Po co komu Solidarność?

Jak co roku zaczął się cyrk wokół Solidarności, organizacji, która nikogo nie interesuje w istocie i służy tylko do tego by uwiarygodnić medialne kreacje polityczne i rozrywkowe. Wałęsa jak co roku rozpoczął objazd świata całego z wykładami i występami melodeklamacyjnymi, a w Rio wystawili figurę Chrystusa ubranego w giezło z napisem Solidarność 1980-2020. Końca tej żenady nie widać. Powtórzę może jeszcze raz – Solidarność nikogo nie obchodzi, a już najmniej młode pokolenie. Dyskusja zaś o obaleniu komunizmu prowadzona w rejestrach, w których zwykle fiksują Macierewicz i Frasyniuk, jest dziś po prostu komiczna. Myślę, że była komiczna również 20 lat temu, ale nikt tego wyraźnie nie dostrzegał, bo nie było internetu.

O tym by świat uwierzył w fenomen „Solidarności”, nie może być mowy, bo świat wierzy w takie organizacje jak OWP, IRA, ETA i Tamilskie Tygrysy. Gawęda więc o tym, że ludzie zajęli stocznie, chwycili się mocno za ręce, pomodlili, wyłonili liderów i pokonali komunę, wywołać może tylko szyderstwo. Jeśli zaś takie reakcji nie widać, to znaczy, że wszyscy są w coś wtajemniczeni i traktują nas jak durniów, których można kantować bez opamiętania. Rząd nasz, obojętnie który, udaje zaś, że czas ten – koniec sierpnia i początek września – to moment wielkich narodowych i ogólnoludzkich wzruszeń. Mnie to jakoś nie wzrusza. Tym mniej, że kiedyś tam, we Wrocławiu usłyszałem historię o tym, że przy Świeradowskiej, po jednej stronie mieszkali opozycjoniści, a po drugiej milicja. Utrzymywanie zaś, że ludzie, którzy przeżyli tamten czas i kłócą się dziś o polityczne imponderabilia, są bohaterami, jest kantem największym. Głównie z tego powodu, że ostatnią jakością, jakieś nam teraz potrzeba są kombatanci i bohaterowie. No, ale nie da się z tym, niestety nic zrobić, bo styropian, choć nie sprężysty, służył, służy i będzie służył, wielu ludziom za trampolinę polityczną i medialną. Rekord w podskoku na styropianie, pobił w tym roku pobił chyba Rosati, który napisał

Solidarność zrodziła się z pragnienia wolności, równości wobec prawa i poczucia wspólnoty. Bohaterami „S” pozostaną na zawsze Lech Wałęsa, Bogdan Borusewicz, Władek Frasyniuk, Zbyszek Janas. Nie uda się Kaczyńskiemu zakłamać historii.

Przypomnę panu ministrowi, że historię zawsze udaje się zakłamać, zawodowo zajmują się tym profesorowie historii, a w praktyce medialnej, wygląda ów proceder tak właśnie, jak on to opisał i wiąże się z nazywaniem Wałęsy, Borusewicza i Frasyniuka Bohaterami. Aż szkoda, że Pyjasa nie wymienił, prawda? No, ale po co psuć nastrój kolegom z partii. Nie ma nawet co mówić o nachalności i bezczelności tego faceta, bo właśnie o to chodzi, żebyśmy mówili. Wtedy można będzie nas wskazać palcem i powiedzieć – o, o to ten, co nie wierzy w bohaterstwo Henryki Krzywonos! Proszę Państwa, sprawy mają się tak – żeby mówić o wolności i wolność tę kultywować, nie można obstawiać projektów oszukanych i pokładać w nich nadziei. To jest bardzo prymitywna pułapka na frajerów. Niestety jej mechanizmu nie rozumie minister Macierewicz, który do końca życia, będzie stawał na baczność na mównicy sejmowej i z błyskiem w jasnym oku, mówił będzie, że jest chory na Polskę. Moim zdaniem on i wszyscy inni chorzy na Polskę, powinni się natychmiast wyleczyć. Tylko wtedy bowiem będziemy mieli jakąś szansę, nie wcześniej. Niech już nikt nie choruje na Polskę i niech nikt nie podnieca się Solidarnością, a o chwytaniu się za ręce i montowaniu jakichś łańcuchów czystych serc, nie może być nawet mowy.

Są dwa rodzaje infekcji związanych z Polską, obydwa dobrze widoczne w telewizji: schizofrenia i syfilis. Ten drugi reprezentuje Henryka Krzywonos, która opowiada o tym, jak wieszała w Gdańsku tęczowe flagi, żeby zagrać komuś na nosie. Ona się podobno nawet sfotografowała w Sejmie z tym panem Margot, który teraz zastąpił w kazamatach pałacu Mostowskich Adama Michnika. Tę pierwszą zaś wszyscy, którzy na dźwięk wyrazu Solidarność zaczynają drżeć na całym ciele i przyczesywać włosy dłonią. Także drżącą. Obydwie dolegliwości atakują najpierw mózg.

Przypomnę, pierwsza Solidarność została założona przez niejakiego Puchiewicza w Królestwie Polskim, jeszcze przez Wielkim Proletaryatem. Ta nasza, do której wszyscy dziś wzdychają była więc nie pierwszą, ale drugą Solidarnością. Powtórzę – trudno przypuścić, by Karol Modzelewski, prymus z wydziału historii, który tę nazwę zaadaptował na potrzeby ruchu robotniczego w roku 1980, nie wiedział o Puchiewiczu. Ta pierwsza Solidarność była ewidentnym falstartem, który przeprowadzono za zgodą, a może i na polecenie ochrany. Puchiewicz zaś był biednym frajerem z gruźlicą, który wymawiał się od strzelania do żandarmów. Aresztowano go szybko, osadzono, potem, po stwierdzeniu, że ma gruźlicę wypuszczono. Zmarł bardzo szybko w okolicznościach niejasnych. Gwiazdą zaś polskiego socjalizmu został Ludwik Waryński, którego druga Solidarność na sztandary wziąć nie mogła z oczywistych względów. Jej symbolem stał się Wałęsa, człowiek do którego pasują wszystkie absolutnie epitety, jakie można sobie wyobrazić, z wyjątkiem wyrazów męczennik za sprawę. Ktoś to zapewne celowo tak urządził, stwarzając w ten sposób propagandową alternatywę – albo męczennicy jak Popiełuszko, albo tacy jak Wałęsa. Takie wybory wykreowała przed naszymi oczami Solidarność. Najważniejszy jednak problem z tą organizacją polega na tym, że jej liderzy usiłują utrzymać w pionie tę dawną, obozową w istocie hierarchię, która – z niewiadomych przyczyn – ma obowiązywać także nas. Choćbyśmy nie wiem co robili i jak się starali i tak nie mamy szans znaleźć się tam gdzie oni, bo nie byliśmy w Solidarności. Z hierarchiami jednak, zawsze jest tak, że muszą mieć one jakieś gwarancje. Inaczej się rozlecą. Solidarność została rozparcelowana po tak zwanym obaleniu komunizmu, a teraz mamy dwie postsolidarnościowe hierarchie, które się zwalczają. Kto daje im gwarancje? I czy te gwarancje są do czegoś potrzebne nam, ludziom, których członkowie dawnej Solidarności nazywają, czasem z przekąsem, a czasem nie, zwykłymi Polakami. Tak, jakby oni byli w jakiś sposób i dla kogokolwiek, niezwykli.