Bardzo chciałem nie mieć racji

W mediach społeczenościowych ludzie słabi na umyśle wołają – a nie mówiłem, a nie mówiłem!!! I czerpią z tego jakieś nierozpoznane do końca satysfakcje. To dziecinne zachowanie jest zgubne oraz zaraźliwe i należy z nim walczyć kiedy tylko można. Sprawy zaś oceniać należy po ich rzeczywistym potencjale, u samego ich zarania, a nie wtedy kiedy jest już za późno. W uprawianej przez PIS i sympatyków partii komunikacji brakuje rozpoznania, a pełno w niej pobożnych życzeń, głupkowatej pewności siebie, aspiracji i zwalania odpowiedzialności na słabszych i głupszych. I mało w tej sytuacji zmienia Marcin Wolski, który ponoć wczoraj w Klubie Ronina powiedział, że TVP i on sam winni są wyborczej porażki.

Sprawa jest głębsza i poważniejsza, ale daje się wyjaśnić prosto – wszyscy ci ludzie, którzy zajmują się i zajmowali propagandą w mediach uważają, że robią to dla siebie przede wszystkim. Tymczasem nie jest to prawda. Oni to czynią dla pewnej idei, którą dziś wyraża Prawo i Sprawiedliwość. Bez uświadomienia sobie tego i rzeczywistych ram tej idei, nie może być mowy o sukcesie. Nie można myśleć, że w ukradzionym tamtym formacie pod tytułem „W tyle wizji” da się zaprezentować w ciekawy sposób politykę partii czy w ogóle cokolwiek, choćby poglądy prowadzących. Format ten jest bowiem oszukany, ukradziony, jak powiedziałem i służy nie do tego co jest deklarowane. Nie do budowania siły partii i przekonania, że TVP jest ciekawą telewizją, ale do pokazywania Wolskiego, apetycznego jak nie wiem co Janeckiego i dwóch pań, które uśmiechają się tajemniczo czyli pani Ogórek i pani Łosiewicz. W czasach kiedy PiS szedł do władzy i kiedy sprawował pierwszą kadencję krytykowaliśmy takie programy bardzo ostro. Były one i są nieskuteczne. PiS odniósł zwycięstwo nie dlatego, że miał zdolnych dziennikarzy i ciekawych publicystów, ale mimo tego. Wszyscy ci ludzie byli bowiem dla partii obciążeniem. Wszyscy oni też usiłowali realizować misję w formatach, które wcześniej wymyślił ktoś inny i zastosował skutecznie przeciwko idei, która dziś materializuje się w polityce Prawa i Sprawiedliwości. I tak – pani Ogórek chciała być Panem Samochodzikiem w spódnicy, bo ktoś jej powiedział, że to wzbudzi zainteresowanie. Nie mogło wzbudzić, bo format ten, wielokrotnie wyszydzony stworzyli komuniści, by manipulować młodocianymi. I taki był jego rzeczywisty cel i sens. Naśladowanie takich rzeczy to powielanie celów i sensów z którymi one zostały zaplanowane. I to jest naprawdę proste do zrozumienia. Pani Ogórek  nie miała pomysłu na ten format, jej się tylko tak zdawało. Brak pomysłu manifestował się w tych rzekomych poszukiwaniach skradzionych dzieł sztuki. Było to podnoszenie kosztów formatu, który można było – choć wcale nie było trzeba – zrobić naprawdę tanio. No, ale nie o to chodziło. Z mojego punktu widzenia realizacja taka nie ma sensu istotnego. Ma może jakiś prywatny sens, który rozumie Magda Ogórek, ale tak w ogóle dla wyborcy, Polaka i katolika, człowieka oczekującego stabilizacji i sukcesu, sensu to nie ma. Jest tylko jednym z wielu komunistycznych chwytów – na kulturę – którym czerwoni usiłowali przekonać do siebie naród.

Program „W tyle wizji” ma nieśmieszny, fatalny wręcz tytuł. Krytykowaliśmy go tu wielokrotnie, nikt tego nie słuchał. Teraz dopiero, kiedy doszło do katastrofy, a Wolski bije się w pierś, coś tam do kogoś dociera. Nie ma to już znaczenia, nawet wychowawczego, albowiem gdyby jakimś cudem sprawy się odwróciły i PiS rządził nadal, oni będą robić to samo. Uznają bowiem, że to znakomita okazja, by dalej promować siebie.

Film „Reset” puszczony w kampanii wyborczej był czymś absolutnie fatalnym, ale twardy elektorat PiS uważał i uważa nadal, że to było znakomite posunięcie. Nie było, albowiem wiele osób nic z tego nie rozumiało. Poza tym trzeba wziąć pod uwagę to, o czym tu już pisaliśmy wielokrotnie – albo się promuje produkt, a za taki uważam też ideę reprezentowaną przez PiS, albo się promuje siebie i tylko udaje się, że chodzi o coś innego. Film „Reset” był filmem o Rachoniu i Cenckiewiczu. Jego siła miała polegać na tym, że jakieś osoby ze świata, których nikt nie znał i nie kojarzył, zostały poproszone o krytyczną ocenę rządów Tuska i jego podległości Moskwie. To był ten manewr, który miał zwalić publiczność z nóg. Nie zwalił. Nie mógł, bo kampania była prowadzona na innych zasadach wobec których i Rachoń i Cenckiewicz byli bezsilni. Tak, jak to napisał onyx – formaty patostreamerskie zostały celowo przeniesione do polityki. I większość mediów pisowskich dała się na to złapać próbując produkować własne, dużo słabsze patostreamy. Promowano w ten sposób Tuska, którego nazwisko było najczęściej powtarzającym się nazwiskiem we wszystkich mediach. Dlaczego to dodaje popularności i podnosi słupki sondażowe nie musze nikomu tłumaczyć, bo wie to każdy – niech piszą co chcą, byle nie przekręcali nazwiska. No i wszyscy pisali: Tusk, Tuskowi, Tuskiem. A to nazwisko, jak widzicie, bardzo trudno przekręcić i ono się łatwo utrwala w pamięci.

Media PiS demonstrowały także bezsilność państwa. Wiadomości pełne były informacji o  kaście sędziowskiej, o babci Kasi, która ubliża policjantom o różnych wariatach robiących antypisowskie happeningi i o bezsilności policji. To wszystko powinno być schowane. Tymczasem ktoś wpadł na pomysł, żeby te głupstwa pokazywać, albowiem wtedy naród dojdzie do przytomności i zechce zagłosować za rozsądkiem. To nieprawda, żeby ludzie głosowali za rozsądkiem trzeba pokazywać jak się rozsądek manifestuje. Tymczasem wszyscy promowali szaleństwo. Oczywiście, że trudniej jest zrobić materiał o rozsądku niż o pokazujących cycki na ulicy wariatkach, ale taka droga jest właściwa, albowiem tamci wybrali inną.

Jestem przekonany, że Wojciech Olszański był tą osobą, która ostatecznie przekonała spin doktorów KO, do tego, że tylko takie formaty prowadzą do sukcesu. Uważam też, że jego pojawienie się nie było przypadkiem, ale programem pilotażowym kampanii Koalicji Obywatelskiej nadzorowanym przez ministra Sienkiewicza. Był to format tani, oparty na aktorskim profesjonalizmie i pokazujący postawy łatwe do naśladowania. W dodatku podbijany i lansowany przez tego durnia Mikkego. Jego polityczną emanacją było osiem gwiazdek. Mając do dyspozycji całą machinę TVP, PiS nie zrobił niczego co by ten sposób narracji unieważniło. Pousadzał tylko najbardziej zasłużonych na formatach, które uchodziły za najpoważniejsze i najlepiej rokujące propagandowo. Program TVP Historia jest jedną wielką katastrofą. To samo jest z TVP Kultura. Publicystykę zaś robili ludzie, którzy teraz poczuli się oszukani i być może zaczną zwalczać PiS, albowiem nie będzie dla nich żadnej oferty, tacy jak Miłosz Kłeczek. Front, a co za tym idzie możliwości zarabiania, znacznie się skróci. Pozostanie jedna telewizja i kilka gazet, które zaczną zdychać. Bo nie chce mi się wierzyć, żeby ktokolwiek dziś kupował jeszcze Gazetę Polską. Lub miał jakiś interes do tego, co jest nazywane mediami Sakiewicza. Karnowski zaś już zwala odpowiedzialność za porażkę na wyborców.

I wszystko, jak zwykle, pozostanie, w rękach najstarszych działaczy partii, z samym Jarosławem Kaczyńskim na czele.

O formatach publicystyki już pisałem. Była ona w całości podporządkowana kampanii PO i lansowała – na świętym oburzeniu prowadzących – wszystkie kłamstwa Tuska.

Z czego to wszystko wynikało? Tak, jak zwykle w mediach, nieważne papierowych czy elektronicznych, z troski o czytelnika i widza. Czy on aby zrozumie, co dziennikarze chcą mu powiedzieć? Tym czasem misja dziennikarzy polegać ma na mówieniu prawdy. I to w zasadzie tyle. Wszelkie troski nie powinny zaprzątać im głowy, kreują one w istocie kastę decydentów cenzorów. Ci zaś są bardzo łatwi do zmanipulowania, co było widać na przykładzie wszystkich gwiazd TVP. Czy to się zmieni Nie sądzę.

Martwi mnie tylko to, że wszystko co tu robimy od niemal 15 lat ma związek z koniunkturą obliczoną na zwycięstwo PiS, nawet jeśli tę partię krytykujemy. Żadna z naszych koniunktur nie jest związana z PO. I to jest problem. Bo nie wiem czy w takich warunkach, sam jeden, będę mógł wzbudzić zainteresowanie treścią, która nie rezonuje nigdzie. No, ale zobaczymy.