Widziałem rapującego księdza

Wczoraj w telewizji go widziałem, a nie była to najgorsze, co udało mi się tam zobaczyć. Rapujący ksiądz wystąpił w programie Ryszarda Makowskiego, znanego prawicowego muzyka, który sercem i duszą poparł PiS i dlatego teraz ma wypuszczony w dzierżawę program telewizyjny, do którego zaprasza kogo chce. No i był ten ksiądz, a ja oglądałem go w towarzystwie córki, która powiedziała, że jeśli cokolwiek przyciągnęłoby jej rówieśników do Kościoła to właśnie ktoś taki. Po tych słowach zaczęliśmy oboje szydzić z biednego księdza, który miotał się po scenie i rapował – w lewo, w prawo, którą pójdziesz ścieżką…!? Wszyscy rozumiemy co to jest – wyraz absolutnej bezradności wobec wyzwań tego świata i wyraz absolutnego niezrozumienia kwestii jakie ten świat stawia przed człowiekiem. Jest to także próba kokieteryjnego bardzo oswojenia wszystkich strachów, które czekają na duchownych i ludzi Kościoła. Oni zaś próbują sobie z nimi radzić tańcem i piosenką. To jest katastrofa, której skutków nie chcę bardzo oglądać, ale obawiam się, że wszystko ułoży się tak, że będę jednak musiał. Jeśli zaś chodzi o zachowania kokieteryjne, jest taka scena w jednym z kolejnych odcinków filmu „Alien”, kiedy potwór urodził już, poprzez połączenie z komórkami człowieka, jakiegoś takiego mutanta, który patrzy prawie po ludzku. I jeden z naukowców obecnych na statku, oszalały z przerażenia, próbuje coś do tego stworu zagadywać, a tamten odgryza mu głowę. Tu będzie tak samo. Tyle, że rapujący ksiądz jeszcze tego nie wie, ale uważa, że najpoważniejsze doświadczenie życiowe, jakie go spotkało, to była praca na oddziale z chorymi na raka. Ja wiem, że to trudne, ale równie trudne jest dziś znalezienie wśród celebrytów kogoś, kto jeszcze nie był na oddziale onkologicznym, wliczając w to oddziały dziecięce, i nie ma przymusu opowiadania jakie to straszliwe wrażenie na nim wywarło. Powiem oględnie – nie jest dobrze kiedy człowiek sam prowokuje potwora, bo mu się wydaje, że tamten mądrze patrzy.

Prócz rapującego księdza były jeszcze festiwale piosenki. Klikałem po kolei na wszystkie trzy. Jeden był to jakiś wakacyjny festiwal z dwójką, który zjechał do Chełma, drugi to cygańsko-słowiański bal, a trzeci przeznaczony był dla ekologów. Zacznę od tego trzeciego. Ktoś najwidoczniej uznał, że do zorganizowania koncertu nie potrzeba już ludzi, którzy potrafią grać i śpiewać, nie potrzeba także dźwiękowców. Wystarczą pieniądze, playback i ludzie, którzy imitują wydawanie dźwięków. Żeby wszystko spełniało standardy, muszą oni tylko robić takie miny, jakby coś głęboko przeżywali. Chodzi o krzywienie ust i mrużenie oczu, tak by publiczność była przekonana, że oto widzi jakąś ekspresję wywołaną głębokim przeżyciem muzyki płynącej z instrumentu obsługiwanego przez samego wykonawcę. Jest to oczywiście gówno prawda. Najśmieszniejsze jest to, że wśród wykonawców był facet, co grał w filmie „Exterminator”, bardzo śmiesznym uważam, a występował tam w roli muzyka, który musi zbeszcześcić swoje młodzieńcze ideały i grać chałtury. W filmie przeżywa to bardzo. Na żywo nic nie było po nim widać. Wyszedł, playback zagrał, on zrobił twarzową ekspresję i gotowe. Można iść do kasy. Potem byli jacyś ludzie, którzy już nic, ale to nic nie potrafili. Nawet ubrać się na festiwal nie potrafili. Dziewczyna wystąpiła w niebieskiej, załamującej się i twardej jak tektura sukienczynie, a chłopak w jakiejś marynarce z folii. Koleś z basem też w czymś wystąpił, ale nie pamiętam z czym. O czym śpiewali nie sposób stwierdzić bo ekspresja twarzy zasłaniała wszystko. Od razu przypomniał mi się Marek Grechuta, który wykonując swoje piosenki stał sztywny jak kołek i ani jeden mięsień nie drgnął na jego twarzy. Coś niepojętego.

Festiwal cygański był jakąś powtórką, albowiem wystąpiła tam sławna Izabela Skrybant z Tercetu Egzotycznego, która już od dawna przecież nie żyje. Ja przeżyłem wstrząs, albowiem wiara w to, że Cyganie mają wrodzony dryg do muzyki i tańca, a także ładnie śpiewają, tkwiąca głęboko w moim sercu, została złamana raz na zawsze. Byli trochę lepsi od ekologów, ale ze sceny wiało nędzą tak straszną, że można by tym było zabić wszystkie kosmiczne stwory. Publiczność jednak bawiła się bardzo dobrze, albowiem w tego rodzaju propagandzie, a jest to propaganda, chodzi o penetrację płytką. Inna nie jest potrzebna. Głębokimi penetracjami dusz zajmowali się towarzysze z baletu „Bolszoj” i podobnych organizacji, których członkowie ćwiczyli długie miesiące zanim w ogóle pozwolono im wejść na scenę.

Festiwal z Chełma plasował się najwyżej w tym układzie, ale tylko dlatego, że sprzęt był wypożyczony z telewizji. Wykonawcy bowiem, gdyby pozostawić ich samym sobie, zabrać Norbiego i tę jego laskę od konferansjerki, pozabijaliby się o siebie nawzajem, tak intensywnie przeżywali wykonywane przez playback utwory.

Na koniec odniosę się do tekstu Bożeny, który się tu pojawił wczoraj niespodziewanie. Otóż z tymi booktuberami i katolickimi naganiaczami promującymi wartości z uduchowioną miną, jest dokładnie tak samo, jak z wykonawcami występującymi na omówionych festiwalach. Oni mówią z playbacku. Nie mają własnego tekstu, ale tekst ze scenariusza. Ich zadaniem zaś jest przekonanie wszystkich, że nie ma żadnych potworów, a jeśli komuś się zdaje, że są, to muszą tego człowieka przekonać, że one bardzo mądrze patrzą i można z nimi negocjować, jeśli oczywiście wykażemy zrozumienie dla ich potrzeb i zamierzeń. Ludzie ci mają też pilnować, by dyskusja publiczna, która musi się toczyć, by zachować pozory pluralizmu, nie przekroczyła określonych granic. I Samołyk to wie. O jego nieautentyczności świadczy to właśnie, że poddał pod głosowanie pomysł zapraszania gości. Przecież nie jest idiotą, prawda? Wiedział kogo ci ludzie wymienią. Wyobraźmy sobie, że ja słucham dobrych rad, których mi udzielacie i zapraszam na konferencje osoby, które wy chcecie tam widzieć. No co by to było przecież. Dajcie spokój.

Żeby dyskusja o Kościele była prawdziwa, nie może się toczyć wokół problemów wiernych, jak to się zdaje rapującym księżom, ale wokół problemów Kościoła i tego, co niektórzy nazywają soft power. Najważniejszym według mnie elementem tego obszaru są historie świętych. Jeśli je porzucimy, zlekceważymy, odłożymy na bok, żeby porozmawiać o problemach szesnastoletnich onanistów, będzie po nas. No, ale do tego, by było „po nas” służą tacy ludzie jak Samołyk. Im bardziej się zapierają, że nie, im bardziej są autentyczni, wrażliwi i im większa ekspresja maluje się na ich twarzach, tym bardziej się demaskują. Całe szczęście, większość świętych Kościoła, to byli ludzie żyjący na pustkowiu, w oddaleniu od zgiełku świata i ludzkich osad. I do do nich przychodzili wierni, a nie na odwrót. Oni nikogo nie szukali i nikogo do niczego nie musieli przekonywać. Dobrze by było, gdybyśmy ich sobie przypomnieli, odkładając na bok ekspresję sceniczną biskupa Rysia i innych duchownych oraz świeckich, którzy próbują zainteresować swoimi występami ludzi normalnie korzystających z oferty zespołów cygańskich. Ja na początek proponuję św. Idziego.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-i-2/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-ii/