O ludziach wybitnie inteligentnych albo obrona Dariusza Rosiaka

Z samego rana zauważyłem, że ktoś zalinkował pod tekstem o logikach i cynikach, materiał oskarżający Dariusza Rosiaka o to iż napisał zmanipulowaną i mocno nieprawdziwą książkę o ojcu Krąpcu http://www.ptta.pl/index.php?id=news5&lang=pl . Wielokrotnie tu atakowałem Dariusza Rosiaka, a także zeń drwiłem, ale przyznaję, że było to zachowanie głupie i dziecinne. Zanim wyjaśnię dlaczego, chciałbym opisać pewną, stosowaną w popkulturze metodę promocji treści. Oto w filmach na Netflixie, ale także w innych produkcjach, a często też w wystąpieniach pojedynczych osób pojawia się moment wskazania kogoś wybitnie inteligentnego. Patrzymy na to i za każdym razem nie możemy się nadziwić, dlaczego akurat ta osoba, a nie inna została wskazana. Ostatnio oglądałem dwie produkcje, w którym wskazany motyw wystąpił. Pierwszą był film dokumentalny o kradzieży 13 obrazów z bostońskiego muzeum, gdzie pokazano jakiegoś rudego kurdupla i powiedziano, że jest to wybitnie inteligentny złodziej obrazów. Na dowód tego facet wygłosił jakąś kwestię o wodzu Hunów, Attyli. Co należało przyjąć okrzykiem – ŁAŁ! Bo wiedział kto to był. Z innych opowieści tego pana wynikało wprost, że jest wynajętym przez bankierów łapsem, który kreuje różne koniunktury poprzez swoje widowiskowe włamy i napady, za które nie spotykają go żadne poważne konsekwencje. Bo cóż to jest odsiadka czteroletnia w pojedynczej celi z wygodami. Za – uwaga – napad z bronią w ręku na funkcjonariuszy, ostrzelanie ich i narażenie na śmierć. No, ale mamy wierzyć, że złodzieje obrazów są po prostu ludźmi wybitnymi, dlatego wszystko im się udaje.

Drugim materiałem, który obejrzałem był występ Pazury opowiadającego o Korwinie. Pazura najpierw zaczął z Korwina szydzić, a potem uderzył w inny ton i powiedział, że ma on rację, a ponadto jest wyjątkowo dobrze wykształcony i bardzo inteligentny. No i podnosi kwestie pracy, która jest konieczna, by człowiek mógł żyć na godnym poziomie. Nie wiem, czy chodzi po tej ziemi ktoś, kto pracuje mniej niż Korwin i jest przy tym bardziej powierzchowny w swoich ocenach, ale cóż…dla Pazury, a także dla innych, jest to postać godna podziwu. Piszę to po to, byśmy uświadomili sobie, że pokazuje nam się ludzi nie zasługujących na nasz szacunek i zainteresowanie, a czyni się to w jakimś celu. Ludzie zaś naprawdę inteligentni i pracowici są w cieniu, nie widzimy ich, a nawet jeśli widzimy, wzruszamy ramionami, albowiem nie wykonują oni żadnej ekwilibrystyki, która kojarzyłaby się słabo wykształconym aktorom z czymkolwiek. Nie mówią oni o Attyli, nie powołują się na sławnych filozofów i nie rzucają cytatami, z wdziękiem Kamili Skolimowskiej miotającej młotem. Coś jednak potrafią, ale ich osiągnięcia pomijane są milczeniem.

Mam tu na myśli, między innymi, Dariusza Rosiaka właśnie.

Autor niepochlebnego o nim artykułu wymienia różne książki przezeń napisane, ale pomija jedną, o której ja z kolei wspomnę. Napisał bowiem Dariusz Rosiak książkę o naszym ulubionym bohaterze Sat Okhu, czyli Stanisławie Supłatowiczu. Jak Wam opowiadałem parę lat temu zadzwonił tu do mnie kolega Sat Okha, nieżyjący już dziś Leszek Michalik ze Sztumu, naturalizowany Indianin Cree. Powiedział mi wprost, że Stanisław był człowiekiem chorym, miał urojenia, a do tego był uwikłany, jeszcze w ZSRR, skąd przyjechał, w różne niepiękne projekty wydawnicze. Tam bowiem zaczęły powstawać jego książki. Pogadaliśmy sobie z Leszkiem od serca, pośmialiśmy się, a kiedyś nawet go odwiedziłem, w Jantarze, gdzie miał takie małe indiańskie muzeum. Któregoś dnia zadzwonił do mnie niespodziewanie i z lekkim niepokojem powiedział – wiesz, jedzie tu do mnie jakiś Rosiak. Leszek, dodam dla wyjaśnienia, był wrogiem PiS, Kaczyński go denerwował i miał poglądy bardzo określone, ale nie przeszkadzało nam to wcale w rozmowie. Wyjaśniłem mu więc kim jest Dariusz Rosiak, a on się trochę uspokoił. A później, kiedy Rosiak już opuścił jego progi, zadzwonił tu raz jeszcze i głosem trochę innym niż zwykle rzekł coś w tym stylu – słuchaj, z tym Staszkiem, to wszystko nie jest takie oczywiste. Cytuję niedokładnie, ale oddaję sens. Leszek jest dziś w krainie wiecznych łowów i poluje na bizony razem z innymi Indianami Cree z kanadyjskich prerii. I ja nie mam do niego pretensji o te słowa, bo i o co niby miałbym mieć. Chciałbym tylko wskazać, że są ludzie, którzy potrafią wpływać samym tylko słowem nawet na bardzo twardych wojowników, takich którzy brali udział w bardzo brutalnych i krwawych obrzędach. Książka o Sat Okhu oczywiście powstała i jest to książka podtrzymująca mit Supłatowicza. Nie czytałem jej, wystarczyło mi, że wysłuchałem co ma o niej do powiedzenia sam autor. Myślę więc, że jeśli ktoś osiąga takie efekty w tak w sumie drobnych sprawach, jak ten cały Supłatowicz, zabierając się za postać ojca Krąpca, musi mieć całkowitą pewność, że wie co czyni. Do tego zaś musi towarzyszyć mu przy pracy wielki spokój, wynikający z tego właśnie iż jego potencjał intelektualny jest wielki jak ocean. I kiedy faluje, wszystkie myśli krytykujących go osób falują wraz z nim. Taki właśnie jest Dariusz Rosiak. Nie ma w nim lęku i wahania, jest pewność i spokój. To się od razu udziela innym i łatwo wskazać, jak głęboko geniusz Rosiaka jest przekonujący. Jak niewiele miejsca zostawia obserwującym go ludziom na wątpliwości. On ich po prostu zniewala. Tak właśnie działają i tak żyją ludzie naprawdę inteligentni, którzy mają autentycznie wielki potencjał, a nie jakieś szury, co się ekscytują własnymi nagraniami na YT. A Wy tu kleicie jakieś linki, że on oskarżył Krąpca o współpracę z SB? W dodatku umieszczone na jakimś niszowym portalu, gdzie pies z kulawą nogą nie zagląda? Dajcie spokój. Rosiak to geniusz i nie mamy z nim szans. Nie mamy do niego wstanu, jak mawiają młodzi około trzydziestki.

Podam przykład. Wraz z innymi dziennikarzami, Rosiak został przez reżim wyrzucony z Trójki. Tak, jak inni założył sobie konto na Patronite, a stało się to w roku zeszłym, dwa dni przed moimi urodzinami. Uczynił to po to, by godnie żyć i lansować w przestrzeni internetu bliskie swojemu sercu wartości. I proszę, w półtora roku uzbierał milion dwieście, zaś progi ustawił takie, że można wpłacać po 5 złotych. Czy to nie jest niezwykłe?

https://patronite.pl/DariuszRosiak

Dla przykładu, o wiele bardziej widoczny w mediach i znany w całym internecie, Igor Janke od miesiąca zebrał ledwie 450 zł. Niech ktoś biegły w matematyce policzy ile czasu pan Igor musiałby się produkować w sieci, żeby osiągnąć wynik Dariusza Rosiaka. Jak wiecie jestem słaby w liczeniu i nie mam najmniejszych szans, by to sprawdzić.

https://patronite.pl/igorjanke

Mając przed oczami ten wynik, który wprost wskazuje, jaką popularnością cieszy się Dariusz Rosiak w Polsce, chcecie krytykować go za to, że coś tam napisał o Krąpcu? No to załóżcie konto na Patronite i zbierzcie pieniądze na polemiczną książkę. Niech ona się ukaże, niech ludzie z KUL pamiętający Krąpca, włączą się w tą inicjatywę i niech zacznie się tu wreszcie jakiś intelektualny ferment. Oczywiście drwię. Nic takiego się nie stanie, a nie stanie się albowiem ludzie piszący polemiki i rzucający oskarżenia na Rosiaka, mogą manifestować jedynie swoją bezsilność. I wierzyć przy tym, że kogoś ta bezsilność zaciekawi, że ktoś zainteresowany tym tekstem podejmie – na własne ryzyko i odpowiedzialność – jakieś działania. Reszta zaś poruszona i oburzona wróci do swoich codziennych zajęć polegających na kontemplowaniu bezsilności. No i na rozglądaniu się za kimś, o kim można by powiedzieć, iż jest wybitnie inteligentny, a do tego skuteczny. Może to być na przykład Sumliński, który nie dość, że skarcił Komorowskiego, to jeszcze teraz szarżuje sam jeden na całą zgraję podstępnych Żydów, może to być Korwin, albo Karoń. Wielu jest inteligentnych ludzi w Polsce, na których można się wzorować i którym można palić kadzidełka. Sami widzicie jednak, że nie mają oni najmniejszych szans z człowiekiem tak mądrym, a jednocześnie tak dyskretnym i wycofanym, jak Dariusz Rosiak.