Jak Żwirek (Zychowicz) i Muchomorek (Davies) kanałami ze Starówki wychodzili

Liczne przykłady z ostatnich dni dowodzą, że świat realny istnieje jedynie okazyjnie, a i to tylko wtedy kiedy nie przeszkadza wyraźnie w kreowaniu wizji mających utrzymywać stałe wzmożenie i temperaturę emocji. To jest jedyna trwała wartość w ocenie kreatorów wizji alternatywnych i utrzymanie jej – za wszelką cenę – jest ich najważniejszym zadaniem.

Mam więc pytanie – dlaczego stan taki, stan w którym ustalenie czegoś ponad wszelką wątpliwość jest w pogardzie, a produkowanie memów propagandowych rozpieprzających mózgi uchodzi za zajęcie godne i szlachetne, dominuje w Polsce? Dlaczego nie ma tego w Czechach, albo na Węgrzech? Tylko mi tu nie mówcie o charakterach narodowych, temperamentach i temu podobnych idiotyzmach. Otóż dzieje się tak dlatego, że ktoś jest zainteresowany takim stanem rzeczy i jest nim zainteresowany serio. Dlatego wszyscy wierzą w to, że generał Haller kazał zamordować Narutowicza, a strajk szkolny był imprezą cudowną, która poprzedziła nadejście niepodległości. Tego rodzaju głupstwa są utrwalane i nie można nic z tym zrobić, albowiem otwarte spojrzenie na pewne kwestie uniemożliwia dokonywanie manipulacji. Kwestie, które mogłyby je ułatwiać, przestają być po prostu słyszalne. Albowiem – jak powiedział klasyk – tylko prawda jest ciekawa. Kiedy raz się ją pozna żaden kolorowy kisiel serwowany przez poprzebieranych w dziwne łachy kelnerów, już nie zasmakuje. Uwielbiam swoją drogą ludzi, którzy wieszają nad swoim straganem taki szyld – ten o prawdzie – a następnie zajmują się kolportażem kłamstw i przeinaczeń. Ponieważ przed poznaniem i kolportowaniem prawdy cofają się nawet najodważniejsi i najbardziej bezkompromisowi, kierując uwagę słuchających gdzie indziej, odnalezienie jej jest bardzo trudne. Z poznaniem prawdy jest jeszcze ten kłopot, że jej wewnętrzne mechanizmy są trudne do zrozumienia i zaakceptowania. O wiele łatwiej przełożyć coś skomplikowanego na schemat, do którego przyzwyczaili nas obcy propagandyści, albo taki, który już wcześniej obowiązywał, ale przestał być – w opinii specjalistów – aktualny. To nie znaczy, że nie może obowiązywać nadal, wśród ludzi, którzy dopiero zaczynają interesować się historią. Może, musi być tylko odpowiednio spreparowany. I tak jest właśnie z książkami i filmami o Powstaniu Warszawskim. Jak wiemy ludzie, którzy kontrolują obieg tej treści, a wierzcie mi, że oni istnieją i nie mają wcale dobrych zamiarów, starają się by poziom tej produkcji nigdy nie przekroczył intelektualnych i poznawczych wyżyn wyznaczonych przez pamiętny serial zatytułowany Bajki z mchu i paproci. Dlatego właśnie temat Powstania  rozpieprzany jest – bardzo przepraszam panie i co wrażliwszych kolegów – konkursami na komiks, ustawionymi od początku do końca przez tak zwanych „swoich”, filmami typu Miasto 44, nakręconymi na podstawie scenariusza napisanego przez najgorzej rokującego maturzystę w najbardziej pretensjonalnym, warszawskim liceum oraz książkami Zychowicza i Daviesa. Ci ostatni wyrastają wręcz na jakichś tytanów, którzy nie dość, że tak pięknie piszą, to jeszcze – kto to może wiedzieć z całą pewnością – pewnie po tych kanałach chodzili. Tak są w tym wszystkim przekonujący i zaangażowani.

Davies nie był ostatnio wznawiany, ale Zychowicz ani myśli rezygnować ze swojej roli mistrza ceremonii w rozdawaniu powstańczych laurów i rózg bohaterom i uczestnikom, którzy według niego wypełnili obowiązek lub nie.

Nazwanie tego sytuacją kuriozalną, opatrzoną przymiotnikiem – przypadkowa – będzie chyba wyrazem ogłupienia. Nie możemy przyjąć takiej wersji, a co za tym idzie musimy sprokurować jakąś własną, bardziej przekonującą i spójną. Nie wierzymy bowiem w to, że polscy autorzy nie piszą o Powstaniu Warszawskim, albo że nie chcą o tym pisać, a jedynym, który się do tych zadań zrywa jest Zychowicz. No i jego żona, autorka kolportowanych szeroko bredni zatytułowanych Dziewczyny z Powstania czy jakoś podobnie. To jest stan, który ktoś na naszym terenie osiągnął celowo, wykorzystując do tego ludzi z poważnymi deficytami, a także sytuację opisaną przeze mnie na początku – trwałą bardzo tradycję oddawania czci emocjom i pogardy dla faktów oraz okoliczności. Można by ją nazwać tradycją socjalistyczną, a może nawet trochę gorzej, ale zostańmy przy tym. To o czym mówię, w tym także ostatnie omawiane tu występy, mieszczą się w obszarze, który może być nazwany tradycją socjalistyczną. Chodzi o to – jak powiedział klasyk – żeby kłamać, kłamać, kłamać – zawsze coś z tego zostanie. Szczególnie jeśli kłamiemy w dobrej wierze, z miłości dla ojczyzny, tego czy innego wodza, takiej albo innej opcji geopolitycznej, albo po prostu dlatego, że lubimy…

A propos – na YT pani Lamparska wygłasza pogadanki o młodziutkiej kochance Goebbelsa. Taki się to nazywa. I właśnie do tego rodzaju produkcji nawiązuję.

Uwolnienie się od tego jest niezwykle trudne. Przede wszystkim dlatego, że publiczność jest przyzwyczajona, wręcz wprasowana w te zależności i kiedy próbujemy coś tłumaczyć, a jeszcze przy tym pokazywać jakieś papiery wywołujemy odruch obronny, albowiem niszczymy spokój serc i dusz. Potem zaś domagamy się wysiłku, który musi towarzyszyć formułowaniu nowych ocen. Z miejsca więc stajemy się wrogami. Psujemy uświęcone latami powielania i multiplikowania zestawy kłamstw, branych – przez całe, duże nie raz rodziny – za prawdę objawioną i świętą. No cóż…Nikt nam nie obiecywał, że będzie łatwo. To jednak jest pikuś, albo pan pikuś, albowiem mamy jeszcze naprzeciwko siebie ludzi, którzy za kolportowanie łgarstw i idiotyzmów jawnych zupełnie dostają wynagrodzenie, nierzadko wynagrodzenie od państwa. Ono zaś – mam na myśli aparat najwyższych szczebli – upatruje w tym kolportażu misję realizowaną w sposób właściwy i jedynie słuszny. – Bo inaczej to panie, ludzie nie zrozumieją – mówi prezes TVP do swojego kolegi ministra kultury. Najważniejsze zaś jest to, by ludzie rozumieli. Tylko nie za dużo – od razu trzeba dodać.

Ponieważ ja się coraz bardziej oddalam od tych obszarów, gdzie szaleją kolporterzy treści zatroskani o to, czy ludzie ich aby zrozumieją, czy ich przekaz nie jest zbyt skomplikowany dla tych prostych, ludzkich umysłów, mam takie oto pytanie: co z dokumentacją i treściami opisującymi istotne dla naszej historii wydarzenia, nie publikowanymi nigdy lub publikowanymi raz jeden? Czy one nie zasługują na to, by je kolportować za pomocą instytucji państwowych? Czy nie zasługują na to, by o nich dyskutować na blogu, by kręcić na ich podstawie filmy, a także produkować i kolportować prezentacje multimedialne i dokumentalne filmy? Czy na to nie ma już budżetów, bo wszystko poszło na produkcję skarpetek z wizerunkiem rotmistrza Pileckiego? Pozostawiam je w zawieszeniu.

Od sierpnia koledzy Jarosław i Maciej przygotowywali do druku książkę Bitwa o Warszawę 1944. Na prywatne zlecenie, za prywatne pieniądze, wykonali tytaniczną pracę. Tak, jak już nadmieniłem, książka ta ukazała się raz jeden w homeopatycznym nakładzie i nie została zassana przez system dystrybucji, choć jej wydaniem i próbą kolportażu, zajęła się córka autora, jak najbardziej autentyczna uczestniczka walk w Warszawie, jak najbardziej prawdziwa patriotka, która – sama jedna – podjęła próbę uporządkowania notatek ojca i stworzenia z nich tego niezwykłego dzieła. Książka majora Zbigniewa Sujkowskiego nie jest zbiorem wspomnień. To jest analiza Powstania jako zjawiska w czasie i przestrzeni. Oparta na relacjach i dokumentach, nie na wrażeniach i emocjach. Sujkowski, kiedy spotkał się ze swoją córką w Londynie, już po wojnie, kiedy pokazał jej te zapiski, wypowiedział znamienne bardzo zdanie – nie wiedziałem kiedy skończyć. Co to oznacza? Otóż tyle, że na temat Powstania Warszawskiego, można by jeszcze napisać sześć podobnych książek, na podstawie nie opublikowanych dokumentów i wszystkie one szczerze by zaskoczyły tak wybitnych specjalistów jak Davies i Zychowicz. To jest pewne całkowicie i absolutnie, albowiem – jak mawia Leszek Żebrowski – im dalej jesteśmy od Powstania tym więcej przybywa powstańców, którzy mają coś do powiedzenia na temat walk w Warszawie i swojego w nich udziału. Ubywa tylko dokumentów i znikają ludzie, którzy rzeczywiście tam byli. Pani Danuta Francki, córka majora Sujkowskiego, bardzo chciała wydać tę książkę, zanim ponownie spotka się ze swoim ojcem. W tym roku kończy ona 97 lat i wybiera się w sierpniu do Warszawy. Może uda nam się spotkać i porozmawiać.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/bitwa-o-warszawe-1944-major-zbigniew-sujkowski/