Stalinizm powrócił

Tak to chyba trzeba interpretować. Obejrzałem sobie trailer zapowiadający film „1670” i mam wrażenie, że cofnęliśmy się do lat pięćdziesiątych, kiedy to telewizja puszczała obraz o Kostce Napierskim i szlachcie psowającej dziewki. Jeśli do tego dołożymy film o Kościuszce z Braciakiem w roli głównej, któremu dla towarzystwa dodali Murzyna, to w zasadzie widać, że w kinie jest gorzej niż w latach pięćdziesiątych za Stalina. Jakieś nierozpoznane siły pchają na rynek spreparowane treści, z którymi większość ludu zamieszkującego Polskę powinna się utożsamić. Są to treści promujące biedę, wyzysk i ciemnotę, ukryte pod współczuciem dla biedy, wyzysku i ciemnoty. Chodzi o to, by młodzi ludzie, którzy wykazują jakieś zainteresowanie historią od razy wiedzieli z kim się utożsamić. Dotyczy to też osób starszych, odkrywających jakieś swoje stare dzieje i zastanawiających się, czy ich przodkowie rzeczywiście żyli w tak ciężkich warunkach. Niektórzy zapewne tak, ale przekaz, który jest im podsuwany dziś pod nos nie służy temu, by zrozumieć cokolwiek, przede wszystkim zaś obecną sytuację, ale temu, by zmienić swój stosunek do władzy lokalnej. Ta bowiem ma być utożsamiana z tą zatabaczoną szlachtą. O nic więcej nie chodzi. Dziwne jest tylko to, że owa lokalna władza, którą wszyscy tutaj popieramy, zajmuje się kolportażem tych bredni. To doprawdy niezwykłe.

Sprawa jest prosta jak włos Mongoła – jeszcze nikomu nic dobrego nie przyszło z tego, że utożsamiał się z poddaństwem. Przeciwnie postawa ta była wielokrotnie wyszydzana i demaskowana za komuny, przez artystów naprawdę wybitnych i aktorów utalentowanych, którzy już dawno wymarli. Starsi zapewne pamiętają sztukę pod tytułem „Słoń”, którą kiedyś wyemitował Teatr Telewizji, i której dziś już nikt nie powtórzy. W teatrze tym jest bowiem dziś miejsce dla gniotów i produkcyjniaków. O czym była sztuka Aleksandra Kopkowa „Słoń” przypomnę krótko – pracownik kołchozu odkopuje złotego słonia. Wszystko wokół aż krzyczy, żeby tym słoniem wzmocnił władzę ludową i braci swych babrzących się w gnojowicy. On jednak postanawia uciec z tym słoniem do Ameryki, bo słoń otworzył przed nim nowe zupełnie perspektywy. Tak to wyglądało z grubsza. Były lata osiemdziesiąte i spektakl ten został wyemitowany w TVP. I wszyscy rozumieli o co chodzi. Dziś mamy rok 2023, aktorzy z prawdziwego zdarzenia wymarli, a propaganda państwowa i antypaństwowa odgrywa te same jasełka, z użyciem tych samych aktorów. Niczym się one nie różnią. I wszędzie widać Michalinę Olszańską. My zaś musimy wierzyć, że jest to niewiasta wybitnej urody. Musimy też wierzyć, że burdelmama jest patriotką, co ratuje rewolucję, a aktor Baka, jak się go pociągnie z wierzchu plakatówką, obstoi za Macieja Borynę. W tych produkcjach nie ma ani jednego śmiesznego żartu. Nie ma żadnego zaskoczenia, ani nawet półzabawnej pointy. Obejrzałem sobie wczoraj „Skąpca”, niewyobrażalną ramotę, która ma przecież 400 lat. Fabuła trzyma się na dodanych bez sensu postaciach, które usprawiedliwiają całą akcję i istnienie innych postaci. Nic się nie klei samo z siebie, nie ma tam żadnej psychologii – to akurat dzięki Bogu – ale są aktorzy. I oni, nawet najbardziej banalne i płaskie kwestie wypowiadają tak, że widz nie musi się za nich wstydzić. Oni ten tekst uzdatniają i czynią go strawnym, do tego wszyscy wiedzą, że trzeba się koniecznie porozumieć z widownią, nawet tą przed telewizorem i jakoś im to wychodzi. Na tym bowiem polega ten zawód – na porozumieniu się z widownią.

Tego nie ma w żadnym współczesnym scenariuszu. Nie ma, albowiem one są adaptowane na potrzeby telewizji z inną myślą. Po to, by grupa osób uważała się za wybitnych artystów. Na początek można wymienić Łepkowską Ilonę i Grabowską Ałbenę. Istoty tak zmanierowane, że właściwie o nich należałoby nakręcić jakiś film, albo zrobić przedstawienie. To by dopiero było aj waj…Niestety nikt by tego nie zrozumiał, albowiem nikt od trzech dekad nie wychowuje publiczności. Wszyscy ją deprawują. Czyni to też TVP wmawiając ludziom, że Dewajtis to megaprodukcja, a Szlimakowska to rekonstrukcja historyczna. Wszystko zaś jest puszczane po to, byśmy zostali osadzeni w formacie chłopa pańszczyźnianego, który uwolnił się do karbowego i dziedzica, posiadł umiejętność składania liter i dziś ma jedynie dziękować tym lepszym od siebie istotom – w zasadzie nierozpoznanym – które go tej trudnej sztuki nauczyły. Ich misja wychowawcza nie skończy się wobec nas nigdy, albowiem wiadomo, że człowiek ledwo piszący i ledwo czytający ma skłonności do głupich wyskoków i należy go cały czas pilnować. No i nie daj Boże nie tłumaczyć mu, że może być kimś innym.

Gadałem wczoraj z Tomkiem, który siedzi na targu w Łodzi. Na stoisku ma, jak zawsze dwie wycięte z tektury postaci – jedna z nich to Clint Eastwood, a druga to Lee Marvin. Powiedział mi, że gdzieś koło południa dopiero zjawiła się jedna osoba, która wiedziała kim jest Eastwood. To zaś oznacza, że filmy takie jak „Brudny Harry” są dla takich ludzi zbyt trudne i pełne nieczytelnych subtelności. Niedługo nikt nie będzie wiedział kto to jest Bruce Willis. Będziemy za to wyedukowani w temacie Kościuszki, który podróżował po Polsce ze swoim przyjacielem Murzynem i nauczał szlachtę jak ma nie krzywdzić chłopów.

Gadaliśmy też o tym, że komedia i ironia umarły dawno, a nie dość tego, zjawisko to jest rozpoznane i omawiane w amerykańskich podcastach. Nie ma komedii, ironii i przekazu podprogowego skierowanego do widza, a nie przeciw widzowi, bo jest poprawność polityczna i obyczajowa. Co to takiego ta poprawność? To właśnie jest nowa wersja stalinizmu. Służy ona dyscyplinowaniu białych ludzi, posiadających inne nieco ambicje niż wskazane w opisywanych tu filmach. Już sam fakt, że Netflix zajął się tematem tak hermetycznym i nieeksploatowanym przez nikogo, jak historia Polski i ujął to w ramy propagitki powinien obudzić nas wszystkich. Czy obudzi? Nie sądzę. Znajdą się nawet tacy, co będą chwalić ten szajs. A seminariów i dyskusji, gdzie różne wariatki będą się wyjęzyczać, będzie pewnie z setka.

Wczoraj na twitterze jakaś zgraja mądrali znów rozpoczęła dyskusję, jakim to złym królem był Zygmunt III Waza i jak oni sami pokierowaliby państwem, gdyby tylko ktoś dał im szansę. I tak to leci w koło Wojtek. Ludzie nie próbują realizować niczego, bo czują się potomkami chłopów, którym zły dziedzic przetrącił życie, a jednocześnie siedząc nieruchomo przed monitorem pragną orzekać o najważniejszych sprawach tego świata. I mowy nie ma, żeby ich od tego odciągnąć i dać jakąś konkretną robotę do ręki, bo poczują się upokorzeni i wykorzystani, jak za czasów pańszczyzny. Straciliby też wtedy ciastko, które zjedli minutę wcześniej i choć było ono wirtualne, nie ma to przecież znaczenia.

Mnie nie pozostaje nic innego, jak zajmować się, jak to czynię od 15 lat, sprawami beznadziejnymi, nie rokującymi wcale dobrze i wywołującymi wyłącznie ambaras oraz zamieszanie. I choć pochodzę z małorolnych chłopów polecam wszystkim wspomnienia księdza Józefa Borodzicza, który nie był chłopem, a szlachcicem, obywatelem Wielkiego Księstwa Litewskiego i do tego duchownym.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/polskie-kresy-w-niebezpieczenstwie-pod-wozem-i-na-wozie/