Technikalia

Nasz sukces zawdzięczamy technikaliom. Rozumiem przez to całkiem nowe, nieznane w roku 2009 i latach późniejszych sposoby opowiadania historii, które budziły zdumienie, śmiech, a nierzadko politowanie. No, ale przyciągały czytelników. Nie na tyle dużo jednak by trwale odwrócić trendy na rynku. I to być może szczęśliwa okoliczność, bo gdybyśmy zrobili za duży zamach moglibyśmy się nie uchować. Niepotrzebnie zwrócilibyśmy na siebie uwagę. A tak większość gawędziarzy sprzedających swoje formaty na masową skalę uważa, że nie się co nami przejmować. Bo na odbiorcę działają stare sposoby.

One już niebawem przestaną działać, a poznajemy to po tym, że na Onecie ukazują się już gawędy o bohaterskich dziewczynach z GL, które likwidowały konfidentów, nie dając się jednocześnie przekabacić akowcom, którzy próbowali je przewerbować. Na rynek weszła właśnie biografia Jana Piwnika, która niczego nie wyjaśnia, ale wskazuje kierunek – demaskacje tak, ale w ograniczonym zakresie i koniecznie z podkreśleniem dylematów moralnych rozmaitej swołoczy. Wszystko podane w rzewnym i nieoczywistym sosie.

Nasi zaś do dziś nie potrafili zrobić hollywoodzkiego filmu o Pileckim, a i wydawanie porządnych książek szło im opornie. Jak to jest, pytam, możliwe, że wyszła ta biografia Piwnika, a nie ukazała się książka Piotra Gontarczyka o Jaruzelskim?

No nic, wracajmy do technikaliów i sukcesu. Jak w każdej dziedzinie tak i w tej, w której działamy, sukces opiera się na nowych, skutecznych rozwiązaniach, które akceptują ludzie. Większość jednak autorów upatruje ten sukces w powielaniu schematów wymyślonych za komuny z całkiem wrogą intencją, albo w schematach pożyczonych z zagranicy. I nawet jak któryś czasem pomyśli, że można inaczej odrzuci to zaraz, bo będzie się bał „reakcji rynku”. Tak, jakby miał na nią jakikolwiek wpływ. Przeważnie o tym, co będzie się sprzedawało decydują dystrybutorzy. Oni są także kierownikami formatów propagandowych, co powoduje, że mają silne ograniczenia. Ostatnio w sieci ukazała się informacja, że ktoś hejtuje stronę Tokarczukowej, ten cały festiwal Góry Literatury w Nowej Rudzie. Był to, moim zdaniem akt rozpaczy, próba zwrócenia uwagi na tę nędzę za pomocą granatu rzuconego w szambo. Tyle, że granat okazał się plastikowy. Nikt, żaden z czytelników nie wie czego chce, co by go zainteresowało i poruszyło. Ci, którzy takie rzeczy deklarują, są albo ambicjonerami domagającymi się uwagi za wszelką cenę i pragnącymi stać w otoczeniu najwybitniejszych autorów, albo w ogóle nie rozumieją o co chodzi. Technikalia zaś, o których piszę to także poszukiwanie sposobów dotarcia do czytelnika bezpośrednio. To autor musi przedstawić ofertę i w początkach naszej działalności taka oferta została tu przedstawiona. Potem była cały czas modyfikowana. Wielcy dystrybutorzy propagandy zaś, próbują dostosować czytelnika do oferty, są przekonani, że autorzy, których wystrugali z kartofla mają moc wychowywania tłumów. No, ale tamci, czyli postkomuna i jej dziedzice, przynajmniej wykazują się jakimś sprytem. Wymyślili choćby ten festiwal w nowej Rudzie, który promują teraz za pomocą prowokacji. Nasi to zupełne dno. Prezes ogłaszający, że cele nowego ruchu biało-czerwoni są wzniosłe i przez to trzeba wyskakiwać z kasy, to całkowite horrendum. O jakimś festiwalu literatury możemy w ogóle zapomnieć, bo miałoby to charakter jakieś zbiorowej onanii, na którą nikt nie chciałby patrzeć. Podejmowano zresztą takie próby, ale i tak zawsze chodziło o to, by wypromować tych samych, a potem rozejść się do domów w poczuciu bezradności. To zaś wskazuje na jedno – PiS i środowiska prawicowe nie mają oferty dla kolejnych pokoleń. I nie chcą jej mieć, bo ewentualne skonstruowanie tej oferty zmiotłoby z planszy dotychczasowych mistrzów pióra i żywego słowa, którzy kadzą otoczeniu prezesa. Książki Krasnodębskiego są już na allegro dostępne poniżej 10 zł za egzemplarz. To samo będzie z Legutką i innymi. Stary, zapożyczony od komunistów sposób opowiadania o Polsce i jej sprawach, poprzez moczarowskie kawałki o partyzantach, albo reporterskie ekscytacje a la Andrzej Szczypiorski już dawno nie działa, a klęska wyborcza jeszcze to podkreśli. A skoro tak, nie można się tego trzymać, bo polecimy w dół razem z tym całym zestawem, Bo na to się zanosi. Na początku rządów PiS Piotr Gliński zapowiadał powstanie wielkiego ośrodka produkcji filmowej. Publicznie to wyśmiałem, jak również wszystkie propozycje dotyczące filmów tak zwanych hollywodzkich, które miały być kręcone w czasach rządów PiS. Nic takiego nie nastąpiło. I nigdy nie nastąpi, no chyba, że postkomuna wyłoży kasę na produkcję filmu o bohaterskich partyzantach Gwardii Ludowej. Co może się stać wcale łatwo. Nikt uporczywie nie chce po tak zwanej naszej stronie zrozumieć, że sprawy są poważne i nie chodzi tu o lans kilku osób ze środowiska, które działają i markują skuteczność tylko dlatego, ze są solidnie dofinansowane. Same z siebie nie mogą nic i nie znaczą nic. Chodzi o zmianę sposobu myślenia. To zaś wymaga planu, inwestycji i ludzi, tego wszystkiego PiS nie posiada. O ludziach to w ogóle szkoda gadać, plan który był wdrażany okazał się kulawy, a winę za jego okulawienie zrzuca się na wyborców. Co do inwestycji mamy tę samą sytuację – żeby ratować co się da potrzebne są zrzutki.

Żeby zwrócić na siebie uwagę nie można przemawiać do ludzi z fałszywą intencją, to po pierwsze, a w ostatnim czasie wszyscy działacze PiS, z wyjątkiem może Beaty Szydło, to właśnie czynią. I dziwią się jeszcze, że zostali zdemaskowani, że nie budzą entuzjazmu, zaufania i ludzie nie chcą na nich patrzeć. Nie chcą, bo uważają ich za nieudaczników i oszustów. I to bez względu na to ile lajków, subów i pochwał zbiera Telewizja Republika. Proces ten pogłębiając się stale doprowadzi w końcu do trwałego sojuszu pisowskich propagandystów z postkomunistami. Bo okaże się, że mówią oni tym samym językiem, którego nikt oczywiście nie chce słuchać, ale to nie ma znaczenia, bo dystrybucja będzie przejęta. Zacznie się więc kolejna odsłona wesołego oberka połączonego z roszczeniami i pretensjami do widzów, czytelników i wyborców. A być może powstanie także wówczas film o Pileckim, który – wyraźnie to zostanie pokazane – o mało nie został komunistą, bo zakochał się w tej Wandzie z Gwardii Ludowej, ale jakiś bezkompromisowy ksiądz pedofil zagroził mu piekłem i popchnął w kierunku decyzji i postaw nieodpowiedzialnych.

Powiem tak – niech robią co chcą, my mamy inne projekty i musimy je realizować, żeby przeżyć. Mozolimy się też z codziennością i sprawami bardzo konkretnymi, których rozwiązanie nie jest łatwe. Tak, jak codziennie apeluję do wszystkich mających wolę i chęć pomocy, by wsparli moją zrzutkę. Zbieram pieniądze na lokal dla Saszy i jego córki Ani, sytuacja nie jest łatwa, bo muszę coś konkretnego zebrać do końca lipca. Sasza zaś jest naszym reżyserem, dzięki któremu pojawiają się nagrania i pomaga w różnych sprawach biurowo wydawniczych. Bez niego bym sobie już nie poradził. Nie tylko dlatego, że robię się coraz starszy, ale zwyczajnie z tego powodu, że obowiązków przybywa, a ten rok jest zupełnie wariacki, zamiast pisać książki, zajmuję się technikaliami właśnie, które są oczywiście ważne, ale najchętniej zwaliłbym je na kogoś innego. Dlatego bardzo proszę – jeśli możecie – pomóżcie. Tym, którzy już pomogli składam wielkie podziękowania. Link do zrzutki jest tutaj

Link do zrzutki jest tutaj

https://zrzutka.pl/fymhrt?utm_medium=mail&utm_source=postmark&utm_campaign=payment_notification