O najczęstszych objawach impotencji u mężczyzn po pięćdziesiątym roku życia

Do najczęstszych objawów impotencji zaliczają się, moim zdaniem, długie włosy zakładane za uszy. Z doświadczenia wiem także, że taką właśnie fryzurę, zapuszczali sobie „dla niepoznaki” policjanci w cywilu, czyli agenci. Można więc uznać, że ktoś z włosami założonymi za uszy jest albo agentem, albo impotentem, albo jednym i drugim na raz. I nie mam tu na myśli konkretnych osób, ale trend.

Kolejnym ważnym i widocznym objawem jest epatowanie swoimi osiągnięciami, które w istocie nie są osiągnięciami, a jedynie fingują osiągnięcia. I tak pewien znany publicysta na literę J, napisał ostatnio, że od trzech lat prowadzi swój podcast ponad podziałami, a podcast ten gromadzi tysiące ludzi. I jeszcze informację tę opatrzył zdjęciem własnego oblicza. To jest doprawdy niezwykłe. Od trzech lat człowiek prowadzi podcast i uważa, że to jest powód by zawracać tym głowę bliźnim? To my tutaj prowadzimy blogowisko od siedmiu lat. I chyba należy nam się jakiś pochód triumfalny przez centra największych miast w Polsce? A Wy, jak myślicie?

Bywa, że impotenci gromadzą się w jednym miejscu i wtedy ich celem jest zmiana kryteriów oceny zjawisk. To co może być uznane za wyczyn, zostaje zlekceważone lub zamilczane, to co jest trywialną sztuczką, nie wymagającą ani czasu, ani zaangażowania, wskazywane jest jako osiągnięcie. Największym jednak osiągnięciem w takim środowisku jest powtarzanie, bez zrozumienia i najczęściej bezmyślnie, opinii innych osób, o których wiadomo, że na pewno nie były impotentami. To znaczy na pewno nie były nimi w momencie wygłaszania swoich sławnych i ekscytujących opinii. Bo potem nie wiadomo.

Kolejnym objawem impotencji jest hierarchizowanie tematów. I wskazywanie, że te dotyczące kwestii, które zawierają symbole falliczne, są absolutnie topowe i najważniejsze. I teraz popatrzcie na tych wszystkich podcasterów co opowiadają o czołgach, albo o bananach, jak pewien znany podróżnik. Tak jakby debile nie potrafili pojąć, że tylko gawęda o donutsach z dziurką byłaby dla nich jakimś parawanem.

Hierarchizowanie tematów to poważna sprawa, jak bardzo poważna przekonał mnie prof. Grzegorz Kucharczyk, który na wykładzie w Zielonej Górze, powiedział, że nie rozumie dlaczego kwestie kultury są w Polsce traktowane po macoszemu, a w Niemczech są i zawsze były priorytetowe. Zastanowiłem się nad tym chwilę i stwierdziłem, że dzieje się tak, albowiem do poezji i prozy opiewającej uroki naszego kraju nie sposób dokręcić lufy ani wetknąć w to banana. Stąd nie ma mowy, żeby poważny polityk, albo działacz zajmował się kulturą. Oni mogą tylko gadać o zbrojeniówce, szyfrach, perspektywach rozwoju broni pancernej i rakietach dalekiego zasięgu, co przed eksplozją wyrzucają z siebie jakieś kilogramy nowinek technologicznych rozpryskujące się po okolicy.

Kultura dla tych ludzi to jedynie potwierdzenie stanu, w którym tkwią permanentnie, starając się to za wszelką cenę ukryć. U Niemców jest inaczej, tam kultura nie ma nic wspólnego z mocami osobniczymi i osobistymi frustracjami, które w Polsce stają się częścią życia publicznego. Tam każda instytucja kulturalna jest futrowana przez jakaś fundację, a jej celem jest ekspansja. Powiedzcie jakiemuś polskiemu impotentowi, że celem kultury jest ekspansja. Zaśmieje się wam szyderczo w twarz, założy nonszalanckim gestem włosy za uszy i zacznie Wam opowiadać o konieczności rozwijania technologii broni pancernej. Szczególnie skupiając się na długościach luf czołgowych. Bo ta broń właśnie służy do ekspansji. Na koniec zaś zacytuje Sun Tsu, ten fragment o wojnie bez wojny i jeszcze raz założy włosy za uszy.

Na twitterze można znaleźć od wczoraj zapowiedź wywiadu, jakiego znany profesor na literę Z, co do niedawna jeszcze nosił włosy zakładane za uszy, udzielił programowi „Didaskalia”. Powiedział tam, że big techy, obojętnie co by to nie znaczyło, zniszczyły komunikację polityczną. I wszyscy zrobili WOW! Naprawdę? Big techy ją zniszczyły i przez to nie można się komunikować w polityce? Niesamowite. A do tego jeszcze zniszczyły owe big techy polityków, kreując ludzi, którzy są miałcy i nie nadają się do niczego. I tak dowiedzieliśmy się, kto odpowiada za nominację Marcinkiewicza na premiera i Andrzeja Dudy na prezydenta – big techy.

Może, zamiast przesiadywać w elektronicznych mediach i straszyć nimi tych, co się w nie wpatrują, a tak czyni prof. Z, lepiej powrócić do kontaktów bezpośrednich? I – na przykład – wybrać się na jakąś konferencję? My niedługo jedną organizujemy – w Kurozwękach. Już 31 osób się zapisało. Jeszcze 19 i impreza dojdzie do skutku. Na to jednak nasz prorok nie pójdzie, a inni też nie, albowiem tam nie można będzie szpanować osiągnieciami takimi jak trzyletnie prowadzenie podcastu ponad podziałami. Nie będzie też można straszyć, co oczywiste, budując jednocześnie na tym strachu swoją pozycję.

Najwięcej impotentów jest w nauce. Tam jednak impotencją można szpanować i jest to akceptowalne. Ciągle słyszymy na jak nędznych i niskich pozycjach listy szanghajskiej znajdują się polskie uniwersytety. I ciągle nie rozumiemy dlaczego one tam są, skoro mamy tylu wspaniałych naukowców i metodyków. Ja na przykład zapraszam takich na swoje konferencje. Niestety ludzie na nich nie bywający wolą się wsłuchiwać w głosy impotentów rozprawiających o czołgach, albo w lamenty o braku pieniędzy na polską naukę. No, ale co kto lubi…nie można ludziom blokować możliwości swobodnego wyboru.

Na twitterze toczą się dyskusje młodych naukowców, nie wyglądających na impotentów, a dotyczą one jakości w nauce. Jeden rzut oka i widzimy, że najważniejszą jakością w nauce jest popularność. Największym pragnieniem zaś naukowców jest przekonanie publiczności – tak, tak, nauka też potrzebuje publiczności, jak kabarety i Zenek Martyniuk – że jest to inny rodzaj popularności. I znacząco różni się on od popularności aktorek porno i królowych życia. Jego podstawą bowiem nie jest wizualizacja walorów, ale ilość cytowań. Ta jest wyrażana w liczbach bezwzględnych, aczkolwiek są tacy, którzy usiłują te liczby kwestionować. To znaczy twierdzą, że wielki naukowiec to nie tylko ten, co ma dużą ilość cytowani, ale może nim być także ktoś kto nie ma za dużej ich liczby. Widzimy tu wyraźnie, że rywalizacja i konkurencja grają w nauce rolę najważniejszą, albowiem na jakiejś podstawie przyznaje się granty na badania. I chyba spór dotyczy tego, czy lepiej dawać tym, co mają więcej cytowani, czy tym, których ocenia się inaczej. Jak? Poprzez miejsce w hierarchii, poprzez nazwisko promotora i sławę uczelni, a także poprzez wagę samego tematu. A w czym się owa waga ma wyrazić? No tego właśnie nie wiemy. Wiemy jednak, że walka o pieniądze trywializuje wszystko. Także naukę i prędzej czy później w środowisku naukowym dojdzie do uproszczenia kryteriów oceny prac naukowych. Jednym słowem badacze zaczną ściągać gacie i pokazywać, co tam który ma. Ktoś powie, że słaby ze mnie prorok, bo do takich rzeczy dochodziło już wcześniej i na nikim nie robią one wrażenia. Za każdym razem bowiem okazywało się, że zwycięzcą zostawał nie ten co trzeba i dla bezpieczeństwa powracano do dawnych dyskusji, czyli do kultu impotencji w nauce. I stąd macie te miejsca w rankingach.

Tego nie ma w nauce niemieckiej, zapytajcie profesorów Kucharczyka i Tryjanowskiego. Tam bowiem nauka, kultura i polityka to jedno. I nosi to wszystko nazwę – drang nach Osten. My zaś wystawiamy przeciwko temu osobników z wiadomymi dysfunkcjami, albowiem – dzięki big techom – tylko tacy robią u nas kariery. I to się nie zmieni. Jeśli chcecie jednak popróbować czegoś innego, można się jeszcze – do soboty – zapisać na naszą konferencję.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/udzial-w-x-konferencji-latajacego-uniwersytetu-leszczynowego/

Okazało się też, że mamy jeszcze znaczki z niedźwiedziem

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/metalowy-znaczek-z-napisem-basn-jak-niedzwiedz/

Aha, byłbym zapomniał – na koniec informacja dla tych, którzy już wzdychają – ach gdzież są niegdysiejsze śniegi! Żeby żyć spokojnie i twórczo do późnych lat, dobrze jest oddzielić marzenia od fizjologii. Niedościgłym przykładem takiego sukcesu był Enrico Dandolo, który do końca życia pielęgnował swoje marzenia i w końcu je zrealizował będąc już dziewięćdziesięcioletnim starcem, całkiem ślepym. Całe życie chciał zniszczyć Konstantynopol i wreszcie to zrobił, w roku 1208. Umarł spokojnie w tym mieście otoczony chwałą i szacunkiem. Bierzmy z niego przykład.