Czy próba kanonizacji Jana Husa jest elementem wojny hybrydowej prowadzonej przeciwko Kościołowi?

Są ludzie odznaczający się łatwością filozofowania, to znaczy łączenia w logiczne ciągi wypadków, poglądów, osób i zjawisk, w których każdy z osobna element jest wyrwany z kontekstu. Wszystkie zaś razem tworzą nowy kontekst, inspirujący i dla wielu osób ciekawy. Być może ma to swoją nazwę, ale ja, ponieważ nie mam łatwości filozofowania, nie znam jej i nie potrafię zastosować.

To wyrywanie z kontekstu, szczególnie historycznego, jest charakterystyczne dla ludzi występujących w obronie Kościoła i budujących różne rzewne narracje, które służyć mają uwzniośleniu przekazu i jego uwspółcześnieniu. W praktyce chodzi zwykle o to, by wydarzenia i postaci z przeszłości wpleść w aktualną walkę propagandową lub w jakieś wymierzone w dogmat podstępy.

Ja ten numer widziałem i w wykonaniu świeckich i w wykonaniu księży, ale mistrzem tej ekwilibrystyki jest redaktor Terlikowski. Ostatnio opublikował on na deon.pl felieton na temat możliwej kanonizacji Jana Husa. Terlikowski był w Pradze, stanął na wielkim rynku i się zainspirował pomnikiem. Ciekawe co by było gdyby Terlikowski pojechał do Nowego Jorku i wlazł na statuę wolności? Lepiej o tym nie myśleć.

Przyznam, że nie wchodziłem nigdy na portal deon i to co tam zobaczyłem zdziwiło mnie bardzo. Szczególnie zaś ilość dętych dylematów z jakimi musi mierzyć się rzekomo współczesny katolik. No, ale nie o deonie jest ten tekst. Jan Hus jest postacią wyrwaną z kontekstu politycznego i gospodarczego swoich czasów, ustawioną w niejasnym kontekście teologicznym i historycznym. Jest postacią często zakłamywaną i wykorzystywaną propagandowo. Dlaczego Jan Hus nie może być świętym? Bo zaprzeczał transsubstancjacji. Nie wierzył w żywą obecność Chrystusa w Eucharystii. I to w zasadzie sprawę załatwia. A jednak ciągle mówi się o rehabilitacji lub kanonizacji Husa. Dlaczego? Ma to wymiar polityczny i jest wyrazem słabości i pogubienia hierarchów. Tak sądzę, choć mogę się mylić. Jeśli Kościół chce kokietować Czechów, nie może używać wyrazu rehabilitacja. Jeśli zaś idzie o dogmaty, to przypomnę, że nie można było kanonizować księdza Skargi, bo krążyła plotka, że mógł być pochowany żywcem i przed śmiercią złorzeczyć Bogu. Terlikowski zaś chce kanonizować Husa, w imię dialogu pomiędzy chrześcijanami.

Może więc, na tyle na ile to możliwe, w krótkim tekście osadźmy Jana Husa na powrót w historycznych kontekstach. Skąd on się wziął? To zaskakujące, że chłopskie dziecko robi taką karierę. Jan Hus, jak wielu innych kaznodziejów i prekursorów humanizmu, przeszedł charakterystyczną drogę. Drogę, której póki co żaden historyk nie opisał i chyba już nie opisze. Oto, podobnie jak Grzegorz z Sanoka, zniknął dnia pewnego w młodym bardzo wieku na wiele lat, a następnie odnalazł się na uniwersytecie, gdzie zrobił karierę. Podobnie jak Grzegorz z Sanoka, charakteryzował się melodyjnym i dźwięcznym głosem. To jest dość wyraźna sugestia, którą można spotkać w niektórych publikacjach. Młodzi chłopcy, znikali gdzieś, a następnie odnajdywali się w ośrodkach akademickich z gotowym życiorysem, przygotowaną karierą i misją no i tą umiejętnością śpiewu, wynikającą być może z kastracji.

Hus wzorował się na Wycliffie. Jego z kolei teksty zostały przewiezione z Anglii do Czech przez dworzan królowej Anny, żony Ryszarda II, nieszczęśliwego króla pederasty, którego rodzina Lancaster zmusiła do abdykacji, a następnie zamordowała. Do czego Wycliff potrzebny był w Anglii? Do oderwania tronu od ołtarza i systemowego rabunku klasztorów, co miało wzmocnić budżet na wojnę z Francuzem. To się z różnych względów nie powiodło, ale wzór pozostał. Ludzie, którzy wykreowali Husa, dobrze wiedzieli do czego służą heretyckie idee, a w biografii samego Husa, przeczytać możemy, że on sam zetknął się bardzo wcześnie z antagonizmami czesko-niemieckimi, który miały podłoże gospodarcze. Co to znaczy? Czesi, korzystając ze słabości króla Wacława, przyrodniego brata Zygmunta Luksemburskiego, cesarza i króla Niemiec, chcieli przejąć władzę w całym kraju. Co to znaczy Czesi? To znaczy magistrat praski, szlachta z północnych prowincji i inne miasta, a także część duchowieństwa. Żeby przejąć władzę, trzeba zneutralizować króla, co łatwo się udało. Trzeba też zawładnąć uniwersytetem i rynkiem żywności. I to właściwie wszystko. Uniwersytet w Pradze, Czesi przejęli szantażują króla. Z uczelni wyrzucono Niemców i Polaków, około 2 tysiące studentów odeszło, a w Pradze pozostało ich jedynie 500. Aha, Hus był spowiednikiem królowej Zofii, a jak sobie do tej informacji dołożymy inną – negował zasadność ekskomuniki i absolucji, to w zasadzie mamy przed oczami mechanizm jaki posłużył praskiemu gangowi do wywierania presji na króla Wacława.

Wszystko to odbywało się w wielkim chaosie i fermencie, albowiem jednocześnie rządziło trzech papieży. W takiej sytuacji grupki cwaniaków, pod pozorem reform religijnych szykowały wielką zmianę stosunków własności w różnych miejscach Europy. Hus zaczął tym ludziom w pewnym momencie przeszkadzać, a wymuszony przez cesarza sobór w Konstancji, był dobrym pretekstem, by mistrza Jana tam wysłać z kategorycznym nakazem, żeby nie dopuszczono do jego powrotu. Piszę to, uwiedziony wdziękiem opowiadania Egona Erwina Kischa, który odwiedził przed II wojną światową celę Husa w Konstancji. Okazało się, że cela ta, w latach dwudziestych była mieszkaniem miejscowego pastora, który rezydował tam razem z córką. Był to wielopokojowy apartament, niewiele zmieniony od XV wieku.

W Konstancji duchowni katoliccy proponowali Husowi ucieczkę z celi, ale on się na to nie zgodził. Dziś podaje się ten fakt, jako przykład jego niezłomnej postawy i szlachetności. Przypuszczam, że było inaczej. Hus bał się wracać do Pragi, być może liczył na łaskawość cesarza, który – to hipoteza – uważał go przecież za osobistego wroga swojej rodziny, człowieka, który miał wielki wpływ na jego szwagierkę i brata. No i był uwikłany w tą rywalizację czesko-niemiecką o podłożu gospodarczym. Przypomnijmy, że reakcją na spalenie Husa była pierwsza defenestracja praska, czyli likwidacja tych rajców, którzy zadeklarowali wierność królowi a nie miastu. Potem zaś rozpoczęło się tak zwane powstanie. To znaczy grabież majątku Kościoła i katolickiej szlachty, gwałtowne zbrojenia, pod wodzą Jana Żiżki, a potem jeszcze wycinanie opozycji wewnątrz ruchu. Kraj był dobrze przygotowany do obrony i mowy nie było, żeby to był przypadek. Do tego wystąpienia Czesi przygotowywali się od dawna. Hus był ich przynętą na cesarza, który dał się złapać i ugrzązł w długoletnim konflikcie, który nazywamy dziś krucjatami antyhusyckimi.

Dyskusja o tym, czy Hus powinien zostać świętym jest bezprzedmiotowa i służy temu jedynie by atakować Kościół od środka. Pojawiło się tu wczoraj, w jednym z komentarzy, pojęcie wojny hybrydowej. Przytomnie zauważyłem, że żadnej wojny hybrydowej nie ma. Istnieje ona tylko w umysłach i publikacjach różnych proroków mniejszych, takich jak Bartosiak. No chyba, że naszą rzeczywistość uznamy za wojnę hybrydową, no ale jeśli tak, to musimy się mocno trzymać za kieszenie, żeby nam ich nie wydrenowano, w celach werbunkowych. Jeśli już chcemy, na tak zwanego chama, o tej wojnie hybrydowej bajdurzyć, to coś na jej kształt toczy się przeciwko Kościołowi. Zaś jednym z najważniejszych wrogów Kościoła w tej niby wojnie jest Terlikowski, który zaczyna swoje rozważania od kanonizacji Husa, potem gładko przechodzi do pedofilii w Kościele, której zapewne by nie było gdyby Husa kanonizowano, a kończy rzecz takim oto passusem:

Sobór Trydencki, choć wprowadził wiele istotnych dla katolicyzmu dogmatów, jednocześnie wyznaczył kurs, który zakończył się przesadnym wywyższeniem kapłaństwa kosztem innych powołań, ograniczył rolę świeckich i wprowadził typ pobożności, w którym posłuszeństwo pozostaje najważniejsze. Efekty tego myślenia zbieramy zaś dzisiaj, bo jednym z powodów skandali seksualnych pozostaje zakorzeniona w pewnym typie post-trydenckiej duchowości model klerykalizmu.

Najlepsze jest to: zakończył się przesadnym wywyższeniem kapłaństwa kosztem innych powołań.

Gdyby nie to przesadne wywyższenie kapłaństwa, kosztem na przykład powołania do życia w małżeństwie, zarówno Terlikowski jak i Terlikowska mogliby zostać hierarchami w Kościele. Bo w zasadzie czemu nie? Skoro małżeństwo, szczególnie wielodzietne, równe jest kapłaństwu, to ci, którzy są szczególnie predestynowani do życia w małżeństwie, mogą być także hierarchami Kościoła. Najpierw duchownymi, potem biskupami, a na końcu kardynałami. A niejeden przykładny małżonek mógłby nawet pomyśleć o zostaniu, hmmm, papieżem….

Kobiety także mogłyby myśleć o karierze duchownej, bo kapłaństwo kobiet, wobec zrównania kapłaństwa z małżeństwem, można by przecież rozważyć i zaakceptować. Można by wtedy także wokół takiej biskupiej rodziny zorganizować diecezję i pobierać opłaty za wszystkie czynności administracyjne. Czy to by nie było dobre wyjście? I ileż kobiet mogłoby się wtedy spełnić w roli kapłanki domowego ogniska? Myślicie, że żartuję? Aha, poczekajcie jeszcze parę lat.

Jan Hus był kaznodzieją i to go stawia na przeciwległym biegunie wobec Maksymiliana Kolbe, który był człowiekiem czynu. Ja zaś mam takie pytanie, które dręczy mnie od wczoraj, kiedy to prześledziłem komentarze pod tekstem o werbunku. Czy uważacie, że Maksymilian przygotowywał swoich wiernych na wojnę? Tak tylko pytam, bo pojawiło się wczoraj tyle ciekawych spostrzeżeń dotyczących katastrofy, która za chwilę nastąpi, że mnie to aż zastanowiło. A nie dość jeszcze, to podsunęło mi taką oto myśl, czy szykując się na rzeczy ostateczne, nie jesteście czasem heretykami, wielbicielami Husa, który straszył z ambony swoich słuchaczy różnymi plagami? Czy myśląc o tych wszystkich wojnach hybrydowych, tych strategiach zrównoważonego rozwoju, covidach i jedwabnych szlakach i całym tym pluszowym męczeństwie, w które nie wierzycie, a chcecie się jedynie ekscytować możliwością jego wystąpienia, nie stajecie przypadkiem po stronie diabła? Tak tylko pytam, bo jestem całkowicie i stuprocentowo pewien, że Maksymilian Kolbe, nawet gdyby mu anioł obwieścił, że jutro ma wybuchnąć wojna, machnąłby tylko ręką i poszedł nagrywać kolejną audycję w swoim radio. Przemyślcie to, koniecznie przemyślcie to swoje zamiłowanie do kaznodziejstwa i niechęć do działania. To ważne.