Powszechna edukacja i werbunek jako formuły hermetyczne czyli uczmy się od Murzynów

Czasem ktoś pisze do mnie list, w którym składa mi podziękowania za to, co już wydałem i za całą działalność, a to z tego względu, że zmieniło mu to zupełnie sposób postrzegania świata. Ja zaś, za każdym razem zastanawiam się, jak to w ogóle było możliwe? Jasne jest bowiem, że nie mam ani takiego charyzmatu, ani wyglądu, ani głosu, nie pokazuję się też przecież publicznie, żeby hipnotyzować ludzi i narzucać im swoją wolę. To jest po prostu niewykonalne ze względu na przyrodzone moje ograniczenia. A jednak jakoś się dzieje i ludzie zmieniają pod wpływem tego co piszemy tu i publikujemy sposób postrzegania historii i polityki. I nie popadają przy tym w fazy, które dałoby się łatwo unieważnić szyderstwem. Dlaczego tak jest? Nie jest to moja zasługa, ale prosty efekt erozji systemu powszechnej edukacji, który następuje pod wpływem tak zwanych alternatywnych wizji lansowanych przez media społecznościowe i takie zwykłe. Owe alternatywne wizje były zawsze i zawsze miały określoną funkcję do spełnienia – uzupełniały przekaz głównego nurtu edukacji o ciekawostki, których tam nie było.

Ten zaś cały nurt główny był preparatem formatującym populację i komunikację w jej wnętrzu. Po lekkim liftingu zaś łatwo przemieniał się w zestaw formuł werbunkowych. W pewnym momencie, wskutek rozwoju technologii, łatwości dostępu do informacji, likwidacji cenzury, pomiędzy kontrolowanymi przez organizacje dyrdymałami uzupełniającymi wiedzę szkolną i akademicką, takimi jak trójkąt bermudzki, a tą właśnie wiedzą szkolną i akademicką, powstał rozdźwięk poważny, który był widoczny właściwie wszędzie. Do tego doszła indywidualna aktywność ludzi, którzy będąc nerdami albo tylko lekko szalonymi wielbicielami nauk przyrodniczych i humanistycznych, zaczęli produkować własne komunikaty. Na oczach całej populacji zdefasonowano i zdemaskowano największy fetysz epoki oświecenia – powszechną edukację. Mój i Wasz drodzy Państwo udział w tym przedsięwzięciu jest drobny, także w skali kraju, ale mam wrażenie, że znaczący, albowiem my tutaj, jako jedyni chyba, przywiązujemy wagę do formy podawanych informacji i nie ograniczamy się jedynie do aktywności sieciowej. To ważne, albowiem okaże się w przyszłości trudniejsze do unieważnienia. A moment, kiedy trzeba będzie wszystkich nas unieważnić i skazać na zapomnienie nadejdzie na pewno.

Czym jest więc powszechna edukacja? Jest to pewien mit, którym czarnoksiężnicy nowych czasów zaczęli karmić populację przesuwaną z terenów wiejskich do miast, by tam tyrała ponad siły w fabrykach. Mit powszechnej edukacji miał zapewnić tym ludziom szczęście i zorganizować im hierarchię. I tak się stało. Wszyscy zostaliśmy wychowani w tym duchu – że wykształcenie jest najważniejsze. Istotny jest moment, w którym ten mit zaczął się tworzyć. Otóż wtedy właśnie technologia i nauki przyrodnicze ostatecznie i nieodwołanie oderwały się od nauk hermetycznych. Te zaś nie mogły zostać tak po prostu zlikwidowane a więc ich formuły stały się podstawą do rozbudowywania tego, co dziś określa się mianem nauk humanistycznych. Celem powszechnej edukacji nie jest wykształcenie mas. Jest nim coś innego. Formuły, które proponują nauki humanistyczne są w istocie formułami hermetycznymi, a służą do tego, by wykreować grupy adeptów zarządzające lokalnymi podzespołami strzegącymi porządku na określonym obszarze. Nie chodzi o to, by wyłonić takich, którzy najlepiej wszystko zapamiętują, ale takich, którzy reagują na te formuły odpowiednim zestawem emocji. Tak to zostało zaplanowane, ale w praktyce wygląda gorzej. I o tym już pisałem. Hermetyzm paranukowy służy do integracji środowisk i blokowania buntu. Kodziarze nigdy nie przyznają się do tego, że ktoś ich oszukał, bo będzie to dla nich krok samobójczy. Hermetyzm paranukowy czyli powszechna edukacja humanistyczna nie gwarantuje karier najlepszym, bo te kariery są dziedziczne. Tworzy jedynie silnie zintegrowane grupy, które stoją na straży porządku hermetycznego. I my to mogliśmy obserwować. Było to widoczne po reakcji wielbicieli prozy Zbigniewa Nienackiego, na książkę Michała, zatytułowaną „Zbigniew Nienacki vs Charles Dickens”. To przykład małego kalibru, raczej zabawny, ale sami rozumiecie o co chodzi. Są przykłady, może nie bardziej wyraziste, bo ten jest rzeczywiście malowniczy, ale budzące prawdziwą grozę.

Podsumujmy więc – nauki humanistyczne nie służą do kształcenia mas, ale do wyłaniania z tych mas ludzi, którzy po iluś tam latach praktykowania czarnoksięstwa w domach kultury zostaną w końcu dopuszczeni do stołu, gdzie podaje się w rżniętym szkle mocz największych szamanów naszych czasów.

I teraz dwie istotne kwestie. Pierwsza: jeśli ktoś zaczyna demontować te formuły według własnych zasad, a nie według zasad tych, co wymyślili trójkąt bermudzki, staje się wrogiem publicznym. I powinien się cieszyć, że jest niezauważany i lekceważony. Tak jak my tutaj.

Kwestia druga: Czeluść, z której wydobywają się te miazmaty znajduje się w pobliżu wielkich fabryk tekstylnych, które zorganizowane zostały wyłącznie po to, by ułatwić werbunek. Nie widzę bowiem innego celu powstawania takich zakładów, zważywszy na to, że przez stulecia całe produkcja odbywała się punktowo w małych ośrodkach. A skoro mówimy o werbunku, to dotyczą go także wymienione wyżej hermetyczne formuły humanistów. Są one jednak, dla potrzeb werbowników, jeszcze bardziej uproszczone i jeszcze bardziej kłamliwe.

Linkowałem tu ostatnio reklamówkę armii brytyjskiej, gdzie widać, jak imperium próbuje przejąć kontrolę nad religijnym monoteizmem. Chrześcijaństwo już jest przejęte, albowiem prawdziwymi chrześcijanami mogą być tylko poddani króla, a reszta to po prostu papiści albo sekciarze. Teraz pora na islam. No, ale nie tylko. Kolega przesłał mi ostatnio cały zestaw brytyjskich plakatów werbunkowych i takich samych ulotek. Armia adresuje je do ludzi wszystkich ras, stanów, do ludzi posiadających wykształcenie i całkowicie pozbawionych jakichkolwiek horyzontów. Imperialnej armii to nie interesuje, bo ona stoi na straży systemów globalnych i posługuje się globalnymi, udającymi uniwersalizm formułami, które narzuca w systemie przymusu kształconym przez siebie adeptom. No i najważniejsze: do armii królewskiej można wstępować po ukończeniu 16 roku życia. A aplikacje można składać już wtedy, kiedy ma się skończone piętnaście lat i siedem miesięcy. Służba trwa tam około 20 lat, ponieważ jest to armia ochotnicza. Po 20 latach służby, ci którzy zaczęli ją najwcześniej mają około czterdziestki i mogą dalej służyć, ale na innych odcinkach. System ten niczym się nie różni od imperialnego systemu carskiego i przedsiębiorstw wojennych Wallensteina, z czasów Wojny Trzydziestoletniej. Tyle, że jest bardziej wydolny i obiecuje więcej. No i używa do werbunku formuł znanych z systemu powszechnej edukacji. Ot choćby takich, jak ten plakat.

https://en.wikipedia.org/wiki/Recruitment_in_the_British_Army#/media/File:British_Army_Recruitment_poster.JPG

Z tych dwóch problemów wyłania się trzeci, jawnie już pogański. Skąd pomysł, by werbować dzieci? Przecież nie należą to do tradycji chrześcijańskiej Europy. Nie należą nawet do tradycji Zulusów, gdzie do walki szykowali się wyłącznie dojrzali mężczyźni. No tak, ale ujawnia się w tradycji plemion ze środkowej Afryki, które toczą między sobą wojny, także dzisiaj, a ich elementem istotnym jest deprawacja nieletnich. Tak więc wychodzi na to, że nawet wielkie imperium może się czegoś nauczyć od Murzynów.

Porównajmy to teraz z hermetycznymi formułami edukacyjnymi i werbunkowymi, które stosowane są w Polsce. Podam kilka i zostawię je bez komentarza;

Nam strzelać nie kazano

Tak! zemsta, zemsta, zemsta na wroga
Z Bogiem i choćby mimo Boga!

Mrok tajemnic nas otacza,
Pieśń i wiara przewodniczy.

Ciemno wszędzie, głucho wszędzie,
co to będzie, co to będzie?

Do tego dodać jeszcze należy cały literacki dorobek Waldemara Łysiaka, czyli seks grupowy, cycki na wierzchu, a wszystko w wykonaniu egzotycznych dziewczyn z dalekich wysp leżących na morzach południowych.

Na dziś to tyle. Dziękuję za uwagę.