Bandy samozwańczych moralistów czyli o poszukiwaniu uznania i frajerów

Nie obejrzałem wczoraj całej Szlimakowskiej, a jedynie fragment. I to mi wystarczyło, by stwierdzić, że cały ten serial jest prowokacją wymierzoną w politykę „Prawa i Sprawiedliwości”. W tej intencji został nakręcony, w tej intencji został też wyemitowany, ale koszt jego produkcji – jak przypuszczam – był tak monstrualny, że nikt z decydentów by w tę moją wykładnię nie uwierzył. Wszyscy, którzy w tym brali udział, musieli – przez swoje własne słabości i deficyty – przyznać, że powstało coś znaczącego. Tymczasem wczoraj, kiedy pokazywali znów to mordowanie dziwek, gdzieś w zaułkach, Szlimakowska zrobiła zebranie swojej załogi. I ja widząc to doznałem olśnienia. Już wiem o jaki rodzaj metafory chodzi i o jaki rodzaj autosugestii!!!!

Żeby to wyjaśnić dokładnie przypomnę może jeden z odcinków serialu „Dr. House”, który oglądam sobie czasem, jak się zmęczę pisaniem. To jest serial, który dzięki scenariuszowi wprost wzorowanemu na prozie Conan Doyle’a, dzięki grze aktorów, którzy grają naprawdę, a także dzięki reszcie ekipy, która wie co się robi na planie filmowym, uwiarygadnia każdą brednię. W przeciwieństwie do serialu o Szlimakowskiej, który – przez to, że jest tam odwrotnie niż u House’a – nie jest w stanie uwiarygodnić żadnej oczywistości. Nawet śniadania dwóch zaprzyjaźnionych osób, które wygląda  – i tak jest filmowane – jak spotkanie Godzilli z Gamerą na kamienistej plaży przy zachodzącym słońcu. We wczorajszym odcinku House’a, główny bohater już całkiem odlatuje, usiłuje wyprzeć ze świadomości fakt, że przez swoje pijaństwo doprowadził do śmierci dziewczyny Wilsona, swojego najlepszego kumpla. No, ale musi nadążać za swoją obsesją, więc toczy się w jego umyśle walka pomiędzy paniką, która wywołuje wyparcie osób i zdarzeń ze świadomości wybitnego lekarza, a przemożną chęcią wyjaśnienia zagadki. No i ludzie, którzy w Ameryce kręcą filmy potrafią to przekonująco przedstawić, mając do dyspozycji dekoracje udające przychodnię w szpitalu, płonący autobus i Anglika nazwiskiem Hugh Laurie.

Co robią ludzie realizujący serial o Szlimakowskiej? Otóż oni implantują do oczadziałych umysłów widzów, którzy na każdy odcinek „Ciem” przygotowywani są za pomocą seansu hipnozy w poprzedzających go „Wiadomościach”, że ten burdel to tak naprawdę redakcja wpływowego, elektronicznego medium. To zaś co tam się odbywa wieczorami, nie ma nic wspólnego z nierządem, ale jest sprytnie ukrytą walką o lepsze jutro z wszechobecnym zaborcą. Szlimakowska zaś zwołując swoje dziewczyny zaprasza je po prostu na kolegium redakcyjne. Wczoraj, na przykład, zaczęła to kolegium od stwierdzenia  – po mieście krążą bandy samozwańczych moralistów. Prawdziwa Szlimakowska na pewno by tak nie powiedziała, albowiem to nie jest język burdelmamy z roku 1905. To jest całkiem współczesny język osoby, która musi zmagać się z siłami pragnącymi zagrozić jej egzystencji. Stąd już tylko jeden krok do konstatacji  – i to by bezbłędnie wskazali realizatorzy House’a – że skoro TVP jest telewizją reżimową, to prawdziwe media muszą być w burdelu. I to by się zgadzało, jeśli zerknęlibyśmy na moment w kierunku gazowni i ostatnich, publikowanych tam artykułów.

Serial „Polowanie na ćmy”, nie opowiada o roku 1905, bo tam nic do niczego nie pasuje. To jest współczesna propaganda, która chce – przed wyborami i wystąpieniem Tuska 4 czerwca – rzucić odium na partię rządzącą. Tylko bowiem ta partia i związani z nią ludzie pasują do formuły „bandy samozwańczych moralistów”. Pułapka jest dobrze zastawiona, bo nawet jeśli ktoś to zauważy i zechce odwrócić znaczenia, wyjdzie mu, że PiS to burdel. Jakby się nie kręcił dupa, pardon, zawsze z tyłu.

Nikt jednak takiej próby nie podejmie, albowiem TVP wypełnione jest gwiazdami z tego serialu, a także innymi gwiazdami, które są już nasze i pokazują się w różnych programach. Puszczają, na przykład, taki teleturniej, gdzie – nie wiadomo dlaczego – stale występuje Andrzej Krzywy, choć nie jest prowadzącym, bo ta rola przypadła Tomaszowi Kammelowi. To jest program dla gwiazd, który ma, jak przypuszczam, pokazać ilu to sławnych ludzi ma za nic ostracyzm i przychodzi do „reżimowych” mediów. Wczoraj, na przykład, była tam Grażyna Szapołowska, a także ten pan, co gra głównego złego w „Ćmach”. Oni mają coś tam zgadywać i z tego ma być kupa śmiechu. Istotne jest, żeby pokazywali twarze, bo to chyba element strategii. No, ale ten film ową strategię unieważnia. Jaki będzie finał tych zmagań na plaży pomiędzy Godzillą a Gamerą, okaże się latem i jesienią. Na razie wygląda to fatalnie. Przyczyna zaś jest jedna, ale dość złożona. Spróbuję ją tu wskazać. Wszystkie nasze zbiorowe emocje są tak sprofilowane, byśmy nie mogli się obronić przed żadnym szantażem i żadną kokieterią. To widać najlepiej po różnego rodzaju aspiracjach. Te z kolei mają trzy wymiary – albo aspirujący chce, żeby było jak w Ameryce, albo aspirujący chce, żeby było jak w dawnych czasach, których on co prawda nie pamięta, ale je sobie wyobraził, albo aspirujący chce, żeby było jak w dzieciństwie, które spędził na trzepaku pod śmietnikiem, czytając wieczorami książki Nienackiego. Aha, każdy z rodzajów aspiracji potrzebuje uwierzytelnienia i gwarancji. Te zaś rozdzielają Kościół, uniwersytet albo media. Każdy z rodzajów aspiracji musi, albo powinien, realizować się w jakichś formułach artystycznych, albo para artystycznych. Najczęściej są to rankingi, czyli przekonywanie bliźnich co było – w dawnych czasach, w dzieciństwie, w Ameryce – najlepsze. Jeśli uda się wywołać zainteresowanie, to dobrze, jeśli nie, trzeba się oddalić i roniąc łzę pomruczeć trochę o niezrozumieniu. Czasami ktoś mierzy się z próbami literackimi. I tu dochodzimy do rzeczy podstawowej, czyli do istotnego mechanizmu oszustwa. Jeśli ktoś wierzy w to, że jakaś zewnętrzna ingerencja obudziła w jego umyśle, sercu, brzuchu, czy czymś tam innym, co ma, emocje, otworzyła nowe obszary znaczeń, wywołała falę wspomnień, albo zmusiła go do akceptacji swoich działań, w dodatku z entuzjazmem, ma sto procent pewności, że został zmanipulowany. Jeśli zaś pod wpływem działania tej siły człowiek widzi rzeczy, którzy nie widział do tej pory, nic mu się nie przypomina, a wszystko co ma przed oczami jest zaskakujące, nowe, a bywa, że niebezpieczne, a wymienione wyżej organy wewnętrzne głośno protestują, (brzuch szczególnie),  przed akceptacją podawanych pod ciśnieniem nowości, to wszystko jest w porządku. Prawda bowiem objawia się brakiem komfortu. I o tym także był ten wczorajszy odcinek House’a – jeśli chcesz poznać prawdę, przygotuj się na to, że nie będzie przyjemnie. Poznanie zaś prawdy zaczyna się od nowego usystematyzowania zjawisk, bo to na poziomie systematyki odbywa się pierwotny szwindel. O czym dobrze wiedział wspomniany tu wczoraj Porfiriusz. Ani pisanie książek, ani kręcenie filmów, ani żadna inna działalność nastawiona na sukces i zysk nie wiąże się z komfortem. A gdzie tu mówić o komforcie w czasie dążenia do prawdy, dobra i piękna, skoro komercha go nie gwarantuje? Tymczasem wielu ludzi, którzy zabierają się za takie rzeczy, albo tylko próbują je uwiarygodnić, zaczyna od tego, że proponuje odbiorcy komfort – intelektualny i emocjonalny. Taki komfort zapewnia usystematyzowana przez Platona, a potem Porfiriusza historia filozofii, na którą powołuje się każdy oszust, mający wyższe trochę niż zwykłe krojenie frajerów aspiracje. Podobny komfort sprzedają redakcje katolickie, które – w kluczowych momentach roku liturgicznego – usiłują pokazywać jakieś popularyzujące Kościół programy i ludzi, którzy oswajają surową rzekomo doktrynę. To jest, dla mnie przynajmniej, coś wstrząsającego. Zawsze bowiem przypominam sobie wtedy słowa – ja was posyłam, jak owce między wilki. A widzę coś odwrotnego – ja was posyłam jak wilki między owce. Nie mogę się obronić przed taką konstatacją, biorąc do ręki „Gościa niedzielnego”, albo włączając katolicki program w  TVP. I tak było wczoraj. Przełączyłem na TVP3 i zobaczyłem tam siostrę Judytę Pudełko, która jest doktorem biblistyki. Zaznaczam, że nigdy wcześniej nie widziałem tej osoby. Wystąpiła siostra w takimi anturażu, że daj Boże Zdrowie. W błękitnym welonie i takim samym szalu, a wszystko to pięknie skontrastowane z granatowym strojem, który jednakowoż nie mógł być nazwany habitem. Może jestem po prostu stary i się czepiam. Jeśli tak, proszę o wybaczenie. Odczuwam jednak silnie, że ktoś próbuje – rozpoznawszy wcześniej moje deficyty – zafundować mi taki seans komfortu emocjonalnego, intelektualnego i duchowego, że Hugh Laurie mógłby się odeń jeszcze wiele nauczyć. Wrażenie to spotęgował wypucowany do czysta redaktor z nastrojonym „religijnie” głosem, który zadawał pytania w rodzaju – czego w indywidualnym wymiarze, może nas nauczyć zmartwychwstanie? Od razu przypomniał mi się Porfiriusz i wszystkie cuda przypisywane Pitagorasowi. A także – co może się niektórym wydać dziwaczne – kamienista plaża i bezkres morza, z którego o zachodzie słońca wyłania się Godzilla.

Na dziś to tyle. Przypominam, że od kilku dni sprzedajemy książkę https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/zaginiony-krol-anglii/

Ogłosiłem także zrzutkę na nowy projekt, którego sam nie mogę dźwignąć.

https://zrzutka.pl/d29kmh?utm_medium=mail&utm_source=postmark&utm_campaign=payment_notification

Żadna z tych pozycji nie zawiera treści z gatunku – znacie? To posłuchajcie. Co, uważam, podnosi znacznie ich wartość.