Rewolucja jako oferta gwarantowana

Zacząłem się wczoraj zastanawiać od jakiego momentu rewolucja ma całkowite gwarancje sukcesu. Co do tego bowiem, że takowe posiada nikt nie ma chyba wątpliwości. Toczy się wojna czyli targi i w pewnym momencie ktoś woła – deal! Tamci mają wygrać, my to gwarantujemy. I rzeczywiście właściwi ludzie wygrywają. Ktoś może zgłosić protest i powiedzieć, że nie każda rewolucja ma gwarancję. Ja się z tym nie zgodzę, ale wprowadzę takie oto rozróżnienie – rewolucja bez gwarancji sukcesu nosi nazwę powstania. Rewolucjoniści zaś prawdziwi, to znaczy tacy, którzy chcą sukces osiągnąć, przede wszystkim zabiegają o gwarancje. Celem w takim razie kontrrewolucji musi być odsunięcie od nich tych gwarancji, bo to jest klucz. Nie może być tym celem gromadzenie armii w stepie, a następnie wymarsz w nieznanym kierunku w poszukiwaniu wroga. To jest droga na zatracenie. Gdyby kontrrewolucja rosyjska była poważna, przede wszystkim zamordowałaby Trockiego, a następnie wysłała kogoś do Nowego Jorku w celu negocjacji z Wall Street takiej zmiany ustroju w kraju, która ocaliłaby jak najwięcej z odchodzącej w przeszłość epoki. Czy to było w ogóle możliwe? Nie wiem, ale zakładam, że tak, bo dewastacja także generuje koszty, a nikt nie lubi przepłacać. Nieracjonalne zachowanie się kontrrewolucji spowodowało umocnienie gwarancji dla Lenina i Trockiego, a takie gwarancje – jeśli zostaną raz wydane – nie mogą być już cofnięte.

Rewolucja francuska zyskała gwarancję sukcesu w momencie zamordowania króla. Skąd się wziął pomysł, by ściąć króla nie muszę nikomu tłumaczyć. Żadne kontynentalne, pałacowe czy wojenne rewolucje nie posunęły się do tego, żeby publicznie mordować pomazańca. Żadne poza jedną, ale ta nie była kontynentalna. Fryderyk II grzecznie poczekał aż jego papa odłoży łyżkę, a zamordowanie Piotra, męża Katarzyny II, przebiegło po cichu i do dziś nikt nie wie, jak go tam dokładnie pozbawiono życia. W Londynie zaś, w połowie XVII wieku zrobili pokazówkę, a potem przerobili ją na towar eksportowy i element niezbędny do uzyskania gwarancji sukcesu rewolucji. Zamach na pomazańca, jest wyraźnym sygnałem, że rewolucja na pewno zwycięży i nic już nie będzie takie jak dawniej. Można zadać pytanie, a dlaczego restauracja monarchii we Francji nastąpiła tak późno i dlaczego zaraz wybuchła nowa rewolucja? Restauracja monarchii w Anglii została sfinansowana przez Wenecjan i to się nie podobało nikomu. Była to jedna z ostatnich, wielkich weneckich inwestycji. Restauracja nigdy nie została nazwana kontrrewolucją, bo ona też miała gwarancje, a jak to ustaliliśmy wczoraj, kontra takowych posiadać nie może i nie powinna. Jak pamiętamy inwestycja wenecka została zastopowana przez ofertę z Amsterdamu i fuzję, jaka się dokonała pomiędzy Londynem, a Amsterdamem. I tu ważna kwestia, czyli kwestia propagandowa. Żadna militarna inwestycja banków nie może być przedstawiona w propagandzie inaczej, jak triumf racji słusznych i triumf sprawiedliwości, a także wolności. Nie inaczej było i jest nadal w przypadku agresji Wilhelma III Orańskiego na Anglię. Agresji poprzedzonej gwałtowną i krótką rewolucją, którą zakończyła w Niderlandach okres „prawdziwej wolności”. O tej rewolucji nie słyszeliśmy wiele, a to ze względu na jej pokazowe okrucieństwo. I to także jest ważna kwestia – pomazańcowi, który przeszkadza w uzyskaniu gwarancji bankowych, można odrąbać głowę. To jest maksymalna opcja na skali okrucieństwa. Demokratycznie wybranym przedstawicielom władzy, którzy blokują fuzję banków, można odrąbać wszystko po kolei, potem ich wykastrować, wypatroszyć i powiesić jak ubite wieprze na drewnianym rusztowaniu. Tak jak to się stało z braćmi de Witt, którzy długo opierali się rewolucji firmowanej przez Wilhelma III Orańskiego. Mała dygresja – dlaczego oni mogli tak skutecznie i długo wywierać presję i dlaczego potraktowano ich tak okrutnie? To była kara za skuteczność. Bracia de Witt mieli po swojej stronie flotę, a czym była flota w XVIII wieku każdy łatwo sobie wyobrazi jeśli porówna ile armat mogła zgromadzić w polu i wlec za sobą nawet spora armia, a jaką siłą ognia dysponowała flota. Karol Gustaw, który asekurował wyprawę Rakoczego na Litwę, miał ze sobą dwanaście armat. Kiedy rok wcześniej Michiel de Ruyter wraz ze swoją eskadrą podpłynął do Gdańska, żeby wytłumaczyć Szwedom iż popełniają poważny błąd próbując wkroczyć do miasta i je obrabować, ilość armat na okrętach przekraczała 1000, słownie – tysiąc. Jedna salwa z obydwu burt każdej jednostki zmiotłaby z powierzchni ziemi miasto i wszystkich znajdujących się w nim mieszkańców, łącznie ze Szwedami, ich końmi, kochankami, psami i kurczętami w klatkach. Nikt nie zaryzykował. Nikt także, a w grę wchodzili król Anglii, król Francji i przyszły król Anglii Wilhelm III, nie chciał ryzykować starcia z flotą, wierną braciom de Witt. Nikt też nie chciał udzielić gwarancji na taką operację. Kiedy więc, małymi krokami doprowadzono do kryzysu i osłabiono pozycję strażników „prawdziwej wolności”, należało ten sukces czymś przypieczętować. I należało wyraźnie pokazać, że gwarancje już są, że rewolucja zwyciężyła.

Wracajmy jednak do Francji. Dlaczego restauracja nie nastąpiła od razu po zakończeniu rewolucji? Ponieważ armia nie była wierna królowi, a banki fuggerowskie, które udzieliły gwarancji nowemu porządkowi stawiały na armię właśnie – czyli na Bonapartego. Istotne pytanie brzmi w mojej ocenie tak – dlaczego Bonapartego nie zamordowano w tak widowiskowy sposób jak braci de Witt? Myślę, że kluczem i odpowiedzią są amerykańskie inwestycje tej rodziny, szczególnie Józefa Bonaprate. To hipoteza, ale ktoś musiał uzyskać gwarancje na życie Napoleona, a potem te gwarancje były przedłużane, aż do momentu kiedy okazało się, że już są niepotrzebne. Nie wiem czyje pieniądze stały za restauracją monarchii we Francji, ale były za słabe, żeby utrzymać władzę pomazańców. Republika odniosła triumf, a dziś zajęła się likwidacją same siebie.

Rewolucja rosyjska także zyskała gwarancje dopiero po zamordowaniu cara i jego rodziny, o czym przez wiele dekad nie wolno było w ogóle mówić. Nie wiem czy ktoś jeszcze to pamięta, ale warto przypomnieć, że nie można było pisać i mówić o tej zbrodni, tak jak nie można było pisać i mówić o Katyniu. Jeśli więc dziś ktoś uważa, że Putin to jest jakaś restauracja legalnej władzy w Rosji, ten chyba oszalał. Putin usiłuje zyskać gwarancje na swoją ekonomiczną rewolucję, która zmieni stosunki w Rosji, tak, by udało się ocalić to, co jest i wprowadzić tyle zmian, by banki były zadowolone. Jeśli on tę autostradę przez Syberię chce zbudować sam, to znaczy, że nie rozumie nowych czasów. Starych zresztą także nie.

Popatrzmy jeszcze na jedną rewolucję, która w mojej ocenie powinna być udziałem Polaków, ale nie jest. Mam na myśli rewolucję węgierską, której wszyscy kibicujemy. Nie wiem do jakiego momentu będzie to miało sens, ale na razie ma. Orban, bardzo przytomnie, przeniósł politykę do rzeczywistości ekonomicznej, a nie geograficznej, historycznej czy propagandowej. On robi propagandę, ale jest ona dyskretna. Nikt bowiem z sąsiadów Węgier, wliczając w to Polskę, nie zgodzi się na reaktywację Wielkich Węgier. To mrzonki. Węgrzy jednak tego chcą i Orban o tym wie. Konstruuje więc pakiet ofert, na które będzie chciał uzyskać gwarancje. Od kogo i na jakich warunkach tego jeszcze nie wiemy. Musimy jednak pamiętać, że bez uzyskania gwarancji rewolucja nie będzie prawdziwą rewolucją i nie odniesie sukcesu. Warto się zastanowić kto może stracić na rewolucji węgierskiej i czy Orban jest spokojny o własne życie. Jeśli bowiem jego projekty się nie powiodą, przeciwnicy polityczni na Węgrzech, którzy – w razie jego klęski – na pewno dostaną od kogoś gwarancje, mogą być bardzo brutalni.

Do czego podobna jest rewolucja węgierska? Moim zdaniem do polityki Fryderyka Wielkiego. Małe państwo z wielkimi aspiracjami bez możliwości wysuwania dających się zrealizować roszczeń, zabiera się za realizację projektu na pozór fantastycznego i uzyskuje na to gwarancje. Projekt więc musi być zrealizowany. Ciekawe co z tego wyjdzie. Jasne jest, że Orban nie wywoła wojny o Górne Węgry ani o Siedmiogród, ale on nie musi jej wywoływać, bo jego polityka nie jest polityką roszczeniową tylko ofertową. To zaś co proponuje ma przynosić korzyści, a nie ruinę. Na dziś to tyle, muszę pozałatwiać trochę spraw.

Zapraszam do naszej księgarni www.basnjakniedzwiedz.pl gdzie do końca wakacji Baśń socjalistyczna kosztuje po 35 zł za tom. Zapraszam także na portal www.prawygornyrog.pl