś jednak mowa, a po raz kolejny o doktrynie. Zacznijmy jednak od piosenki. Świętej Pamięci Jacek Kaczmarski nagrał wraz z Jackiem Kowalskim taki oto utwór https://www.youtube.com/watch?v=Hp2Se6VH36E Nosi on tytuł Polonez biesiadny i jest bardzo powierzchowną krytyką historii i ustroju Rzeczpospolitej, zaaranżowaną ku uciesze nierozgarniętej gawiedzi obsiadającej ławki i stołeczki w studio, gdzie aranżacja powstała. W pewnym momencie Kaczmarski śpiewa taką oto treść – jak już któryś nosi jajca, zaraz warchoł, albo zdrajca. Chodzi oczywiście o Polaków, którzy wykazują aktywność osobistą i organizacyjną tylko wtedy kiedy można zaszkodzić krajowi. Zacząłem się wczoraj zastanawiać skąd wzięło się to nieprawdziwe przecież, bardzo powierzchowne, pochodzące całkowicie z zakresu literatury stwierdzenie. Bo w kilku przypadkach znajduje ono potwierdzenie w rzeczywistości. Otóż rzecz bierze się ze specyfiki życia politycznego w Polsce, która była, właściwie zawsze terenem spenetrowanym przez siły obce. Te zaś miały wobec Polaków jakieś zamiary, niekoniecznie złe, ale zawsze ukryte. Jeśli więc wyobrazimy sobie, że jakaś organizacja finansowa lub polityczna organizuje życie na dużym obszarze, wymaga od uczestników tego życia przede wszystkim dyscypliny. Tę zaś można narzucić siłą, podstępem, albo po prostu kupić. I postawmy sobie teraz przed oczami trzy kwestie, które w ogólnych zarysach organizowały życie szlacheckie w dawnej Polsce. Będą to: mit sarmacji, konstytucja z roku 1606 zakazująca szlachcie handlu oraz liberum veto. Wszystko to możemy zinterpretować jako kokieteryjne lub przymusowe elementy organizowania życia politycznego. I myślę, że ktoś bieglejszy ode mnie w historii, mógłby łatwo udowodnić, że pochodzą one spoza szlacheckiego uniwersum pojęć i zachowań. Zostały tu zaszczepione w określonym celu. Bez nich nie dałoby się utrzymać pożądanego stanu, czyli nie dałoby się zarządzać i eksploatować Rzeczpospolitej w jakimś tam porozumieniu, które co jakiś czas było weryfikowane przez wojnę. Oczywiście stan ten nie zadowalał nikogo, ale scementował naród, nadał mu nowy kształt i sprawił, że naród ten postanowił trwać, bronić się i uznać zakulisowe, polityczne konsensusy, za swoją tradycję. Tak bywało, bywa i będzie bywać, nie tylko w Polsce.

No, ale przejdźmy wreszcie do warchołów i zdrajców. Oni też są częścią systemu, nie może być inaczej. Swój akces do uczestnictwa w życiu publicznym zgłaszają poprzez różne wybryki. Następnie zaś są zagospodarowywani, bądź likwidowani w jakichś malowniczych okolicznościach. Ich przetrwanie zależy od kilku czynników, przede wszystkim od ich własnych ambicji. Jeśli „warchoł albo zdrajca” był na tyle inteligentny, że potrafił sformułować swoje oczekiwania miał szansę na przetrwanie. Jeśli w porę zgłosił się do niego przedstawiciel jakiejś organizacji, która prowadziła istotne interesy na terenie Polski, mógł nawet zrobić karierę. Z całą pewnością żaden warchoł, ani zdrajca nie był bytem swobodnym realizującym jakieś indywidualne plany. Takie sugestie są obecne w naszej tradycji i dotyczą choćby Samuela Zborowskiego, ale to są głupstwa tłoczone ludziom do głów przez wynajętych propagandystów zwanych poetami lub pisarzami. Postawy warchołów i zdrajców budziły bowiem fascynację i różnym nieudacznikom dawały nadzieję na to, że można jednak być samodzielnym indywidualistą, grającym swoją grę w polityce. Czy pojawienie się warchoła lub zdrajcy realizującego się w jakichś malowniczych postawach, zawsze zwiastuje pojawienie się nowych sił na politycznym rynku? Czy nowych to nie jestem pewien, na pewno zwiastuje wzmożenie działań, a w zakonserwowanym układzie wywołuje reakcje odwrotne od warcholskich, czyli natężenie polityki personalnej. Ta zaś z istoty musi być oparta na ludziach przewidywalnych, którym brakuje sznytu warchoła. Tak jest dzisiaj i możemy to obserwować każdego dnia, jak dzieci obserwują rybki w akwarium. W Polsce międzywojennej było jednak trochę inaczej. To znaczy środowisko tworzące w owym czasie rodzimą organizację polityczną składało się zarówno z personalników, jak i warchołów, nie brakowało także zdrajców, takich jak generał Żymierski. Wszystkie te istoty koegzystowały na małym bardzo obszarze, w którym dyscyplina rozumiana jako dążenie do ocalenia kraju, w zasadzie nie istniała. Cała polityka zaś była szeregiem starć pomiędzy ludźmi w różny sposób rozumiejącymi doktrynę, albo wręcz takimi, którzy jej nie tylko nie rozumieli, ale negowali jej sens. Warchoły międzywojenne były, co prawda postaciami malowniczymi, ale w większości byli to też polityczni idioci, tacy jak Wieniawa. I nikt na nich nie stawiał. Organizacje penetrujące polskie życie polityczne skłaniały się ku metodzie personalnej, stąd do dziś nie mamy pojęcia ilu oficerów było na żołdzie NKWD, a ilu brało pieniądze od Abwehry. Nie poznamy tych nazwisk chyba nigdy. Choć tu i ówdzie pojawiają się jakieś sugestie. Nie są one jednak rozwijane i absorbowane, albowiem cała polityczna kultura międzywojnia, z jej wadami i zaletami, których było tyle, co kot napłakał, stała się częścią naszej tradycji i naszej politycznej kultury. Chciałem napisać – dojrzałości – ale nie może być o niej mowy. Świadczą o tym współczesne reakcje na różne posunięcia rządu i świadczy o tym brak rozeznania i oceny postaw przez samych polityków. Kokieteryjne warcholstwo nigdy nie zostanie rozbrojone, albowiem ma ono swobodny dostęp do powierzchownych ocen przeszłości, takich jak te wyśpiewane przez Kaczmarskiego i Kowalskiego, a także może eksploatować formaty określane czasem jako narodowe świętości. To w zasadzie powinno demaskować warchołów i zdrajców, ale jakoś nie demaskuje. Myślę, że powód jest jeden – zaniechanie edukacji politycznej i historycznej w wymiarach istotnych. Można też dołożyć jeszcze zamianę tych istotnych wymiarów na rozrywkę. Politykę autentyczną w Polsce mogą więc robić tylko personalnicy-nudziarze, którym – ze względu na ich małą dynamikę – żaden potężny wróg kraju propozycji współpracy składał nie będzie. Taką przynajmniej mam nadzieję, choć nie jest to optymistyczna konstatacja.

Prawie w całości wysłuchałem przemówienia Jarosława Kaczyńskiego, którym wszyscy niemal, na różne sposoby, ekscytują się od wczoraj. Zwolennicy PiS, w większości, cmokają, a opozycja warczy. Wygląda to nawet zabawnie. Ja jednak chciałem zwrócić uwagę na jedną tylko kwestię z tego wystąpienia. Powiedział mianowicie Jarosław Kaczyński, że obecne rządy PiS to trzecia próba odzyskania Polski dla Polaków – skracam sens jego myśli – dwie poprzednie zaś to rząd Jana Olszewskiego i kadencja roku 2005 zakończona przedterminowymi wyborami. Zamyśliłem się nad tym, nie głęboko bynajmniej, ale tak zwyczajnie. Sądzę, że o ile w roku 1992, nikt z nas nie miał najmniejszego wpływu na to co się działo w przestrzeni publicznej, o tyle w roku 2005 ten wpływ był już większy. No, ale media społecznościowe i w ogóle blogi polityczne były wtedy dopiero w powijakach. Zmierzam do tego, że sukces PiS jest ściśle skorelowany z sympatią jaką tej partii okazuje Internet. Choćby nie wiem jak działacze PiS zaklinali rzeczywistość i przedstawiali siebie jako głównych macherów od PR. PiS wygrywa dzięki internetowi. A w dodatku wygrywa mimo idiotycznych posunięć swoich działaczy, mimo kretyńskich wypowiedzi prominentnych polityków ugrupowania, mimo fatalnej komunikacji, jaką partia budowała przez lata. Ta komunikacja poprawiła się dosłownie w ostatnim czasie. Nie wiem czy jest to zasługa jakichś nowych, anonimowych póki co osób, obsługujących PR partii, ale zmieniło się naprawdę wiele. Mateusz Morawiecki już od dawna nie powiedział nic o klasie średniej zarabiającej 4 tysiące złotych miesięcznie. Bielan jest schowany gdzieś na zapleczu, nie pozuje jak dawniej razem z Kamińskim, w pozie rewolwerowca, który zaraz zrobi ze wszystkimi porządek. Wiele spraw się zmieniło. Ja oczywiście rozumiem, że w roku 2005 PiS miał poważniejsze problemy niż PR, bo trzeba było zrobić koalicję z Lepperem i Giertychem, Marcinkiewicz został premierem i w ogóle zasady komunikacji z wyborcą były bardzo proste, żeby nie powiedzieć prostackie. To znaczy każdy kto deklarował ostentacyjne przywiązanie do Kościoła i modlił się przed kamerą na kolanach, wznosząc oczy do nieba, był mile widziany i dobrze rozpoznawany. Wspomniany Marcinkiewicz tak właśnie czynił, choć widać było od razu, kim jest ten człowiek i co mu się w tym pustym łbie kotłuje. Podobnie było i jest nadal z Cejrowskim.

Przyszłość pokazała, że wszyscy, którzy mieli do Marcinkiewicza jakieś anse, nie mylili się wcale. No, ale dobrze zakładamy, że nie było wyjścia. Tylko, co trzeba powiedzieć wprost, ów brak wyjścia zakończył się zamachem w Smoleńsku, co jest – przyznajmy – ceną dość wygórowaną za chybione nominacje. Cena zaś – każdy to potwierdzi – od czegoś zależy. W mojej, być może błędnej ocenie, zależy od komunikacji. Przez lata całe miałem wrażenie, że działacze PiS, z którymi się stykam, posiadają jakaś wiedzę tajemną, którą nie mogą dzielić się z nikim. Potem zaś kiedy obejmowali jakieś funkcje i stanowiska, wrażenie to pryskało niczym bańka mydlana. Nie ma bowiem żadnej tajemnej wiedzy po tamtej stronie. Jest tylko poczucie wybraństwa, które zaburza komunikację z wyborcą. Uniemożliwia też właściwy PR w sieci, który – jak dawniej – opiera się na wolontariuszach. Powtarzam – wiele się zmieniło do czasów kiedy PiS komunikował się z wyborcami za pomocą agenta Tomka, opisywanego w Superaku, jako nowy Hans Kloss. Wiele się zmieniło, od kiedy na trybunie w czasie konwencji partii pojawiał się Adam Hoffman i patrzył na wszystkich jak dyrektor ośrodka wychowawczego dla trudnej młodzieży. Pytanie – czy ta zmiana wystarczy, by PiS zdobył większość w nadchodzących wyborach i mógł spokojnie rządzić? Mam nadzieję, że tak, tym bardziej, że wszyscy deklarują chęć pracy w terenie nad poprawieniem komunikacji. To dobrze rokuje. Powtórzę jednak raz jeszcze – obojętnie co się wydaje rzecznikom prasowym partii i jej prominentnym działaczom, sukcesy PiS zależą od komunikacji w Internecie i opierają się na wolontariuszach, którzy naprawdę z PiS-em sympatyzują. Ludzie ci czynią to bez względu na wszystko, a przede wszystkim bez względu na to, jak sobie wyborcę PiS wyobraża zarząd partii. Jak wygląda ten obraz mogliśmy się przekonać nie raz po nominacjach właśnie. Przyjmujemy jednak na wiarę, że nie było wyjścia i prezes musiał tego Marcinkiewicza wystawić. Wskazujemy jednak – ponownie – że koszt takich zagrywek jest bardzo duży. Za duży. Lepiej więc czasem zauważyć, jak rzeczy wyglądają naprawdę, a nie słuchać spin doktorów w typie Kamińskiego, który znalazł się dziś w szeregach najbardziej oczywistych zdrajców. To samo było z całą masą działaczy, którzy w roku 2010 robili PR partii i płakali na pogrzebie prezydenta. Można zadać pytanie – skąd oni się w ogóle wzięli w szeregach PiS? No cóż – byli to ludzie zaufani, reprezentujący właściwą postawę. Oni ją reprezentowali także wtedy kiedy cały Internet krzyczał wprost, że ci, którzy głosują na PiS nie wyglądają i nie zachowują się jak Migalski z Poncyliuszem, że nie imponuje im doktorat czy habilitacja, a już książki pisane przez działaczy, to całkiem nie. Popatrzyłem wczoraj trochę na twarze widoczne w relacjach z konwencji partii i niestety nie odniosłem dobrego wrażenia, wręcz przeciwnie. Prezes mówił o nowych zadaniach, pracy w terenie, a Maciej Wąsik dodał potem na twitterze, że teraz na działaczy PiS czekają krew, pot i łzy. Niestety na sali była dokładnie taka sama gromada okrąglaków, jak w czasach Adama Hofmana. Ludzie ci byli tak samo głupkowato uśmiechnięci i tak samo nic nie rozumieli z tego co się dookoła nich działo. Była jednak istotna różnica pomiędzy konwencją PiS, a konwencją PO. Wszyscy prominentni działacze PiS słuchali prezesa w skupieniu i napięciu i raczej nie było widać, by któryś miał ochotę rezonować czy dorzucać coś od siebie. Na konwencji PO wszyscy, którzy siedzą w pierwszych rzędach robią wrażenie rzeźników, którzy zjawili się w tym dziwnym miejscu po dobrze wykonanej robocie. Nie polegającej bynajmniej na zarzynaniu kur.

Będzie dobrze, ale wtedy kiedy ludzie obecni wczoraj na tej konwencji potraktują serio to, co powiedział Maciej Wąsik. Istnieje jednak niebezpieczeństwo, że uwierzą iż codzienny wschód słońca to wyłącznie ich zasługa. Mimo wszystko bądźmy dobrej myśli.

Raz czy dwa już pisałem o tym, że konwenans ma znaczną przewagę na tak zwanym zachowaniem spontanicznym, albowiem jest uczciwy i wymaga opanowania pewnych form. One mogą się wydawać nudne, albo trywialne różnym osobom, ale tylko wtedy, jeśli osoby te nie rozumieją, że zarówno za konwenansem, jak i emocjami mogą stać intencje ukryte i nieczyste. Za konwenansem, co może być dla wielu dziwne, trudniej je ukryć. Emocje pozwalają na schowanie za ich parawanem naprawdę poważnych i grubych grzechów oraz zamiarów tak niepięknych jak wprowadzenie stanu wyjątkowego. Nie wiem czy ktoś pamięta to jeszcze, ale Igor Janke, były naczelny salonu24 napisał w niedługim odstępie czasu dwie książki. Jedna opowiadała o Victorze Orbanie, a druga o Solidarności walczącej. Ta pierwsza nosiła proroczy tytuł „Napastnik”, a druga całkowicie nieadekwatny tytuł „Twierdza”. Za krytykę tej drugiej oraz dziecinną i emocjonalną promocję Mateusza Morawieckiego w salonie24, ocenzurowano mi blog na pół roku. Takie były kiedyś czasy. Dziś jeden z bohaterów książki Igora Janke poczyna sobie jak nie przymierzając generał Kiszczak, a może być gorzej. Sądzę bowiem, że Victor Orban może skończyć jak Ceausescu. Zaczął od wprowadzenia stanu wyjątkowego oraz reglamentacji benzyny. Czym bowiem innym można nazwać zróżnicowane ceny na paliwo dla swoich i dla obcych? Po co wprowadzać stan wyjatkowy i reglamentować paliwo? To proste – napastnik Orban nie ma wyjścia, to znaczy że zachód nie złożył mu żadnej propozycji. To zaś z kolei prowadzi nas do wniosku, że wszyscy o nim wszystko wiedzą i nikt nie zamierza tych propozycji składać, albowiem on na nie nie zasługuje. Jeśli zaś nie zasługuje, to z kolei znaczy, że jego umowy z Putinem były głęboko niezadowalające dla ludzi, którzy dziś o kształcie Europy decydują. Ekscytacje zaś nas wszystkich, bo prawie wszyscy entuzjazmowi pro orbanowskiemu ulegliśmy, były naiwne i dziecinne. Jak to z emocjami bywa. Na swoją obronę mamy to, że nie kryliśmy za tymi ekscytacjami żadnych złych intencji. Chcieliśmy dobrze. I nasza sympatia do Węgier i Węgrów nie była podszyta niczym. Nie wiemy czy to samo może powiedzieć Igor Janke, bo ja, przyznam, nie czytałem książki „Napastnik”. Dziś zaś możemy się zastanowić na kogo postanowił napaść Orban, skoro jego kolega Władymir napadł na Ukrainę? Oczywiście napaść Węgrów na ten kraj jest wykluczona, bo doszłoby do tak spektakularnej kompromitacji, że stosownego porównania szukać musielibyśmy gdzieś w głębinach historii starożytnej. Na kogo więc chce napaść napastnik Orban? Wychodzi na to, że na Węgrów. My zaś musimy sami przed sobą przyznać, że czegoś takiego nie przewidziałby nie tylko Igor Janke, ale nawet sam poseł Braun, największy w Polsce profeta i wieszcz polityczny. Stan wyjątkowy bowiem oznacza, że Orban obawia się Węgrów. Nie Ukraińców, nie Rumunów, nie Słowaków i zamieszkującej ich kraj mniejszości cygańskiej, ale swoich rodaków. To ciekawe, albowiem żyliśmy w przekonaniu, że Węgrzy właśnie poparli pana Victora przeciwko dziwacznej, posklejanej z jakichś kawałków koalicji opozycyjnej. Najwidoczniej on wie więcej niż my i postanowił się zabezpieczyć. Istnieje jeszcze opcja taka, że Orban, nie jest napastnikiem, ale defensorem, czego Igor Janke przewidzieć nie mógł. Jego ostatnie posunięcia zaś to przygotowanie obrony przed najlepszym przyjacielem Węgier – Włodzimierzem Putinem. Może się okazać, że pan Victor poszedł po rozum do głowy, widząc co dzieje się w Niemczech i w Polsce, którą miał i ma w głębokiej pogardzie, jako kraj gdzie nie występują realiści polityczni jego pokroju. Kiedy już się dokładnie zorientował skąd wieją wiatry, postanowił zmienić front, a to oznacza wprost okopanie się na pozycjach. Putin bowiem jest ciągle silny i nawet jeśli będzie na front wysyłał dzieci i starców, zawsze może wyekspediować do Budapesztu jakiegoś spryciarza z fiolką Polonu, czy w czym się tam te trucizny przewozi. O tym także zapewne myśli nasz napastnik. Wszystko co napisałem powyżej dotyczy polityki określanej często, jako polityka kija. Pora na marchewkę, którą są oczywiście ceny paliwa inne dla miejscowych i inne dla przybyszów. Nie wiem jak to posunięcie określić, chyba jako demaskatorskie. Obnaża bowiem ono całą słabość Orbana i całą nędzę Węgier, które po raz kolejny stanęły na rozdrożu i po raz kolejny pojawiły się przed nimi goręjącymi zgłoskami wypisane słowa – Mane, tekel, fares. Jak ktoś nie lubi cytatów z Biblii, może sobie w to miejsce wpisać – Być albo nie być.

Czy na Węgrzech ktoś w ogóle się zastanawia dlaczego tak się dzieje? Raczej nie. Ja zaś nawet nie potrafię sobie wyobrazić co dzieje się w głowach i sercach węgierskich elit, czyli tych wszystkich ludzi, którzy szukają gwałtownie wokoło jakiegoś potwierdzenia, że ich pozycja i status nie zostaną naruszone i gotowi są ci biedacy, za te nędzne obietnice zrobić dosłownie wszystko. To jest katastrofa. Katastrofa narodu, który gra z większymi od siebie w pokera znaczonymi kartami i oczekuje, że tamci go nie tylko nie oszukają, ale jeszcze pozwolą wygrać.

Jak to już wielokrotnie pisałem – zrobiliśmy, jako przedsiębiorstwo i jako ludzie – bardzo wiele dla królestwa Węgier, ale nie zostało to docenione, albowiem na Węgrzech, mimo licznych deklaracji, nikt nie szanuje kultury i nikt nie szanuje sztuki. Aspiracje Węgrów – poprawcie mnie jeśli się mylę – dotyczą siły, przebiegłości i panowania za pomocą pieniądza. To zaś maskowane jest bajkami o solidnym i lepszym niż gdzie indziej wykształceniu. Wszystko to razem przeradza się – który to już raz – w jakąś karykaturę.

Nie zrobiliśmy niczego i pewnie nie zrobimy, dla węgierskiej republiki, albowiem jest ona tworem oszukanym, opierającym się na fałszywych paradygmatach i za chwilę może się wywrócić. Uważam, że Węgry czeka bardzo ciężki czas, nie podpisuje się bowiem bezkarnie cyrografów z Lucyferem, nawet jeśli jest to taki bieda-Lucyfer jak Putin.

Na czym polega problem Węgrów? Moim zdaniem na tym, że nie potrafią oni w sposób właściwy nikogo sobą zainteresować. Jedynymi ludźmi, którzy szczerze i naprawdę interesowali się Węgrami, byliśmy my – Polacy. Kiedy jednak ktoś, tak jak ja, próbował te zainteresowania – szczere, choć powierzchowne – pogłębić spotykał się z niezrozumieniem, a często z czymś gorszym. Węgry są w takiej samej sytuacji, jak młodzi reżyserzy jadący do Hollywood z krótkometrażowymi filmami o emocjach, nie rozumiejący, że w miejscu, które odwiedzają, niepodzielnie rządzi konwenans.

Jadę dziś do Wrocławia, wieczorek autorski u Karmelitów, Ołbińska 1, godzina 19.00. Wezmę trochę książek i nawigatorów, ale naprawdę niedużo.

Na koniec dam jeszcze reklamę naszego sztandarowego niegdyś dzieła, czyli komiksu – wersja angielska – i upadku królestwa Węgier.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/sanctum-regnum/