Pierwsza zasada propagandy

Ostatnio znajomy powiedział mi, że pierwsza zasada propagandy brzmi – zająć temat. To jest pewnie prawda, ale można ją rozszerzyć. Przede wszystkim propaganda zajmuje emocje i redukuje je do tych najprostszych, rozpoznawalnych i odczuwanych przez wszystkich. Bo umówmy się, że nie każdy odczuwa wszystkie rodzaje emocji i w tym się właśnie pięknie różnimy. Dzięki temu też możemy ze sobą rozmawiać i nawzajem się inspirować. Propaganda zaś dąży do tego, by wyeliminować większość emocji i wzruszeń, a zostawić tylko te najważniejsze i wokół nich budować treści, które mają bawić, uczyć i wzruszać. Dąży też do tego, by ludzie nie mogli się inspirować nawzajem, ale by czuli się zdegradowani i bezradni bez inspiracji płynących z centralnych ośrodków propagandy.

Mechanizm tego rodzaju nie ma swojego źródła w komunizmie bynajmniej, ale kulturze protestanckiej, która w XIX i XX sprymitywizowała się w sposób straszliwy i stała się podstawą wszystkich antyludzkich, propagandowych akcji, jakie przewijają się przed naszymi oczami. Cechą charakterystyczną tych projekcji jest ich nachalność, ale ponieważ trafiają one do emocji ludzi, poszukujących akceptacji zbiorowej, albo obsesyjnie przywiązanych do pewnych stanów duszy, odnoszą jakiś skutek.

Pamiętam, że nasz internat – a była to placówka przy prowincjonalnej, resortowej szkole – został zalany pewnego dnia broszurami wydawanymi przez jakieś protestanckie zgromadzenie. To, w którym był Anthony de Mello. Byliśmy tym zaciekawieni i czytaliśmy te broszury, ale były one tak nieautentyczne i irytujące, że nie przekonywały nas wcale. Dziś zamiast takich druków mamy internet pełen rzekomo autentycznych wypowiedzi ludzi, którzy demonstrują swoją wyjątkową wrażliwość. A nie dość, że ją demonstrują to jeszcze chcą nas, biednych, niewrażliwych durniów czegoś mądrego nauczyć. Jakby tego było mało, sieć pełna jest pouczających filmików dla wrażliwców, w których widzimy, jak powinna wyglądać prawidłowa relacja syna z ojcem, matki z córką, psa z kotem itp., itd. Do tego dodać musimy koniecznie cały wagon memów wizualizujących różne wzruszające historie z życia zwierząt. No i wiara rzecz jasna. Relacje z Panem Bogiem ilustrowane pogodnymi, świetlistymi fotografiami, bądź zdjęciami nadchodzących burz, które trzeba pokonać i przetrwać. Być może filozofowie mają na to jakąś od dawna funkcjonującą i rozpoznawalną nazwę, ale ja nie będąc filozofem, nazywam to po prostu propagandą i ucieczką od konkretu, wprost w szczery step manipulacji i zniewolenia. Czy przed zalewem tej masy śmiecia można się jakoś bronić? Jeśli dodamy do tego wszystkiego jeszcze medialne manipulacje polityczne, splatające się z tym gąszczem idiotyzmów, może się okazać, że nie. Jeśli uświadomimy sobie, że sieć pełna jest ludzi, którzy za pieniądze, bądź za głupoty, chcą zajmować się wyłącznie kolportażem takich bredni i suflować dyskusję na tematy topowe, tak ważne przecież dla nas wszystkich, to może się okazać, że nie. Ja jednak sądzę, że można. Przede wszystkim należy usztywnić swoje stanowisko, pozbyć się lęku, który zwykle krąży wokół pojęć takich jak akceptacja grupy i popularność, a następnie wyznaczyć własne, bliższe prawdy, standardy komunikacyjne. Co ja przez to rozumiem? Każdy pamięta film „Siedmiu samurajów” i jego amerykańską wersję „Siedmiu wspaniałych”. Chodzi o to, że Kambei Shimada szuka ludzi do obrony wioski i oni muszą być przede wszystkim autentyczni. To znaczy, każdy z nich ma się czymś wyróżniać, na tyle, by kierownik grupy – pan Shimada czuł się zaskoczony, ale nie zaambarasowany. I to wyraźnie widzimy w tym filmie, który jest w istocie filmem o kulturze komunikacji. Każdy kto pojawia się na castingu i reprezentuje jakieś standardowe wizualizacje, jest z miejsca odrzucany. Casting zaś przeprowadza się bardzo prosto. Zapraszają nowego kandydata do wejścia w otwarte drzwi, za którymi stoi schowany gość z pałą. Ten kto kto zauważy, wyczuje i zneutralizuje, zostaje przyjęty. Już kiedyś o tym pisałem, ale nie zaszkodzi powtórzyć. Ja najbardziej lubiłem tego samuraja, który stanął przed tymi drzwiami, nie widząc schowanego za framugą gościa z pałą, i uśmiechając się bardzo szeroko powiedział – żartujecie, prawda? Oni zaś się zawstydzili i przyjęli go do bandy.

Nasza sytuacja różni się w istotny sposób od opisanej wyżej. Oto bowiem ci, co przychodzą prezentować treści standardowe, nie są bynajmniej bezradnymi gamoniami, na których nie można liczyć. Są to ludzie, którzy działają według pierwszej zasady propagandy – muszą zająć temat. Kiedy już go zajmą, stają się specjalistami i zdobywają zwolenników, którzy nie mogą się oprzeć ich projekcjom, albowiem one wyraźnie korespondują z tym co prezentują media, czyli z zestawem tematów, ukrywającym sprzedaż masową idei, przedmiotów, lekarstw czy czego tam chcecie. Poza tym ich celem jest skupienie uwagi jak największej ilości osób na tematach, które kolportują ośrodki propagandy masowej. No i formatowanie dyskusji w taki sposób, by nie było w niej miejsca na inne, niż bardzo prymitywne emocje. Te zaś mają udawać autentyczne wzruszenia, a w konsekwencji podnosić oglądalność, sprzedaż i w ogóle popularność wielkim emitentom treści.

Teoretycznie nie mamy z nimi szans. No, ale jednak mamy, bo wystarczy, że zaprezentujemy własny program, wywalimy tamtych za drzwi, bez względu na to, jak żałośnie będą skomlić i jak biedne sunie będą udawać, a potem nie oglądając się na emitowane z oddali szyderstwa i pretensje, zaprezentujemy własny program. Co też z powodzeniem, mniejszym lub większym, od dawna czynimy. Oczywiście ludzie są tylko ludźmi, a wielkim marzeniem większości z nich, jest możliwość grupowej ekscytacji, wśród istot mających podobne podglądy i zapewniających stu procentową rację. Nie prowadzimy takich dań w naszym zakładzie. Oznajmiam to najwyraźniej jak umiem i powtarzał już więcej nie będę. Mamy własny program i własny repertuar, na tyle zróżnicowany i na tyle wyjątkowy pod względem jakości, że na pewno się z niego utrzymamy. Jeśli ktoś nie rozumie zaprezentowanej tu filozofii i będzie próbował budować swoją pozycję na takiej zasadzie, na jakiej działają czynni na fejsie emitenci treści, będzie musiał opuścić to miejsce. Od tego bowiem zależy nasze tutaj istnienie. Nie przyjmuję do wiadomości argumentów, które pojawiły się tu wczoraj, a dotyczących rzekomej cenzury, czy rzekomego rwania więzi między czytelnikami SN. Zasady zostały wyznaczone. Jeśli się komuś nie podobają, może udać się w inne miejsce, gdzie będzie mógł robić to co lubi najbardziej – podniecać się w grupie. Nie czyniąc tego, a pozostając uporczywie w tym dziwacznym demonstrowaniu niezrozumienia, prostych przecież spraw, które tu zaprezentowałem, dokonuje autodemaskacji swoich intencji i nie może już liczyć na nic. To jest mam nadzieje zrozumiałe i proste do zaakceptowania. Dziękuję za uwagę.