Prawdziwi ludzie

Bardzo rzadko, ale jednak używamy do opisu obecnej sytuacji formuł z zakresu etnologii. I dziś właśnie tak zrobimy. Głównym zaś wątkiem naszych dzisiejszych rozważań będzie pojęcie „prawdziwi ludzie”. Otóż w społecznościach prymitywnych określenie to służyły do odczłowieczania i degradowania innych grup, równie prymitywnych i zorganizowanych wsobnie, wokół własnych wierzeń, własnych hierarchii i własnego porządku. Dla każdego kto miał okazję obserwować takie społeczności z zewnątrz jasne było, że w istocie nie różnią się one od siebie niczym. Pojęcie zaś „prawdziwi ludzie” stosowane za każdym razem w odniesieniu do swojego plemienia, nie służy temu, by rzeczywiście wyróżnić to plemię czymś pozytywnym, bo takich kategorii w ogóle nie było wśród pojęć, którymi operowały ludy prymitywne. Prawdziwi ludzie musieli degradować bliźnich z innych grup, by móc ocalić swoje człowieczeństwo. Możemy śmiało rzec, że w obszarach gdzie nieznane było chrześcijaństwo prawdziwi ludzie musieli do skrajności doprowadzić okrucieństwo wobec bliźnich, podstępy i podwójne myślenie, by ocalić swoją „prawdziwość”. Niczym poza tymi cechami bowiem się nie wyróżniali. Cywilizacja zachodnia potrafiła z tego szydzić, ale w miarę jak oddalała się od chrześcijaństwa stawała się podobna to tych właśnie „prawdziwych ludzi”, którzy w wyrafinowany sposób zabijali bliźnich, niszczyli ich dorobek, palili domy lub sprzedawali dzieci w niewolę. Podkreślam – w świecie zorganizowanym bez miłosierdzia Bożego, gwarancją prawdziwego człowieczeństwa jest tylko okrucieństwo i podstęp. I dziś widzimy to wszystko w pełnej krasie. Prawdziwi ludzie, którzy nie odróżniają sracza od umywalki wkroczyli na ziemie swoich odwiecznych wrogów, którzy nie są „prawdziwymi ludźmi”, są chachłami, Ukrami, dziczą, swołoczą, faszystami i czym tam jeszcze chcecie. Mają co prawda lepsze lodówki, a także inne rzeczy potrzebne prawdziwym ludziom,  ale właśnie dlatego wielki Manitou, który mieszka pod czapką Hitlera pozwolił prawdziwym ludziom ich atakować, by mogli pozyskać oni wymienione dobra i przewieźć je do swoich wigwamów. Tylko bowiem prawdziwi ludzie zasługują na to, by posiadać te cudowne sprzęty. Reszta jest tego prawa pozbawiona.

Ponieważ od czasów kiedy Irokezi mordowali misjonarzy w kanadyjskich lasach wiele się na świecie zmieniło, prawdziwi ludzie mają jeszcze kilka innych narzędzi niż tylko naga przemoc, które służą do tego, żeby pokazać wszystkim dookoła, dlaczego są najlepsi. Na pierwszym miejscu wymieniłby rytualne tańce i śpiewy, które wykonywane są zwykle po spożyciu dużych ilości środków odurzających pozyskiwanych z ekstraktu pochodzącego z gnijących ziemniaków. To może się wydawać dziwne, że akurat substancja takiego pochodzenia służy prawdziwym ludziom, jako podkreślenie ich wyjątkowej pozycji w świecie, ale wynika to wprost z warunków klimatycznych, panujących na obszarach zamieszkałych przez prawdziwych ludzi. Nic poza kartoflami tam nie rośnie. O dziwo wielu ludzi uważa, że trwające nieraz całe tygodnie rytuały prawdziwych ludzi, połączone ze śpiewami i tańcem, to coś niesłychanie atrakcyjnego, choć jasno widać przecież, że wyziera spod tych upozorowanych figur jedynie chęć mordu i zniszczenia. Wielu jednak daje się porwać tym inscenizacjom. Prawdziwi ludzie wiedzą o tym i dlatego produkcja owego ekstraktu z kartofli jest u nich jedną z najważniejszych gałęzi gospodarki. Prawdziwi ludzie prowadzą też grę dyplomatyczną. Ona jest przez przedstawicieli innych narodów, nie mających bezpośredniego kontaktu z prawdziwymi ludźmi, traktowana serio, a to dlatego, że na okoliczność tychże, prawdziwi ludzie myją się, czeszą, czyszczą zęby i paznokcie, a także przebierają się w stroje obowiązujące w świecie dyplomacji. Ponieważ nie potrafią jednak wyzbyć się tego, co w podkreślaniu prawdziwości najważniejsze czyli okrucieństwa i podstępu, uprawiają swego rodzaju kokieterię. To znaczy w świecie sztywnych zasad, próbują przekonać słabych i znudzonych, że można te zasady łamać i to jest coś niesłychanie atrakcyjnego, podkreślającego wyjątkowy status człowieka. Coś, co czyni go człowiekiem prawdziwym, w odróżnieniu od innych, słabych, miękkich, przejmujących się niepotrzebnymi zupełnie skrupułami. W tym miejscu, należy wskazać, że propaganda uprawiana przez prawdziwych ludzi dotyczy każdej sfery życia, także intymnej. Żebyście wiedzieli ile to ja się nasłuchałem od różnych niewiast niesamowitych szczegółów dotyczących żywiołowej bezpośredniości prawdziwych ludzi. Ho, ho…może kiedyś to opiszę w jakiejś powieści obyczajowej. To jest postrzegane, przez wiele osób ze świata, nie znającego realiów, w których żyją na co dzień prawdziwi ludzie, jako cecha niezwykle atrakcyjna i ubarwiająca życie. Mam inne zdanie na ten temat, ale sami wiecie, że nie ma nawet co próbować dyskusji z dziewczynami o takich sprawach. Trzeba by im było postawić przed nosem wiadro gnijących kartofli. Może wtedy jakaś perswazja by odniosła skutek.

Największym triumfem prawdziwych ludzi, który mógł się zdarzyć tylko dlatego, że świat poza ich światem odsunął się od Ewangelii, jest przekonanie, że wtajemniczenie i podstęp to osobisty i społeczny awans. Wobec zaburzonych i niejasnych kryteriów awansu w innych plemionach, wobec – spotykanej bardzo często – degradacji wartości ewangelicznych i usunięciu miłosierdzia z przestrzeni publicznej, na tej niwie prawdziwi ludzie święcą triumfy. I naprawdę nie muszą nikomu aranżować intymnych spotkań z nieletnią czy nieletnim, nie muszą nikomu proponować narkotyków czy udziału w zbiorowym, mającym oczyszczające właściwości, gwałcie, albo morderstwie połączonym z torturami, wystarczy, że rozbudzą czyjąś ambicję i pozyskają kilka średnio wpływowych osób, które zabezpieczą obecność lansowanych przez nich treści w przestrzeni publicznej. To wystarczy, by uniemożliwić usunięcia ich przekazu i otrzeźwienie ludzi, dla których oni – prawdziwi ludzie – szykują różne niepiękne niespodzianki. I tak, dla przykładu, znany geopolityk, odznaczony przez prezydenta, Leszek Sykulski, opublikował wczoraj nagranie wywiadu, jaki przeprowadził z ambasadorem prawdziwych ludzi w Warszawie. W końcu mamy wolność słowa, o co chodzi? Powiedział też, że ci, którzy noszą dziś niebiesko żółte kotyliony będą niebawem nosić czarno czerwone. Takie formuły, połączone ze wspomnieniami żywiołowości prawdziwych ludzi oraz środkami odurzającymi pozyskiwanymi ze zgniłych kartofli utrwalają wiarę w to, że prawdziwi ludzie nie chcą nikomu zrobić nic złego. Jest to wiara, nawet nie naiwna, jest to wiara ofiar, które nie wierzą – sekundy przed egzekucją – że coś złego może im się przytrafić. Ma ona słabe podstawy, jak wszystkie pochodzące spoza zakresu badań etnologicznych argumenty, ale uderza w osobiste deficyty, zaniechania i grzechy ludzi pochodzących z innego porządku niż porządek prawdziwych ludzi. Uważam, że musimy o tym wszystkim mówić otwarcie. Przede wszystkim zaś nie powinniśmy dać sobie narzucić optyki prawdziwych ludzi. Nie jesteśmy bowiem, jako naród i jako osoby przedmiotem badań etnologicznych. Mamy misję. Każdy kto z niej rezygnuje w wymiarze osobistym, społecznym i politycznym, podpisuje cyrograf. Nawet jeśli zdaje mu się, że tego nie czyni. Dotyczy to także tych ludzi, którzy przychodzą tu z przekazem wprost zaczerpniętym z uniwersum prawdziwych ludzi i usiłują mnie przekonać, że się mylę, a oni mają rację. Nie mają. I nawet niech nie próbują.