O żydowskich aspiracjach

Aspiracje w ogóle są głupie i złe, albowiem ich genezą są postawy wyemancypowanych z diaspory i zorganizowanych w gangi żydów, którzy chcieli naśladować życie i styl arystokracji. Być może postawy te, plus chęć obłowienia się, były jedynym motorem napędzającym rewolucję. Reszta zaś to propaganda. Być może – powiadam, bo z całą pewnością stwierdzić tego nie podobna. Ponieważ aspiracje te stały się w pewnym momencie globalną normą napędzającą rynki i sprzedaż masową, my nie możemy w żaden sposób rozpoznać i opisać rzeczywistości sprzed ich triumfu i możemy odnosić się tylko do nich oraz do sposobów w jaki zmieniły one świat. Możemy jednak próbować je demaskować, co nie jest trudne, bo aspiracje te są ciągle żywe i zauważalne, ale nie dotyczą już sznytu arystokratycznego. Skąd jak wiem, że taki mechanizm istnieje? Zaraz opowiem. Najpierw dodam tylko, że aspiracje te funkcjonują w rzeczywistości stworzonej przez strukturalistów i w tych charakterystycznych dla tego nurtu opisach. Chodzi mi o oderwanie przedmiotu aspiracji od kontekstu historycznego i nadanie mu – absurdalnych i bezsensownych, ale aktualnie dla aspirującego przydatnych nowych znaczeń. Można to nazwać trochę bardziej wyrafinowanym kultem cargo.

Teraz przejdźmy do tego skąd mi się taka myśl w głowie zalęgła. Oto sięgnąłem na półkę z książkami, gdzie stały także moje książki z dzieciństwa, w tym znana wielu, ale przeważnie nieczytana książeczka „O czym szumią wierzby”. Kiedyś na jej podstawie nakręcono bardzo ciekawy, animowany serial z doskonałymi, pieczołowicie wykonanymi lalkami. Nastrój jednak tej bajki był taki, że dzieci płakały kiedy na ekranie pojawiał się kret i ropuch. Ponura atmosfera nadbrzeżnych zarośli o jesienniej, szarej godzinie, bo w takim klimacie była utrzymana ta bajka, nie dawała dzieciakom przyzwyczajonym do Bolka i Lolka, żadnych szans. Ponoć rodzice pisali listy do telewizji, a były to lata osiemdziesiąte, żeby ten serial zdjąć z anteny, a był on emitowany w niedzielę o 19.00. Ponoć się udało. Nie śledziłem tego dokładnie, bo już wtedy nie oglądałem wieczorynek. Zastrzegę teraz, że ja już o tym pisałem, ale dawno, co nie znaczy, że się powtarzam. Czasem tak czynię, ale nader rzadko. Oto wiele lat po wyemitowaniu tego serialu w Gazecie Wyborczej ukazał się tekst, nie pamiętam już przez kogo napisany i chyba dziś już raczej nie do odnalezienia, poruszający kwestie antysemityzmu zawartego w książeczce „O czym szumią wierzby”. Chodzi o to, że kret i reszta są to antysemici, którzy sekują towarzysko ropucha, bo ten jest właśnie aspirującym do środowisk arystokratycznych, bogatym żydem. Tak właśnie. Pomyślałem sobie, przeczytawszy ten obszerny materiał, że kogoś nieźle pokręciło, no ale czemu się dziwić, przecież to gazownia. I od razu zacząłem się zastanawiać, dlaczego ten ropuch, skoro się wzbogacił i jest najprawdopodobniej żydowskim gangsterem, dlaczego on – aspirując do świata arystokratów brytyjskich – usiłuje tak nachalnie zaistnieć w niższej klasie średniej? Czy on czegoś od nich potrzebuje? Pewnie tak, inaczej nie zawracałby im głowy. Ten pan czy też pani, bo nie pamiętam kto był autorem tekstu, pochyla się rzecz jasna ze zrozumieniem nad rozterkami towarzysko odrzuconego ropucha. Mnie jednak od razu przypomina się fragment wspomnień Mieczysława Jałowieckiego, z tomu „Requiem dla ziemiaństwa”, w którym opisany jest właściciel majątku sąsiadującego z Kamieniem – majątkiem żony Jałowieckiego – pan Dojczman. Był on znany z tego, że źle opłacał pracowników, był także znany z innych, niepięknych wcale nawyków. I rzecz jasna znajdował się na towarzyskim aucie. Okoliczni ziemianie nie przyjaźnili się z nim i nie należał on do związku ziemian. Czy to w ogóle pana Dojczmana obchodziło? Można uznać, że tak, bo czasem zaczepiał on swoich sąsiadów w jakichś sprawach, zupełnie jak ten ropuch z książki dla dzieci. Tak naprawdę jednak miał on w nosie sąsiadów, albowiem stałymi jego gośćmi byli dygnitarze państwowi z prezydentem Ignacym Mościckim na czele. Nie musiał więc tak naprawdę przejmować się niczym i nikim, i zapewne liczne podatki, którymi II RP gnębiła ziemian, nie spędzały mu snu z powiek. Należał bowiem, jak ropuch, do innego porządku. Miał jednak jakiś interes do załatwienia wśród tych, którzy go otaczali i którymi szczerze pogardzał. Jaki? Zapewne związany z tymi podatkami i z ziemią. To znaczy -przypuszczam, bo nie wiem tego na pewno – że pan Dojczman śledził uważnie tarapaty sąsiadów, bliższych i dalszych i spokojnie czekał, na to który – wskutek złej gospodarki lub podatków – pierwszy się przewróci. Kontakty ze sferami rządowymi na pewno mu wiele ułatwiały. Nie o panu Dojczmanie jednak i nie o ropuchu miałem zamiar pisać. A o kim? O profesorze Janie Hartmanie. On właśnie jest współczesnym ucieleśnieniem ropucha i Dojczmana, albowiem w sposób nachalny, oderwany od kontekstu, próbuje lansować siebie na aspiracjach. Tymi aspiracjami chce zarazić najpierw nas, albowiem szczerze nami pogardza. Niestety nie rozumie, że człowiek może się uodpornić na aspiracje, szczególnie takie, które nie niosą za sobą żadnej korzyści, a oferta – całkowicie fałszywa – Jana Hartmana takich korzyści nie niesie. Ona może mieć znaczenie tylko dla niego i tylko dla tych, którzy traktują go serio. Ludzi takich jest jednak coraz mniej, o czym wiem na pewno. Jan Hartman i jego świat powoli zapada się w nicość. To zaś co on z siebie emituje może być tylko przedmiotem szyderstwa. Oto zaproponował nam Jan Hartman, zupełnie na wyrost zwany profesorem, byśmy zamiast od narodzin Chrystusa odliczali lata od narodzin Leonarda da Vinci. Widać wyraźnie do czego aspiruje Hartman. No, ale skoro tak, niech może spróbuje narysować kotka. To nie wystarczy mili moi, tak rzucić sobie – od narodzin Leonarda – bo niby dlaczego od niego, a nie od narodzin Witruwiusza na przykład, albo od narodzin Michała Anioła? Dlaczego Leonardo? No jak to? Bo był największy, Hartmanowi powiedzieli o tym w szkole i on w to uwierzył. I teraz – stawiając taką propozycję – zupełnie jak ropuch, czyni największym siebie. Dlaczego? Bo pierwszy na to wpadł. Czy jakiś chrześcijanin wpadłby na pomysł, by sugerować iż on – poprzez jakieś czyny czy słowa – może się porównywać z Chrystusem? Nie sądzę, ale jeśli by to zrobił, zostałby natychmiast potępiony. Co innego jeśli mamy do czynienia z Leonardem – do niego można się porównywać bez lęku, albowiem był on nie tylko malarzem, nie tylko inżynierem, ale także filozofem i myślicielem. A co to znaczy w języku Jana Hartmana? No jak kto – oznacza to, że można nic nie umieć, niczym się nie zajmować, nie rysować kotka, nie tworzyć niczego realnego, tylko tak pierniczyć te dyrdymały po gazetach, a kiedy ktoś spróbuje je zdemaskować zasłonić się tytułem profesorskim. Leonardo jest wygodny dla aspirujących żydów z tytułami naukowymi, bo on ich usprawiedliwia i tłumaczy z niemożności wykreowania czegokolwiek, a czegoś oryginalnego w szczególności. Demaskuje jednak pewną brzydką cechę tych aspiracji, tę mianowicie, że próbują one podporządkować doraźnym swoim planom, bynajmniej nie demonicznym, ale idiotycznym, wszystko, co może się przeciętnemu człowiekowi kojarzyć z jakością. To jest paradoks tylko z pozoru. Żeby zamaskować impotencję twórczą trzeba wziąć na sztandar człowieka, który tworzył poprzez samo tylko pojawienie się w jakiejś przestrzeni – trzeba go zawłaszczyć. Żeby zamaskować brak oryginalności, trzeba zrobić to samo, żeby ukryć złodziejstwo, trzeba się zasłonić jakimś świętym, na przykład św. Franciszkiem, co rozdał wszystko ubogim. Taki jest istotny sens omawianych tu aspiracji i istotny sens gawęd Hartmana. To jest niby proste do zrozumienia i zauważania, ale ja mam wrażenie, że nikt póki co nie próbował tego wyjaśnić dokładnie. No więc ja wziąłem na siebie ten ciężki obowiązek i oto mamy cały materiał do przemyśleń. Usprawiedliwiając tę hecę, zwolennicy Hartmana mogą rzec, że to o czym piszę, jest charakterystycznym dla narodu żydowskiego zamiłowaniem do czystej spekulacji, oderwanej od spraw przyziemnych…aha, rzeczywiście…i co jeszcze? Niech Hartman lepiej narysuje kotka, albo ropuchę…to będzie dla niego sprawdzian. Tylko niech nie próbuje przy tym kopiować szkiców Leonarda.

I jeszcze słowo o kontekstach. Nie wiem jak by było z tym Leonardem i liczeniem czasu od jego narodzin, Leonardem, jawnym agentem Francuzów w Italii, który przygotowywał dla króla Franciszka jakieś piekielne machiny, które miały być wypróbowane na wojnie z cesarzem. Zainteresowani kontekstami historycznymi Niemcy mogliby się na to trochę krzywić.

Zapraszam do księgarni www.basnjakniedzwiedz.pl do sklepu FOTO MAG i do księgarni Przy Agorze.

Zapraszam też na portal www.prawygornyrog.pl i ponawiam znaną już prośbę

Tak się niestety składa, że dynamika rynku (a nie mówiłem, a nie mówiłem) w związku z okrągłymi rocznicami politycznych sukcesów Polski, jest tak słaba jak nigdy chyba do tej pory. Mamy wielkie plany dotyczące tłumaczeń, które od kilku lat są realizowane z budżetów, generowanych bieżącą sprzedażą. Niestety budżety te nijak nie pokryją dalszych, będących w trakcie realizacji projektów. Jeśli więc ktoś ma taki kaprys, żeby wspomóc mnie w tym dziele i nie będzie to dla niego kłopotem podaję numer konta. Ten sam co zwykle

47 1240 6348 1111 0010 5853 0024

i pay pal gabrielmaciejewski@wp.pl

Jestem tą koniecznością trochę skrępowany, ale ponieważ widzę, że wielu mniej ode mnie dynamicznych autorów nie ma cienia zahamowań przed urządzeniem zbiórek na wszystko, od pisania książek, do produkowania filmów włącznie, staram się odrzucić skrupuły. Jak nic się nie zbierze trudno, jakoś sobie poradzę…