O sposobach zwracania na siebie uwagi

Jest ich sporo, ale w praktyce stosowane są dwa: rozbieranie się i przebieranie się. Być może wynika to ze specyfiki kanału dystrybucyjnego, jakim są media elektroniczne, nie wiem. W każdym razie fakt jest faktem – jak ktoś chce zwrócić na siebie uwagę, albo się rozbiera, albo w coś przebiera. W zasadzie można uznać, że rozbierają się głównie dziewczyny, a przebierają się faceci. Czasem dziewczyny też się w coś przebierają, ale muszą dostać wyraźny rozkaz, albo czynią to wtedy kiedy nie mają – po rozebraniu się – zbyt wielu atutów i prezentacja okazuje się klapą. Ponieważ jednak w mediach społecznościowych lenistwo jest królem, doszliśmy do tego, że wiele osób nie rozbiera się i nie przebiera, ale już tylko opowiada o tym, jak to będzie lub było fajnie, kiedy rozbiorą się lub rozebrały, albo przebiorą się w coś lub kiedyś przebrały. Nikt tego nie definiuje jako obłędu, ale wszyscy słuchają z uwagą i robią – ŁAŁ! Co za postawa! Ile w niej odwagi!

O rozbieraniu nie będę za dużo pisał, skupię się raczej na przebieraniu. Ono się odbywa na dwa sposoby – poprzez zmianę łachów, albo poprzez próbę zmiany osobowości. To ostanie działanie nazywam próbą, albowiem wszyscy wiemy, że osobowości zmienić nie sposób, nawet jak ktoś jest wybitnym aktorem. Można to zrobić na jakiś krótki czas, ale nie na dłużej. Wyłączam oczywiście z tych dywagacji ludzi o osobowościach mnogich, którzy także pokazują się publicznie. Nimi się jednak dziś zajmować nie będziemy.

Najczęściej stosowanym przebraniem jest mundur wojskowy, nieznanej proweniencji, choć można zaryzykować, że damskie fatałaszki idą z tymi mundurami łeb w łeb, jeśli oczywiście można się tak wyrazić. Mamy więc wśród męskich sposobów zdobywania popularności dwie wyraźne szkoły i tendencje – na Hitlera i na Goeringa. Inne w zasadzie nie istnieją.

O co chodzi w tym Hitlerem i Goeringiem wszyscy w zasadzie wiedzą, ale może jeszcze przypomnę – pan Hitler, zakończył karierę wojskową w stopniu kaprala, a jego wiedza o dowodzeniu i technologii wojskowej podobna była do wiedzy kurczaka o życiu dzięciołów. Była silnie fragmentaryczna, choć przecież i kura i dzięcioł to ptaki. Pan Hitler jednak z upodobaniem przebierał się w mundury i wykonywał szereg gestów, które miały podkreślić jego stanowczość, zdecydowanie i pewność siebie. Kłopot tego człowieka polegał na tym, że jego prezentacje miały charakter ekskluzywny, przeznaczone były dla wąskiego grona dewiantów. Poza nimi nikt się tymi prezentacjami nie przejmował, a szeroka publiczność wręcz domagała się zdjęcia przedstawienia z afisza. Upór jednak robi swoje i trochę to trwało zanim pan Hitler definitywnie zakończył swoje występy. Do dziś jednak zachowała się ta tradycja i ten sznyt. Osoby przebierające się w mundury i emitujące komunikaty, które korespondują w rozumieniu odbiorców przedstawienia, z tym odzieniem, są skazane na niszową publiczność. Co innego z tą drugą ekspresją – a la Goering. To jest prezentacja dla masowego widza i świat współczesny udowadnia to każdego dnia. Doszło jednak do istotnych modyfikacji tego stylu. Polegają one na tym, że aspirujący adepci tej sztuki już nie muszą zakładać kabaretek i lila szlafroka, a potem paradować w tym, z nieodłącznym papierosem w długiej lufce, po wyfroterowanych korytarzach. Wystarczy, że coś opowiadają. Metoda a la Goering sąsiaduje bowiem poprzez lekkie przepierzenie, z próbami trwałej zmiany osobowości, podejmowanymi bez konieczności zdejmowania gaci lub przymierzania głupich czapek. W zasadzie obserwując ludzi mediów mamy w stu procentach pewność, że oni nie są tym, za kogo się podają. Markują jedynie jakieś zachowania, ale idzie im to tak słabo, że na tych znękanych twarzach wprost maluje się jedno pragnienie – a może by tak zdjąć gacie? Wtedy wszystko stanie się prostsze! Nie trzeba będzie kłamać, publiczność zrobi ŁAŁ, klikalność się podniesie, wszystko będzie już inne i na pewno lepsze.

Nie każdy bowiem jest zawodowym aktorem i wytrzyma kolportaż kłamstw przez własne usta dłużej niż godzinę. A czasy takie, że dla niektórych jest to przymus. Kogo udają ludzie zmieniający osobowość? Najczęściej przenikliwego mędrca. Nie żeby od razu filozofa, ale takiego bardziej zwykłego mądralę to jak najbardziej. Jest ta postawa odpowiednikiem transdominy w tym drugim świecie, za przepierzeniem, gdzie nie trzeba za dużo mówić, wystarczy się pokazywać z przodu i z tyłu. Kłopot w tym, że owe przebieranki czynione są, by zwrócić uwagę publiczności, ta zaś została wyposażona w narzędzia weryfikacji postaw. To już nie są czasy pana Hitlera i wielkiego łowczego Rzeszy. Trzeba coś z siebie dać i wejść w zwarcie. To przeważnie kończy się źle. Weźmy niektórych znanych prezenterów z telewizji prywatnych, którzy byli – tak to oceniam, po obejrzeniu ich dawnych występów –  zdecydowanymi, intelektualnymi transdominami, rozstawiającymi wszystkich po kątach. Dziś zaś weryfikują ich byle jacy użytkownicy twittera. I to bez żadnego szacunku, wprost wyjeżdżają z obelgami i śmiechem. Do czego to podobne? I tu dochodzimy do kwestii najistotniejszej, albo jednej z najistotniejszych.  Żeby występ był udany i autentyczny trzeba nań sprzedawać bilety. Ludzie zaś, którzy czują przemożne pragnienie przebierania się lub rozbierania już o tym zapomnieli. I myślą, że to ich kreacje są w tym wszystkim najważniejsze. I to jest ta wielka pomyłka. W świecie rozrywki bowiem, najważniejszy jest moment finalizowania transakcji. I wie to każdy, kto zna, choćby z opisu, półświatek. Musi być wymiana – ja kupuję bilet, ty ściągasz gacie. A niechby nawet było tylko opowiedziane. Transakcja musi być zawarta. To zaś, co widzimy, jest po prostu pomieszaniem z poplątaniem. Wszyscy ci ludzie bowiem rozbierają się i przebierają zanim ktokolwiek w ogóle pomyśli o zakupieniu biletu. W dodatku robią to na wyścigi. Do czego to podobne? Jakby tego było mało, w jednych zawodach z profesjonalistami startują amatorzy, a wszyscy chcą uzyskać coś, czego w istocie nie da się przełożyć na żaden konkret – popularność wyrażoną w jakiś rejestrowanych i zapisywanych cyframi impulsach. Politycy zaś, szczególnie politycy opozycji uważają, że te ich ekshibicje przełożą się na wynik wyborczy. Ludzie! Musicie zatrudnić biletera, a jeśli was na to nie stać, musicie się jednak ubrać. Nie w mundur, nie w rajtki, nie kapelusz Napoleona, tylko w to, co wam najbardziej pasuje. Występy muszą być płatne, do konfidencji zaś dopuszcza się ludzi, za darmo, licząc na jakąś z nimi współpracę. Tym jednak, co się im prezentuje jest autentyczność. Bywa, że oni tego nie chcą. No, ale wtedy trudno, trzeba szukać kogoś innego. Nie można rozpinać koszuli, albo mówić – a teraz kup bilet! To są horrenda.

Jeśli więc organizujemy coś naprawdę, musimy mieć ofertę realną. Coś z siebie dać, jak mówią słowa piosenki, albo dać komuś zarobić. Jeśli robimy prezentację, stawiamy w drzwiach biletera. Darmowy striptiz nikogo nie zajmie dłużej niż dwie sekundy. Wyłączając oczywiście z tego młodzież męską poniżej szesnastego roku życia. Dziękuję za uwagę.