Demagogia przykryta aspiracjami

Można powiedzieć, że polska konstytucja została sporządzona specjalnie po to, by służyć za kaftan bezpieczeństwa…

Emanuel Małyński „Nowa Polska”

Nie napiszę jeszcze ani słowa o biografii Świętego Ludwika, która wczoraj zjechała do magazynu. Niech sobie ona tam poleży, zajmę się nią w przyszłym tygodniu. Zwłaszcza, że przed nami kolejna niespodzianka, czyli nie wznawiane od 1923 roku, to znaczy od pierwszego swojego wydania, dzieło Stanisława Kijeńskiego, warszawskiego adwokata, zatytułowane „Proces Eligiusza Niewiadomskiego”. A w nim rzeczy od których Dariusz Baliszewski znany hagadysta rozpoznający w wydarzeniach grudnia 1922 roku próbę dokonania prawicowego zamachu stanu, może się rozchorować. Już niebawem będzie w sprzedaży, ale dokładnie kiedy, tego nie wiem, bo wszystko się jak wiecie niemożliwie przeciąga. Nic nie można dokładnie zaplanować.

Dziś, w związku z komentarzami pod wczorajszym tekstem, ale też z innymi różnymi komentarzami, chciałem rzec słowo o demagogii politycznej. Ludziom wydaje się, że demagogia, po pierwsze ma swój własny napęd, po drugie, szczerze wierzą, że kto, jak kto, ale istoty tak inteligentne jak oni, na pewno ją rozpoznają. Jest dokładnie odwrotnie. Demagogia to dron zdalnie sterowany zaopatrzony w wyjątkowo groźne rakiety. Nie ma możliwości, by ktoś go rozpoznał, bo z dołu przypomina bociana niosącego w dziobie słodkie bliźniaki, a im bliżej nas się znajduje, tym słodsze się te dzieci wydają. Dopiero kiedy następuje eksplozja, ostatnimi resztkami świadomości ofiara pojmuje, że została oszukana.

Demagogię maskuje się nadzieją i aspiracjami. Te zaś zadziałają tylko wtedy kiedy dobrze rozpozna się deficyty ofiary i sprokuruje trwałą i ciągle utrzymywaną narrację, rozbudzającą i jedno i drugi. I tak, Rafał Trzaskowski, który razem ze swoją patronką, w majestacie prawa wyrzucali Warszawiaków z mieszkań, blokują dziś decyzję o zwrocie tych mieszkań. ¾ jednak stolicy głosuje na Trzaskowskiego i będzie to czynić dalej, albowiem on ma być gwarantem tego, co wszyscy oni najgłębiej hołubią w sercach – przekonania o swojej kulturalnej i cywilizacyjnej wyższości. Nieważne, że nie można określić w czym się ta wyższość wyraża. To w ogóle nie jest istotne, bo kryterium jej to po prostu właściwy wybór polityczny. Nawet nie pochodzenie, bo to można zdyskredytować, wymyślając głosującym na Trzaskowskiego od słoików, wieśniaków i gamoni. Nie chodzi o pochodzenie, ale o przekonanie, że człowiek podejmujący decyzję, by głosować na mafijnego słupa, jest z istoty lepszy.

Jak wspomniałem demagogia, nie jest napędzana samoczynnie, ktoś musi wprawić ją w ruch. I u nas dobrze widać kto to czyni. Nie oczadziali aspiracjami wyborcy udający światowców, ale ludzie, którzy przez całe dekady żyli z państwa i jego struktur. Także tajnych. To oni nadają pęd tej demagogii, ale gdyby ich pozbawić słuchaczy, nic by nie ugrali. Niestety w ich posiadaniu są media, albowiem stanowią oni lokalną bazę dla polityki Berlina. Pytanie – dlaczego strona przeciwna nie podejmie podobnych działań i nie nada pędu swojej demagogii? Próbuje, ale czyni to tak, by czasem nie uzyskać drastycznej i poważnej przewagi. Tamci bowiem mają jeszcze jedną broń propagandową, która streszcza się w zdaniu – Pis zawłaszcza państwo! W mojej ocenie to jest wstęp do negocjacji, który wielu ludzi z PiS rozpoznaje i nawet próbuje jakoś się wobec takiej propozycji określić. Irytujące poczynania PiS wynikają, w mojej ocenie z tego, że kłamstwa przeciwnika i pułapki przezeń zakładane, traktowane są serio.

Mamy więc trzy elementy, które decydują o istnieniu i okresowo (wkrótce dowiemy się jak wielkiej) przewadze tamtych nad Pis. Są to: napęd narracji demagogicznych, którego źródłem są dawne bezpieczniackie struktury, aspiracje wyborców i polityczne, a w istocie semantyczne pułapki. To wystarczy, by pół Polski wierzyło, nie tylko w lepszą przyszłość, która nastąpi po zwycięstwie Trzaskowskiego, ale także w to, że 500+ i inne inicjatywy socjalne, a także zniesienie podatku spadkowego dla rodzin zmarłych, to zasługa Kidawy Błońskiej.

I teraz istotna rzecz – z demagogią nie można się porozumiewać, nie można liczyć na jej dobry humor, nie można zakładać, że stoją za nią szczere intencje. Konsekwencją ulegania demagogii jest zawsze wojna. Może to być wojna lokalna lub wojna światowa. Żeby się w sposób istotny przeciwstawić demagogii, potrzebna jest ofensywa. Ta zaś, i to jest warunek, konieczny, nie może demagogii lekceważyć. To co wczoraj zrobił premier Morawiecki szydząc z Trzaskowskiego odbije mu się niebawem czkawką, bo może się zdarzyć, że będzie musiał siedzieć z tym Trzaskowskim przy jednym stole w obecności licznych dziennikarzy wrogich mu mediów. Oby to się nie stało. Szyderstwo nie pomaga w odniesieniu sukcesu. Przeciwnie, łatwo je można odwrócić i stanie się wówczas bardzo groźnym narzędziem.

Kolejna kwestia – rozpoznanie demagogii i wskazanie jej złych intencji niczego nie załatwia. Potrzeba jest kampania ofensywna, a tej nie mamy. I mieć nie możemy, albowiem demagogia wyrasta z bardzo głębokich i ściśle przylegających do siebie pokładów aspiracji. Te zaś zostały skonstruowane dawno temu, przez wybitnych specjalistów od propagandy. I działają, nie naoliwione, do dzisiaj. Ludzie głosujący na PiS także mają aspiracje i chcą, by one zostały zrealizowane, najlepiej w krótkim czasie. Pragną także, by ktoś wreszcie odebrał tamtym argumenty dotyczące ich wyższości kulturalnej i cywilizacyjnej. To jest dla wielu wyborców sprawa najistotniejsza, ważniejsza niż wszystkie 500+. Większość ludzi bowiem głosuje emocjami. Te zaś, nie są przez pisowską propagandę rozpoznane w należyty sposób. To znaczy – ludzie za tą propagandę odpowiedzialni prędzej uwierzą w demagogiczne propozycje współpracy z tamtymi, niż zajmą się rozpoznawaniem i pragnień i deficytów własnych wyborców, żeby zrobić z tego potem jakiś użytek propagandowy. Stosują zawsze te same kalki, te same schematy, które są już niemożliwie zużyte i nie działają na nikogo, głosy zaś na PiS oddajemy, po prostu dlatego, by nie znaleźć się we władzy demagogii napędzanej przez dawnych i nowych złodziei.

I tu dochodzimy do sedna, czyli do tego kto powinien reprezentować pisowską, propagandową hagadę. Tamci mają ludzi kultury, którzy za darmo, nie inspirowani przez nikogo są przez cały czas aktywni w sieci, a do tego jeszcze są opłacani przez pisowskie państwo. Czy to dobrze oddziałuje na wyborcę? Nie. On się czuje oszukany, ale wierzy, że tak musi być. Jeśli zaś idzie o ludzi kultury, to nawet brat ministra Glińskiego nie popiera Dobrej Zmiany, a gdzie tu mówić o jakichś niepowiązanych z administracją twórcach. Nie ma nikogo, kto mógłby stanąć i wprost powiedzieć, że on, człowiek związany ze środowiskiem artystycznym, takim czy innym popiera PiS. I nie mówcie mi o Jakimowiczu, babci Józi czy Adamczyku, bo to jest katastrofa.

Nie ma nikogo, kto swoją postawą, twórczością, czy aktywnością na niwie zawodowej mógłby zwrócić uwagę wyborcy PiS i szczerze go do Pis przekonać. Jest oczywiście Ziemkiewicz, któremu nikt nie śmie wypominać przyjaźni z całą gazownią i słabości tych jego publikacji. No i inni „prawicowi” dziennikarze, tacy jak Warzecha.

I teraz kolejna istotna rzecz – to nie są ludzie kultury, tacy, jakich chce widzieć wyborca. Bo oni nie reprezentują żadnej rozpoznawalnej jakości, poza problematyczną bardzo jakością polemik, prowadzonych…. no z czym? No, jasne – z demagogią napędzaną przez dawną bezpiekę. To jest uważam moment kluczowy. Jeśli się tego nie zmieni, oni wszyscy, w kolejny pokoleniu dogadają się ze sobą, bo uznają, że poza sobą nie mają żadnych partnerów do dyskusji. I taki będzie nasz koniec.

Kwestie dotyczące tej całej kultury są ważne, albowiem jest to obszar największych i najpoważniejszych złudzeń, jakimi karmią się ludzie. To nie znaczy, że kultury nie ma, ona jest, ale za jej przedstawicieli uważani są nie artyści, którzy coś tworzą bynajmniej, ale pośrednicy usprawiedliwiający przed masami wyczyny i wybryki ludzi pragnących za artystów uchodzić. Te zaś, wobec fizycznej likwidacji umiejętności jako takich, są głównym wyróżnikiem, jakim posługuje się „artysta”, by jakoś odróżnić się od reszty. Owe wybryki – które dawno temu zostały przez demagogów wprowadzone na rynek jako opozycja dla tak zwanej „sztuki i kultury poważnej” – dawno nie są już zabawne. Muszą jednak funkcjonować, bo są istotnym elementem polityki demagogicznej. Ich funkcja zaś musi być widoczna, a kiedy nie jest, poprawia się ją wyrazami typu – albo się uśmiechniesz, albo w ryja! Ewentualnie – jeśli się pan nie będzie śmiał z żartu nie dostanie pan paszportu i kartek na mięso. W skrajnie łagodnej formuje brzmi ona – jeśli nie rozumie pan dowcipu, to znaczy, że śmierdzi panu z gęby. Tym ostatnim wytrychem demagogia posługuje się dzisiaj. I nikt nie może znaleźć skutecznego przeciwko tym praktykom argumentu. On jest jednak dostępny, tyle, że głęboko ukryty. Trzeba zacząć od rozpoznawania deficytów tych, którzy nadają napęd demagogii. Wyszedł nawet specjalny podręcznik, który służy tym celom, ale jest cholernie drogi i trudno dostępny. No i nikt nie uważa tego za podręcznik, tylko za coś zupełnie innego. Mam tu na myśli dzienniki prof. Karola Estreichera, po lekturze których kręgosłup moralny każdego z nas zostanie wzmocniony, a środowisko, do którego aspirują osoby napędzające demagogię, zostanie zdemaskowane, zdefasonowane i ośmieszone ostatecznie. Ja zaś na koniec dodam tylko, że mój kolega Michał Radoryski zapowiedział napisanie książki zatytułowanej „Zbigniew Nienacki vs Karol Estreicher”. Nie wiem kiedy to zrobi, ale zrobi na pewno, bo to bardzo słowny i poważny człowiek.