O małych i wielkich narodach

Najpierw opowiem o rzeczach, które mnie zadziwiają. Ludzie, a jest ich bardzo wielu, grają w gry i tej swojej aktywności nadają inne zupełnie znaczenie. Próbują ją ustawić w lepszym świetle, pogłębić nadać jakieś sensy, których tam w istocie nie ma. Nazywają to się wgłębianiem się w uniwersum gry. Większość gier, nawet tych bardzo skomplikowanych jest fatalnie uproszczona, a owa głębia, o której tak wiele się mówi to gadżety. Dlaczego ludzie tracą na to czas? Albowiem daje im to poczucie bezpieczeństwa, władzy nad powierzonym sobie kawałkiem strategii i poczucie wspólnoty. A skoro tak można założyć, że także zmienia ich relacje ze wspólnotą realną, do której należą poprzez język i wiarę. Ta z kolei nie ma wielu możliwości by konkurować z uniwersum gier, albowiem jej konstrukcja jest jeszcze bardziej uproszczona. Ma zachęcić bowiem do uczestnictwa w życiu wspólnotowym najgorszych głąbów i osoby najbardziej ospałe. Wspólnota oparta na języku i wierze, jest jak drużyna w wojsku – przy wykonywaniu zadań liczy się czas ostatniej ofermy. Ta okoliczność zwiększa atrakcyjność wszelkich wtajemniczeń, tych realnych – bandyckich i szpiegowskich – wrogich wspólnocie, choć dających pojedynczym ludziom wiele niezasłużonej satysfakcji, a także tych fikcyjnych – pochodzących z gier.

Myślę, że trudno się ze mną nie zgodzić w tej materii. Cóż zatem należy zrobić, żeby wspólnota języka i wiary była bardziej atrakcyjna? Posegmentować ją i nadać poszczególnym jej segmentom jakiś walor inicjacyjny. To się normalnie powinno odbywać poprzez system kształcenia. Ten zaś jest powiązany z polityką. I tu się kończą żarty, a zaczynają schody. Polityka polska bowiem ma charakter aspiracyjny, ale nikt nie aspiruje do tego, by zaliczyć wszystkie levele, bo do takich aktywności nasi uczestnicy gry w ogóle nie są dopuszczani. Chodzi o to, w tej polityce by zasłużyć na poklepanie po plecach. Czy tak będzie zawsze? Wierzymy, że nie ale nie potrafimy posługiwać się językiem, który wiarę tę może uzasadnić. Język polskiej polityki jest bowiem językiem plebsu. W dodatku stale zagrożonego. Jakby tego było mało trend jest taki, byśmy z tego powodu czuli się wyróżnieni. Tak było za komuny i tak jest teraz. To powoduje, że najsprytniejsi lub najbardziej udręczeni sytuacją zaczynają robić coś, co można w zasadzie uznać za jakieś bieda wtajemniczenie. Jedyni udają Żydów, inni przyjmują niemieckie obywatelstwo, jeszcze inni wyjeżdżają do USA. Nikt nie usiłuje zmienić zasad gry, które są nam narzucone. Dlaczego? Albowiem uważa, że to strata czasu. Uważa, że musi zadbać o siebie, a wtedy będzie szczęśliwy i spełniony. Iluż ja widziałem tych szczęśliwych i spełnionych, zapijających się na umór i pieprzących jakieś komunały do równie pijanego szwagra…

Zasad tej gry nie chce także zmienić władza w Polsce, albowiem to musiałoby iść w parze ze zmianą komunikacji, czyli tego całego mitycznego dyskursu publicznego. Ogrywa on – z całkiem fałszywą intencją – taki walor jak dobro społeczne. Każdy oszust, który zbiera głos publicznie występuje w imieniu ludu. A dzieje się to w momencie, kiedy większość tego ludu, a na pewno te grupy, które są najambitniejsze, chcą być kimś innym niż są i znajdować się w innych zupełnie miejscach. To się ostatnimi czasy lekko zmieniło, ale tylko lekko. Może w każdej chwili powrócić do stanu poprzedniego.

Od jakiegoś czasu podnoszony jest temat AI czyli sztucznej inteligencji, która może nam zagrozić, albowiem opanuje sferę komunikacji. A czym przepraszam różni się sztuczna inteligencja, opanowująca sferę komunikacji od sowieckiej i niemieckiej propagandy? Tym, że aresztowań i wywózek nie będzie? Ja bym się mimo wszystko aż tak bardzo nie łudził. Wspomniana propaganda, padła na bardzo żyzny grunt, którego istnienia i potrzeby uprawy nikt nie kwestionuje. Jego imię – dobro ludu. Niemcy rozumieli to może trochę za bardzo specyficznie, ale wszak o to im chodziło – o dobro mas mówiących językiem Goethego. Komuniści przebili ofertę, ale odbiorca pozostawał ciągle ten sam – lud. Podobnie będzie ze sztuczną inteligencją, która nakarmiona zostanie scenariuszami wszystkich popularnych gier. I niczym więcej, a także obsesjami sklasyfikowanymi jako istotne dla ludu. To szczęśliwa okoliczność, nie uważacie? Pod warunkiem oczywiście, że będziemy na tyle inteligentni, by nie patrzeć nawet w jej stronę. Choć pokusa będzie wielka, albowiem natychmiast rozpocznie się handel wtajemniczeniami. Zupełnie jak zawsze, jak za Hitlera, za komuny, jak po każdej wielkiej, ale także mniejszej zmianie o charakterze globalnym. No, a skoro globalnym, to możemy na nią spojrzeć z wysoka, prawda? I cóż zobaczymy? Scenariusz gry i nic poza tym. Gry, która skończy się w pewnym sezonie i nikt już do niej nie wróci. Oczywiście będą ofiary i próba skonstruowania nowej gry, na podobnych zasadach, ale jeśli się na to złapiecie, to już wasz problem. Ile można grać w to samo?

Oczywiście, tak jak to napisałem kiedyś, każda sprzedaż, także sprzedaż gier i ideologii jest wywołaniem sytuacji przymusowej. Osiąga się to różnymi sposobami, ale głównie poprzez wtajemniczenia i atraktory. Lepszą grafikę, więcej poziomów, lepsze mundury, większe uposażenie, albo jak w komunie – gorszą grafikę, mniej poziomów, gorsze mundury, fatalne uposażenie. To są rzeczy atrakcyjne w tym systemie, bo alternatywą jest śmierć. I to jest jedyna modyfikacja zasad jakie proponuje nam sztuczna inteligencja. Widzimy jednak, że w zasadzie nikt nie potrafi poza te zabetonowane reguły wyjść. Najważniejsze bowiem jest to, by skłonić do gry jak największą ilość ludzi. I to się przeważnie udaje. Jeśli ktoś nie chce brać udziału w grze – ginie lub jest marginalizowany.

Opiszmy teraz to wszystko w kategoriach ilościowych – podstawą wszystkich gier jakie są w sprzedaży, jest dobro ludu. No, ale jak wiemy są różne ludy – mniejsze i większe. To zaś oznacza, że te większe będą próbowały narzucić zasady tym mniejszym i stworzyć całkowicie fikcyjne uniwersum, w którym tamci będą musieli żyć. Całkowicie fikcyjne, to znaczy z fikcyjnymi wtajemniczeniami. I my to ćwiczyliśmy – jak w Polsce nie było pracy, człowiek, który załatwiał robotę przy szparagach był półbogiem.

Nie zawsze jednak liczne narody mają przewagę, albowiem ilość liczy się tylko w pewnych sytuacjach. Takich jak planowa eksterminacja na przykład. No, ale nie można oprzeć zasad gry na planowej eksterminacji. Ona jest jednak często finałem sezonu, po którym zmieniają się zasady i ci, co im się wydawało, że za chwilę osiągną ostateczne wtajemniczenie, zostają zdegradowani do najgorszych pariasów. Jeśli należą do licznego ludu, jakoś się tam uchowają, ale wspominać się o nich nie będzie inaczej jak w kontekstach wykluczających jakąkolwiek afirmację. Okoliczność ta daje szanse mniejszym narodom, które dysponują subtelniejszymi narzędziami i lepszymi scenariuszami gier na kolejne sezony.

Kiedy jednak należy się do mniej licznego narodu, dobrze zdać sobie sprawę z tego, że odwoływanie się do dobra ludu jest ostatnim argumentem, jaki powinien być użyty. Nie da się bowiem w ten sposób utrzymać władzy, ani przechodzić na kolejne poziomy wtajemniczeń. To rozwala strategię już na samym początku. Każdy zaś kto kiedykolwiek w coś grał, musi rozumieć, że strategie są ważne, a nie dość tego powinny być trzymane w sekrecie. I nie trzeba doprawdy być ekspertem od gier elektronicznych, wystarczy stare dobre Makao.

Jak jest w Polsce? Dobro ludu jest na pierwszym miejscu, a lud ten wychowuje się w szkołach za pomocą atraktorów, które przypominają cukierki krówki przepuszczone przez niedomytą maszynkę do mięsa. System budowania wtajemniczeń odbywa się poza szkołą i ma charakter werbunku. Szkoła, jako instytucja wychowawcza nie daje Polakowi nic. Poznajemy to po tym, że każda dyskusja, którą rozpoczynamy poza sztuczną inteligencją toczy się wokół tematów dotyczących zmiany wychowawczych atraktorów. O co chodzi konkretnie? Ludzie przypominają, na przykład, że Mark Twain, którego książki są w kanonie lektur, napisał dwie nowele o polskim wynalazcy Szczepaniku. Czy ktoś je w ogóle przetłumaczył je na polski, albo wpadł na pomysł, żeby umieścić je w kanonie lektur? Nie, albowiem to by zdewastowało hierarchię niejawnych wtajemniczeń. Dlatego w tym kanonie jest Tokarczuk, której wręczono całkowicie bezwartościowego dla zasad naszej gry Nobla. Jest on bezwartościowy, nawet przy założeniu, że dobro ludu jest najważniejsze. Tokarczuk jednak przychodzi do nas z innej gry, co do której nie ma wątpliwości, że jest niekompatybilna z naszą. My jednak uważamy, że jest. To znaczy nie my, ale nasza sztuczna inteligencja tak uważa. Pojawia się więc pewien dysonans – dobro ludu jest najważniejsze, ale wygrywa nie ten cały Szczepanik, który z tego ludu wyszedł i zrobił jakąś tam karierę, a przez to jest atraktorem emocjonalnym, który może oddziaływać na aspirujące jednostki. A do tego ma jeszcze gwarancję kogoś takiego jak Twain, którego nawet komuniści nie odważyli się usunąć z kanonu lektur, choć Tomek Sawyer sprzedawał udziały w swoim przedsiębiorstwie, które malowało płot. Wygrywa Tokarczuk, która zajmuje się promocją beznadziei i ma niejawne gwarancję na bezkarne pukanie ludu trzcinką po głowie i prawienie mu morałów. Na tę hierarchię godzą się także politycy z partii rządzącej, albowiem wierzą, że mogą zmienić scenariusz gry, albo że ta w którą gramy daje równe szanse wszystkim. Nie daje, od takiej konstatacji trzeba zacząć. Nie daje, albowiem scenariusz napisany został tak, by dać szansę liczniejszym populacjom. Czy to się zmienia? Możliwe, że tak, albowiem rząd realizuje teraz taki scenariusz, który opisałem tu dawno temu wskazując na sukces Prus w XVIII wiecznej grze. Chodzi o to, by zadłużyć państwo zakupując możliwie wysokie technologie i uzależnić producentów tych technologii od ich dostaw. To daje najpewniejsze gwarancje. Nie wiemy jednak, czy coś się w tych zasadach nie zmieniło. Nie wiemy także czy liczniejsze narody, nie zechcą – na podstawach li tylko ilościowych – zbudować swojej przewagi w grze.