Publicystyczny pavulon i polityczna heroina

Chciałem dziś poruszyć kilka kwestii niezwykle delikatnych. Zacznę od niektórych komentarzy wczorajszych. Oto pojawiła się wczoraj taka kwestia – kurak od 10 lat konsekwentnie popiera Kaczyńskiego. To jest moim zdaniem rzecz szalenie istotna, a mam na myśli ten sposób opisu i oceny postaw. Ktoś, nie będący w polityce, a jedynie publikujący w sieci, od 10 lat konsekwentnie popiera czołowego, polskiego polityka. Dla kogo to ma znaczenie i jaki jest charakter tego znaczenia? Z całą mocą chcę uświadomić tu wszystkim, że dla Jarosława Kaczyńskiego, to czy ktoś z internetowych publicystów go popiera czy nie, znaczenia żadnego nie ma. To jest folklor, wobec którego można się zachować uprzejmie lub obojętnie. Wykorzystać taką postawę też można, ale tylko wtedy jedynie, kiedy ów publicysta będzie dysponował argumentami przydatnymi politykom. W przypadku naszym oznacza to moc wyprowadzania ludzi na ulice. Ja oczywiście widzę, że kurak bardzo chce nabrać takiej mocy, choćby przez pozywanie Owsiaka, ale widzę też, że nie jest on w tych działaniach samodzielny, a także, że pozywanie Owsiaka to hucpa. Z faktu, że ktoś piszący coś w sieci deklaruje poparcie dla polityka nie wynika nic. Możemy mieć takie złudzenie, to znaczy możemy się tu spierać, jak oceniać taką postawę, ale dla nas także nie ma to najmniejszego znaczenia. Składanie deklaracji poparcia to próba uwiedzenia grup zainteresowanych polityką i pojedynczych ludzi. To także skłonienie tych ludzi do konsumpcji produkowanych przez siebie treści. Takie postawy mogliśmy obserwować wielokrotnie, nie tylko w przypadku kuraka, którego akurat oceniam jednoznacznie. Ludzie chcący zdobyć czytelników deklarowali gorące poparcie dla jakiegoś polityka i dołączali się po prostu do koniunktury. Ja zrobiłem to samo, jeszcze w roku 2009, nie mając ani pewności, że PiS będzie górą, ani nie mając żadnego impulsu w postaci wydarzeń 10 kwietnia roku 2010. Na to nikt oczywiście nie będzie zwracał uwagi, albowiem w opinii powszechnej, liczą się tylko deklaracje składane w momentach dramatycznych. One bowiem świadczą o autentyczności przeżyć. Takie przekonanie dominuje, a ja będę się upierał, że jest ono fałszywe i sprawy mają się całkiem na odwrót. Do czego zmierzam? Do tego, że próby opisu postaw i koniunktur politycznych są skażone błędami na poziomie podstawowym. Największym błędem zaś jest mylenie deklaracji z realizacją. To się zdarza ludziom notorycznie i o tym wczoraj pisałem. Mogę tę kwestię ujmować w taki sposób, albowiem mam najwięcej realizacji publicystycznych w całym prawicowym internecie i wiem jaki efekt one wywołują. Przepraszam bardzo panie i co wrażliwszych kolegów – one wywołują jedynie powszechne wkurwienie – a dzieje się tak dlatego, że zaburzają konsumpcję gołych deklaracji i ich ocenę, która – jesteśmy w sieci – oznacza po prostu kolportaż i zwiększanie popularności tej osoby, która je składa. Nie wiem czy wszyscy rozumieją o czym piszę, ale jeśli nie proszę wziąć po uwagę, że bardzo się staram. Im więcej realizacji tym trudniejszy jest kolportaż propagandy. To jest zależność oczywista. Propaganda zaś w sieci dotyczy przede wszystkim kształtowania postaw. Jakich? Dalekich od wszelkich realizacji. To znaczy postaw obojętnych, postaw bezradnych, roszczeniowych i głupkowatych. Postaw umożliwiających politykom sprzedaż deklaracji bez pokrycia. Żeby politycy mogli te deklaracje sprzedać, najpierw muszą zrobić to – jak na poligonie – publicyści sieciowi. Potem dopiero przygotowane przez nich preparaty testowane są w rzeczywistości. Piszę to wszystko okropnym językiem, ale póki co innego nie ma.

Przypomnę teraz pewien rodzaj postawy konsumenckiej, która do niedawna dominowała na targach książki. Stoimy z tą naszą ofertą, która jest naprawdę niezła, bogata, dynamiczna i kolorowa. Przychodzi dziewczyna i ja zaczynam jej opowiadać o czym to jest. Ona zaś na to – a ma pan coś o tym, jak Stalin Polaków mordował? Tu dyskusja się kończy, bo moja oferta i moje realizacje uniemożliwiają konsumpcję zupek instant z napisem „Stalin oprawca”, nie dlatego bynajmniej, że popieram Stalina. O histeriach takich, jak tak zwane „ciekawostki historyczne” wspominać nie ma po co. O co innego dziś chodzi. Odpaliłem wczoraj jedną z nowych pogadanek Grzegorza Brauna i dosłuchałem tylko do momentu, w którym Grzegorz Braun powiedział – proszę państwa, robią z nami co chcą…dalej nie dałem rady, albowiem wygłaszanie takich kwestii to jest bardzo prymitywne dewastowanie emocji i bardzo niepiękna próba zwrócenia na siebie uwagi. Z Grzegorzem Braunem nikt nie robi tego co chce, nawet jeśli ciąga go po sądach. I jako człowiek reprezentujący postawę niezależną, która jest wzorem dla wielu osób, narażających się potem bez sensu zupełnie, akurat on nie powinien wygłaszać takich kwestii. Ja oczywiście wiem po co on to powiedział, wiem, że pewnie nawet nie zauważył, że coś takiego wydobyło się z jego ust, nie zmienia to jednak mojej oceny. Takie kwestie nie mogą padać. To jest publicystyczny pavulon. Ów pavulon jest oczywiście chłonięty przez ludzi, jak najlepsza gatunkowo heroina, albowiem wszyscy chcą znaleźć się w grupie prześladowanych i dręczonych, którym ciemne siły odmawiają praw podstawowych, ale oni przez swoją niezależność i wyższość moralną w końcu zwyciężają. To jest ulubiona projekcja Polaków i ulubiony rodzaj papki serwowanej przez publicystów i polityków aspirujących dopiero do sfery, gdzie podejmuje się decyzje prawdziwe. Nie idę tą drogą i nawet w tamtą stronę nie patrzę. Nie czynię tego, albowiem wybrałem te całe realizacje, to znaczy wydawanie książek, które w konsumentach deklaracji wywołują jedynie znudzenie. Nie ma tam bowiem nic ekscytującego na pierwszy rzut oka, a jeśli już się coś odnajduje to trzeba przeczytać ze dwa, trzy akapity, jakiegoś wstępnego, zapoznającego człowieka z zagadnieniami, tekstu, żeby wszystko należycie ocenić i się tym trochę zabawić. To jest za trudne i kosztuje czas. O wiele lepiej, w całkowitym stuporze, stymulować mózg deklaracjami. To jest wygodne i umożliwia wymianę poglądów z rodziną. Dlaczego tak czynię? Z czystego egoizmu i z nudów. Nikt, wliczając w to Grzegorza Brauna, nie potrafi dziś zainteresować mnie swoim artystycznym programem. To są wyłącznie cholerne, powtarzalne nudy. Tym większe, im więcej wirusów krąży w powietrzu.

Czy to znaczy, że w polityce nie ma dziś nic interesującego, co zasługiwałoby na nieoczywisty opis? Oczywiście, że są takie sprawy. Wczoraj dostałem na przykład link do wizerunku nowego wiceministra finansów. Sprawa jest banalna, ale skłania do ocen niestandardowych, czyli takich, które lubimy najbardziej. Oto wizerunek nowego wiceministra finansów.

https://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/7,114884,25873644,piotr-patkowski-zostal-nowym-wiceministrem-finansow-kim-jest.html#s=BoxOpImg8

Widzimy jasno, że z zakupieniem piwa po godzinie osiemnastej w sobotę, byłby w przypadku pana wiceministra poważne problemy. I pewnie nie obyłoby się bez okazywania dowodu, a może i wzywania policji. Nie będziemy się tu teraz wyżywać w płaskich szyderstwach, bo okazji po temu było wiele już wcześniej, w innych przypadkach podobnych nominacji. Spróbujmy, mając w pamięci inne przypadki zatrudniania dzieci, w tym dzieci bardzo nierozgarniętych, na poważnych stanowiskach, zrozumieć o co w tym chodzi. Mój opis jest następujący – tak zwana administracja państwa polskiego jest pod rządami PIS traktowana jako teren ćwiczebny, na którym przyszli funkcjonariusze organizacji globalnych, zdobywają szlify i nabierają doświadczenia. Oznacza to, że administrowanie w Polsce, w tym administrowanie finansami ma charakter fasadowy. To zaś znaczy steruje tym ktoś z tylnego siedzenia, a my mamy patrzeć i udawać, że nic nas w tym nie niepokoi. I teraz tak – fasadowość administracji może, choć nie musi, oznaczać, że interes zaraz się zwinie. Mam na myśli Unię. Ci zaś, którzy w nią inwestowali i robili tam kariery, obudzą się z ręką w nocniku. Nowa grupa urzędników, wychowana pod czujnym okiem Mateusza Morawieckiego, zacznie kierować sprawami z poziomu organizacji globalnych, w których będzie awansować. Co to za organizacje, tego nie wiem, ale Wy zapewne wypełnicie tę rubrykę lepiej niż ja. Tak więc nominacja ta, może oznaczać, że przyszłe pokolenia Polaków żyć będą w rzeczywistości znacznie odmiennej od tego co widzimy teraz? Czy lepszej? Tego stwierdzić dziś nie sposób. Na pewno innej i na pewno mniej zależnej od Niemiec, do czego parła z całą siłą poprzednia ekipa. Mój opis jest naiwny i mocno niedoskonały. Można go poprawiać. Na tym dziś kończę, bo spieszę się do swoich realizacji. Aha, a propos, czy ktoś wie jak tam się sprawy mają z ustawą anty- 447?