Czy się utrzymamy? Albo jak rozumieć zwrot „żywy Kościół”?

Cała ta kosmiczna sytuacja spowodowała jedną pozytywną rzecz – zacząłem pracować na zwiększonych obrotach. Nie mówię, że na pełnych, ale na zwiększonych. Powiedziałem o tym w sobotę znajomemu i on wyraził zdziwienie miną. Myślał, że to tylko taka kokieteria. Niestety nie. To jest przymus. Czy jest pandemia czy jej nie ma, czy skończy się za miesiąc czy we wrześniu, muszę mieć więcej swoich książek. Z mojej perspektywy sytuacja nie wygląda tragicznie, ale wiem, że ona nie wygląda tragicznie dzisiaj. Za miesiąc może się okazać bardzo dramatyczna i, jak to zwykle bywa, stanie się to nagle. Plany oczywiście są, ale są to plany drogie w realizacji, na które pewnie będzie jakiś respons, ale niekoniecznie taki, jak to sobie wymarzyłem. Bez zarazy pewnie byłoby lepiej. Pomyślałem też, że jak mam 51 lat, to muszę włączyć w końcu to turbodoładowanie, bo nie mogę tak pyrkotać jak traktorek. Zaraz stuknie mi sześć dych i będę już tylko siedział na przyzbie i karmił gołębie suchą bułką. Do niczego innego się nie nadam. Trochę mnie to ogranicza i teksty bieżące są takie jakie są. Głowę mam cały czas zajętą czymś innym, a do tego muszę zrobić coś, czego nie robiłem nigdy i co jest całkowicie poza mną – notatki, a do tego plan dnia. Katastrofa. Zawsze było tak, że pomyślałem co mam zrobić, po czym zabierałem się za to i nie przerywałem aż zobaczyłem koniec. Teraz trzeba to rozegrać inaczej. Wczoraj cały dzień trwałem w stuporze wymyślając jakieś nieprawdopodobne rzeczy. Mam nadzieję, że zdążę je zrealizować do lata. Nie ma co czekać, albo zrobi się to teraz, albo nigdy. Nie wiadomo, co będzie za tydzień czy dwa.

W przeciwieństwie do innych firm, hybrydowa formuła mojego przedsiębiorstwa sprawdza się w czasach zarazy, ale wolałbym nie testować tej wytrzymałości zbyt długo. Jeśli ktoś jest wydawcą i autorem w jednym, ma lepiej niż ten, kto jest tylko wydawcą, że o sprzedawcach nie wspomnę. Najlepiej mają oczywiście ci, którzy są wydawcami, autorami i jeszcze biorą dotacje na różne projekty. Nie muszą się martwić o nic. No, ale to jest kwestia poza mną, o czym było już wielokrotnie mówione.

Nie mogę niestety na razie podkręcać sprzedaży nagraniami, albowiem mam w domu osobę, która jest w grupie ryzyka i nie chcę jeździć do Michała na te nagrania. Nawet samochodem. Na szczęście Andrzej Ciborski nagra wkrótce trzy rozdziały III tomu Baśni socjalistycznej i będzie można tego posłuchać. W przyszłym zaś tygodniu, książka Michała Radoryskiego będzie tytułem tygodnia w Radio Poznań. Nie ma więc innego wyjścia, jak przygotować serię nowych, zaskakujących tytułów, które w czas zarazy, czy po jej ustąpieniu, zagwarantują dobrą i wysoką sprzedaż. Nie śpię przez to. Jeśli nie zaplanuję i nie zrobię tego teraz, nie podniosę się aż do zimy pewnie, a to jest luksus, na który mnie nie stać. Zważywszy, że mam pewne plany dotyczące rozbudowy firmy i wydatki stałe. Nastał więc czas ostrzenia pałaszy i bagnetów, w brudnym i błotnistym okopie. Wierzę jednak, że będzie dobrze.

Żeby trochę Was podenerwować powiem może jeszcze, że zmienimy nieco optykę i epokę. No, ale to tyle. Rafał z żoną kończą tłumaczenie biografii św. Ludwika. To jest zamierzenie, które będzie dużym sprawdzianem i wielką próbą. Gdybym wiedział, że trafimy z tym w czas zarazy na pewno nie zdecydowałbym się na wydanie tej książki. Koszta są za duże. No, ale umowy podpisane, tłumaczenie prawie gotowe, nie ma się jak wycofać. Ludwik Święty będzie, ale będzie to książka droga. Nie może być inaczej. Tak więc już dziś zapowiadam, że nie będę słuchał żadnych lamentów. Można tego oczywiście nie kupować, ale proszę, żeby nikt tu potem nie udzielał mi żadnych dobrych rad edytorskich, dotyczących okładki, składu czy innych tego typu kwestii.

Nie mogę się powstrzymać przy okazji tej książki, od kilku uszczypliwych uwag. Ostatnimi czasy, będąc na mszy, kilka razy słyszałem cytowane przez księży słowa prymasa Wyszyńskiego, o tym, że Kościół to nie jest archiwum, ani muzeum, ale żywe ciało. To jest fantastyczna konstatacja, ale jej interpretacja polega w praktyce na tym, że wierni interesują się wyłącznie sobą i swoimi parareligijnymi szajbami. Z których najważniejsze dotyczą bezpośredniego kontaktu z Panem Jezusem, udzielającym jednemu czy drugiemu wariatowi dobrych rad przed snem. Można się oczywiście na mnie obrazić. Można wierzyć w to, że mozaika z Akwilei rzeczywiście przedstawia langustę na palmie, choć to na pewno nie jest palma. Można w zasadzie wszystko, szczególnie jeśli podsuwaną przeze mnie alternatywą jest droga książka i zapomnianym królu, którego przygody nie są nikomu znane, albowiem globalna propaganda skazała go na zapomnienie. Po co się tym interesować? Już lepiej kupić sobie w Biedronce bardzo popularne dzieło zatytułowane „Siedem nawyków skutecznego działania”, sprzedawane w milionach egzemplarzy od końca lat dziewięćdziesiątych. Po jego przeczytaniu można bardzo skutecznie udawać, że się coś robi.

Myślę, że jedną z najtragiczniejszych przypadłości współczesnego katolika jest ta, która każe mu wierzyć, że jak wyjdzie na plac wraz z tysiącem innych, będzie tam śpiewał i się modlił przez godzinę, to przybędzie mu autentycznej siły i stanie się przez to ważniejszy. No i właśnie okazało się, że jedna decyzja administracyjna unieważniła te poglądy, a żywy Kościół siedzi w domach. A jak za dużo ludzi zbierze się w świątyni to przyjeżdża policja i ich rozpędza. Teraz tylko brakuje jeszcze, żeby gazownia i prowokatorzy przekonali ludzi na Podlasiu, że mogą zostać męczennikami z Pratulina w wersji soft, bez ofiar. To jest kierunek, który może być wskazany i ja jestem całkowicie przekonany, że znajdzie się gromada wariatów, którzy dadzą się tej myśli ponieść.

Żywy kościół, w całkowicie błędnej interpretacji słów prymasa tysiąclecia, został zapuszkowany w domach i siedzi tam grzecznie pogryzając suchary. Nie wie co zrobić, bo żadna aktywność poza wymienioną wyżej nie jest dostępna jego zmysłom i umysłowi. O tym, by swoje życie duchowe i intelektualne jakoś pogłębić raczej nie myśli, a jeśli już to ze wskazaniem na siebie i swoje idiosynkrazje.

Ktoś tu zaraz wpadnie i powie – ale z ciebie spryciarz, chcesz wkurzyć wszystkich przed premierą książki, żeby na fali tej wściekłości coś od ciebie kupili. Może tak, a może nie. Już dziś wiem, że żadne mechanizmy regulujące koniunkturę przed zarazą, nie obowiązują w czasie jej trwania. Trzeba więc kombinować, cały czas przyspieszając obroty. Inaczej się nie da.

Przedwczoraj miała być konferencja. Szkoda, że jej nie było. Może listopad też będzie ciepły i będzie można wyjść z hotelu Król Kazimierz i pogapić się na Wisłę.