Podejrzanie dużo pisarzy jest wśród polityków Izraela

To mnie zastanawia i kieruje myślą moją ku Tomaszowi Sakiewiczowi, autorowi książek dla dzieci. Mam nadzieję, że nie on będzie faworytem izraelskich polityków w Polsce, po odejściu prezesa. Do tego, że cała polityka izraelska robiona jest przez wojskowych już zdążyliśmy się przyzwyczaić. Bo niby przez kogo ma być robiona, jak wszyscy idą tam do wojska? A do tego jest to wojsko prawdziwe, to znaczy gotowe do zabijania zaraz po zerwaniu ze snu. Jak pewnie wszyscy już zauważyli zmienił się premier w sojuszniczym mocarstwie, a fakt ten został opatrzony komentarzem przez Bartosza Węglarczyka. Ja, przyznam, nie potrafię zrozumieć o co chodzi Węglarczykowi kiedy zabiera się za pisanie. Kilka razy próbowałem czytać jego teksty i za każdym razem odnosiłem to samo wrażenie – jest to człowiek, który stara się pozostać w jakiejś strefie widzialności, ale nie wiadomo kto dokładnie ma go tam dostrzec. Z całą pewnością nie chodzi o polityków izraelskich, bo oni patrzą w inną stronę. Węglarczyk w swoim felietonie dla Onetu, przewiduje, że nowy premier to koniec panoszenia się prawicy w Europie i na świecie. To jest bardzo ciekawe, albowiem pisze nam też Węglarczyk, bez specjalnych ogródek, że zmiana ta oznacza ograniczenie wolności wyrażania poglądów i większy zamordyzm. No i on się z tego cieszy, bo wreszcie Kaczyński z Orbanem dostaną po rogach. Zastanawiam się, co musiałoby się stać, żeby skłonić Węglarczyka do jakiejś głębszej refleksji? Sam nie wiem…może Magda Ogórek musiałaby wystąpić jako pogodynka? W dodatku bez biustonosza?

Na palcach jednej ręki mogę policzyć swoje teksty dotyczące polityków Izraela i w ogóle sytuacji w tym kraju, nie wiem czy kiedykolwiek, cokolwiek interesowało by mnie mniej. Raz jeden rozgorzała tu dyskusja o żonie Benjamina Netanjahu, pani dość ekstrawaganckiej i mającej swojskie, jeśli na rzecz spojrzeć od strony pewnego stylu wychowania, ale jednak szokujące nawyki. Patrzę na tego nowego premiera, na pana Naftali Bennetta i obstawiam w ciemno, że zatęsknimy jeszcze wszyscy za żoną Benka. Za tym, jak zbierała butelki po imprezach, żeby je zanieść do skupu i innymi wyczynami. Widać bowiem, że nowy premier jest człowiekiem serio i on by zaniósł do skupu nie tylko pozbierane butelki, ale jeszcze kapsle. Urodził się nowy premier w roku 1972, a więc cała jego wyobraźnia ukształtowana jest przez media i wojsko, w którym dosłużył się stopnia majora. Węglarczyk zaś informuje nas wprost, że nowy premier, z którym rozmawiał przy okazji ustawy i IPN, w 2018 roku uważa, że Polacy ponoszą odpowiedzialność za część zbrodni Holocaustu. I tu dochodzimy do rzeczy najważniejszej. Pan premier – rocznik 1972, Węglarczyk – rocznik 1971, Gabriel Maciejewski – rocznik 1969, wszyscy ci ludzie wypowiadają opinie na temat serii wydarzeń, których nie byli świadkami. Wszyscy ci ludzie mają jakieś pojęcie o prawie i odpowiedzialności, pan premier ma zapewne znacznie większe pojęcie na ten temat niż dwóch pozostałych osobników. No, ale tylko jeden z wymienionych uważa, że odpowiedzialność zbiorowa nie istnieje. Tylko jeden z wymienionych uważa, że państwo, które udawało Polskę po roku 1945 nie wzięło na siebie odpowiedzialności za owe domniemane zbrodnie. Ludzie zaś, których się o te zbrodnie oskarża nie żyją już od dawna, a do tego nie mieli po wojnie ani jednej okazji, by choć stanąć przy jakimś charyzmacie władzy. Prezes Kaczyński zaś nazywany jest wręcz sojusznikiem Benjamina Netanjahu. Skąd więc pomysł, że Polska jest odpowiedzialna za część zbrodni Holocaustu? Może mi to jakiś biegły w prawie wyjaśni?

Węglarczyk kończy swój felieton tym, że nowy premier jest jednak szansą dla Polski, bo można się z nim porozumieć na jakiejś, nie wiadomo dokładnie, jak to u Węglarczyka, jakiej płaszczyźnie. Co to może oznaczać? Trudno mi się o tym pisze, bo – powtarzam – nie znajduję w tych sprawach niczego ciekawego. Poza oczywiście zastanawiającą wielce ilości pisarzy w bezpośredniej bliskości sfer rządzących w Izraelu. Nowy premier należy do partii Żydowski dom, ta partia ma koalicjanta, a to znaczy, że musi się dzielić władzą. No więc pan Bennett będzie premierem tylko do 2023 roku, a potem zastąpi go kto inny. Pisarz, scenarzysta, autor książek dla dzieci, muzyki do filmów, żołnierz i artysta w jednym Ja’ir Lapid. Moim zdaniem wygląda ów człowiek groźniej, jednak wolałbym się już porozumiewać z nim niż z Bennettem. Wśród partyjnych kolegów pana Lapida znajduje się człowiek nazwiskiem Gabi Aszkenazi. Z wojska wyszedł jako generał porucznik. On nie jest pisarzem, ale w jego otoczeniu, wśród kolegów z internatu, znajduje się aż dwóch pisarzy. Jakby tego było mało pisarzem jest też brat Benjamina Netanjahu, ale on jest też lekarzem, więc pisanie to w jego przypadku raczej hobby. Nowa koalicja ma więc w swoim składzie kilku autorów, którzy mają ugruntowaną pozycję na rynku, a na zapleczu partii tłoczy się tych pisarzy spory tłumek. Cóż to może oznaczać? Że promowanie treści związanych z Izraelem na światowych rynkach jest ważnym obszarem strategicznym, którego nie dzierżawi się byle komu. I nawet jeśli pan Aszkenazi nie potrafi wystukać sensownego zdania na klawiaturze, ma do pomocy dwóch kolegów z internatu, którzy coś za niego chętnie naskrobią. W nowej koalicji jest także inny generał. On nic nie pisze, za to jego życiorys obfituje w niezwykłe zwroty akcji. Nazywa się ów człowiek Beni Ganc i z tego co zdążyłem się zorientować, jego główną cechą jest nieumiejętność podejmowania decyzji i narażanie podwładnych na śmierć. Jest też, jak mniemam, zaufanym człowiekiem USA w Izraelu. To jest ciekawe połączenie, które może, choć nie musi, wróżyć rychły koniec nowej koalicji (piszę normalnie jak Węglarczyk). Wszyscy przywódcy nowego ugrupowania już przynajmniej raz się ze sobą pokłócili, wszyscy piastowali wysokie funkcje w strukturach wojskowych, a my nie wiemy co to dokładnie oznacza w Izraelu. To znaczy nie wiemy, który reprezentuje Chińczyków, a który Moskwę, bo kto jest człowiekiem demokratów, napisałem wyżej – generał nie potrafiący podjąć decyzji. Może się, wobec tych wszystkich zapętleń, okazać, że nasz ulubiony izraelski polityk Benek i jego wspaniała żona, powrócą niebawem i słonko znów zaświeci nad muzeum Polin i całą okolicą.