O rodzajach narracji

O tym, że słowa „narracja” możemy używać wymiennie ze słowem „propaganda”, nie muszę nikogo przekonywać. Mało kto jednak zdaje sobie sprawę z tego, że narracje czyli rodzaje propagandy służą ograniczeniu naszej wolności. To niby było zrozumiałe za komuny, ale wtedy wydawało nam się, że ujawnienie propagandowego charakteru narracji, automatycznie ją rozbraja. To nie była prawda i nadal nie jest.

Narracje są narzędziami używanymi przez organizacje polityczne i ekonomiczne do sprawowania władzy. Stąd muszą być ograniczane, przy zachowaniu pozorów wolności. Taka sytuacja jest naszym udziałem i my musimy się na to zgodzić. Państwo nasze zainteresowane jest – jak każde państwo – określonym profilem narracji, który wyjaśnia i ułatwia jego misję. Nazywamy to, zgodnie z zasadą przyjętą w mediach elektronicznych, formatem. Format naszej narracji państwowej jest wszystkim znany, ale mniej znane są jej systemowe wady. Jest to narracja płytka, a przez to stwarza złudzenie funkcjonalności. To znaczy wydaje się, że każdy, nawet bardzo nierozgarnięty polityk może się nią posługiwać. Nie może – to oczywiste – ale każdy próbuje. Ta płytka i słaba w istocie narracja posiada formaty konkurencyjne. One są silnie z nią skontrastowane i w zasadzie jej zaprzeczają. Ja celowo nie używam przykładów, żeby tekst ten nie wyglądał jak pospolite szyderstwo. Mamy więc w zasadzie kilka narracji państwowych, które wzajemnie się wykluczają, ale wszystkie w jakimś stopniu ograniczają naszą wolność. Ta obowiązująca dzisiaj czyni to w stopniu najmniejszym. Konkurencyjne narracje – nazwijmy je rzekomo państwowymi – po prostu zakazują używania pewnych wyrazów i pojęć uznając je za stygmatyzujące. Czy wobec tego, że mamy kilka państwowych narracji możemy mieć pewność, że ta, która teraz obowiązuje się utrzyma? Nie. Jednocześnie zdajemy sobie sprawę, że jej rozszerzanie i rozbudowywanie nie jest możliwe, albowiem wtedy ci najdurniejsi z polityków, przeznaczeni do posługiwania się tym formatem, stracą całkowicie rezon, grunt pod nogami i zajdzie obawa, że będą pierniczyć takie dyrdymały, o jakich się jeszcze tu nikomu nie śniło. Stąd prostota i jednowymiarowość nasze patriotycznej gawędy. A także jej płytki charakter. Nie sięga ona dalej niż do czasów powstania styczniowego, które powoli zamienia się w jakąś walkę Zeusa z tytanami, staje się mitem, baśnią i zaprzeczeniem realnej polityki. Przestaje być narzędziem poznania, a staje się narzędziem wychowania. Czy właściwego? Wierzymy, że tak i nie mamy o to do państwa pretensji. Jako środowisko i autorzy rościmy sobie jedynie prawo do wydawania ocen pozbawionych propagandowego entuzjazmu. To chyba niewiele i na to akurat państwo nasze pozwolić sobie i nam może.

Nie ma mowy, żebyśmy sięgnęli w głąb dziejów i zaczęli tam jakieś poszukiwania, które ułożyłby się w inną niż stworzona przez ostatnie 120 lat historia naszego kraju i narodu. Pobieżna nawet kwerenda błahych bardzo problemów wskazuje bowiem, że wywróciłoby to wiedzę podręcznikową na nice, a także zagroziłoby obowiązującej narracji państwowej. No, ale to nie znaczy, że inni, na przykład wrogowie państwa, nie sięgną do tych złogów z przeszłości i nie zaczną w tym gmerać. Myślę, że nie sięgną, ale pewności nie mamy, może przyjść taki moment, że się jednak zdecydują. Mamy jednak, jako państwo, misję, która powinna być realizowana, albowiem państwo bez historii nie jest państwem. Jeśli jednak sięgamy do czasów wcale nieodległych, czyli do początków ojczyzny odrodzonej i znajdujemy tam relację z procesu Eligiusza Niewiadomskiego, omijaną przez historyków jak śmierdząca ryba, to robi się trochę dziwnie. O tym, że całe stosy dokumentów z przeszłości leżą nieprzebadane, albo przepadły w wyniku opieszałości historyków, nie muszę nikogo przekonywać. Dlaczego tak się stało i dlaczego tak dzieje się nadal? Albowiem strażnicy narracji państwowej utożsamiają się z nią personalnie. To znaczy wydaje im się, że oni są współczesnymi odpowiednikami postaci historycznych, wysuwanie zaś zarzutów przeciwko tym postaciom, to wprost atak na nich. To jest dziecinne i głupkowate, a także heretyckie, albowiem zalatuje kultami pogańskimi opartymi o doktryny polityczne zamienione – wcale nie elegancko – w legendę. Politycy zaś mają pilnować spraw państwa tu i teraz, a ich wiarygodność i moce pochodzą z decyzji, a nie z tego czyim duchowym spadkobiercą czuje się ten czy tamten. To jest dziecinada. Jednak stale się ją u nas uprawia, a istotną przyczyną trwania tego stanu rzeczy są hierarchie akademickie. One uprawiają swoją propagandę, zwaną dorobkiem naukowym, która polega na powtarzaniu zaklęć już raz kiedyś przez kogoś wyemitowanych. Ma to ich uwiarygodnić w oczach strażników hierarchii akademickiej i zagwarantować, że żaden nie spróbuje tu niczego zmieniać. Myślę, że z taką sytuacją mamy do czynienia wszędzie, nawet w USA czy Wielkiej Brytanii. I to jest nie do zwalczenia, nikt nie będzie przecież robił czystek na uniwersytetach, poza rzecz jasna komunistami. Czyli jeśli ewentualnie czystki się zaczną ich początkiem będzie sam uniwersytet, gdzie władzę obejmą komuniści, bo tam oni się właśnie wylęgają. Swoje zaś działania rozpoczynają od poszukiwania czegoś co nazywają „prawdą”. Zwykle w tym bezbożnym dziele omijają wszelkie istotne dokumenty i artefakty, albo na chama zmieniają w swoich pismach ich wymowę i znaczenie.

Poświęćmy im teraz kilka zdań, w związku z wczorajszym przemówieniem prezydenta Bidena. Dopiero wczoraj do mnie dotarło, że komuniści, których pogłowie w Polsce nie zmniejszyło się wcale po roku 1989, traktowali ostatnie 30 lat, jako chwilową zmianę w dziejach ich rodzin. Uznali też w większości, że wszystko wraca do normy, po 24 lutego zeszłego roku. Opisane tu wczoraj pomysły Trzaskowskiego i Gduli świadczą o tym najdobitniej. Oni na powrót chcą rządzić z nadania globalistów wyizolowaną zoną, w której żywność produkowana będzie w chłopskich zagrodach, a historia pisana będzie przez wskazanych propagandystów. Kłopot z komunistami jest taki, że oni są organiczną częścią naszej państwowej narracji. Nawet jeśli nazwiemy ich złem, oni tam nadal będą, a my będziemy musieli określać się wobec nic, ignorując wszystkie inne, istotne zjawiska w dziejach. Tylko dlatego, że są komuniści. Tego nikt uporczywie nie chce zrozumieć, albowiem wydaje się wielu, że sensem i misją państwa jest walka z komuną. Oni z tego drwią, albowiem swoje uwierzytelnienia biorą z banku, a nie ze źle odczytanych i jeszcze gorzej przeanalizowanych dokumentów historycznych. Ktoś tu wczoraj wspomniał, że stary Gdula trzęsie Polskim Związkiem Łowieckim. No, a młodszy wprowadza reformy na modłę europejską. Czy ktoś się łudzi może, że w tym jest jakaś sprzeczność?

Co jest najgorsze? Po trzech, czterech dekadach, kiedy większości z nas nie będzie już na świecie, nie będzie też śladu po tych sporach. I nie będą one miały żadnego znaczenia. Podobnie jak państwo nasze i my wszyscy żyjący w słabych, wtórnych i płytkich narracjach. Być może dla kogoś wygodnych i wystarczających, ale nie dla nas tutaj. Gdyby tak było nie pisalibyśmy i nie komentowali. Dla wszystkich jest jasne, że satysfakcji z pisania mamy aż nadto, a do organizowania propagandy państwowej nikt nas nie dopuści z powodów, które zostały wyjaśnione wcześniej. Tragiczne jest jednak to, że my sami i ludzie, którzy tu i teraz żyją w Polsce, nie mogą i nie będą mogli obejrzeć się nigdy w żadnym zwierciadle. Nie istnieje taki segment narracji, który pozwoliłby na to, byśmy zobaczyli siebie samych. Oczywiście są karykatury takich narracji, a są to seriale. Nie ma jednak tego, co zwykle nazywane było literaturą obyczajową, a co w istocie było propagandą państwową, wskazującą na to, że każdy z nas, jaki by nie był, jest ważny dla organizacji. Nawet jeśli nic nie znaczy we własnych oczach. Zamiast tego mamy produkcje wychowawcze, na bardzo niskim poziomie i produkcje formujące działaczy politycznych. Te są na jeszcze niższym poziomie. No i kryminały, które mają przekazywać najbardziej chamską, antypaństwową, komunistyczną propagandę w wydaniu europejskim. Na samym zaś dnie jest publicystyka i krytyka, które – jak dwie obrzydłe, potworne siostry – usiłują to wszystko uwiarygodnić. Na dziś to tyle.

Jeszcze prośba od mojego kolegi

Polski Związek Niewidomych Okręg Lubelski Koło w Rykach zwraca się z prośbą o wsparcie finansowe na rzecz Koła.

Polski Związek Niewidomych w Rykach zrzesza osoby niepełnosprawne z dysfunkcją narządu wzroku, które z racji swojego inwalidztwa często żyją w izolacji. Organizujemy szkolenia, wycieczki, spotkania, które integrują osoby niewidome i słabowidzące w celu ich społecznej integracji, wyrównywania szans w dostępie do informacji, edukacji, zatrudnienia i szeroko pojętej aktywności społecznej a także w celu ochrony ich praw obywatelskich.

Efektem spotkań są min. oddziaływania psychologiczne, przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu, akceptacja niepełnosprawności, które mają ogromne znaczenie w przypadku osób niewidomych.

Dzięki przyjaznej dłoni ludzi dobrej woli możliwa jest realizacja naszych celów i zamierzeń. W imieniu naszego stowarzyszenia oraz jego członków wyrażamy głęboką wdzięczność za ofiarowaną pomoc i życzliwość.

Jeśli nie masz innej możliwości – można nam pomóc w działaniu przeznaczając 1,5 % podatku na PZN w naszym powiecie.

Krajowy Rejestr Sądowy – nr KRS: 0000007330

z dopiskiem na cel: Koło w Rykach

Jeśli chcesz pomóc indywidualnie poniżej podajemy link do Polskiego Związku Niewidomych Okręg Lubelski i numeru konta:

https://pzn.lublin.pl/podziekowanie-specjalne/

także z dopiskiem na cel: Koło w Rykach