Czerniaków

Miałem dziś trochę poszydzić z piewców wojny i tych co czekali aż rakiety spadną na Lwów i Stanisławów, żeby potem skakać z radości i wołać – a dobrze tak banderowcom! Dam sobie jednak spokój. Powrócę do opisów walk powstańczych, pozostawionych nie tylko przez Sujkowskiego. Oto w 2007 roku, w epoce przedblogowej, IPN wydał potężną księgę zatytułowaną Powstanie Warszawskie w archiwach służb specjalnych. Ponieważ było to dwa lata przed rozhuśtaniem się na dobre mediów społecznościowych i całej publicystyki rozumianej poprawnie, a nie tylko jako smęty Semki, Zaremby i Jankego, nic o tej książce nie wiemy. Nikt jej nie komentował, nikt jej nie promował i nikt o niej nie dyskutował. A szkoda. Przypadkiem zupełnie otworzyłem ją wczoraj na stronie, gdzie znajdował się protokół przesłuchania przez Niemców jednego z jeńców wziętych na Czerniakowie, za nim zaś były inne protokoły przesłuchań, także ludzi z Czerniakowa. Wcześniej zaś przeczytałem to, co o Czerniakowie napisał Sujkowski. Można rzec bardzo oględnie, że sytuacja była tam nieco inna niż w pozostałych rejonach walk. Generalnie chodziło to, że wielu żołnierzy było niesubordynowanych i podejmowało własne, niezgodne z rozkazami dowództwa decyzje. W zeznaniach jeńców Czerniaków pojawia się pod nazwą Kocioł Wisły, albowiem walki trwały w okrążeniu, w kotle, coraz bardziej się zmniejszającym. Część zgrupowania odeszła w końcu kanałami do Śródmieścia, cześć przebiła się przez pozycje niemieckie, a część została wzięta do niewoli, w tym wielu rannych.

Nawet jeśli brać pod uwagę szczególną sytuację jeńców i wymuszony charakter zeznań, są one wstrząsające. Jeden z żołnierzy wspomina, że nie było żadnej współpracy pomiędzy AL, PAL (Polska Armia Ludowa) i AK. Relacje zaś pomiędzy lądującymi na Czerniakowie Berlingowcami, a żołnierzami AK były po prostu straszne. Dochodziło do pobić oficerów AK, żołnierze Berlinga – Polacy – chcieli poddawać się Niemcom, żeby nie wracać na Pragę, ale w większości – jak zeznaje jeden z jeńców – oddziały te składały się z elementu mieszanego – Białorusinów i Żydów. U Sujkowskiego można przeczytać, że nie zamierzały one walczyć i narażać się na śmierć, a kiedy tylko nadarzyła się okazja  zapełnili nabrzeże, żeby załadować się na pontony i wrócić z powrotem na Pragę. Nie było to łatwe, albowiem Wisła była pod ostrzałem, a sowieci nie zamierzali wysyłać na Czerniaków więcej niż kilka pontonów.

Wśród żołnierzy AK szerzono plotki, że dowództwo, w tym Radosław, ewakuowało się na Saską Kępę, zostawiają ich na pastwę Niemców. Członkowie AL  PAL traktowali – w relacjach z oficerami sowieckimi – oficerów AK, jak swoich podkomendnych, w dodatku niepotrzebnych. Wielu Berlingowców poddało się wraz z żołnierzami AK, a po złożeniu broni nie kryło swojego zadowolenia, że wojna się już dla nich skończyła. Morale armii stojącej za Wisłą nie było więc zbyt wysokie. Powtarzam – nawet jeśli brać pod uwagę wymuszony charakter zeznań, są one straszliwe. No i trzeba się zastanowić po co Niemcy mieliby wymuszać fałszywe zeznania na jeńcach, które następnie archiwizowane były w teczkach z napisem – tajne?

Możemy więc rzec, że w świetle relacji i dokumentów wzajemne stosunki obydwu ugrupowań teoretycznie sojuszniczych, dalekie były od sielanki. Komuniści od razu, jeszcze w czasie walk, chcieli zmarginalizować Powstanie i przejąwszy rolę kierowniczą – tylko w teorii przecież – poddać Warszawę sowietom. To się nie udało, albowiem walczyło jeszcze Śródmieście, Mokotów i Żoliborz. Podjęto więc – tak myślę – decyzję o pozostawieniu Czerniakowa Niemcom i wycofaniu wojska, które – wobec oporu dzielnic centralnych – nie mogło wypełnić misji politycznej. Militarnej w ogóle nie miało i o tym świadczą opisy Sujkowskiego i zeznania jeńców z Czerniakowa.

Co jest charakterystyczne w tych tekstach? Bezczelność komunistów, a także wskazanie, że są oni elementem wynajętym nie zawracającym sobie niepotrzebnie głowy głupstwami takimi jak instytucje demokratyczne w przyszłej Polsce, po usunięciu z niej Niemców. Tę bezczelność odziedziczyły późniejsze pokolenia i ona jest dostrzegalna do dziś. Im bardziej czerwoni chcą przypominać naszych, tym więcej powinni się demaskować. Tak się jednak nie dzieje ponieważ już dawno zatracono w Polsce jakiekolwiek rozeznanie, a ważne książki są marginalizowane, albo usuwane gdzieś na śmietnik. Bezczelna propaganda czerwonych jest całkowicie zabezpieczona i traktowana serio. Widzimy to nawet tutaj. Ja to zauważył jeden z komentatorów – nie spodziewał się, że mamy w Polsce taką ilość rosyjskiej agentury. Bo trzeba rzeczy nazywać po imieniu – komuniści to dziś rosyjska agentura, albowiem Rosja czuje się spadkobiercą i dziedzicem sowietów. Metoda została ta sama. W jednym z zeznań zawartych w książce Powstanie Warszawskie w dokumentach archiwów służb specjalnych czytamy, że członkowie AL i PAL kiedy tylko Berlingowcy wylądowali na Czerniakowie, oderwali od swoich opasek białą część flagi i nosili tylko czerwoną. Uważacie, że dziś byłoby inaczej? Jeśli zaś chodzi o bezczelność jest ona koncesjonowana, certyfikowana i akceptowana. I nikomu do głowy nie przyjdzie, żeby się jej przeciwstawić. Tak, jak wielu żołnierzom na Czerniakowie nie przyszło do głowy, by sprawdzić czy dowódca zgrupowania – Radosław – rzeczywiście ewakuował się za Wisłę.

Jak wiemy relacje pomiędzy komunistami a AK, a także pomiędzy AK, a armią Berlinga są od samego początku oczkiem w głowie propagandy, która otula prawdę o Powstaniu niczym jakiś obrzydliwy kokon. Nie ma takiej publikacji propagandowej, udającej naukową, w które po kilka razy nie podkreślono, by jak dzielnie i z jakim oddaniem walczono wspólnie przeciwko wrogowi. No, ale nie rozumiejący czym są walki w mieście żołnierze Berlinga padali jak muchy i nic z tej walki nie wyszło. Ach, gdyby zrozumieli, że nie należy iść do ataku tyralierą, wszystko byłoby inaczej. Karmieni tymi i jeszcze gorszymi bredniami zasypiamy jak dzieci, ufając, że ktoś mądrzejszy załatwi ostatecznie i wyjaśni te jakże ważne sprawy. Nic takiego nie nastąpi, możecie o tym zapomnieć. Każdy musi sobie to wyjaśnić sam. Jeśli zaś nie chce, obudzony zostanie przez sołdata mówiącego z dziwnym akcentem, który już dokładnie mu wskaże co to jest polski patriotyzm i czym się go zajada, by najlepiej smakował.

Nie potrafię doprawdy wyjaśnić, co kieruje autorami, którzy podkreślają w swoich publikacjach, jak ważne w Powstaniu były kwestie społeczne i jakim błędem AK było lekceważenie tych kwestii. To jest dziecinada. Żadne społeczne kwestie nie miały znaczenia, bez wyjaśnienia i odpowiedniego ustawienia kwestii politycznych. Te zaś łączyły się ze społecznymi tylko w głowach ludzi naprawdę zmanipulowanych, a przy tym przekonanych o bezwzględnej słuszności swoich ocen.

Sporo się tu ostatnio rozmawia o symbolach. I one są najistotniejszą częścią wojny. Istnieją po to, by armia wiedziała pod jakimi znakami się gromadzić. Likwidacja symboli, ich rozmycie, doprowadzenie do tego, że prosty żołnierz nie widzi różnic, to początek końca. Z czego nie zdawali sobie sprawy czynni w AK i w innych ugrupowaniach socjaliści. Także ci spod znaków narodowych, bo moim zdaniem różnicy pomiędzy nimi nie ma.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/bitwa-o-warszawe-1944-major-zbigniew-sujkowski/