W poszukiwaniu dzikusa, ale oswojonego…

Widać gołym okiem, że narracje, czy to globalne, czy lokalne, swojskie nie mogą sobie poradzić bez dzikusa. Problem w tym, że dzikus musi być albo martwy, albo łatwo oswajalny. Gdzie globalna propaganda lokuje źródła cywilizacji, wszyscy dobrze wiemy. W mieście, albo może nawet konkretniej,  w jakiejś redakcji o profilu lewicowym, może to być nawet tylko serce dziennikarki, działaczki ruchu na rzecz wyzwolenia czegoś lub kogoś. Tam bije źródło prawd kardynalnych zapewniających spokój i porządek na całym świecie, który – w propagandzie globalnej – nie jest bynajmniej boży, ale wspólny.

Lewica ponosi za każdym razem duże koszta swojej działalności, właśnie z tego powodu, że nie rozumie istotnego znaczenia wyrazu „wspólny”. Ono zaś jest następujące – wspólny to taki, który zakłada, że większość jest z udziału w prawach wykluczona. Nie może być inaczej, bo wobec powierzchownej warstwy znaczeniowej słowa, umyka jego praktyczny sens – prawo musi być dystrybuowane. A skoro jest wspólne dystrybutor jawny wywołuje sprzeciw, bo ma uprzywilejowaną pozycję. To się ludowi, który jest, że się tak brzydko wyrażę konsumentem praw, nie mieści głowie. Kłopot z dystrybucją równości natychmiast wywołuje potrzebę skonstruowania jakiejś niejawnej hierarchii, która za pomocą rewolweru i bata, będzie utrzymywać w wykluczonym ludzie przekonanie, że jest szczęśliwy, bo ma dostęp do pełni praw. I tak jest zawsze, tyle że wrażliwe dziewczęta muszą się o tym przekonywać co 50 lat na własnej skórze, albowiem ich wrażliwość podpowiada im, że tym razem na pewno będzie inaczej.

Równi i wolni jesteśmy wobec Boga i praw naturalnych, które – znów przepraszam – dystrybuowane są poprzez system hierarchiczny, a on musi mieć charakter sakralny inaczej prawo nie działa, o czym wie każdy, kto był w polskim sądzie i każdy kto śledzi bój z tworem, nazywanym kastą sędziów.

Wracajmy jednak do dzikusów. Lewica i w ogóle ludzie wierzący w postęp muszą mieć do dyspozycji dzikusów, albowiem ci usprawiedliwiają ich istnienie. Dzikus w świecie gdzie rządzą zasady bożej równości nie jest żadnym dzikusem, ale człowiekiem, który po przejściu przez system edukacji, może robić cywilną czy jakąś inną karierę jak wszyscy. Przykłady można mnożyć, ale wystarczy na razie prezydent Juarez. On oczywiście niczego nie zrozumiał z nauk, która mu ojcowie franciszkanie kładli do głowy i został demokratą, a potem zbrodniarzem wojennym. I jeszcze mu się zdawało, że to dzięki demokracji Indianie w Meksyku żyją, w biedzie co prawda, ale na równi z innymi, a nie są zamknięci w rezerwatach.

Dzikus jest potrzebny, bo lewica wymyśliła system, który można określić, ujawniając jego istotne funkcje, obsługą dzikusa. Możemy też ująć rzecz szerzej po tym, że ktoś, jakaś partia lub lider wierzy w istnienie dzikusów i rozciągnięte w czasie ich cywilizowanie, poznajemy, że jest to w istocie człowiek lewicy.

Dzikusy występują w propagandzie w dwóch wersjach. Pierwsza to ta, dająca lewicy uzasadnienie istnienia i wszystkich przestępstw, które ona popełnia, czyli dzikus, którego cywilizuje się w nieskończoność, bez szansy na ostateczny sukces, albowiem on eliminuje lewicę jako formację ideową i polityczną.

Istnieje też dzikus groźny i ten służy także do uzasadniania posunięć lewicy, ale posunięć jawnie zbrodniczych. Mają one swoje źródło, jak cała lewica, nie w sercach wrażliwych dziennikarek z postępowych periodyków, ale w bankach, które dawno temu finansowały ekspedycje mające cywilizować dzikusów żyjących za morzem. Ktoś powie, że te ekspedycje naprawdę niosły cywilizację. Nie zgadzam się z tym. One, w ujęciu, które dziś zastosowałem, przygotowywały grunt pod działania partii lewicowych, co dobrze widać było i widać nadal w Ameryce Południowej.

Nasz kłopot polega na tym, że lewica nie chce już szukać dzikusa na odległych wyspach, ale gdzieś w pobliżu. Dobre dzikusy są masowo zwożone do Europy, po to, by po staremu uzasadniać poczynania ciężkich wariatek, kolportujących lewicowe memy. Złe dzikusy zaś muszą się ujawnić czym prędzej, by dać lewicy poczucie, że ma o co i z kim walczyć, przez najbliższe dekady, a także gwarancję, że zwycięży.

W serialach, filmach, reportażach i pogadankach produkowanych przez lewicowych lub z lewicą sympatyzujących ludzi, zły dzikus mieszka na prowincji. I możecie nie wiem ile czasu zmarnować na tłumaczenie tym ludziom, że żadnej zacofanej prowincji już nie ma, albowiem lewica i demokraci, uzasadniając swoje istnienie, ucywilizowali już dawno wszystkie zadupia, podnosząc koszt tego procesu do niewyobrażalnych rozmiarów. To nie ma znaczenia, albowiem zbliżamy się do momentu, kiedy potrzebny znów będzie zły dzikus. Tego zaś, podnosząc koszt tej operacji do niebywałych rozmiarów, trzeba będzie pokonać. Wskazując przy tym jawnie jak straszną ma on duszę i jak bardzo nie nadaje się do tego, by go cywilizować pokojowo.

Są miejsca, takie jak Polska, gdzie ze złym dzikusem trzeba się liczyć i trzeba nań jeszcze uważać. Stąd w naszym grajdołku toczy się walka o to, kto zajmie miejsce złego dzikusa i na jakich warunkach potem ten co zwyciężył w plebiscycie, da się pokonać, ile weźmie za dorobienie sobie gęby potwora i gdzie dożywał będzie starości. Taki spektakl mamy przed oczami właśnie, a rozgrywa się on dlatego, że chętni na stanowisko złego dzikusa mają ciągle jeszcze gwarancje nietykalności. I mogą przez to negocjować z lewicą przyszły swój los i profity jakie będą zeń ciągnąć. Kto im daje te gwarancje? My. Te gwarancje dajemy rodzimym naszym kandydatom na partię złych dzikusów my, czyli ludzie nie zgadzający się na lewicowe narracje w przestrzeni publicznej. Jest nas ciągle zbyt wielu, by można było nas zlekceważyć. Pozory muszą być zachowane, pytanie jak długo? Minister Gowin już zapowiada sojusz z PSL, czyli tą partią, która będąc w istocie neopogańską siłą reprezentującą tradycje barbarzyńskich wspólnot osiadłych nad dolnym biegiem wielkich rzek w późnym neolicie, dobija się do stanowiska złego dzikusa i chce rozpocząć ostateczne targi z każdym kto da więcej. I Gowin jako pierwszy się zgłasza i wpłaca wadium. Czekamy, kto będzie po nim i kto jeszcze wyrazi chęć zostania złym dzikusem, który da się pokonać w nowym sezonie przedstawień, granych nad Wisłą. Pozostaje kwestie ile będą kosztować bilety i czy na salę wpuszczą ochrzczonych.