Sprzedaż jako charyzmat

Fragmenty ostatnich dwóch notek uważam za bardzo ważne. Ujawniają one bowiem pewien deficyt, który degraduje nas wszystkich i czyni nas w zasadzie podludźmi. Otóż władza, w postaci posłów, senatorów, szefów partii, nie posiada innych charyzmatów, niż jakości występujące na rynku treści. To zaś oznacza, że o tym, kto jest najfajniejszy świadczą wyniki sprzedaży publikacji wymienionych osób. No, a jak mamy jakieś wyniki, to pierwszą czynnością, jaką podejmujemy wobec nich jest ich przeskalowana interpretacja, a następnym zafałszowanie. Nie ma bowiem mowy, by na obszarze, który w teorii pozostaje poza kontrolą wszystkich, bo taka kontrola to cenzura po prostu, można było zostawić sprawy samym sobie. To jest niemożliwe, a więc trzeba je poustawiać według jakichś priorytetów. Mamy więc sytuację następującą – rynek treści, gdzie spotykają się marzenia o wolności słowa z marzeniami o tym, by posiadać jedyny dostępny władzy w Polsce autentyczny charyzmat, czyli popularność wyrażoną w słupkach sprzedaży i komentarzach w sieci. Próba pogodzenia tych niemożliwych do pogodzenia spraw, to właśnie próba założenia nowego kagańca i wprowadzenia nowej cenzury. Już nie za pomocą urzędników z Mysiej, ale za pomocą dobrotliwych napomnień i wskazywania słusznych postaw. Omawialiśmy wczoraj publikację pana Szczerskiego, a raczej sposób jej dystrybucji. Ona jest ciśnięta przez pocztę, czyli kanałem urzędowym, a myśl towarzysząca tej głupocie jest następująca – na pocztę przychodzi dużo ludzi i jak oni zobaczą książkę Szczerskiego, to na pewno ją kupią. Śpieszę donieść, że do miejskich szaletów przychodzi znacznie więcej ludzi niż na pocztę i niektórzy z nich pozostają tam znacznie dłużej niż przy okienku w urzędzie. Można więc im spróbować coś sprzedać, coś do czytania.

Jeśli ktoś chce się wywyższyć ponad bliźnich i innych polityków, a tego najwyraźniej chce pan Szczerski pisząc książkę pod pretensjonalnym i fałszywym tytułem „Dialogi o naprawie Rzeczypospolitej”, nie może jej sprzedawać inaczej, jak z zastosowaniem przymusu. Dokładnie w ten sam sposób dystrybuowano radzieckie filmy za komuny. Mnie dziwi w tym jedno – nikt nie zastanowił się jeszcze jak działa promocja kultury, która poprzedza zawsze sprzedaż gadżetów – poprzez analizę dystrybucji filmów amerykańskich i radzieckich w demoludach. Nikt tego nie zrobił, bo nikt nie planuje sprzedaży w interwałach dłuższych niż jeden sezon. No, prawie nikt. Ja sądzę, że są tacy, co planują na dziesięciolecia. O tym jednak z kolei nikt nie wspomina, bo wszyscy uważają, że to wariactwo. Pamiętamy, że do oglądania filmów radzieckich w kinie trzeba było ludzi zmuszać. Wysyłano na seanse żołnierzy, albo szkoły i zamykano drzwi, bo szeregowi i co bardziej znudzeni uczniowie próbowali wychodzić w czasie seansu. Groziły za to kary. Na najbardziej idiotyczną produkcję amerykańską, a za taką uważam, na przykład film „Odmienne stany świadomości”, który wszedł na ekrany w roku 1982 albo 1983, waliły tłumy. Kto wobec tego umiał sprzedawać naprawdę i kogo należy naśladować? To jest ważne pytanie. Można zadać jeszcze jedno – jak się nazywali przedstawiciele amerykańskich producentów filmowych siedzący w strukturach PZPR.

Co robi Szczerski? Zachowuje się jak najtępsze trepy z PRL. Podobnie jak wszyscy inni poszukujący autentycznych charyzmatów, politycy, próbuje zmusić ludzi do kupowania swoich, nieszczerych (co za kalambur!) książek. W istocie, czego Szczerski nie rozumie, jak przypuszczam, ale podejrzewa może, chodzi o zajęcie i wypełnienie jakąś treścią państwowego kanału sprzedaży. Pan Szczerski nie wie jeszcze jednego – sprzedaje ten, kto ma kanał dystrybucji, a nie ten co ma atrakcyjny towar. O gościu, który ma towar nieatrakcyjny, szkoda nawet wspominać. On właśnie ma taki towar i usiłuje wyjechać na nim gdzieś do góry, korzystając z chwilowej i mocno niepewnej koniunktury. Nie ma bowiem, w mojej ocenie żadnej gwarancji, że pozostanie on nadal politykiem. Teraz pytanie najważniejsze – czy książki Szczerskiego się sprzedają? Przypuszczam, że nie. I on o tym wie. Jego satysfakcja jednak polega na tym, że one są widoczne na poczcie. I to jest właśnie dno nędzy.

Stojąc na nim jednak można usłyszeć pukanie od spodu. Oto rzekomo wolny rynek treści i istniejący na nim kanały dystrybucji, mają jeszcze jednego amatora monopolu. Są nim organizacje lansujące autorów takich jak Chutnik, Rusinek czy Miłoszewski. Celowo nie wymieniam Mroza, bo ileż można pisać o Mrozie. Ostatnio zalinkowałem tu dwa nagrania, które są jeszcze gorsze niż pomysł sprzedawania książek Szczerskiego na poczcie. Oto sławni pisarze, a wszyscy ci ludzie uważają się za sławnych pisarzy, odczytują publicznie napisane przez siebie teksty. Czynią to po to, by ludzie nie stracili kontaktu z kulturą wysoką w czasach zarazy. To jest doprawdy niezwykłe. Nie znam nikogo, kto czytałby książki Chutnik czy Miłoszewskiego, ale znam wielu ludzi, którzy lubią czytać tak w ogóle. Oni właśnie wpadają w zastawiane przez tych durniów pułapki, bo nie są w stanie uwierzyć, że ktoś może ich robić w bambuko na takiego, pardon, chama. A jednak…

Wszystkim tym ludziom chodzi o jedno – o zawłaszczenie i przejęcie jedynego dostępnego im charyzmatu, czyli popularności wynikającej z gołej i weryfikowanej przez odbiorcę na bieżąco sprawności intelektualnej. Nie wiem czy wszyscy rozumieją o czym pisze. Może więc bardziej dostanie – dureń musi cytować mędrców, bo wierzy, że od tego stanie się taki jak oni, nudziara opowiada nieśmieszne kawały, bo myśli, że przybędzie jej od tego poczucia humoru, były lokaj noblistki marzy, że też może dostać Nobla. I tak w kółko. Wszyscy oni muszą się jeszcze do tego uśmiechać życzliwie, albowiem nie mogą zrobić nic innego. Kiedy gaśnie oko kamery zmieniają nieco ton i dyskutują o tym, jak tępa jest publiczność, która nie rozumie ich niezwykłej prozy. Dlaczego tak jest i będzie? Bo ludzie ci muszą cisnąć tu, pod pozorem sprzedaży atrakcyjnych treści, chamską propagandę, a poza tym nigdzie indziej nie mogliby się odnaleźć. Walczą o życie. Dlatego właśnie, żeby oni się poczuli lepiej i na właściwym miejscu, wielu z nas musi emigrować. To jest moim zdaniem skorelowane. Szczerski dodatkowo jeszcze usiłuje zawłaszczyć jedyną, dostępną jego umysłowi tradycję piśmiennictwa w języku polskim, czyli ten cały jumanizm. To samo czynią wymienieni później autorzy, ale oni nie chcą być tak bardzo serio, chcą być rozrywkowi i intelektualnie atrakcyjni. Jak to wychodzi w praktyce, pokażę jeszcze raz, bo nie rozumiem dlaczego nikt się do tego nie odniósł.

https://ksiazki.wp.pl/koronawirus-codzienne-odczyty-nowych-ksiazek-polskich-pisarzy-transmisja-w-wp-6492403101911169a

https://ksiazki.wp.pl/koronawirus-polscy-pisarze-zapraszaja-do-ogladania-odczytow-swoich-ksiazek-transmisja-w-wp-6490612187691137a

Posłuchajcie tego, bo to Was, raz na zawsze oduczy sięgania do koszyka z książkami stojącego w Biedronce.